De Russische president Vladimir Poetin is afgelopen maandag naar de “nieuwe gebieden” Lugansk en Kherson/Zaporozhye gereisd om de militaire situatie te beoordelen.
Het aftellen is begonnen voor de Oekraïense “tegenaanval”. De komst van het Patriot-raketsysteem in Oekraïne getuigt van de omvang van de mobilisatie om Rusland zware verliezen op te leggen. Secretaris-generaal van de NAVO Jens Stoltenberg bracht vandaag een verrassingsbezoek aan Kiev, zijn eerste sinds het begin van de oorlog, schrijft M.K. Bhadrakumar.
De uitgelekte documenten van het Pentagon zijn sceptisch over het succes van het Oekraïense tegenoffensief, maar Moskou maakt zijn eigen inschattingen. De neocons zijn vooral niet van plan de stekker uit het Zelensky-regime te trekken, omdat dat betekent dat de doos van Pandora wordt geopend wanneer president Biden op het punt staat zijn kandidatuur voor een tweede termijn als president aan te kondigen en kan niet aanvaarden dat Oekraïne de oorlog verliest.
In werkelijkheid bloedt Oekraïne. Het ligt in de aard van oorlogsvoering dat op een bepaald moment de zwakkere partij breekt en het einde dan heel snel komt. Dit was het geval in Syrië, waar de regeringstroepen na de overwinning van de vijf jaar oude Slag om Aleppo in december 2016 in een reeks militaire overwinningen door het land trokken en het doek voor het conflict lieten vallen.
De oorlog in Oekraïne lijkt misschien “gestabiliseerd”, maar de clou zal zijn welke partij de meeste slachtoffers maakt. Ondanks de massale militaire, financiële en economische bijstand van het Westen hebben de Russische troepen de Oekraïense zijde langs de hele contactlijn met de grond gelijk gemaakt.
De Russische ambassadeur in het Verenigd Koninkrijk zei onlangs dat de verhouding van de verliezen in de uitputtingsslag ongeveer zeven Oekraïense soldaten voor elke Russische soldaat is. Om de zaken in perspectief te plaatsen: westerse media schatten dat ongeveer 35.000 Oekraïense soldaten betrokken zullen zijn bij het komende tegenoffensief langs de 950 km lange frontlijn, terwijl Poetin heeft laten weten dat de Russische reservetroepen aan de frontlijn 160.000 soldaten tellen!
Het Oekraïense luchtverdedigingssysteem verkeert in kritieke toestand. De Russen hebben een overwicht aan artillerie en hebben de frontlijn de afgelopen 5-6 maanden zwaar versterkt met meerdere verdedigingslagen, zoals mijnen, grondwerken en vestingswerken om oprukkende tanks te hinderen, etc.
Dit is een wanhopige zet voor Oekraïne, dat een groot deel van zijn meest ervaren soldaten heeft verloren (naar schatting 120.000 slachtoffers), om het op te nemen tegen de Russen, die bovenal lucht- en raketoverwicht hebben, luchtverdedigingsoverwicht en artillerieoverwicht, en getrainde manschappenoverwicht.
De gebieden die Poetin verkoos te bezoeken – Kherson / Zaporozhya en Lugansk – zijn de gebieden waar het Oekraïense tegenoffensief het meest wordt verwacht. Poetin heeft van de commandanten de militaire situatie gehoord, en natuurlijk zal dat zeer zeker input zijn voor zijn beslissingen over Russische tegenstrategieën, zowel defensief als offensief.
Ondanks de lekken in het Pentagon en de daaruit voortvloeiende wanorde en verwarring in Washington en de Europese hoofdsteden (en Kiev), zal de Oekraïense tegenaanval doorgaan om ten minste een deel van het verloren grondgebied terug te winnen. Dit is een wanhopige gok.
