We zien over het net en sporadisch ook hier de vraag van de eeuw “Wie is die Rommel toch?”, die dat afschuwelijke ultrarechtse islamofobe, homofobe, antisemitische blog Frontnieuws beheert. Wel, dat ben ik, met zijn navelstreng in Amsterdam en wieg in Den Haag, in de Schilderswijk, naast het Oranjeplein, het zwarte gat van de asocialen, maar zeer leerrijk, vooral straatvechten.
Slecht op school en meestal met mijn neus in stripboekies, toentertijd DonaldDuckies, die kon je voor 12 een gulden tweedehands kopen. Thuis geen warm water en een gemeenschappelijk toilet buiten, ja, echt waar, ik moest ’s ochtends in de strontlucht van de buurman piesen. We waren arm, maar iedereen om ons heen was arm, dat was goed, want dan valt het niet zo op. Midden pubertijd kregen ze (die figuren die zich mijn ouders noemen, wat ik nog steeds moeilijk kan geloven) een comfort-idee om terug naar Amsterdam te verhuizen. Eindelijk warm water, douche en niet meer in de strontlucht van buurman zitten. Dat bleek een van de eerste flatgebouwen in de Bijlmer te zijn. Slecht idee, hier werd ik als jochie in de première van de culturele verrijking gegooid.
Voornamelijk Surinamers, aardige mensen hoor, zolang je er geen ruzie mee hebt. Wat mij nogal vaak overkwam, en nog steeds overkomt, op een andere manier schijnt het publiek er genoegen in vinden me te verstoren wanneer ik me met mijn eigen zaken bemoei. Dat bleek ook een goede leerschool, behalve straatvechten, ook hardrennen. Wanneer je met een Surinamer bonje hebt, heb je met zijn hele familie ruzie, waarbij mijn moeder met de hondenketting bij de deur stond en me met de ketting terug het slagveld opstuurde. Ja, ik weet vredelievend is anders. Maar zo ging het toentertijd, en eigenlijk nog steeds (Oekraïne).
Op de MAVO gegooid en nog steeds slecht met leren, en nog veel meer lezen, deze keer boeken, van alles van Edgar Wallace tot Isaac Asimov, op de trappengang of in de binnenstraat van flat. Lekker warm en geen gezeur aan mijn hoofd. Op mijn 17-e het leger ingesleurd, gekozen voor het 42e Blj, in Duitsland, voor geld, als in buitenland gelegerd en in principe constant op oefening had ik flink wat Duitse Mark te verspillen. Het geld was oké, de rest niet. Om een lang verhaal kort te maken, een carrière als beroepsmilitair zat er voor mij niet in. Daarna een lijdensweg van verschillende slavenarbeid waar ik er al snel achterkwam dat ik een vetnek aan het spekken was en nog veel te jong was om te blijven roeien.
Terug naar school. Deze keer gemotiveerd en eentje met veel meisjes. Het werd tijd dat ik me in vrouwen ging verdiepen. Een MTS voor reclame, etaleren, decoreren en aanverwante vakken. Gigantische leuke tijd gehad. Twee vriendinnen versleten en mijn eerste vrouw uit de vierde klas gepikt. Wonder boven wonder, diploma gehaald. Vrouw naar Amsterdam ontvoerd en in hat-eenheid gestopt, twee katten erbij tegen de verveling en me in de geneugten van het wilde Amsterdamse uitgaansleven gestort. Veel alcohol en drugs, is niet erg, zolang je het maar overleeft. Ik zou u er veel over kunnen vertellen, als ik het me nog kon herinneren.
Dan wordt je op een ochtend wakker en kijkt in de portemonnee en ziet de bodem. Dat wordt dus stelen of werken. Stelen is me nooit goed afgegaan, dus werken, maar eerst terug naar school, had geen zin om etalagepoppen aan te kleden. Dat werd een MTS werktuigbouwkunde in 1 jaar, met mijn vooropleiding. Diploma en na een half jaar ervaring bij een bedrijf opgedaan te hebben een goed betaalde functie als CAD-tekenaar aangeboden.
Toen, gebeurde het vreselijke, mijn grootmoeder stierf, die mij in de late puberjaren in huis had opgenomen. Ik was kapot, wij hadden een bijzondere sterke band. Ging een tijdje slecht met me, veel drank, problemen. Nog meer problemen. Testament. Huis geërfd. Wie had dat gedacht. Moeder wat, maar ik het meeste. Terug op rails. Veel geld op de bank en niet gelukkig. Kent u het gezegde “geld maakt niet gelukkig”, het klopt. Nog een keer trouwen geprobeerd, nog veel meer ongelukkig.
Toen, gebeurde een wonder, via het internet, dat toen nog in de kinderschoenen stond, vond ik mijn jeugdliefde in het buitenland terug. Huis verpast en vertrokken. Sindsdien verblijf ik met haar in een eigen huis met kind, hond, tuin, je weet wel familyman, geheelonthouder en verslaafd aan nieuws, nieuwsjunky. Via mijn helaas te vroeg overleden goede vriend Frik van Amsterdam Post mijn blogcarrière als reaguurder begonnen om met vallen en opstaan met Frontnieuws te eindigen. En nee, ik ben geen gecontroleerde oppositie, zoals men weleens in de echokamers hoort. Ik ben de OPPOSITIE, mijn hele leven lang al. Mijn levenspad lig vol met achtergebleven wrakstukken tegen het establishment. Niemand en geen organisatie stuurt mijn vingers. Geen reclamebureau waar ik me aan overlever. Geen gebedel om geld. Nada. Ik kies mijn eigen vrienden, en vijanden. Ik schrijf niet eens voor u, maar voor mezelf. Het interesseert me niet wat u denkt, noch wat u wel of niet wilt geloven, dat mag u allemaal fijn zelf weten. Dit blog ziet volledig op eigen geld en enthousiasme het licht. Weet u, gewoon leuk om te doen en het houdt me van de straat. En als u er wat van opsteekt, fijn, maakt het u boos, jammer, maar eerlijk gezegd, interesseert me dat ook niet.
Het gebeurt zelden tot nooit dat ik mijn ziel blootleg, deze ene keer wel. Waarom, vraagt u zich af. Ik weet het niet echt. Het voelde alsof een goed ding op dit moment te doen. Misschien een klein geschenk aan mijn trouwe lezers, misschien een gezicht aan Frontnieuws geven.
Zo, en nu we dit entrenousje achter de rug hebben, ga ik weer verder met waar ik goed in ben. Nieuws jagen.
Met vriendelijke groet,
Rommel
