Machtsgreep door de EU

Mocht u het gemist hebben, 13 september was de grote dag – de gelegenheid van de jaarlijkse “Staat van de Europese Unie” toespraak door de voorzitter van de Europese Commissie, Ursula van der Leyen. Of u nu voor haar gestemd hebt of niet – nee, vergeet dat maar; tenzij u lid bent van de Europese Commissie, die haar voorzitter benoemt, of van het Europees Parlement, dat de keuze van de Commissie bekrachtigt of verwerpt, kunt u onmogelijk ooit voor haar gestemd hebben. Vrije en eerlijke verkiezingen door de burgers van soevereine naties? Vergeet ze! Dat is zo twintigste-eeuws. Beseft u dan niet dat de Europese Unie dergelijke verouderde concepten ver achter zich heeft gelaten en snel op weg is naar een mate van internationale integratie en machtsconcentratie – in het EU-lexicon bekend als “democratie” – waar Klaus Schwab van het World Economic Forum jaloers op zal zijn? schrijft Bruce Bawer.

Maar voordat we naar de toespraak van Van der Leyen gaan – en naar de niet te missen reactie van Guy Verhofstadt – gaan we even terug naar het begin. U weet natuurlijk dat de zaak van de Europese eenheid een lange en nobele geschiedenis heeft. Napoleon deed zijn best om die te bewerkstelligen in het begin van de 19e eeuw. Iets meer dan een eeuw later probeerde Hitler het opnieuw. Na de Tweede Wereldoorlog wilden de Sovjets het ook proberen, maar de Westerse Geallieerden waren spelbrekers. Aan de westelijke kant van het IJzeren Gordijn ontstond echter al snel een naoorlogse beweging om de Europeanen onder één regering te verenigen, of de Europeanen zelf dat idee nu leuk vonden of niet. De naam die het nauwst met deze beweging verbonden was, was Jean Monnet, een Fransman uit Chablis wiens familiebedrijf de productie van chablis was en wiens obsessieve streven naar Europese eenheid je doet afvragen of hij niet te veel chablis dronk. Als u leest over het leven van deze wijnhandelaar, die bekend werd als de “vader van Europa”, leert u over een carrière die bestond uit een lange reeks mooi klinkende banen als internationaal adviseur, diplomaat en onderhandelaar, lidmaatschappen van verschillende commissies, comités en raden met blauwe linten en het uitbroeden van verschillende plannen, projecten en programma’s op hoog niveau. Wat u nooit tegenkomt is een verkiezing. Omdat niemand ooit voor Monnet heeft gestemd.

De andere belangrijke grondlegger van de EU, Robert Schuman – die in Luxemburg werd geboren en de Duitse nationaliteit had, maar Frans staatsburger werd toen zijn voorouderlijk vaderland Elzas-Lotharingen na de Eerste Wereldoorlog in andere handen overging (wat misschien wel het ultieme Europese verhaal is) – was wel degelijk actief in de verkiezingspolitiek en diende na de Tweede Wereldoorlog als premier van Frankrijk en vervolgens als minister van Buitenlandse Zaken. In zijn verkooppraatje voor wat de EU zou worden, erkende Schumann de tekortkomingen van de feodale systemen, imperia en utopische dromen uit het verleden, maar hij beweerde dat het mogelijk was om de recente “botsing van nationaliteiten en nationalisme” (d.w.z. de oorlog) te overstijgen en een herhaling ervan te voorkomen door de volkeren van Europa onder de paraplu van één enkele “supranationale associatie” te brengen, die de nationale identiteiten zou “beschermen” (wat dat ook moge betekenen), terwijl zij de taak op zich nam om, nou ja, dingen te besturen. Hoe, zult u zich afvragen, zouden de mensen hierin een rol spelen? Welk volk? U bedoelt het gepeupel?

In het begin was de eenheid natuurlijk los. De Europese confederatie ging voornamelijk over het coördineren van de staal- en kolenproductie. En om de handel te vergemakkelijken. Maar de droom was vanaf het begin altijd veel groter dan dat, ook al was het aantal dromers klein. Heel weinig gewone West-Europese burgers wilden een volledige revisie van de politieke structuren van hun continent. En waarom zouden ze? Ze hadden net een epische, bloedige oorlog gewonnen tegen een dictator die hen tot slaaf wilde maken. In het oosten konden ze een uitstekend voorbeeld van een “supranationale associatie” zien in de vorm van de Sovjet-Unie, en dat was geen fraai gezicht. Voor hen was de Tweede Wereldoorlog in ieder geval geen “botsing tussen nationaliteiten” geweest – het was het resultaat van een poging van Adolf Hitler om met geweld te doen wat Monnet en Schuman nu met een volmacht wilden doen. Waarom zouden de Europeanen, na gevochten te hebben om hun vrijheden en nationale soevereiniteit terug te krijgen, deze in vredesnaam willen afstaan aan een supranationale entiteit waarvan de architecten de ambitie hadden om er een hyperstaat van te maken – en waarvan de leiders veilig geïsoleerd zouden zijn van elke mogelijkheid om door het electoraat verwijderd te worden?

Ah, “electoraat”! Zo’n vreemd woord. Ja, ook wij Amerikanen gaan tegenwoordig gebukt onder een politiek establishment dat onverschillig staat tegenover onze grondwet, kiezers als een last ziet, tegenstanders opsluit in naam van “het redden van onze democratie” en (onder het mom van klimaatverandering) de bewegingsvrijheid probeert te beperken. Maar de EU was vanaf het begin bedoeld als niets meer of minder dan een politiek van de elites, door de elites, en voor de elites – een grote sprong terug naar een tijd vóór de door Amerika geïnspireerde ontwikkelingen van de afgelopen paar eeuwen, een tijd waarin niemand ooit van individuele vrijheid had gehoord, een tijd waarin onwetende lijfeigenen op het landgoed werden opgesloten en machtige edelen vanaf de borstweringen van hun kastelen op hen neerkeken. Helaas is het enige echte probleem voor de elitaire mensen die door elkaar op machtige posities in de EU zijn benoemd, dat ze nog niet machtig genoeg zijn. Brexit was een domper. Het verzet van landen als Polen en Hongarije tegen gezaghebbende EU-richtlijnen is vervelend. En de occasionele weigering van bijna alle leden om pronto te gehoorzamen kan verontrustend zijn voor een would-be absolute despoot.

Dat brengt ons bij von der Leyen’s “Staat van de Europese Unie” toespraak. Naast klagen dat kleine bedrijven moeilijkheden veroorzaken (nou ja, ze is tenminste eerlijk over dit vooroordeel), boeren bedanken voor hun bijdragen aan het algemene welzijn van de EU (terwijl ze niets zegt over de totale oorlog van de EU tegen familieboerderijen), kritiek leveren op de “polarisatie” in Europa (met andere woorden: kop dicht en gehoorzamen), en beloven om Oekraïne te steunen in zijn oorlog tegen Rusland “zo lang als nodig is”, riep von der Leyen op tot zowel “uitbreiding” van de EU als “verdieping van de integratie” ervan. Met andere woorden, zoals menig Europese Führer voor haar, wil ze groeiende macht uitoefenen over een groeiend rijk. En wie verdient dat meer, zou je je kunnen afvragen? Von der Leyen, weet u wel, is de dochter van niemand minder dan Ernst Albrecht, door Wikipedia beschreven als “een van de eerste Europese ambtenaren” – met andere woorden, een van de eerste politici in Europa die spong op wat later de EU-salaristrein zou worden en carrière maakte als een Brusselse apparatsjik. Van haar vaders kant stamt Van der Leyen af van een lange lijn rijke katoenhandelaren; haar man stamt op zijn beurt af van een lange lijn rijke zijdehandelaren. Het is fascinerend om te lezen over de ene na de andere machtigste EU-ambtenaar om te ontdekken hoeveel van hen zo’n blauwbloedige achtergrond hebben en hoe weinigen uit arbeiders- of middenklasse gezinnen komen, zoals Margaret Thatcher en Geert Wilders en Viktor Orbán en Silvio Berlusconi. Dankzij de EU zijn de afstammelingen van de elites van lang geleden de elites van vandaag.

Toegegeven, von der Leyen’s “Staat van de Europese Unie” toespraak was relatief beschaafd. Of misschien was het gewoon doodsaai, zoals zoveel EU-toespraken. Maar het werd gevolgd door iets dat alleen maar een uitbarsting genoemd kan worden – of, oké, een tirade, een scheldkanonnade, een driedubbele dosis bombast – door Guy Verhofstadt, de voormalige premier van België en lid van het Europees Parlement sinds 2009. Verhofstadt, die “medevoorzitter is van de Raad van Bestuur van de Conferentie over de toekomst van Europa” en “rapporteur is voor het verslag over de voorstellen van het Europees Parlement voor de wijziging van de EU-Verdragen”, is wat in EU-kringen bekend staat als een “federalist” – dat wil zeggen iemand die wil dat de naties van Europa hun soevereiniteit volledig overdragen aan van der Leyen & co. Terwijl hij zijn parlementaire collega’s toesprak op een toon van uitgesproken urgentie, waarschuwde Verhofstadt dat, hoewel de prestaties van de EU tot nu toe “diepgaand” zijn geweest, haar voortbestaan en groei bedreigd worden door verschillende ontwikkelingen. Eén daarvan is “de opkomst van autocraten” – waarmee hij uiteraard (en hilarisch) de zeer populaire gekozen leiders van Hongarije en Polen bedoelt, die er op staan om de werkelijke belangen van hun respectieve electoraat te behartigen, waardoor ze een last zijn voor Verhofstadt en de andere aspirant (en ongekozen) tirannen in Brussel. Ook bedreigend voor de groei van de EU zijn volgens Verhofstadt de “Eurosceptici” – met andere woorden, de Europeanen die erkennen dat de EU een middel is om hen hun fundamentele rechten als burgers van vrije en soevereine staten te ontnemen.

Deze en andere problemen, aldus Verhofstadt, “vormen een ernstige bedreiging voor onze democratieën en het Europese project.. In EU-taal betekent elke verwijzing naar “bedreigingen voor de democratie” natuurlijk, net als in de retoriek van de Amerikaanse Democratische Partij, “bedreigingen voor onze onbetwiste autoriteit”. (Merk op hoe, zoals altijd in Brussel en Straatsburg, “democratie” en “het Europese project” in wezen als synoniemen worden behandeld, terwijl “het Europese project” in feite van nature een existentiële bedreiging vormt voor echte democratie). Verhofstadt betoogde dat de behoefte aan een sterke en geïntegreerde EU groter is dan ooit, omdat een terugkeer van Donald Trump in het Witte Huis het noodzakelijk zou maken dat de EU onafhankelijk op het wereldtoneel optreedt. (Zo doet een ongekozen, inspiratieloze Europese technocraat neerbuigend tegen een Amerikaanse president die massale publieke steun geniet en die overigens de internationale vrede en veiligheid heeft verbeterd – een prestatie die EU-leiders zoals Verhofstadt altijd oneerlijk aan de EU toeschrijven).

En wat te doen aan de bedreigingen voor de groei van de EU? Na het spuien van een bootlading van de gebruikelijke retoriek over de noodzaak om te bouwen aan “een betere toekomst voor Europa” en om “een radicale visie voor een verenigd Europa gebaseerd op herbevestigde waarden” te promoten, kwam Verhofstadt ter zake: de EU moet de macht krijgen om haar eigen buitenlands beleid te formuleren en te voeren. En hoe bereiken we dat? Simpel: de EU moet verder gaan dan de huidige structuur, die vereist dat belangrijke beleidsinitiatieven van de Europese Raad door alle lidstaten van de EU moeten worden goedgekeurd. “Unanimiteitsbesluitvorming,” benadrukte Verhofstadt, “moet voor eens en altijd afgeschaft worden.” Kortom, om de EU vooruit te helpen, moeten de lidstaten nog meer van hun soevereine autoriteit worden beroofd, punt uit. Dit zou bijvoorbeeld betekenen dat Europeanen in een oorlog kunnen worden betrokken waar de leden van hun eigen nationale wetgevende macht nooit voor hebben gestemd – en waar ze overigens unaniem en fel tegen kunnen zijn geweest. Verhofstadt merkte op dat de EU, die nu 27 leden telt, binnenkort misschien wel tot 35 leden zal uitbreiden en vroeg: “Kunt u zich een Europa met 35 leden voorstellen zonder de Commissie te hervormen en met behoud van de unanimiteitsregel? Totaal onwerkbaar!” Toen hij zijn climax bereikte, verklaarde Verhofstadt – nu schreeuwend, zwaaiend met zijn arm, bijna trillend – met voelbare ergernis dat het enige “echte probleem” van de EU op dit moment is dat “lidstaten aarzelen om nieuwe soevereiniteit en bevoegdheden aan de Europese Unie over te dragen! En we weten allemaal dat de enige uitweg uit deze crisis een nieuwe overdracht van bevoegdheden aan de Europese Unie en de Europese instellingen is!”

Het is al opvallend genoeg om deze zinnen zwart op wit te lezen. Maar bekijk ze eens op X (voorheen Twitter). Als de venijnige manier waarop Verhofstadt zich gedraagt en zijn agressieve lichaamstaal u doen denken aan een Europese orator uit de vorige eeuw, dan bent u niet de enige. Dit, dames en heren, is de kogel die het Verenigd Koninkrijk heeft ontweken door uit de EU te stappen, hoe langdurig en rommelig dat ook mag zijn (niet dat de mensen in Westminster de Britse publieke opinie tegenwoordig veel beter vertegenwoordigen dan de Britse leden van het Europees Parlement van voor de Brexit ooit deden). Voor Amerikanen is de aanblik van Verhofstadt in actie een levendig beeld van het soort naakte machtswellust die schuilgaat achter de saaie, lege gezichten van onze eigen D.C. moeraswezens – en een onweerstaanbare herinnering dat we beter iets kunnen doen voordat we in dezelfde trieste mand belanden als die arme deplorables aan de overkant van de plas.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

EUROPESE UNIE DOSSIER

Zet u schrap! EU staat op een kantelpunt, want de afgrond is dichterbij dan wij denken

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: