Voorstanders beweren dat zelfverspreidende vaccins kunnen betekenen dat zij niet langer complexe massavaccinatieprogramma’s hoeven uit te voeren. Critici zeggen dat de vaccins veel gezondheidsrisico’s met zich meebrengen en ook het einde zouden betekenen van geïnformeerde toestemming, schrijft childrenshealthdefense.org.
In oktober 2019 was het Johns Hopkins University Center for Health Security medesponsor van de “pandemische oefening Event 201.
Iets meer dan een jaar later, toen het scenario van Event 201 veranderde van “hypothetisch” in concreet, werd duidelijk dat de sponsors van het evenement van plan waren om het grootste deel van de wereld gevaccineerd te zien tegen COVID-19.
Het bereiken van dit doel is echter een “monumentale uitdaging“. In de VS blijft meer dan een derde (38% tot 45%) van de volwassenen de toestemming voor gebruik in noodgevallen-injecties weigeren, ondanks een marketingcampagne met zowel wortels (variërend van de kans om geld te winnen tot gratis friet) als stokken (zoals gemene oproepen om “persoonlijk te worden” en “de niet-gevaccineerden te mijden”).
Hoewel een deel van de ongevaccineerden tegen de opiniepeilers zegt dat zij van plan zijn zich uiteindelijk te laten vaccineren, blijft een stevige minderheid vastbesloten dit nooit te doen. Hetzelfde patroon lijkt wereldwijd op te gaan: Ruwweg een derde van de volwassenen wereldwijd zegt geen COVID-19 vaccin te zullen nemen.
Terwijl onderzoekers op het gebied van sociale en gedragswetenschappen “zachte wetenschapstechnieken” toepassen in een poging om het vertrouwen in vaccins te doen toenemen, hebben laboratorium-wetenschappers mogelijk een andere optie in de coulissen staan – genetisch gemanipuleerde vaccins die “zich op dezelfde manier door bevolkingsgroepen bewegen als overdraagbare ziekten, die zich op eigen kracht van gastheer tot gastheer” verspreiden.
(Nog) niet gangbaar
In theorie kunnen zelfverspreidende vaccins (ook wel autonome vaccins genoemd) zo worden ontworpen dat ze “beperkt tot een enkele overdrachtsronde” overdraagbaar of “in staat tot onbeperkte overdracht” overdraagbaar zijn.
Vaccinwetenschappers geven toe dat overdraagbare vaccins “nog steeds niet mainstream zijn, maar de revolutie in de genoom-engineering maakt ze klaar om dat wel te worden”.
De makers van zelfverspreidende vaccins maken gebruiken recombinante vectortechnologie om genetisch materiaal van een doelziekteverwekker op het “chassis” van een virale vector te bouwen die als “goedaardig”, “onschadelijk” of “avirulent” wordt beschouwd. Dit is vergelijkbaar met de virale vectorbenadering die wordt gebruikt om de COVID-19 vaccins van Johnson & Johnson en AstraZeneca te produceren.
Voor Johns Hopkins lijkt de aantrekkingskracht van vaccins die opzettelijk zijn gemanipuleerd om zichzelf te verspreiden duidelijk. Het Center for Health Security van de universiteit maakte zijn zaak expliciet in een rapport uit 2018, “Technologies to Address Global Catastrophic Biological Risks.” In het rapport staat: “Deze vaccins zouden de vaccinatiegraad in menselijke … populaties drastisch kunnen verhogen zonder dat elk individu hoeft te worden ingeënt”.
De auteurs van het rapport verklaarden verder dat “slechts een klein aantal gevaccineerde personen nodig zou zijn om bescherming te bieden aan een grotere vatbare bevolking, waardoor massale vaccinatieoperaties overbodig zouden worden”.
Vanuit programmatisch oogpunt zou deze strategie het voordeel hebben “goedkoper te zijn dan iedereen handmatig te vaccineren”. Maar misschien nog wel belangrijker is dat hiermee een van de “netelige ethische kwesties” waarmee massavaccinatieprogramma’s routinematig worstelen terzijde zou worden geschoven: geïnformeerde toestemming.
Zoals het Center for Health Security van de universiteit kort erkende in zijn rapport, zou het zelf verspreiden van vaccins het in wezen onmogelijk maken voor “degenen onder wie het vaccin zich vervolgens verspreidt” om überhaupt geïnformeerde toestemming te geven.
Geef de dieren de schuld
In 2020 schreven onderzoekers in Nature Ecology & Evolution dat virale zoönoses (ziekten waarvan wordt verondersteld dat ze van dier op mens overspringen) een vast onderdeel zijn geworden van het “globale denken” en een centraal element van de door pandemieën geobsedeerde wereldgezondheids-tijdgeest.
Ondanks de onbewezen zoönotische oorsprong van SARS-CoV-2 (in twijfel getrokken door figuren als Robert Redfield, voormalig directeur van de Centers for Disease Control and Prevention), heeft de Coronavirus-hype van het afgelopen jaar bijgedragen tot de versterking van de populaire perceptie dat in het wild levende dierenpopulaties een dreigende ketel van latente virale bedreigingen vormen – die alleen de juiste omstandigheden nodig hebben om in actie te komen en de mensheid in gevaar te brengen.
Door het COVID-19 moment om te zetten in een opportunistische wetenschappelijke gelegenheid, suggereren wetenschappers dat het vermeende “falen om de SARS-Cov-2 pandemie in te dammen” een reden is om de uitrol van zelfverspreidende vaccins te versnellen. Zoals sommige journalisten de vraag van de dag hebben geformuleerd: “Zou het niet geweldig zijn als wilde dieren zouden kunnen worden ingeënt tegen de verschillende ziekten die zij huisvesten, zodat die microben nooit de kans krijgen om zich naar mensen te verspreiden?”
Onderzoek naar overdraagbare vaccins is ook gestegen op de lijst van financieringsprioriteiten voor overheidsagentschappen zoals het Defense Advanced Research Projects Agency (DARPA) en de National Institutes of Health (NIH) en, naar verluidt, donoren zoals de Gates Foundation.
Tenminste officieel is het onderzoek naar zelfverspreidende vaccins tot nu toe in de eerste plaats gericht geweest op populaties in het wild levende dieren. Hoewel de praktijk van directe vaccinatie van in het wild levende dieren (bijvoorbeeld tegen hondsdolheid) al sinds de jaren zestig bestaat, zijn het de reeds lang bestaande pogingen om sterilisatievaccins bij in het wild levende dieren te ontwikkelen (eufemistisch “immunocontraceptie” genoemd), alsmede de recente vooruitgang op het gebied van genetische manipulatie, die “de basis hebben gelegd voor het onderzoek naar overdraagbare vaccins”.
Onderzoekers leggen uit hoe het richten op reservoirs van wilde dieren zou moeten werken:
“Het idee is in wezen om een klein deel van een [wilde dieren] populatie te vaccineren door directe inenting. Deze zogenaamde ‘founders’ zullen het vaccin dan passief verspreiden onder andere dieren die ze tegenkomen, hetzij door aanraking, seks, zogen of door dezelfde lucht in te ademen. Geleidelijk aan kunnen deze interacties immuniteit opbouwen op populatieniveau.”
Toen Spaanse onderzoekers de proef op de som namen in een beperkte veldproef met konijnen, ontwikkelde ongeveer 50% van de niet-gevaccineerde konijnen antilichamen nadat zij waren ondergebracht bij gevaccineerde konijnen die een overdraagbaar vaccin via injectie of oraal hadden gekregen. Toen de onderzoekers de overdracht van de tweede generatie beoordeelden (d.w.z. de ontwikkeling van antilichamen bij een andere groep konijnen die bij de eerste groep ongevaccineerde konijnen was ondergebracht), was het overdrachtspercentage veel lager (twee van 24 konijnen).
Wat kan er misgaan?
Zoals het Johns Hopkins-rapport in 2018 duidelijk maakte, is er geen technische reden waarom de zelfverspreidende aanpak niet op mensen zou kunnen worden toegepast. De auteurs gaven echter toe dat er “verschillende grote uitdagingen” zijn, waaronder het feit dat autonome vaccins (zoals hierboven vermeld) geïnformeerde toestemming tot een betwistbaar punt zouden maken en het onmogelijk zouden maken om individuen te screenen op contra-indicaties zoals allergieën.
Volgens Johns Hopkins en anderen is een ander groot probleem het “niet onaanzienlijke risico dat het vaccinvirus terugkeert naar het wilde virustype,” waardoor de vaccins de kans krijgen ziekten te verspreiden in plaats van ze te voorkomen.
In feite is de wereld al bekend met dit verschijnsel in de vorm van orale poliovaccins. Hoewel niet “opzettelijk zo ontworpen”, worden orale poliovaccins beschouwd als “een beetje overdraagbaar” en is het bekend dat zij polio veroorzaken.
De onderzoekers van Hopkins karakteriseerden de reversie-uitdaging nadrukkelijk als “zowel een medisch risico als een risico voor de publieke perceptie.” Een andere Catch-22 die in het rapport van de universiteit naar voren wordt gebracht, is dat, hoewel de risico’s van terugval misschien kunnen worden verminderd door de vaccins zo te ontwerpen dat ze “zwak overdraagbaar” zijn, dit het doel om vaccins zichzelf te laten “verspreiden” teniet zou kunnen doen.
Aan de andere kant stellen de twee wetenschappers die het sterkst pleiten voor overdraagbare vaccins dat “zelfs … waar omkeer vaak voorkomt, hun prestaties vaak aanzienlijk beter zullen zijn dan die van conventionele, rechtstreeks toegediende vaccins”.
Dezelfde auteurs hebben ook modellen ontwikkeld die suggereren dat het bijzonder effectief zou kunnen zijn om de overdraagbare bal aan het rollen te brengen met rechtstreekse vaccinatie van pasgeborenen.
In september 2020 waren twee onderzoekers het er in het Bulletin van de Atomic Scientists over eens dat zelfverspreidende vaccins aanzienlijke nadelen kunnen hebben en “ernstige risico’s met zich mee kunnen brengen”, met name gezien het feit dat wetenschappers de controle over hun creatie verliezen zodra deze is vrijgegeven. Zij merkten op: “Hoewel het technisch mogelijk kan blijken om opkomende besmettelijke ziekten te bestrijden … met zelfverspreidende virussen, en hoewel de voordelen aanzienlijk kunnen zijn, hoe weeg je die voordelen af tegen wat nog grotere risico’s kunnen zijn?” Zij stelden nog een aantal andere vragen:
- Wie neemt de beslissingen over het “waar en wanneer” van de vrijlating van de vaccins?
- Wat gebeurt er als er “onverwachte uitkomsten” en “onbedoelde gevolgen” zijn, zoals mutatie, het overspringen van soorten of het overschrijden van grenzen? Over onbedoelde gevolgen voegen de twee auteurs toe: “Die zijn er altijd”.
- Hoe zit het met biowapens en risico’s van “tweeërlei gebruik” – dat wil zeggen het gebruik van de technologie om “opzettelijk schade te berokkenen” in plaats van ziekten te voorkomen? Vooruitgang op het gebied van pharmacogenomics, geneesmiddelenontwikkeling en gepersonaliseerde geneeskunde, zo merkten de twee op, zou “ultra gerichte biologische oorlogsvoering” mogelijk kunnen maken.
Wat dit laatste punt betreft, vestigden de auteurs van het Bulletin de aandacht van de lezers op pogingen tot immunocontraceptie bij dieren en op een berucht voorbeeld van “gewapende biologie” tegen mensen in het Zuid-Afrika in het kader van de apartheid, Project Coast genaamd, dat – naar verluidt zonder succes – trachtte een “onvruchtbaarheids-‘vaccin’ te ontwikkelen dat zonder hun medeweten op zwarte vrouwen zou worden gebruikt”.
Andere wetenschappers hebben zich nog sterker uitgesproken tegen overdraagbare vaccins en betogen dat de risico’s van het autonoom verspreiden van vaccins in feite “veel groter zijn dan de potentiële voordelen”. Risico’s zijn volgens hen “de onvoorspelbaarheid van mutaties van het virus, het onvermogen om veilig op grote schaal te testen en de ernstige potentiële bedreiging voor de bioveiligheid”.
Vaccinwetenschap: veel onbekenden
Toen mazelen, en niet COVID-19, een paar jaar geleden de krantenkoppen domineerden, werden de niet-gevaccineerden als zondebok aangewezen voor de duidelijke uitbraken. Dit niet op bewijzen gebaseerde vingerwijzen (gebruikt om draconische nieuwe vaccinatieverplichtingen in te voeren), negeerde het goed gedocumenteerde “fenomeen van mazelenbesmetting door MMR (levend mazelen bof-rubella vaccin), dat al tientallen jaren bekend is” en heeft geleid tot “aantoonbare mazelen-besmetting bij de overgrote meerderheid van degenen die het hebben gekregen”.
De experimentele Pfizer en Moderna COVID vaccins gebruiken een nieuwe boodschapper-RNA (mRNA) technologie in plaats van de traditionele verzwakte-virustechnologie die kenmerkend is voor vaccins zoals het MMR, en daarom, zo wordt ons verteld, kunnen zij niet hetzelfde soort “uitscheiding” (shedding) veroorzaken.
Veel ongevaccineerde personen melden echter ongewone symptomen of ziekte nadat zij in de nabijheid zijn geweest van personen die met COVID zijn gevaccineerd. Verwijzend naar het protocol van Pfizer waarin de mogelijkheid van blootstelling via inademing of huidcontact met gevaccineerde personen wordt erkend, hebben bezorgde gezondheidswerkers de vraag opgeworpen of er een nieuwe vorm van verspreiding plaatsvindt.
Sommigen die deze vragen stelden, wezen op het artikel van september 2020 in het Bulletin van de Atomic Scientists, met als titel: “Wat kan er misgaan?” Tegen mei 2021 probeerde de redactie van het Bulletin, die zich blijkbaar ongemakkelijk voelde bij de aandacht die het artikel van september had getrokken, zich te distantiëren door te verklaren dat de inhoud van het Bulletin werd misbruikt om samenzweringstheorieën over “zeer effectieve en veilige COVID-19 vaccins” te bevorderen.
Of de COVID-injecties “zichzelf verspreiden” in welke zin van het woord dan ook, is een vraag die momenteel niet kan worden beantwoord. Er is echter ten minste één plausibel moleculair mechanisme dat de waargenomen gevaccineerde-naar-ongevaccineerde “verspreidingseffecten” zou kunnen verklaren.
GreenMedInfo’s Sayer Ji legt uit dat “horizontale informatieoverdracht binnen biologische systemen wordt gemedieerd door extracellulaire vesikels, die een virusachtig fenomeen omvatten dat bekend staat als microvesicle shedding en/of exosoom-gemedieerde overdracht van nucleïnezuren”. Verwijzend naar een 2017 peer-reviewed studie over de “biologie en biogenese van afgeworpen microvesicles,” stelt Ji:
Het is mogelijk dat [mRNA-vaccins] inderdaad bijdragen tot het uitscheiden van microvezels, wat een nog grotere, meer aanhoudende bedreiging vormt dan het uitscheiden van levende celvaccins, wanneer het gaat om de aanhoudende biologische impact die de gevaccineerden kunnen hebben op de niet-gevaccineerden.
Wat nog zekerder is, is dat de wetenschappers zelf niet alle antwoorden hebben. Sommigen willen misschien geloven in de mogelijkheid om een vaccin eenvoudigweg genetisch te manipuleren “op een manier die zijn vermogen om te evolueren in iets akeligs dwarsboomt”. Maar anderen wijzen op “de onvermijdelijkheid van evolutionaire verandering als gevolg van het vermogen van overdraagbare vaccins om zichzelf te repliceren en uitgebreide transmissieketens te genereren”.
Techno-thriller schrijver Michael Crichton voorspelde in 2002 dat met de komst van nanotechnologie en andere technologische innovaties, het tempo van evolutionaire veranderingen waarschijnlijk “extreem snel” zal zijn. Crichton waarschuwde:
De mens heeft een slechte staat van dienst als het gaat om het aanpakken van de gevaren van nieuwe technologieën op het moment dat ze opkomen.
Tijdens onze eerste vrijheidsberoving hier in guillotineland zijn op het platteland achter elk verkeersbord bij een secundaire weg kastjes in de grond geplaatst.
Ook wordt er (ver buiten evt brandseizoen) systematisch laag en langzaam overgevlogen.
Als er al niet veel gekkere dingen waren gebeurd zou ik wsl krankzinnig zijn als ik dacht aan het rondspuiten van…..