Een hoerenkast vol van vervloekte dwazen: Gedachten, als die er al zijn, in de federale bubbel

Ik verwacht dat mijn columns pareltjes van helderheid en beknoptheid zijn, die andere schrijvers tot wanhoop drijven. Ik verwacht dit al tientallen jaren. Het kan nog steeds gebeuren. Ondertussen vrees ik dat de poging van vandaag een allegaartje zal zijn, met het literaire aspect van een door elkaar gegooide salade. Heb geduld met me, schrijft Fred Reed.

Er zijn ongeveer acht miljard mensen op aarde. Ze zijn met elkaar verweven en de meesten van hen zijn, soms hangt hun leven ervan af, afhankelijk van dingen die ergens anders vandaan komen: Voedsel, olie, benzine, kunstmest, vitale machineonderdelen en ook vitale elektronica die belangrijke machines en netwerken besturen. Een wereldoorlog, zelfs met conventionele wapens, zou onnoemelijk veel slachtoffers maken, zelfs als alleen de toeleveringsketens zouden worden verstoord. We weten niet wat de aantallen zouden zijn omdat we het nog niet geprobeerd hebben. Nucleair? Veel erger.

Hoeveel van die acht miljard zijn er nodig om een wereldoorlog te beginnen? Wie zijn dat? Waarom hebben zij de dodelijke macht om de rest van ons te verbranden of uit te hongeren? Waarom zouden ze zoiets doen?

Biden, niet erg slim, pathologisch agressief, op het punt om seniel te worden en wanhopig vechtend voor herverkiezing, zou het alleen kunnen doen. Eén man. Theoretisch zou hij een nucleaire aanval op Rusland kunnen bevelen, hoewel dat onwaarschijnlijk is en het niet zeker is dat het leger zou gehoorzamen. Simpelweg Amerikaanse straaljagers het bevel geven om Russische vliegtuigen boven Oekraïne of in Syrië aan te vallen, zou al genoeg kunnen zijn. Hij is tenslotte de opperbevelhebber…

En Washington drijft Rusland tot het uiterste in Oekraïne, escaleert en verhoogt de inzet. Nu hebben we troepen op de grond in Gaza en bereidt Amerika zich voor op een oorlog met China. Situaties als deze zijn onvoorspelbaar. Stel dat Hezbollah Israël aanvalt met Iraanse steun, Amerika bombardeert Iran, Rusland schiet Amerikaanse vliegtuigen neer, de VS is in oorlog met Iran, dat op zijn beurt Amerikaanse bases in de regio vernietigt en de grote Russische reservelegers rukken op naar de grens met Polen. Dan is het uitbranden of verliezen.

Op dit punt willen we kijken naar de enorme rol van schaamteloze onwetendheid in het Amerikaanse buitenlandse beleid. Laten we China als een treffend voorbeeld nemen. Ik las dat ongeveer 77 procent van de Amerikanen gelooft dat China een gevaarlijke vijand is. Dat is natuurlijk een meerderheid die door de media is gefabriceerd. Maar hoeveel Amerikanen weten iets over China? Kunnen ze drie andere Chinese steden noemen dan Beijing, Hong Kong en Shanghai? Ja, zelfs die drie? Kunnen ze een datum uit de Chinese geschiedenis noemen? Weten ze wat er in 1976 in China is gebeurd? Maar ze zijn er vrij zeker van dat China, waar dat ook is, een groot gevaar vormt.

Wat ik eerder zei, geldt bijna net zo goed voor het Congres. Een vriend, een voormalig senator in de VS, zei tegen me dat naar schatting 99 procent van de Senaat niet weet waar Myanmar ligt. Congresleden, meestal kleine advocaten die ergens vandaan komen, hebben niet de achtergrond, de tijd of de interesse om zich met de vele verschillende landen bezig te houden. Ze stemmen zoals de wind waait, zoals de rest van de partij stemt, zoals de lobbyisten en donoren willen dat ze stemmen en zoals ze denken dat hun kiezers – net zo goed ongeschoold – denken dat goed is.

De media, die vaak weinig beter geïnformeerd zijn, stellen wattenstaafjesvragen om de politici of de kijkers niet tegen zich in het harnas te jagen. De typische vraag is vaag en laat de politicus maar doordrammen over zijn liefde voor democratie, zijn verzet tegen dictatuur en zijn hartstochtelijke bezorgdheid over mensenrechten. Geen enkele verslaggever zou senator Rubio vragen of hij halfgeleiders van buidelrattenpoep kan onderscheiden.

Zo wordt politiek bedreven.

In twee decennia in Washington heb ik verslag gedaan van de militairen en hun politieke hovelingen voor de Army Times, de Washington Times, de Washington Post, Universal Press Syndicate, Harper’s en andere haltes op het journalistieke kruispunt. Ik had een pas voor het Pentagon en bracht vele uren door in de e-ring om met officieren te praten. Ik vermeld dit niet om mijn ingebeelde belangrijkheid op te blazen, maar om duidelijk te maken dat ik de geur en houding ken die de stad draaiende houdt, vooral in militaire zaken.

Er heerst een gevoel van almacht, van het recht hebben om te heersen. We kennen de uitdrukkingen: de politieagent van de wereld, de onvervangbare natie, een stralende stad op een heuvel, de uitzonderlijke natie. Mensen geloofden daarin en doen dat nog steeds. Het is moeilijk te beschrijven, maar het is echt. Amerika had een door God gegeven recht, vaak uitgedrukt in religieuze termen, om overal in te grijpen. En wat heel belangrijk was, mensen geloofden dat de VS de macht had om dat te doen. Dat was het geval in 1955. Veel van onze nog levende gerontocratische politieke fossielen zijn oud genoeg om 1955 te hebben meegemaakt.

Toen was er een Amerikaans imperium, een Amerikaanse hegemonie, het wereldrijk dat nu zo’n 750 militaire bases over de hele wereld heeft, dat het IMF, de Wereldbank, de Verenigde Naties, SWIFT enzovoort controleert. Washington geloofde dat deze dominantie natuurlijk en eeuwig was en de verdiende vrucht van de Europese superioriteit. Dit is nu aan het instorten en Washington is bereid om alles te doen, absoluut alles, om dit zo te houden.

Het wanhopige verlangen om in het zadel te blijven, bepaalt het buitenlands beleid van de VS. De aanpak is diep militaristisch, deels omdat realisten weten dat Amerika economisch en (op de lange termijn) technologisch niet kan concurreren met Azië. Washington heeft maar een korte kans, misschien tien jaar, om eerst Rusland en dan China te verpletteren. Vandaar de oorlog tegen Rusland, een mogelijke oorlog in het Midden-Oosten, de dreiging om Mexico binnen te vallen en het voortdurende gepraat over plannen voor een oorlog tegen China in 2025. Ze specificeren zelfs het jaar…

Het verschrikkelijke is hoe weinig mannen en vrouwen een oorlog kunnen beginnen die honderden miljoenen mensen het leven kan kosten. In een wereld met acht miljard mensen kunnen er minder dan 100 (schat ik) een holocaust beginnen. Veel van hen zijn conservatieven van de Joodse neocons, Victoria Nuland, Blinken, Zelensky, Kristol en de bende, maar er zijn ook Biden, Bolton, Pompeo, Graham, Rubio, verschillende generaals van het Pentagon en de wapenindustrie.

Er wordt in Washington gesproken over het sturen van Amerikaanse troepen naar Oekraïne, ze denken dat dit de Russen zou afschrikken. Dit is niet het geval. Amerika is niet langer het land van de stoere plattelandsjongens. Het leger kan zijn wervingsdoelen niet meer halen omdat Amerikaanse jongeren zwaarlijvig zijn. Fysieke en mentale normen zijn verlaagd. Rekruten met een strafblad worden geaccepteerd. Jarenlang zijn de gewapende diensten laboratoria geweest voor politieke indoctrinatie, vervrouwelijkt, gelardeerd met seksuele rariteiten, verrot met positieve actie-aanwervingen. Het leger heeft geen troepen of officieren die ervaring hebben met gevechten tegen een serieuze vijand met massieve artillerie, tanks, helikoptergeschut. In de afgelopen decennia heeft het Amerikaanse leger geitenhoeders gewapend met geweren gebombardeerd vanaf beveiligde bases met PX-winkels.

De Russen die ze in Oekraïne zouden moeten bevechten, zijn na meer dan een jaar gevechtsgehard tegen een modern Oekraïens leger. Het zou een bloedbad worden.

Hier komen we bij een belangrijk element in het vermeende strategische denken van Washington: Oorlogen zijn beheersbaar en worden ergens anders uitgevochten, nooit in Amerika. Deze merkwaardige waan is voelbaar in alle dreigementen van directe interventie. Een vergissing. Als Amerikaanse soldaten tegen Russische soldaten vechten, zal Amerika in oorlog zijn met Rusland, wiens onderzeeërs gemakkelijk Amerikaanse troepen- of bevoorradingsschepen kunnen torpederen. De huidige kruisraketten, zoals die door Rusland in de Oekraïne worden gebruikt, zijn nauwkeurig en hebben in sommige gevallen een bereik van 2000 km. Een aantal van deze raketten gelanceerd vanaf onderzeeërs en het doden van de meeste mensen in het Pentagon zou een schok zijn. Het Pentagon ligt op een korte fietstocht van het Capitool en het Witte Huis.

Wat zou Washington dan doen? Rusland is een enorme nucleaire macht en kan de VS en Europa tegelijkertijd verbranden. Nucleair sabelgekletter door Washington zal het land niet intimideren. Rusland is onafhankelijk op het gebied van voedsel en energie. De luchtmacht is groot en krachtig. God helpe een vliegdekschip dat tegen het Russische vasteland probeert te vechten. Wat zouden de speelgoedsoldaatjes van Amerika dan doen?

Een heel, heel belangrijk punt: Oorlogen lopen meestal anders dan verwacht. Hier val ik in herhaling, maar ik vraag vaste lezers, als ik die heb, om geduld te hebben. Laten we eens kijken naar een aantal echte oorlogen en hoe goed ze overeenkwamen met de verwachtingen. De Amerikaanse Burgeroorlog zou in een middag voorbij zijn bij First Manassas. Verkeerd met vier bloedige jaren en 650.000 doden, gelijk aan ongeveer zes en een half miljoen vandaag de dag. Niemand had ook maar enig idee van wat die oorlog zou worden. Toen Napoleon Rusland binnenviel, had hij geen idee dat er binnenkort Russische troepen naar Parijs zouden marcheren. En dat is wat er gebeurde. Toen de Duitsers WO I begonnen, verwachtten ze een korte, zegevierende manoeuvreeroorlog. Ze kregen vier jaar bloederige, verliezende loopgravenoorlog. Toen Hitler Rusland binnenviel, was het geen groot oorlogsplan om Russische en Amerikaanse GI’s Berlijn te laten verdelen. Het gebeurde. Toen het Japanse leger op oorlog met Amerika aandrong, was het wel van plan om Amerikaanse matrozen de boom-boom te laten doen, zoals de Vietnamezen plachten te zeggen, met hun dochters in de bars van Tokio. Toen de Fransen Vietnam na de Tweede Wereldoorlog opnieuw koloniseerden, verwachtten ze niet dat ze in Dienbienphu te slim af zouden zijn. Toen de Amerikanen de Franse fout herhaalden, voorzagen ze ook niet dat ze op hun donder zouden krijgen, zoals in het leger wordt gezegd. Het gebeurde. Toen de Russen Afghanistan binnenvielen, verwachtten ze niet te verliezen. Maar dat deden ze wel. Toen de Amerikanen de Russische nederlaag zagen, verwachtten ze ook niet te verliezen. Maar dat deden ze wel. De huidige oorlog in de Oekraïne verloopt niet zoals verwacht.

Wat Oekraïne betreft: militairen zijn vaak net zo slecht in het voorspellen van het soort oorlog als de uitkomst ervan. De game changer, zoals we dat graag zeggen, in deze oorlog is de drone. Ten eerste stelt het legers in staat om precieze aanvallen uit te voeren op doelen, zoals tanks, zonder het leven van soldaten te riskeren. Verder kan een drone, als hij bijvoorbeeld een vijandelijk bataljon ziet, onmiddellijk de coördinaten doorgeven aan de artillerie die binnen drie minuten het vuur op dat bataljon kan openen. Dit was niet voorzien.

Nu Washington een oorlog tegen China voorbereidt, hebben ze waarschijnlijk geen idee hoe deze oorlog zal uitpakken. Er is de gebruikelijke zelfgenoegzaamheid, de zelfverzekerdheid, het geloof in Amerika’s superioriteit in wapens en het gebruik ervan. De verwachting van een korte, scherpe en zegevierende oorlog en het Amerikaanse vasteland blijft een onaantastbaar toevluchtsoord. Ik zie ambtenaren in de Federal Bubble praten over het gebruik van F-35’s om diep China binnen te vliegen om commandocentra te bombarderen. Ze zeggen dit op dezelfde nonchalante toon als wanneer ze het hebben over het bombarderen van Guatemala.

China is Guatemala niet.

Het is een land met een enorme bevolking, enorme natuurlijke hulpbronnen, een groot aantal uitstekende ingenieurs en wetenschappers die prominent worden geciteerd in de beste technische tijdschriften ter wereld. Het is een land dat een gecombineerde orbiter, lander en rover naar Mars heeft gestuurd, met succes, bij de eerste poging. Het is wereldleider wat betreft het aantal supercomputers. Het is geen draak die zich door uit de kluiten gewassen jongetjes uit de vijfhoekige windtunnel laat porren.

En het is een land dat decennialang zijn strijdkrachten speciaal heeft samengesteld om Amerika te bestrijden in de nabijgelegen wateren. Ik kan me moeilijk een situatie voorstellen die beter ontworpen is om voor verrassingen te zorgen.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Weer een beschamende episode voor “het beste gevechtsvliegtuig ooit gemaakt”

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: