Wanneer wij terugkijken op “geslaagde” gruweldaden uit het verleden, krabben wij ons vaak achter de oren en vragen wij ons af hoe het mogelijk is dat de mensen die toen leefden dit hebben laten gebeuren en het voor de hand liggende niet zagen. Maar wat als de wreedheden die achteraf zo duidelijk zijn, “normaal” en “logisch” leken voor tijdgenoten? schrijft Allan Stevo.
En wat als de gedachte aan onvoorstelbare wreedheden gewoonweg te ondraaglijk voor hen was – net zoals het vandaag “ondenkbaar” is voor degenen die naar de duidelijke tekenen van een overduidelijk totalitair regime kijken en zichzelf een sprookje vertellen over mogelijk incompetente maar liefhebbende en zorgzame bureaucraten?
Wat als, net als nu, wanneer er in het verleden wreedheden plaatsvonden, alles te verwarrend was, alles te gefragmenteerd was, waarbij elk fragment van de plot in rationele termen verklaarbaar was – en dus elke nieuwe bizarre ontwikkeling van de grote wreedheid aanvoelde als een eigen plotselinge en onverwachte gebeurtenis?
En wat als elke keer dat een gruweldaad wordt begaan door predatoren in de geschiedenis, het voor tijdgenoten heel gewoon voelt, omdat op zintuiglijk niveau grote woorden als “genocide” van toepassing zijn op gruwelijke dingen uit een andere tijd of plaats – maar als het hier en nu gebeurt, voelt het als een ongelukkige maar rationele omstandigheid?
Persoonlijk denk ik veel aan mijn familie en de hele generatie van mijn overgrootouders die de bolsjewistische overname van het uitgestrekte land dat bekend werd als de Sovjet-Unie hebben meegemaakt – en aan de mensen daar. Het moet zo misbruikt en onnatuurlijk hebben gevoeld, denk ik – maar dan kijk ik uit het raam en wat ik zie voelt ook zo misbruikt en onnatuurlijk – en toch gebeurt het op klaarlichte dag.
Is het “gewoon”? Een gewone onrechtmatige religieuze hervorming? Een gewone “clandestiene genocide” op maat gemaakt voor mensen met hun neus in hun iPhone?
Uitzicht “vanaf de kust”
Zijn we getuige van wat de briljante Indiaanse intellectueel Steven Newcomb een “blik vanaf de kust” noemt, verwijzend naar de inheemse bevolking van dit land die voor het eerst naar de vreemde schepen staart en – terwijl ze naar de schepen staart – niet kan weten dat hun vrije en onafhankelijke bestaan tot een einde is gekomen en dat ze op het punt staan een onvoorstelbare zieke genocide te ondergaan?
En ze hebben helemaal geen “genocide” in gedachten? Want om te zeggen dat het een genocide is, moet er genoeg tijd verstrijken om de lichamen te tellen … En die tijd is nog niet verstreken? Zijn wij de mensen die vanaf de kust naar de spreekwoordelijke schepen kijken? En wat kunnen we doen om de gruweldaad te helen die de bewaarders van dit land is aangedaan – en die van ons te voorkomen?
Het “nieuwe Sovjet-normaal”
Dit verhaal gaat helemaal niet over ismen, maar over iets veel groters dan ismen – want de meeste zijn ten goede en ten kwade gebruikt – maar subjectief gezien heb ik een bijzondere wrok tegen het “isme” dat mijn eigen familie in een niet al te ver verleden heeft moeten meemaken – het “communisme”.
De “nieuwe norm” van de Sovjet-Unie heeft het leven van miljoenen mensen verwoest. Het dicteerde minstens zeventig jaar lang de wet, de relaties, de levenswijze en het wereldbeeld van miljoenen. Maar toen het begon, was het voor iemand mogelijk om als realiteit te accepteren dat een kleine groep terroristen het zou afdwingen en de leugen generaties lang zou bestendigen?
Ik denk er vaak aan hoe het was om het allemaal mee te maken. De geruchten, het fragmentarische nieuws, de onzekerheid … de plotselinge verschijning van de nieuwe commissaris “baas”, in levende lijve, met een revolver in zijn hand … De schok, het verdriet, de opwinding, de hoop, de teleurstelling, de aanvaarding van het gevoel dat het nu onvermijdelijk is … De psychologische aanpassing, het nieuwe leerplan, de geleidelijke en dan plotselinge onteigening van het eigendom waarvoor men had gewerkt …
De verandering van taal, de kinderen die van school komen met “nieuwe correcte ideeën” die je vertellen dat je in het beste geval een ideologisch fossiel bent en in het slechtste geval een vijand … De dynamiek van afgunst en rivaliteit in kleine gemeenschappen die leidt tot gewelddadige sterfgevallen … En meer schok, verdriet, hoop, teleurstelling en acceptatie van wat er blijkbaar nog steeds is.
Misschien zelfs een innerlijke verklaring van het “nieuwe normaal” als iets mogelijk positiefs omdat … nou ja, het is er, en wat doe je dan? Je past je aan of je sterft, toch?
En dan worden de “postrevolutionaire baby’s” eindelijk volwassen – zij beheersen de taal en het denken dat de bolsjewieken hen hebben geleerd. Jaren later worden ze opnieuw verraden – op een nieuwe manier – en krijgen ze van de kinderen van de communistische leiders die post-Sovjet oligarchen zijn geworden te horen dat ze de taal en het denken dat ze van de bolsjewieken hebben meegekregen bij het vuilnis kunnen zetten.
Maar dat is nog niet gebeurd, en als jongvolwassenen weten ze alleen dat er een nieuwe dag, een nieuwe dageraad is aangebroken … hun dageraad en de enige dageraad die ze kennen.
De harde slogans, de “progressieve” taal van Pravda, de commissarissen, de lokale vergaderingen … de elektriciteit … de “vooruitgang”, de rook uit de fabrieksschoorstenen, de oorlog tegen de boeren, de kunstmest, het staal, de nieuwe medicijnen … de mensen uit de stad die naar het dorp komen en de boeren vertellen hoe ze moeten boeren … en als je niet geëmigreerd bent en nog leeft en het misbruik van dit alles hebt doorzien, heb je je er toch bij neergelegd, want wat kun je anders doen? Je moet ermee omgaan of sterven.
En dan nog een oorlog, meer tegenspoed, de noodzaak om te sterven voor Stalin en het Vaderland … de verwoesting, de bombardementen, de doden, het lijden … de weduwen, de wezen, de tranen, het huilen van hier tot in de hemel, de eeuwige geslachtsloosheid omdat de mannen allemaal weg zijn en velen niet zullen terugkeren … de zeldzame brieven van het front voor de gelukkigen van hun geliefden die nog in leven zijn … dan de kou en de honger en de hongerige familieleden en wezen aan de voordeur die om eten vragen, en meer tranen en meer gehuil – dag na dag – en dag na dag – en dag na dag – en dan plotseling houdt het allemaal op en komt de overwinning.
Toen kwamen de tranen van vreugde, en meer huilen om de doden, en een nieuw leven … En wie kon op dat moment denken aan de leugens van de bolsjewieken die leidden tot hun terroristische staatsgreep? Op dat moment waren er slechts achtentwintig jaar verstreken sinds hun staatsgreep, maar voelde het ook zo?
En dan een nieuwe ochtend, een nieuwe dag … het harde werken en de naoorlogse kinderen van wie de ouders waren opgegroeid met de “overwinning van het communisme” en Stalin en zo en er zoveel voor hadden opgeofferd … krantenkoppen van Pravda … plaatselijke communistische bijeenkomsten … naoorlogse armoede en af en toe een lichtpuntje zoals het bezit van een jurk (die je niet eens wilt dragen omdat je hem anders per ongeluk verpest) of een dure familie-grammofoon die iemand als trofee uit de oorlog had meegebracht …
Zomerkampen voor kinderen, verhandelingen op school over, wat anders, de overwinning van het communisme, DDT = gewasbestrijdingsmiddelen zoals in de VS … “mars van de wetenschap” die rivieren omkeert en het land vergiftigt … maar ook tijd met familie, en eerste liefde … en de nieuwe glitter van het stadsleven … en je droom volgen, hard studeren, toegelaten worden tot een goede school ….
Dan het studentenhuis, het parttime baantje vloeren schrobben in een ziekenhuis, dag en nacht studeren als een bezetene … en uiteindelijk, na enkele jaren op de wachtlijst te hebben gestaan, je eigen flat toegewezen krijgen en je weg banen als een respectabele, rijke Sovjetvolwassene. En als u er ook nog in geslaagd bent om “connecties” te maken bij een plaatselijke levensmiddelenwinkel, zodat u weet met wie u moet praten om het “goede spul” – of welk spul dan ook – te kopen, dan hebt u het echt gemaakt in de Sovjetwereld.
En dan nieuwe baby’s … baby’s zoals ik, die naar westerse maatstaven niet rijk waren, maar niets wisten van de extreme ontberingen van vroeger. En in mijn tijd was het “nieuwe Sovjet-normale” gemiddeld zo slecht nog niet, vooral als je in Moskou woonde en nooit een dissidente gedachte in je hoofd had, omdat je nooit werd blootgesteld aan ook maar één dissidente gedachte.
Is dat het geval met alle wreedheden? En wat doe ik met het feit dat ik er nog niet zo lang geleden achter kwam dat mijn familie familieleden had verloren aan de bolsjewieken, maar daar pas als volwassene achter kwam? Wat doe ik met het feit dat het rooskleurige verhaal over “vooruitgang” dat ik op school leerde, een leugen was – en dat er voortdurend groot onrecht en bloedvergieten was? En dat de communistische leugen slechts een bouwsteen was bovenop vele eerdere misstanden en leugens die mijn voorouders moesten ondergaan? Wat moet ik daarmee?
Loslaten van “cognitieve autonomie” leidt tot ondergang
Ik wil afsluiten met een verwijzing naar een sciencefictionverhaal over het verlies van “cognitieve autonomie” en “interplanetaire heilige technologie” dat ik in 2019 schreef, zonder de bedoeling om er een soort handleiding van te maken. Maar eerst een fragment uit een interview met Eric Schmidt van Google:
En nu mijn sciencefiction:
“Tegen de tijd dat advocaten, artsen, bankiers en overheidsfunctionarissen persoonlijk werden getroffen en vrijwel tot slaaf werden gemaakt, was het te laat. Big Tech controleerde elk aspect van het leven, volgde alles en financierde elke industrie. Het werd de standaard wetshandhavingsinstantie en de standaard nieuwsuitgever, waardoor het de macht kreeg om elke auteur, academicus of politicus te maken of te breken.
Iedereen – van de overheid tot eenvoudige assistenten en robots – was in elk aspect van het leven afhankelijk van technologie. Een onberispelijke Digital Citizen-score was vereist voor geslachts- en babyvergunningen. Niemand kon zelfs maar een eenvoudige baan krijgen zonder algoritmen te volgen – en de meeste banen waren toch al geautomatiseerd. Gemeenten waren geld verschuldigd voor het onderhoud van smart cities. De greep was compleet.
Velen voelden zich instinctief ongemakkelijk bij het opgeven van hun privacy en cognitieve autonomie, maar ze voelden zich ook alleen en hulpeloos. Banen buiten de technologische industrie waren schaars, de concurrentie was hevig, en weinigen hadden de luxe om na te denken over het grote geheel. De mensen hielden zich dus gedeisd en deden wat ze moesten doen om hun gezin te voeden – ze hielden zich aan de regels, droegen de verplichte slimme maskers en leerden programmeren wanneer dat mocht.
Ontwikkelaars en andere hooggeplaatste werknemers uit de technologische industrie konden het langst hun financiële onafhankelijkheid en cognitieve autonomie behouden – gesloten ontwikkelaarsgemeenschappen werden een integraal onderdeel van elk slim stadscentrum – maar uiteindelijk werden ook zij overbodig toen AI evolueerde tot het punt waarop het zichzelf kon produceren.
Kort nadat het instituut van biologisch gecompromitteerde heerschappij achterhaald was, werd Big Tech Interplanetaire Heilige Technologie, en de rest weet u.”
Heel herkenbaar en treffend hoe de levens zijn beschreven. Maar alweer “niets nieuws onder de zon”. En ook nu zal de tijd leren hoe het gaat lopen.
Belangrijk dat je mentaal en fysiek in goede doen bent voor alles “wat op de planning staat”.
Heb het goed met elkaar!
Het verhaal is goed.
Het neemt mij mee door de laatste 100 jaar.
Ik voel het, het kan zomaar mijn verhaal zijn.
Eigenlijk is het mijn verhaal…
Zonder bolsjewieken maar met de unipolaire tirannie.
Ook hier werd de ‘overwinning’ gevierd.
Maar ook wij hebben alles verloren.
…helaas is het ons verhaal, geen spoor meer van vrijheid en recht op leven, want de dag dat digitaal geld de norm is om te mogen leven is het een kwestie van tijd voor iemand besluit ‘nutteloze monden” permanent te sluiten….
We hebben nu al niets meer te zeggen over onze toekomst, enkel mogen we voor de vorm een “stem” uitbrengen….zodat de zelfde schoften in andere opstelling weer de boel verder kunnen kapot maken. Die stem is er om hun onder elkaar een verdeelsleutel te geven, niet om ons ongenoegen te uiten en verandering af te dwingen.
23 november wordt door de criminele organisatie in Den Haag, gestemd over de digitale munt.
De uitkomst laat zich raden.
De AI is inmiddels al zover dat het zichzelf kan produceren. Dat was op zijn minst in 2018 al zo en misschien nog wel langer.
Er is zelfs artificiele intuitie ontwikkeld door iemand die daar 17 jaar aan heeft gewerkt.
Men wil de energiemarkt zodanig op zijn kop hebben dat niemand nog iets tegen de technologie kan doen. Omdat men simpelweg zelf geen voorzieningen meer kan betalen die de technologie kan voeden. De energiecrisis is niets meer dan het onthanden van eventuele opstand.
De Khazaren zouden niet tot deze stappen over zijn gegaan als ze niet al wisten dat er geen enkele tegenstand, geen enkel oponthoud zich meer zou kunnen voor doen.
Het gaat niet om ‘niet kunnen’ maar om ‘niet willen’.
Een mens kan prima leven zonder mobieltje, zonder computer, zonder TV.
Riolering en stromend water vereisen geen hoogtechnologische oplossing indien het op kleine schaal wordt gebouwd. En zelfs op grotere schaal kan dat zonder, kijk bv naar het oude Rome.
Voedsel verbouwen kan ook al zonder hoogtechnologische toepassingen, mits op kleinere, lokale manier. En ALLES kan veel eenvoudiger als men de enorme bureaucratische rompslomp eens drastisch zou verminderen. Ja, er mogen best regels zijn, maar het idee dat alles vanuit de regering tot op micro-niveau moet worden geregeld leidt alleen maar tot ellende omdat er, zoals nu, een stel bureaucraten die het verschil tussen een pink en een vaars niet weten de boeren gaan opleggen hoe ze hun bedrijf moeten leiden. Dat hebben we destijds in de Sowjet Unie ook gezien, met rampzalige gevolgen; de voedselproductie daalde dramatisch met alle gevolgen vandien.
Er bestaat een antwoord op de vraag hoe het mogelijk is dat wij als mensheid in het verleden en in het heden alles over ons heen lijken te laten gaan.
Via bijgaande link is het mogelijk om in een acht hoofdstukken bestaande film, hierover een mogelijke uitleg te vinden.
Ergens in één van de hoofdstukken is het leven van de mens uitgelegd als in veel gevallen bestaand uit EVIL dat omgekeerd LIVE is.
https://www.cultofthemedics.com/chapters.html
Social credit ?
Programmable cbdc money ?
YOUTUBE:
The Secret History of the Credit Card (full documentary) | FRONTLINE PBS | Official
https://www.youtube.com/watch?v=2mHsTKvAuZc