De kernpunten bij de vrijlating van de gijzelaars in Gaza waren twee: Een volledige stopzetting van de oorlog en volledige terugtrekking van alle Israëlische troepen.
Netanyahu’s standpunt was dat wat de uitkomst van de gijzeling ook zou zijn, de IDF zou terugkeren naar Gaza en dat de oorlog daar nog tien jaar zou kunnen voortduren, zei hij.
Dit waren de meest gevoelige woorden in de Israëlische politiek – met de Israëlische politiek eromheen elektrisch gepolariseerd. Het voortbestaan of de val van de Israëlische regering kon ervan afhangen: Rechts had gewaarschuwd dat ze uit de regering zouden stappen als de invasie van Rafah geen groen licht zou krijgen; het standpunt van Biden werd echter telefonisch aan Netanyahu meegedeeld als niet alleen ‘geen Rafah light’, maar eerder ‘Rafah zero’, schrijft Alastair Crooke.
Toen barstten deze explosieve woorden – stopzetting van militaire operaties en volledige Israëlische terugtrekking – los in de definitieve tekst zoals overeengekomen door de bemiddelaars in Caïro; en vervolgens in Doha, op maandag, waardoor Israël compleet werd verrast. CIA-chef Bill Burns had de VS vertegenwoordigd in beide sessies, maar Israël had ervoor gekozen geen onderhandelingsteam te sturen.
Meerdere Israëlische bronnen bevestigen dat de Amerikanen geen ‘heads up’ gaven van wat komen ging: Hamas kondigde de explosieve overeenkomst aan; Gaza barstte uit in overwinningsfeesten en enorme protesten belegden de regering in Jeruzalem met de eis de voorwaarden van Hamas te accepteren. Het was gespannen. Er hing een zweem van burgeroorlog over de enorme protesten.
De Israëlische regering beweert dat ze werd ‘bespeeld’ door de Amerikanen (d.w.z. door Bill Burns). Dat was ook zo. Maar met welk doel? Biden was onvermurwbaar dat een inval in Rafah niet mocht doorgaan. Was dit Burns’ middel om dat doel te bereiken? Door ‘goocheltrucs’ in de onderhandelingen (het invoegen van de ‘red-line’ woorden) in de tekst zonder Tel Aviv in te lichten om een ‘ja’ van Hamas te krijgen? Of was het om een regeringswisseling in Israël te bespoedigen? Het beleid ten aanzien van Gaza heeft een zware tol geëist van de verkiezingscampagne van de Democratische Partij.
Hoe dan ook – na de explosieve Hamas-aankondiging – ging de IDF ‘Rafah light‘ uitvoeren, door de lege Philadelphia-corridor in te nemen (in strijd met de Camp David-akkoorden), waarbij weinig slachtoffers vielen, maar de regering van Netanyahu intact bleef.
Misschien werd het kleine bedrog ‘om Hamas ‘ja’ te laten zeggen’ in Washington gezien als een slimme zet – maar de gevolgen zijn onzeker: Netanyahu en rechts zullen duistere vermoedens delen over de rol van de VS. Washington heeft zich (in hun ogen) als tegenstander getoond. Zal deze episode rechts vastberadener maken; minder bereid om compromissen te sluiten?
In deze context is de basisverdeling binnen de huidige Israëlische politiek saillant. Een kleine meerderheid van de Israëli’s (54%) gelooft dat vergelijkingen tussen de holocaust en de gebeurtenissen van 7 oktober legitiem zijn. En we zien dat de verwarring van Hamas met de nazi-partij steeds vaker voorkomt onder Israëlische (en Amerikaanse) leiders – met Netanyahu die Hamas beschrijft als “de nieuwe nazi’s”.
Of we het er nu mee eens zijn of niet, wat hier wordt gezegd door deze categorisering is dat een meerderheid van de Israëli’s existentiële angsten koestert dat de samenkomende storm die hen omringt het begin is van een ‘nieuwe holocaust’ – wat op zijn beurt impliceert dat het ‘Nooit meer’ amorfisme zich vertaalt in een binair doden of gedood worden gebod (dat zich baseert op Bijbelse teksten voor Talmoedische bevestiging).
Als je dit begrijpt, begrijp je waarom die paar woorden in het onderhandelingsvoorstel zo explosief waren. Ze impliceerden (in de ogen van de helft van de Israëli’s) dat ze geen andere keuze zouden hebben dan te ‘leven’ of te ‘sterven’ onder de dreiging van een hernieuwde holocaust (met Hamas overheersend in Gaza en Hezbollah in het noorden).
Het andere deel van de Israëlische opinie is minder apocalyptisch: Zij geloven dat een terugkeer naar de bezetting en de status quo ante mogelijk zou kunnen zijn, vooral als de VS erin zouden slagen om de Arabische staten te overtuigen – samen met Israël – om Hamas uit Gaza te elimineren en in te stemmen met het bewaken van een gedemilitariseerde en gedereradicaliseerde Strook.
Cynisch bekeken is de praktijk van het ‘grasmaaien’ (zoals de periodieke invallen van de IDF om militanten te doden eufemistisch worden genoemd) misschien minder beangstigend dan het idee voor Israëli’s om een existentiële oorlog te moeten uitvechten. In deze context zou 7 oktober gezien worden als een buitenmaatse ‘grasmaaibeurt’, maar niet als iets dat een radicalere verandering van levensstijl vereist.
Dat de vertegenwoordigers van deze stroming in het Israëlische oorlogskabinet niet uit de regering stapten toen ze hoorden van Netanyahu’s latere afwijzing van het Hamas-voorstel – kan te maken hebben met het feit dat Saudische normalisatie met Israël nu niet in het vooruitzicht is – Saudische normalisatie is de pijler van waaruit enige terugkeer naar de status quo ante zou kunnen worden bereikt.
Dit alles roept twijfels op over het motief van leden van het Oorlogskabinet die Israël oproepen om de voorwaarden van Hamas te accepteren. Hoewel empathie voor de gijzelaarsfamilies begrijpelijk is, biedt het geen oplossing voor de onderliggende crises – afgezien van het wensdenken dat de Arabische wereld zich zou verenigen in een anti-Iraanse eenheid en Israël uit zijn bezettingskwestie zou halen.
Dit is misschien een troost voor het Witte Huis dat met zijn eigen verkiezingsmoeilijkheden kampt, maar het is nauwelijks een duurzame strategie.
De bom van het Hamas-akkoord heeft waarschijnlijk nog twee andere factoren beïnvloed die het sentiment in Israël kleuren: Netanyahu, die bekend staat om zijn politieke waarzeggerij en zijn intuïtieve vinger naar de wind houdt, merkt, zegt hij, dat het Israëlische electoraat naar rechts verschuift. Hij krijgt er steeds meer vertrouwen in dat hij de volgende algemene verkiezingen in Israël kan winnen.
De eerste factor zijn de studentenprotesten die overal in het Westen plaatsvinden en de tweede is de dreiging dat het Internationaal Strafhof arrestatiebevelen uitvaardigt tegen de premier en andere prominente leiders.
David Horovitz, de redacteur van Times of Israel, schrijft dat:
“het onderliggende doel van de kampementen en marsen op Columbia, Yale, NYU en de andere campussen is om Israël onverdedigbaar te maken – in beide betekenissen van het woord – en zo Israël te beroven van de diplomatieke en militaire middelen om de voortdurende inspanningen tot zijn vernietiging te overleven – zoals uitgevoerd door Iran en zijn bondgenoten en proxies. Aan de basis van deze strategie ligt natuurlijk de oudste haat”.
Met andere woorden, Horovitz identificeert een meerderheid van de studentenprotesteerders niet zozeer als mensen die empathie hebben voor de benarde toestand van de Gazanen, maar als leveranciers van ‘soft power’ holocaust. Horovitz concludeert dat “als die vijandige staten, terroristische legers en hun facilitators klaar zijn met Israël – ze overal voor Joden zullen komen”.
Het laatste element betreft het vermeende arrestatiebevel dat wordt uitgevaardigd door het Internationaal Strafhof. Netanyahu heeft een enorm ego, misschien wel meer dan de meeste politici; toch lijdt het geen twijfel dat hij, ondanks de woede die op hem is gericht vanwege de fouten van 7 oktober, onbetwistbaar de vaandeldrager is voor dat deel van het Israëlische electoraat dat gelooft – net als Horovitz – dat Israël te maken heeft met een gezamenlijke poging om de zionistische staat te vernietigen.
Het arrestatiebevel wordt daarom gezien als meer dan alleen een aanval op een individu, maar meer als een onderdeel van die bredere inspanning (per Horovitz) om Israël in een verkeerd daglicht te stellen en het de diplomatieke middelen te ontnemen om zichzelf te verdedigen.
Ik hoef er niet aan toe te voegen dat dit niet de opvatting is in de rest van de wereld – maar het dient wel om aan te geven hoe in zichzelf gekeerd, hoe geïsoleerd en angstig het Israëlische publiek aan het worden is. Dit zijn waarschuwingssignalen. Wanhopige mensen doen wanhopige dingen.
De realiteit is dat Israël heeft geprobeerd om een kolonisatie van laat-tijdperk kolonisten te vestigen op land met inheemse bevolking. De eerste fase van opstand tegen kolonialisme brak aan na de Tweede Wereldoorlog. We leven nu in de tweede fase van het wereldwijde radicale antikoloniale sentiment (dat zich strategisch manifesteert als BRICS), maar dat zich vandaag richt tegen het gefinancialiseerde kolonialisme dat zich voordoet als de ‘op regels gebaseerde orde’.
Israëli’s hebben de gewoonte om bij speciale gelegenheden twee vlaggen uit te hangen: De Israëlische vlag en daarnaast de Amerikaanse vlag. Wij zijn ook Amerikaans: Wij zijn de 51e staat’, zouden Israëli’s zeggen.
