Gezien de leugens en het verdraaien van feiten die routinematig deel uitmaken van de verslagen over wat er in het Midden-Oosten gebeurt, zijn de afgelopen weken niettemin schokkend geweest als het gaat om hoe een abysmisch lage standaard van waarheid nog verder kan worden verlaagd. Als je de ontwikkelingen objectief bekijkt, kom je tot een reeks feiten. Ten eerste was Israël in de eerste weken van april niet in oorlog met Syrië of Iran. Iran had Israël voor die tijd nooit aangevallen en Syrië vocht voor het laatst tegen Israël in 1973, meer dan vijftig jaar geleden. Israël heeft echter regelmatig Iraanse functionarissen en wetenschappers vermoord en het bombardeert sinds 2017 regelmatig Syrië, waarbij het tempo de afgelopen zes maanden is opgevoerd tot wekelijkse en soms zelfs dagelijkse aanvallen, parallel aan de gevechten in Gaza. Een bijzonder verwoestende aanval vond plaats op 29 maart, toen het Israëlische leger massale aanvallen uitvoerde op een wapenopslagplaats in Syrië’s noordelijke provincie Aleppo, waarbij ten minste 40 mensen omkwamen, de meesten van hen Syrische soldaten. De luchtaanvallen veroorzaakten een reeks explosies waarbij ook zes Libanese Hezbollah-strijders omkwamen, schrijft Philip Girald.
Maar drie dagen later, op 1 april, werd een zeer schadelijke en niet-uitgelokte aanval uitgevoerd op het consulaat-generaal van de Iraanse ambassade, dat zich bevond in een chique wijk in Damascus, de hoofdstad van Syrië. Het gebouw werd volledig verwoest door raketten afgevuurd door F-35 gevechtsvliegtuigen die vanuit Israël de Syrische grens waren overgestoken, waarbij Iraanse diplomaten werden gedood, evenals brigadegeneraal Mohammad Reza Zahedi en Zahedi’s plaatsvervanger, generaal Haji Rahimi, en ook brigadegeneraal Hossein Amirollah, de chef van de generale staf voor de al-Quds strijdkrachten in Syrië en Libanon. Syrië bevestigde vervolgens dat er in totaal 13 mensen waren gedood bij de aanval, waaronder zes Syriërs en een Libanese Hezbollah-militielid. Zowel Iran als Hezbollah zwoeren wraak.
Het aanvallen van een diplomatieke missie wordt beschouwd als een grote oorlogsmisdaad volgens de Conventie van Wenen, maar de VS en de gebruikelijke verdachten in West-Europa veroordeelden het incident niet. In plaats van te doen wat juist was door Israël onder druk te zetten om te stoppen met het aanvallen van zijn buren en zo mogelijk een grote oorlog in het Midden-Oosten te voorkomen, herhaalde president Joe Biden zijn belofte dat de Verenigde Staten zijn belofte om de veiligheid van Israël te garanderen als Iran zou terugslaan, als “ijzersterk” zouden beschouwen. Dit garandeerde Israël dat elke actie die het ondernam door Washington zou worden gesteund. De regering Biden stemde ook voorspelbaar tegen een door Rusland en China opgestelde resolutie van de VN-Veiligheidsraad om de Israëlische aanval op het Iraanse consulaat te veroordelen. De VS spraken naar verluidt hun veto uit nadat “diplomaten zeiden dat de VS hun collega’s in de Raad vertelde dat veel van de feiten van wat er maandag in Damascus gebeurde onduidelijk bleven.” Wat eigenlijk onduidelijk was, was de mist rond het buitenlandse beleid en het nationale veiligheidsteam van Biden, omdat het vrij duidelijk was wie de agressor was in termen van middelen, motief en resultaat.
Toen Iran op 13 april vergeldde, voerde het een zorgvuldig gekalibreerde, gematigde aanval uit op militaire doelen, bedoeld om schade aan te richten maar geen groot aantal slachtoffers te veroorzaken. Naar verluidt werden verschillende luchtmachtbases getroffen van waaruit de Israëlische jachtbommenwerpers hun aanval op Damascus waren begonnen, evenals een inlichtingencentrum van de Israëlische luchtmacht in de voormalige Syrische Golanhoogte. Niemand werd gedood ondanks de naar schatting 300 drones en raketten die werden afgevuurd, waarvan de meeste werden onderschept door Israël en zijn bondgenoten. Maar met de aanval gaf Teheran wel de boodschap af dat het de volgende keer wel eens veel erger zou kunnen zijn, zowel qua timing als “aanzienlijk ernstiger” dan de reactie van zaterdagavond was geweest. Iran beweert ook dat het een escalatie probeerde te voorkomen door de VS te waarschuwen over hun plannen, die zouden worden doorgegeven aan Israël, dat er een “gecontroleerde” vergelding aan zat te komen. Het Pentagon ontkende dat het iets te horen had gekregen, wat zou kunnen betekenen dat minister van Defensie Lloyd Austin weer eens achter zijn bureau zat te slapen.
Israël was niet tevreden met de uitkomst en sloeg vrijdag onvermijdelijk terug, waarbij het een belangrijke luchtmachtbasis nabij Isfahan raakte en, om er zeker van te zijn dat niemand werd gemist, doelen in zowel Irak als Syrië. Iraanse militaire bronnen zeggen echter dat de luide explosies die omwonenden hoorden, Iraanse luchtafweer waren die op vliegende objecten schoot, vermoedelijk drones. Volgens de New York Times en andere meegaande media was de aanval een waarschuwing dat Israël het Iraanse luchtruim kon binnendringen en niet bedoeld om ernstige schade aan te richten. Het Pentagon werd blijkbaar kort voor de Israëlische actie op de hoogte gebracht. De tegenreactie van Iran is nu in behandeling, maar het is duidelijk dat Netanyahu zich niet zal laten afschrikken door electorale overwegingen in de Verenigde Staten om zijn hand op te houden in zijn eigen tegenreactie.
En hoe passen de Verenigde Staten in dit verhaal? De reactie van het Witte Huis op de Iraanse aanval op Israëlisch grondgebied was onvermijdelijk totaal anders dan de eerdere kritiekloze reactie op Israëls aanval op het consulaat-generaal, namelijk een veroordeling van Iran en de herhaling van de gebruikelijke onzin over “Israël heeft het recht zichzelf te verdedigen” en de heiligheid van de “ijzersterke” verdedigingsregeling. Biden probeerde zich ook in te dekken tegen politieke terugslag als gevolg van het feit dat hij de schoenen van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu zou likken bij de komende verkiezingen in november, door bekend te maken dat hij met Netanyahu had gesproken en hem had geadviseerd om geen vergeldingsactie uit te voeren, wat Washington niet zou kunnen steunen omdat het tot een grote escalatie zou kunnen/moeten leiden. Netanyahu, niet bang voor het ongenoegen van Biden, wimpelde het advies af en hij en zijn oorlogskabinet maakten duidelijk dat ze werkten aan een antwoord en dat ze een tijdschema opstelden voor het binnenvallen van Rafah in het zuiden van Gaza, wat Biden ook had afgeraden.
Het Witte Huis voltooide zijn kruiperigheid naar Netanyahu door op 18 april zijn veto uit te spreken over een resolutie van de VN-Veiligheidsraad die zou hebben gepleit voor een volwaardig lidmaatschap van de VN voor de staat Palestina, waarmee wordt aangetoond dat het schoppen tegen de Palestijnen altijd een goede manier is om de Israëlische gunst te behouden! De stemming was 12 (inclusief Frankrijk, Japan en Zuid-Korea) voor, twee onthoudingen (het schaamteloze Verenigd Koninkrijk en, verrassend, Zwitserland) en een Amerikaans veto. De VS stond erop dat een verhoging van de diplomatieke status van Palestina alleen kan worden verkregen na onderhandelingen tussen de Palestijnse Autoriteit en Israël. De Amerikaanse ambassadeur bij de VN Linda Thomas-Greenfield opperde absurd genoeg een ander bezwaar: “Op dit moment hebben de Palestijnen geen controle over een aanzienlijk deel van wat hun staat zou moeten zijn. Het wordt gecontroleerd door een terroristische organisatie.” Ze verwees naar Hamas, maar de opmerking is eigenlijk meer van toepassing op Israël. Hoe dan ook, een uitgelekte memo van het Witte Huis had eerder onthuld dat Biden tegen een volledig lidmaatschap van de VN en een eigen staat voor de Palestijnen is zonder de goedkeuring van Israël, die er natuurlijk niet komt.
Dus we hebben Israël als de agressor tegen twee landen die geen verklaarde vijanden waren en de Joodse staat in vele, vele jaren op geen enkele manier hadden aangevallen. Maar toen Israël hen aanviel en een grote oorlogsmisdaad beging, bleven Joe Biden en zijn vrienden liever op hun handen zitten en mompelden, en bewaarden hun kritiek voor toen Iran een opzettelijk milde tegenaanval uitvoerde als waarschuwing. Dat heet hypocrisie, de dingen op hun kop zetten om het antwoord te geven dat men wil zien en het is evenzeer van toepassing op Biden die de Russen beschuldigt van “illegale bezetting” in Oekraïne terwijl Israëls diefstal van de Syrische Golan Hoogvlakte en voortdurende inbeslagname van de Westelijke Jordaanoever onbetwist blijft door Washington. En de pushback tegen Iran zal waarschijnlijk niet snel afnemen omdat het door Joden gecontroleerde Amerikaanse Congres ook het bit tussen de tanden heeft om te laten zien hoeveel het van Israël houdt. Congreslid Steve Scalise, GOP House Majority Leader, heeft aangekondigd dat “In het licht van de ongerechtvaardigde aanval van Iran op Israël, zal het Huis volgende week van zijn eerder aangekondigde wetgevingsschema afwijken om in plaats daarvan wetgeving te overwegen die onze bondgenoot Israël steunt en Iran en zijn terroristische proxies ter verantwoording roept. Het Huis van Afgevaardigden staat pal achter Israël, en er moeten consequenties zijn voor deze ongeprovoceerde aanval.” In de Senaat pleit senator Tom Cotton van Arkansas ervoor om Iran te straffen door zijn mogelijke vrienden in de VS te treffen, door mensen die demonstreren ter ondersteuning van de Palestijnen fysiek aan te vallen. Cotton zei dat de “pro-Hamascriminelen” moeten worden aangepakt door boze burgers die “het heft in eigen handen nemen” en de confrontatie aangaan met de overtreders, waarmee hij het gebruik van geweld tegen vreedzame demonstranten goedkeurt.
Maar er is ook een achtergrondverhaal waarom Israël waarschijnlijk in de eerste plaats de Iraniërs in Syrië aanviel. Ik en een aantal andere waarnemers namen onmiddellijk na de Israëlische aanval aan dat de Joodse staat een opzettelijke over-the-top provocatie had geënsceneerd om Washington in zijn oorlogen te betrekken. Net als in het geval van de Gaza-aanval van 7 oktober door Hamas, waarvan Israël volledig op de hoogte was en die het liet gebeuren, probeerde Netanyahu een situatie te creëren waarin het Iran zou dwingen tot vergelding om een “ijzersterke” Biden te dwingen zijn “bondgenoot” te beschermen door het rechtstreeks op te nemen tegen Iran.
Waarom deed Israël dit, afgezien van de overduidelijke wens om Iran te vernietigen, net zoals het de Palestijnen vernietigt? Het werd gedaan omdat Israël zich er waarschijnlijk van bewust is geworden dat het wordt gezien als ’s werelds grootste pariastaat vanwege zijn genocide in Gaza, waaronder de recente afschuwelijke moord op honderden Palestijnen in het Al-Shifa ziekenhuis in Gaza en de gerichte moord op zeven medewerkers van een liefdadigheidsinstelling die voedsel bracht naar de hongerenden omdat Israël de toegang van hulpgoederen blokkeerde. En ook omdat Israël zijn oorlog tegen Hamas eigenlijk niet wint, moest het het narratief naar iets anders verleggen. Dat zou betekenen dat het zijn aloude techniek zou gebruiken om zichzelf weer tot het “slachtoffer” te maken in de confrontatie met een machtige nieuwe vijand, Iran, waardoor het probleem van slechte publieke relaties met de wereld over Gaza gedeeltelijk zou worden verzacht.
Een verschuiving in het verhaal zou vermoedelijk ook de verwachte hulp van de Verenigde Staten en haar Europese bondgenoten met zich meebrengen om het zware werk te doen bij het doden van de Iraniërs. En de truc lijkt te hebben gewerkt, voorspelbaar. Premier Rishi Sunak van Groot-Brittannië werd onlangs geconfronteerd met eisen om wapenleveranties aan Israël stop te zetten vanwege het verwoestende dodental in Gaza, maar de maandag daarop kon hij de Britse gevechtsvliegtuigen begroeten die enkele Iraanse drones hadden neergeschoten die door Iran waren gestuurd om Israël aan te vallen. Het was een veelzeggend voorbeeld van hoe Israël in staat is geweest om de verhoudingen in het Midden-Oosten te verstoren. Geconfronteerd met een intensief gepubliceerd spervuur van Iraanse raketten, haastten Groot-Brittannië, de Verenigde Staten, Frankrijk en anderen zich om de Israëli’s te helpen, die het conflict in feite waren begonnen. De Verenigde Staten zijn momenteel ook van plan om de druk op Iran op te voeren door middel van een reeks harde nieuwe sancties die worden voorbereid door minister van Financiën Janice Yellen, die zei: “Financiën zal niet aarzelen om met onze bondgenoten samen te werken om onze sanctiebevoegdheid te gebruiken om de kwaadaardige en destabiliserende activiteiten van het Iraanse regime te blijven verstoren.” Yellen deed met name niets toen Israël een grote oorlogsmisdaad beging met haar aanval op het Iraanse consulaat-generaal in Damascus, noch heeft ze sancties gesteund voor de Israëlische genocide in Gaza. Ze is natuurlijk Joods. Meer hulp voor de Joodse staat wacht ook nog steeds op een stemming in het Congres om de $14 miljard goed te keuren die momenteel in de pijplijn zit, waarbij Washington Report beweert dat de totale Amerikaanse hulp aan Netanyahu dit jaar waarschijnlijk meer dan $25 miljard zal bedragen “aan directe kosten in verband met zijn vurige steun voor Israël.”
Op dit moment zal het dilemma voor de Amerikaanse regering zijn dat ze alles uit de kast moet halen om Israël te steunen of onder andere te maken krijgen met represailles van de Israël Lobby die via haar donoren en mediabronnen werkt om Biden in november te verslaan. En in de periferie van iemands gedachten zweeft de nog grimmigere mogelijkheid dat Israël, als het door zijn “bondgenoten” wordt afgewezen, zijn geheime nucleaire arsenaal zal gebruiken om het Midden-Oosten op te blazen en vermoedelijk ook een groot deel van de aangrenzende gebieden in Europa en Azië. Er doen al verhalen de ronde die suggereren dat de Israëlische kernreactor in Dimona een Iraans doelwit zou kunnen zijn geweest en dat Israël zich op dit moment voorbereidt om Iraanse nucleaire onderzoekslocaties uit te schakelen. Netanyahu maakt de dienst uit terwijl een verward Witte Huis toekijkt. Israël heeft een val uitgezet en Joe Biden is er recht in gestapt.
Goed artikel. Mooi totaaloverzicht van de afgelopen weken.
De VN zou tegen dergelijke oorlogshandelingen iets van zich moeten laten horen. Het toont wel aan dat we in een in en in corrupte periode zitten. Was altijd al zo, maar nu kun je er niet meer omheen. Overigens, niemand heeft nog de oorlog verklaard. Was in het verleden wel even anders.
Biden heeft de macht niet, hij is een seniele trekpop. Het is een grote clownshow.
Kijk met genoegen uit dat Iran zo een harde klap aan Israel zal uitdelen dat deze zich in gaat binden of de US er mee gaat bemoeien die het niet gaat winnen van Rusland en China deze zijn veel sterker dan dat de US aangeeft
Dit is altijd al een pure religieuze oorlog geweest, lees de koran en de talmoed er maar op na. De ’twee staten oplossing’ is een westers bedenksel, dat nooit zal lukken, want vanaf religieus oogpunt gezien staan de beide religies, het jodendom en de islam elkaar naar het leven en moeten ze elkaar uitroeien tot de laatste man waar dan ook ter wereld. Dat betekent dat, mocht Israel theoretisch de zee in geveegd worden, dan begint de ellende pas echt en moet de rest van de Joden vervolgd worden, dan de Christenen en andere ‘ongelovigen.’ Wij moeten ons dus niet blind staren op z.g. en nietwerkende oplossingen zoals een twee staten oplossing. Dat willen de Arabieren en de Israëli’s beiden niet, alleen een handjevol goedgelovige Europese Gutmenschen.
Religies en cultuurverschillen zijn tegenwoordig naar mijn mening niet meer dan slappe voorwendsels om elkaar (legitiem) de hersens in te slaan, @Marttheman.
De mensenwereld is seculier, dus werelds, geperst in een westerse eenheidsworst van modern heidendom, vol egoïsme, haat, hebzucht en sektarisch geweld.
De boodschap van ‘Het Geloof’ werd als ‘schuldige’ vermoord, om ‘vrij’ te zijn. Maar zolang we vooral zoeken naar onderlinge verschillen en tegenstellingen en niet naar gemeenschappelijke overeenkomsten, zullen we toch doorlopend in oorlog zijn.
Dat geldt natuurlijk niet alleen voor het Midden-Oosten.
‘Contacten tussen Iran en VS over nieuwe nucleaire onderhandelingen’. De Iraanse minister van Buitenlandse Zaken Hossein Amir-Abdollahian bevestigde zaterdag dat tijdens zijn verblijf in New York ook over de nucleaire deal gesproken werd. Hij gaf geen verdere details maar zei wel dat Iran geïnteresseerd is in een ‘diplomatieke oplossing’ voor de conflicten in het Midden-Oosten”.
https://www.tijd.be/politiek-economie/internationaal/midden-oosten/contacten-tussen-iran-en-vs-over-nieuwe-nucleaire-onderhandelingen/10541316.html