Ten eerste: Europa zal overleven. Maar of de EU zal overleven lijkt helemaal niet zeker. Want op dit moment zien we dat, als het erop aankomt, elk land zichzelf afzondert en ervoor zorgt dat het zichzelf redt. Dit is niet nieuw, maar het is nog nooit zo duidelijk geweest. En na Corona is de economische en financiële crisis nog maar net begonnen.
Tot nu toe is het hobbelig geweest, het is veel te hobbelig geweest, maar de mensen in Europa hebben er – afhankelijk van de regio – niet al te veel van gemerkt. De financiële crisis van 2008 werd met een waterval van geld gedempt. Als gevolg daarvan moesten de noodlijdende banken, bedrijven en landen met fiatgeld met steeds lagere rentetarieven op de been worden gehouden. Maar het ging nog steeds door. Zolang de mensen alles kregen wat ze nodig hadden, zolang het zorgeloze-gevoel-ingrediënt op de een of andere manier min of meer voor iedereen werkte, was de EU als bouwwerk niet in gevaar. De machtige ECB heeft de gevolgen van de financiële crisis opgevangen met dikke lagen geld en krediet. En toch is er een kloof ontstaan in heel Europa: De armere zuidelijke staten zijn niet op hun pootjes terechtgekomen. De euro was te sterk voor hen, ze hadden steeds meer geld nodig en eisten zelfs een EU-schuldenunie. De rijkere en economisch efficiëntere noordelijke staten betaalden, maar steeds meer met tegenzin. Het vervelende woord “doorvoeren” dook op. Deze kloof is niet kleiner geworden, schrijft Niki Vogt op de Unbestechlichen.
Het begon nog meer te kraken toen in 2015 de migratiecrisis de EU in twee verschillende kampen verdeelde. Zowel binnen als tussen de landen. De Visegrad-landen stelden zich fel tegen de immigratie en het EU-establishment op. Sindsdien heeft Griekenland te lijden onder de grenstoestand aan de zuidoostelijke kant van de grens en ligt het nu ook weer onder spervuur van migrantendruk. De rijkere noordelijke staten van de EU zitten vol met migranten.
Een deel van de nieuwkomers is sindsdien een constante uitdaging voor de openbare veiligheid en een last voor de burgers, de politie en de gemeentelijke begrotingen. De Brexit is vooral te wijten aan de problemen die zijn ontstaan door de massale immigratie in de Britse samenleving. De Franse president heeft zelfs een “herovering van de Republiek” aangekondigd. Een inkoppertje voor het nationale kamp rond mevrouw Le Pen, die scherp opmerkte dat men alleen maar kon “heroveren” wat de vijand al heeft veroverd. Touché.
Het Europa van de EU was al diep verscheurd voordat Corona kwam. Bij de establishment-partijen loopt het electoraat weg, omdat de miserabele staat van Europa hun werk is. De mensen in alle landen bewegen zich steeds meer in de richting van de politieke randen, wat tot uiting komt in de verkiezingsuitslag. Niet alleen ontwikkelt zich een onverzoenlijke haat tussen de politieke kampen, tot op het niveau van de familie, maar ook de represailles en toezichtmethoden van de (nog) heersende machten nemen in dezelfde mate toe – uit angst voor het volk.
Het Coronavirus infecteert een verzwakt, onstabiel Europa, als het ware een patiënt met al bestaande aandoeningen. En nu wordt duidelijk dat er absoluut geen sprake kan zijn van een verenigd, solidair Europa als Europese Unie. Nu het erop aankomt, is het duidelijk dat alleen de natiestaten in staat zijn om te handelen. En dat iedereen nu kijkt hoe ze zichzelf kunnen beschermen. En, oh wonder! Plotseling zijn de grenzen dicht. Het Schengenakkoord is voor onbepaalde tijd opgeschort. Elke lidstaat van de EU staat er nu alleen voor en men is niet altijd vriendelijk tegen elkaar.
De ontgoocheling van de koningin van Europa – Kanselier Merkel: radeloos, hulpeloos, planloos, en alleen
De keizerin is naakt. Dit was duidelijk te zien in haar “Toespraak tot de Natie”. Met een bezorgde uitdrukking en eentonige, maar holle frasen gaf ze de burgers de schuld van alles. Er was geen echte informatie. Alleen maar een blijk van geveinsde sympathie en het bevel om geen “geruchten” te geloven, maar om gehoorzaam te zijn aan wat de regering zegt. “Mutti” leek moe en een berustende houding te hebben aangenomen. Iemand had een toespraak voor haar geschreven die medeleven moest opwekken. De Europese Commissie probeerde halfslachtig maatregelen te vinden om de Coronacrisis in te dammen, maar weet iemand wat hij of zij heeft voorgesteld? Nee. Omdat het net zo verwarrend en zinloos is als de ongekroonde koningin van Europa, kanselier Merkel, in haar toespraak tot de natie. De lidstaten geven niets om wat Brussel zegt.
Europa, de EU, heeft nu behoefte aan wijs, verstandig en sterk leiderschap dat alle lidstaten bij elkaar roept. Die een een goed doordachte, overtuigende strategie presenteert en coördineert, waarin elk lid ingebed is in solidariteit, maar ook deelneemt op eigen verantwoordelijkheid. In plaats daarvan wordt het duidelijk dat in een van de ernstigste crises in de EU, Brussel eenvoudigweg geen rol heeft te spelen. Zoals mevrouw von der Leyen het zo mooi zei: “Wij allen die geen experts zijn hebben het virus onderschat”. Ja, Frau von der Leyen. Zoals zoveel andere dingen. Zo is het wanneer er slechts “politieke medewerkers” zijn die zich aan één agenda houden zonder enige expertise. En geen staatslieden met verantwoordelijkheid, visie en moed.
Met andere woorden: Iedereen speelde het spel “EU” mee zolang men op de voordelen ervan kon hopen en alles min of meer goed liep, en Merkel en de EU-globalisten de grote wereldleiders mochten spelen. Nu het echt om grote problemen gaat, zijn de landen simpelweg niet meer geïnteresseerd in het “EU-spel”. Iedereen is op zoek naar de beste manier om verder te komen. Waar in Brussel over gesproken wordt, wil niemand meer horen.
Nu wordt duidelijk dat de veelgeprezen, machtigste vrouw ter wereld altijd niets anders heeft kunnen doen dan op een smeuïge manier te spreken en het hardnekkig uitzitten tot ze kreeg wat ze wil.
De krachtproef moet echter nog komen
De generaties onder de leeftijd tachtig hebben de oorlog en de naoorlogse periode niet hoeven doorstaan. We zijn allemaal opgegroeid met de belofte dat er alles is en dat alles altijd beter zal zijn. Wanneer de pandemiegolf afsterft, zullen de brutale remsporen in het systeem zichtbaar worden. Zombiebedrijven, zombiebanken en verlieslijdende bedrijven, maar ook particuliere debiteuren die zich alleen met goedkoop geld voor bijna geen rente op het infuus van de banken in leven konden houden, zullen worden weggevaagd. Maar helaas ook kleine en middelgrote bedrijven die de maandenlange droogte niet konden overleven. Velen van hen zullen werkloos en berooid zijn, velen van hen volledig buiten hun schuld. Zowel in het eens zo rijke Duitsland als in andere EU-landen. De geplande schuldunie zal niet gebeuren omdat er niets meer te verdelen valt – of het oude spel wordt nog een ronde gespeeld en wordt er voor iedereen weer geld gedrukt. Wat ook gedoemd is te mislukken.
Maar op dit moment lijkt het er meer op dat het hele systeem dat we tot nu toe hebben gekend en waarin we luxueus op krediet hebben geleefd, zal worden afgebroken. Veel tijdgenoten zeggen dat ze het gevoel hebben dat er “iets groots” op komst is. Dat we in de niet al te verre toekomst zullen ontwaken en dat de wereld een andere plaats zal innemen. De Ponzi-regeling van het schuldgeldsysteem zal waarschijnlijk worden afgebroken. En daarmee is dus ook de globalisering een constructie die waarschijnlijk aanzienlijk zal moeten worden afgeslankt of helemaal zal moeten worden opgegeven.
Zulke systeemveranderingen zijn nooit prettig. We zullen nieuwe vaardigheden moeten ontwikkelen, bescheidener moeten leven en andere prioriteiten moeten stellen. De mens is vindingrijk en vasthoudend. Hij vindt altijd een manier om er doorheen te komen. Dat is altijd al zo geweest. Maar aangenaam is het meestal niet.
MASSA-IMMIGRATIE
DREES VEEGDE DE VLOER AAN MET DEN UYL OVER DE MASSA-IMMIGRATIE.
nu besef je wat een kanker ras die blanken kneuzen zijn .