In Washington heerst echter nog steeds de waan van de dag. Dit blijkt uit een recent artikel in Foreign Affairs dat mede is geschreven door twee veteranen van het Amerikaanse establishment – voormalig ambtenaar van het State Department Richard Haass en Charles Kupchan, senior fellow bij de Council on Foreign Relations – getiteld Het Westen heeft een nieuwe strategie nodig in Oekraïne: Een plan om van het slagveld naar de onderhandelingstafel te komen.
Het artikel houdt grotendeels vast aan de door de neocons voortgebrachte mythen – dat de speciale militaire operaties van Rusland zijn mislukt en dat de oorlog “veel beter is uitgepakt voor Oekraïne dan de meesten hadden voorspeld” – maar bevat af en toe een vleugje realisme. Het bouwt voort op het refrein dat momenteel in zwang is in Washington dat “de meest waarschijnlijke uitkomst van het conflict niet een volledige Oekraïense overwinning is, maar een bloedige patstelling.”
Haas en Kupchan schrijven: “Tegen de tijd dat het verwachte offensief van Oekraïne voorbij is, kan ook Kiev warmlopen voor het idee van een regeling via onderhandelingen, nadat het zijn uiterste best heeft gedaan op het slagveld en geconfronteerd wordt met een toenemende beperking van zowel de eigen mankracht als de hulp uit het buitenland.”
De auteurs merken en passant op dat het Russische leiderschap ook opties en berekeningen heeft, aangezien de westerse sancties er niet in zijn geslaagd de Russische economie lam te leggen, de steun van de bevolking voor de oorlog groot blijft (meer dan 70%) en Moskou aanvoelt dat de tijd aan zijn kant staat, aangezien de aanhoudende kracht van Oekraïne en zijn westerse medestanders en hun vastberadenheid zullen afnemen en Rusland in staat zou moeten zijn zijn territoriale overwinningen aanzienlijk uit te breiden.
In wezen komen Haas en Kupchan van een andere planeet. Zij begrijpen niet dat Rusland nooit een scenario zal accepteren waarin het conflict eindigt met een staakt-het-vuren, maar de NAVO de militaire capaciteit van Oekraïne blijft versterken en Kiev gestaag in het bondgenootschap opneemt.
Waarom zou Rusland nog een spelletje stoelendans willen spelen terwijl het Westen het NAVO-lidmaatschap van Oekraïne formaliseert – dat wil zeggen instemmen met een herhaling van het groteske interregnum tussen de Minsk-akkoorden van 2015 en de speciale militaire operaties van Rusland?
Het bezoek van Poetin aan de nieuwe gebieden op dit cruciale moment, nu de oorlog op een kantelpunt staat, is een krachtig signaal dat ook Rusland een offensief plan heeft en dat het niet aan Biden is om de proxyoorlog af te blazen – uit pure vermoeidheid of dringende afleidingen in Azië en de Stille Oceaan of vanwege barsten in de westerse eenheid of wat dan ook.
Evenzo is het onwaarschijnlijk dat Rusland zich ooit kan verzoenen met het Zelensky-regime, dat Moskou ziet als een marionet van de Biden-regering. Maar hoe kan Biden Zelensky ooit dumpen of uit het oog verliezen terwijl de skeletten in de familiekast rammelen?
Het belangrijkste is dat de Russische publieke opinie verwacht dat Poetin de belofte inlost die hij heeft gedaan toen hij opdracht gaf tot de speciale militaire operaties. Als dat niet gebeurt, zijn tienduizenden Russische levens tevergeefs verloren gegaan.
Het ligt niet in de lijn van de politieke persoonlijkheid van Poetin om de golf van de Russische opinie te negeren – of om de gekwetste nationale psyche te negeren nu er beelden opduiken van de gedwongen uitzetting van honderden monniken van Pechersk Lavra, het 11e-eeuwse orthodoxe grottenkloostercomplex in het hart van Kiev, dat als Russische vijfde colonne wordt bestempeld. Het was een berekende politieke zet van Zelensky met stilzwijgende westerse steun. (hier en hier)
Wat de neocons in de VS nog niet begrijpen, is dat zij er niet in zijn geslaagd Rusland te onderwerpen, ondanks alle vernederingen die over de nationale eer, de trotse geschiedenis en de jaloersmakend rijke cultuur van het land zijn uitgestort. Waarom zou Rusland normaliseren met staten die zich zijn soevereine rijkdommen hebben toegeëigend en zulke draconische sancties hebben opgelegd om zijn economie te laten bloeden en te verzwakken?
De Amerikaanse minister van Financiën Janet Yellen heeft op CNN toegegeven dat sancties uiteindelijk de hegemonie van de Amerikaanse dollar in gevaar kunnen brengen. Maar haar opmerkingen gaan niet ver genoeg.
Ondertussen is het strategisch partnerschap tussen Rusland en China versterkt, met deze week als signaal de bereidheid van Moskou om samen met Peking militaire uitdagingen in het Verre Oosten aan te gaan. (Zie mijn blog China, Russia circle wagons in Asia-Pacific).
Rusland is verre van geïsoleerd en geniet strategische diepte in de internationale gemeenschap. Terwijl de systemische achteruitgang van het Westen en de tanende invloed van de VS op de wereld de afgelopen een jaar een onverbiddelijk historisch proces is geworden.
Wanneer Ukra een tegenaanval plant met een 4/1 overwicht van de tegenstander die duidelijk militair oppermachtig is, dan zal deze Proxy oorlog, voor Ukra tenminste, voorbij zijn.
Helaas voor de gesneuvelde soldaten aan deze en overige zijde maar gelukkig dat het einde nabij is. Iedere gedode mens is er één teveel.
Het gevaar dreigde nu echter dat de Polen de plaats gaan innemen van het Ukra leger wanneer de Speciale Militaire Interventie van Rusland te dicht bij de gebieden zal komen die Polen wil afsnoepen van zijn buur. Polen treft reeds voorbereidingen om die gebieden te bezetten.
Rusland zal waarschijnlijk niet meer aan de onderhandelingstafel komen als niet aan hun eisen en voorwaarden voldaan word en dit ogenblik zal beslissend zijn of er een WW3 komt of niet.
Of Rusland geheel Ukra wil innemen of Polen zal terwille zijn, ik denk dat we eigenlijk het antwoord reeds kennen.
Het wordt voor de Westerse leiding een laatste test of hun hegemonie blijft of valt, en ook daarover weten we het antwoord reeds.
Dus, bereid je maar voor op het ergste, zou ik nu zo denken.
als je weet dat zelensky zich recent bereid verklaard heeft bepaalde gebieden in oekiestan af te staan in ruil voor poolse militaire interventie, dan weet je meer dan genoeg…
ik wens je veel geluk toe, god weet dat we dat nodig gaan hebben
Joghe april 21, 2023 at 09:43
Geheel mee eens.
Joghe,
Geen idee hoe het zit met die Polen, misschien dat zij straks met Rusland hun oude gebied terugkrijgen wat eens Pools was en wordt het rustig in die regio, ik denk in de toekomst maar hoe ver in de toekomst (?)!, dit zou toch kunnen.
Als de Polen dat zouden doen, gaan ze op zelfmoord missie….
De afstanden zijn te groot in Banderastan om grote troepenbewegingen ongezien te doen; ook ’s nachts niet.
Op het moment dat er grote troepenverplaatsingen zijn, zijn die kwetsbaar voor raket/lucht/artillerie aanvallen.
Dat zou een slachting betekenen onder de bejaarde “soldaten”van de Snuiver
Tja als de Pooltjes zo stom zouden zijn….denk dat als RU ze waarschuwd dat een grote poolse stad met de grond gelijk zou worden gemaakt, dan zijn hum ambities wel over denk ik.