Op zoek naar oorlogsmisdadigers – Ze zijn dichterbij dan u denkt

De Verenigde Staten dringen er nu op aan dat de Russische president Vladimir Poetin terecht moet staan voor “oorlogsmisdaden” die in Oekraïne zijn begaan. Aangezien Poetin nog steeds volhoudt dat hij de komende G20-top in november op het eiland Bali in Indonesië zal bijwonen, is dat een mooie gelegenheid om Amerikaanse marshalls hem van het podium te laten rukken en hem naar een federaal gerechtsgebouw in Virginia te brengen om recht te laten geschieden. Of toch een vorm van gerechtigheid, want de Verenigde Staten hebben geen daadwerkelijke jurisdictie over de plaats waar de vermeende misdaden van Poetin zouden hebben plaatsgevonden en het zal onmogelijk zijn om te bewijzen dat hij daadwerkelijk iemand opdracht heeft gegeven om zogenaamde “misdaden tegen de mensheid” uit te voeren. We zullen zien hoe het allemaal afloopt, schrijft Philip M. Giraldi.

Er is inderdaad geen andere uitdrukking die de laatste tijd meer verkeerd begrepen en algemeen misbruikt wordt dan “oorlogsmisdaden” of “oorlogsmisdadigers”. Het hoort bij verscheidene andere etiketten, waaronder “massavernietigingswapens” en “misdaden tegen de mensheid”, die gebruikt worden om aan te geven dat een tegenstander een rode lijn heeft overschreden en zo betreurenswaardig is dat alles wat hem wordt aangedaan, hetzij tijdens de eigenlijke gevechten, hetzij in de nasleep daarvan, volkomen aanvaardbaar is. Tot in de Griekse en Romeinse tijd heeft men altijd begrepen dat er zelfs in oorlogstijd bepaalde activiteiten zijn die onaanvaardbaar zijn, maar de poging om “oorlogsmisdaden” als begrip te definiëren en te codificeren is grotendeels een twintigste-eeuwse creatie die gebruikt wordt om de verliezers extra te straffen nadat de gevechten voorbij zijn. Het Verdrag van Versailles dat een einde maakte aan de Eerste Wereldoorlog strafte Duitsland veel zwaarder dan wat de meesten redelijk zouden achten, grotendeels omdat de zegevierende mogendheden dit konden doen zonder gevolgen, totdat de volgende oorlog begon. Evenzo kwamen de gekoppelde begrippen oorlogsmisdaden en misdaden tegen de mensheid grotendeels voort uit de na de Tweede Wereldoorlog gehouden Neurenberg-processen, die de juridische argumenten vorm gaven rond vermeend Duits gedrag, niet dat van de geallieerden.

De Tweede Wereldoorlog omvatte zeker gruweldaden van verschillende aard aan beide kanten, maar de Engels-Amerikaanse opzettelijke bombardementen op Duitse steden moeten er als bijzonder onevenredig uit springen. Tweeënveertigduizend voornamelijk burgers kwamen om in Hamburg bij het brandbombardement van 1943 en het bombardement op Dresden in 1945, op een moment dat Duitsland op de rand van de nederlaag stond, was opmerkelijk in die zin dat de stad geen militair doelwit was en vol zat met vluchtelingen uit het oosten. Minstens 200.000 burgers kwamen om. Rechter Andrew Napolitano heeft gesuggereerd dat de grootste oorlogsmisdaad uit de geschiedenis, als men een zaak maakt op basis van onnodig menselijk lijden, het atoombombardement van president Harry Truman op Hiroshima en Nagasaki was, waarbij vrijwel zeker meer dan 200.000 voornamelijk burgers omkwamen, toen Japan zich opmaakte om zich over te geven. Aangezien Truman aan de kant stond die de oorlog gewonnen had en het proces van vervolging controleerde, waren er geen juridische gevolgen of straffen in verband met zijn beslissing, hoewel critici sinds 1945 het eerste gebruik van kernwapens regelmatig hebben veroordeeld.

De geallieerde Holocaust op Dresden

Als het onnodig doden van burgers de standaarddefinitie van een oorlogsmisdaad is, dan zijn de vijf meest recente presidenten van Amerika oorlogsmisdadigers geweest. Met andere woorden, historisch gezien zijn de beschuldigingen van oorlogsmisdaden, die geen echte juridische betekenis hebben en zowel oneindig rekbaar als voor interpretatie vatbaar zijn, vaak afhankelijk geweest van aan welke kant van het hek men staat als de oorlog afgelopen is. En het wordt nog ingewikkelder dan dat, gezien de politiek van wat soms de op regels gebaseerde internationale orde wordt genoemd, die in theorie is ontstaan uit de as van de Tweede Wereldoorlog. De nieuwe wereldorde was van meet af aan op de VS gericht, met de Verenigde Naties (VN) in New York City, de Wereldbank in Washington, en de dollar als de reservemunt van de wereld. Bij de VN werd het Amerikaanse overwicht versterkt door de oprichting van een Veiligheidsraad, die als enige de macht heeft om militaire actie tegen een staat toe te staan. De Veiligheidsraad telde vijf permanente leden, die elk gewapend waren met een veto, wat betekende dat er nooit een effectieve actie tegen hen kon plaatsvinden, wat zij ook gedaan hadden. En zo heeft het zich afgespeeld, met de VS plus China, Rusland, Groot-Brittannië en Frankrijk die in feite immuun zijn voor censuur die militaire actie door de Verenigde Naties toestaat.

Het is van bijzonder belang op te merken dat het Internationaal Strafhof (ICC) in Den Haag is opgericht om “oorlogsmisdaden en misdaden tegen de mensheid” aan te pakken die anders genegeerd werden. Noch de VS, noch de Russen, noch de Israëli’s erkennen het gezag van het hof en de VS hebben verklaard dat geen enkele onderzoeker van het ICC toegang zal krijgen tot de Verenigde Staten. Dat in aanmerking genomen, wordt het mogelijk er getuige van te zijn hoe de hele farce van oorlogsmisdaden en andere schendingen van de nieuwe wereldorde zich in de praktijk heeft afgespeeld.

Momenteel voeren de VS en hun bondgenoten zonder een echte oorlogsverklaring een economische oorlog tegen Rusland, tot en met een lawine van sancties plus volstrekt illegale confiscaties van de eigendommen van Russische burgers. Ook blokkeert het Moskou het gebruik van de internationale monetaire verdragen en systemen waartoe het toegang heeft gehad. De duidelijk verklaarde bedoeling is de Russische economie te vernietigen, omdat Rusland door de regering van de VS beschuldigd is van wat zij oorlogsmisdaden noemt tijdens zijn invasie in Oekraïne. Vladimir Poetin voert op zijn beurt aan dat het kennelijke voornemen van Oekraïne om toe te treden tot de NAVO, die een vijandig militair bondgenootschap is dat tegen Rusland gericht is, een rechtstreekse bedreiging vormt voor zijn land en zich reeds manifesteert in militaire acties tegen afgescheiden delen van Oekraïne die grotendeels bewoond worden door Russisch sprekende en etnische mensen.

Er zijn nog andere kwesties, maar dit zijn de belangrijkste. Er zij ook op gewezen dat de kwesties zelf althans enigszins bespreekbaar waren vóór het uitbreken van de gevechten, wat Poetin probeerde te doen, maar Joe Biden en de NAVO waren niet geïnteresseerd. Uiteindelijk is de oorlog dus, vanuit het standpunt van een derde partij, het uitspelen van een Russisch vitaal belang tegen wat in werkelijkheid voor de NAVO en de VS op geen enkel reëel belang neerkomt, behalve dan dat zij de Russische beer willen opjagen en zijn regering willen verwijderen als een manier om elke verandering in de internationale orde tegen te houden.

Aangezien de objectieve werkelijkheid geen plaats heeft in het buitenlands beleid van de Verenigde Staten, is het interessant om te kijken hoe de VS zichzelf zien en hoe zij andere landen beschouwen die doen wat Rusland doet of erger. Wat haar eigen zelfbeeld betreft, geloven de zogenaamde leiders van Amerika dat hun rol als wereldleider er een van recht is en dat zij geen kwaad kunnen doen op grond van een eigenschap die “Amerikaans exceptionalisme” wordt genoemd. Dat is natuurlijk een mythische eigenschap die in het leven is geroepen om de Verenigde Staten in staat te stellen weg te komen met massamoord en regimewisselingen zonder dat daar consequenties aan verbonden zijn.

Een van de voornaamste begunstigden van de Amerikaanse financiële en politieke vrijgevigheid is natuurlijk Israël, dat niet alleen bestaat uit mensen die door Jahweh “uitverkoren” zijn, maar ook door de media, de Senaat, het Huis van Afgevaardigden en het Witte Huis van de Verenigde Staten. Een vergelijking van wat Rusland doet dat door Washington veroordeeld wordt tegenover wat zowel de VS als Israël hebben kunnen uithalen, zou op zijn plaats geacht kunnen worden.

Rusland is Oekraïne binnengevallen na maanden van waarschuwingen dat de status quo onhoudbaar was in termen van nationale veiligheid, grotendeels als gevolg van opzettelijk vruchteloze onderhandelingen met stenigende vertegenwoordigers van de Verenigde Staten en de NAVO. Israël, waarvan algemeen wordt erkend dat het een apartheidsstaat is, bombardeert momenteel bijna dagelijks Syrië, onopgemerkt door de Amerikaanse media en de Biden-regering. Het heeft in het verleden al zijn buren aangevallen, waaronder de befaamde Zevendaagse Oorlog in juni 1967, die een verrassingsaanval was tegen Egypte, Syrië en Jordanië. Na die oorlog bezette Israël bijna geheel wat Palestina was geweest. Het heeft ook de Golanhoogten, die aan Syrië toebehoorden, in beslag genomen en heeft onlangs toestemming van Washington gekregen om het Arabische Oost-Jeruzalem illegaal als deel van Israël te annexeren, waardoor de hele stad de hoofdstad van Israël wordt. Ook de Golanhoogten zijn onlangs met toestemming van Washington geannexeerd en er zitten nu 700.000 zwaarbewapende en gewelddadige joodse kolonisten in 261 nederzettingen op gestolen Palestijns land op de Westelijke Jordaanoever.

En wat hebben de Verenigde Staten en hun bondgenoten gedaan om Israël te ontmoedigen? Wel, niets. Eén regel voor Israël en de VS en een heel ander door Washington gedicteerd “op regels gebaseerd” systeem voor alle anderen, vooral als men Rus is. In feite is het zo dat hoe oorlogszuchtiger Israël zich gedraagt, hoe meer het krijgt in de vorm van geld van de Amerikaanse belastingbetaler en made-in-USA wapens. Israël is de laatste tijd ook de favoriete bestemming van rondreizende congres-kopstukken, omdat het een verkiezingsjaar is, en Joodse donateurs warm worden nagestreefd. Onlangs vertrok een grote groep Democraten vlak voordat voormalig vice-president Mike Pence in Tel Aviv aankwam met het privé-jet van Miriam Adelson, zodat hij de ring van premier Naftali Bennett kon kussen en ook wat kwaliteitstijd met Benjamin Netanyahu kon doorbrengen.

Ironisch genoeg, terwijl Joe Biden Rusland de duimschroeven aandraaide, strooide het Congres met geschenken voor Israël, boven op de miljarden dollars “hulp” die de rijke Joodse staat al ontvangt. Alison Weir van IfAmericansKnew heeft de onlangs ondertekende pork loaded 2022 federal government spending bill onderzocht en heeft talrijke regelitems geïdentificeerd waarin geld rechtstreeks naar Israël gaat of ter ondersteuning van doelen die op de een of andere manier Israël ten goede komen. Zij schat dat de Israëlische economie, die in staat is om zowel gratis medische zorg als hoger onderwijs te steunen, nu voor 22 miljoen dollar per dag profiteert van de Amerikaanse belastingbetaler, voor een totaal van 8 miljard dollar per jaar, en het getal zou in feite veel hoger kunnen zijn. En er zijn nog andere bronnen van inkomsten die indirect door de Amerikaanse schatkist gefinancierd worden, met name de mogelijkheid van op Israël gerichte liefdadigheidsinstellingen om belastingvrij geld bij te dragen aan Israëlische stichtingen en groepen. Veel van die “liefdadigheidsinstellingen” zijn in wezen frauduleus, en financieren de illegale nederzettingen, binnenlands terrorisme en andere anti-Palestijnse activiteiten. Alle kunstgrepen worden door sommige Joodse groepen en miljardairs gebruikt om de Amerikaanse dollars naar Israël te laten stromen, terwijl niemand van enige betekenis in de federale regering klaagt over de dubbele standaard wanneer men Israël met Rusland vergelijkt. En de door de zionisten gecontroleerde media zwijgen er helemaal over.

De hypocrisie waarvan het buitenlands beleid van de Verenigde Staten doortrokken is, is moeilijk te negeren, maar Washington heeft met succes zijn financiële instrumenten gemanipuleerd om zijn overgebleven vrienden en bondgenoten in het gareel te houden. Of dat de onvermijdelijke tegenwerking van Rusland, China en een aantal niet-gebonden naties zal overleven, valt nog te bezien. Op zijn minst lijkt de afstemming van de Koude Oorlog, die in 1991 werd verbroken en die rond de kwestie-Oekraïne opnieuw vorm lijkt te krijgen, haar houdbaarheidsdatum te hebben overschreden. Oekraïne zou inderdaad ernstige schade kunnen toebrengen aan de Russische economie, maar het lijkt aannemelijk dat het ook de lang verwachte ondergang van de Amerikaanse hegemonistische fantasieën en van de NAVO met zich mee zal brengen.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Westerling vast in Oekraïne: Geloof de propaganda niet, Rusland wint de oorlog

Volg Frontnieuws op Telegram