Maak kennis met de nieuwe baas… Hij is niet dezelfde als de oude baas

Vladimir Poetin is beëdigd voor zijn vijfde termijn als president van Rusland. Mainstream Westerse Russische “experts” schilderen Poetin af als een corrupte alleenheerser die regeert over een mislukt systeem en een mislukte natie. Hun “realiteit” kan niet verder van de waarheid liggen, schrijft Scott Ritter.

In haar recensie van 27 juli 2020 van het boek van Catherine Belton, Putin’s People, in The Atlantic, concludeerde Anne Applebaum dat Vladimir Poetin en zijn trawanten na zijn herverkiezing als president van Rusland in de lente van 2018 “opnieuw een verkalkt, autoritair politiek systeem in Rusland hadden gecreëerd”, inclusief “een corrupte economie die innovatie en ondernemerschap ontmoedigt.” Jaren van presidentieel leiderschap door Poetin, merkte Applebaum op, hadden Rusland berooid achtergelaten. “In plaats van de welvaart en politieke dynamiek te ervaren die in de jaren ’90 nog mogelijk leken,” verklaarde de Pulitzer Prize-winnende auteur, “is Rusland opnieuw verarmd en apathisch. Maar,” concludeerde ze, ‘Poetin en zijn mensen bloeien – en dat was altijd al het belangrijkste doel.”

Applebaum is een veelgevraagd spreker over het Rusland van na de Koude Oorlog, waarin ze gespecialiseerd is in het uit elkaar plukken van het Sovjetverleden van Rusland, terwijl ze klaagt over de opkomst van Vladimir Poetin, die ze karakteriseert als een autocraat, aan het eind van het decennium van de jaren 1990. Ter verdediging van Applebaum, ze is niet de enige in dit opzicht. Ze bevindt zich namelijk in het gezelschap van voormalige ambassadeurs (Michael McFaul), nationale veiligheidsexperts (Fiona Hill en Angela Stent) en inlichtingenofficieren (Andrea Kendall-Taylor, Steve Hall en John Sipher), die allemaal hun met Rusland beladen cv’s hebben gebruikt om zich te mengen in wat doorgaat voor een nationale dialoog in de mainstream media over de ware aard van Rusland en zijn leiderschap, en wat dat betekent voor de Verenigde Staten en zijn Europese bondgenoten.

Zonder uitzondering hebben de personages die hierboven zijn samengebracht Applebaums samenvatting van Poetins nalatenschap en toekomst als leider van Rusland herhaald. Er is echter één belangrijk verschil: terwijl Applebaum een waarnemer was van de Russische gebeurtenissen, waren de anderen allemaal spelers in het spel, actieve deelnemers aan de formulering en uitvoering van het Amerikaanse beleid ten aanzien van Rusland in de periode direct na de ineenstorting van de Sovjet-Unie. Ze hielpen beleid te propageren dat was ontworpen om de zwakke punten van Rusland op het gebied van politiek, economie en veiligheid uit te buiten ten gunste van de Verenigde Staten en toen Poetins onverwachte assimilatie tot het Russische presidentschap alles teniet dreigde te doen wat ze hadden bereikt tijdens het decennium van ruïneus bestuur onder Boris Jeltsin, werkten dezelfde actoren actief aan het ondermijnen van Rusland in de hoop Poetin ten val te brengen.

Elke analist die over het rampzalige decennium van de jaren ’90 spreekt in termen van “welvaart en politieke dynamiek” kan niet worden omschreven als een Russische “expert”, maar eerder als een anti-Russische propagandist. Hetzelfde moet gezegd worden van iedereen die de sociale en economische toestand van Rusland rond 1999 vergelijkt met Rusland in 2020 en ervoor kiest om de huidige toestand te beschrijven in termen van apathische verarming. Het feit dat Applebaum en zijn collega’s de huidige economische situatie van Rusland beschrijven als corrupt en zonder innovatie en ondernemerschap, verklaart misschien waarom ze er allemaal 100% naast zaten toen ze het opleggen van harde economische sancties tegen Rusland bepleitten in de nasleep van de Russische invasie in Oekraïne in februari 2022, in de overtuiging dat de Russische economie zou instorten, om vervolgens getuige te zijn van haar overleving, heropleving en explosieve expansie. Er zijn twee woorden die het huidige Russische economische klimaat beschrijven – innovatie en ondernemerschap. Het feit dat deze woorden niet voorkomen in het lexicon van deze voormalige “experts” wanneer ze de huidige Russische economische realiteit beschrijven, spreekt boekdelen over de onwetendheid van dit collectief.

Applebaum en haar geestverwanten begrijpen de wortels van de Russische politieke corruptie en verkalking maar al te goed – ze hebben dit systeem doelbewust opgebouwd onder het leiderschap van voormalig president Boris Jeltsin en het gekoppeld aan een economisch schema waarbij gepensioneerden werden beroofd terwijl roofridders floreerden. De Russische oligarchenklasse werd voortgebracht door de huidige Russische “experts” die Rusland uitleggen aan een Amerikaans publiek dat besmet is met de ziekte van russofobie die deze experts helpen overbrengen naar de mainstream. Het huwelijk van Russische oligarchen met de Russische politieke macht was onderdeel van een overkoepelend Amerikaans plan dat was ontworpen om de Russische natie te vernietigen in plaats van nieuw leven in te blazen. Het was de levende belichaming van maatschappelijke verkalking. En toen de opkomst van Vladimir Poetin hun grote plan dreigde te ontrafelen, keerden deze experts zich tegen hem en projecteerden hun zonden op de nieuwe president op klassieke Orwelliaanse wijze, waarbij ze het script omdraaiden zodat omhoog omlaag was, links rechts en goed fout.

De Applebaum-klasse van voormalige Russische “experts” kan nooit de waarheid over Rusland vertellen, omdat ze daarvoor eerlijk zouden moeten nadenken over hun eigen wandaden toen het ging om het vernietigen van Rusland, om te beginnen, en het proberen vernietigd te houden in de decennia die volgen. Ze hebben carrières opgebouwd en sinecures opgebouwd op basis van deze leugens en hun bestaan hangt af van hun vermogen om deze leugens te blijven vertellen aan het Amerikaanse publiek.

Het Rusland dat Vladimir Poetin erfde van Boris Jeltsin was een fundamenteel gebroken natie. De oligarchen hadden zich een plaats verworven in de Russische economische en politieke samenleving en het Russische volk had het vertrouwen in zijn eigen geschiedenis en cultuur verloren en was in plaats daarvan op zoek naar een westers fortuin waarvoor het zich moest vernederen op het altaar van de veronderstelde westerse culturele superioriteit. Een natie die zo ver verwijderd is van haar ware aard is bijna onmogelijk te besturen – geen enkele politicus zou de schoktherapie kunnen overleven die nodig is om het roer om te gooien. Poetin moest voorrang geven aan die delen van Rusland die het eerst moesten worden hersteld, zodat hij zijn neus moest ophalen voor de rotzooi die voorlopig moest blijven, omdat die het raamwerk vormde dat wat doorging voor Rusland bij elkaar hield.

In de loop der jaren was Poetin in staat om de corruptie van de oligarchenklasse aan te pakken, de schade van de decennialange verwaarlozing te herstellen en langzaam het genezingsproces op gang te brengen dat nodig was om de Russische natie en het Russische volk nieuw leven in te blazen. Maar de residuele smet van de Jeltsin-jaren hechtte zich nog steeds aan het Russische lichaam en de infectie was te diep om te kunnen worden verwijderd zonder veel van de bereikte resultaten op het gebied van maatschappelijke verjonging teniet te doen. De reactie van het Westen op de Russische invasie in Oekraïne gaf Poetin echter een onverwachte impuls in dit opzicht. Ten eerste ontvluchtten honderdduizenden politieke tegenstanders, de volgelingen van Alexi Navalny, het land. Ten tweede legde het Westen sancties op aan de oligarchen, waardoor ze financieel werden lamgelegd en hun invloed in Rusland werd verzwakt. En ten slotte heeft het Westen aangedrongen op een bijna volledige economische scheiding met Rusland en daarmee de stekker uit een politiek machtige klasse van Russische zakenlieden getrokken die onlosmakelijk was verweven met de westerse zakenelite.

Kortom, de westerse reactie op de Russische invasie in Oekraïne, beïnvloed door Anne Applebaum en haar geestverwanten, had een dramatische averechtse uitwerking. Niet alleen vernietigden westerse sancties de politieke levensvatbaarheid van de Russische oligarchen en zakelijke elites, maar het boomeranged terug op het Westen in een klassieke blowback die de Europese economie heeft verlamd. Vladmir Poetin was in staat om de noodzaak om de Russische defensie-economie te stimuleren te gebruiken om het soort innovatie en ondernemerschap na te streven waarvan Applebaum et al. beweerden dat het vandaag de dag in Rusland niet bestond.

De oorlog met Oekraïne en het collectieve Westen bereikte nog iets anders: het wekte een sluimerend gevoel van patriottisme onder het Russische volk. Deze patriottische opleving heeft ertoe geleid dat Russen verliefd zijn geworden op Rusland en hun cultuur, geschiedenis, religie en waarden hebben herontdekt. Vladimir Poetin is de drijvende kracht achter de Russische vernieuwing. Hij bouwt voort op dit nieuwe gevoel van nationale trots om de rol van Rusland op het internationale toneel te herdefiniëren als een grote natie met een unieke cultuur die in staat is zichzelf te onderhouden en als zodanig nooit meer afhankelijk te zijn van het Westen. Dit nieuwe Rusland kan op eigen benen staan en zichzelf beschermen tegen elke vijand die zich aandient.

De vlieg in de zalf van deze huidige realiteit is echter de mate waarin Rusland afhankelijk is geworden van het leiderschap van Vladimir Poetin. Poetin won de herverkiezing met 88% van de stemmen bij een opkomst van 77% van de kiesgerechtigden. Dit is een mandaat voor het soort verandering dat Poetin eerder niet kon overwegen uit angst het weefsel van de Russische civiele en economische samenleving te verscheuren. Nu de oligarchen en de pro-westerse economische elites effectief zijn uitgeschakeld door de sancties, kan Poetin ingrijpende economische hervormingen doorvoeren om de Russische economie nieuw leven in te blazen op basis van de massale herinvestering van middelen die eerder aan Rusland waren onttrokken.

De oorlog met Oekraïne heeft Poetin op een andere, misschien nog wel belangrijkere manier bevrijd. De overgebleven verrotting van de Jeltsin-jaren, in de vorm van regionale politici die meer bezorgd waren om hun individuele rijkdom dan om het Russische collectief, bestond nog steeds en was in hun aantal nog steeds een geduchte macht. Door de oorlog met Oekraïne niet langer te zien als een oorlog tussen twee broederlijke Slavische volkeren, waar veel Russen tegen waren, maar als een existentiële overlevingsstrijd met het collectieve Westen, heeft Poetin een patriottistische bron aangeboord die sinds de Tweede Wereldoorlog zijn weerga niet kent. Russisch patriottisme is nu direct gekoppeld aan steun voor en dienst in de Speciale Militaire Operatie. Vladimir Poetin heeft gebruik gemaakt van dit nieuwe patriottisme en het mandaat van zijn verkiezingsoverwinning om de moderne Russische politieke klasse te herdefiniëren en zo het soort structurele veranderingen in gang te zetten dat Rusland nodig heeft om te blijven groeien en bloeien in een post-Poetin tijdperk.

“Er wordt hier vaak gezegd,” verklaarde president Poetin in zijn inaugurele rede, “dat het staatshoofd in Rusland altijd overal verantwoording voor aflegt en zal afleggen. Dat is nog steeds zo. Maar vandaag,” merkte Poetin op, ”wil ik, hoewel ik me diep bewust ben van mijn eigen persoonlijke verantwoordelijkheid, toch benadrukken dat het succes en de welvaart van Rusland niet kunnen en mogen afhangen van één persoon of één politieke partij of politieke kracht alleen. We hebben een brede basis nodig voor de ontwikkeling van de democratie in ons land en voor de voortzetting van de veranderingen die we in gang hebben gezet. Het is mijn overtuiging,” vervolgde hij, ”dat een volwassen maatschappelijk middenveld de beste garantie is dat deze ontwikkeling zal doorgaan. Alleen vrije mensen in een vrij land kunnen echt succesvol zijn. Dit is de basis voor zowel economische groei als politieke stabiliteit in Rusland. We zullen er alles aan doen om ervoor te zorgen dat iedereen hier zijn talenten en capaciteiten kan ontplooien, om ervoor te zorgen dat zich een echt meerpartijenstelsel ontwikkelt en dat de persoonlijke vrijheden worden versterkt.”

Het “verkalkte, autoritaire politieke systeem” dat Anne Applebaum aan de kaak stelt, is slechts een hersenspinsel van haar en van degenen die, net als zij, een hekel hebben gekregen aan alles wat te maken heeft met het Rusland dat Vladimir Poetin heeft opgebouwd uit de ruïnes van het Jeltsin-decennium. Zij en haar Russische “experts” hebben het mis over Rusland en zijn leiderschap en zullen dat blijven doen. Hopelijk zullen de verantwoordelijken de prijs begrijpen die is betaald voor het geloven in zulke verwrongen analyses en zullen ze beginnen te luisteren naar de beoordelingen van degenen die de realiteit van Rusland willen begrijpen zoals die is, en niet de fictie van degenen die vastzitten in het mislukte beleid van het verleden. Alleen op deze manier kan de ziekte van russofobie, die de psyche van het Amerikaanse publiek in zijn greep heeft, overwonnen worden. En als het zover is – en die tijd zal komen – kunnen we allemaal de realiteit erkennen van wat Vladimir Poetin al heeft bereikt en waarderen wat hij op dit moment aan het bereiken is.

Maak kennis met de nieuwe baas. Hij is niet dezelfde als de oude baas.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Het Mechanisme: Hoe de verzonnen op “orde” gebaseerde regels afglijden naar wreedheid

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: