Het goede nieuws is dat de Verenigde Staten oproepen tot diplomatie in het Midden-Oosten. Het slechte nieuws is dat ze verslagen zijn door de rebellen van de Houthi’s in Jemen.
De speciale gezant van de VS voor Jemen, Tim Lenderking, gaf toe: “We zijn voorstander van een diplomatieke oplossing, we weten dat er geen militaire oplossing is.” Lenderking spiegelde zich aan de Britse voormalige premier Winston Churchill die zei: “Je kunt er altijd op rekenen dat de Amerikanen het juiste doen, nadat ze alle andere mogelijkheden hebben uitgeput,” schrijft James Durso.
De VS stuurden hun marine in december 2023 naar de Rode Zee en de Golf van Aden als reactie op de aanval van de Houthi’s op koopvaardijschepen die volgens de groep banden hadden met Israël. De Houthi’s verklaarden dat ze de maritieme handel in het gebied aanvielen totdat Israël een staakt-het-vuren afkondigde in Gaza en meer hulp toeliet tot de enclave.
Via de Rode Zee en het Suezkanaal wordt 30% van het wereldwijde containervervoer afgewikkeld. Door de aanvallen werd het verkeer omgeleid via Kaap de Goede Hoop, waardoor de reis twee weken langer duurde en veel geld kostte.
De Houthi’s zeggen meer dan 520 raketten en drones te hebben gelanceerd, een mix van ballistische antischipraketten, kruisraketten, onbemande luchtvaartuigen, onbemande oppervlakteschepen en onbemande onderwaterschepen, op meer dan 50 schepen, waarvan de meeste geen banden hadden met Israël, en drie koopvaardijschepen te hebben geelimineerd.
Bij de Amerikaanse marine vielen drie doden toen twee Navy SEAL commando’s verdronken in de Arabische Zee tijdens een missie om Iraanse wapentransporten naar Jemen te onderscheppen, en een matroos onder onbekende omstandigheden overboord sloeg en verloren werd verklaard. Volgens de rebellen vielen er 37 doden en 30 gewonden onder de Houthi na 424 luchtaanvallen door Amerikaanse en Britse troepen.
In de Rode Zee liggen ook verschillende glasvezelkabels en begin maart werden er vier beschadigd gemeld. Eerst werd gevreesd dat de oorzaak bij de Houthi’s lag, maar waarschijnlijk was het zinkende koopvaardijschip Rubymar beschadigd door Houthi antischip-raketten, dat zijn anker over de kabels sleepte.
En daar bleven we tot begin april, toen de heer Lenderking toegaf dat er geen militaire oplossing was en suggereerde dat de VS de groep niet langer als terroristisch zouden bestempelen als ze zouden stoppen met het aanvallen van koopvaardijschepen.
Oké, maar de Houthi’s hadden hun voorwaarden al aangekondigd: ze zullen stoppen als er een staakt-het-vuren is in Gaza en de hulpleveranties worden hervat, en Lenderking erkende dit.
Hoewel de media vol staan met verhalen dat de Amerikaanse president Joe Biden boos is op de Israëlische premier Benjamin Netanyahu voor de buitensporige burgerdoden in Gaza, zijn de wapenleveringen aan Israël niet vertraagd, dus het “boze Joe” gedoe is waarschijnlijk ten behoeve van moslimkiezers in Michigan en Wisconsin.
De VS hebben China gevraagd om tussenbeide te komen bij de beschermheer van de Houthi’s, Iran, om de Houthi’s zover te krijgen dat ze hun wapens neerleggen. Leuk, maar wat levert het China en Iran op?
Hoewel de Houthi’s de maritieme handel, die van cruciaal belang is voor de wereldeconomie, hebben verstoord, is de Amerikaanse marine waarschijnlijk stiekem blij omdat ze al tientallen jaren geen echte actie meer heeft gezien. Een marineleider gaf toe: “Ik denk dat je terug moet gaan naar de Tweede Wereldoorlog om schepen [van de Amerikaanse marine] te zien vechten.”
De bekentenis van de gezant dat geweld heeft gefaald is een blauw oog voor de VS en haar bondgenoten die er niet in zijn geslaagd om de Houthi’s, een groep met minder tonnage dan de Cajun Navy, te onderwerpen.
Maar de VS staat niet alleen. Saoedi-Arabië en zijn bondgenoten mengden zich in 2015 in de burgeroorlog in Jemen, maar ondanks 24.000 luchtaanvallen kondigden ze in 2022 een staking van de vijandelijkheden aan en gingen ze vredesbesprekingen aan via bemiddeling van Oman. In het belang van een rustige omgeving sloten de Saoedi’s de lucht-, zee- en landtoegang tot Jemen af, maar stonden later toe dat humanitaire vluchten werden hervat.
Het Amerikaanse leger staat ook onder toenemende financiële druk omdat het onderscheppingsraketten van $2 miljoen afvuurt op drones die $2.000 kosten. Het non-stop opereren van schepen en vliegtuigen zal intensief en kostbaar onderhoud vergen wanneer ze terugkeren naar de haven en kan veel matrozen aanmoedigen om de marine te verlaten in een tijd waarin de dienst er chronisch niet in slaagt om zijn wervingsdoelen te halen.
De tactieken van de Houthi’s zullen door de vijanden van Amerika worden bestudeerd en door de Houthi’s verder verfijnd als goedkope/laagtechnologische methoden om de Amerikaanse strijdkrachten te frustreren. Nadat ze hebben gezien hoe de Amerikanen eerst werden verslagen door de laagtechnologische Taliban in Afghanistan en nu door de Houthi’s, kunnen anderen in de verleiding komen om de Amerikanen ook te verslaan.
Recente berichten dat de wapens van de Houthi’s opraken en dat Jemenitische burgers geen geld meer kunnen overmaken vanwege Amerikaanse en Europese sancties mogen dan waar zijn, maar de terugtrekking van de VS naar de diplomatie zal de Jemenieten wat ademruimte geven. De Houthi’s hebben misschien geleden onder de Amerikaanse en Britse bombardementen, maar ze hielden vol tot de aanvallers van koers veranderden.
Het waren niet alleen Amerikaanse en Britse troepen die ondermaats presteerden.
In februari opende een Duits marineschip in de Rode Zee het vuur op een Amerikaanse drone die het verkeerd identificeerde als een Houthi-drone en in april heeft het Duitse fregat Hessen de Rode Zee verlaten en er komt pas in augustus vervanging.
Denemarken ontsloeg zijn defensiechef nadat een Deens marineschip gebreken had aangetoond in zijn luchtverdedigings- en munitiesystemen. Een Frans oorlogsschip verliet de Rode Zee nadat het geen munitie meer had om Houthi-aanvallen af te slaan, en de commandant bekende dat het “ongeremde geweld… nogal verrassend was.”
De Houthi-aanvallen zijn een belasting voor de rest van de wereld, net als de onwil van de VS om een staakt-het-vuren af te dwingen in Gaza. Met de presidentsverkiezingen van 2024 in het verschiet, en met zwarte en Latijns-Amerikaanse kiezers die gunstiger staan tegenover Donald Trump en de Republikeinen, zal Biden geen staakt-het-vuren promoten omdat hij de Joden aan zijn kant moet houden.
Egypte verliest inkomsten uit het Suezkanaal – een daling van bijna 50% – en zal druk uitoefenen op de VS om serieus werk te maken van een verzoening die goed is voor de Jemenieten, zelfs als sommige mensen in Washington D.C. humeurig zijn.
En Caïro zal geen militair geweld willen gebruiken in Jemen omdat het zich herinnert hoe zijn 70.000 troepen vastliepen in de burgeroorlog in Noord-Jemen van 1962-1968. Caïro zal de Amerikaanse inspanningen om de druk in Gaza te verlichten niet graag steunen, tenzij de Amerikanen de Rode Zee weer openstellen voor vrachtverkeer.
De Houthi’s hebben zichzelf waarschijnlijk opzettelijk in een hoek gedreven met de eis voor een staakt-het-vuren. Als de VS de Houthi’s op de proef zou stellen met een staakt-het-vuren en ze zouden doorgaan met de aanvallen op de scheepvaart, dan zou dat hen publiekelijk als fraudeurs kunnen ontmaskeren.
Als de Houthi’s zich aan hun woord houden, zal dat natuurlijk hun statuur verhogen dat ze de Amerikanen op het rechte pad hebben gebracht, hoewel Washington’s late ontdekking van diplomatie dat doel misschien al heeft bereikt.
Om redenen van bureaucratische organisatie, voorrechten van het Congres en etnische politiek worden de meeste Amerikaanse kwesties op het gebied van buitenlands beleid in afzonderlijke silo’s beheerd. Het is dus niet mogelijk om van silo A te nemen om aan silo B te geven, maar dat is wel wat de Houthi’s eisen.
Dus wat kan de VS doen?
Een staakt-het-vuren in Gaza afdwingen?
De Amerikanen zullen dat niet doen met de verkiezingen voor de deur, en de enige manier om een staakt-het-vuren af te dwingen zou zijn om te stoppen met het leveren van wapens en inlichtingen aan Israël, een no-go bij Amerikaanse congresleden en hun aanhangers van de defensie-industrie, en vooral na de Iraanse tegenaanval op Israël.
Focus op het vredesproces in Jemen?
Het vredesproces in Jemen is op sterven na dood en voor een succesvolle verzoening is een gezamenlijke inspanning nodig onder leiding van de Arabische Liga of de Organisatie voor Islamitische Samenwerking, wat een rol voor de Houthi’s in de eenheidsregering betekent. De Amerikaanse kiezers zullen zich hier niets van aantrekken, maar zullen Amerikaanse functionarissen en politici terugslaan wegens het “belonen van terrorisme?”
Waarschijnlijk wel, maar dat was geen probleem met Ierland of Zuid-Afrika. Aan de andere kant zullen de buren van Jemen een vreedzame uitkomst toejuichen en zich misschien afzijdig houden zodat Washington het publieke gezicht kan zijn van een mislukte vredesinspanning (en Al-Jazeera en andere media in het Midden-Oosten zullen non-stop aandacht besteden aan de perfidie van de Amerikanen).
In 2021 beloofde de nieuw verkozen president Joe Biden een tijdperk van “meedogenloze diplomatie”, maar de regering Biden heeft de traditionele Amerikaanse military-first aanpak van politieke uitdagingen voortgezet.
Als Washington vasthoudt aan het script, kunnen toekomstige Amerikaanse functionarissen maar beter wennen aan ontmoetingen zoals deze tussen het Amerikaanse en Noord-Vietnamese leger:
“Je weet dat je ons nooit verslagen hebt op het slagveld,” zei de Amerikaanse kolonel.
De Noord-Vietnamese kolonel dacht even na over deze opmerking. “Dat kan wel zo zijn,” antwoordde hij, “maar het is ook irrelevant.”
Het vrijhandelssysteem van na de Tweede Wereldoorlog werd ondersteund door Amerikaanse zeemacht, dus het mislukken van de maritieme expeditie in de Rode Zee is een slechte zaak na de Amerikaanse nederlaag in Afghanistan.
Het lijkt erop dat de Amerikaanse marine het eerste echte zeegevecht in decennia heeft verloren – of niet heeft gewonnen – in een tijd waarin de vloot te klein is om aan de wereldwijde verplichtingen van Amerika te voldoen.
Washington moet dus overwegen het evenwicht te herstellen tussen oorlogsvoering + sancties en handel + diplomatie en vervolgens de uitdaging van de Amerikaanse marineman Seth Cropsey in overweging nemen, die zich afvroeg: “Waar is een wereldwijde zeemacht voor?”
Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Voor de verdedigers van Israëls oorlog tegen Gaza, het spel is voorbij
