Rusland zal waarschijnlijk een voortdurende opmars door Odessa naar Transnistrië en de Roemeense grens volgen

Enkele dagen geleden verscheen in het meest gelezen tijdschrift over internationale politiek in de Verenigde Staten, Foreign Affairs, een artikel van de hand van professor John Mearsheimer van de Universiteit van Chicago, getiteld “Met vuur spelen in Oekraïne – De onderschatte risico’s van een catastrofale escalatie”. De Nederlandse (Frontnieuws) versie is hier te lezen.

Deze publicatie was op zich al een belangrijke gebeurtenis, gezien de orthodoxe draai die FA geeft aan alles wat met Rusland te maken heeft, en de uitdagingen die Mearsheimer aan het Washington-verhaal heeft gegeven sinds zijn artikel “Waarom de crisis in Oekraïne de schuld van het Westen is” verscheen in het herfstnummer 2014 van Foreign Affairs. Dat artikel wekte destijds een paroxysme van woede op bij de hardliners die de meerderheid vormen van de Amerikaanse buitenlands-politieke gemeenschap en van de lezers van het tijdschrift, schrijft Gilbert Doctorow.

De video van een toespraak over hetzelfde onderwerp die Mearsheimer in 2014 hield, kort nadat het artikel uitkwam, is door meer dan 12 miljoen bezoekers van de site YouTube bekeken. Een bijgewerkte versie van dezelfde toespraak die in de loop van dit voorjaar op YouTube is gepresenteerd, heeft meer dan 1,6 miljoen kijkers getrokken. Men kan gerust zeggen dat John Mearsheimer vandaag de dag de meest geziene en beluisterde academicus is die de conventionele wijsheid over de oorlog in Oekraïne betwist.

Ik erken vrijelijk de verdienste van Mearsheimers nieuwe artikel: te waarschuwen hoe het conflict in Oekraïne gemakkelijk uit de hand kan lopen en kan escaleren tot een kernoorlog. Het team van onervaren en onwetende adviseurs van het Witte Huis moet van hun zelfgenoegzaamheid worden afgeschud, en alles wat in Foreign Affairs wordt gepubliceerd zal noodzakelijkerwijs onder hun aandacht worden gebracht, terwijl een stuk dat bijvoorbeeld door www.antiwar.com wordt gepubliceerd, voor het lezen zal worden verbrand.

Dit verontschuldigt Mearsheimer er echter niet van zich te baseren op dezelfde beperkte en verdraaide informatiebronnen als die welke door de mainstream media en de mainstream academici gebruikt worden, terwijl hij andere informatiebronnen negeert die zijn analyse meer diepgang zouden geven en zijn conclusies mogelijk ingrijpend zouden wijzigen. Om expliciet te zijn, ik geloof dat hij te veel geluisterd heeft naar de rooskleurige voorspellingen van Washington en Kiev over een tegenoffensief dat zal uitlopen op een patstelling, mogelijk op een Russische nederlaag, en hij luistert niet naar de Russische berichtgeving over de voortgang van hun campagne op het terrein, die wijst op een langzame en gestage afbraak van alles op hun weg naar de verovering van de oblast Donetsk, wat de verovering van de hele Donbas betekent.

De Russische opmars wordt slechts in geringe mate vertraagd door een omleiding van troepen naar de regio Kherson om die goed aangekondigde Oekraïense aanval in de kiem te smoren. Het laatste nieuws is dat de Russen de strategische sterke punten van Slavjansk en Kramatorsk naderen, de bakermat van de onafhankelijkheidsbeweging van Donbas in 2014. Door deze steden in de centrale regio in te nemen, snijden zij de toevoer van wapens af naar de zwaarst versterkte Oekraïense stellingen net buiten de stad Donetsk, die de afgelopen acht jaar dagelijks woonwijken hebben gebombardeerd en burgerslachtoffers hebben gemaakt. Dit verklaart waarom zij de afgelopen week eindelijk de Oekraïense stellingen in de stad Peski, op slechts twee kilometer van de DPR-hoofdstad, hebben overrompeld en vernietigd.

De inname van Peski werd niet gemeld in de Westerse media, net zomin als het oorlogsmisdadige karakter van hun activiteiten, die zich concentreerden op burgerdoelen in strijd met de internationale verdragen over oorlogsvoering, werd gemeld. De Russische opmars draagt dus geen zweem van “shock and awe” in zich, dat wil zeggen dat de Russen niets doen om de krantenkoppen te halen en de hand van Biden te dwingen een of andere onevenredige escalatie door te voeren.

Het laatste tijdschema van de Russen, zoals aangekondigd in hun toonaangevende talkshows op de televisie, is om de bevrijding van de Donbas tegen het eind van het jaar te voltooien. Daarna, als er geen capitulatie van de Oekraïners komt, zal het waarschijnlijk gaan om een voortdurende opmars via Odessa naar Transnistrië en de Roemeense grens, op welk punt niemand een vredesverdrag nodig zou hebben. Het Zelenskÿ-regime zou aan zijn ondergang kunnen worden overgelaten, terwijl de wederzijdse beschuldigingen zijn machtsbasis aan het wankelen brengen.

Het artikel van Mearsheimer gaat zeer uitvoerig in op de vele mogelijke scenario’s voor een gevaarlijke, zo niet catastrofale escalatie van het conflict. Maar die zijn ontelbaar en grotendeels onvoorspelbaar, zodat hij uiteindelijk slechts een fractie behandelt van de mogelijkheden om de boel op het verkeerde been te zetten. Ze zijn, zoals hij toegeeft, niet erg waarschijnlijk dat ze zich zullen voordoen. Amen.

Eén van die mogelijkheden voor een catastrofale escalatie die op het ogenblik de aandacht van de wereldmedia trekt, is de impasse bij de kerncentrale in het door Rusland bezette Zaporozjie, Europa’s grootste kerncentrale van dit type. Beide partijen in het conflict gebruiken de dreiging die uitgaat van artillerie- en raketaanvallen op een kerncentrale voor propagandistische doeleinden, om de andere partij als idioot af te schilderen: de Oekraïners spreken over de leiding van het Kremlin als nucleaire terroristen en chanteurs, de Russen spreken over de Oekraïense troepen die op de centrale schieten als “apen met granaten”. Schade aan de centrale, gevolgd door het vrijkomen van radioactieve stoffen in de atmosfeer, was zeker in het achterhoofd van Mearsheimer toen hij zijn artikel formuleerde. Maar laat ik volkomen duidelijk zijn: dit is een nep-kwestie, net zoals de vermeende Russische blokkade van de Oekraïense havens de hongerdood zou hebben veroorzaakt in de Afrikaanse landen die er niet in slaagden graan te krijgen dat zij vóór het conflict in Oekraïne hadden besteld. Het is een feit dat de kernreactoren zijn ingekapseld in metersdikke betonnen muren, die ondoordringbaar zijn voor alle projectielen die de Oekraïeners kunnen afvuren. De risico’s zijn voor de administratieve gebouwen en de koelsystemen. De Russen zijn volledig in staat om de kernreactoren op elk moment stil te leggen om een catastrofe te voorkomen.

Nu wil ik de aandacht vestigen op het nucleaire risico dat Mearsheimer in het artikel signaleert. Hij heeft precies hetzelfde argument opgepakt als de mainstream commentatoren in de Verenigde Staten, namelijk dat Rusland zijn toevlucht zou kunnen nemen tot kernwapens in het geval de campagne zich tegen hen keert als gevolg van meer westerse interventie, met inbegrip van troepen op de grond. Wij weten allemaal dat er al troepen op de grond zijn, namelijk de “instructeurs” die het vuur voor HIMARS richten. Wij weten dat hoge Amerikaanse en andere Westerse officieren die contacten onderhielden met hun Oekraïense collega’s onlangs in stukken zijn geblazen door de Russische raketaanval op Vinnitsa. Dat werd allemaal doodgezwegen en de enige tip van deze ramp voor Washington was het ontslag van de Oekraïense inlichtingendienst de volgende dag.

Natuurlijk weet niemand wat nog tot een escalatie zou kunnen dwingen. Maar ook daar mist Mearsheimer enkele belangrijke overwegingen. Waarom gaat hij ervan uit dat de Russen moeten escaleren tot nucleaire opties en waarom die opties tegen Kiev gericht zouden zijn en niet bijvoorbeeld tegen Londen? Meer ter zake, hij mist het feit dat de Russen nauwelijks begonnen zijn met vechten, zoals Poetin onlangs in het openbaar zei. Zij hebben zich niet gemobiliseerd en geen dienstplicht afgekondigd, zij hebben de economie niet op oorlogssterkte gebracht. En zij hebben hun belangrijkste wapentuig niet ingezet. In plaats daarvan hebben zij die achter de hand gehouden, klaar voor gebruik als dat nodig mocht zijn in een directe oorlog met de NAVO. Dat zijn massaal vernietigende conventionele ladingen die door hypersonische raketten en dergelijke worden meegevoerd.

Dan is er nog een andere dimensie aan het conflict, die Mearsheimer in zijn artikel niet behandelt, hoewel zij een beslissende invloed zal uitoefenen op de vraag of Washington of Moskou het touwtrekken zal winnen: de economische schade van de sancties tegen Europa door de terugslag die politiek onhoudbaar dreigt te worden nu het stookseizoen van herfst en winter aanbreekt. De Baltische staten en Polen zijn en blijven immuun voor de rede, geleid als zij worden door misleidende Russofoben. Wanneer echter de onvermijdelijke straatdemonstraties komen in Frankrijk, de meest onstabiele van de grote EU-staten, gevolgd door Oost-Duitsland en zelfs door België, een meer passief land, zoals ik hoor van de plaatselijke elites met wie ik praat, dan zullen de politici van Europa tegenstrijdige richtingen uitgaan en zal de eenheid instorten. De Russen zullen deze psychologische oorlog zeker winnen, ondanks alle pogingen van de staatsmedia van de EU om er een deksel op te doen. De dag waarop Scholz het licht op groen zet voor de opening van Nord Stream II zal de Russische overwinning inluiden en een einde maken aan de door de VS gestuurde suïcidale besluitvorming hier in Europa.

Om al de bovenstaande redenen dring ik er bij professor Mearsheimer en zijn volgelingen op aan om beter te letten op wat de Russen zeggen en minder op de gebakken lucht die uit Washington komt.

***

Bonus:

In naam van sancties, geopolitieke belangen of de zogenaamde “op regels gebaseerde orde” doen koloniale machten wat zij het beste kunnen – diegenen plunderen die zij als zwak en ongehoorzaam beschouwen.

Er is een oude mop die nog steeds weerklank vindt. Een kind vraagt aan zijn ouder: “Waarom zijn er piramiden in Egypte?” De ouder antwoordt: “Omdat ze te groot waren om mee te nemen naar Brittannië.” Natuurlijk, menig waar woord wordt in scherts gesproken. Er is inderdaad een apocrief verhaal dat toen Vladimir Lenin in ballingschap in Londen verbleef, hij er plezier in had vrienden mee te nemen naar het British Museum en hun uit te leggen hoe en uit welke verre landen alle antiquiteiten daar gestolen waren.

Men zou kunnen denken dat deze dagen van koloniale plundering voorbij waren, maar men zou zich zeer vergissen. Actuele voorbeelden zijn er in overvloed. Een opmerkelijk voorbeeld is natuurlijk de bevriezing door de VS van $7 miljard uit de Afghaanse schatkist – geld dat de VS nog steeds in handen heeft, zelfs nu zij toekijken hoe Afghanen van honger beginnen te sterven. Kennelijk vinden de VS dat zij, na Afghanistan 20 jaar lang te hebben verwoest door oorlog te voeren en nog eerder door de mujahideen-terroristen te steunen, recht hebben op enige compensatie. Dit soort omgekeerde redeneringen is in overvloed aanwezig in de hoofden van degenen in het Westen die eenvoudig geloven dat zij kunnen nemen wat zij willen.

Evenzo plunderen de VS nu Syrië – een ander land dat voor een niet gering deel verwoest is door de door Washington gesteunde militanten in een campagne om de gekozen president omver te werpen – van het grootste deel van zijn olie, zelfs nu Syrië lijdt onder ernstige energiestoringen. Zo stelen, volgens het Syrische Ministerie van Olie, “de Amerikaanse bezettingstroepen en hun huurlingen,” verwijzend naar de door de VS gesteunde Syrische Democratische Strijdkrachten (SDF), “elke dag tot 66.000 vaten uit de in de oostelijke regio bezette velden,” wat neerkomt op ongeveer 83 procent van de dagelijkse olieproductie van Syrië.

Volgens de gegevens van het ministerie heeft de Syrische oliesector sinds het begin van de oorlog tot halverwege dit jaar een verlies geleden van “ongeveer 105 miljard dollar” als gevolg van de oliediefstalcampagne van de VS.

Bovendien voegde de verklaring eraan toe dat naast de financiële verliezen die de oliesector heeft geleden er ook “verliezen aan mensenlevens waren, waaronder 235 martelaren, 46 gewonden en 112 ontvoerden.”

Een van de grootste diefstallen die de VS hebben uitgevoerd is tegen Rusland. Na de start van de militaire operatie van Rusland in Oekraïne hebben de VS beslag gelegd op een ongelooflijke 300 miljard dollar aan Russische schatkistgelden, die in het buitenland waren gestort. Dit gebeurde uiteraard zonder enige vorm van proces, en tot groot nadeel van het Russische volk – en met nauwelijks een kritisch woord van westerse geleerden.

De behandeling van Venezuela door de VS is overvloedig met andere voorbeelden. Terwijl ik deze woorden schrijf, manoeuvreren de VS om een commercieel 747-vliegtuig uit Venezuela in beslag te nemen op grond van het feit dat het ooit toebehoorde aan een Iraanse luchtvaartmaatschappij die een of andere band had met de Iraanse Revolutionaire Garde (die door Washington als terroristen wordt aangemerkt) – wat misschien klinkt als een tenenkrommende rechtvaardiging, maar de VS hebben werkelijk geen reden nodig. En dit is nog maar het topje van de ijsberg. De VS hebben reeds beslag gelegd op Venezuela’s grootste bron van inkomsten – zijn in de VS gevestigde oliemaatschappij CITGO – en zijn nu bezig dit bedrijf in stukken te verkopen, zelfs nu Washington de beperkingen op Venezolaanse olie opheft om zijn eigen economie te ondersteunen. Het VK heeft intussen besloten om meer dan $1 miljard aan goud te houden, dat Venezuela naïef genoeg in bewaring heeft gegeven bij de Bank of England. Om het kwaad nog erger te maken, blijven de VS Venezuela bekritiseren voor de ontberingen die zijn bevolking lijdt als een direct gevolg van deze plundering.

Intussen blijft de VS de Colombiaanse zakenman Alex Saab vervolgen omdat hij voedsel en medicijnen voor het Venezolaanse volk trachtte te bemachtigen, wat hem door de VS-sancties geweigerd wordt. Saab werd op aandringen van de VS in Cabo Verde in 2020 gevangen genomen toen hij naar Iran vloog om te onderhandelen over een deal voor humanitaire leveranties, waaronder medicijnen om de coronavirus pandemie het hoofd te bieden, op een missie waarvoor hij door Caracas was aangenomen. Saab is sedertdien overgebracht naar een federale gevangenis in Miami, Florida, ondanks het ontbreken van een uitleveringsverdrag tussen de VS en Cabo Verde, en hij blijft in de gevangenis wegkwijnen terwijl de raderen van de Amerikaanse “justitie” met een slakkengangetje draaien om zijn zaak op te lossen. Kortom, de VS hebben niet alleen vrijelijk van Venezuela gestolen, maar zij doen ook hun uiterste best om degenen die proberen de eerste levensbehoeften van het Venezolaanse volk te verwerven, tegen te houden.

Dit alles illustreert dat koloniale gewoonten hardnekkig zijn, en dat de VS altijd bereid zijn hun toevlucht te nemen tot de beproefde en vertrouwde tradities van plundering – of het nu is om zichzelf uit een van de ergste economische crises in jaren te graven, of om andere naties te dwingen om hun eigen geopolitieke belangen te dienen. Het feit dat de VS hiermee wegkomen, toont aan dat in de door Washington opgelegde “op regels gebaseerde orde” de rechtsstaat niets anders is dan een instrument dat door de machtigen wordt gebruikt om de zwakken onder de duim te houden.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Oekraïense soldaten filmen zichzelf terwijl ze de moeders van gesneuvelde Russische soldaten opbellen en hen bespotten

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: