Iran neemt wraak en verandert de regionale en mondiale verhoudingen

Op 13 april lanceerde het islamitische Iran een vergeldingsaanval tegen het genocidale zionistische regime. Bijna twee weken nadat de zionisten het Iraanse consulaat in Damascus (Syrië) hadden gebombardeerd, waarbij elf mensen omkwamen, waaronder drie hoge militaire bevelhebbers, was de uitgestelde vergelding van Iran een historische meesterzet die de West-Aziatische en mondiale machtssystemen radicaal veranderde, schrijft Kevin Barrett.

De zionistische aanval op Iran op 1 april was volledig illegaal – en kwam neer op een oorlogsverklaring, niet alleen aan Iran en Syrië, maar ook aan het internationale recht en het elementaire fatsoen. Het was zo schandalig dat zelfs het Amerikaanse regime, dat normaal gesproken de bevelen van Tel Aviv opvolgt, geen andere keuze had dan te ontkennen dat het van tevoren op de hoogte was gesteld (en misschien zelfs voor één keer de waarheid sprak). The Washington Post berichtte: “Hoge functionarissen van het Pentagon waren gefrustreerd dat Israël de Verenigde Staten niet op de hoogte bracht voordat het deze maand een aanval uitvoerde op een Iraanse site in Syrië, een escalatie die volgens hen de risico’s voor de Amerikaanse strijdkrachten in het Midden-Oosten vergroot, zeiden Amerikaanse functionarissen.” Die bewering kan wel of niet waar zijn geweest, gezien de gebruikelijke leugenachtigheid van Amerikaanse functionarissen, maar het onderstreepte het feit dat het zionistische bombardement op de diplomatieke missie van Iran in Damascus buiten proporties was en publiekelijk aan de kaak moest worden gesteld, wat er ook privé werd gezegd.

Net als in het geval van de afschuwelijke moord op generaal Qassem Soleimani door het Trump-regime op 3 januari 2020, had Iran geen andere keuze dan krachtig terug te slaan. De enige vraag was: hoe en wanneer? Teheran besloot wijselijk om diep adem te halen en te wachten tot de Ramadan voorbij was. Daarna kwam het met een zorgvuldig gekalibreerde reactie en stuurde Benjamin Netanyahu een vuurwerkgroetkaart met de naam “Operatie Ware Belofte”, bestaande uit 120 drones, 170 grond-oppervlakte ballistische raketten en 30 kruisraketten.

Het strategische doel van Iran was om de zionisten een gedurfde en vernietigende klap toe te dienen op zo’n manier dat toekomstige daden van buitensporige agressie zouden worden afgeschrikt, terwijl de Amerikanen er niet bij betrokken zouden raken. Netanyahu draait al tientallen jaren overuren om de VS zo ver te krijgen dat ze namens Israël ten strijde trekken tegen Iran, en de belegerde oorlogsmisdadiger in Tel Aviv hoopte ongetwijfeld de onvermijdelijke reactie van Iran op de gruweldaad in Damascus te kunnen gebruiken als excuus voor escalatie, waardoor de Amerikanen verstrikt zouden raken in het drijfzand van een oorlog met Teheran. (Netanyahu riskeert rechtstreeks van het kantoor van de premier naar de gevangenis te gaan, dus hij moet zijn mislukte genocidecampagne voortdurend laten escaleren om de politieke en criminele afrekening te vermijden die vredestijd zou brengen).

Iran moest de zionisten hard genoeg aanpakken om hen te straffen en af te schrikken, maar niet zo hard dat Amerikaanse binnenlandse politieke druk The Collective Biden in Netanyahu’s val zou dwingen. Het doden van een groot aantal Israëli’s en het veroorzaken van veel zichtbare schade aan de civiele infrastructuur zou Netanyahu’s doel hebben gediend. Iran koos er wijselijk voor om de spanning 12 dagen op te laten bouwen voordat het de Israëli’s de stuipen op het lijf joeg door het luchtruim te vullen met projectielen, terwijl het opzettelijk de schade aan mensenlevens tot een minimum beperkte – en tegelijkertijd een krachtig signaal afgaf dat Iran de zionistische entiteit op elk moment met de grond gelijk kan maken.

Voormalig VN-wapeninspecteur en Amerikaans militair-strategisch analist Scott Ritter schreef dat de boodschap van Iran aan Israël in één woord “Schaakmat” was. Ritter betoogt overtuigend dat Iran op 13 april demonstreerde dat het de Amerikaanse en Israëlische luchtafweer kan penetreren met zwermen drones die de weg vrijmaken voor ballistische raketten. De meeste zijn goedkope afleidingsraketten die zijn ontworpen om “de deur naar de Iron Dome te openen” zodat de echte wapens er doorheen kunnen. En ze kwamen erdoor. Iran scoorde verschillende raketaanvallen op twee zwaar verdedigde bases in de Negev, waarbij doelbewust raketten werden gebruikt met relatief kleine of helemaal geen granaatkoppen.

Het doel was niet om dood en verderf te zaaien, maar om een boodschap over te brengen: Iran heeft nu de mogelijkheid om Israël met de grond gelijk te maken en Amerikaanse schepen en bases in de regio te vernietigen. Voortaan zullen acties zoals de moorddadige Israëlische aanval op het Iraanse consulaat in Damascus niet meer worden getolereerd. En bij implicatie zal Iran niet toestaan dat Israël zijn genocide op Palestina voltooit.

Westerse media bagatelliseerden of ontkenden aanvankelijk het succes van Iran. Maar het duurde niet lang voordat een hoge Amerikaanse functionaris aan ABC News toegaf dat vijf Iraanse ballistische raketten de Nevatim luchtmachtbasis hadden geraakt, waarbij apparatuur en faciliteiten werden beschadigd, terwijl vier raketten de Negev luchtmachtbasis raakten. Deze twee bases waren de verzamelplaatsen geweest voor de misdadige aanval van Israël op Damascus.

Het is duidelijk dat Iran precies raakte wat het wilde raken met precies die raketten die het uitkoos. De anderen waren goedkope lokvogels. Door ballistische raketten te laten neerstorten op twee van de meest beschermde locaties in “Israël”, terwijl de zionisten hulpeloos in hun bunkers wegkropen, liet Iran de zionisten zien dat ze geen plek hebben om zich te verbergen. Alles en iedereen in “Israël” kan vernietigd worden wanneer Iran maar wil.

De tegenaanval van Iran op 13 april zal, net als de Operatie al-Aqsa Storm van het Palestijnse verzet op 7 oktober, de militaire geschiedenis ingaan als een klassiek voorbeeld van asymmetrische oorlogsvoering. De zionistische entiteit gaf meer dan een miljard dollar uit aan haar onsuccesvolle verdedigingsinspanningen, terwijl Iran slechts een fractie daarvan uitgaf aan haar succesvolle vergeldingsaanval.

Hoewel het opzettelijk vermijden van massaslachtoffers door Iran de zionisten en de door hen gecontroleerde westerse media een gezichtsreddende uitweg bood door valselijk te beweren dat ze de meeste Iraanse (afleidings)raketten hadden tegengehouden, weten alle serieuze militaire analisten nu dat de Iron Dome in feite is omgedoopt tot de Iron Sieve.

De zwakke reactie van de zionisten op 19 april bestond uit het sturen van een paar goedkope drones naar de algemene omgeving van Isfahan, waar de IRGC ze gemakkelijk neerschoot. Deze daad van opvallende niet-vergelding was een stilzwijgende erkenning dat Israëls plan om de VS mee te sleuren in een totale oorlog nog niet klaar is voor prime time. Volgens een rapport van de Wall Street Journal dat door de internationale media is opgepikt, zouden de zionisten door het Amerikaanse regime zijn afgeschrikt van een serieuzere aanval.

