De wervelwind oogsten

“Het is een van de grilligste grillen van de zelfvoldane gevaccineerden om te denken dat degenen die zij uit de samenleving verbannen willen zien, gewoon zullen gaan liggen en zich dood zullen huilen voordat de vuilnismannen hun smerige, door ziekten geteisterde lichamen komen weghalen en iedereen weer lang en gelukkig kan gaan leven.”

Vanaf 6 december, zo meldt de Italiaanse krant Il Giornale, rolt Italië zijn zogenaamde “supergroene pas” uit, waardoor ongevaccineerden worden uitgesloten van allerlei evenementen en voorzieningen, zelfs als de Covid-test negatief is. De untermensch – zoals ze in het verslag nog net niet worden genoemd – zal dus niet langer binnen in restaurants kunnen eten, sportevenementen, concerten, theaters en vele andere openbare evenementen kunnen bijwonen, ongeacht of hij negatief op Covid heeft getest of niet, schrijft MyBodyThisPaperThisFire.

Want zij hebben de wind gezaaid, en zij zullen de wervelwind oogsten.” (Hosea 8:7)

Het spreekt voor zich dat dit niet goed zal aflopen voor de mensen in Italië. Ik vraag me echter af hoe de Italiaanse autoriteiten zichzelf er ooit van hebben kunnen overtuigen dat het voor hen wel goed zou aflopen.

Het is nog niet zo lang geleden dat hun gevierde landgenoot, de marxistische politieke filosoof Antonio Gramsci, in zijn kleine fascistische gevangeniscel zat en zich afvroeg hoe het mogelijk was dat een kleine klasse van rijke, kapitalistische renteniers de onderdrukte, verarmde massa’s zo effectief kon controleren, uitbuiten en pacificeren. Om een lang, en eerlijk gezegd nogal saai verhaal kort te maken, zijn antwoord was cultuur, of, zoals hij het uitdrukte, “hegemoniale” cultuur.

Het probleem met door de staat gesponsord geweld, zo betoogde hij, was dat het de macht dwong zijn hand te laten zien, waardoor de tegenstanders iets kregen om tegen te vechten en op te schieten; een al te tastbaar doelwit, als het ware, voor hun woede, hun haat. Door de staat gesponsorde cultuur kon daarentegen op een meer verraderlijke manier werken. Waar geweld “explodeert”, kan van cultuur worden gezegd dat zij “trilt”, ons beheerst op lage frequenties, geruisloos weerkaatsend door ons leven, onze tv’s, onze telefoons, zonder dat we het ooit echt kunnen voelen, laat staan zien – om een personage uit John Steinbecks The Grapes of Wrath verkeerd te citeren: het maakt niet uit hoe boos je wordt over “cultuur”, er is niemand die je kunt neerschieten om het te laten stoppen.

Films, musea, nachtclubs, winkels, openbare pleinen, advertenties, professionele sport, massa-evenementen, optredens, concerten, opera, ballet – allemaal gefinancierd door degenen met gevestigde belangen in een kapitalistisch sociaal systeem en (verrassing, verrassing) allemaal de neiging om waarden te belichamen die in staat zijn om subtiel, misleidend, meedogenloos, de status quo te stabiliseren: respect voor je sociale meerderen, de noodzaak van hiërarchie, de Amerikaanse Droom, vrouwen die hun plaats kennen (industrieel kapitalisme), vrouwen die sexy, mondig en succesvol zijn (consumptiekapitalisme), de stijve bovenlip (imperiaal kapitalisme), het zelfbenoemde slachtoffer (woke kapitalisme), hard werken tegen alle verwachtingen in, positiviteit tegenover economische tegenspoed, oppervlakkigheid boven kritiek, schuimbekkend gegiechel boven provocerende satire, vrolijke aanpassing aan, in plaats van humeurige onttrekking aan, de behoeften van het systeem, enzovoort, enzovoort.

Duw deze culturele boodschappen vroeg en hard genoeg door de strot van jonge mensen – om Patrick Vallance te parafraseren – en je zult zien dat de meesten van hen (of in ieder geval genoeg van hen om het door handelswaar geobsedeerde circus op de weg te houden) al snel in het kapitalistische systeem gaan geloven met een intensiteit die hen ervan weerhoudt het systeem ooit precies als “een systeem” te zien. Voor hen is het gewoon natuurlijk. Een ding. Gefactificeerd. Daar. Een “is”. “Zoals de dingen zijn,” of, “Zoals de dingen altijd zijn geweest,” of, als je de kaarten van het leven goed uitspeelt, “Zoals de dingen altijd zouden moeten zijn.” Zo gaat het…

Koop er een, krijg er een gratis! Doe het gewoon! Winkelen tot je erbij neervalt! Leef, heb lief, lach! Alle beetjes helpen! Jij zou het kunnen zijn! Krijg de Londense look! Dat is Asda prijs! Koop nu, betaal later. Hier is Carole met het weer. Het is gin o’clock! Een fijne dag nog! 0% APR voor 24 maanden! Boek nu en bespaar 4,3%! Halve prijs uitverkoop! Bank-vakantie koopjes! Bang, en het vuil is weg! Omdat je het waard bent. Want er zijn geen ogen hier in deze vallei van stervende sterren. Wacht, laat me een selfie nemen. Haast je zolang de voorraad strekt. Geld terug garantie! Happy hour kortingen nu in werking! Voorwaarden en bepalingen van toepassing. Sms nu voor je kans om £50,000 te winnen! Dank u, NHS! OMG! WTF?! LOL!!? ?

Het is eerlijk om te zeggen dat Gramsci’s werk – of tenminste, Gramsci’s stijl van denken over de machinaties van de macht – enorm invloedrijk is gebleken. In zekere zin is veel van wat nu doorgaat voor sociale en politieke kritiek weinig meer dan een collectieve poging om de gevolgen van deze vorm van culturele macht op en voor hedendaagse samenlevingen in kaart te brengen. De kern van Gramsci’s idee, diezelfde problematisering van de cultuur, zien we terug in Theodore Adorno’s werk over de “cultuurindustrie”, Louis Althussers concept van “ideologische staatsapparaten”, Michel Foucaults studies van “gouvernementaliteit”, en Giles Deleuzes these over “controlesamenlevingen”. In alle gevallen komen we tot dezelfde conclusie, namelijk dat het succesvol besturen van complexe, gemassificeerde moderne samenlevingen niet inhoudt dat burgers tot op de centimeter van hun leven worden afgeranseld (de staat die zijn hand riskeert te laten zien), maar dat die burgers worden gevormd tot mensen die nooit afgeranseld hoeven te worden (de staat die veilig in de schaduw blijft).

Het is een heel zinnig idee, dat veel verklaart over onze manier van leven en in het bijzonder waarom moderne bureaucratische, op regels gebaseerde staten zulke onwaarschijnlijke, maar altijd intense relaties hebben met expressieve, door verbeelding gestuurde cultuur. Denk eens even na over het gigantische bedrag dat de Italiaanse regering jaarlijks moet uitgeven aan het identificeren, begeleiden, ondersteunen, financieren, bevorderen, coöpteren, subsidiëren, reguleren, censureren en verbieden van bepaalde vormen van cultuur, op grond van het feit dat elk van deze culturele vormen al dan niet zou kunnen bijdragen tot het overbrengen van bepaalde waarden, gedragingen, gewoonten, zeden en overtuigingen in de harten en geesten van de Italiaanse burgers. Gezien alles wat u weet over het soort mensen dat de neiging heeft de politiek in te gaan, het soort zonderlingen dat zich uiteindelijk een weg baant naar machtsposities, lijkt het u überhaupt waarschijnlijk dat dit soort mensen al dit cultuurwerk zou doen, al deze moeite zou doen, zou aanbieden de creatieve en culturele industrieën te helpen, louter uit de goedheid van zijn proto-autoritaire kleine hart?

Maar nu zijn de Italiaanse autoriteiten natuurlijk met hun nieuwe “supergroene pas” gekomen. Wat houdt die precies in? Het komt erop neer dat ze een groot deel van de Italiaanse bevolking – mannen, vrouwen, beïnvloedbare en nog niet volledig gesocialiseerde kinderen – vertellen te doen wat ze willen, voor zichzelf te zorgen, te huilen en te verhongeren, omdat ze smerig zijn, uitschot zijn, en, eerlijk gezegd, niet gewenst zijn als actieve deelnemers aan de door de staat gesponsorde Italiaanse cultuur.

In het licht van wat we weten over Gramsci’s werk, laten we daar eens even over nadenken, zullen we? Mensen hun rechten ontnemen in hun eigen nationale cultuur… hen vervreemden van hun vrienden, familie en bredere groep gelijken… hen isoleren van de maatschappij in het algemeen… en hen dan vertellen dat ze maar moeten gaan en doen wat ze willen. Hmm.

Begrijp me niet verkeerd: het is niet dat ik verwacht dat Mario Draghi of een van zijn technocractische, federale Europese fanatieke ministers de hele dag in eikenhouten gelambriseerde seminarruimten zitten met tweed jasjes met leren patches op de ellebogen, puffend aan een tabakspijp en debatterend over de fijne kneepjes van de poststructurele filosofie en de ongemakkelijke relatie met de Hegeliaanse dialectiek. Je zou alleen graag denken dat iemand, ergens in de Italiaanse regering, zich op een bepaald moment tijdens de ontwerpfase van deze groene passen zou hebben afgevraagd of een eeuw van wetenschappelijke inspanning, waarin herhaaldelijk de cruciale rol wordt benadrukt die inclusieve, toegankelijke, burgerbrede culturen moeten spelen bij het stabiliseren van geavanceerde kapitalistische samenlevingen, wel zo achteloos terzijde geschoven had moeten worden, zoals het geval lijkt te zijn geweest.

Maar laten we de Italiaanse autoriteiten niet ten onrechte een voorkeursbehandeling geven. Hun fouten zullen ongetwijfeld spoedig door anderen worden herhaald – in Oostenrijk, bijvoorbeeld, of misschien in Duitsland of Griekenland of Australië of… wel, uiteindelijk overal, zo stelt men zich voor. Maar als dat inderdaad het geval is, dan vrees ik de komende jaren voor onze relatie met hen die de autoriteiten overal ter wereld nu beginnen te excommuniceren van de sacramenten en diensten van de door de staat gesanctioneerde, reguliere samenleving. Het is een van de grilligste grillen van de zelfvoldane gevaccineerden om te denken dat degenen die zij uit de samenleving verbannen willen zien, gewoon zullen gaan liggen en zich dood zullen huilen voordat de vuilnismannen hun smerige, door ziekten geteisterde lichamen komen weghalen en iedereen weer lang en gelukkig kan gaan leven. Men vermoedt, integendeel, dat wanneer de ex-communicatie plaatsvindt, deze mensen maar al te goed zullen weten wat hun te doen staat. Er zullen ongetwijfeld nieuwe culturen ontstaan; nieuwe vormen van zijn, nieuwe manieren van leven… en, tegelijkertijd, natuurlijk, nieuwe vormen van haat.

Wie van ons kan vandaag de dag bijvoorbeeld met de hand op het hart zeggen dat hij of zij ook maar iets weet over de specifieke kenmerken van de vorming van Noord-Ierland – de opdeling, alle uitsluitingen, de discriminatie? Maar we weten alles over het geweld dat sinds die vorming is gevloeid, nietwaar? Ga naar Belfast. Naar de vredeslinies. Shankhill Road. Workman Avenue. Cupar Way. Kijk naar de gaashekken, de verdedigingsmuren, tuinen met daken gemaakt van gaas om verdwaalde granaten op te vangen, slagbomen die ’s nachts nog steeds gesloten moeten worden. Het trauma is er nog steeds, zelfs na al die jaren; nog steeds voelbaar, en nog steeds rauw, nog steeds pijn doend.

Maar als de opdeling van Ierland al lang geleden begon, in feite bijna een eeuw geleden, vraag ik me af wat moderne, hoogopgeleide, technisch onderlegde Italianen niet zullen bereiken nu ze zijn losgelaten; nu ze zijn verbannen om te gaan doen wat ze willen omdat ze niet gewenst zijn als actieve deelnemers binnen de door de staat gesponsorde Italiaanse cultuur?

Het lijkt me duidelijk dat de Gramsciaanse hegemonische culturele waarden die gedragen worden door, en tot uitdrukking komen in, het weefsel zelf van elke culturele ruimte die ze niet meer mogen betreden, nu onvermijdelijk de waarden moeten weerspiegelen van de onliberale, intolerante, verdeeldheid zaaiende, biomedische fascisten die de ‘supergroene passen’ in de eerste plaats in het leven hebben geroepen. Wie weet, wat dan?

Terwijl de rest van ons zich blijft neerleggen bij deze giftige cultuur, en steeds minder menselijke wezens worden, terwijl we onze ogen sluiten voor de ergste uitwassen van onze leiders, omdat het ons toch niet raakt, en we allemaal een hypotheek moeten betalen. Hebben we banen te behouden, dat soort dingen, je weet wel, promoties te bereiken, werkplek sleutelkoorden op te poetsen op een zondagavond; bovendien, weet je, nou ja, ik bedoel, als ze worden bedreigd met de dood, dan moeten ze misschien gewoon volwassen worden, stoppen met zo egoïstisch te zijn, de wetenschap volgen, doen wat hen wordt verteld en gewoon de prik nemen – terwijl de rest van ons bezig is onszelf te degraderen in deze en ongetwijfeld ook talloze andere manieren, misschien zullen de ex-geëxcommuniceerden inderdaad ook ‘weggaan’.

Misschien gaan ze weg en misschien ontdekken ze andere vormen van cultuur, andere manieren van leven; manieren van leven waarin iemands lichaam altijd zijn eigen keuze is en lichamelijke autonomie heilig is; waarin democratie de overhand heeft over epidemiologie; waarin wetenschap en geneeskunde in toom worden gehouden door transparante, verantwoording afleggende democratische procedures en processen; waarin blunderende goedwillendheid nooit voldoende reden is voor iemand om de rechtsstaat te verscheuren; waarin het openbare debat vrij en eerlijk is, de vrijheid van meningsuiting onschendbaar, wat er ook gebeurt, en de vrijheid nooit of te nimmer kan worden beknot op aandringen van neurotici; leefwijzen waarin degenen die de samenleving verscheuren en een tweeledig, op bloed gebaseerd kastensysteem creëren, voor een rechtbank verantwoordelijk worden gehouden voor hun misdaden tegen de mensheid; leefwijzen waarin degenen die de wind zaaien, de wervelwind zullen oogsten.

Laten we hopen dat de Italiaanse autoriteiten zich zorgen maken. Dat zouden ze moeten doen.

Copyright © 2021 door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

COVID-19 VACCIN DOSSIER

Verzet je tegen het biowapen, overleef medische apartheid, jaag op de roofdieren

Volg Frontnieuws op Telegram