Russisch leger niet te stoppen – Amerikaanse regering zoekt uitleg – Scott Ritter met genadeloze analyse

De regering Biden heeft nu veel aan haar hoofd als het gaat om Rusland.

Terwijl de oorlog van 2023 in Gaza de aandacht afleidt van de verliezende inspanning in Oekraïne, is een rampzalig Oekraïens tegenoffensief, gesponsord door de NAVO, uit de hand gelopen, met bijna 100 procent slachtoffers onder de deelnemende mannen en uitrusting, schrijft Scott Ritter.

(De NAVO trainde een troepenmacht van 90.000 Oekraïense soldaten voor deze inspanning en voorzag hen van ongeveer 300 tanks; Rusland heeft cijfers gepubliceerd die de Oekraïense slachtoffers sinds het begin van het tegenoffensief op ongeveer 90.000 doden en gewonden schatten, met ongeveer 300 vernietigde tanks).

Rusland heeft een offensieve houding aangenomen; de eerste lezing vanaf het slagveld is dat het meer succes heeft in de eerste paar weken van zijn aanvallen dan Oekraïne had voor zijn vijf maanden durende tegenoffensief.

Om het nog erger te maken: U.S. News and World Report heeft net de ranglijst van ’s werelds machtigste legers gepubliceerd en Rusland heeft de Verenigde Staten voorbijgestreefd voor de eerste plaats.

In tijden als deze wendt het Witte Huis zich tot zijn spindoctors om het narratief te manipuleren, en er is geen betere beoefenaar van de kunst van het spinnen in de stal van het Witte Huis dan de woordvoerder van de Nationale Veiligheidsraad, John Kirby.

“Ik wil graag, als – als u me toestaat, een paar minuten de tijd nemen,” vertelde Kirby de pers op 26 oktober, “om u op de hoogte te brengen van de situatie op het slagveld in Oekraïne.”

Het leek erop dat Rusland in de aanval was en een hernieuwd offensief had ingezet in Oost-Oekraïne “over meerdere linies”, waaronder rond Avdiivka, Lyman en Kupiansk. Dit offensief, zei Kirby,

Kirby’s toon was anders in juni 2022. Toen verklaarde Kirby:

Nu wordt er niet meer gesproken over dat Oekraïne grondgebied terugneemt. In plaats daarvan benadrukte Kirby dat een nieuw ondersteuningspakket, dat zich richtte op luchtverdediging en antitankraketten, evenals artilleriemunitie, Oekraïne in staat stelde “om stand te houden en de – in de verdediging te houden tegen dit offensief, door met succes Russische tankcolonnes af te slaan die oprukten naar Avdiivka.”

Kirby was er snel bij om erop te wijzen dat de Russen “aanzienlijke verliezen hadden geleden in hun offensieve poging, waaronder ten minste 125 pantservoertuigen rond Avdiivka en meer dan een bataljon aan uitrusting”.

Ondanks deze tegenslag – waarvoor Kirby geen bewijs gaf – werd verwacht dat Rusland de Oekraïense linies zou blijven aanvallen. “Dit is een dynamisch conflict,” zei Kirby, “en we moeten niet vergeten dat Rusland nog steeds een aantal offensieve capaciteiten heeft en de komende maanden tactische overwinningen kan boeken.”

Het verschil tussen “Oekraïne gaat verloren gebied heroveren” en “Rusland is in het offensief en kan enkele tactische overwinningen behalen” is van een orde van grootte die niet zomaar kan worden weggewuifd.

Er gebeurt iets op de grond tussen Oekraïne en Rusland waardoor Kirby wanhopig probeert het Amerikaanse publiek voor te bereiden op enkele belangrijke ontwikkelingen op het slagveld die uitsluitend in het voordeel van Rusland zijn.

Gevolg van een mislukt tegenoffensief

Proberen om deze winsten te minimaliseren als “tactisch” van aard verandert niets aan het feit dat ze plaatsvinden in de nasleep van een mislukt tegenoffensief dat werd gesteund door de collectieve militaire en economische macht van de VS, de NAVO en de Europese Unie.

De overgang van een groot tegenoffensief om het meeste, zo niet alle, door Rusland geannexeerde grondgebied te heroveren naar een defensieve houding waarbij Rusland naar verwachting nog meer grondgebied zal veroveren, kan niet als “tactisch” worden afgeschreven. Dit is een strategische koerswijziging die wel eens het uiteindelijke traject zou kunnen zijn voor beide partijen in het conflict.

Vladimir Trukhan is een reservekolonel in het Russische leger verbonden aan het Centraal Militair District van Rusland die onlangs is teruggekeerd van de frontlinies van de Speciale Militaire Operatie. Hij zegt dat de situatie op het slagveld veel erger is dan wat Kirby heeft afgeschilderd.