‘Nee’, zegt de jonge Amerikaanse generatie van vandaag: We zullen ons niet identificeren met verdachte genocidale neigingen tegen een inheems volk.
Geen wonder dat sommige van de heersende elites wanhopig zijn om de kritische verhalen te verbannen. Als Israël vandaag het doelwit is, zouden de verhalen dan morgen kritiek kunnen leveren op het feit dat Washington een koloniale slachting faciliteert? Hebben ze (het Biden-team) er misschien mee gespeeld om het tapijt onder Netanyahu weg te trekken – om de status quo in Israël nog wat langer in stand te houden (op zijn minst tot na de Amerikaanse verkiezingen)?
De schrijver maakt een denkfout . Hamas is Israël . Wat je nu ziet is slechts een toneel stuk .
Hij maakt wel meer denkfouten zoals in dit citaat:
“Het arrestatiebevel wordt daarom gezien als meer dan alleen een aanval op een individu, maar meer als een onderdeel van die bredere inspanning (per Horovitz) om Israël in een verkeerd daglicht te stellen en het de diplomatieke middelen te ontnemen om zichzelf te verdedigen.
Ik hoef er niet aan toe te voegen dat dit niet de opvatting is in de rest van de wereld – maar het dient wel om aan te geven hoe in zichzelf gekeerd, hoe geïsoleerd en angstig het Israëlische publiek aan het worden is. ”
Met ‘de rest van de wereld’ bedoeld hij enkel die paar landen (zoals Nederland) die aan de kant van isirahel staan.
Het overgrote deel van de wereld kijkt reikhalzend uit naar de veroordeling van deze oorlogsmisdadiger.
Het is zo dat de amerikanen de staat Israel hebben toegewezen aan de joden uit de tweede wereld oorlog die ook al gehaat werden door door nazie Duitsland EH,,,,ik moet zeggen de Duitsers die nazies worden genoemd voor hun daden…..Maar het waren echte Duitsers die na WO 1 al hun rechten werden ontnomen door de vermeende joden die veel te zeggen hadden in de wereld Dus ook in Duitsland maar dat werd geacepteerd in Duitsland voor de oorlog toen Hitler werd afgewezen door een joodse zeggenschap in de universiteit bobo’s toendertijd Dat was toen het startsein om er een boek te schrijven door hem met als titel Mein Kampf,,,,,,, Ook de gevluchte joden en nakomelingen in de USA hebben het nu weer voor het zeggen dat een land waar dan ook ter wereld oorlog mag voeren van de schurken van Biden en co Dus het is niet zo dat een land zelf mag beslissen of ze wel of niet oorlog gaan voeren want dat beslist nu Biden en co Ook in de Oekraine is dat het geval omdat de USA wil dat ze de grootste werldmacht blijven Dus Rusland is nu hun rivaal geworden na de veel betere bewapening die Rusland nu heeft laten zien Bovendien hebben Israel al jaren conflicten met de Palastijnen waarvan eerst het land als de inheemse bevolking is Dus je moet het zien dat de USA eerst het bezit was van de inheemse bevolking namelijk de Indianen,,,,,,, waarvan de naam indianen ervan al helemaal niet pastin dit werelddeel omdat de indianen in India/Indie leven toen Columbus deze naam gaf en niet wist dat Amerika in de ,,,,USA,,,was???
UK / USA / EU heeft Palestina , toegewezen aan hun ‘ vriend’ ZIONIST, een politieke stroming. – marxistisch.
Niets met joden te maken .
Het scenario ‘ joden’ zie vervolging hebben ze mi BEDACHT om dit stuk grond / land in te pikken. ‘ door joden een slachtoffer rol te geven’ voor publieke acceptatie.
slachtoffer en de dader is een mengelmoes .
Daaruit kan het brainwash programma invloed hebben op de volgende generaties.
Zo ook wat in Nederland speelt.
Er is in ander’ onderzoek nooit een spoor van een gaskamer gevonden uit bodemonderzoek uitgevoerd door Australische wetenschappers in Duitsland.
Wat waar of niet waar is ; maakt in feite niet zoveel uit. Wat wel uitmaakt is dat ‘verhalen’ gebruikt worden om te dienen. voor eigenbelang welke ‘ gezond verstand ‘
Heeft weggevaagd. Moord en doodslag goedpraat is hier een gevolg van.
Hoe Israël , het zionisme heeft gebruikt is mi wat er nu wereldwijd is gebeurd.
Het infiltreren in elke organisatie op dezelfde wijze door clubleden. Marxistisch georiënteerd, mind control
Ws met de waan ‘ uitverkoren ‘erbij ; u bent intelligent , zij niet .
Het geven van een anti covid middel / prik is goed , voor de heilstaat, zo lijkt
(uitgezonderd die gaven en het niet wisten) de influencers, de ‘good feel’ heksen, ga naar een ( ongetwijfeld een bevriende) psycholoog, anders is er geen werkplek voor jou hier.
Bedenk,
Europeanen zijn de volgende ‘inheemse bewoners’