Rusland staat op het punt de Oekraïense defensie onder de voet te lopen – waarom zijn er geen vredesonderhandelingen?

Er zijn twee klassieke propagandaverhalen die regeringen gebruiken om het publiek betrokken te houden bij een oorlogscampagne die hun nationale belangen niet dient:

Ten eerste is er de “toewijdingsleugen”, die zegt dat als je eenmaal een oorlog steunt, je dan exponentieel toegewijd moet blijven, zelfs als die oorlog wordt ontmaskerd als zinloos. Elke keer dat het publiek zich terugtrekt uit die oorlog in een poging het doel ervan te heroverwegen, worden ze belachelijk gemaakt omdat ze mogelijk “levens riskeren” en de weg vrijmaken voor een nederlaag. Met andere woorden, je moet de inspanning blindelings steunen. Je mag het conflict niet rationeel onderzoeken, want wie wil de schuld krijgen van het verliezen van een oorlog? schrijft Brandon Smith.

Ten tweede is er de “domino-effect”-leugen, die zegt dat als je een bepaalde “vijand” in één conflict laat winnen, hij automatisch wordt aangemoedigd om andere landen binnen te vallen totdat hij de hele planeet bezit. Het is dezelfde bewering die werd gebruikt om het Amerikaanse volk de oorlog in Vietnam te laten steunen en het blijkt zelden waar te zijn. Sterker nog, landen die regionale oorlogen voeren zijn vaak zo verzwakt door de gevechten dat ze niet de middelen hebben om naar een ander land te trekken, zelfs als ze dat zouden willen.

In de VS hoorden we beide verhalen bij de recente stemming in het Congres over miljarden extra financiële en logistieke hulp aan Oekraïne. Neocons en Democraten werkten samen om het wetsvoorstel erdoor te krijgen, terwijl een deel van de echte conservatieven vocht om het tegen te houden. Die conservatieven werden meedogenloos aangevallen door de media omdat ze “de Russen hielpen,” maar de realiteit waar niemand in de mainstream over wil praten is dat Oekraïne de oorlog al verloren heeft.

Geen enkele hoeveelheid extra geld of wapenzendingen zal hen helpen, en het heeft niets te maken met conservatieven die de geldigheid van oorlogsuitgaven in twijfel trekken. Iedereen met een basiskennis van militaire strategie weet dat de sleutel tot winnen altijd op de eerste plaats mankracht is en op de tweede plaats logistiek. Niet superieure technologie of bewapening, niet superieur geld en zeker niet populaire steun van buitenlandse belangen.

Dit geldt vooral in een uitputtingsoorlog, en uitputting is in feite de methode die Rusland gebruikt om de Oekraïense troepen systematisch uit te putten. De westerse media weigeren echter te bespreken wat er echt gebeurt en fungeren in plaats daarvan als een hype-machine voor Oekraïne.

In september 2022 merkte ik op dat de Russische terugtrekking naar de Donbas niet de “terugtrekking” was die de westerse media ervan maakten. Veel sprekers beweerden dat dit het begin van het einde was voor Vladimir Poetin en dat Oekraïense troepen in de nabije toekomst de Krim zouden innemen.

Ik beweerde dat Rusland waarschijnlijk probeerde zijn positie te consolideren toen westerse artillerie en tanks Oekraïne binnenstroomden. Ik suggereerde ook dat Rusland stedelijke gevechten in grote steden wilde vermijden terwijl tienduizenden doorgewinterde huurlingen vanuit de VS en Europa naar het front stormden. Ik voorspelde dat de Russische terugtrekking een voorbereiding was op chirurgische aanvallen op de hulpbronnen en de netwerkinfrastructuur van West-Oekraïne.