In een uitgebreid interview op mijn podcast “Ask the Inspector” eerder deze maand, merkte Trukhan op dat de Russen in Avdiika niet op zoek zijn naar “tactische winst”, maar eerder naar operationele controle over het slagveld om een semi-ketel te creëren om het “vleesmolen”-scenario na te bootsen dat zich eerder dit jaar in en rond Bakhmut afspeelde.

Avdiika omsingelen, zei Trukhan, is niet het doel. Het Russische doel is om het Oekraïense opperbevel voor een dilemma te plaatsen, waarbij het opgeven van Avdiika zou kunnen leiden tot het instorten van het moreel onder de Oekraïense verdedigers en daar blijven zou kunnen leiden tot een massaal verlies van levens door de moeilijkheden die gepaard gaan met het versterken van het garnizoen.

In Bakhmut slaagden de Russen erin om meer dan 70.000 Oekraïense soldaten te doden, te verwonden of krijgsgevangen te nemen, ongeveer het aantal troepen dat door de NAVO was verzameld en getraind om het tegenoffensief uit te voeren.

Proberen om Avdiika te behouden zou fataal kunnen zijn voor de hele Oekraïense verdedigingsinspanning, omdat de Oekraïense reserves uitgeput zijn en Oekraïne gedwongen wordt om troepen van elders op de bestandslijn te halen, wat extra offensieve mogelijkheden creëert voor de Russische soldaten.

Kirby noemde Kupiansk als een ander gebied waar Rusland “tactisch” succes zou kunnen boeken op het slagveld. De slag bij Kupiansk vertegenwoordigt de manifestatie van de Russische operationele kunst, een voorbeeld waar Rusland in staat was om een gebrek aan frontlinie mankracht van de kant van Oekraïne uit te buiten door offensieve operaties te starten in gebieden van het slagveld waar Oekraïense troepen waren uitgedund om extra mankracht te leveren aan de speciale militaire operatie.

Nog een semi-ketel

In Kupiansk probeert Rusland nog een semi-ketel te produceren, een nieuwe Bakhmut-achtige “vleesmolen”, die Oekraïne zal dwingen zich terug te trekken of troepen in te zetten die het niet heeft, waardoor een andere locatie aan het front wordt blootgesteld aan Russische offensieve operaties.

En zo herhaalt de cyclus zich, totdat er een algehele ineenstorting plaatsvindt langs de Oekraïense linie.

Maar dit is niet het belangrijkste aspect van wat er in Kupiansk gebeurt. In tegenstelling tot de nederlaag van het Oekraïense tegenoffensief in Zaporizhia en de semi-ketel gevechten van Bakhmut en Avdiika – die allemaal werden uitgevochten op grondgebied dat door Rusland werd opgeëist en als zodanig voldeden aan president Vladimir Poetin’s verklaarde doel om al het Russische land te bevrijden – ligt Kupiansk ondubbelzinnig op Oekraïens grondgebied, een deel van de oblast Charkov.

Hoewel Rusland na zijn terugtrekking in de herfst van 2022 militair aanwezig bleef in de Oblast Charkov, was deze aanwezigheid meer bedoeld om het noordelijke grondgebied van de Republiek Lugansk veilig te stellen dan om als springplank te dienen voor Russische offensieve operaties.

Als Oekraïne had gestreefd naar een onderhandelde oplossing voor het conflict, merkt Trukhan op, dan zou Rusland zich hebben teruggetrokken van het grondgebied van Oekraïne. Omdat Oekraïne ervoor koos om de strijd voort te zetten, is Rusland in het offensief gegaan op het grondgebied van Oekraïne.

Dit is een signaal van Moskou dat Rusland – om de veiligheid en zekerheid van de etnische Russen in Oost-Oekraïne te waarborgen – operaties zal starten die ertoe kunnen leiden dat Oekraïne nog eens vijf oblasten aan Russische controle zal verliezen.

Dit is een nieuw, kritiek keerpunt in het conflict dat van strategisch belang is.

John Kirby kan proberen om het Russische offensief in Kupiansk af te doen als weinig meer dan een “tactisch” succes. In plaats daarvan is het een beslissend moment in het conflict.

Top militaire rangschikking

Door te focussen op de Speciale Militaire Operatie, ziet Kirby door de bomen het bos niet meer. U.S. News and World Report echter niet.

Op de een of andere manier is Rusland – waarvan het leger volgens de westerse media en Kirby lijdt onder verschrikkelijke verliezen die hebben geleid tot operationele verlamming als gevolg van een slecht moreel, ineffectief leiderschap en onvoldoende logistiek – de Verenigde Staten voorbijgestreefd als ’s werelds machtigste leger.

