9 – 11 september zal de geschiedenis ingaan als een periode van grote betekenis in de Russisch-Oekraïense oorlog. Beide oorlogvoerende partijen hebben zeer belangrijke drempels overschreden, die tezamen erop wijzen dat de oorlog een nieuwe fase ingaat. Op de 9e en 10e behaalde Oekraïne zijn eerste concrete succes van de oorlog door het door de Russen bezette gebied in de Oblast Charkov ten westen van de Oskil-rivier te heroveren, met inbegrip van de westelijke oever van Kupyansk en het doorgangsknooppunt Izyum, schrijft Big Serge.
Intussen riep Vladimir Poetin een spoedvergadering van zijn nationale veiligheidsraad bijeen, die de aanzet gaf tot Ruslands eigen escalatie op de 11e, toen de Oekraïense infrastructuur eindelijk werd aangevallen, waardoor een groot deel van het land in duisternis werd gedompeld.
Het lijkt duidelijk dat de oorlog een nieuwe fase ingaat, en het lijkt zeer waarschijnlijk dat beide partijen in de nabije toekomst zullen proberen om beslissende actie te ondernemen. Laten we voor nu proberen de ontwikkelingen van de afgelopen week te ontleden en een idee te krijgen van waar de oorlog heen gaat.
Het tegenoffensief van Charkov
Op het gevaar af erg pedant te klinken, is het Oekraïense tegenoffensief in het oosten van de oblast Charkov een uitstekende demonstratie van de moeilijkheden bij het evalueren van militaire operaties. Iedereen is het eens over de basisgeografie van wat er gebeurd is: Oekraïne heeft alles ten westen van de rivier de Oskil vrijgemaakt van Russische troepen. Niemand is het er echter over eens wat dit betekent. Ik heb al de volgende interpretaties voorbij zien komen – let wel, men kwam tot al deze conclusies op grond van dezelfde gegevens:
- Rusland heeft Oekraïne in de val gelokt en zal spoedig de tegenaanval inzetten
- Rusland heeft zich vrijwillig uit Charkov teruggetrokken om andere fronten prioriteit te geven
- Rusland heeft de Oekraïners naar buiten gelokt om hen met artillerie te treffen
- Rusland leed onder een enorme mislukking van de inlichtingendienst en zag of reageerde niet op het offensief van Oekraïne
- Rusland leed een nederlaag in de strijd en werd gedwongen zich terug te trekken
Laten we een methodische autopsie uitvoeren en zien waar we mee wegkomen.
Het eerste wat wij willen opmerken is dat de krachtsverschillen aan dit front ronduit lachwekkend waren. Oekraïne stelde een aanvalsgroep samen van minstens vijf volledige brigades, en mikte op een contactlijn waar helemaal geen Russische reguliere troepen waren. De Russische frontlijnverdediging in de regio werd bemand door geallieerde donbas-milities en nationale gardisten. Het schijnt dat er een eenzame Bataljon Tactische Groep (BTG) in Izyum was, maar verder weinig.
Het valt niet te ontkennen, zelfs niet voor de Oekraïners die de opmars vieren, dat de oblast Charkov bijna geheel ontdaan was van Russische troepen, zodat er weinig meer dan een afschermingsmacht overbleef. Hieruit vloeien twee belangrijke dingen voort. Ten eerste, dat de Oekraïense schokgroep op de meeste plaatsen oprukte tegen een vrijwel onbestaande weerstand. Ten tweede, en dat is onheilspellender voor Oekraïne, konden de eenheden van lage kwaliteit die voor afschermingsdoeleinden waren achtergelaten, goed weerstand bieden tegen de Oekraïners – de mannen van Rosgvardiya in Balakliya hielden enkele dagen stand, voordat zij via een corridor geëvacueerd werden.
In mijn vorige analyse, uitgevoerd toen het Oekraïense tegenoffensief zich net begon te ontwikkelen, heb ik twee belangrijke dingen opgemerkt over de vorm van het slagveld.
- Ik stelde dat Oekraïne niet in staat zou zijn om over de Oskil door te stoten en hun offensief naar behoren uit te buiten.
- Ik merkte op dat Oekraïne snel oprukte tegen dun bemande, uitgeholde delen van het front, en dat Rusland maar weinig aan de strijd had deelgenomen.
Beide beweringen waren juist. Ik geef echter eerlijk toe dat ik er de verkeerde conclusie uit heb getrokken. Volgens mij zou de Oekraïense opmars culmineren bij de rivier de Oskil, waardoor zij kwetsbaar zouden blijven voor een Russische tegenaanval door de gearriveerde reserves. Het lijkt nu vrij duidelijk dat dit onjuist is, en dat de Russische reserves die onderweg waren tot taak hadden de verdediging bij de Oskil te stabiliseren, en niet een tegenaanval te lanceren.
Dit was geen operationele val van Rusland, maar evenmin een overwinning in de strijd voor Oekraïne – om de eenvoudige reden dat er helemaal niet veel van een strijd sprake was. Rusland had deze stellingen al uitgehold, en de overgebleven verdedigingstroepen zeer snel teruggetrokken. Oekraïne heeft veel terrein afgelegd, maar was niet in staat Russische eenheden te vernietigen, omdat die er eigenlijk niet waren.
Het zou dwaas zijn om nu te proberen de Oekraïense kant van hun enthousiasme af te praten. Ere wie ere toekomt, zij zijn er wel in geslaagd een grote schokgroep samen te stellen, die op een zwak deel van het front te richten, en een flink stuk terrein terug te winnen. Gezien het abjecte gebrek aan successen voor Oekraïne in deze oorlog, proberen zij terecht elk laatste beetje moreel en propaganda hieruit te persen.
Ik geloof echter niet dat de territoriale verliezen in Charkov ook maar iets veranderen aan de uiteindelijke berekening van de oorlog. Rusland heeft dit front uitgehold en terrein prijsgegeven, maar het heeft de Oekraïense troepen die oprukten kunnen vermorzelen met meedogenloze artillerie- en luchtaanvallen. Oekraïense zenders maken op grote schaal melding van overvolle ziekenhuizen. Het Russische Ministerie van Defensie claimde 4.000 doden en 8.000 gewonden voor Oekraïne tijdens hun opmars – ik geloof dat dit hoog is, maar zelfs als we de aantallen met 50% verminderen (dan blijven er in totaal 6.000 slachtoffers over, redelijk gezien de hoeveelheid munitie die Rusland heeft gelost) is het heel duidelijk dat de verliesverhoudingen in deze operatie zwaar tegen Oekraïne waren opgestapeld, zoals ze altijd zijn.
Momentum
Zoals ik in mijn vorige stukje al voorspelde, is Oekraïne er tot nu toe niet in geslaagd hun offensief uit te buiten door de operationele diepte te bereiken. Zij zijn totaal niet in staat geweest hun troepen over de Oskil-rivier te projecteren. Nu de opmars in oostelijke richting vastgelopen is, proberen zij hun momentum te behouden, of althans de schijn ervan.
De succesvolle opmars van Oekraïne in de Oblast Charkov is aangevuld met een golf van schijnvertoningen en propaganda, bedoeld om een totale verschuiving van het strategisch momentum te simuleren. Hiertoe behoren vervalsingen in verband met de Russische binnenlandse politiek, zoals verzonnen oproepen tot afzetting van Poetin, en verkeerde informatie over het slagveld, zoals beweringen dat het Oekraïense leger de grenzen van de LNR is binnengedrongen of de stad Donetsk heeft bestormd. Zij hebben ook uit de context gerukte video’s verspreid (de populairste toont een Russisch voertuigendepot op de Krim) waaruit zou blijken dat de Russen honderden voertuigen in Izyum hebben achtergelaten.
De vervalsing is niet belangrijk. Oekraïne zal echter ook proberen het momentum op het slagveld te behouden door op de operatie in Charkov voort te borduren met extra tegenoffensieven. Zij blijven proberen om de rivier de Donets met geweld over te steken om Lyman te bestormen, zonder succes. Zij zetten ook hun aanvallen in de richting van Kherson voort, waarbij zij weinig vorderingen maken en veel slachtoffers maken.
De belangrijkste ontwikkeling is echter de bewering dat een tweede Oekraïense schokgroep in Zaparozjië is samengebracht. Dit is een gebied waar de geografie Oekraïne daadwerkelijk in staat zou stellen tot operationele exploitatie. Een succesvolle opmars naar Melitopol of Mariupol zou de landbrug naar de Krim in gevaar brengen en de hele positie van Rusland in het zuiden dreigen te verbrokkelen.
In tegenstelling tot Charkov gaat het hier echter niet om een uitgehold gedeelte van het front. Het pas gevormde Russische 3e Korps is in het zuiden geconcentreerd, en men heeft onlangs Russische konvooien door de regio Mariupol zien trekken. Oekraïne kan heel goed nog een offensieve operatie in deze richting ondernemen, maar gezien de sterkte van de Russische groepering hier zullen de resultaten meer lijken op die van Cherson dan op die van Charkov.
Soevereiniteit
Tijdens de eerste maanden van de oorlog heb ik op Twitter betoogd dat massale offensieven moeilijk zijn, en dat Oekraïne nog niet het organisatorische vermogen had getoond om een operatie hoger dan het brigadeniveau te organiseren. Alle aanvalsacties die wij in het begin van Oekraïne zagen, waren van de hand van enkele brigades – of vaker nog, van enkele bataljons – die het initiatief namen.
Welnu, zie, Oekraïne slaagde erin om tenminste twee (Kherson, Kharkov) en misschien drie (Zaporizhia) multi-brigade schokgroepen op te stellen, en gecoördineerde operaties uit te voeren. Dit werd mogelijk gemaakt doordat Oekraïne een pseudo-staat is, die door de NAVO bevoorraad, gefinancierd en in toenemende mate beheerd wordt. De westerse agentschappen kunnen het niet laten op te scheppen – Groot-Brittannië heeft zichzelf aangewezen als de partij die verantwoordelijk was voor het plannen en organiseren van de Kherson-operatie, terwijl de VS de eer opeisen voor de succesvollere Kharkov-aanval.
Het is moeilijk te overschatten in welke mate Oekraïne uitsluitend door het westen gesteund wordt. Oekraïense soldaten worden opgeleid door NAVO-officieren, bewapend met NAVO-wapens, in het veld vergezeld door buitenlandse vrijwilligers die NAVO-soldaten zijn, en de Oekraïense pseudo-staat wordt draaiende gehouden door geldinjecties uit het westen. Video’s van het Kharkov front zijn er in overvloed met Engels sprekende soldaten en buitenlandse wapens.
Het punt is niet alleen om er voor de zoveelste keer op te wijzen dat Oekraïne een mislukte staat is – een lijk dat de illusie van leven wordt gegeven door actoren van buitenaf die zijn ledematen bewegen. Het punt is dat Rusland dit begrijpt en terecht inziet dat het zich in een beschavingsbotsing met het westen bevindt. Daartoe moeten wij begrijpen dat er een Russische escalatie aan de gang is, en nadenken over wat dat betekent.
Escalatie en mobilisatie
Op dit ogenblik is het idee dat Rusland moet mobiliseren een oude vermoeide meme geworden, met dank aan de gestoorde Igor Strelkov. Het is zeker waar dat Rusland moet escaleren, maar direct overgaan tot mobilisatie (de economie op oorlogssterkte brengen en de dienstplichtigen oproepen) zou een grote vergissing zijn. Rusland heeft andere, betere manieren om te escaleren. De recente Oekraïense opmars in Charkov is een voor de hand liggend signaal om de troepenmacht op te voeren, en Oekraïense beschietingen van doelen aan de andere kant van de Russische grens verhogen alleen maar de druk om de handschoenen uit te trekken.
Ik zou eerst willen zeggen waarom ik tegen mobilisatie ben. Een van de belangrijkste dimensies van deze oorlog is het economische front. Europa wordt aan de rand van de afgrond gedreven door de energiecrisis. De Wall Street Journal heeft een mijns inziens treffende omschrijving van de crisis gegeven en waarschuwt voor een “nieuw tijdperk van deïndustrialisatie in Europa”.
Een volledige mobilisatie zou zeer duur zijn voor de Russische economie, en de voorsprong die het momenteel in de economische confrontatie met Europa heeft in gevaar brengen. Dit is, geloof ik, de voornaamste reden waarom de Russische regering vandaag zo snel was om de geruchten over een mobilisatie de kop in te drukken. Er zijn nog andere stappen op de escalatieladder voordat men op totale oorlogssterkte overgaat.
Er zijn al geruchten dat Rusland van plan is de formele benaming van de oorlog te veranderen, van “Speciale Militaire Operatie”. Hoewel dat een formele oorlogsverklaring zou kunnen betekenen, acht ik dat onwaarschijnlijk. Veeleer zal Rusland de operatie in Oekraïne waarschijnlijk dezelfde benaming geven als zijn operaties in Syrië, de inzetregels versoepelen en serieus beginnen te richten op Oekraïense middelen.
Een voorproefje daarvan zagen wij gisteravond, toen Rusland met een aantal raketten meer dan de helft van de Oekraïense elektriciteitsopwekking wegvaagde. Er zijn nog veel meer doelen waar zij achteraan kunnen – meer knooppunten in het elektriciteitsnet, waterpomp- en filtreerinstallaties, en commandoposten op hoger niveau. Er is op zijn minst enige waarschijnlijkheid dat Rusland de commandofaciliteiten met NAVO-personeel erin als doelwit begint te nemen. Plausibele ontkenning werkt naar twee kanten; omdat de NAVO niet officieel in Oekraïne is – alleen “vrijwilligers” – is het richten op hun personeel geen openlijk agressieve daad.
Rusland heeft ook vele manieren om zijn troepenmacht in Oekraïne op te voeren, die minder ver gaan dan volledige mobilisatie. Zij hebben een pool van gedemobiliseerde contract soldaten die zij kunnen oproepen, en ook een pool van reservisten die zij met een gedeeltelijke mobilisatie op de been kunnen brengen.
De Russische lijn verhardt zich. Net in de afgelopen 24 uur zei de woordvoerder van het Kremlin, Dmitry Peskov, dat er “geen vooruitzicht op onderhandelingen” met Oekraïne was, en Poetin zei: “Onvriendelijke krachten hebben het op ons gemunt, en wij moeten initiatief nemen om erin te slagen hen te confronteren.” Medvedev ging zojuist nog verder: “Een zekere Zelensky zei dat hij geen dialoog zal voeren met hen die ultimatums uitvaardigen. De huidige “ultimatums” zijn een opwarmertje voor kinderen, een voorproefje van eisen die in de toekomst gesteld zullen worden. Hij kent ze: de totale overgave van het regime in Kiev op de voorwaarden van Rusland.”
Als u van mening bent dat de Russische regering volkomen incompetent en bedrieglijk is, kunt u uitspraken als deze gerust beschouwen als grootspraak. Maar gezien het waarschuwingsschot dat gisteren op de Oekraïense elektriciteitsopwekking is afgevuurd, heb ik het gevoel dat Rusland zich voorbereidt op een escalatie naar een hoger intensiteitsniveau, waartegen Oekraïne met zijn inheemse middelen niet opgewassen is. De enige andere speler op de escalatieladder zijn de Verenigde Staten.
Donkere tijden liggen in het verschiet voor Oekraïne – en misschien ook voor de Amerikanen aan het andere front van deze oorlog.
Het andere zuidelijke front
Syrië en Oekraïne zijn twee fronten in dezelfde oorlog. Dit is zeer belangrijk om te begrijpen. In Syrië hebben de Verenigde Staten geprobeerd Ruslands belangrijkste bondgenoot in het Midden-Oosten te gronde te richten en een Trashcanistan van chaos te creëren om Russische hulpbronnen op te zuigen; in Oekraïne heeft de NAVO een kamikaze-staat bewapend om naar Ruslands westgrens te slingeren. In de Russische geest zijn deze oorlogen onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Na het tegenoffensief van Charkov heb ik het sterke vermoeden dat Rusland een manier zal zoeken om tegen de Verenigde Staten terug te slaan, zonder rode lijnen te overschrijden die tot een directere confrontatie zouden kunnen leiden. Syrië is de plaats waar dit zou gebeuren. De Verenigde Staten hebben verschillende illegale bases op Syrisch grondgebied, die Rusland zou kunnen aanvallen met behulp van zijn Syrische bondgenoten, op dezelfde manier als de Verenigde Staten Oekraïne gebruiken. Rusland is bezig met de afronding van de opleiding van een nieuwe Syrische luchtlandingsdivisie. Met Russische luchtdekking zou een aanval op een van de Amerikaanse bases in Syrië mogelijk zijn – de VS zouden gedwongen worden te kiezen tussen het neerschieten van Russische vliegtuigen en flirten met een atoomoorlog, of nederig het verlies aanvaarden van een illegale basis die zij met veel moeite voor hun eigen burgers verborgen hebben gehouden. Gezien het volslagen gebrek aan enthousiasme bij het Amerikaanse publiek voor weer een oorlog in het Midden-Oosten, lijkt het erop dat de VS het verlies gewoon zouden moeten slikken.
Big Serge Verwachtingen:
- Russische escalatie van aanvallen op de Oekraïense infrastructuur en commandocentra.
- Verhoging van de Russische strijdkrachten zonder volledige mobilisatie.
- Intensivering van Russische pogingen om DNR-gebied terug te winnen.
- Mogelijke escalatie in Syrië, waarschijnlijk in de vorm van aanvallen van het Syrische leger op Amerikaanse bases.
In het geval van een aanval op Amerikaanse troepen zal Rusland rekening moeten houden met de half-staat Israël.
citaatde opties zijn:
“Rusland heeft Oekraïne in de val gelokt en zal spoedig de tegenaanval inzetten
Rusland heeft zich vrijwillig uit Charkov teruggetrokken om andere fronten prioriteit te geven
Rusland heeft de Oekraïners naar buiten gelokt om hen met artillerie te treffen
Rusland leed onder een enorme mislukking van de inlichtingendienst en zag of reageerde niet op het offensief van Oekraïne
Rusland leed een nederlaag in de strijd en werd gedwongen zich terug te trekken”
ik zou hier nog een toe willen voegen: Poetin doet uiteindelijk met Schwab mee om Europa plat te krijgen, en trekt zich daarna terug, of houdt zich rustig. Never mind the corpses piling up, who cares.
Veel commentators die oprecht met de Russen begaan zijn (Brian Berletic, The Duran:Alex Christofouri, and Alexander Mercouri, Gonzalo Lira Jackson Hinkle) zijn helemaal ‘puzzled’ hoe dit kon gebeuren. Geen van hen heeft het zien aankomen, tewijl ze er elke dag met hun neus bovenop zitten. Putin is after all een van Klaus’ leerlingen geweest. Putin heeft ook een heel streng corona beleid in Rusland.. Waarom, als hij ook dondersgoed weet dat er helemaal niks van klopt?
Het zou diep triest zijn, maar hier houdt ik terdege rekening mee, helaas.
Helemaal met je commentaar hier eens , als je allesvan de laatste periodes op een rij zet , ga je flink nadenken in je toch al wakkere brein pfff k haat oorlog :(((
Frank,
Wat lul je uit je nek. Er is rond de 6% gevaccineerd in Rusland, en er wordt helemaal geen druk uitgeoefend. In Rusland zijn de mensen gewoon veel slimmer dan in Europa, waar tussen de 60 en 80% van de mensen gevaccineerd zijn. En hij gaat al helemaal niet mee met die Unie polaire wereld waar de Verenigde Staten de baas zijn. Net zoals China dat ook niet zal doen. Rusland en China met India zijn bezig een Multi polaire wereld op poten te zetten. Het westen zal uiteindelijk alleen komen te staan, wat ongeveer 15 tot 20% van alle landen zal zijn. Putin is nooit een leerling van Klaus Schwab geweest.
Ga wat meer onderzoek doen ,en spuug hier niet zoveel onzin uit. Aan mensen zoals jou heb ik een gloeiende hekel. Het lijkt wel of je niet verder bent gekomen dan de lagere school.
…een verloren slag is nog geen verloren oorlog.
Rusland kan niet verliezen.
Vergeet niet welke wapens zij hebben voor de ‘finale”….