“De aanvallers kwamen bij zonsopgang en namen de stad snel in. De mannen werden van de vrouwen gescheiden en doodgeschoten. Eén van de aanvallers opende de deur van één van de huizen en zag daar een oude man staan. Hij schoot hem neer. “Hij genoot ervan om hem neer te schieten,” zei een ooggetuige van de aanval achteraf.
Al snel was de stad leeg – de hele bevolking van 5.000 mensen was gedood of verdreven, degenen die overleefden werden op vrachtwagens gezet en naar Gaza gereden. De lege huizen werden geplunderd. We waren erg blij,” zei een van de deelnemers achteraf. Als jij het niet neemt, doet iemand anders het wel. Je hebt niet het gevoel dat je het terug moet geven. Ze kwamen niet terug.”
Het klinkt als een narratief dat van de voorpagina’s van hedendaagse kranten is gerukt, één van de vele verhalen – te veel om op te noemen – waarin de wreedheden worden beschreven die worden begaan tegen de burgerbevolking van Israëlische steden en Kibbutzes die grenzen aan de door Hamas gecontroleerde Gazastrook, schrijft Scott Ritter.
Maar dat is het niet. In plaats daarvan zijn het de herinneringen van Yaakov Sharett, de zoon van Moshe Sharett, één van de vaders van Israël, een ondertekenaar van Israëls Onafhankelijkheidsverklaring en Israëls eerste minister van Buitenlandse Zaken en tweede premier. Yaakov Sharett vertelde over de inname van de Arabische stad Bersheeba in 1948 door Israëlische soldaten tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog van Israël.
Als jonge soldaat die in 1946 in de Negev-woestijn diende, werd Sharett aangesteld als mukhtar – of hoofd van één van de elf soldatenteams – in het geheime “11-Punten Plan” dat ontworpen was om Joodse buitenposten in de Negev-woestijn te vestigen die als strategisch steunpunt in de regio zouden dienen wanneer de verwachte oorlog tussen Israëlische zionisten en Arabieren zou uitbreken.
Het zionisme, zoals het vóór 1948 bestond, was een beweging voor de heroprichting van een Joodse natie op het grondgebied van het Bijbelse Israël. Het werd in 1897 opgericht als een politieke beweging, de Zionistische Organisatie, onder leiding van Theodor Herzl. Herzl stierf in 1904 en de Zionistische Organisatie werd later overgenomen door Chaim Weizmann als beloning voor het aandringen op de goedkeuring van de Balfour Verklaring, die de Britse regering verplichtte tot de oprichting van een Joodse staat in Palestina. Weitzman bleef aan het hoofd van de Zionistische Organisatie tot de oprichting van Israël in 1948, waarna hij werd verkozen tot de eerste president van Israël.
In 1946 had een verdelingsplan van de Verenigde Naties, dat het Britse Palestijnse mandaat in Arabische en Joodse delen verdeelde, de Negev-regio aan de Arabieren toegewezen. De zionistische leiders van de toekomstige staat Israël, geleid door David Ben Gurion, Moshe Sharett en anderen die de principes van het zionisme toegedaan waren, bedachten het “11-Punten Plan” als een middel om de status quo te veranderen die toen bestond in de Negev, waar 500 Joden in drie buitenposten woonden tussen 250.000 Arabieren die in 247 dorpen en steden woonden. De 11 nieuwe buitenposten zouden de Israëlische aanwezigheid in de Negev versterken, waardoor, zoals de Palestijnse historicus Walid Khalidi opmerkte, “een inheemse meerderheid die op hun voorouderlijke grond woonde” van de ene dag op de andere zou worden “veranderd in een minderheid onder vreemde heerschappij”.
In de nacht van 5 oktober 1946 – net na Jom Kippoer – leidde Ja’akov zijn team de Negev in. “Ik herinner me dat we ons stuk land op de top van een kale heuvel vonden,” vertelt Ja’akov. “Het was nog donker, maar we slaagden erin om de palen in te slaan en al snel stonden we binnen onze omheining. Bij het eerste licht kwamen er vrachtwagens met geprefabriceerde barakken. Het was een hele prestatie. We werkten als duivels.”
Toen Ja’akov deel uitmaakte van de Zionistische Jeugdbeweging, trok hij te voet door de Negev om zich vertrouwd te maken met de Arabische dorpen en hun Hebreeuwse namen te leren zoals ze in de Bijbel voorkwamen. Naast Ja’akovs nederzetting op een heuveltop, die de Hatzerim Kibboets werd, lag een Arabisch dorp met de naam Abu Yahiya. Eén van de missies die de Kibboetsniks van Hatzerim kregen, was het verzamelen van inlichtingen over de lokale Arabieren die gebruikt zouden worden door Israëlische militaire planners die zich op dat moment voorbereidden op de grootschalige verdrijving van de Arabieren uit de Negev.
De Arabieren van Abu Yahiya voorzagen Yaakov en zijn mede-Zionisten van vers water en bewaakten vaak de eigendommen van de Kibboets terwijl de mannen aan het werk waren. Er was een afspraak tussen de leiders van Abu Yahia en de Hatzerim Kibboets dat ze zouden mogen blijven wanneer Israël de controle over de Negev zou overnemen. In plaats daarvan, toen de oorlog uitbrak, keerden de Kibboetsniks van Hatzerim zich tegen hun Arabische buren, vermoordden hen en verdreven de overlevenden voor altijd uit hun huizen.
De meeste overlevenden woonden uiteindelijk in Gaza.
De slachting en fysieke uitroeiing van het dorp Abu Yahiya, de stad Bersheeba, en de 245 andere Arabische steden en dorpen in de Negev door Israëlische kolonisten en soldaten is de geschiedenis ingegaan als de Nakba, of “Catastrofe”. Wanneer de Palestijnen over de Nakba spreken, hebben ze het niet alleen over de gebeurtenissen van 1948, maar over alles wat er sindsdien is gebeurd in naam van de instandhouding, uitbreiding en verdediging van het zionisme na 1948, dat het hedendaagse Israël definieert. Israëli’s praten niet over de Nakba en verwijzen in plaats daarvan naar de gebeurtenissen van 1948 als hun “Onafhankelijkheidsoorlog”.
“Zwijgen over de Nakba,” heeft een hedendaagse geleerde over het onderwerp opgemerkt, “maakt ook deel uit van het dagelijks leven in Israël.”
Na de oprichting van de Joodse staat Israël in 1948 benaderde een groep Joodse kolonisten premier David Ben-Gurion met het verzoek om de mannen uit hun nederzettingen als groep in het leger te laten dienen. Het resultaat was de creatie van het Nahal programma, dat militaire dienst met landbouwwerk combineerde. De Nahal-troepen zouden een garnizoen vormen, dat vervolgens zou worden omgevormd tot een Kibboets, die als eerste verdedigingslinie zou dienen tegen een toekomstige Arabische aanval op Israël. In 1951 werd de allereerste van deze Nahal-nederzettingen, Nahlayim Mul Aza, opgericht aan de grens met de Gazastrook. Er volgden er meer, aangezien het Nahal-project Gaza probeerde te omringen met deze vesting-nederzettingen. In 1953 maakte Nahlayim Mul Aza de overgang van een militaire buitenpost naar een civiele Kibboets en werd omgedoopt tot Nahal Oz.
Eén van de eerste kolonisten in Nahal Oz was een man genaamd Roi Ruttenberg. Op 13-jarige leeftijd diende hij als boodschappenjongen tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog van 1948. Toen hij 18 werd, in 1953, meldde hij zich aan bij de IDF en ging vervolgens in dienst. Zijn eerste baan als officier was als veiligheidsofficier voor Nahal Oz. Hij was getrouwd en in 1956 was hij de trotse vader van een zoontje. Op 18 april 1956 liep Roi in een hinderlaag van Arabieren, die hem doodden en zijn lichaam meenamen naar Gaza. Na tussenkomst van de VN werd zijn lichaam teruggebracht en de volgende dag, op 19 april, begraven. De dood van Roi had de Israëlische natie woedend gemaakt en duizenden kwamen bijeen voor zijn begrafenisdienst.
Moshe Dyan, de Israëlische stafchef, was aanwezig en sprak een lofrede uit die de Israëlische geschiedenis is ingegaan als een van de bepalende toespraken van de natie. “Gistermorgen vroeg,” begon Dyan, met zijn stem die de menigte rouwenden overstemde, “werd Roi vermoord. De stilte van de lentemorgen verblindde hem en hij zag degenen niet die in een hinderlaag op hem wachtten, aan de rand van de groef.”
Laten we vandaag de moordenaars niet de schuld geven. Waarom zouden we hun brandende haat tegen ons verklaren? Acht jaar lang hebben zij in de vluchtelingenkampen in Gaza gezeten, en voor hun ogen hebben wij het land en de dorpen waar zij en hun voorvaderen woonden, veranderd in ons landgoed.
Het is niet onder de Arabieren in Gaza, maar in ons eigen midden dat we Roi’s bloed moeten zoeken. Hoe hebben we onze ogen kunnen sluiten en weigeren om ons lot recht in de ogen te kijken, en om in al zijn wreedheid het lot van onze generatie te zien? Zijn we vergeten dat deze groep jongeren die in Nahal Oz woont, de zware poorten van Gaza op zijn schouders draagt?
Achter de groeven van de grens zwelt een zee van haat en verlangen naar wraak aan, in afwachting van de dag waarop sereniteit ons pad zal afstompen, van de dag waarop we acht zullen slaan op de ambassadeurs van kwaadaardige hypocrisie die ons oproepen om onze wapens neer te leggen.
Roi’s bloed schreeuwt naar ons en alleen naar ons vanuit zijn verscheurde lichaam. Hoewel we duizendmaal gezworen hebben dat ons bloed niet tevergeefs zal vloeien, werden we gisteren opnieuw verleid, we luisterden, we geloofden.
Vandaag zullen we met onszelf afrekenen; wij zijn een generatie die het land vestigt en zonder de stalen helm en de muil van het kanon zullen we geen boom kunnen planten en geen huis kunnen bouwen. Laten we ons er niet van laten weerhouden om de afkeer te zien die het leven van de honderdduizenden Arabieren om ons heen in vlam zet en vult. Laten we onze ogen niet afwenden opdat onze armen niet verzwakken.
Dit is het lot van onze generatie. Dit is de keuze van ons leven – voorbereid en bewapend zijn, sterk en vastbesloten, opdat het zwaard niet uit onze vuist wordt gerukt en ons leven niet wordt verwoest.
De jonge Roi die Tel Aviv verliet om zijn huis aan de poorten van Gaza te bouwen om een muur voor ons te zijn, werd verblind door het licht in zijn hart en hij zag de flits van het zwaard niet. Het verlangen naar vrede doofde zijn oren en hij hoorde de stem van moord niet die in een hinderlaag lag te wachten. De poorten van Gaza wogen te zwaar op zijn schouders en overmeesterden hem.
De toespraak valt op door de openlijke erkenning van de haat jegens Israël van de kant van de Palestijnen die gevangen zitten in Gaza, evenals de bron van hun haat, en begrip met betrekking tot de legitimiteit van de Palestijnse emoties.
Maar het is ook onverholen over de rechtvaardigheid van de Israëlische zaak, ongeacht de legitimiteit van de Palestijnse zaak. Israël, zei Dyan, kan niet geregeld worden zonder de “stalen helm en de muil van het kanon”. Oorlog, zei hij, was Israëls “levenskeuze,” en als zodanig was Israël veroordeeld tot een leven van gemilitariseerde ijver, “opdat het zwaard uit onze vuist zou worden geslagen en ons leven zou worden afgehakt.”
Als mensen nadenken over het geweld dat plaatsvond op 7 oktober, toen honderden zwaarbewapende Hamasstrijders uit Gaza oprukten en de militaire buitenposten en Kibbutzes die Gaza omsingelden aanvielen, mogen ze nooit de oorsprong en het doel van deze installaties vergeten – om de bevolking van Gaza letterlijk op te sluiten in wat in feite een openluchtconcentratiekamp is, en de emoties die dit teweegbracht onder de Arabische bevolking die daar gevangen zat. De Israëli’s die in deze kampementen woonden, werkten en dienden, droegen “de zware poorten van Gaza” op hun schouders, zwoegend onder de “brandende haat” van een volk dat gedwongen werd om in vluchtelingenkampen te zitten, terwijl de kolonisten in de omliggende Kibbutzes voor hun ogen “het land en de dorpen waar zij en hun voorvaderen woonden” veranderden in het Israëlische Joodse thuisland.
Deze Israëli’s hielden allemaal het zwaard van het zionisme stevig in hun hand. Geen van de volwassenen die in deze kampementen woonden en werkten kan als onschuldig worden beschouwd – zij maakten deel uit van een systeem – het zionisme – waarvan het bestaan en de instandhouding de brutale gevangenneming en onderwerping van miljoenen Palestijnen eisen, van wie 75 jaar geleden hun huizen werden gestolen. Zij beleefden hun “lot”, zoals Moshe Dyan het noemde, met al zijn inherente wreedheid. De “zware poorten van Gaza” was het lot van hun generatie, totdat, net als Roi Ruttenberg vóór hen, de poorten te zwaar op hun schouders drukten en hen overwonnen.
Geef nooit op
Er was een tijd dat ik mezelf als een vriend van Israël beschouwde. Ik had tijdens Operatie Desert Storm campagne gevoerd om te voorkomen dat Irakese SCUD-raketten tegen Israël zouden worden afgevuurd, en van 1994 tot 1998 reisde ik veel naar Israël, waar ik samenwerkte met de inlichtingenorganisatie van de Israëlische Defensiemacht (IDF), AMAN, om ervoor te zorgen dat Irak Israël nooit meer zou kunnen bedreigen met SCUD-raketten met conventionele hoge explosieve, chemische, biologische of nucleaire kernkoppen. Ik informeerde Israëlische generaals, diplomaten en politici.
Ik werkte lange uren zij aan zij met Israëlische fotografische tolken, verzamelaars van signaleninformatie, technische inlichtingenanalisten en human intelligence case officers, terwijl wij ervoor zorgden dat geen middel onbeproefd werd gelaten om ervoor te zorgen dat alle capaciteiten van Irak op het gebied van massavernietigingswapens volledig en verifieerbaar verantwoord waren. Ik werd getroffen door de verbazingwekkende werkethiek en aangeboren intelligentie van mijn Israëlische collega’s. Ik was ook onder de indruk van hun integriteit, omdat ze hun belofte om zich aan het mandaat van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties te houden meer dan waarmaakten als het ging om het werk dat ik en mijn collega-inspecteurs van de Speciale Commissie van de VN (UNSCOM) in Irak deden.
Tegen de tijd dat ik UNSCOM verliet, in augustus 1998, beschouwde ik mezelf als een echte vriend van Israël (er was een keerzijde aan deze relatie – de FBI deed onderzoek naar mij voor vermeende schendingen van de spionagewet, een onderzoek dat pas na 11 september 2001 eindigde, toen, na een interview tussen mijzelf en drie FBI-agenten, het onderzoek werd afgesloten).
Ik moet toegeven dat ik meer dan een beetje ambivalentie had ten opzichte van Israël toen ik opgroeide – ik was geen natuurlijke fan. Mijn eerste herinnering aan Israël was de Yom Kippur Oorlog, in oktober 1973, en dat ik gebiologeerd was door de verslagen die ik op televisie zag. Later, in 1976, werd ik op dezelfde manier gegrepen door de stoutmoedigheid en het heldendom achter de redding van Entebbe. Maar deze jeugdliefde vervaagde toen ik naar de universiteit ging. Tussen een Amerikaans-Israëlische kamergenoot die net klaar was met zijn dienst in de IDF (ik was net klaar met mijn dienst in het Amerikaanse leger en ingeschreven in een programma voor het Korps Mariniers, en ik kon me niet voorstellen waarom een Amerikaans staatsburger in de strijdkrachten van een andere natie zou dienen – of zelfs zou kunnen dienen), en een zeer actieve Hillel (Joodse studenten)-organisatie op de campus, raakte ik beledigd door de nultolerantie die onder veel Amerikaanse Joden bestond ten opzichte van Palestina en de Arabische wereld in het algemeen.
Ik werd diep beïnvloed door professor John B. Joseph, een Assyrisch-Amerikaanse historicus van Midden-Oostenstudies. Professor Joseph, zoon van vluchtelingen van de Assyrische genocide in het Perzië van voor Iran, is geboren en getogen in Bagdad. De ruimdenkendheid waarmee hij cursussen gaf over Arabisch-Israëlische relaties stond in schril contrast met de my-way-of-de-highway benadering van Hillel. Bij één gelegenheid, in het voorjaar van 1983, sponsorde Hillel een delegatie van Israëlische soldaten die de campus bezochten, waar ze lezingen gaven over de Israëlische invasie en bezetting van Zuid-Libanon. Ik was ingeschreven voor de Platoon Leaders Course van het Korps Mariniers en zou na mijn afstuderen in mei 1984 in dienst komen.
Een confrontatie tussen een Amerikaanse marinier en drie tanks van de IDF in februari 1983 had wereldwijd de krantenkoppen gehaald. De tanks, onder bevel van een Israëlische luitenant-kolonel, hadden geprobeerd door de positie van de mariniers te rijden. Kapitein Charles B. Johnson, de officier die de leiding had over een marinierseenheid die de Israëli’s ervan moest weerhouden Beiroet binnen te rijden, had voor de tanks gestaan en de IDF-officier verteld dat ze er niet door mochten. Toen de tanks dreigden hem te overrijden, trok kapitein Johnson zijn pistool, sprong op de leidende Israëlische tank en zei tegen de luitenant-kolonel dat ze dat over zijn lijk zouden doen. De Israëliërs trokken zich terug.
Israëlische Centurian tank in Beiroet, 1982De impasse buiten Beiroet leidde tot spanningen tussen de VS en Israël, waarbij het ministerie van Buitenlandse Zaken de Israëlische zaakgelastigde, Benjamin Netanyahu, erbij haalde om te protesteren tegen de Israëlische provocatie. Er ontstond kwaad bloed, waarbij de Israëli’s geruchten verspreidden dat de adem van kapitein Johnson naar alcohol rook.
Dit gerucht werd herhaald door een van de IDF-soldaat-ambassadeurs tijdens een lezing op de campus die ik bijwoonde. Ik nam daar aanstoot aan en stond op om de spreker uit te dagen. Op een niet-zo-diplomatieke manier herinnerde ik de IDF-soldaat eraan dat hij zich op Amerikaans grondgebied bevond, in de aanwezigheid van een Amerikaanse marinier, en niet tolereer dat hij de reputatie van een officier van het Korps Mariniers in mijn aanwezigheid besmeurd. Toen hij het geweld in mijn woorden voelden (ik had al een reputatie op de campus omdat ik een medestudent in elkaar had geslagen die wenste dat John Hinckley, de aanstaande moordenaar van president Ronald Reagan, een betere schutter was geweest), grepen de organisatoren van Hillel in en loodsten de IDF-soldaat van het podium en van de campus.
Mijn volgende interactie met Israël vond indirect plaats tijdens Operatie Desert Storm. Terwijl de missie van de Amerikaanse strijdkrachten was om Koeweit te bevrijden van het Iraakse leger, dreigde het afvuren van gemodificeerde SCUD-raketten op Israël door Irak Israël in het conflict te brengen, een daad die de coalitie van naties, die bestond uit talrijke Arabische naties die weigerden om aan dezelfde kant als Israël te vechten, en die zo zorgvuldig door president George H. W. Bush in elkaar was geflanst, uit elkaar zou doen vallen. Het stoppen van de Irakese SCUD-lanceringen werd de topprioriteit van de oorlog en, als de vaste SCUD-expert van de staf van Generaal Norman Schwarzkopf, raakte ik nauw betrokken bij deze inspanning. (Zoals ik een openlijk vijandig publiek herinnerde tijdens een presentatie in 2007 voor een grote Amerikaans-Joodse organisatie, zette ik mijn leven op het spel voor Israël toen hij en andere Amerikaanse Joden tickets kochten om het Heilige Land te ontvluchten).
Na de oorlog werd ik aangeworven door UNSCOM om te helpen bij het opzetten van een onafhankelijke inlichtingencapaciteit ter ondersteuning van de missie van de Verenigde Naties in Irak. In 1994 stelde ik voor dat UNSCOM een geheim kanaal met Israël zou openen om nauw samen te werken op het gebied van inlichtingen met betrekking tot de ontwapening van Irak. Mijn voorstel werd goedgekeurd en ik leidde de eerste UNSCOM-delegatie die naar Israël werd gestuurd, waar we een ontmoeting hadden met de directeur van AMAN en het hoofd van de Research and Analysis Division (RAD) om de reikwijdte en omvang van de samenwerking tussen UNSCOM en Israël op het gebied van inlichtingen te bespreken.
Tijdens mijn eerste bezoek aan Israël, in oktober 1994, werd ik voorgesteld aan een inlichtingenofficier van de Israëlische luchtmacht, die de volgende vier jaar mijn belangrijkste gesprekspartner zou worden. Onze professionele relatie was voortreffelijk – het lijdt geen twijfel dat zonder deze officier, wiens energie, intellect en ervaring ongeëvenaard waren, de relatie tussen UNSCOM en Israël het succes werd dat het was. Wat me het meest opviel aan deze man, die ik zowel als vriend als collega ging beschouwen, was hoe graag hij wilde dat ik Israël begreep en waardeerde – het echte Israël, niet de propagandashow waar Israël bekend om staat als het gaat om het beïnvloeden van buitenlanders zoals ik.
Ja, ik kreeg een helikoptervlucht door Israël zodat ik vanuit vogelperspectief kon zien hoe klein en kwetsbaar de natie Israël was. Ja, de helikopter landde bij Masada, waar ik uitleg kreeg over de tragedie van die periode in de Israëlische geschiedenis. Ja, ik werd naar de Golanhoogten gereden, naar een vooruitgeschoven observatiepost, waar ik de stellingen van het Syrische leger door een telescoop kon bekijken – dit is allemaal waar. Maar mijn Israëlische gastheer merkte verstandig op dat waar ik echt in geïnteresseerd was, het “SCUD-museum” was, waar Israël de brokstukken van alle SCUD-raketten die tijdens Operatie Desert Storm op zijn grondgebied waren gevallen, had verzameld. Dit interesseerde me omdat het mijn missie was.
Verliefd worden op Israël was dat niet.
Geleidelijk aan versoepelde mijn gastheer de controle over waar ik naartoe kon gaan en wat ik kon zien tijdens mijn vrije tijd voor het plannen van inspecties. Mijn vrouw bezocht me een lang weekend in Israël en ik nam haar mee naar de Dode Zee, Jeruzalem (waar we de Via Dolorosa in Jeruzalem liepen, de processieroute van Jezus naar zijn kruisiging op de berg Cavalerie), Nazareth, het Meer van Galilea en de rivier de Jordaan – allemaal plaatsen die rechtstreeks uit het Nieuwe Testament komen. Mijn vrouw, een vroom Georgisch-orthodoxe, was extatisch. Ik, een eenvoudige historicus, was diep onder de indruk. “Elke steen die je met je voet omverwerpt, vertelt een verhaal,” vertelde hij me. “Dit land zit vol geschiedenis.”
De Via Dolorosa in JeruzalemWe bespraken al snel de geschiedenis van Israël zelf, te beginnen met de buurt waar de Israëlische eenheid voor de exploitatie van beeldmateriaal waar ik mee werkte zich bevond, Sarona, ook bekend als de Duitse Kolonie. We bespraken het Britse Mandaat tijdens een bezoek aan het King David Hotel in Jeruzalem, de plaats van een beruchte terroristische aanslag uitgevoerd door Menachem Begin, de toekomstige Nobelprijswinnende premier van Israël, die op het moment van de aanslag, in 1946, deel uitmaakte van de terroristische organisatie Irgun. De meeste Israëli’s zouden gruwen bij het idee dat Begin en Irgun op zo’n manier bestempeld zouden worden. “Kijk,” zei mijn gastheer, “hij was een terrorist. Hij had veel gemeen met Yassar Arafat.” Het was dit soort eerlijkheid dat ervoor zorgde dat ik mijn gastheer nog aardiger vond.
We bespraken de vorming van Israël tijdens een bezoek aan het Ma’oz Mul ‘Aza (Het bolwerk van Gaza) museum, in de Kibboets van Kfar Aza, en vergeleken en contrasteerden het Israëlische verhaal over de geboorte van een natie onder vuur (het museum werd gebouwd op de plaats van de Saad Kibboets, die in 1948 door het Egyptische leger was verwoest), en de Palestijnse Nakba, of catastrofe, met betrekking tot de gewelddadige verdrijving van Palestijnse families uit hun huizen – ook in de buurt van de Kfar Aza Kibboets (deze Kibboets was een van de doelwitten van Hamas op 8 oktober 2023, en verloor tragisch genoeg tientallen inwoners aan het geweld van de Hamas-strijders). )
We bespraken de woorden van David Ben Gurion, de eerste president van Israël, die verklaarde: “Als ik een Arabische leider was, zou ik nooit een overeenkomst met Israël ondertekenen. Het is normaal; wij hebben hun land ingenomen. Het is waar dat God het aan ons beloofd heeft, maar hoe kan hen dat interesseren? Onze God is niet de hunne. Er is antisemitisme geweest, de nazi’s, Hitler, Auschwitz, maar was dat hun schuld? Zij zien maar één ding: wij zijn gekomen en wij hebben hun land gestolen. Waarom zouden ze dat accepteren?”
Een ander citaat van Ben Gurion maakte dit punt duidelijk. “Laten we de waarheid onder elkaar niet negeren … politiek gezien zijn wij de agressors, en zij verdedigen zichzelf,” zei hij. “Het land is van hen, omdat zij het bewonen, terwijl wij hier willen komen en ons willen vestigen, en in hun ogen willen wij hun land afnemen.”
“Hij had gelijk,” zei mijn gastheer over Ben Goerion. “Israël heeft een zeer moeilijke geschiedenis.”
De gevolgen van deze moeilijke geschiedenis waren existentieel voor mijn gastheer, zijn familie en zijn mede-Israëliërs. Ik werd vaak uitgenodigd bij hem thuis, in een kleine wijk in de heuvels die Tel Aviv van Jeruzalem scheiden. Daar werd ik getrakteerd op het soort gastvrijheid dat je zou verwachten van iemand met wie je een speciale band deelt. Terwijl ik van een barbecue genoot en naar de muziek luisterde die zijn tienerdochter voor ons had uitgekozen, wees mijn gastheer naar de heuvels die over zijn buurt uitkeken, waar in de verte een dorp te zien was met de opvallende minaret van een moskee die verraadde dat het een Arabisch dorp was.
“Dit is de “Groene Lijn,” zei hij terwijl hij naar de heuvel wees. De “Groene Lijn” vertegenwoordigde de oorspronkelijke grens van Israël, vastgesteld bij de oprichting in 1948. Na de Zesdaagse Oorlog, in 1967, nam Israël de controle over het gebied dat vandaag de dag bekend staat als de Westelijke Jordaanoever. De Palestijnen vochten om hun land terug te krijgen, om de grens tussen Israël en Palestina terug te brengen naar de “Groene Lijn”.
“U bent een militair,” zei hij. “Dat is de hoge positie. U begrijpt het risico voor mijn familie en mijn buren als een vijand dat terrein zou bezetten, om daar een mortier of sluipschutter neer te zetten. We zouden,” zei hij bijna fluisterend, alsof hij zijn woorden voor zijn vrouw en kinderen wilde verbergen, “allemaal sterven.”
“We hebben vrede nodig,” concludeerde mijn gastheer. “Het soort vrede dat de Palestijnen hun land teruggeeft en mijn familie in staat stelt om zonder angst te leven.”
Zoals de meeste militaire officieren bleef mijn gastheer ongeïnteresseerd als het op binnenlandse politiek aankwam. Toen hij een keer in een plaatselijk eethuis in de buurt van de wijk Sarona zat, wees mijn gastheer op een kleine, gedrongen man die een paar tafeltjes verderop zat. “Dat is Ehud Barack,” zei hij. Barack was begin 1995 met pensioen gegaan bij de IDF en had zijn carrière beëindigd als Chef van de Generale Staf. “Hij betreedt nu de wereld van de politiek,” merkte mijn gastheer op. “Hij moet nu leren liegen.”
Hoewel mijn gastheer mij niet informeerde over zijn politieke voorkeur (en ik er ook niet naar vroeg), werden mij twee dingen heel duidelijk. Ten eerste bewonderde hij Yitzhak Rabin, een voormalig soldaat die politicus is geworden. “Hij liegt, net als alle anderen,” merkte hij eens op. “Maar hij liegt voor de vrede. Dat kan ik accepteren.”
En hij verachtte Benjamin Netanyahu absoluut. “Hij zal de vernietiging van Israël betekenen,” waarschuwde mijn gastheer. “Hij kent alleen maar haat.”
Tijdens mijn vele bezoeken aan Israël was de dreiging van terrorisme een altijd aanwezige realiteit. Op 19 oktober 1994, tijdens mijn eerste bezoek aan Israël, blies een zelfmoordterrorist van Hamas zichzelf op in een bus in Dizengoff Street, een drukke doorgangsweg in Tel Aviv, waarbij 22 mensen omkwamen. De plaats van de aanslag was op korte loopafstand van mijn hotel. Op 24 juli 1995, tijdens mijn derde bezoek aan Israël, blies een andere terrorist van Hamas zichzelf op in een bus in de voorstad Ramat Gan in Tel Aviv, waarbij zes doden vielen. Tijdens mijn vierde bezoek, op 21 augustus 1995, pleegde een andere Hamas zelfmoordaanslag op een bus in Ramat Eshkol, een voorstad van Jeruzalem, waarbij vijf doden vielen.
De impact van deze aanslagen op het Israëlische volk was voelbaar. Tranen vloeiden vrijelijk terwijl ze rouwden om de doden. Ik herinner me dat ik na de aanslag in juli 1995 werd opgehaald door de IDF-chauffeur die me naar mijn afspraak in de Kirya moest brengen, de campus van het hoofdkwartier van de IDF in het centrum van Tel Aviv. “Is onze afspraak afgelast,” vroeg ik. “Nee,” antwoordde hij grimmig. “Het leven moet doorgaan.”
We kwamen aan bij het gebouw waar mijn gastheer zijn kantoor had. Er werkten verschillende vrouwelijke IDF-soldaten voor hem. Ze loodsten me de wachtkamer in en boden me thee aan. Ik merkte dat hun ogen rood waren en hun gezichten bedekt met tranen. “Zal ik later terugkomen,” vroeg ik mijn gastheer toen hij de kamer binnenkwam. Hij riep de meisjes terug de kamer in. “Scott wil weten of hij later terug moet komen,” zei hij. “Wat is jullie antwoord?”
“Als jullie stoppen, winnen de terroristen,” antwoordde één meisje. “Wij geven niet op, nooit. We hopen dat jullie dat ook niet doen.”
Op 4 november 1995 reed mijn gastheer me terug van de Kirya naar mijn hotel. We reden langs het Plein van de Koningen van Israël, een grote openbare plaats waar vaak politieke bijeenkomsten werden gehouden. Voor die avond stond er één gepland – een vredesbetoging georganiseerd door aanhangers van Yitzhak Rabin ter ondersteuning van het vredesproces van Oslo. Rabin had op 28 september 1995 een ontmoeting gehad met PLO-voorzitter Yassar Arafat in Washington DC, waar de twee mannen de Oslo II Akkoorden ondertekenden.
De terroristische aanvallen van Hamas waren bedoeld om het vredesproces van Oslo te verstoren; Yitzhak Rabin wankelde niet in zijn vastberadenheid om het proces tot een goed einde te brengen, ondanks de sterke binnenlandse politieke tegenstand van zijn belangrijkste rivaal, Benjamin Netanyahu.
Netanyahu had rechts-radicale Joodse religieuze extremisten voor zijn zaak gemobiliseerd en beschuldigde Rabin ervan dat hij ver verwijderd was van de Joodse traditie en Joodse waarden. Maar Netanyahu’s aanmatiging ging verder dan eenvoudige politieke retoriek en mondde uit in politiek geweld. In maart 1994 werd in de buurt van de stad Ra’anana, ten noorden van Tel Aviv, een protestmars georganiseerd door de rechtse religieuze groepering Kahane Chai. Netanyahu marcheerde voor het protest van Kahane Chai uit; achter hem werd een doodskist meegedragen met de woorden: “Rabin veroorzaakt de dood van het zionisme. Op 5 oktober 1995 – de dag dat de Israëlische Knesset voor Oslo II stemde – organiseerde Netanyahu een 100.000-koppige demonstratie tegen Oslo. Netanyahu spoorde de menigte aan terwijl ze riepen: “Dood aan Rabin.”
“Ik hoorde dat je vanavond uit gaat met een paar van de jongens,” zei mijn gastheer. Ik had een etentje gepland met twee jonge kapiteins van RAD en hun verloofden. “Kom niet in de buurt van deze plek,” instrueerde mijn gastheer, wijzend naar het Koningsplein van Israël. “Rabin spreekt hier vanavond, en er is een grote kans op geweld. Hij zou het moeten afzeggen,” ging mijn gastheer verder. “Te veel mensen willen hem kwaad doen, en er zijn hier te veel gelegenheden om hem kwaad te doen.”
Die avond, net na 21:30 uur, hadden mijn twee vrienden, hun verloofden en ik net ons diner geserveerd gekregen, en we maakten ons klaar om van onze maaltijd te genieten, toen de eigenaar van het restaurant voor ons verscheen. “Yitzhak Rabin is neergeschoten,” zei de eigenaresse, terwijl de tranen over haar gezicht liepen. “Hij is naar een ziekenhuis gebracht. Hij heeft onze gebeden nodig.”
Zonder een woord te zeggen stond iedereen op van zijn tafel en verliet het restaurant. Er werden geen rekeningen betaald. Ik werd bij mijn hotel afgezet door mijn tafelgenoten, die naar de radio luisterden en me op de hoogte hielden van het laatste nieuws.
De bijeenkomst trok 100.000 mensen en Rabin hield een opzwepende toespraak. “Ik heb altijd geloofd dat de meeste mensen vrede willen,” vertelde hij de bewonderende menigte, “en bereid zijn om daarvoor een risico te nemen.”
Een rechtse religieuze Jood, die geloofde dat hij handelde in opdracht van een Rabbi om Rabin te doden omdat hij Israël had verraden, had de trekker overgehaald van het pistool dat Rabin van het leven beroofde.
Om 23:15 uur werd de dood van Yitzhak Rabin aan de Israëlische natie bekendgemaakt. Vanuit mijn hotelkamer, waar ik de aankondiging op televisie zag, kon ik het gehuil van huilende vrouwen horen vanuit de hotelkamers naast me en in de straten beneden.
5 november was een nationale dag van rouw. Israël begroef hun vermoorde leider de volgende dag, 6 november.
Op 7 november stond mijn chauffeur in de lobby en bracht me naar de Kirya. Mijn gastheer en zijn soldaten waren weer aan het werk. Twee dagen later, op 9 november, stak ik, gewapend met inlichtingen die de Israëli’s hadden verzameld over de verscheping van raketgeleidings- en controleapparatuur van Rusland naar Jordanië, waar ze naar Irak zouden worden gebracht, de Allenbybrug over die Israël van Jordanië scheidt, waar ik werd opgepikt door Jordaanse veiligheidsagenten. Die avond had ik een ontmoeting met Ali Shukri, het hoofd van het privékantoor van de koning van Jordanië, en overtuigde hem en het hoofd van de Jordaanse inlichtingendienst om een inval te doen in een opslagplaats waarvan de Israëli’s dachten dat daar de raketonderdelen opgeslagen lagen. De inval werd uitgevoerd en honderden geleidings- en controleapparaten die de volgende dag naar Irak verscheept zouden worden, werden in beslag genomen.
De volgende nacht, toen ik in het donker wachtte om terug Israël in te gaan, dacht ik na over de vasthoudendheid van mijn Israëlische gastheren. Ze gaven niet op, dacht ik.
Wij gaven niet op.
Om de maat te tonen van de man die mijn gastheer was, vertelde ik een verhaal dat Ali Shukri me vertelde terwijl we wachtten op de resultaten van de inval, over zijn vader, een rijke Palestijn uit de stad Jaffa, naast het huidige Tel Aviv. Er was een straat naar zijn vader vernoemd, en hij vroeg of ik die namens hem wilde bezoeken. Ik vertelde mijn gastheer over het verzoek, en zonder aarzelen stapten we in zijn auto en verkenden we het oude Jaffa. De straten waren allemaal veranderd in Hebreeuwse namen, maar mijn gastheer benaderde verschillende oudere mensen en vroeg of iemand zich de oude straatnamen herinnerde. Dat deden ze, en al snel wandelden we over een goed verlichte boulevard.
“Ik zou graag geloven dat Yitzhak Rabin gewild zou hebben dat Ali Shukri zelf door deze straat zou kunnen lopen,” merkte mijn gastheer op. “Misschien zelfs in zijn ouderlijk huis.”
We liepen verder door de stille straat, alleen in gedachten.
De zonden van de vader
Op 5 januari 1996 vermoordden Israëlische veiligheidstroepen Yahya Ayyash, een Hamas-medewerker die bekend stond als “De Ingenieur”. Ayyash was de hoofdbomontwerper van Hamas, en zijn bommen waren verantwoordelijk voor de meeste terroristische acties van Hamas tegen Israël. De Israëlische beveiliging kon een mobiele telefoon bemachtigen waarin een minieme hoeveelheid springstof was geplaatst. Toen Ayyash de telefoon opnam, liet de Israëlische beveiliging het explosief ontploffen, waardoor de bommenmaker van Hamas onmiddellijk gedood werd.
Hoewel Israël normaal gesproken terughoudend is in het nemen van verantwoordelijkheid voor dit soort gerichte moorden, kreeg ik een informele briefing van mijn gastheren over hoe ze Ayyash hadden kunnen doden. Ik denk dat ze vonden dat ik dit moest weten, gezien de impact die zijn bomaanslagen hadden op mijn werk in Israël.
De moord op Ayyash leidde tot een gewelddadige reactie van Hamas, die in de weken en maanden daarna een terreurcampagne tegen het Israëlische volk ontketende. Drie terroristische bomaanslagen, waaronder twee bussen in Jeruzalem en een buiten het Dizengoff Center in Tel Aviv, die plaatsvonden tussen 25 februari en 4 maart, waarbij 55 mensen omkwamen en honderden anderen gewond raakten, schokten de natie en droegen bij aan de verkiezing van Benjamin Netanyahu tot premier in de algemene verkiezingen van 29 mei 1996.
De periode tussen Netanyahu’s verkiezing en mijn ontslag bij UNSCOM, in augustus 1998, was een periode vol onrust en veranderingen. Het succes van de onderscheppingsoperatie in Jordanië maakte de weg vrij voor een nog diepgaandere relatie tussen UNSCOM en Israël, die werd vergemakkelijkt door mijn relatie met mijn Israëlische gastheer. We waren in staat om het equivalent van een inlichtingenfusiecel te creëren, waarbij beeldmateriaal, SIGINT-verzameling en menselijke inlichtingen werden gemengd tot een inlichtingenproduct dat UNSCOM hielp om de kwestie van vroegere Iraakse pogingen om de waarheid over hun massavernietigingswapenprogramma’s te verbergen, open te breken, en ook om bewijs bloot te leggen van lopende Iraakse activiteiten, gekoppeld aan het Bureau van het Voorzitterschap, die de resoluties van de Veiligheidsraad met betrekking tot sancties schonden.
Mijn werkrelatie met Moshe Ya’alon, het nieuwe hoofd van AMAN, was zo sterk als men maar kon hopen, en Israël deed zijn uiterste best om ervoor te zorgen dat elk verzoek om steun dat ik deed, werd ingewilligd. En de resultaten waren onmiskenbaar – toen ik in 1994 mijn relatie met de Israëlische inlichtingendienst begon, stond Irak bovenaan de lijst van AMAN met bedreigingen voor Israël. In 1998 was Irak gezakt naar de vijfde plaats, achter extreem-rechts binnenlands extremisme, Iran, Hezbollah en Hamas. Deze verandering was te danken aan het begrip dat de UNSCOM-Israëlische samenwerking had weten te bereiken over de ware capaciteiten van Irak’s programma’s voor massavernietigingswapens.
In 1998 kwam er echter een plotseling einde aan deze relatie, die mijn gastheer en ik zo zorgvuldig hadden onderhouden sinds onze eerste ontmoetingen in oktober 1994. Onder druk van de Verenigde Staten beëindigde Israël zijn inlichtingenrelatie met UNSCOM. In 1998 was het hele AMAN-team dat deze relatie had laten werken, van Moshe Ya’alon tot Yaakov Amidror en mijn gastheer, vervangen. Het nieuwe team – Amos Malkin als hoofd van AMAN, Amos Gilad als hoofd van RAD en een nieuwe “gastheer” – beëindigde onmiddellijk de operatie voor het delen van inlichtingen van UNSCOM. Ik bracht nog een laatste bezoek aan Israël, begin juni 1998, waar ik door mijn collega’s werd ingelicht over de nieuwe realiteit.
Twee maanden later nam ik ontslag bij UNSCOM, niet langer in staat om mijn ontwapeningsmissie uit te voeren.
Ondanks het abrupte karakter van de beëindiging van mijn professionele relatie met de Israëlische regering, heb ik altijd een zwak in mijn hart behouden voor het Israëlische volk en, bij uitbreiding, de Israëlische natie. Zelfs toen ik toekeek hoe Amos Gilad eigenhandig de resultaten van het harde werk dat mijn Israëlische collega’s en ik zo ijverig hadden verricht, te niet deed, de op feiten gebaseerde bevindingen verwierp die het dreigingsprofiel van Irak zagen afnemen, en Irak opnieuw tot een oorlogswaardige dreiging verhief, gaf ik niet Israël als geheel de schuld, maar eerder de betrokken individuele Israëli’s, in de eerste plaats de man die Yitzhak Rabin had opgevolgd als premier van Israël, Benjamin Netanyahu.
Netanyahu’s onbekwaamheid als politiek leider had ertoe geleid dat hij in 1999 weggestemd werd en vervangen werd door Ehud Barack (die blijkbaar geleerd had om te liegen in een mate die voldoende was voor de taak van Israëlisch politicus). In september 2002 getuigde Netanyahu voor het Amerikaanse Congres over het kernwapenprogramma van Irak. Ook al deed hij dit als privépersoon, zijn status als voormalig premier gaf zijn woorden geloofwaardigheid die ze niet verdienden.
“Er bestaat geen enkele twijfel over dat Saddam nucleaire wapens wil ontwikkelen, eraan werkt, eraan werkt”, zei Netanyahu. “Zodra Saddam kernwapens heeft, zal het terreurnetwerk kernwapens hebben.”
Netanyahu’s uitspraken waren rechtstreeks in tegenspraak met de bevindingen van mijn Israëlische collega’s en mijzelf – bevindingen die gedeeld werden door het Internationaal Atoomagentschap, dat verantwoordelijk is voor het toezicht op de ontmanteling van Irak’s nucleaire programma – dat het Irakese nucleaire programma geëlimineerd was en dat er geen bewijs was voor de heropbouw ervan.
Maar het was niet Netanyahu’s taak om de waarheid over het Irakese kernprogramma te vertellen, maar om de angst die het spookbeeld van een Iraaks kernwapen opwekte, te gebruiken om een oorlog met Irak te rechtvaardigen die Saddam Husein uit de macht zou zetten. “Als je Saddam uitschakelt, het regime van Saddam, garandeer ik je dat dit een enorme positieve weerslag zal hebben op de regio,” vertelde Netanyahu zijn ontvankelijke gehoor in het congres. “En ik denk dat de mensen die in Iran naast ons zitten, jongeren en vele anderen, zullen zeggen dat de tijd van zulke regimes, van zulke despoten voorbij is.”
Benjamin Netanyahu getuigt voor het Congres, 2002Als we vandaag terugkijken naar de gruwelijke gevolgen van Amerika’s illegale invasie en bezetting van Irak, naar een Iraans regime dat zich stevig heeft verankerd achter een nucleair programma dat maar niet wil verdwijnen, dan kunnen we duidelijk zien dat Benjamin Netanyahu zich in alles vergist heeft. Maar dat is vanaf het begin zijn modus operendi geweest – overdrijven en liegen over de dreigingen waarmee Israël werd geconfronteerd om militaire acties te rechtvaardigen die steevast tot een ramp leidden.
In de jaren tussen mijn ontslag bij UNSCOM en het begin van de door de VS geleide invasie van Irak, reisde ik vaak naar Washington DC, waar ik ontmoetingen zocht met vertegenwoordigers en senatoren van beide partijen om hen te informeren over de feiten met betrekking tot Iraakse massavernietigingswapens. Bij elke stap werd ik achtervolgd door teams van medewerkers van het American Israeli Public Action Committee, of AIPAC. Zodra ik het kantoor van een gekozen ambtenaar verliet, kwam het AIPAC-team achter me aan en herinnerde de persoon in kwestie eraan wie de cheques had uitgeschreven waarmee hun herverkiezing werd betaald.
Jaren later zag ik een video uit 2001 waarin Netanyahu opschept over hoe gemakkelijk de VS onder controle gehouden kan worden, tot het punt waarop hij wist dat hij ermee weg kon komen om de grootste nalatenschap van Yitzhak Rabin – de Oslo-akkoorden – openlijk te saboteren, wetende dat de VS wel zou terugkrabbelen. “Ik was niet bang om met Clinton in aanvaring te komen,” schepte Netanyahu op. “Ik weet wat Amerika is. Amerika is iets dat gemakkelijk verplaatst kan worden. Bewogen in de juiste richting.”
Amerika ging oorlog voeren tegen Irak vanwege Israël – de leugens van Netanyahu en de manipulatie door Israël, via zijn Amerikaanse gevolmachtigde, AIPAC, van de plicht van het Congres om verantwoordelijk toezicht te houden op het Amerikaanse volk.
Voor het geval iemand denkt dat AIPAC uit eigen beweging handelde, heeft de FBI bewijs ontdekt van samenspanning tussen AIPAC-functionarissen en een Israëlische diplomaat, Naor Gilon, met betrekking tot de overdracht van geheime informatie naar Israël.
Naor Gilon was mijn contactpersoon bij de Israëlische missie bij de VN in New York.
Het verschil tussen mij en AIPAC was echter dat al mijn contacten waren goedgekeurd door de VN en de CIA.
AIPAC was gewoon een freelancer als een Israëlische bron.
Om te zeggen dat ik woedend was op Israël omdat het zich bemoeide met het buitenlands en nationaal veiligheidsbeleid van de VS, is een understatement. Desondanks bleef ik achter Israël staan.
Op 13 november 2006 sprak ik op de school voor internationale zaken van Columbia University. Het onderwerp was het nucleaire programma van Iran. Ik begon mijn toespraak met wat ik “de olifant in de kamer” noemde: Israël.” Israël, zei ik, was een nauwe bondgenoot van de Verenigde Staten, en als het erop aan zou komen, en Israël en Iran zouden slaags raken, dan zouden Israëls “legitieme nationale veiligheidszorgen” de onze zijn en zelfs tot oorlog kunnen leiden.
Maar mijn steun was niet onvoorwaardelijk – in tegenstelling tot de regering-Clinton was ik niet gemakkelijk te bewegen. “Israël,” zei ik, “is dronken van overmoed, arrogantie en macht. Ik werk volgens het oude gezegde ‘vrienden laten vrienden niet dronken rijden’. Daarom geloof ik, als vriend van Israël, dat we de verantwoordelijkheid hebben om de sleutels uit het contact te halen en de bus waarin ze rijden te stoppen, omdat hij anders recht op een klif afkoerst.”
Ik was op dat moment erg bezorgd dat Israël bezig was zijn acties in de aanloop naar de oorlog in Irak te herhalen, met het fabriceren van inlichtingen (Amos Gild was op dat moment de Israëlische “inlichtingen- en veiligheids”-saar, nadat hij was overgeplaatst naar de positie van hoofd van het bureau voor politieke en militaire zaken) en het verspreiden van een vals verhaal onder Amerikaanse wetgevers en internationale organen, zoals de IAEA.
Maar er knaagde ook iets anders aan mij.
In oktober 1997 werkte ik met de Israëli’s aan een nieuwe operatie in Roemenië, waarbij ik een Iraakse delegatie op het spoor kwam die van plan was een meerderheidsaandeel in een Roemeens lucht- en ruimtevaartbedrijf te kopen met als doel ballistische rakettechnologie te verwerven op een manier die in strijd was met de sancties. Een maand eerder had een Israëlisch team een moordaanslag gepleegd op een hooggeplaatste Hamas-functionaris in Amman, Jordanië. De mogelijke moordenaars hadden hun doelwit, Khaled Mashal, vergiftigd, maar werden gevangen genomen door Mashal’s lijfwachten voordat ze konden ontsnappen. Een woedende Jordaanse koning eiste dat Israël het tegengif voor het gif dat op Mashal was gebruikt zou leveren in ruil voor de gevangen Israëlische agenten. De zaak werd opgelost, maar met een enorme verlegenheid voor Israël.
Benjamin Netanyahu had de moord op Khaled Mashal bevolen, vertelde mijn gastheer.
“Dat was te verwachten,” antwoordde ik.
“Is dat zo?” vroeg mijn gastheer. “Weet u dat Hamas door Israël is opgericht?”
Ik was verbijsterd. Ik was meegenomen naar een museum in de Kirya, waar wapens, uniformen en andere uitrusting die op terroristen van Hamas waren buitgemaakt, tentoongesteld werden. Hamas had tijdens mijn verblijf in Israël talloze wreedheden begaan tegen het Israëlische volk. Ik zag hen als de vijand van Israël,
En nu kreeg ik te horen dat Israël de hand had in de oprichting van Hamas. De bedoeling, zo vertelde mijn gastheer, was om een politieke kloof te creëren binnen de Palestijnse politieke leiding, en om de macht en invloed van Yassar Arafats Fatah-organisatie af te zwakken. Daarin waren ze blijkbaar geslaagd. Maar de gewelddadige reactie van Hamas op de Oslo Akkoorden had Israël deze relatie doen heroverwegen, en al snel was Israël in open oorlog met de creatie ervan.
Ik was bereid om de band tussen Israël en Hamas af te schrijven als een mislukt politiek experiment, toen het er in 2006 op leek dat Israël Hamas zijn gewelddadige verleden had vergeven, door de voorwaarden te scheppen die Hamas aan een meerderheid van de zetels in het Palestijnse parlement hielpen. Tegen 2007 waren de slechte relaties tussen Hamas en Fatah echter verder verslechterd, wat leidde tot een burgeroorlog tussen de twee facties die leidde tot de opsplitsing van de Palestijnse entiteit in twee helften: de ene, geleid door Fatah, bevond zich op de Westelijke Jordaanoever, terwijl de andere, geleid door Hamas, in Gaza opereerde.
Later kwam aan het licht dat dit interne conflict tussen Palestijnen was georkestreerd door Israël om het Palestijnse politieke lichaam te verdelen, het te verzwakken en tegelijkertijd Israël de kans te geven om de betrekkingen met Fatah te verbeteren op grond van het principe dat de vijand van mijn vijand mijn vriend is.
In de loop van de daaropvolgende anderhalf decennium zag ik hoe Israël zijn controle over Fatah en zijn vijandigheid tegenover Hamas inzette voor een cyclus van nooit eindigend geweld die er altijd op uitliep dat de Palestijnse zaak meer compromissen sloot die resulteerden in meer verloren grondgebied – en meer verloren levens. De Gazaconflicten van 2014 en 2021 waren veelzeggend door hun geweld tegen de Palestijnse burgers die daar woonden, geweld dat in het Westen grotendeels werd genegeerd omdat mensen immuun werden voor de aanblik van dode Palestijnse kinderen.
In de nasleep van de Hamas-aanval op Israël van 8 oktober 2023 zei het spiergeheugen in mijn hart en hersenen me dat ik achter Israël moest staan toen het op deze gruweldaad reageerde.
Maar toen zag ik hoe Israëlische generaals en politici op de nationale televisie openlijk pleitten voor oorlogsmisdaden, de Palestijnen “beesten” noemden en openlijk pleitten voor hun eliminatie.
Ik zag hoe de Israëli’s logen over de aard van de Hamas-aanvallen, waardoor wat een vlekkeloze aanval was geweest op een reeks gemilitariseerde nederzettingen en militaire bolwerken die het open concentratiekamp dat Gaza was omringden, veranderde in een verhaal van ongecontroleerde bloeddorstigheid dat vervolgens door een volgzame massamedia aan een onvoorwaardelijk westers publiek werd voorgeschoteld.
Ik zag hoe de wereld zich schaarde achter de schok die werd veroorzaakt door de fictie van 40 onthoofde Israëlische baby’s, terwijl er werd gezwegen over de echte dood van bijna 400 Palestijnse kinderen die werden gedood – nee, vermoord – door Israëlische luchtaanvallen.
En ik besloot dat ik niet langer achter Israël kon staan.
Ik kwam te laat voor de Palestijnse zaak. Ik was te zeer verwikkeld in de Israëlische saga, te zeer geïnvesteerd in de Israëlische fantasie, om door de bomen het bos nog te zien. Ik had het te druk met het haten van Hamas om te beseffen dat ik in plaats daarvan datgene zou moeten haten dat Hamas in staat stelde om de misdaden uit te voeren die het de afgelopen vier decennia heeft begaan.
Simpel gezegd was ik blind voor de tragedie van het Palestijnse volk.
Vandaag weet ik dat de enige echte slachtoffers in de Israëlische saga (buiten de kinderen uit alle lagen van de bevolking die verstrikt raken in de tragische gebeurtenissen die hen worden opgedrongen door volwassenen die beweren te werken aan een stralende en glanzende toekomst, maar alleen dood en vernietiging brengen) het Palestijnse volk is.
De oprichters van Israël waren tenminste eerlijk genoeg om dit te erkennen.
De zionisten van vandaag missen het morele karakter om toe te geven dat Israël alleen gebouwd en in stand gehouden kan worden ten koste van een levensvatbaar, vrij en onafhankelijk Palestina, dat Israël nooit zal toestaan dat zo’n Palestina bestaat, en dat als er een zionistisch Israël is, er nooit een onafhankelijk Palestina zal zijn.
De zonden der vaderen zijn echt, vooral als het gaat om de oprichters van Israël en de misdaden die zij begingen tegen het Palestijnse volk. Moshe Dyan heeft dit toegegeven. Dat deed ook David Ben Gurion. Dit waren mannen – fundamenteel gebrekkig in hun ideologieën en motivaties, maar wel eerlijk.
Benjamin Netanyahu en zijn hedendaagse Israëlische collega-politici, ongeacht hun politieke kleur, zijn niet zo integer. Het zijn verstokte leugenaars, mannen en vrouwen die het ene beloven en vervolgens het andere doen als het om de toekomst van Palestina gaat, terwijl ze Israël op het pad van permanente oorlog leiden.
Ik ben laat bij de Palestijnse zaak gekomen, maar nu ik er toch ben, kan ik het volgende zeggen: de beste manier om zowel Hamas als het zionistische Israël te verslaan, is door een vrije en onafhankelijke Palestijnse staat te steunen.
Ik heb nooit achter Hamas gestaan, en dat zal ik ook nooit doen.
Ik heb ooit achter Israël gestaan, maar dat zal ik nooit meer doen.
Al vier decennia lang heeft de samenspanning tussen Israël en Hamas zijn tragische loop genomen, waarbij elke partij verkondigt de ander te willen vernietigen, en toch weet elke partij de vreselijke waarheid – dat de één niet kan bestaan zonder de ander.
Het Israëlisch-Palestijnse probleem is een eindeloze cyclus van geweld geworden die zich voedt met de pijn en het lijden van het Palestijnse volk. Het is tijd om een einde te maken aan deze cyclus.
Vanaf dit moment zal ik altijd achter het Palestijnse volk staan, ervan overtuigd dat de enige weg naar vrede in het Midden-Oosten loopt via een levensvatbaar Palestijns thuisland, waarvan de hoofdstad stevig en voor altijd in Oost-Jeruzalem ligt.
Op die manier zal Hamas als terroristische organisatie rechteloos worden – een legitieme Palestijnse staat neemt de voortdurende staat van conflict weg waaraan Hamas bijdraagt, een status die gerechtvaardigd wordt door het streven naar een legitieme Palestijnse staat die Zionistisch Israël nooit zal laten bestaan.
Een legitieme Palestijnse staat delegitimeert het idee van een zionistische Israëlische entiteit, die per definitie alleen kan bestaan door het Palestijnse volk voortdurend uit te buiten. Benjamin Netanyahu was in staat om de hedendaagse versie van de zionistische Israëlische staat in stand te houden door angst te zaaien via de eindeloze cyclus van Hamas-gedreven geweld.
Verwijder de dreiging die van Hamas uitgaat, en Zionistisch Israël zal niet langer in staat zijn om de burgers van Israël en de wereld te verblinden voor de apartheid-achtige realiteit van het huidige Israëlische bestaan. Fundamentele menselijkheid zal zionistisch Israël dwingen om zijn zionistische ideologie af te schudden, net zoals apartheid Zuid-Afrika zijn lelijke erfenis van blanke suprematie heeft afgeworpen. Het post-zionistische Israël zal noodgedwongen moeten leren om vreedzaam en welvarend samen te leven met zijn niet-joodse buren, niet als een koloniale apartheidsstaat, maar als gelijkwaardige partners in het levensexperiment dat de mensen die het Heilige Land hun thuis noemen, collectief in beslag zullen hebben genomen.
De Palestijnse vlag boven GazaDe woorden van het geweldige lied van Roger Waters, The Gunner’s Dream, komen in me op als ik me zo’n plek voorstel:
You can relax
on both sides of the tracks
And maniacs
don’t blow holes in bandsmen by remote control
And everyone has recourse to the law
And no one kills the children anymore
Ik sta achter Palestina omdat ik in een wereld wil leven waar kinderen niet langer uit bebloed meubilair worden geplukt dat over een Kibboets ligt die door Hamas-schutters is geplunderd, of gebroken en zwartgeblakerd door roet uit de resten van een huis worden gehaald dat door Israëlische bommen is verpulverd.
Niemand vermoordt de kinderen meer.
Deze teksten komen misschien uit The Gunner’s Dream, maar ze zouden een permanent onderdeel moeten zijn van de dromen van elk levend wezen dat beweert nog een greintje menselijkheid en medeleven voor zijn medemensen te hebben.
Ik sta achter Palestina, omdat ik achter de kinderen van Israël en Palestina sta, omdat ik heel goed weet dat de enige kans die ze hebben op een toekomst waarin ze samen kunnen leven als buren verenigd in vrede, in plaats van als vijanden verenigd in oorlog, het bestaan van een vrij en onafhankelijk Palestina is.
Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
ISRAËL CONFLICT DOSSIER
Netanyahu heeft de Gaza-oorlog al verloren, maar zal hij toegeven?
Indrukwekkend ; hier ben je toch uren mee bezig om n dergelijk artikel op te stellen… …chapeau ! by the way , zo lang je maar achter Rusland blijft staan, is alles okay !
Dit stemt tot nadenken en vraagt om herbezinning van mijn gedachten over de partijen in dit conflict. Ik heb Scott Ritter erg hoog staan.
Ach ja..de arme Palestijnen. Die weigeren te onderhandelen over vrede. Al 80 jaar. En alleen als oplossing de totale vernietiging van Israël en alle joden zien. Oh..enne..hoe zit het met de compassie voor niet-islamieten die eeuwenlang onderdrukt, uitgebuit, gedwongen bekeerd, tot slaaf gemaakt zijn etc.. door islamieten? Zoals bv laatst nog de Yezidis? Palestijnen weigeren zelf geweld af te zweren of zich te resettlen. En die slachtofferrol houden ze maar al te graag vol. Voor politieke doeleinden.
De reacties dat dit allemaal niet waar is of nooit gebeurt, daar kan je op wachten.
Komt allemaal door de media.
Het islamitische schrift heeft , net als de bijbel, hun eigen profetieën wat betreft eindtijd..selffullfilling profecy, zitten we midden in. Alles is al duizenden jaren voorbereid en gestuurd zodat alles samenkomt in deze eindtijd der eindtijden..spannend!
Er is ondehandeld over vrede angie tijdens de oslo akkorden maar deze zijn door netanyahu getorpedeerd.
Heb je het artikel wel gelezen?
oy gevallt
Ken JIJ de geschiedenis wel? Yitzak Rabin bood Arafat alle territoria aan zoals vóór 1948. Dit aanbod werd beantwoord met continue terreur. Overigens heeft dit conflict niets met land te maken. De Palestijnen als volk zijn een door Arafat verzonnen entiteit. Dit heeft alles te maken met verplicht moeten samenleven met Joden, die ook nog eens de dienst uitmaken.
Shit he…als ik met joden moest samenleven verzon ik ook wel iets.
“Yitzak Rabin bood Arafat alle territoria aan zoals vóór 1948” , dus ik sla je uit je huis en bied je daarna een achterkamertje aan onder voorwaarde dat je erkent dat de rest van het huis van mij is en dan vind ik het ook nog vreemd dat je niet op dit genereuze aanbod in ga , en ga het slachtoffer spelen als je je huis terug probeerd te krijgen.
Palestina staat al eeuwen op landkaarten , munten etc .
Het Engelse rapport A British survey of Palestine , aangeboden aan de VN geeft een goed overzicht van het Palestijnse volk , de cultuur , landbouw , economie en dergelijke opgesteld tijdens de periode van het Engelse Mandaat over Palestina.
Paar interessante boeken over Israel en het joodse ‘volk’.
Shlomo Sand – the invention of the jewish people
– the invention of the land of Israel
Dit conflict heeft alles met land(roof) te maken
Ken jij de geschiedenis wel of ben je een propaganda/PR napratende CIDIoot zoals wel meer hier
Palestijnen zijn Syrische, Jordaanse Egyptische etc arabieren, daar gesettled door de eeuwen heen. Geen volk, geen staat. Palestina is de naam gegeven door de Romeinen aan het gebied. En later door de Engelsen overgenomen.Daarvoor werd het bevolkt door Semitische stammen. Tot aan de diaspora waren de Joden overheersend. Hun cultuur is daar dominant aanwezig. Al duizenden jaren. Niet de islamitische.
Why you too, should be against a Palestinian state (an average Israeli opinion) https://www.youtube.com/watch?v=B12qniUwPMg
👍👍👍
Arabieren behoren tot de Semitische bevolkingsgroepen. De term antisemitisch is daarom eigenlijk een bullshit woord.
Dat de joden massaal zijn verdreven is een verzinsel volgens o a Shlomo Sand , zie zijn boeken gebaseerd op historisch materiaal. Veel joden zijn in de loop der jaren gewoon bekeerd tot de islam. Al die duizenden jaren leefden er verschillende bevolkingsgroepen in dat gebied waaronder ook verschillende joodse koninkrijkjes en voorgangers van wat nu de Palestijnen zijn.
In de loop der eeuwen hebben zich inderdaad verschillende bevolkingsgroepen vermengt en bekeerd net zoals dat het geval is geweest met groepen die zich nu joods noemen.
Het is ook niet zozeer een conflict tussen judaisme en islam maar een landjepik/kolonisatie kwestie. Waarbij de kolonisten zijn begonnen hun religie te misbruiken als rechtvaardiging voor hun handelen terwijl velen (zo niet de overgrote meerderheid) niet eens afstammen van de oude joodse bevolking die in dat gebied geleefd heeft. Dat de voor het grootste gedeelte islamitische bevolking ook de religiekaaart is gaan spelen is in mijn ogen ook niet goed maar wel begrijpelijk.
By the way , nu ben ik niet zo bijbel/torah vast maar kwamen de joden oorspronkelijk ook niet ergens anders vandaan (Ur ,Chaldea?) en claimden dat hun stamgod hen het land gegeven had?
Goed gezien, ook de raszuiverheid van de Joden kan worden betwist. Op diverse bladzijden van de Bijbel beschreven. Laten we ook de Kharsaarse Joden niet te vergeten die ook aanspraak maken Jood te zijn. Trouwens Ismael was gewoon een buitenechtelijke zoon van Abraham, de stamvader van de Joden, zijn moeder was de dienstbode van Sara.
Hans en angie zijn cidi drones
Betaald om hier te posten
Medeverantwoordelijk voor het inreisverbod van david icke
Voor hans en angie is het simpel: liegen en verstoren of censurerern
Meer smaken zijn er niet..
Free Palestine? No thanks! (The Israeli perspective you’ve probably never heard.)
https://www.youtube.com/watch?v=XNf40sBcvKk
Bravo….bravooooo. top comentar!!!
dank voor je onderbouwing.
shlomo sand ’the invention of the jewish people’ lekker lezen angie, project je shit ……
het is allemaal van de italianen dat gebied dus opzouten
Intelligente reactie, Mohammed! Of was het Achmed? Net als je Nederlands. Je weet toch…
O, o Zionisten alarm!!!!! Angie…angie where are this clouds…
Nee Angie,de Joden zijn een verzonnen zigeuner volk,al die verhalen over Moses die in een rieten mandje uit de nijl werd gevist door de dochter van de farao en zo prins werd of de verzonnen verhalen over Esther allemaal sprookjes verhalen die nooit bewezen zijn net zoals er nooit een koninkrijk van Solomon of David heeft bestaan,er is nog geen brokstuk teruggevonden van dat zogenaamde Joodse koninkrijk.
Omdat jouw volk 6 miljoen Joden heeft vermoord moeten de Palestijnen nu lijden,geef die mensen een stuk Duitsland als terugbetaling aan het leed dat ze hen hebben toegebracht,Joden horen in Europa en de Europeane moeten die prijs betalen en niet de Palestijnen zo simpel is het!
Continue terreur, … van zionisten. Yitzak Rabin werd gemold door een zionistische jood, niet door een Arabier.
Angie you have to know the history of Palestine. Read the book Ilan Pappe wrote. The ethnic cleansing of Palestine. It’s an eye-opener. He is a prominent historian and professor Political Science and Israeli.
Howel ik de analyses van Scott Ritter altijd hoog heb staan, slaat hij nu naar mijn mening de plank totaal mis. Aan de ene kant is hij terrecht tegen de Banderisten in Oekraine, maar nu steunt hij Palestijnen met dezelfde gedachtegoed.
In de WO2 wilden de Palestijnse moslim leiders zoals Amin al-Husseini maar wat graag met de nazi’s samenwerken en van hen leren hoe ze met het Jodenvraagstuk om moesten gaan. Het is normaal dat als je je in een oorlog aansluit bij de verliezende partij, dat je grond verliest. Aangezien Palestina in die tijd Brits was was het niet moeilijk om van Palestina Israel te maken. Ondanks hun misdaden in WO2, hebben de Palestijnen meerdere voorstellen gekregen om land voor hun eigen staat te krijgen. Maar dat was niet genoeg voor hen, zij wilden ALLES hebben.
Tot slot wordt er gesproken over “openlucht gevangenis Gaza”. Toen Israel in 1967 controle over Gaza overnam, waren er 400.000 Palesteinen. Nu, 50 jaar later zijn het 2,1 miljoen! Deze bevolkingsexplosie is niet Israel’s schuld. Sterker nog: als zouden de Palesteinen alle Israelisch grondgebied hebben gekregen, dan hadden ze nog minder grond per inwoner dan als dat ze tevreden waren met hun huidig grondgebied en niet zouden fokken als konijnen.
Men kan tot slot zielig doen en zeggen dat Hamas door Israel gecreeerd is. Ook al zou dat zo zijn dan nog zijn het de Palestijnen zelf die massaal achter dit nazistisch gedachtegoed na lopen. Israel zal vast een hoop misdaden op zijn geweten hebben, maar zolang de Christen, Joden en andere minderheden niet half zoveel vrijheden en rechten hebben in de rest van de Arabische wereld als in Israel, is dit 1 grote hypocricie.
Irgun en stern gang waren net als hamas rabbijn pearldragon…
Lastig he als je burgers in een openlicht gevangenis met illegale witte fosfor
Bombrdeerd om dan nog net te doen alsof jij het slachtoffer bent?
Meshuggah
Wat dat graag willen samenwerken met de nazi’s betreft , in principe niks vreemds aan als je al jaren een deels illigale immigratie hebt van een aparte groep die steeds talrijker , maar ook irritanter en agressiever wordt,zionisten. Het “de vijand van mijn vijand is mijn vriend” principe. Maar wat ik dan weer vreemd vind dat de zionisten ook niet vies waren van samenwerken met de nazi’s toen dat mogelijk was. zie onder andere de boeken van Lenni Brenner , Zionism in the age of dictators en 51 documents … vooral op het einde hiervan het document wat de Irgun (terreurorganisatie) naar de nazi’s heeft gestuurd dat ze bereid waren samen te werken als de nazi’s hun hielpen met het stichten van Israell…. oy vey…
Of The Transfer Agreement van Edwin Black. Om een paar te noemen.
“…hebben de Palestijnen meerdere voorstellen gekregen om land voor hun eigen staat te krijgen. Maar dat was niet genoeg voor hen, zij wilden ALLES hebben.” , ja raar he , er staat iemand voor je deur die zegt dat hij de helft van je huis wil hebben want het schijnt dat familie van hem er honderden jaren van tevoren geleefd heeft. Zou jij het doen?
De “openlucht gevangenis Gaza” heeft niet als enigste probleem de overbevolking maar ook omdat ze geen zelfstandigheid hebben omdat land , lucht en zeeverbindingen afgesloten zijn en streng worden gecontroleerd (behalve vorige week dan). De energie en drinkwater voorziening van Gaza is grotendeels afhankelijk van en wordt gecontroleerd door Israel , je zou de situatie dus zeer goed kunnen omschrijven als een…openlucht gevangenis.
Als je kijkt naar organisatie , gedachtegoed , sociale structuren , militairisme en dergelijke heeft het zionisme ook veel gelijkenissen met de nazi’s , misschien wel meer mede omdat ze nu de overheersende partij zijn.
Toen Israel in 1967 controle over Gaza overnam, waren er 400.000 Palesteinen. Nu, 50 jaar later zijn het 2,1 miljoen! Deze bevolkingsexplosie is niet Israel’s schuld.
ja het is de meesten zijn mensen/vluchtelingen die verdreven zijn uit hun huizen door Israëlische kolonisten
Pealrdragon,Jouw volk heeft 6 miljoen Joden vermoord en dus is jouw volk verantwoordelijk voor het leed dat Joden is aangedaan,niet de Palestijnen en zo simpel is het!
En die 6 miljoen klopt volgens de Joodse almanakken van 1939 en 1946 ook geen reet van. Bovendien werd dat getal al genoemd in vele krantenartikelen sinds de eeuwwisseling toen een zekere Adolf nog een korte broek droeg. Meshogge…
Bedankt voor uw inzichten.
Ik kan niet anders dan eens zijn met wat u schrijft.
Off-topic, ca 17 jaar geleden maakte ik met mijn toenmalige vriendin nu mijn vrouw een rondreis door Nepal. Vier weken genieten van de machtige natuur, cultuur en de ongelooflijk vriendelijk, beschaafde en hardwerkende Nepalezen ontmoet. In de drukkere toeristische plaatsen waren er altijd opvallend veel Israëlische jongeren aanwezig waarvan veel net hun militaire dienst hadden afgerond. Ik heb nog nooit in mijn hele leven een dominanter, denegerend en asociaal volk meegemaakt als daar die Israëli’s toen.Die waren in staat om de sfeer in een restaurantje zo te verzieken met hun commanderende en autoritaire taal jegens de Nepalese bevolking dat je plaatsvervangende schaamte kreeg. Bah.
Er was eens een koning die vroeg naar het bewijs van het bestaan van God en iemand zei ‘de Joden, sire, de Joden’.
Zonder de God van de Bijbel zouden er geen Joden bestaan en zonder de Joden zou de Bijbel niet bestaan.
De huidige SECULIERE staat ‘Israël’ is NIET het Bijbelse Israël en kon alleen maar tot stand komen door de macht van het vermomde Luciferiaanse Romeinse rijk: het Vaticaan, dat ook achter de Holocaust zat.
De doorslag voor de totstandkoming van de oprichting van de staat Israël in 1947 gaf de JEZUÏET Josef ‘Stalin’, de toenmalige heerser over de voormalige Sovjet-Unie en de ‘Oostbloklanden’, bij de stemming in de VN.
Het was allemaal deel van het plan van het Vaticaan.
En reken maar van yes dat de ‘derde tempel’ er gaat komen, want dat is ook deel van het plan, en de dienstknecht van het Vaticaan (33ste graads vrijmetselaar), Netanyahu werkt daaraan.
Maar dit heeft nogmaals NIETS met het Bijbelse Israël te maken, want nadat het Joodse volk als geheel hun eigen Messias had afgewezen en had laten kruisigen door het Romeinse rijk, zette God hen op een zijspoor om zich voortaan te richten op de niet-Joden, de ‘heidenen’.
Die ontwikkeling staat beschreven in het boek ‘Handelingen’ van het Nieuwe Testament, en de apostel Paulus werd daarin Gods werktuig.
Maar God gaat dit allemaal wel gebruiken voor zijn ‘programma’ = het profetische woord!
Je kan nu al weten hoe dit gaat aflopen en sla de Bijbel er maar op na.
er is GEEN SECULIERE staat ‘Israël
Wat heeft u dit prachtig uitgelegd, ben het dus volkomen met u eens.
Zelf heb ik een paar jaar geleden het boek “De macht van de onzichtbare bankiers” gelezen, bij mij vielen de kwartjes, hoewel ik gewoon een hogere beroeps opleiding heb.
Door het lezen van dat boek, schrijver B.Izar, ben ik veel dingen gaan begrijpen waar ik me vroeger nooit in had verdiept. De schrijver heb ik trouwens ook een keer gezien in een interview in blckbx. Erg leuk om de echte man te zien en horen.
Wat een hoop onzin kraam je uit. Stalin eren jezuïet, hoe gek kun je het maken. Natuurlijk kun je Israël van nu niet loskoppelen van het Israël van toen, simpelweg omdat het hoe dan ook over Gods volk gaat. Ook deze seculiere staat is niet los te koppelen van Gods plan. Natuurlijk niet.
Wel een mooie uitspraak vind ik die je in het begin doet over de Joden die er zonder God niet zijn. Er is geen geschiedenis van de Joden bekend,vwrr God niet in voorkomt.
Maar ga verder eens wat betere leraren raadplegen, want je gooit veel door elkaar
Toen ik dit stukje las dat gaat over de geschiedenis van het beloofde land, moest ik denken aan het dualisme nu, dat in iedereen aan de dag komt.
Palestina werd door de Joden ingenomen omdat het “een land was dat overvloeide van melk en honing”, en er werd beweerd dat de daad werd ondernomen in gehoorzaamheid aan goddelijk bevel. Later wordt de symboliek interessant. Ze verdeelden zich in twee helften: de Israëlieten met hun hoofdkwartier in Samaria, en de Joden (twee of drie speciale stammen van de twaalf) die zich rond Jeruzalem vestigden. Dualisme liep door hun religieuze overtuigingen; ze werden geschoold door de Sadduceeën of de Farizeeën, en deze twee groepen waren voortdurend in conflict. Christus kwam als een lid van het Joodse ras en zij verloochenden Hem.
Misschien is de actualiteit trouwer aan de oorspronkelijke situatie dan aangenomen wordt.
Jij mag je Bijbelse geschiedenis wel eens opnieuw gaan leren. Wat een hoop onzin kraam je uit.
https://agniyoga.org/ay_en/Supermundane.php
Supermundane
Vaak is een grote explosie minder gevaarlijk dan menselijke onrust. Laten we niet vergeten dat er omstandigheden kunnen bestaan die nog erger zijn dan oorlog. Wanneer Wij u hieraan herinneren, denken Wij aan de vergiftiging van de ruimte. Alle fermentatie produceert gassen, maar menselijke onrust kan een zeer sterk gif creëren. Toch gelooft niemand dat de daaruit voortvloeiende vernietiging door de mensen zelf wordt veroorzaakt.
We hebben er al op gewezen hoe moeilijk het is om harmonie te bereiken. Haar macht wordt verzwakt door de wanordelijke stromingen die voortkomen uit een ongedisciplineerde wil, een toestand die momenteel epidemisch is en de wereld zelfs meer teistert dan oorlog.
Mensen beseffen dit niet, want zij zien de afgrond van hypocrisie en onwaarheid niet. Ze willen niets horen over paranormale prestaties. Ze strijden tegen alle ideeën van ware vrede. Zo kunnen we de geloften van stilte begrijpen die grote mensen hebben afgelegd.
Toen Het Britse mandaat gebied opgedeeld werd, door de VN in 1947,
ontstonden er twee staten voor de regio :
– Israel voor de Joden.
– Jordanië voor de Arabieren.
Verder : @Angie brengt interessante standpunten.
Dus een ‘ban’ is onterecht.
Angie is een zionistische propagandist
De VN , hadden helemaal geen recht om Palestina op te delen om zo te proberen om op een makkelijke manier een probleem op te lossen wat ze zelf mede gecreëerd hadden.
Je huis wordt bezet door diegene die je van je vorige bezetter ‘bevrijd’ heeft , laat allerlei andere mensen binnen , gaat dan weg en de rest van de straat vind dat je je huis maar moet gaan splitsen met de binnenkomers . En dan ben jij de boeman omdat je het er niet mee eens bent.
Angie kwam alleen maar met de favoriete en klassieke PR en propaganda praatjes en mythes van (hier in Nederland) het CIDI en andere zionistische organisaties.
Ze heeft de ban niet gekregen vanwege de standpunten die ze bracht maar een commentaar op en andere reaguurder.
Reactie op Cool Pete oktober 15, 2023 Bij 10:32
wat een fantastisch artikel! voelt als echte geschiedenis les, wauw