Het westerse discours over de omstandigheden achter de oprichting van de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO), 75 jaar geleden, is nauwelijks overtuigend.
Toch moet dat overgesimplificeerde discours worden onderzocht om de huidige neergang van de organisatie te kunnen waarderen, los van de egoïstische politiek van de NAVO-leden, schrijft Ramzy Baroud.
De geschiedenispagina van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken spreekt over de uitvinding van de NAVO in een taal die geschikt is voor een geschiedenisboek van een Amerikaanse middelbare school.
“Na de verwoesting van de Tweede Wereldoorlog worstelden de naties van Europa om hun economieën weer op te bouwen en hun veiligheid te garanderen,” staat er, wat de VS dwong om actie te ondernemen: “(integratie) van Europa als vitaal om communistische expansie over het continent te voorkomen.”
Dit is de typische logica van de vroege NAVO-doctrine. Het kan worden afgeleid uit de meeste verklaringen van Westerse landen die de organisatie hebben opgericht en nog steeds domineren.
De taal schommelt tussen een vriendelijk discours – bijvoorbeeld Harry Trumans verwijzing naar de NAVO als een ‘neighborly act’ – en een dreigende, ook Trumans harde taal tegen “degenen die het misdadige idee zouden kunnen aanwakkeren om hun toevlucht te nemen tot oorlog.”
De realiteit is echter heel anders.
Sterker nog, de VS stonden er militair en economisch veel sterker voor na de Tweede Wereldoorlog. Dat kwam tot uiting in het Marshallplan, een ‘economisch herstelplan’, dat een strategische en geen liefdadige daad was. Het zorgde voor het economisch herstel van geselecteerde landen die de komende decennia de wereldwijde bondgenoten van de VS zouden worden.
Bij de oprichting verwees de toenmalige Canadese minister van Buitenlandse Zaken Lester Pearson naar de NAVO-‘gemeenschap’ als onderdeel van de ‘wereldgemeenschap’, waarbij hij de kracht van de eerste koppelde aan “het bewaren van de vrede” voor de laatste.
Hoe onschuldig zulke taal ook mag lijken, het introduceerde een vaderlijke relatie tussen de door de VS gedomineerde NAVO en de rest van de wereld. Zo konden de machtige leden van de organisatie namens de rest van de wereld – en vaak buiten de paraplu van de Verenigde Naties om – begrippen definiëren als ‘vrede’, ‘veiligheid’, ‘dreiging’ en, uiteindelijk, ’terrorisme’.
Een goed voorbeeld is dat het eerste grote conflict dat door de NAVO werd uitgelokt, niet gericht was tegen externe bedreigingen voor Europa of het grondgebied van de VS, maar duizenden kilometers verderop plaatsvond, op het Koreaanse schiereiland.
Het westerse politieke discours wilde de burgeroorlog op het schiereiland, voorafgaand aan de NAVO-interventie, zien als een voorbeeld van “communistische agressie”. Deze ‘agressie’ dwong de NAVO zogenaamd om te reageren. Het hoeft geen betoog dat de Koreaanse oorlog (1950-53) een vernietigende oorlog was.
De 75 jaar die sindsdien verstreken zijn, hebben de zwakte van dat argument bewezen. De Sovjet-Unie is al lang ontmanteld en Noord-Korea vecht wanhopig om uit zijn isolement te komen. Toch is er nog steeds sprake van een breekbare toestand van geen oorlog en geen vrede. Het kan elk moment omslaan in een regelrechte oorlog.
De oorlog heeft echter iets heel anders bereikt. De voortdurende toestand van geen vrede vormt een rechtvaardiging voor de permanente militaire aanwezigheid van de VS in de regio.
Soortgelijke resultaten volgden op de meeste andere interventies van de NAVO: Irak (1991 en 2003), Joegoslavië (1999), Afghanistan (2001), Libië (2011) enzovoort.
Toch is het vermogen om conflicten te beginnen of te verergeren en het onvermogen, of misschien de onwil, om oorlogen permanent te beëindigen niet de echte crisis bij de NAVO, 75 jaar na haar oprichting.
In een artikel ter gelegenheid van deze verjaardag schreef de Britse minister van Defensie, Grant Shapps, in de Daily Telegraph dat de NAVO moet accepteren dat ze zich nu in een “vooroorlogse wereld” bevindt.
Hij haalde uit naar de NAVO-leden die “er nog steeds niet in slagen” om te voldoen aan de minimaal vereiste defensie-uitgaven, die gelijk zijn aan twee procent van het totale nationale BBP. “We kunnen het ons niet veroorloven om Russische roulette te spelen met onze toekomst,” schreef hij.
Shapps’ bezorgdheid wordt vaak geuit door andere top NAVO leiders en functionarissen, die ofwel waarschuwen voor een dreigende oorlog met Rusland of elkaar bekritiseren voor de afnemende invloed van de eens zo machtige organisatie.
Veel van die schuld werd gelegd bij de voormalige Amerikaanse president Donald Trump, die tijdens zijn enige ambtstermijn ronduit dreigde de NAVO te verlaten.
De laatdunkende opmerkingen en dreigementen van Trump waren echter niet de aanstichter van de crisis.
Het waren symptomen van groeiende problemen, die nog jaren na Trumps dramatische vertrek uit het Witte Huis voortduren.
De crisis van de NAVO kan als volgt worden samengevat:
Ten eerste bestaan de geopolitieke formaties die bestonden na de ineenstorting van de Sovjet-Unie en haar Warschaupact niet meer.
Ten tweede kan het belangrijkste aspect van de nieuwe mondiale concurrentie niet worden teruggebracht tot militaire termen. Het is eerder economisch.
Ten derde is Europa nu grotendeels afhankelijk van energiebronnen, handel en zelfs technologische integratie met landen die de VS als vijanden beschouwt: China, Rusland en andere landen. Als Europa toestaat dat het de gepolariseerde taal van de VS over wat vijanden en bondgenoten zijn overneemt, zal het daarvoor een zware prijs betalen, vooral omdat de economieën van de EU al worstelen onder het gewicht van voortdurende oorlogen en voortdurende verstoring van de energietoevoer.
Ten vierde is het niet langer een optie om al deze uitdagingen en nog veel meer op te lossen door bommen te gooien. De ‘vijand’ is veel te sterk en de veranderende aard van oorlogsvoering maakt traditionele oorlog grotendeels ineffectief.
Hoewel de wereld sterk veranderd is, blijft de NAVO vasthouden aan een politieke doctrine uit een vervlogen tijdperk. En zelfs als de drempel van twee procent wordt gehaald, zal het probleem niet verdwijnen.
Het is tijd voor de NAVO om haar 75 jaar oude erfenis opnieuw te bekijken en moedig genoeg te zijn om een totaal andere richting in te slaan – in plaats van te kiezen voor een staat van non-vrede, moet er echt vrede komen.
Nato en Navo regel en natuurlijk warmonger USA, VREDE leverd geen geld op en ze kunnen niet onderdrukken en hun wil opleggen, maar Rusland en China laten dit allemaal niet meer gebeuren en dat wereld (platte natuurlijk en ook zo een leugen aarde rond) wijd.
De nato, de terreurorganisatie van usa, die het vuile werk van usa mag uitvoeren. En de pipootjes van de deelnemende landen zijn maar wat blij als ze erbij mogen horen. Het streelt het ego toch zo lekker. En dan de besteding van de vele waanzinnige miljarden voor de oorlogsindustrie in usa, die er daardoor zo lekker vol met orders zit. Lang leve het forse dividend dat dan aan de aandeelhouders uitgekeerd gaat worden. Zij nemen er een goed glas cognac op, een dikke sigaar en een toastje met Russische kaviaar. En Jan Soldaat ligt in zijn kist onder de grond. Walgelijk!
“ Iedere oorlog is een bankiersoorlog “, zei mijn moeder altijd, die WO 2 meegemaakt had. Besteed die miljarden aan vrede, aan opbouw ipv het creëren van een puinhoop met heel veel slachtoffers.
Gaat ook al niet best in Oekraïne. De gevluchte mannen moeten terug. Dit schrijft de Telegraaf net. Die gaan nu echt nooit meer weg dus zullen wel Nederlander worden anders is het zielig.
Kiev waarschuwt dienstplichtigen in buitenland
De Oekraïense buitenlandminister Dmytro Koeleba heeft gewaarschuwd dat “in het buitenland verblijven burgers niet ontslaat van hun verplichtingen jegens het vaderland”. De regering heeft daarom besloten dat consulaten niet langer diensten verlenen aan weerbare mannen die de dienstplicht zouden kunnen vervullen. De consulaten zullen die mannen alleen nog helpen bij de terugkeer naar Oekraïne
Behalve de Monaco brigade.
https://www.lemonde.fr/en/m-le-mag/article/2023/06/01/ukrainian-oligarchs-secret-escape-to-the-french-riviera_6028690_117.html
De NAVO is, net als o.a. de EEG (EU) en de VN, na WO2 door top-nazi’s (net als WO2 in opdracht van de elites) zijn opgezet voor hun eeuwenoude plan om de wereld te veroveren. Wij zien steeds meerdere spelers, maar in feite is het de onwetende naïeve mensheid vs de satanisten die exact weten wat ze doen en overal alle poppetjes besturen. De grote vraag is nog of ze alle poppetjes besturen of dat de mensheid door BRICS wordt vertegenwoordigd. Zo’n 98% van alles wat wij vertrouwen is niet te vertrouwen en ondertussen vertrouwen we niemand meer die wel te vertrouwen is. De satanisten kunnen niet tegen ons op als we met meer dan 10% wakker zijn en daar zijn we ruimschoots overheen. Ze dachten dat ze niet konden verliezen… dat wordt hun val. Wij veren wel weer op, dat doet de mens namelijk. Zij gaan tenonder en heel lang, zo niet voor altijd, verdwijnen. We gaan egoïsme uitroeien met het antwoordt op de vraag; Wie ben ik?
Laten we het voor de lol eens anders bekijken: als Poetins ‘sollicitatie’ bij Clinton indertijd succesvol zou zijn geweest, zou Rusland nu lid van het bondgenootschap zijn, waardoor de NAVO (na het oplossen van het Warschaupact) vanzelf geen bestaansrecht meer zou hebben gehad.
Maar zo werkt dat natuurlijk niet in een wereld die letterlijk leeft van dreigende ‘vijandbeelden’ en waarin de NAVO een belangrijke rol vervult als hefboom voor het naar wens functioneren van de financieel/ecomomische markten.
En hoe gaat het nou met onze oom Claus(Schwabi)? Ik heb niks meer gehoord en maak mij zorgen! Is hij al ontslagen uit het hospitaal? Ik denk dat het beste voor hem zal zijn dat hij het ziekenhuis “in een horizontale hoedanigheid” gaat verlaten. Voor ons is dat ook beter; dan hebben wij in ieder geval weer een zorg minder!😀