Met het zwaar beschadigde Oekraïense elektriciteitsnet zou een groot deel van de bevolking de steden verlaten en naar Europa trekken tot de oorlog voorbij was. Poetin heeft niet voor niets grote gevechten in grotere stedelijke centra vermeden. Door burgers uit de grootstedelijke gebieden te verdrijven, zou Rusland Oekraïne gemakkelijker kunnen aanvallen in een secundair offensief zonder het risico te lopen op grote bijkomende schade in de vorm van burgerslachtoffers. Dit is precies wat er is gebeurd.

Bijna 7 miljoen Oekraïners hebben de afgelopen 2 jaar het land verlaten en nog eens 6 miljoen zijn ontheemd geraakt (vooral uit de grotere steden). Op dit moment is Rusland bezig om burgers uit Kharkiv, de op één na grootste stad van Oekraïne, te verdrijven en ze zullen daar waarschijnlijk in slagen, gezien hun momentum en de vernietiging van water- en energiebronnen. Nu de burgers uit de weg zijn, kan een agressievere aanval worden ingezet.

Rusland gebruikt een “artilleriebubbel” om grondtroepen te beschermen tijdens hun opmars. Dit betekent dat troepen alleen aanvallen tot zover de artillerie kan reiken. Artillerie is van vitaal belang voor een grootschalig offensief. Toevallig heeft Rusland de afgelopen maanden zijn import van explosieve materialen die vaak voor artillerie worden gebruikt verdubbeld. Naar verluidt produceren ze nu drie keer zoveel artillerie als de NAVO aan Oekraïne levert.

Mainstream analisten beweren dat de opmars naar Kharkiv een schijnbeweging zou kunnen zijn, waardoor Rusland de omvang van zijn bufferzone kan vergroten. Ze blijven beweren dat Rusland niet de nodige strijdkrachten heeft voor een groot offensief. Ik zou zeggen dat dit afhangt van hoe zwak de verdedigingslinies van Oekraïne eigenlijk zijn. Rusland heeft consequent grootschalige tangbewegingen gebruikt om verdedigingsposities te omsingelen en te vernietigen.

Alleen al in de afgelopen twee weken heeft Rusland aanzienlijk terrein gewonnen. Russische troepen hebben onlangs bevestigde opmars gemaakt ten noordwesten van Svatove (Luhansk Oblast), in de buurt van Avdiivka (Donetsk Oblast), in Robotyne (Zaporizhzhya Oblast), en in het oosten (linkeroever) van Kherson Oblast, meldde de Amerikaanse denktank Institute for the Study of War op 6 mei. De reden hiervoor is relatief eenvoudig – Oekraïne mist de mankracht om effectief verdedigingslinies op te zetten. Alle berichten van het front ondersteunen deze theorie.

Dat wil zeggen, de verdedigingslinies van Oekraïne zijn een façade zonder secundaire posities of loopgraven om Russische doorbraken tegen te houden. Zodra de Russen de hoofdlinie doorsnijden, is er niet veel dat hen tegenhoudt om grote stukken terrein te winnen. Sommige analisten wijten deze ontwikkeling aan een gebrek aan Oekraïense vooruitziende blik of strategische paraatheid, maar ik zou willen aanvoeren dat ze gewoon niet genoeg mensen hebben om meer dan een enkele voorste linie te verdedigen.

Mijn standpunt wordt ondersteund door talloze berichten over de wanhopige worsteling van de regering met de dienstplicht. De afgelopen zes maanden was de gemiddelde leeftijd van de Oekraïense rekruten 43 jaar. Dit betekent dat de rekrutering van jongeren afneemt, ofwel omdat jongeren niet willen vechten en de dienstplicht ontlopen door het land te verlaten, ofwel omdat er te veel mensen zijn overleden.

Het rekruteringsprobleem wordt al maanden verborgen gehouden door de westerse media, maar zelfs corporate nieuwsplatforms beginnen toe te geven dat er een ernstig gebrek is aan nieuwe rekruten. Strijders in de frontlinie klagen al maanden dat ze weg moeten uit de loopgraven en rust moeten krijgen.

Een ander slecht teken is het feit dat Oekraïne soldaten van de Special Forces heeft ingezet voor loopgravendienst. Deze eenheden zijn speciaal getraind voor asymmetrische hit-and-run oorlogsvoering, niet om in moddergaten te zitten wachten tot artillerieaanvallen neerkomen op hun vaste en blootgestelde posities. Het lijkt pure domheid, maar het is logisch als Oekraïne daadwerkelijk mensen tekort komt om hun enige verdedigingslinie te behouden.

De doofpotaffaire van de massale slachtoffers is iets wat ik in eerdere artikelen over de oorlog heb genoemd en ik denk dat het herhaald moet worden: Westerse oorlogshitsers blijven beweren dat het “goedkoper” is om Oekraïense soldaten in te zetten in de strijd tegen Rusland dan een grotere oorlog uit te vechten met Amerikaanse en Europese levens.

De sociopathie achter deze bewering is verontrustend. Het gebrek aan mankracht in Oekraïne kan niet worden opgelost. Het is een product van eindeloze doden, betaald met onze belastingcenten. De NAVO heeft de gevechten verlengd met geld en wapens, maar niet om te winnen, alleen om meer mensen op te offeren in een bloedig conflict dat Oekraïne gedoemd is te verliezen.

Hun argument gaat er ook van uit dat Amerikanen en Europeanen blindelings in militaire dienst zullen springen in een oorlog tegen Rusland. Ik weet niet hoe het met de Europeanen zit, maar ik weet wel zeker dat de meeste Amerikanen daar niet in zullen trappen en een dienstplicht zullen weigeren. De meerderheid van het Amerikaanse publiek wil niet eens meer hulp naar Oekraïne sturen; ze gaan zeker niet sterven voor Oekraïne. De arrogantie van de warhawks is verbijsterend.

Het komt hier op neer: Oekraïne staat op het punt onder de voet gelopen te worden. Ze hadden niet de mankracht om effectief een tegenoffensief in te zetten. Ze hebben niet de mankracht om een verdediging in de diepte op te zetten. En ze gebruiken hun meest ervaren soldaten als kanonnenvoer in de loopgraven.

Deze dynamiek vraagt om diplomatieke oplossingen, maar niemand lijkt het daarover te hebben. Waarom?

Zoals ik in mijn artikel ‘World War III Is Now Inevitable – Here’s Why It Can’t Be Avoided’ heb getheoretiseerd, kan het onderliggende plan heel goed zijn om te proberen Amerikanen en Europeanen te dwingen een uitbreidende oorlog met Rusland te accepteren. Het westerse publiek is gebombardeerd met leugens over het vermogen van Oekraïne om te winnen; als ze verliezen zullen mensen geschokt en woedend zijn over de uitkomst.

Misschien hopen de elites dat de bevolking zo boos zal zijn over het verlies dat ze zich zullen scharen achter een grotere oorlogsinspanning van de NAVO? De Franse regering heeft al verklaard dat ze bereid is om troepen naar Oekraïne te sturen in een directe confrontatie met Rusland, terwijl Litouwen en Polen hebben gezegd dat ze de mogelijkheid niet uitsluiten.

Het is nu tijd voor vredesonderhandelingen, VOORDAT Oekraïne onder de voet wordt gelopen. Zal dit gebeuren? Waarschijnlijk niet. Maar als de diplomatie volledig van tafel is, is de enige conclusie die we kunnen trekken dat er een grotere oorlog gewenst is. En als een grotere oorlog gewenst is, moeten we ook concluderen dat ons leiderschap iets substantieels te winnen heeft door de wereld op het spel te zetten.

Misschien sta je aan de kant van Oekraïne, misschien sta je aan de kant van Rusland, misschien geef je om geen van beide kanten, maar het valt niet te ontkennen dat deze oorlog wordt geëscaleerd door speciale belangen en we moeten ons afvragen waarom?

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

De hemel valt!

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: