Het onlangs aangekondigde staakt-het-vuren is een zegen voor zowel Palestijnen als Israëli’s – een kans om gevangenen uit te wisselen, om humanitaire hulp uit te delen aan mensen in nood en om de gemoederen aan beide kanten van het conflict te bedaren, schrijft Scott Ritter.
Hoewel het staakt-het-vuren, waarover Israël en Hamas onderhandeld hebben door Qatar, wederzijds overeengekomen was tussen de twee partijen, mag niemand denken dat dit iets minder was dan een overwinning voor Hamas. Israël had een zeer agressief standpunt ingenomen dat het, gezien zijn verklaarde doelstelling om Hamas als organisatie te vernietigen, onder geen enkele voorwaarde zou instemmen met een staakt-het-vuren.
Hamas daarentegen had de vrijlating van Palestijnse gevangenen, en in het bijzonder vrouwen en kinderen, die door Israël worden vastgehouden, tot een van haar hoofddoelen gemaakt bij het initiëren van de huidige ronde van gevechten met Israël. Zo bezien betekent het staakt-het-vuren een belangrijke overwinning voor Hamas en een vernederende nederlaag voor Israël.
Een van de redenen waarom Israël een staakt-het-vuren afwees, was dat het ervan overtuigd was dat de offensieve operatie die het in het noorden van Gaza had gelanceerd, Hamas als militaire bedreiging zou neutraliseren en dat een staakt-het-vuren, ongeacht de humanitaire rechtvaardiging, alleen maar tijd zou opleveren voor een verslagen Hamas-vijand om uit te rusten, zich te herpakken en te hergroeperen. Dat Israël heeft ingestemd met een staakt-het-vuren is het zekerste teken tot nu toe dat niet alles goed gaat met het Israëlische offensief tegen Hamas.
Deze uitkomst had voor niemand als een verrassing moeten komen. Toen Hamas zijn aanval van 7 oktober op Israël lanceerde, startte het een plan dat al jaren in de maak was. De nauwgezette aandacht voor details die duidelijk was in de Hamas-operatie, onderstreepte de realiteit dat Hamas de Israëlische inlichtingendiensten en militaire strijdkrachten had bestudeerd en zwakke punten had ontdekt die vervolgens werden uitgebuit. De actie van Hamas vertegenwoordigde meer dan een goede tactische en operationele planning en uitvoering – het was ook een meesterwerk in strategische conceptualisering.
Een van de belangrijkste redenen voor de Israëlische nederlaag op 7 oktober was het feit dat de Israëlische regering ervan overtuigd was dat Hamas nooit zou aanvallen, ongeacht wat de inlichtingenanalisten, die de activiteiten van Hamas in Gaza in de gaten moesten houden, zeiden. Dit gebrek aan verbeeldingskracht kwam tot stand doordat Hamas de politieke doelen en doelstellingen van Israël had geïdentificeerd (het tenietdoen van Hamas als verzetsorganisatie door een beleid te voeren dat was gebaseerd op het “kopen” van Hamas door middel van een uitgebreid programma van werkvergunningen die door Israël werden afgegeven aan Palestijnen die in Gaza woonden). Door mee te spelen met het werkvergunningenprogramma suste Hamas het Israëlische leiderschap in zelfgenoegzaamheid, waardoor de voorbereidingen van Hamas voor hun aanval in het volle zicht konden worden uitgevoerd.
De aanval van Hamas op 7 oktober was geen op zichzelf staande operatie, maar onderdeel van een strategisch plan met drie hoofddoelen: de kwestie van een Palestijnse staat weer op de voorgrond van het internationale debat plaatsen, de duizenden Palestijnse gevangenen die door Israël worden vastgehouden bevrijden en Israël dwingen om de ontheiliging van de Al Aqsa moskee, de op twee na heiligste plaats van de islam, te staken en gestaakt te houden. De aanval van 7 oktober alleen kon deze resultaten niet bereiken. De aanval van 7 oktober was veeleer bedoeld om een Israëlische reactie uit te lokken die de voorwaarden zou scheppen die nodig waren om de doelstellingen van Hamas te verwezenlijken.
De aanval van 7 oktober was bedoeld om Israël zo irrationeel te vernederen dat elke Israëlische reactie zou worden ingegeven door een emotionele behoefte aan wraak, in plaats van een rationele reactie om de doelstellingen van Hamas teniet te doen. Hier liet Hamas zich leiden door de gevestigde Israëlische doctrine van collectieve bestraffing (bekend als de Dahiya Doctrine, genoemd naar de voorstad van West-Beiroet die in 2006 zwaar gebombardeerd werd door Israël als een manier om het Libanese volk te straffen voor het falen van Israël om Hezbollah te verslaan in de strijd). Door Israël een vernederende nederlaag toe te brengen die zowel de mythe van de Israëlische onoverwinnelijkheid (wat betreft de Israël Defense Forces) als de onfeilbaarheid (wat betreft de Israëlische inlichtingendienst) in duigen deed vallen, en door honderden Israëli’s te gijzelen voordat ze zich terugtrokken in hun ondergrondse hol onder Gaza, lokte Hamas een val voor Israël uit waar de regering van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu voorspelbaar in trapte.
Hamas heeft een netwerk van tunnels onder de Gazastrook aangelegd dat in totaal meer dan 500 kilometer lang is. Deze tunnels, bijgenaamd de “Gaza Metro”, bestaan uit met elkaar verbonden diepe ondergrondse bunkers die worden gebruikt voor commando en controle, logistieke ondersteuning, medische behandeling en inkwartiering, samen met andere tunnelnetwerken die zijn bedoeld voor zowel defensieve als offensieve operaties. De tunnels zijn diep genoeg ingegraven om niet vernietigd te worden door de meeste bommen die Israël bezit en ze zijn uitgerust om een belegering tot drie maanden (90 dagen) te weerstaan.
Hamas weet dat het Israël niet kan aanvallen in een klassieke krachtmeting. In plaats daarvan was het doel om Israëlische troepen Gaza in te lokken en deze troepen vervolgens te onderwerpen aan een eindeloze reeks van hit-and-run aanvallen door kleine teams van Hamas-strijders die uit hun ondergrondse holen tevoorschijn zouden komen, een kwetsbare Israëlische troepenmacht zouden aanvallen en vervolgens weer onder de grond zouden verdwijnen. Kortom, om het Israëlische leger te onderwerpen aan wat gelijk staat aan een dood door duizend sneden.
En het werkte. Hoewel de Israëlische strijdkrachten in staat zijn geweest om door te dringen in de minder verstedelijkte gebieden van de noordelijke Gazastrook, daarbij gebruik makend van de mobiliteit en vuurkracht van hun gepantserde troepen, is de vooruitgang illusoir, omdat de Hamas strijdkrachten de Israëliërs voortdurend belagen, dodelijke raketten met tandemkoppen gebruiken om Israëlische voertuigen uit te schakelen of te vernietigen, waarbij tientallen Israëlische soldaten om het leven komen en nog eens honderden gewond raken. Israël is terughoudend in het vrijgeven van cijfers over het aantal pantservoertuigen dat op deze manier verloren is gegaan, maar Hamas beweert dat het er honderden zijn. De beweringen van Hamas worden ondersteund door het feit dat Israël de verkoop van oudere Merkava 3 tanks heeft stopgezet en in plaats daarvan hun inventaris van deze voertuigen heeft georganiseerd in nieuwe reserve pantserbataljons om de zware verliezen te compenseren die worden geleden in zowel Gaza als langs de noordelijke grens met Libanon, waar Hezbollah strijdkrachten een dodelijke uitputtingsslag voeren met Israël in operaties die zijn ontworpen om Hamas in Gaza te steunen.
Maar de belangrijkste reden voor de nederlaag van Israël tot nu toe is Israël zelf. Nadat Israël in het aas was getrapt en in de val van Hamas was gelopen, voerde het zijn Dahiya-doctrine uit tegen de Palestijnse bevolking van Gaza, waarbij het willekeurige aanvallen uitvoerde op burgerobjecten met flagrante minachting voor het oorlogsrecht. Naar schatting 13.000 Palestijnse burgers zijn gedood door deze aanvallen, waaronder meer dan 5.000 kinderen. Vele duizenden slachtoffers liggen begraven onder het puin van hun verwoeste huizen.
Hoewel Israël in staat was om de steun van de internationale gemeenschap te verwerven in de nasleep van de aanval van 7 oktober door Hamas, heeft zijn grove overreactie in plaats daarvan de publieke opinie in de wereld tegen zich gekeerd – iets waar Hamas op rekende. Israël raakt steeds meer geïsoleerd en verliest niet alleen steun in het zogenoemde Mondiale Zuiden, maar ook in de traditionele bolwerken van pro-Israëlische sentimenten in de VS, het Verenigd Koninkrijk en Europa. Dit isolement, gecombineerd met het soort politieke druk dat Israël niet gewend is te ontvangen, heeft bijgedragen aan de instemming van de regering Netanyahu met het staakt-het-vuren en de daaropvolgende uitwisseling van gevangenen.
Of het staakt-het-vuren stand zal houden, valt nog te bezien. Ook de vraag of het staakt-het-vuren kan worden omgezet in een blijvend einde van de vijandelijkheden blijft een open vraag. Maar één ding is zeker: door te verklaren dat de overwinning gedefinieerd wordt door de totale nederlaag van Hamas, hebben de Israëli’s de weg bereid voor een Hamas-overwinning, iets wat Hamas bereikt door simpelweg te overleven.
Maar Hamas doet meer dan overleven – het is aan het winnen. Nu Hamas het Israëlische leger tot staan heeft gebracht op het slagveld, heeft het al zijn strategische doelen in dit conflict bereikt. De wereld wijst actief op de absolute noodzaak van een tweestatenoplossing als voorwaarde voor een duurzame vrede in de regio. Palestijnen die door Israël gevangen worden gehouden, worden geruild voor de Israëli’s die door Hamas werden gegijzeld. En de islamitische wereld veroordeelt eensgezind Israëls ontheiliging van de Al Aqsa moskee.
Geen van deze kwesties lag op 6 oktober op tafel. Dat ze nu wel aan de orde komen, getuigt van het succes dat Hamas boekte op 7 oktober en in de dagen en weken daarna, toen de Israëlische troepen werden verslagen door een combinatie van de vasthoudendheid van Hamas en hun eigen voorliefde voor willekeurig geweld tegen burgers. Hamas is nog lang niet uitgeschakeld als militaire en politieke macht, maar heeft zich ontpopt tot misschien wel de meest relevante stem en autoriteit als het gaat om het verdedigen van de belangen van het Palestijnse volk.
bravo voor Hamas/Palestina..walging voor alle Joden/israël..en waar ook ter wereld…ze zijn medeschuldig aan de slachting van Duizenden vrouwen en ook vooral Kinderen…dat rijke Joden op een joodse vlag trappelen is niet meer dan smerige Joodse Propaganda 🤮
Wie ongenuanceerd Israël gelijkstelt aan alle Joden bezit net zo’n reptielenbrein als iedereen die Hamas gelijkstelt aan de Palestijnen. Zowel orthodoxe als liberale Joden protesteren al jarenlang tegen de in 1948 opgerichte staat Israël en de verdrijving en vernietiging van de oorspronkelijke bewoners, maar hun stem wordt doorgaans doodgezwegen in de media omdat dit het eenduidige beeld doorkruist dat we allemaal moeten geloven dat alle Joden met alle christenen in hun kielzog de staat Israël beschouwen als de door God gewilde en herstelde Bijbelse heilsstaat. Joden die tegen dit geldende narratief in proberen te laten zien dat zij absoluut niet kunnen instemmen met dit beeld en met het mensonterende apartheidsbeleid en de zich al sinds 1948 voltrekkende Nakba, verdienen ons respect. De staat Israël is zelf de grootste oorzaak van antisemitisme in de wereld met zijn onmenselijke beleid tegen niet-Joden. Zij zijn zelfs zelf de grootste antisemieten omdat zij deze dingen een semitisch broedervolk aandoen. Volgens zowel de Bijbel als de Koran zijn de Arabieren immers de afstammelingen van de oudste zoon van Abraham, terwijl de Israëlieten afstammen van de tweede zoon van Abraham. Aangezien Abraham als Semiet geldt, zo ook de afstammelingen van zijn beide zonen. En nee, met zoveel burgerslachtoffers kun je niet zeggen dat Hamas de slag om Gaza wint, alleen maar dat ze blijkbaar Israël redelijk succesvol verhinderen in hun opmars ten koste van de ontelbare onschuldige mensenlevens die hun actie op 7 oktober en de daaropvolgende reactie door de Israëliërs hebben opgeleverd. Wie durft hier te spreken van winnaars, zoals de kop van het artikel aangeeft?
Geval Paard van Troje, parasieten hebben de macht.
De gastheer is stervende in een laatste poging het tij te keren.
De parasieten zijn al uitgezaaid. Wie is de volgende nieuwe host?
Of bestaat er een globaal bewustzijn ondanks de dikke laag propaganda?
Beste Erik,
Top reactie.
Scott Ritter die zijn mening geeft, ik kan alleen maar denken aan het leed het geen de Palestijnen nu ondergaan, het is een groot menselijk drama, hoeveel trauma’s hou je over als je dit al kan overleven, het is te verschrikkelijk voor woorden en gewoon genocide terwijl men in de Westerse wereld er makkelijk over heen loopt want het beloofde land moet zich verdedigen, ik las ergens iemand zeggen, mogen de Palestijnen zich ook verdedigen tegen een volk dat hun leefgebied illegaal in pikt, natuurlijk zijn de doden gevallen onder de Joodse bewoners ook vreselijk, maar wat nu gebeurd is te bizar voor woorden, iedereen kijkt weg en een volk word afgeslacht, hoe kun je dan beweren dat Hamas aan het winnen is, kom op zeg!!!