Deze rangschikking is niet alleen in tegenspraak met het idee dat Rusland incompetent is in zijn conflict tegen Oekraïne, maar weerspiegelt ook de realiteit – die in het Westen grotendeels wordt genegeerd – dat Rusland op hetzelfde moment dat het met succes zijn Speciale Militaire Operatie uitvoert, ook zijn militaire structuur in actieve dienst uitbreidt van 900.000 naar 1,5 miljoen soldaten, matrozen, piloten en mariniers.

Deze inspanning vereist niet alleen een massale rekruteringsinspanning – tegelijkertijd met de gevechten in Oekraïne – maar ook een enorme inspanning van het Russische militair-industriële complex, dat niet alleen tot taak heeft wapens te leveren aan de Russische strijdkrachten die tegen Oekraïne zijn ingezet, maar ook een extra troepenmacht van 600.000 man uit te rusten en logistiek te ondersteunen.

Al die nieuwe mannen in uniform, bovenop de 300.000 gemobiliseerde reservisten en 300.000 vrijwilligers voor de Speciale Militaire Operatie – dat is een toename van 1,2 miljoen manschappen onder de wapenen op een moment dat het NAVO-collectief worstelt om een snelle reactiemacht van 300.000 man te formeren en de Verenigde Staten zo’n 15.000 rekruten te kort komt om het doel van 60.000 man te halen.

De Congressional Commission on the Strategic Posture of the United States heeft net een eindrapport gepubliceerd waarin staat dat de Verenigde Staten de omvang van hun conventionele strijdkrachten drastisch moet vergroten.

De vraag hoe dit gedaan moet worden, afgezien van het toewijzen van geld, wordt niet behandeld. Maar zelfs een bescheiden toename van 150.000 man in een tijd waarin het Amerikaanse leger niet in staat is voldoende mankracht te werven om de huidige troepenstructuur in stand te houden, lijkt een onmogelijke missie.

Afgezien van de ongelijke competentievergelijkingen als het gaat om het werven en in stand houden van grote aantallen nieuwe militaire formaties, werd de werkelijke betekenis van wat Rusland doet aangestipt door kolonel Trukhan, die erop wees dat de uitbreiding van de Russische militaire capaciteit een hogere prioriteit heeft dan het uitvoeren van militaire operaties in het theater van de SMO-operaties.

Dit betekent dat op een moment dat het collectieve Westen – de VS, de NAVO en de Europese Unie – worstelt met de vraag hoe het de Oekraïense oorlogsinspanning kan volhouden, Rusland het strategische initiatief in de SMO heeft genomen, zelfs terwijl het de SMO naar de tweede plaats degradeert.

De primaire focus van Rusland is het opbouwen van een leger dat in staat is om de gecombineerde krachten van het Westen te weerstaan en te verslaan. De inspanningen van Rusland omvatten de oprichting van nieuwe eenheden, uitgerust met moderne apparatuur en ondersteund door de productie van de Russische defensie-industrie.

Het Westen worstelt ondertussen om een leger dat grotendeels op papier bestaat of in de verbeelding van haar leiders, om te vormen tot iets dat in staat is om het veld op te gaan in een grootschalige grondoorlog in Europa.

Het Russische leger van vandaag is gevechtshard, in de strijd getest en bevat de talloze tactische en operationele lessen die het op de harde manier heeft geleerd in de loop van meer dan 600 dagen vechten.

De legers van het collectieve Westen hebben daarentegen moeite om uit de kazernes te komen, zijn georganiseerd en uitgerust volgens de standaarden van voor de Sovjet-Unie en kunnen zichzelf in geval van grootschalige gevechten nauwelijks twee weken in stand houden.

John Kirby kan de hele dag informatie spinnen, maar hij kan deze realiteit nooit ontwarren – Rusland is de oorlog in Oekraïne aan het winnen en domineert de VS en de NAVO in termen van algemene militaire kracht. Dankzij Vladimir Trukhan kunnen we een zinvol inzicht krijgen in de realiteit van het Russische leger, een inzicht dat de bevindingen van U.S. News and World Report ondersteunt dat Rusland, en niet de Verenigde Staten, het machtigste leger ter wereld heeft.

Scott Ritter is een voormalige inlichtingenofficier van het Amerikaanse Korps Mariniers die in de voormalige Sovjet-Unie heeft gediend om wapenbeheersingsverdragen uit te voeren, in de Perzische Golf tijdens Operatie Desert Storm en in Irak om toezicht te houden op de ontwapening van massavernietigingswapens.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

COVID-19 VACCIN DOSSIER

Scott Ritter: Waarom ik niet langer achter Israël sta en dat ook nooit meer zal doen

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: