Groene Blob vertelt regering £30 miljard te spenderen aan machine om CO2 uit de lucht te halen

In een artikel in de Telegraph van vorige week stond een rapport van Energy Systems Catapult (ESC) waarin de regering werd aanbevolen zich in te zetten voor een project van £30 miljard om CO2 uit de lucht te halen. Volgens het rapport zouden DACCS-machines (Direct Air Carbon Capture and Storage) aan de oostkust het broeikasgas uit de lucht kunnen halen en het naar ondergrondse opslagfaciliteiten kunnen pompen, waardoor het Verenigd Koninkrijk zijn ambitieuze doelstelling van 2050 (netto-nul kan halen. Dit buitengewoon dure idee is niet alleen op zichzelf zinloos, het legt ook de al even zinloze en dure constellatie van door de overheid gefinancierde lobbyorganisaties bloot, schrijft Ben Pyle.

Volgens ESC is “koolstofafvang in zijn verschillende vormen een cruciaal onderdeel van een goedkope energietransitie” en “zonder dit, op schaal, lopen we het risico dat we niet voldoen aan onze netto-nul eis”. En hier is iets dat, als dit soort dingen onderwerp van publiek debat zouden zijn, miljoenen mensen op hun hoofd zouden doen krabben. Dus wat als het Verenigd Koninkrijk niet voldoet aan de door de regering zelf opgelegde doelstelling? Wat is het ‘risico’? En waarom zou het publiek miljarden ponden moeten neertellen voor een idiote machine die geen andere functie heeft dan de regering te helpen haar ambitie te verwezenlijken waar verder niemand echt om geeft?

Nog erger is dat de ESC toegeeft dat DACCS “nog niet bewezen is op schaal”. Dit werpt twee belangrijke problemen op.

Ten eerste, als iets nog moet worden bewezen op zo’n gigantische schaal, is elke schatting van de kosten ervan voor de vogels en zal deze naar alle waarschijnlijkheid, net als alle door de overheid gesteunde projecten zoals HS2 en windenergie, deze schattingen overtreffen. Het ijdelheidsproject van de overheid HS2, bijvoorbeeld, had oorspronkelijk een geschatte kostprijs van £37,5 miljard in prijspeil van 2009. Maar tegen 2020 schatten schattingen de kosten ruim boven de £100 miljard.

Ten tweede toont het eens te meer aan dat geen enkele regering, geen enkele politieke partij, geen enkel parlementslid of lid van het Europees Parlement, geen enkele denktank of zijn experts, geen enkele academicus bij een verheven onderzoeksinstituut, geen enkele groene lobbyist of campagnevoerder en geen enkele journalist enig idee heeft hoe netto-nul zal worden bereikt, maar desondanks hebben ze er bijna allemaal voor gevochten om ons dergelijke doelstellingen op te leggen.

Het is een probleem dat bekend staat als het paard achter de wagen spannen. En het is een kenmerk van alle klimaatgerelateerd beleid dat het wordt gedreven door ambitie, niet door realiteit. Zelfs ESC kan niet uitleggen wat DACCS is, hoe het zal werken of hoeveel het zal kosten. Het enige wat ze echt weten is dat het nodig zal zijn om vanaf 2050 jaarlijks 48 miljoen ton CO2 uit de lucht te halen – ongeveer een tiende van de huidige binnenlandse jaarlijkse uitstoot van het Verenigd Koninkrijk.

IJdelheid en onverzettelijkheid drijven deze irrationele drang naar oplossingen voor niet-problemen. Het afvangen van CO2 in de lucht dient geen enkel nuttig doel. Het zal geen deuk maken in de CO2-concentratie in de atmosfeer. Het zal het weer niet veranderen. Het zal niemands leven verbeteren. En het doorstaat geen enkele zinvolle kosten-batenanalyse. £30 miljard, ruwweg gelijk aan £500 per hoofd van de bevolking, zou veel meer goed kunnen doen als het op talloze andere manieren zou worden besteed, van gezondheidszorg tot het aanpakken van echte milieuproblemen zoals waterkwaliteit. Natuurlijk zou het niet uitgeven van het geld aan zulke apparaten waarschijnlijk meer goed doen, omdat de mensen dan zoveel geld overhouden om uit te geven hoe ze willen.

De Telegraph ziet het probleem. DACCS centrales “zouden moeten worden aangedreven door wind-, nucleaire of zonne-energie zodat ze niet evenveel CO2 genereren als ze besparen.” Een vloot van groene generatoren zou moeten werken om de DACCS centrales van stroom te voorzien, alleen maar om de doelstellingen te halen. Recente studies tonen aan dat de bestaande DACCS technologie extreem inefficiënt is en maar liefst 2.500 kilowattuur nodig heeft om slechts één ton CO2 te isoleren. Om 48 miljoen ton CO2 af te scheiden zouden er dus krachtcentrales nodig zijn met een capaciteit van 14 gigawatt – dat is meer dan vier keer de capaciteit van Hinkley Point C. Die kerncentrale zelf, destijds “de duurste krachtcentrale ter wereld” genoemd, zou aanvankelijk £26 miljard kosten, maar volgens recentere schattingen liggen de kosten dichter bij de £46 miljard . De kosten van een wijdverspreid DACCS project – inclusief batterijen – zijn dus waarschijnlijk zeven keer zo hoog als ECS beweert. En dan hebben we het nog niet eens over de operationele kosten gehad.

Dit alles doet me denken aan die leuke filmpjes van apparaten waarvan de enige functie is om op een schakelaar te drukken om zichzelf uit te schakelen. Op YouTube wedijveren elektronicahobbyisten om de meest indrukwekkende ‘nutteloze machine’ te bouwen. Hier is zo’n kandidaat.

Maar het probleem van nutteloze machines gaat veel verder dan het apparaat zelf. In tegenstelling tot witte olifanten zoals windturbines, is Energy Systems Catapult een vreemde organisatie die is voortgekomen uit de opgeblazen technocratie die de groene agenda vereist. ECS maakt deel uit van een overkoepelende groep van door de overheid gesteunde particuliere bedrijven genaamd het Catapult Network, dat zelf weer deel lijkt uit te maken van Innovate U.K., dat op zijn beurt weer deel uitmaakt van UK Research and Innovation – de opvolger van de publieke financieringsinstantie van de vroegere onderzoeksraden. ESC en haar zusterorganisaties profiteren elk van miljoenen ponden overheidsfinanciering, aangevuld met ondoorzichtige filantropische financiering (d.w.z. groene blob-organisaties), die hen, zoals ESC beweert, in staat stelt om “centrale en gedecentraliseerde regeringen te ondersteunen met bewijzen, inzichten en innovaties om netto-nul actie te stimuleren.”

De kern van het probleem is dat door de overheid gefinancierde organisaties, hoewel ze zijn opgezet als ‘onafhankelijke’ organisaties die onafhankelijk van de overheid opereren, niettemin volledig zijn toegewijd aan politieke agenda’s. Schijnbaar bedoeld om ‘welvaart te stimuleren’ door middel van R&D, komt zo’n constellatie van ondoorzichtige agentschappen erop neer dat de regering ‘winnaars’ kiest, die steevast vreselijke verliezers blijken te zijn, op grote kosten van de overheid. Er zijn geen consequenties voor zulke knappe koppen die honderden miljoenen ponden belastinggeld spenderen aan pilots die op niets uitlopen, of glanzende rapporten die net zo goed case studies uit Narnia zouden kunnen zijn. Kritiek op ideeën zoals het afvangen van CO2 wordt buitengesloten van de academische wereld en het bedrijfsleven, want zelfs als critici al niet onwillig waren om te solliciteren naar functies binnen het netwerk, en vervolgens niet werden afgewezen vanwege hun overduidelijke vijandigheid tegenover de dominante politieke cultuur van dergelijke onzinfabrieken, dan zou hun politiek ongemakkelijke werk al snel op de lange baan worden geschoven.

Met andere woorden, de groene agenda heeft een nutteloze machine voortgebracht die als enige functie heeft het produceren van ontwerpen voor nutteloze machines. Het basisidee van DACCS, Carbon Capture and Storage (CCS), waarbij CO2 uit elektriciteitscentrales wordt gehaald, wordt samengeperst en vervolgens onder de zee wordt gestopt, was een idee dat de aandacht trok na de Climate Change Act. Maar ondanks het feit dat de regering een miljard pond aan financieringswedstrijden aanbood om het concept te bewijzen, mislukte het project en blijft het tot op de dag van vandaag economisch onbewezen. Het nog gekkere idee om CO2 – dat met slechts 400 deeltjes per miljoen nog steeds een sporengas is – uit de lucht te halen en dan onder de grond te begraven, gaat een vergelijkbare toekomst tegemoet. Ondertussen gaat de klimaatagenda van het Verenigd Koninkrijk zoals gewoonlijk door, gebouwd op extreem dure luchtkastelen. Niemand heeft enig idee hoe we netto-nul kunnen bereiken zonder onszelf te vernietigen.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Ontvoerd door een elektrische auto: Stroom versnelde tot 160 km/u en liet zich niet meer afremmen!

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: