Welke Covid misdaden zullen de slachtoffers niet vergeven?

De geschiedenis heeft een andere wending genomen. In de tijd van de lockdowns werden hele bevolkingsgroepen gekleineerd door een neofeodale elite, terwijl die elite met verbazingwekkende regelmaat door diezelfde gekleineerde bevolkingsgroepen met hand en tand verdedigd werd. Binnen de westerse bestuursinstellingen zijn nu monoculturele autocratieën ontstaan, geallieerd met machtige bedrijfsbaronnen, die een systeem opleveren dat Benito Mussolini’s concept van fascisme benadert, schrijft Brownstone.org.

De strijd tegen deze duisternis zal zeker nog vele jaren duren. Wie en wat zullen die strijd levendig houden? Welk leed zal de strijd aanwakkeren en het vuur van de wrok brandende houden, en welk leed – hoe echt het ook geweest mag zijn – zal mettertijd vervagen en dus slechts een zwakke bondgenoot zijn van de soldaten van het verzet?

De sociale wetenschap heeft redelijke antwoorden op deze vragen, die in wezen vragen zijn over waar mensen aan wennen en waaraan niet.

In de tientallen jaren oude welzijnsliteratuur wordt gevraagd of en op welke tijdschaal mensen zich aanpassen aan grote levensschokken. Onderzoekers houden jaar na jaar bij hoe tevreden mensen met het leven zijn, en hoe hun levenstevredenheid verandert als ze getroffen worden door grote levensschokken, zoals echtscheiding, werkloosheid, financieel verlies, gewelddadige criminaliteit, de dood van dierbare anderen, ernstige ziekten, huisuitzetting, enzovoort.

Wij hebben zelf bijgedragen tot deze literatuur, die nu honderden artikelen telt. Sommige van de vuistregels die uit dit onderzoek gedistilleerd zijn, zijn opzienbarend, en vele blijven onbekend buiten de welzijnsgemeenschap. Wij baseren ons hieronder op deze inzichten van hoog niveau, waarbij wij natuurlijk erkennen dat er op elke regel uitzonderingen zijn.

Ten eerste herstellen mensen wel degelijk van de dood van dierbaren. Het duurt ongeveer twee jaar, maar na die tijd zijn de mensen ongeveer even tevreden met het leven als vóór het overlijden. Zij gaan gewoon verder met hun leven. Het blijkt zelfs dat mensen van bijna elke schok in hun sociale netwerken verder gaan door binnen ongeveer twee jaar nieuwe sociale relaties te vinden. Dit betekent dat wij meestal over tijdelijke eenzaamheid, werkloosheid, persoonlijke geschillen, en veranderingen van loopbaan heen komen.

Evenzo hebben mensen geen blijvende pijn van beperkingen van hun politieke vrijheid, reisonderbrekingen, voortdurende deugdsignalering, of het uitdragen van onwaarschijnlijke geschiedenissen, om de eenvoudige reden dat welzijn in de eerste plaats nauwelijks met die dingen verbonden is.

Het menselijk welzijn is veel meer ingebed in aspecten van het leven zoals geestelijke gezondheid, sociale status, en warme sociale betrekkingen. Vrijheid en andere ongrijpbare sociale “goederen” hebben wel invloed op deze drie hoofdfactoren van welzijn, maar voor de meeste mensen niet veel en om redenen die zij niet helemaal begrijpen.

Dit betekent dat hameren op het verlies van vrijheid – hoe slecht dat ook is voor de ontwikkeling van de menselijke samenlevingen op langere termijn – niet de beste aanpak is als u massale steun wilt verwerven tegen de feodale elites die nu de dienst uitmaken. De tractie op dat gebied vervliegt gewoon snel. Als politici een publiek nog kunnen afleiden na twee jaar allerlei schade aan hun vrijheid en sociale leven te hebben toegebracht, dan geven wij het niet graag toe, maar zij zijn er mee weggekomen.

Waar wennen de mensen niet aan? Zij herstellen niet van verminderingen in sociale status. Mensen komen alleen over werkloosheid heen, bijvoorbeeld, als zij een andere baan vinden of in een andere rol gaan werken die sociaal evenveel gewaardeerd wordt (zoals “huisvrouw”, of “gepensioneerde”).

Op grond hiervan zouden wij voorspellen dat iemand die een belangrijke rol in het bedrijfsleven vervulde, maar wiens bedrijf door Covid-beperkingen vernietigd werd, een brandende en blijvende wrok tegen dat verlies zal koesteren, tot en tenzij zij een alternatieve rol vindt die ongeveer dezelfde status heeft, omdat zij de terugkeer van haar verloren sociale status blijft willen.

Die wrok zal des te heviger branden als er een groep met een hoge status is die zij de schuld kan geven van haar verlies, en waarvan zij kan hopen dat zij die status voor zichzelf kan veroveren. Permanente beschadiging van status, gekoppeld aan het idee van teruggave, is krachtig. Het zorgt voor een motivatie die blijft branden.

Machiavelli deed 500 jaar geleden een soortgelijke observatie over de menselijke natuur, toen hij een heerser adviseerde wat hij niet moest doen, en opmerkte: “Hij moet zich vooral onthouden van inbeslagneming van het bezit van anderen, want een mens vergeet sneller de dood van zijn vader dan het verlies van zijn patrimonium.”

Het inzicht dat statusverlies tot blijvende wrok leidt, geldt ook voor verloren gezondheid en gemiste kansen, als die verliezen in verband gebracht kunnen worden met een actuele groep schuldigen van wie iets afgepakt kan worden. Het idee dat er iets belangrijks gestolen is dat, als het op de een of andere manier teruggegeven zou worden, het leven hier en nu aanmerkelijk zou verbeteren, is buitengewoon krachtig. Het idee dat vaccins blijvende schade aan de gezondheid hebben toegebracht, of dat mensen van hun beste jaren beroofd zijn, gekoppeld aan de aannemelijke schuld in beide gevallen van een vervelende elite, zou in dit plaatje passen.

Als wij deze logica volgen, verwachten wij de geleidelijke opkomst en het uiteindelijke succes van een verzetsverhaal dat de massa “opzettelijk beschadigd is door een rijke elite”. Vooral vaccinschade, echt of ingebeeld, is vanuit een modern narratief oogpunt uiterst krachtig, omdat het aansluit bij de obsessie met zichzelf die de sociale media kenmerkt en de moderne lafheid schraagt.

Steeds meer mensen zullen zich zorgen gaan maken dat zij gif ingespoten hebben gekregen dat hen blijvend beschadigd heeft, vooral als de bedrijven die het gif verkopen eventueel gedwongen zouden kunnen worden om hen voor de schade te vergoeden. Het obsederen over hoe iemands gezondheid beschadigd is door vaccins die anderen hem hebben toegediend, past als een handschoen in de hedendaagse grievencultuur: het is persoonlijk, het noemt een schuldige groep, het maakt draconische acties mogelijk, het eist herverdeling naar zichzelf, en het is eenvoudig te begrijpen.

Voor Team Lockdown, dat later is omgevormd tot Team Vaccin, zal het uiterst moeilijk zijn om de schuld voor de schade aan vaccins te ontlopen, vooral omdat Team Lockdown/Vaccin zo flagrant de beginselen van de volksgezondheid en de wetenschappelijke normen bij medische proeven heeft veronachtzaamd. Dat het Covid-vaccinproject het opzettelijk blootstellen van kinderen aan bekende risico’s zonder noemenswaardig redelijkerwijs te verwachten voordeel inhield, zal op langere termijn heel moeilijk voor de bevolking te verbergen zijn.

Welke afleidingsmanoeuvres men ook kan verzinnen, de verdenking van blijvende schade aan zichzelf en aan eigen kinderen zal blijven terugkomen, vooral omdat grote meerderheden in de meeste westerse staten zich in de luren hebben laten leggen om deze vaccins te aanvaarden.

Bewijzen van vergrote harten, bloedstolsels, weefselbeschadiging op lange termijn, genetische verandering, ondermijning van het immuunsysteem, enz. zullen de mensen steeds weer herinneren aan het voortdurende gezondheidsverlies dat hen wordt aangedaan. De schade aan hun gezondheid zal de geesten van de massa’s belagen, vooral wanneer hun in de toekomst dure gezondheidsproblemen overkomen. Waar of niet, zij zullen vermoeden dat zij die problemen niet gehad zouden hebben als zij de vaccins niet genomen hadden.

Deze vermoedens zijn in staat tot de verbeelding van het publiek te spreken. Dit kan een zucht naar wraak en schadevergoeding opwekken. Er zal ongetwijfeld een hele reeks populaire boeken over dit onderwerp verschijnen, waarnaar iedereen in politieke gevechten zal teruggrijpen. De reactie op Covid kan en zal in de komende jaren ongetwijfeld worden afgeschilderd als het product van criminele nalatigheid.

Zoiets kan lelijk worden. Zodra een bevolking er werkelijk van overtuigd is dat zij verraden is door een elite die zowel geld als status (lees: dingen te verliezen) heeft, zijn alle handschoenen uit. Wij bevinden ons dan in soortgelijke historische omstandigheden als die waarin Duitsland zich bevond in de jaren 1920, waar het geloof zich verspreidde dat Duitsland de Grote Oorlog verloren had door verraad van socialisten en Joden. Dit geloof werd de “Dolchstoßlegende” genoemd, en werd een verhaallijn die zeer effectief door u-weet-wel-wie gebruikt werd. Velen van wie men dacht dat zij het verraad hadden gepleegd, hebben het niet overleefd.

In voor- en tegenspoed lijkt een verhaal over verraad in deze trant op dit moment onvermijdelijk. Er komt een nieuw dolkverhaal, ditmaal deels omdat het waar is, en deels omdat het zowel aan de behoeften van het verzet als aan de normen van de moderne tijdgeest beantwoordt.

Hoe krachtig dit verhaal zal blijken te zijn, is moeilijk te voorspellen, maar wat we wel kunnen voorspellen is op wie men kan rekenen om het het luidruchtigst te verdedigen: de ondernemers die hun posities onherroepelijk verloren hebben door de Covid-lockdowns en andere beperkingen, de jongeren en alleenstaanden die om soortgelijke redenen de beste jaren van hun leven verloren hebben, en degenen die geloven dat de vaccins hen en hun kinderen blijvende schade hebben toegebracht. Die alliantie – gesmeed in het vuur van blijvende schade aan het menselijk welzijn – zou een geduchte tegenstander kunnen opleveren tegen de schuldige Covid-elites.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

COVID-19 VACCIN DOSSIER

We zullen niet vergeten. We zullen niet vergeven. Er zal een afrekening zijn

Volg Frontnieuws op Telegram