Volgens Ritter heeft de Iraanse nederlaag tegen de gecombineerde Amerikaans-Israëlische luchtafweer wereldwijde gevolgen. Niet alleen hebben de enorme en steeds groter wordende raketarsenalen van Iran en Hezbollah het regionale nucleaire monopolie van de zionisten uitgeschakeld, maar impliciet zouden de minstens even geavanceerde raketten van Rusland en China geen probleem moeten hebben om de Amerikaanse luchtafweer te verslaan. Het Amerikaanse imperium, met zijn vloot van sitting ducks en zijn 800 nu hyperkwetsbare bases die tientallen landen bezetten, is ongeveer net zo onneembaar als de Maginotlinie.

Onder de “mist van de oorlog”, onbevestigde berichten over de uitwisselingen tussen Iran en “Israël” in april, valt er één op: Pepe Escobar’s bewering dat Netanyahu reageerde op de Iraanse aanval van 13 april door een nucleair bewapende F-35 richting Iran te lanceren met de bedoeling om een nucleaire luchtaanval op grote hoogte te veroorzaken waarvan de EMP-puls bedoeld was om het Iraanse elektriciteitsnet te verbranden. Volgens Escobar schoot de Russische luchtmacht de F-35 neer toen deze het Jordaanse luchtruim verliet.

Escobar’s verhaal, dat volgens hem wordt ondersteund door twee onafhankelijke, betrouwbare bronnen op hoog niveau in twee verschillende Aziatische regeringen, lijkt om verschillende redenen onwaarschijnlijk, waaronder de onwaarschijnlijkheid dat Rusland vliegtuigen zal kunnen neerschieten in het luchtruim dat onder nominaal toezicht staat van de Amerikanen. Maar het is niet ondenkbaar dat de Amerikanen met de Russen samenwerken in zo’n operatie. Beide landen hebben er belang bij te voorkomen dat Netanyahu hen meesleurt in een nucleaire Derde Wereldoorlog.

Of het rapport van Escobar nu juist is of niet, het is duidelijk dat de imploderende zionistische entiteit wanhopig uithaalt met het kennelijke doel om de wereld mee naar beneden te sleuren. De zionistische genocide op Gaza, de steeds wanhopigere aanvallen op de buurlanden en de steeds absurdere woorden en daden geven aan dat het teken aan de wand is: De zionistische dolle hond staat op het punt om te vallen, en de enige vraag die overblijft is hoe te voorkomen dat we gebeten worden voordat we hem een fatsoenlijke, relatief geweldloze begrafenis geven.

De zionisten maakten afgelopen oktober een existentiële fout door erop te gokken dat ze de genocide op Palestina konden voltooien onder bescherming van de VS. Hun beproefde werkwijze, “steeds meer macht grijpen over de VS en Amerika dwingen om het vuile werk van Israël op te knappen,” heeft zijn houdbaarheidsdatum overschreden, omdat het Amerikaanse imperium niet meer is wat het ooit was – voor een groot deel door de schade die Israël eraan heeft toegebracht.

Netanyahu’s volgelingen bedreigen momenteel het Biden-regime: “Steun onze genocide, of anders!” In dit geval impliceert “of anders” zionistische macht om team Biden te verwijderen, hetzij door moord (een zionistische specialiteit) of door het gebruik van financiële en mediamacht om de verkiezingen naar Trump te gooien (of wie dan ook belooft om bevelen van Tel Aviv op te volgen).

Maar zoals 13 april aantoonde, heeft de VS niet langer de macht om Israël te beschermen, of zelfs zijn eigen bases en schepen. En Israël heeft nog minder macht om zichzelf te beschermen. Het maakt dus niet echt uit wie er in de Oval Office zit. Nog minder maakt het uit dat de zionisten het Congres kunnen dwingen om wetten aan te nemen tegen uitdrukkingen als “rivier naar de zee”. De zionistische entiteit is, net als de wereldwijde hegemonie van de VS, ten dode opgeschreven. En hoewel de entiteit zelf op waanzinnige en genocidale wijze in haar doodstrijd verwikkeld is, valt nog af te wachten of de managers van het Amerikaanse imperium dit voorbeeld zullen volgen en een planetaire “nucleaire Masada” zullen toestaan of uitlokken.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Oorlog (Deze film hebben we eerder gezien)

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: