Oekraïne wint de strijd op Twitter, maar in de echte wereld verliest Kiev de strijd om de Donbass

De berichtgeving in de westerse media over het conflict in Oekraïne is zo hysterisch eenzijdig en van de werkelijkheid losgezongen, dat het waarschijnlijk slechts een kwestie van tijd is voordat de vroegere “Komische Ali” van Irak uit zijn pensioen wordt gehaald om te beweren dat er geen Russen oprukken naar de frontlinies van het Oekraïense leger, schrijft Scott Ritter.

Intussen blijven de gevechten uitmonden in een reeks nederlagen voor de gehavende strijdkrachten van Kiev, die reeds de controle over twee grote steden verloren hebben, ondanks de ongekende steun van de VS en zijn bondgenoten.

Terwijl Amerikaanse functionarissen samenwerken met de regering van de Oekraïense president Volodymyr Zelensky om een beeld te scheppen van de overwinning van Kiev op het Russische leger, bereidt Moskou zich voor op een tegenreactie met een harde dosis realiteitszin.

De Amerikaanse Minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken heeft, na een dramatisch bezoek aan de Oekraïense hoofdstad Kiev waar hij, samen met Minister van Defensie Lloyd Austin, een ontmoeting had met Zelensky, voor het Congres getuigd dat het doel van de Oekraïners in hun twee maanden durende conflict met Rusland “zou zijn de Russen te verdrijven uit het gebied dat zij in Oost-Oekraïne proberen te bezetten”.

Blinken voegde eraan toe dat de regering van de Amerikaanse president Joe Biden “volledige steun” verleent aan Kiev om dit doel te bereiken. De minister van Buitenlandse Zaken voegde eraan toe dat het doel van Zelensky was om het Russische leger te verzwakken, zodat het niet in staat zou zijn om Oekraïne aan te vallen in “de komende maand, het komende jaar of over vijf jaar,” een echo van soortgelijke gevoelens van Lloyd Austin, die verklaard had dat het doel van de VS was om “Rusland verzwakt te zien”, zodat het niet “het soort dingen kan doen die het [in Oekraïne] gedaan heeft.”

Het gedeelde optimisme van Blinken, Austin en Zelensky komt voort uit de gezamenlijke omarming van een verhaal over de Russische militaire operatie tegen Oekraïne, dat stelt dat de Russen bezig zijn in Oekraïne een strategische nederlaag te lijden.

Maar als teken dat dit verhaal misschien niet veel meer is dan wishful thinking van de kant van deze drie leiders, heeft de Amerikaanse voorzitter van de Joint Chiefs of Staff, generaal Mark Milley, een genuanceerder standpunt ingenomen, door op te merken dat als Rusland zou wegkomen met wat hij noemde zijn “agressie” tegen Oekraïne “zonder kosten”, dan zou “de wereldwijde internationale veiligheidsorde” die sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog van kracht is, in gevaar komen.

Uit de verklaringen van Milley spreekt allerminst een gevoel van optimisme over de afloop van het Russisch-Oekraïense conflict, maar veeleer een gevoel van urgentie, dat samenhangt met de erkenning dat de oorlog in Oekraïne een kritieke fase heeft bereikt.

De kloof tussen waarneming en werkelijkheid bij de beoordeling van het Russisch-Oekraïense conflict is een rechtstreeks gevolg van de verwarrende aard van het conflict zelf, waar een goed geoliede propagandacampagne, gevoerd door Oekraïne en zijn westerse partners, zowel de regering als de media, in contrast staat met een Russische public relations-inspanning, die terughoudend is om diep in te gaan op de Russische strategische doelen en doelstellingen, laat staan op de dagelijkse details van de gevechten op de grond.

Het resultaat is een informatie-oorlog waarin twee rivaliserende verhalen een ongelijke strijd voeren, en de perceptie uiteindelijk door de realiteit wordt overtroefd.

Enkele harde waarheden

Nu de militaire operatie in Oekraïne haar derde maand ingaat, zijn er enkele harde waarheden aan het licht gekomen die de manier veranderen waarop zowel de Russische strijdkrachten als de moderne oorlogsvoering in de toekomst zullen worden beoordeeld. Weinig analisten – ook deze auteur niet – hadden verwacht dat het verzet langer dan een maand zou duren.

Generaal Milley had het Congres tijdens gesloten briefings begin februari zelfs meegedeeld dat een grootschalige Russische invasie in Oekraïne binnen 72 uur tot de val van Kiev zou kunnen leiden.

Er waren verschillende redenen voor een dergelijke inschatting. Eerst en vooral was er de uitgebreide voorbereiding die door Rusland was uitgevoerd vóór de militaire inval. De verplaatsing van honderdduizenden manschappen met hun uitrusting en de logistieke middelen om zowel manschappen als materieel in de strijd te houden is geen triviale onderneming, en Rusland had maandenlange militaire oefeningen gehouden om die logistiek te perfectioneren.

Het Russische leger wordt geleid door officieren die uitblinken in stafwerk en voorbereiding, en aan te nemen dat zij alle mogelijkheden die zich op het slagveld zouden kunnen voordoen, hadden voorzien, is geen vreemde veronderstelling.

Doctrinair gezien was het Russische leger ingesteld op het soort oorlogsvoering waarop het zich had voorbereid, waarbij zijn overweldigende voordelen in massa en vuurkracht geoptimaliseerd waren om precies die resultaten op het slagveld te produceren die de meeste waarnemers verwachtten – de vernietiging van vijandelijke verdedigingswerken in de diepte met massaal vuur, gevolgd door een agressieve pantseraanval die diep in de vijandelijke achterhoede doordrong en verwarring en ontwrichting zaaide die leidde tot het snelle verlies van gevechtseffectiviteit bij degenen die werden aangevallen.

Een Russisch-Oekraïense oorlog zou altijd in de eerste plaats een grondoorlog worden; noch van de Oekraïense luchtmacht, noch van de Oekraïense marine werd verwacht dat zij een langdurige, levensvatbare weerstand tegen hun Russische tegenhangers zouden kunnen bieden.

Hoewel het Oekraïense leger sinds 2015 getraind en uitgerust was als een virtuele NATO proxy troepenmacht, was de realiteit dat het een snelle uitbreiding had ondergaan van 2014, toen het ongeveer 6.000 gevechtsklare troepen kon opstellen, tot zijn samenstelling van vóór de militaire operatie van ongeveer 150.000 soldaten, georganiseerd in 24 brigades.

De verwachting dat Oekraïne in staat zou zijn iets meer dan elementaire gecombineerde wapenoperaties ter grootte van bataljons (d.w.z. de gecoördineerde inzet van manoeuvre-troepen met artillerie en luchtsteun) te perfectioneren, was wensdenken.

Hoewel Oekraïne zich veel moeite heeft getroost om in 2014 over te schakelen van een leger dat geheel uit dienstplichtigen bestond naar een leger waarin ongeveer 60% van het gevechtspersoneel bestond uit beroepssoldaten onder leiding van doorgewinterde onderofficieren, kan men zo’n leger niet in zo’n korte tijd tot stand brengen.

Het leiderschap van kleine eenheden, dat de lijm is die een leger onder de druk en de dwang van langdurige gevechten bijeenhoudt, heeft gewoon niet genoeg tijd gehad om zich in het Oekraïense leger te vestigen en tot wasdom te komen, zodat velen dachten dat het zou bezwijken onder de druk van de Russische doctrinaire oorlogsvoering.

De volgende analyse is gebaseerd op openbaar toegankelijke verslagen van journalisten die verbonden waren aan het Russische leger en de strijdkrachten van de Volksrepubliek Donetsk, en op briefings van het Russische Ministerie van Defensie en verklaringen van Oekraïense zijde.

In de eerste week na de start van de Russische operatie was het voor de meesten duidelijk dat veel van de veronderstellingen die gemaakt waren, gebrekkig en/of misplaatst waren. Eerst en vooral had Moskou ervoor gekozen zijn troepen niet volgens de standaarddoctrine in te zetten, maar voor een lichte aanpak te kiezen, die geboren leek te zijn uit een gezamenlijke poging om het aantal burgerslachtoffers en de schade aan de civiele infrastructuur tot een minimum te beperken, een aanpak die zelf voortkwam uit een fundamenteel misverstand over de realiteit van de situatie ter plaatse in Oekraïne.

De gerapporteerde zuivering van 150 officieren van de 5e afdeling van de Russische Federale Veiligheidsdienst (FSB), die verantwoordelijk is voor operaties in het zogenaamde “nabije buitenland” (waartoe ook Oekraïne behoort), samen met de arrestatie van Sergei Beseda, het vroegere hoofd van de afdeling, doet vermoeden dat Rusland te lijden heeft gehad onder een mislukking van de inlichtingendienst zoals die zich niet meer heeft voorgedaan sedert de Israëlische mislukking om de Egyptische doortocht door het Suezkanaal te voorspellen tijdens de Yom Kippoer-oorlog van oktober 1973.

Hoewel de Russische regering karakteristiek zwijgt over eventuele tekortkomingen in het werk van het 5e departement vóór het begin van de militaire operatie, suggereren de verklaringen van de Russische leiders dat het Oekraïense leger in zijn kazernes zou kunnen blijven en dat de civiele leiding zich niet met de Russische militaire operaties zou bemoeien, dat deze veronderstellingen zijn gemaakt op basis van inlichtingen die door het 5e departement waren verstrekt.

Dat dergelijke veronderstellingen, als zij inderdaad gemaakt waren, zo fundamenteel verkeerd bleken te zijn, in combinatie met de paraatheid van het Oekraïense leger om de strijd aan te binden met de eerste kolommen Russische troepen, wijst erop dat het werk van het 5e departement verstoord was door Oekraïense veiligheidsdiensten, die de controle over de Russische menselijke netwerken hadden overgenomen en valse rapporten aan de Russische leiding hadden teruggekoppeld.

Het is een feit dat colonnes Russische troepen, die moedig Oekraïne binnentrokken zonder de aandacht voor de veiligheid van de route en de flankbescherming waarmee offensieve operaties normaliter gepaard gaan, afgesneden en vernietigd werden door goed voorbereide Oekraïense hinderlagen.

Bovendien, in plaats van onder de druk te bezwijken, hield het Oekraïense leger – zowel de geregelde strijdkrachten als die van de territoriale strijdkrachten – stand en vocht, waarbij het met de hand gehouden antitankwapens – Javelins van Amerikaanse makelij en NLAW’s van Britse makelij – met groot effect gebruikte.

Het was, om een Amerikaans spreekwoord te gebruiken, een Turkey shoot, en de Oekraïense regering maakte doeltreffend gebruik van de beelden van dergelijke gevechten om de publieke opinie in de wereld een beeld te geven van de doeltreffendheid van de Oekraïense defensie.

De beperkingen van de Oekraïense strijdkrachten maakten het haar echter niet mogelijk haar indrukwekkende tactische overwinningen om te zetten in positieve operationele en strategische resultaten. Ondanks kostbare tegenslagen heeft het Russische leger de aanval doorgezet en indrukwekkende overwinningen geboekt in het zuiden, waar Russische troepen die vanuit de Krim opereerden de strategische stad Kherson veilig stelden en oprukten naar de even belangrijke stad Mariupol.

Daar sloten zij zich aan bij Russische en geallieerde troepen van de Republiek Donetsk om de Oekraïense strijdkrachten die Mariupol verdedigden te omsingelen, en uiteindelijk de overlevenden, die enkele duizenden in getal telden, in de gewapend betonnen onderwereld van de staalfabriek Azovstal in te sluiten.

Verder naar het noorden rukten de Russische strijdkrachten, samen met de strijdkrachten van de republieken Donetsk en Lugansk, westwaarts op om de Oekraïense strijdkrachten van hun voorbereide verdediging te verdrijven en zo de controle te krijgen over het gehele grondgebied dat de Donbass-regio omvat.

De “strijd om Kiev

Terwijl het veiligstellen van de territoriale integriteit van de Donbass-regio een van de hoofddoelen van de Russische speciale militaire operatie was, voerde Rusland om dit te bereiken uitgebreide ondersteunende operaties uit, waaronder een afleidingsopmars naar Kiev, bedoeld om de Oekraïense troepen op hun plaats vast te zetten en versterkingen van het oostfront af te leiden, en een amfibische schijnbeweging voor de kust van Odessa met hetzelfde doel.

Een afleidingsaanval en/of schijnbeweging is alleen operationeel uitvoerbaar als zij geloofwaardig is, wat betekent dat de strijdkrachten die de missie uitvoeren agressief moeten zijn bij de uitvoering van de afleidingsmanoeuvre, zelfs onder ongunstige omstandigheden.

De Russische opmars naar Kiev werd gedaan door een troepenmacht van ongeveer 40.000 man, die op twee assen oprukte, de ene in zuidelijke richting, de andere in zuidwestelijke richting vanuit de richting van Tsjernihiv. De opmars over de grond werd voorafgegaan door verscheidene luchtaanvallen die gericht waren op vliegvelden in de omgeving van Kiev.

Of de Russische inlichtingendienst nu wel of niet had aangegeven dat Kiev rijp was voor een staatsgreep, of dat de Russische parachutisten en speciale troepen die de aanvallen uitvoerden te agressief waren bij het lanceren van de aanval, of een combinatie van beide, de realiteit was dat Kiev goed verdedigd werd door een mengeling van reguliere strijdkrachten en territoriale troepen die niet geneigd waren de Oekraïense hoofdstad zonder slag of stoot op te geven.

Meer dan een maand lang rukten de Russische troepen op naar Kiev, waarbij zij verkennende aanvallen uitvoerden die de noordelijke voorsteden binnendrongen en de stad zowel vanuit het oosten als het westen dreigden te omsingelen.

Het blijft echter een feit dat een strijdmacht van 40.000 man, hoe agressief ook, een stad van ongeveer drie miljoen inwoners, die verdedigd wordt door een mix van 60.000 geregelde, reserve- en territoriale soldaten, niet kan innemen en vasthouden. Maar dit is nooit hun taak geweest.

“Deze acties [d.w.z., de opmars naar Kiev],” kondigde kolonel-generaal Sergej Rudskoj, de eerste plaatsvervangende chef van de generale staf van Rusland, aan tijdens een briefing op 26 maart, “worden uitgevoerd met het doel om zodanige schade toe te brengen aan de militaire infrastructuur, de uitrusting, het personeel van de strijdkrachten van Oekraïne, waarvan de resultaten ons niet alleen in staat stellen hun strijdkrachten vast te pinnen en te verhinderen dat zij hun groepering in de Donbass versterken, maar hen ook niet in staat zullen stellen dit te doen totdat het Russische leger het grondgebied van de [Volksrepubliek Donetsk] en de [Volksrepubliek Lugansk] volledig bevrijd heeft. ”

In een indicatie van zowel de intensiteit van de gevechten die bij de Kievse schijnbeweging betrokken waren, als het belang van de toegewezen missie, heeft de Russische President Vladimir Poetin de eretitel van “Garde” toegekend aan de 64e Gedetacheerde Motorgeweerbrigade voor haar “scherpzinnige en moedige acties” tijdens de gevechten in Kiev.

“Het personeel van de eenheid werd een rolmodel in het vervullen van zijn militaire plicht, moed, toewijding en professionalisme,” merkte Poetin op in de begeleidende eervolle vermelding (de Oekraïense regering heeft de 64e Brigade beschuldigd van het begaan van oorlogsmisdaden in de stad Boesja, ten noorden van Kiev, een beschuldiging die de Russische regering ten stelligste ontkent).

De zogenaamde “slag om Kiev” is een duidelijk voorbeeld van het verschil tussen perceptie en werkelijkheid. Het Oekraïense standpunt is dat zijn strijdkrachten het Russische leger op de toegangswegen naar Kiev beslissend hebben verslagen, waardoor het niet alleen gedwongen was zich terug te trekken, maar ook de strategische doelstellingen van de speciale militaire operatie volledig opnieuw te formuleren. Dit standpunt heeft kritiekloos weerklank gevonden in de volgzame westerse media, en is omarmd door politieke en militaire leiders in Europa, Canada en de VS.

Een van de belangrijkste resultaten van deze Oekraïense “overwinning” was het vermogen van de Oekraïense president Volodymyr Zelensky om deze perceptie om te zetten in een fundamentele mentaliteitsverandering bij zijn aanhangers in het Westen, hetgeen resulteerde in een verhoging van zowel de hoeveelheid geld die aan de levering van wapens aan Oekraïne werd besteed, als de kwaliteit van de wapens zelf, aangezien het Westen de nadruk verlegde van lichte anti-tankwapens naar meer conventionele pantser- en artillerie-uitrusting.

Onuitgesproken bleef de noodzaak van deze drastische verandering in de prioriteit van wapens, vooral gezien het feit dat Oekraïne, volgens zijn eigen verhaal, Rusland op beslissende wijze had verslagen met gebruikmaking van diezelfde lichte anti-tankwapens.

De realiteit was echter dat de Russische operaties van de eerste fase bijna fatale schade hadden toegebracht aan het Oekraïense leger, waarbij tienduizenden soldaten gedood en gewond werden en het overgrote deel van de zware wapens van Oekraïne vernietigd werd – de artillerie, tanks en gepantserde gevechtsvoertuigen die essentieel zijn voor het voeren van moderne gecombineerde oorlogsvoering. De reden waarom Oekraïne zijn Westerse leveranciers om meer tanks, pantservoertuigen en artillerie verzocht, was dat het zijn beschikbare voorraden had opgebruikt.

Maar uitrusting was de minste van de Oekraïense zorgen. Een leger is slechts zo goed als het in staat is zijn troepen tijdens de gevechten logistiek in stand te houden, en een van de hoofddoelen van de Russische campagne van fase één was de vernietiging van de opslagplaatsen voor brandstof en munitie van Oekraïne en de aantasting van het Oekraïense commando en de controle.

Het resultaat is dat Oekraïne Kiev weliswaar heeft weten te behouden, maar dat het daarvoor een enorme prijs heeft moeten betalen in termen van algemene gevechtsefficiëntie. En terwijl Rusland zich van het front in Kiev kon terugtrekken en een periode van rust, herbewapening en heroriëntering kon doormaken (een normale actie voor militaire eenheden die een maand lang vrijwel non-stop in gevecht zijn geweest), bleef het Oekraïense leger onder druk staan van onophoudelijke Russische luchtaanvallen en bombardementen met precisie-geleide kruisraketten en Russische artillerie.

Perceptie wordt, wanneer zij aan het harde licht van de werkelijkheid wordt onderworpen, ontmaskerd als weinig meer dan wensdenken. Dit is zeer zeker het geval bij de zogenaamde “slag om Kiev”, waarbij het Oekraïense leger grondgebied in handen kreeg dat voor de Russen geen nuttig doel meer diende. Rusland kon zijn troepen hergroeperen om zijn hoofddoel, de inname van Donbass, beter te ondersteunen, en de Oekraïense strijdkrachten in Kiev op hun plaats laten bevriezen.

Mariupol en de strijd om Donbass

De strijd om Mariupol is een ander voorbeeld van een botsing tussen perceptiebeheer en de werkelijkheid. Het verhaal over het huidige lot van Mariupol is een verhaal van twee steden. Vanuit Oekraïens gezichtspunt wordt de stad nog steeds verdedigd door een heldhaftige groep strijders, die tienduizenden Russische troepen aan zich binden die anders elders zouden kunnen worden ingezet om de Russische hoofdmacht tegen Donbass te ondersteunen.

Zolang deze verdedigers standhouden, zo beweren de Oekraïners, zal de vitale landbrug die de Krim met de Russische Federatie verbindt, gevaar lopen. Evenzo dient hun aanhoudende verzet een belangrijk propagandadoeleinde, door Rusland de mogelijkheid te ontzeggen de overwinning uit te roepen vóór de viering van de Dag van de Overwinning op 9 mei.

Rusland heeft echter de overwinning in Mariupol al uitgeroepen. Rusland geeft toe dat een paar duizend verdedigers nog steeds ingegraven zitten in de bunkers uit het tijdperk van de Koude Oorlog onder de staalfabriek Azovstal, maar zegt dat deze troepen geen militaire waarde van betekenis hebben.

In plaats van Russische troepen op te offeren om de Oekraïense troepen uit hun ondergrondse holen te graven, heeft president Poetin het leger namelijk opdracht gegeven de Azovfabriek af te sluiten en de verdedigers af te wachten.

Het lijdt geen twijfel dat de aanwezigheid van Oekraïners in de Azovstal-fabriek een propaganda-overwinning voor Oekraïne betekent. Maar de realiteit is dat de stad Mariupol aan Rusland is gevallen; terwijl de Oekraïense verdedigers, mogelijk vergezeld van duizenden burgers, wegkwijnen terwijl hun voedselvoorraden slinken, begint de rest van Mariupol aan de wederopbouw van een verbrijzelde stad waar naar schatting 90% van de gebouwen beschadigd of verwoest is in brute straatgevechten. De Russische landbrug is intact, en het Russische offensief tegen Donbass gaat onverwijld door.

De verklaringen in Kiev van Antony Blinken en Lloyd Austin zijn een bijproduct van de perceptie van de Oekraïense overwinning die gevormd is door de dubbele Oekraïense “overwinningen” in Kiev en Mariupol. De werkelijkheid is echter dat Kiev een meesterlijk Russisch bedrog was dat de algemene strategische situatie in Oekraïne in het voordeel van Rusland heeft uitgevlakt, en dat de strijd in Mariupol evenzo afgedaan heeft in termen van enige strategische invloed op de totale campagne.

Wat overblijft is de harde waarheid van eenvoudige “militaire wiskunde”, die, wanneer zij op een kaart geprojecteerd wordt, het soort onweerlegbaar, op feiten gebaseerd bewijs levert dat Oekraïne zijn oorlog met Rusland aan het verliezen is.

Het is een feit dat de militaire hulp die het Westen aan Oekraïne verleent geen merkbaar effect zal hebben op een slagveld waar Rusland elke dag meer en meer zijn dominantie laat gelden. Niet alleen wordt er niet genoeg materieel geleverd. Honderden pantservoertuigen kunnen niet de meer dan 2.580 vervangen die Oekraïne tot nu toe verloren heeft, en evenmin kunnen tientallen artilleriestukken de meer dan 1.410 artilleriebuizen en raketwerpers compenseren die door het Russische leger vernietigd zijn.

Wanneer twee strijdkrachten van gelijke grootte en capaciteit tegenover elkaar staan, trachten zij een operationeel voordeel te verwerven door de capaciteiten van hun tegenstander uit te putten, wat, in combinatie met een doeltreffende manoeuvre van hun eigen strijdkrachten, de tegenstander in een onhoudbare situatie brengt.

De overgang van een strijd op voet van gelijkheid naar een beslissende militaire overwinning is vaak snel, en vormt het hoogtepunt van een verworven suprematie in de vorm van vuurkracht en manoeuvre, die synchroon wordt samengebracht, waardoor een reeks tactische en operationele dilemma’s ontstaat waarvoor de tegenstander geen levensvatbare oplossing heeft.

Dit is de huidige situatie van het Oekraïense leger dat het in Donbass opneemt tegen de Russen. De Oekraïners, die zelf geen artilleriesteun van betekenis hebben, zijn overgeleverd aan de Russische artillerie en raketwerpers die dag in dag uit hun stellingen zonder ophouden bestoken.

De Russische troepen hebben de confrontatie met hun Oekraïense tegenstanders zeer weloverwogen aangepakt. De snelle opmars van onbeschermde colonnes en konvooien is voorbij; nu isoleren de Russen de Oekraïense verdedigers, bestoken hen met artillerie, en sluiten dan voorzichtig in en vernietigen wat er nog over is met infanterie, gesteund door tanks en pantser- gevechtsvoertuigen.

Het aantal slachtoffers in deze gevechten is genadeloos voor Oekraïne, met honderden soldaten die elke dag sneuvelen, gewond raken en zich overgeven, terwijl het aantal Russische slachtoffers in tientallen wordt gemeten.

Niet alleen kan Rusland vrijwel naar believen langs het front manoeuvreren, terwijl het de Oekraïense verdedigers nadert en vernietigt, maar de Russische troepen opereren ook met absolute vrijheid in de diepte, wat betekent dat zij zich kunnen terugtrekken om bij te tanken, te herbewapenen en te rusten zonder angst voor Oekraïens artillerievuur of tegenaanvallende troepen. De Oekraïners blijven ondertussen vastgepind, kunnen zich niet bewegen zonder bang te zijn door de Russische luchtmacht ontdekt en vernietigd te worden, en zijn als zodanig gedoemd om te zijner tijd door Russische troepen geïsoleerd en vernietigd te worden.

Er is vrijwel geen hoop op versterking of hulp voor de Oekraïense troepen die aan de frontlinies opereren; Rusland heeft de spoorlijnen die voor de bevoorrading dienden, onbruikbaar gemaakt, en de kans dat de Oekraïense troepen die zware wapens van het Westen hebben gekregen, de frontlinies met enige waarneembare kracht zullen bereiken, is vrijwel nihil.

De strijd om Donbass bereikt zijn hoogtepunt, waarbij het Oekraïense leger snel overgaat van een strijdmacht die in staat is de schijn van verzet op te houden, naar een strijdmacht die alle gevechtscapaciteit van betekenis verloren heeft. Dit is de stand van zaken bij het ingaan van de derde maand van de militaire operatie van Rusland in Oekraïne.

Hoewel de beëindiging van elk conflict altijd een politieke kwestie is, is één ding zeker – als de operatie nog een vierde maand duurt, zal het slagveld er heel anders uitzien dan het veld dat de wereld nu ziet.

De strijd om Donbass en Oost-Oekraïne is zo goed als voorbij. Dat is de harde realiteit, en geen enkele hoeveelheid wensdenken of perceptiebeheer van Zelensky of zijn Amerikaanse partners kan daar verandering in brengen.

Scott Ritter is een voormalig inlichtingenofficier van het US Marine Corps en auteur van “SCORPION KING: America’s Suicidal Embrace of Nuclear Weapons from FDR to Trump. Hij diende in de Sovjet-Unie als inspecteur voor de uitvoering van het INF-verdrag, diende in de staf van generaal Schwarzkopf tijdens de Golfoorlog, en was van 1991 tot 1998 hoofdwapeninspecteur bij de VN in Irak. De heer Ritter schrijft momenteel over onderwerpen die te maken hebben met internationale veiligheid, militaire zaken, Rusland en het Midden-Oosten, en over wapenbeheersing en non-proliferatie. Volg hem op Twitter @RealScottRitter

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

De Oekraïne oorlog is een zwendel

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: