De allegorie is er een waarin een schorpioen afhankelijk is van de kikker om een overstroomde rivier over te steken, door mee te liften op de rug van de kikker. De kikker wantrouwt de schorpioen, maar stemt met tegenzin toe. Tijdens de oversteek steekt de schorpioen de kikker dodelijk terwijl hij onder de schorpioen door de rivier zwemt. Ze sterven allebei, schrijft Alastair Crooke.
Het is een verhaal uit de oudheid bedoeld om de aard van tragedie te illustreren. Een Griekse tragedie is een tragedie waarin de crisis in het hart van elke ’tragedie’ niet door puur toeval ontstaat. De Griekse betekenis is dat tragedie betekent dat er iets gebeurt omdat het moet gebeuren; vanwege de aard van de deelnemers; omdat de betrokken acteurs het laten gebeuren. En ze hebben geen andere keuze dan het te laten gebeuren, want dat is hun aard.
Het is een verhaal dat werd gebruikt door een voormalige hoge Israëlische diplomaat, goed thuis in de Amerikaanse politiek. Zijn vertelling van de kikkerfabel laat de Israëlische leiders wanhopig de verantwoordelijkheid voor het debacle van 7 oktober afwenden, met een kabinet dat woedend probeert de crisis (psychologisch) om te buigen van een verwijtbare ramp – om het Israëlische publiek in plaats daarvan een beeld van epische kansen te presenteren.
De chimaera die wordt gepresenteerd is dat Israël, door terug te grijpen naar de vroegste zionistische ideologie, de catastrofe in Gaza – zoals minister van Financiën Smotrich al lang heeft betoogd – kan ombuigen naar een oplossing die eens en voor altijd “de inherente tegenstelling tussen Joodse en Palestijnse aspiraties eenzijdig oplost – door een einde te maken aan de illusie dat enige vorm van compromis, verzoening of verdeling mogelijk is.”
Dit is de potentiële schorpioenensteek: het Israëlische kabinet zet alles in op een enorm riskante strategie – een nieuwe Nakba – die Israël in een groot conflict zou kunnen storten, maar daarmee ook het resterende westerse prestige zou kunnen aantasten.
Natuurlijk, zoals de voormalige Israëlische diplomaat onderstreept, is deze truc in wezen opgebouwd rond Netanyahu’s persoonlijke ambitie – hij manoeuvreert om de kritiek te verlichten en zo lang mogelijk aan de macht te blijven. Belangrijker nog, hij hoopt dat dit hem in staat zal stellen om de schuld te verdelen en alle verantwoordelijkheid en aansprakelijkheid van zich af te schuiven. [Beter nog], “het kan Gaza in een historische en epische context plaatsen als een gebeurtenis die de premier zou kunnen doen uitgroeien tot een vormende oorlogsleider van grootsheid en glorie.”
Vergezocht? Niet noodzakelijkerwijs.
Netanyahu mag dan politiek kronkelen om te overleven, hij is ook een echte ‘gelovige’. In zijn boek, Going to the Wars, schrijft historicus Max Hastings dat Netanyahu hem in de jaren ’70 vertelde dat, “in de volgende oorlog, als we het goed doen, we de kans zullen hebben om alle Arabieren eruit te krijgen … We kunnen de Westelijke Jordaanoever ontruimen, Jeruzalem uitzoeken.”
En wat denkt het Israëlische kabinet over de ‘volgende oorlog’? Het denkt aan ‘Hezbollah’. Zoals een minister onlangs opmerkte: “Na Hamas zullen we ons bezighouden met Hezbollah.”
Volgens de voormalige Israëlische diplomaat is het precies de samenloop van een langdurige oorlog in Gaza (volgens de lijnen die in 2006 zijn uitgezet) en een Israëlisch leiderschap dat Hezbollah lijkt te willen provoceren op en hoger in de escalatieladder, die ervoor zorgt dat er rode lampjes gaan knipperen in het Witte Huis.
In de oorlog met Hezbollah in 2006 werd de hele dichtbevolkte buitenwijk van Beiroet – Dahiya – met de grond gelijk gemaakt. Generaal Eizenkot (die tijdens die oorlog het bevel voerde over de Israëlische strijdkrachten en nu lid is van Netanyahu’s ‘Oorlogskabinet’) zei in 2008: “Wat in 2006 in de wijk Dahiya in Beiroet gebeurde, zal gebeuren in elk dorp van waaruit Israël wordt beschoten … Vanuit ons standpunt zijn dit geen burgerdorpen, het zijn militaire bases … Dit is geen aanbeveling. Dit is een plan. En het is goedgekeurd.”
Vandaar de behandeling van Gaza.
Het is niet waarschijnlijk dat het Israëlische oorlogskabinet een volledige invasie van Israël door Hezbollah wil uitlokken (wat een existentiële bedreiging zou vormen); maar Netanyahu en het kabinet zouden graag zien dat de huidige vuuruitwisseling aan de noordelijke grens escaleert tot het punt waarop de VS zich gedwongen voelt om zelf enkele waarschuwingsklappen uit te delen aan de militaire infrastructuur van Hezbollah.
Nu de IDF al 40 km diep in Libanon op burgers inslaat (een auto met een grootmoeder en haar drie nichtjes werd vorige week verbrand door een IDF-raket), is de bezorgdheid van de VS over escalatie reëel.
Dit is wat het Witte Huis zorgen baart, zegt de diplomaat. Iran bevestigt dat het binnen één dag niet minder dan drie Amerikaanse berichten heeft ontvangen waarin Teheran wordt verteld dat de VS niet uit is op oorlog met Iran. En een Amerikaanse afgezant, Amos Hochstein, heeft in Beiroet erop aangedrongen dat Hezbollah niet mag escaleren als reactie op Israëlische grensoverschrijdende aanvallen.
“Netanyahu’s terughoudendheid om ideeën te formuleren over de ‘day after’ in Gaza – en belangrijke en onheilspellende escalatoire ontwikkelingen in Libanon – creëren een kloof tussen het Amerikaanse en Israëlische beleid tot het punt dat sommigen in de regering Biden en het Congres beginnen te denken dat Netanyahu de Amerikanen probeert mee te slepen in een oorlog met Iran.
“Netanyahuis niet geïnteresseerd in een tweede front in het noorden met Hezbollah,” zegt de voormalige functionaris, eraan toevoegend dat zij [in het Witte Huis] “echter geloven dat een Amerikaanse aanval tegen de provocaties van Iran het abjecte debacle van Netanyahu mogelijk zou veranderen in een soort strategische triomf.
“Dat is dezelfde ingewikkelde logica die hem leidde toen hij zijn soulmate, toenmalig president Donald Trump, aanmoedigde om zich in mei 2018 eenzijdig terug te trekken uit de Iraanse nucleaire deal. Dat was ook de onderliggende logica van zijn hoorzitting in het congres in 2002 waarin hij de Amerikanen aanmoedigde om Irak binnen te vallen, omdat het “de regio zou stabiliseren” en “zou doorklinken” naar Iran.”
Deze angsten raken de kern van de ’tragedie’ die ‘moet gebeuren’ – de kikker heeft er heel voorzichtig mee ingestemd om de schorpioen over de rivieroversteek te dragen, maar wil de garantie dat hij, gezien de aard van de schorpioen, zijn weldoener niet zal steken.
Team Biden vertrouwt Netanyahu evenmin. Hij wil niet ‘gestoken worden’ door meegesleurd te worden in een moerasoorlog met Iran.
De angel is voelbaar: het kabinet Netanyahu is geleidelijk en opzettelijk bezig om de regering Biden in de val te lokken door zo te manoeuvreren dat Washington weinig andere keuze heeft dan zich bij Israël aan te sluiten als de oorlog zich uitbreidt.
Zoals in alle klassieke tragedies komt de uitkomst tot stand omdat de betrokken actoren het laten gebeuren; ze hebben geen andere keuze dan het te laten gebeuren, want dat is hun aard. “Niet alleen wijst de Israëlische premier elk idee of verzoek vanuit Washington af; Netanyahu wil expliciet dat de Gaza-oorlog voor onbepaalde tijd doorgaat zonder enig politiek tegenwicht,” vertelt de ex-ambtenaar.
Denk ook aan Jake Sullivan’s expliciete opstelling van de Amerikaanse rode lijnen: geen herbezetting van Gaza; geen verplaatsing van de bevolking; geen verkleining van het grondgebied; geen politieke ontkoppeling met de autoriteiten op de Westelijke Jordaanoever; geen alternatieve besluitvorming, behalve de Palestijnse – en geen terugkeer naar de status quo ante.
Netanyahu verwerpt al deze ‘lijnen’ eenvoudigweg in één enkele zin: Israël, zei hij, zal toezicht houden en de “algehele verantwoordelijkheid voor de veiligheid” behouden voor onbepaalde tijd. In één klap ondermijnt hij het door de VS geïdentificeerde eindspel, waardoor het blijft bungelen in de koude wind van een steeds onsympathieker mondiaal en binnenlands sentiment, en het zand in de zandloper opraakt.
Het ‘eindspel’ van Smotrich is duidelijk: Netanyahu bouwt aan populaire binnenlandse steun in de richting van een stil nieuw ultimatum voor Gaza: “emigratie of vernietiging”. Dit is anathema voor Team Biden. Amerika’s decennialange diplomatie in het Midden-Oosten ‘gaat door de gootsteen’.
Washington neemt met toenemende ongerustheid de ‘horizontale militaire escalatie’ in de regio waar en vraagt zich af of Israël deze steeds strakker wordende strop zal overleven. Toch heeft de VS slechts beperkte middelen en tijd om Israël in bedwang te houden.
De onmiddellijke steun van Biden aan Israël zorgt voor onrust in eigen land en brengt een politieke prijs met zich mee die – met de verkiezingen nog een jaar voor de boeg – gevolgen heeft. Het lag misschien ‘in de aard van Biden’ dat hij dacht dat hij Israël kon ‘bear-huggen’ zodat het zich zou schikken naar de Amerikaanse belangen. Het werkt echter niet – waardoor hij met een schorpioen op zijn rug blijft zitten.
Sommigen beweren dat de oplossing eenvoudig is: Dreig de toevoer van munitie of financiële middelen naar Israël af te snijden. Het klinkt eenvoudig. Het zou een krachtig ‘dreigement’ zijn; maar om dit te laten gebeuren zou Biden de confrontatie moeten aangaan met de almachtige ‘Lobby’ en haar strakke greep op het Congres. En dit is geen wedstrijd die hij waarschijnlijk zou winnen. Het Congres staat pal achter Israël.
Sommigen suggereren dat een resolutie in de VN-Veiligheidsraad ‘een einde kan maken aan de nachtmerrie in Gaza’. Maar Israël heeft een lange geschiedenis in het simpelweg negeren van dergelijke resoluties (van 1967 tot 1989 nam de VN-Veiligheidsraad 131 resoluties aan die direct betrekking hadden op het Arabisch-Israëlische conflict, waarvan de meeste weinig of geen effect hadden). Op woensdag deze week keurde de VN-Veiligheidsraad een resolutie goed die opriep tot een humanitaire pauze. De VS onthield zich van stemming en hoogstwaarschijnlijk zal de resolutie worden genegeerd.
Zou een wereldwijde oproep voor een tweestatenoplossing dan beter uitpakken? Tot nu toe nog niet. Ja, theoretisch kan de VN-Veiligheidsraad een resolutie mandateren, maar het Amerikaanse Congres zou ‘gek worden’ als het dat zou doen en zou dreigen met geweld tegen iedereen die probeert de resolutie uit te voeren.
Maar, botweg gezegd, de twee-staten retoriek mist het punt: het is niet alleen de islamitische wereld die een woedende populaire transformatie ondergaat – dat geldt ook voor Israël. Israëli’s zijn boos en gepassioneerd, en met een overweldigende meerderheid keuren ze de vernietiging in Gaza goed.
Netanyahu’s contextualisering van de Gaza-oorlog in absolute manicheïstische termen – licht versus donker; beschaving versus barbarij; Gaza als de zetel van het kwaad; alle Gazanen medeplichtig aan het kwaad van Hamas: Palestijnen als niet-mensen – dit alles roept Israëlische emoties op en herinneringen aan een ideologie van 1948.
En dit beperkt zich niet tot rechts – het volkssentiment in Israël verschuift van liberaal-seculier naar bijbels-eschatologisch.
De voorzitter van de Raad van Bestuur van B’Tselem, Orly Noy, heeft een artikel geschreven – The Israeli Public has Embraced the Smotrich Doctrine – dat onderstreept hoe de verinnerlijking van Smotrichs ‘Decisive Plan’ zich manifesteert in de populaire steun voor Israëls ‘emigratie of vernietiging’ Gaza-beleid:
“Zes jaar geleden publiceerde Bezalel Smotrich, toen een jong Knessetlid in zijn eerste termijn, zijn denkbeelden over een eindspel voor het Israëlisch-Palestijnse conflict … In plaats van de illusie in stand te houden dat een politieke overeenkomst mogelijk is, betoogde hij, moet de kwestie voor eens en altijd eenzijdig worden opgelost.
[De oplossing die Smotrich voorstelde was om] “de 3 miljoen Palestijnse inwoners een keuze te bieden: afzien van hun nationale aspiraties en in een inferieure status op hun land blijven wonen, of emigreren naar het buitenland. Als ze er in plaats daarvan voor kiezen om de wapens op te nemen tegen Israël, zullen ze worden geïdentificeerd als terroristen en zal het Israëlische leger “diegenen doden die gedood moeten worden.” Op de vraag tijdens een bijeenkomst, waar hij zijn plan presenteerde aan religieus-zionistische figuren, of hij ook het doden van gezinnen, vrouwen en kinderen bedoelde, antwoordde Smotrich: “In oorlog als in oorlog.”
Orly Noy stelt dat dit denken niet beperkt is tot het kabinet of Israëlisch rechts – het is eerder mainstream geworden. Het Israëlische media- en politieke discours laat zien dat als het gaat om de huidige aanval van de IDF op Gaza, grote delen van het Israëlische publiek de logica van Smotrichs denken volledig hebben geïnternaliseerd.
“In feite is de Israëlische publieke opinie over Gaza, waar Smotrichs visie wordt uitgevoerd met een wreedheid die zelfs hij misschien niet had voorzien, nu zelfs extremer dan de tekst van het plan zelf. Dat komt omdat Israël in de praktijk de eerste geboden mogelijkheid – van een minderwaardig, ont-Palestijns bestaan – van de agenda schrapt, wat tot 7 oktober de optie was waarvoor de meeste Israëli’s kozen.”
De implicatie van deze ‘Smotrichisering’ van het publiek is dat Israël – als geheel – radicaal allergisch wordt voor welke vorm van Palestijnse staat dan ook. Het publiek, zo merkt ze op, is nu de weigering van de Palestijnen om zich te onderwerpen aan de macht van het Israëlische leger gaan zien als een existentiële bedreiging op zich – en voldoende reden voor hun verplaatsing.
Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER
Een hoerenkast vol van vervloekte dwazen: Gedachten, als die er al zijn, in de federale bubbel
Dus als netanyahu niet luisterd staat israhel er alleen voor.
Eens kijken wat de moslimbroederschap nog in petto heeft.
De Houthi’s heeben al een yactisch voordeel behaald met dat israheli’s vrachtschip met 25 buitenlandse opvarenden,die gegijzeld zijn.
Staat de internationale gemeenschap nu op,tegen israhel?
Die Zionisten plaatsen zichzelf buitenspel,lijkt het wel.
wat een god hebben die joden wat een lafaard zeg nee dat is niet mijn god mijn god is een van liefde en vertrouwen maar kunnen de joden dat????????????
Zuid-Afrika vraagt een internationaal arrestatiebevel aan tegen Netanyahu
De Zuid-Afrikaanse regering zegt dat Israël probeert…
…” om het grootste deel van de Gazastrook van Palestijnen te ontruimen en te bezetten .”
De Zuid-Afrikaanse regering riep daarom het Internationaal Strafhof (ICC) op om medio december een arrestatiebevel uit te vaardigen tegen de Israëlische premier Benjamin Netanyahu.
Volgens minister Khumbudzo Ntshavheni duidt het falen van het ICC op een volledig falen van wereldregeringen.
“ De wereld kan niet werkeloos toekijken.”
– benadrukte hij. >>>
https://unser-mitteleuropa.com/suedafrika-beantragt-internationalen-haftbefehl-gegen-netanyahu/
Het schorpioenen verhaal gaat mank namelijk het zijn beide schorpioenen van ergste soort
Weerbericht.
Sinds Schorpioen, een waterteken, het teken van wraak, het teken ook van beproeving was het inderdaad nat dit jaar. Waarschijnlijk stopt het nu wat, daar lijkt het op; het vuurteken Boogschutter begint en het water verdampt al wat. Water is het symbool van emotie, astraliteit. Ik vraag me soms af of verkiezingsdata astrologisch berekend worden. In de VS is het altijd in november, en het is een beproeving.
Politiek is mistiek.
De meeste mensen met dementie wonen gewoon thuis, las ik op de billboards.
Astrologie is niet allesbepalend, culturele achtergronden spelen een cruciale rol, dat vergeten mensen met hun multiculturalisme. Ze bereiken vaak het tegendeel van wat ze bedoelen.
Niet voor niets zijn zowel Zelensky als Baudet Waterman.
Ter illustratie, de VS en Rusland staan allebei (op zieleniveau waar enkel de meer geëvolueerden gevoelig voor zijn en dat dus laat tot uitdrukking komt) op het teken Waterman (vrijheid, gelijkheid, broederschap). Daartussen ligt Nederland (met op hetzelfde ziele-niveau Waterman, hoewel gecompromitteerd door de EU die hier alhoewel uit ontstaan is) dat het beste van de vorige twee wist te combineren. Als over de eigen identiteit van Nederland wordt gesproken, horen we niets van enig belang naast voetbal, dat klopt. Maar Baudet als Waterman vertegenwoordigt de hogere roeping van Nederland.
Wat een opmerking lees ik weer.Wat een God hebben die Joden dat was de opmerking.Wat kan God hier aan doen Omdat mensen zo arrogant zijn krijgt God maar de schuld.Iedereen loopt elkaar te veroordelen geen èèn mens is zonder zonden de ene zondaar kan niet over de anderen zondaar oordelen.Geen èèn mens weet blijkbaar wat vrede is.Want elk geloof word door de mangel gehaald terwijl mensen elkaar niet willen leren respecteren hand in hand willen gaan.En elkaar vrij in hun keus en samen werken.Nee de èèn schreeuwt nog harder over de ander en nog iets geen èèn mens is goed want niemand kan meer met elkaar om gaan.We geven de ander de schuld zelf zijn we net zo erg want we veroordelen elkaar maar wat graag.Vrede wat is dat?Niemand kent het meer de wereld is helemaal verrot.Elkaar helpen en elkaar in de waarden laten is er niet meer bij.En God de schuld geven terwijl de mensen het doen met hun handen het moorden.Lekker makkelijk Hè.
https://www.youtube.com/watch?v=9CPQXW4y6s0