Als ze winnen: Een doodgewone genocide

Wanneer wij terugkijken op “geslaagde” gruweldaden uit het verleden, krabben wij ons vaak achter de oren en vragen wij ons af hoe het mogelijk is dat de mensen die toen leefden dit hebben laten gebeuren en het voor de hand liggende niet zagen. Maar wat als de wreedheden die achteraf zo duidelijk zijn, “normaal” en “logisch” leken voor tijdgenoten? schrijft Allan Stevo.

En wat als de gedachte aan onvoorstelbare wreedheden gewoonweg te ondraaglijk voor hen was – net zoals het vandaag “ondenkbaar” is voor degenen die naar de duidelijke tekenen van een overduidelijk totalitair regime kijken en zichzelf een sprookje vertellen over mogelijk incompetente maar liefhebbende en zorgzame bureaucraten?

Wat als, net als nu, wanneer er in het verleden wreedheden plaatsvonden, alles te verwarrend was, alles te gefragmenteerd was, waarbij elk fragment van de plot in rationele termen verklaarbaar was – en dus elke nieuwe bizarre ontwikkeling van de grote wreedheid aanvoelde als een eigen plotselinge en onverwachte gebeurtenis?

En wat als elke keer dat een gruweldaad wordt begaan door predatoren in de geschiedenis, het voor tijdgenoten heel gewoon voelt, omdat op zintuiglijk niveau grote woorden als “genocide” van toepassing zijn op gruwelijke dingen uit een andere tijd of plaats – maar als het hier en nu gebeurt, voelt het als een ongelukkige maar rationele omstandigheid?

Persoonlijk denk ik veel aan mijn familie en de hele generatie van mijn overgrootouders die de bolsjewistische overname van het uitgestrekte land dat bekend werd als de Sovjet-Unie hebben meegemaakt – en aan de mensen daar. Het moet zo misbruikt en onnatuurlijk hebben gevoeld, denk ik – maar dan kijk ik uit het raam en wat ik zie voelt ook zo misbruikt en onnatuurlijk – en toch gebeurt het op klaarlichte dag.

Is het “gewoon”? Een gewone onrechtmatige religieuze hervorming? Een gewone “clandestiene genocide” op maat gemaakt voor mensen met hun neus in hun iPhone?

Uitzicht “vanaf de kust”

Zijn we getuige van wat de briljante Indiaanse intellectueel Steven Newcomb een “blik vanaf de kust” noemt, verwijzend naar de inheemse bevolking van dit land die voor het eerst naar de vreemde schepen staart en – terwijl ze naar de schepen staart – niet kan weten dat hun vrije en onafhankelijke bestaan tot een einde is gekomen en dat ze op het punt staan een onvoorstelbare zieke genocide te ondergaan?

En ze hebben helemaal geen “genocide” in gedachten? Want om te zeggen dat het een genocide is, moet er genoeg tijd verstrijken om de lichamen te tellen … En die tijd is nog niet verstreken? Zijn wij de mensen die vanaf de kust naar de spreekwoordelijke schepen kijken? En wat kunnen we doen om de gruweldaad te helen die de bewaarders van dit land is aangedaan – en die van ons te voorkomen?

Het “nieuwe Sovjet-normaal”

Dit verhaal gaat helemaal niet over ismen, maar over iets veel groters dan ismen – want de meeste zijn ten goede en ten kwade gebruikt – maar subjectief gezien heb ik een bijzondere wrok tegen het “isme” dat mijn eigen familie in een niet al te ver verleden heeft moeten meemaken – het “communisme”.

De “nieuwe norm” van de Sovjet-Unie heeft het leven van miljoenen mensen verwoest. Het dicteerde minstens zeventig jaar lang de wet, de relaties, de levenswijze en het wereldbeeld van miljoenen. Maar toen het begon, was het voor iemand mogelijk om als realiteit te accepteren dat een kleine groep terroristen het zou afdwingen en de leugen generaties lang zou bestendigen?

Ik denk er vaak aan hoe het was om het allemaal mee te maken. De geruchten, het fragmentarische nieuws, de onzekerheid … de plotselinge verschijning van de nieuwe commissaris “baas”, in levende lijve, met een revolver in zijn hand … De schok, het verdriet, de opwinding, de hoop, de teleurstelling, de aanvaarding van het gevoel dat het nu onvermijdelijk is … De psychologische aanpassing, het nieuwe leerplan, de geleidelijke en dan plotselinge onteigening van het eigendom waarvoor men had gewerkt …

De verandering van taal, de kinderen die van school komen met “nieuwe correcte ideeën” die je vertellen dat je in het beste geval een ideologisch fossiel bent en in het slechtste geval een vijand … De dynamiek van afgunst en rivaliteit in kleine gemeenschappen die leidt tot gewelddadige sterfgevallen … En meer schok, verdriet, hoop, teleurstelling en acceptatie van wat er blijkbaar nog steeds is.

Misschien zelfs een innerlijke verklaring van het “nieuwe normaal” als iets mogelijk positiefs omdat … nou ja, het is er, en wat doe je dan? Je past je aan of je sterft, toch?

En dan worden de “postrevolutionaire baby’s” eindelijk volwassen – zij beheersen de taal en het denken dat de bolsjewieken hen hebben geleerd. Jaren later worden ze opnieuw verraden – op een nieuwe manier – en krijgen ze van de kinderen van de communistische leiders die post-Sovjet oligarchen zijn geworden te horen dat ze de taal en het denken dat ze van de bolsjewieken hebben meegekregen bij het vuilnis kunnen zetten.

Maar dat is nog niet gebeurd, en als jongvolwassenen weten ze alleen dat er een nieuwe dag, een nieuwe dageraad is aangebroken … hun dageraad en de enige dageraad die ze kennen.

De harde slogans, de “progressieve” taal van Pravda, de commissarissen, de lokale vergaderingen … de elektriciteit … de “vooruitgang”, de rook uit de fabrieksschoorstenen, de oorlog tegen de boeren, de kunstmest, het staal, de nieuwe medicijnen … de mensen uit de stad die naar het dorp komen en de boeren vertellen hoe ze moeten boeren … en als je niet geëmigreerd bent en nog leeft en het misbruik van dit alles hebt doorzien, heb je je er toch bij neergelegd, want wat kun je anders doen? Je moet ermee omgaan of sterven.

En dan nog een oorlog, meer tegenspoed, de noodzaak om te sterven voor Stalin en het Vaderland … de verwoesting, de bombardementen, de doden, het lijden … de weduwen, de wezen, de tranen, het huilen van hier tot in de hemel, de eeuwige geslachtsloosheid omdat de mannen allemaal weg zijn en velen niet zullen terugkeren … de zeldzame brieven van het front voor de gelukkigen van hun geliefden die nog in leven zijn … dan de kou en de honger en de hongerige familieleden en wezen aan de voordeur die om eten vragen, en meer tranen en meer gehuil – dag na dag – en dag na dag – en dag na dag – en dan plotseling houdt het allemaal op en komt de overwinning.

Toen kwamen de tranen van vreugde, en meer huilen om de doden, en een nieuw leven … En wie kon op dat moment denken aan de leugens van de bolsjewieken die leidden tot hun terroristische staatsgreep? Op dat moment waren er slechts achtentwintig jaar verstreken sinds hun staatsgreep, maar voelde het ook zo?

En dan een nieuwe ochtend, een nieuwe dag … het harde werken en de naoorlogse kinderen van wie de ouders waren opgegroeid met de “overwinning van het communisme” en Stalin en zo en er zoveel voor hadden opgeofferd … krantenkoppen van Pravda … plaatselijke communistische bijeenkomsten … naoorlogse armoede en af en toe een lichtpuntje zoals het bezit van een jurk (die je niet eens wilt dragen omdat je hem anders per ongeluk verpest) of een dure familie-grammofoon die iemand als trofee uit de oorlog had meegebracht …

Zomerkampen voor kinderen, verhandelingen op school over, wat anders, de overwinning van het communisme, DDT = gewasbestrijdingsmiddelen zoals in de VS … “mars van de wetenschap” die rivieren omkeert en het land vergiftigt … maar ook tijd met familie, en eerste liefde … en de nieuwe glitter van het stadsleven … en je droom volgen, hard studeren, toegelaten worden tot een goede school ….

Dan het studentenhuis, het parttime baantje vloeren schrobben in een ziekenhuis, dag en nacht studeren als een bezetene … en uiteindelijk, na enkele jaren op de wachtlijst te hebben gestaan, je eigen flat toegewezen krijgen en je weg banen als een respectabele, rijke Sovjetvolwassene. En als u er ook nog in geslaagd bent om “connecties” te maken bij een plaatselijke levensmiddelenwinkel, zodat u weet met wie u moet praten om het “goede spul” – of welk spul dan ook – te kopen, dan hebt u het echt gemaakt in de Sovjetwereld.

En dan nieuwe baby’s … baby’s zoals ik, die naar westerse maatstaven niet rijk waren, maar niets wisten van de extreme ontberingen van vroeger. En in mijn tijd was het “nieuwe Sovjet-normale” gemiddeld zo slecht nog niet, vooral als je in Moskou woonde en nooit een dissidente gedachte in je hoofd had, omdat je nooit werd blootgesteld aan ook maar één dissidente gedachte.

Is dat het geval met alle wreedheden? En wat doe ik met het feit dat ik er nog niet zo lang geleden achter kwam dat mijn familie familieleden had verloren aan de bolsjewieken, maar daar pas als volwassene achter kwam? Wat doe ik met het feit dat het rooskleurige verhaal over “vooruitgang” dat ik op school leerde, een leugen was – en dat er voortdurend groot onrecht en bloedvergieten was? En dat de communistische leugen slechts een bouwsteen was bovenop vele eerdere misstanden en leugens die mijn voorouders moesten ondergaan? Wat moet ik daarmee?

Loslaten van “cognitieve autonomie” leidt tot ondergang

Ik wil afsluiten met een verwijzing naar een sciencefictionverhaal over het verlies van “cognitieve autonomie” en “interplanetaire heilige technologie” dat ik in 2019 schreef, zonder de bedoeling om er een soort handleiding van te maken. Maar eerst een fragment uit een interview met Eric Schmidt van Google:

En nu mijn sciencefiction:

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

GREAT RESET DOSSIER

Is Giorgia Meloni een lakei van de Globalisten?

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: