Ik vraag mij tegenwoordig af of grijs nog bestaat, omdat zoveel mensen zwart of wit zijn. Je bent voor of tegen. Je kunt niet meer een beetje voor of tegen zijn, want dat zou de ander het voordeel kunnen geven, schrijft gastauteur Niccos.
De inhoud is allang niet meer zo belangrijk, want er wordt gewonnen op de vorm. Op de vorm kun je bijna niet verliezen, want daarmee hoef je niet naar de ander te luisteren. Je vindt gewoon dat die ander stom is.
“Een groot probleem in deze wereld is dat blaaskaken alles zeker weten en waarheidszoekers constant twijfelen.” Vrij vertaald naar het huidige klimaat. Hoe kun je dan een waar gesprek voeren?
En het lijkt erop dat echt iedereen hier aan meedoet. Neem nu bijvoorbeeld ‘de boeren’. Bestaan dé boeren? Vinden we echt dat alle boeren moeten blijven? Is een veehouder hetzelfde als een biologische landbouwer?
Nederland is vol. Grappig genoeg zeggen veel linkse lieden dat dit wel het geval is met boerderijdieren, maar niet met mensen. Maar Nederland is zo’n beetje het drukst bevolkte land ter wereld als je kijkt naar het aantal mensen én dieren per vierkante meter.
Metingen wijzen uit dat Nederland zo’n beetje de slechtste luchtkwaliteit heeft ter wereld. Ook ontzettend veel kanker. Ik geloof niets van die stikstof onzin, maar ‘weet’ wel dat tijdens de lockdowns de kwaliteit van de natuur sterk toenam.
Minder luchtvervuiling is welkom, dat zou onze gezondheid ten goede komen. De vraag is hoe, maar daar komen we niet aan toe. Want de ene kant weet het al en de andere kant wil het niet weten. Geen gezamenlijke zoektocht naar de waarheid.
Minder boerderijdieren in Nederland zou goed zijn ben ik van mening. Niet voor stikstof of Co2, maar gewoon voor mensen én dieren. Vol is vol. Zou dan tegelijk kunnen gelden voor mensen. Hoezo huizen bouwen.
Mijn gemeente groeit komende jaren hard terwijl het al een van de vuilste gemeenten van Nederland is. Die politici lijken wel managers die denken dat hoe meer mensen onder hen, des te belangrijker ze lijken.
Maar goed, ik moet dus vóór óf tégen de boeren zijn. Doch, ik denk daar nogal genuanceerd over. Die nuance zie ik niet in de politiek en media. In de reguliere media zie ik trouwens helemaal geen waarheidszoekers.
De politiek is zwart en wit, de media is alleen maar zwart. Hoewel zij zichzelf waarschijnlijk wit vinden zijn. Grijs lijkt niet meer te bestaan. Trouwens ook niet bij de ‘gewone’ mensen. Probeer maar eens een genuanceerd gesprek te voeren.
Probeer maar eens op een normale inhoudelijke manier van gedachte te wisselen over Corona of Rusland. Zelfs met mensen die grotendeels aan ‘jouw kant’ staan kun je bijna geen nuance laten vallen.
Een leuke oefening is iets te zeggen tegen de ander en dan kijken hoelang die ander stil is om na te denken over wat je gezegd hebt voordat hij of zij reageert. Ik geef je op een briefje dat je niet tot één kunt tellen.
En dat doe je waarschijnlijk zelf ook, direct reageren. Zo zijn we geconditioneerd, omdat we niet meer op zoek zijn naar de waarheid maar willen winnen in wat we denken dat de waarheid is.
Ik heb geleerd dat hoe harder iemand mij probeert te overtuigen, zonder zelf te willen luisteren naar wat ik te zeggen heb, ik afhaak bij diegene en helemaal geen zin meer heb in een gesprek met die persoon.
Zo iemand is niet op zoek naar de waarheid, maar wil alleen zijn of haar waarheid aan mij kwijt. Vervelend genoeg heb ik een bloedhekel gekregen aan dergelijke lieden. Dat helpt ook weer niet, hoewel ik nu minder last van ze heb.
De samenleving is voor mijn gevoel nog nooit zo gepolariseerd geweest. Zelfs in de Eerste Kamer zie je nauwelijks nog wijze mensen die het goede willen voor alle Nederlanders.
In de politiek wordt openlijk gesproken over een meerderheid in de Eerste Kamer, alsof dat orgaan politiek moet zijn in plaats van puur toetsend aan de Grondwet. Ze willen winnen en de vraag is wat ze kunnen winnen.
Is het een volgend baantje? Is het aanzien? Is het macht? Waar doen die lui het voor? Ik had ook altijd al zo’n hekel aan die vakbondslui, omdat ze maar één kant willen zien. Directies idem dito met hun gekwijl over aandeelhouderswaarde.
Moet ik nu proberen om toch meer in gesprek te gaan met anderen die niet willen of kunnen luisteren? Vroeger sprong ik erin, maar ik heb er geen zin meer in. Vergeefse moeite. Iemand moet het in zich hebben om op zoek te zijn naar de waarheid.
Het geeft niet dat iemand de waarheid niet kent, maar als die willens en wetens de waarheid niet wil weten dan heb ik daar wel een probleem mee. Hoe minder er daar van over blijven des te beter het kan worden.
Dat is ook zoiets, de boosheid tot soms regelrechte haat die in mij opkomt. Wat een rotwereld. Tenminste, de wereld niet, maar die mensen die erop leven die zich gedragen als beesten.
Terwijl ik ook zoveel moois zie bij mensen, bijvoorbeeld als ik een grote menigte zie genieten bij een muziekevenement. De muziek is pure kunst, de lichteffecten prachtig, de menigte heeft een fijne energie. Zo kan het dus zijn.
Mensen die echt goed zijn voor dieren. Dan bedoel ik weer niet de mensen die zielige honden uit het buitenland halen, alsof we hier geen honden in het asiel hebben die wachten op een goed huisje.
Nuance. Grijs. Waar is het? Lukt het mij zelf nog wel? Takkenzooi.
Grijs bestaat nog, ik ben er zo een! Ik laat anderen nog uitpraten en wil dan even denken voor ik reageer maar dat mag niet merk ik vaak, anderen laten mij nog niet eens uitpraten, zo is de wereld nu eenmaal. Als je goed kunt praten en lullen, kan je makkelijk je zakken vullen.
Ik sta voor iedere mening open, anderen echter niet voor de mijne, behalve mijn vrouw gelukkig, maar wij denken ook hetzelfde 🙂
Wij denken en leven nog grotendeels zoals in de jaren 80, hahaha, biertje, sigaretje we eten wat we willen, mooi toch, en we laten ons niet opnaaien door de TV, buiten Netflix staat deze niet aan. Liever een mooi muziekje bij het biertje!
Wat je schrijft Niccos, is zó herkenbaar!
Door alle shit die nu overal naar boven komt, zie je steeds duidelijker hoever mensen van zichzelf afstaan.
Luisteren en zelfreflectie zou een toverformule kunnen zijn voor een verdraagzamere samenleving.
Mooi geschreven en zo waar en herkenbaar. Aan mezelf merk ik tevens dat ik moeheid begin te ontwikkelen over het lezen van dit soort artikelen. Want al die meningen en waarheden lijken uiteindelijk 0 resultaat te boeken. Ik ben blij dit artikel niet overgeslagen te hebben.
Dualiteit wordt intenser. Lijken wel multi-dimensionale werkelijkheden waar mensen totaal.langs elkaar heen leven, een hele vreemde ervaring..
Met de komst van de smartmobiel is de onderliggende contact drastisch vermindert. Op het werk zitten ze naast elkaar in de pauzes, maar ieder leeft in zijn eigen bubbel van zijn smartmobiel wereld. Er wordt geen enkel woord meer gesproken tijdens de pauzes. Daar ik zelf zo’n ding nooit aangeschaft heb omdat ik er geen behoefte aan heb. Maar dat maakt je toch eenzaam binnen de gemeenschap, niemand zegt meer een boe of bah tegen je. Ze zijn allemaal druk met hun mobieltje en zijn tijdens die bezigheid compleet van de wereld.
In de kroeg met je vriendenclub is al precies het zelfde, de meeste zijn druk met hun mobieltje en een diepgaand gesprek is niet meer mogelijk want hun mobieltje heeft hun eerste prioriteit en elk berichtje moet direct beantwoordt worden vinden ze. Ook al zijn ze met jouw in gesprek, het wordt abrupt onderbroken en daarna wordt het onderwerp vaak verandert na die onderbreking. Die fanatieke smartmobiel gebruikers vergroeien steeds meer met hun mobieltje en is eigenlijk geen contact meer met hen mogelijk, ze zijn vooral druk met zich zelf. Net als gamers, zijn vooral bezig met zich zelf te spelen. Het fysieke contact met andere wordt steeds meer verleden tijd.
Vooral de jeugd van de selfie generatie vinden zich zelf zo geweldig, alles wat ze eten moeten er minimaal 10 foto’s van gemaakt worden en dat moet direct gedeeld worden met hun andere selfie fanaten. Eigenlijk elke stap of bezigheid wordt gedeeld met andere en er worden tig foto’s van gemaakt. Alsof dat de gewoonste zaak van de dag is. Ik begrijp die wereld niet, van waarom moet iedereen weten wat ik doe op dat moment of wat ik eet of waar ik ben. Gaat ze geen ruk aan.
Als jij ze wijs maakt dat hun smartmobieltje een geheime militaire afluister apparatuur is, die hen 24/7 controleert/manipuleert, begluurt en afluistert krijg je de opmerking van “ik heb toch niets te verbergen” Maar het dringt bij hen niet door dat als overheden alles van je weten (nog meer dan zij zelf denken), dat het altijd tegen hen gebruikt zal worden door de overheid vroeg of laat. Al die data wordt al vermarkt om er aan te kunnen verdienen door derde partijen, waar zij nooit 1 cent van zien. Als je dat hen vertelt is het enkel schouder ophalend en van nou en… Het interesseert hen geen donder dat zij zelf hun hele hebben en houwen op het internet gooien en al hun privacy te grabbel gooien. Ik denk dan het zijn al levende zombies geworden en doen al wat hun mobieltje zegt wat zij moeten doen alsof zij gehypnotiseerd zijn door hun mobiel.
Klopt helemaal! Herkenbaar!
Als je een gesprek wilt voeren, moet je echt iets zeggen dat niemand verwacht. Ik had laatst een gesprek dat inderdaad op de voorgeschreven manier werd beeindigd, en toen zei ik: Ik weet niet eens of Oekraïne eigenlijk wel bestaat. Ik ben er nog nooit geweest. Jij wel? Toen was het echt even stil en begonnen we te lachen. Conclusie is dat van beide kanten geldt dat alle kennis en meningen zijn gevormd door verhalen van anderen. Dat was hij met me eens en dan heb je een opening. Als je dan vraagt waar is het begonnen, dan komen ze vaak niet verder dan een jaar terug. Dan ga ik terug in de geschiedenis (volgens Napoleon een verzameling leugens waar we het over eens zijn) Ontwikkeling/uitbreiding van de NAVO tegen afspraken in, val van de muur, uiteenvallen Sovjetunie. Als je ze dan nog niet kwijt bent, dan vraag je of ze weten wat de Cubacrisis was en waar dat om ging. Vaak weten ze dat nog vaag, iets met russische raketten op Cuba. Dan vraag ik, waarom heet het geen Turkijecrisis? Dan weten ze het niet meer. Maar de Cubacrisis was een amtwoord op dat de USA éérder raketten in Turkije had geplaatst die op Rusland gericht waren. Je kunt nog veel verder terug. Amerika begint altijd met rotzooi schoppen. Vervolgens plakken ze he het label Rusland vriend op. Dan zeg ik: ik ben anti Navo, anti USA anti EU anti VN, en ik ben geen Rusland vriend, maar ik begrijp ze heel goed en kan in de gegeven omstandigheden niet bedenken hoe ze anders moesten reageren. Ik ben dus niet zwart of wit maar grijs met een lichte neiging naar het land dat tegen het imperium van leugens strijdt
Dank voor de reacties en ik vind het altijd prettig als herkenning gedeeld wordt. Inderdaad speelt de smartphone een negatieve rol op zoveel aspecten in het leven, van in wezen uit verbinding zijn naar fysieke last door elektromagnetische straling. Shockeren kan zeker helpen wakker te schudden! Altijd leuk om te doen.