Wat is er veranderd in de relatie tussen de VS en China dat de twee landen dichter bij een oorlog brengt?
Niemand lijkt het te weten. Lezers die de ontwikkelingen in China op de voet volgen, weten dat de betrekkingen tussen de twee grootmachten de afgelopen jaren steeds meer onder druk zijn komen te staan. Maar terwijl de VS China vijandiger zijn gaan benaderen, lijkt niemand te weten waarom. Was er iets in het bijzonder dat China deed dat Washington boos maakte, wat leidde tot het opleggen van economische sancties, technologische blokkades en militaire provocaties in de Straat van Taiwan? schrijft Mike Whitney.
Nee, er zijn geen aanwijzingen dat China iets heeft gedaan. Wat er veranderde was de manier waarop Washington China benaderde. En zoals u zult zien, veranderde de benadering van Washington zeer snel en dramatisch. China veranderde bijna van de ene dag op de andere van vriend in vijand.
Dit is waarom.
Na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie in 1991 voerden de VS een beleid van betrokkenheid met China dat de ontwikkeling van het land versnelde en het omvormde tot de belangrijkste motor van de wereldwijde groei. In december 2001 kreeg China de status van “meest begunstigde natie” (MFN), kort daarna gevolgd door de toetreding tot de Wereldhandelsorganisatie (WTO). Door deze ontwikkelingen kreeg China toegang tot westerse markten, waardoor China een productiecentrum werd voor Amerikaanse multinationals zoals Nike, Apple en Dell. De openstelling van China veroorzaakte ook een golf van buitenlandse investeringen die de groei oppompte en tegelijkertijd de financiële activa en de obligatiemarkt versterkte. Kortom, het beleid van de VS legde de basis voor het “Chinese wonder” dat de weg vrijmaakte voor een grootmachtconflict met de VS.
Geen enkel ander land ter wereld is meer verantwoordelijk voor de razendsnelle opkomst van China dan de Verenigde Staten. Nu heeft het establishment van het buitenlands beleid echter besloten dat het zijn eigen creatie niet leuk vindt. Het houdt niet van het feit dat China gebruik heeft gemaakt van de kansen die het kreeg om zichzelf om te vormen tot een gelijkwaardige concurrent van de Verenigde Staten. Het vindt het niet leuk dat de Chinese economie meer dan twee keer zo snel groeit als die van Amerika en binnen tien jaar de VS zal overtreffen. Het vindt het maar niets dat China een 21e-eeuws, ultramodern infrastructuurnetwerk aan het bouwen is dat een groot deel van Europa, het Midden-Oosten, Afrika en Azië economisch zal integreren in de grootste vrijhandelszone ter wereld. Het houdt niet van het feit dat China’s expansieve economische/politieke strategie onvermijdelijk de “op regels gebaseerde internationale orde” zal vervangen door een door China geleid systeem waarin de renminbi de reservemunt van de wereld is en China’s financiële markten de grootste en meest liquide ter wereld zijn. Het Amerikaanse buitenlands beleid is niet blij met deze ontwikkelingen, vooral omdat het grotendeels verantwoordelijk is voor al deze ontwikkelingen.
Begrijp me niet verkeerd; de Chinezen zijn intelligente, vindingrijke, creatieve en ijverige mensen. En de Chinese Communistische Partij heeft een cruciale rol gespeeld door 800 miljoen mensen uit de armoede te halen en de economie van het land naar een ongekende groei en welvaart te leiden. Maar als China geen toegang had gekregen tot de westerse markten en niet tot de WTO was toegetreden, zou er nu geen Chinees wonder en geen Chinese supermacht zijn. Deze kansen waren het resultaat van een breed gesteund beleid dat bijna unaniem werd goedgekeurd door de elites van het Amerikaanse buitenlands beleid. Dus als Washington nu spijt heeft dat het dit beleid heeft gesteund, kan het alleen zichzelf de schuld geven. Hier volgt wat meer achtergrondinformatie van John Mearsheimer, expert op het gebied van buitenlands beleid:
Tijdens de Koude Oorlog en onder het beleid van president Nixon, besloten de VS om zich met China in te laten en een quasi-alliantie met China te vormen tegen de Sovjet-Unie. Dat was heel verstandig. En Nixon had gelijk om de Chinese economie te helpen groeien, want hoe machtiger China werd, hoe effectiever het was als afschrikpartner tegen de Sovjet-Unie. Maar toen de Koude Oorlog in 1989 eindigde en de Sovjet-Unie in 1991 instortte, hadden de VS China niet langer nodig om de Sovjet-Unie in toom te houden.
Wat we dom genoeg wel deden, was een beleid van betrokkenheid voeren, dat expliciet bedoeld was om China te helpen economisch machtiger te worden. Toen China economisch groeide, vertaalde het die economische macht natuurlijk in militaire macht, en de VS hielp, als gevolg van dit dwaze beleid van betrokkenheid, een gelijkwaardige concurrent te creëren.
Mijn conclusie is dat het beleid van Nixon en Kissinger van het begin van de jaren 1970 tot het einde van de jaren 1980 zeer verstandig was. Maar daarna was het engagement een kolossale strategische blunder…
De VS verwachtte niet alleen dat China machtiger zou worden – ze hielp China opzettelijk om machtiger te worden. Ze deden dit op basis van de veronderstelling dat China na verloop van tijd een democratie zou worden en daardoor een verantwoordelijke belanghebbende in een door Amerika geleide internationale orde zou worden.
Natuurlijk gebeurde dat niet. China is geen democratie geworden. En China is er in feite op uit om de hegemonie in Azië te vestigen en de VS overal ter wereld uit te dagen. We hebben nu een nieuwe Koude Oorlog. U.S. engagement with China a ‘strategic blunder’: Mearsheimer, Nikkei
Hoewel ik het eens ben met het grootste deel van wat Mearsheimer zegt, ben ik het sterk oneens met het idee dat de Amerikaanse leiders echt bezorgd waren over het feit dat China een democratie zou worden. Democratie verklaart ook niet waarom het beleid van de VS veranderde van wederzijds voordelige betrokkenheid in openlijke vijandigheid. Wat Mearsheimer niet erkent, is dat de westerse economieën worden beheerst door een oligarchie van elites die niet in staat zijn geweest om een significante inbraak te maken in de machtsstructuur van de Chinese regering. Dit is niet omdat de Chinese regering zogenaamd “communistisch” is, maar omdat de Chinese leiders sterk nationalistisch zijn en vastbesloten om China’s eigen soevereine onafhankelijkheid te behouden tegen de aanval van de westerse elites. Met andere woorden, de opkomende confrontatie met China is een machtsstrijd tussen de globalistische cabal van het WEF en de Chinese nationalisten.
Hoe dan ook, China is niet verantwoordelijk voor de gespannen relaties die er nu zijn. De vijandigheid en provocaties komen allemaal van de Verenigde Staten, die proberen de schade ongedaan te maken die ze hebben aangericht door een beleid te voeren dat tegen hun eigen nationale belangen ingaat. Kortom, de regering Biden probeert 30 jaar mislukt beleid terug te draaien door een ommezwaai te maken en vervolgens China de schuld te geven. Het is een klassieke “bait and switch” operatie. Hier is meer van Mearsheimer:
Zoals de tijd heeft aangetoond, was de engagementsstrategie een mislukking. De Chinese economie heeft een ongekende sprong voorwaarts gemaakt, maar het land heeft zichzelf niet getransformeerd in een liberale democratie of “een verantwoordelijke glass holder (een speler die geïnteresseerd is in het handhaven van de huidige internationale orde)”. Integendeel, de Chinese leiders zien liberale waarden als een bedreiging voor de stabiliteit van hun land. En zij voeren, zoals de leiders van de opkomende machten meestal doen, een hard buitenlands beleid. We moeten toegeven dat economische betrokkenheid een kolossale strategische fout was. Kurt Campbell en Eli Ratner – twee voormalige ambtenaren van de regering-Obama die toegaven dat betrokkenheid mislukt was en die vandaag de dag in de regering-Biden zitten – schrijven: “Washington staat nu tegenover de meest dynamische en geduchte mededinger in de moderne geschiedenis.” (U.S. engagement with China a ‘strategic blunder’: Mearsheimer, Nikkei)
De vraag die onmiddellijk rijst is: Als het engagement zo’n “kolossale strategische fout” was, waarom duurde het dan 30 jaar om daar achter te komen? Met een bevolking die 4 keer zo groot is als die van de VS en een BBP dat al 2 decennia met ongeveer 9% groeit, had het vrij duidelijk moeten zijn dat China in de niet al te verre toekomst groter en machtiger zou worden dan de VS. En toch deed iedereen in het politieke establishment alsof ze niet zagen wat zich vlak onder hun neus afspeelde.
Dat is schokkend. En wat nog schokkender is, is de remedie die onze leiders hebben gekozen om hun huidige voorsprong in de wereldorde te behouden. Ze zijn van plan om alles te doen wat in hun macht ligt om de economische ontwikkeling van China te saboteren. Dit sluit perfect aan bij Mearsheimers observatie dat “de enige kans die de dynamiek kan veranderen, een dramatische crisis is die China’s niet aflatende groei ondermijnt”. En dat verklaart wat er nu aan de hand is: de regering-Biden doet een gecoördineerde poging om de kwetsbare sectoren van de Chinese economie aan te vallen en zoveel mogelijk schade toe te brengen via sancties, blokkades en verstoring van de aanvoerlijnen. Wij verwachten dat deze economische oorlog tegen China de komende jaren geleidelijk zal intensiveren, samen met nieuwe provocaties in de Straat van Taiwan en de Zuid-Chinese Zee. Als de analyse van Mearsheimer klopt, dan bevinden we ons nog in de beginfase van een hybride oorlog die ongetwijfeld nog jaren zal aanslepen.
Dus, wanneer is het bij onze genieën op het gebied van buitenlands beleid opgekomen dat het aanwakkeren van de groei van China de toekomstperspectieven van de VS wel eens zou kunnen schaden?
We weten de precieze datum niet, maar het lijkt erop dat ergens rond 2017 de elitaire consensus die engagement steunde, uiteen begon te vallen toen steeds meer mensen zich bewust werden van de tekortkomingen van het beleid. Lees dit commentaar van de Financial Times associate editor Martin Wolf, die uitlegt hoe snel de westerse elites zich tegen China keerden:
Ik denk dat wat er gebeurt is dat westerse beleidsmakers en vooral Amerikaanse beleidsmakers hebben besloten dat de opkomst van China een grote strategische bedreiging is. En dit heeft verschillende dimensies. Eén daarvan is dat de linkerkant van het midden tot het standpunt is gekomen dat “ze nooit een democratie zullen worden zoals we dachten, en dat is problematisch. Dat vinden we niet leuk.” Maar het grotere element – en dat is de mening van de strategische gemeenschap en een groot deel van het bedrijfsleven – is dat “deze mensen (China) een serieuze bedreiging vormen. Ze beschikken over immense middelen, hun defensie is behoorlijk uitgebreid en ze lopen technologisch steeds verder voor op een aantal zeer belangrijke gebieden, en wij zijn veel te afhankelijk van hen… Ze zien de onderlinge afhankelijkheid van China als beangstigend, en deze paranoia is nu een dominant element geworden in het Amerikaanse denken… En het is heel snel en over de hele linie verschoven in Amerika, hoewel we het nu ook in Europa zien. Onlangs werd er een document uitgebracht door de Duitse Industriebond waarin in feite werd gezegd: “Jullie kennen het Chinese technologiebeleid; het is een bedreiging voor Duitsland.” Dit is een grote verandering en het is vrij recent gebeurd.” China: Friend or Foe?, You Tube, 12:35 minuut
Volgens Wolf zijn de algemene opvattingen over China onder de elites van het buitenlands beleid dus zeer snel en zeer drastisch veranderd. (Het relaas van Wolf komt overeen met veel andere elites die hetzelfde verhaal vertellen.) Engagement werd steeds meer gezien als schadelijk voor de westerse belangen, en er werd gezocht naar een andere aanpak. Wat Wolf ons niet vertelt, is wat de mandarijnen van het buitenlands beleid ervan overtuigde dat China een “grote strategische bedreiging” was geworden? Was het te wijten aan het steeds activistischere toezicht van de CCP op buitenlandse bedrijven of de weigering van de Communistische Partij om hervormingen van hun enorme staatsbedrijven door te voeren, of had het iets te maken met China’s indrukwekkende vooruitgang op het gebied van geavanceerde technologie, waardoor de toekomst van AI en supercomputers voor het grijpen lag?
Wat was het?
Hoewel we die vraag niet met 100% zekerheid kunnen beantwoorden, kunnen we er wel naar gissen.
In 2013 lanceerde de Chinese president Xi Jinping zijn kenmerkende infrastructuurprogramma genaamd het Belt and Road Initiative, een uitgestrekte ontwikkelingsstrategie voor meerdere continenten die het duurste en meest uitgebreide infrastructuurprogramma aller tijden is. Het BRI heeft al toezeggingen van meer dan 150 landen die 75% van de wereldbevolking vertegenwoordigen. Het verklaarde doel van het project is “de regionale connectiviteit verbeteren en een betere toekomst omarmen”. In feite doet het project dat allemaal en nog veel meer. De BRI zal havens, wolkenkrabbers, spoorwegen, wegen, bruggen, luchthavens, dammen, kolencentrales en spoortunnels verbeteren. Het zal een uitgestrekt spinnenweb van geavanceerde hogesnelheidsspoorwegen creëren die de transportkosten zullen verlagen en tegelijkertijd de winsten van fabrikanten en groothandelaren zullen verhogen. De BRI projecteert een visie van een volledig geïntegreerde wereld van de 21e eeuw waarin Beijing in het epicentrum van de wereldhandel ligt. Daarom zijn de VS en hun bondgenoten – die de trouwe verdedigers zijn van een archaïsch, extractief model van neoliberaal kapitalisme – bereid om alles te doen wat nodig is om de ontwikkeling van China te laten ontsporen en te voorkomen dat dit futuristische plan doorgang vindt. Sir Malcolm Rifkind, politicus en voormalig minister, vatte het belang van de BRI als volgt samen in een recente discussie over China op You Tube:
“Ik denk dat als we jaren vooruit gaan kijken, het belangrijkste de potentiële relevantie van het Belt and Road Initiative voor de relatie tussen Europa en China is. Duizend jaar lang hebben Europa en China contact met elkaar moeten hebben via de zeewegen. Die enorme Centraal-Aziatische landmassa was, net als de Atlantische Oceaan, een barrière. Wat er nu gebeurt, en als we 5, 10, 15 jaar vooruit kijken, gaan er al steeds meer goederentreinen in beide richtingen van China naar West-Europa. Dat betekent dus dat Europa en China elkaar rechtstreeks zouden kunnen zien op een manier zoals Europa en Noord-Amerika dat konden dankzij het luchtverkeer en omdat de Atlantische Oceaan een brug werd. Dat zou een historische verandering zijn, ongeacht de politiek, als China en Europa elkaar rechtstreeks zouden kunnen zien en op die manier handel met elkaar zouden kunnen drijven. Dat zou enorme gevolgen hebben. China: Friend or Foe? You Tube, 1:21:10 min
Rifkind heeft gelijk. De opening van doorgangscorridors en goederenlijnen tussen China en Europa zijn “het allerbelangrijkste” omdat ze de continenten dichter bij elkaar brengen in een gigantische vrijhandelszone die onvermijdelijk hun wederzijdse macht en welvaart zal vergroten, terwijl de VS aan de buitenkant blijven staan. Daarom is de regering-Biden zo vastbesloten om ervoor te zorgen dat de BRI geen werkelijkheid wordt. Vergeet niet dat het primaire doel van het buitenlands beleid van de Verenigde Staten is “te voorkomen dat een vijandige mogendheid een regio domineert waarvan de hulpbronnen, onder geconsolideerde controle, voldoende zouden zijn om wereldmacht te genereren”. De enorme uitbreiding van China’s Belt and Road over de Euraziatische landmassa en het verbinden van Europese hoofdsteden met Beijing en Shanghai, past zeker in die beschrijving en kwalificeert China als de aartsvijand van Washington.
De leiders van China geloven nog steeds dat ze een schikking met Washington kunnen treffen om een directe confrontatie te vermijden. Maar de rode lijnen van Washington zijn al overschreden en er liggen zeker problemen in het verschiet.
Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER
Riemen vast! We kunnen binnen een paar maanden in oorlog zijn met China
Zolang alles is gebaseerd op competitie
Op doel heiligt de middelen
Het is nooit genoeg
Blijft alles oorlog.
Oorlog in zaken
Oorlog in liefde
Oorlog om te vernietigen
Oorlog om te bouwen.
Broeder en zuster oorlogen
waar wij ons in laten sturen.
Pak je stuur terug.
Of blijf ordes volgen.
De Amerikanen hadden niet gedacht dat de hond die ze aan opvoeden waren ooit eens terug zouden kunnen bijten.
En inderdaad de liberale waarden kunnen een bedreiging zijn, zoals het toelaten van NGO’s die uiteindelijk provoceren en indoctrineren van generaties.
Een ding waar ik het oneens mee ben is dat Chinezen vindingrijk en creativitief zijn. Ze zijn heel goed in reverse engineering en verbeteren bestaande technologie.
Nederlanders bijvoorbeeld zijn vindingrijk en creatief. Wij leven onder water en produceren maximaal van land wat slechts een vlekje is op de wereldkaart. Financieel ook ijzersterk. De ooit liberale gedachten en samenleving brachten Europeanen die hier vrij konden zijn.. nu slaan we compleet door daarin en dreigen we weg te zakken in deze tolerantie en emigratie.
Dit gevecht van nu is eigenlijk vergelijkbaar met de slechtste delen van de bijbel.
Ik denk echt dat wij (het westen) dit keer aan de verkeerde kant van de geschiedenis staan. Rusland’s gevecht is een van existentiële aard en ik zie dat landen en mensen, die niet schaaps meegaan met de meanstream flow, dit inzien en voelen.
Op financieel vlak is NL bijna een failed state , Rutte heeft alle gelden overgemaakt aan de EU graaiers en verlaat het zinkende schip .De boeren worden hun land afgenomen en de industrie ligt op zijn gat . En de Chinezen zijn wel degelijk zeer bekwaam al sinds de oudheid en waar jij over praat van reverse ingineering is japan niet china . NL zal verdwijnen , geen uitvoer , enkel nog import dat kan geen enkel land nog trekken .
We zijn het kennelijk oneens, dat kan.
Financieel is NL zeer bekwaam, de staatsfinanciën zijn relatief in orde. Die van de burger niet zo.
China is bekwaam? Dat is ren container begrip. Het is geen derde wereldland. Maar vindingrijk en creatief dat vind ik ze minder. Ze kopiëren van alles en los van buskruit, stinky tofu en vetsin zie ik weinig creativiteit.
De reden van hun productiecapaciteit staat duidelijk omschreven in dit uitgebreide artikel.
Japan heeft natuurlijk last van het Stockholm syndroom naar Amerika maar zeker vooruitstrevende met technologie.
De moderne maatschappij heeft ze vooruitgang te danken aan Duitse Engelse Amerikaanse , lees westerse wetenschappers.
Aboriginals hebben 50.000 jaar lang stipjes getekend en geen stap verder gekomen. Dat even ter contrast
In Azie worden de Chinezen wel de Aziatische joden genoemd. Zij bezitten daar zowat alle rijkdom. Van de grote bedrijven tot de restaurants en alle goudshops. Een Fillipijnse taxi chauffeur legde mij eens uit waarom Chinezen rijk zijn en Fillipino’s arm. Hij zei: ” Als een Fillipino geld heeft, dan geeft hij het uit aan luxe zaken. Hij denkt niet aan morgen of volgende week of volgend jaar. Nee, hij maakt alles meteen op. Als een Chinees geld verdient, dan bewaard hij dat om later te investeren om er meer geld van te maken. Hij geeft het niet uit aan luxe etentjes, dure horloges of hoeren. Hij draagt een oud T-shirt en loopt op slippers en eet alleen maar noodles, en ondertussen word hij rijker en rijker.
En vergis je niet in de Chinezen. Zij hebben immers ook de Wu Shu (krijgskunst) tot de fijnste van de wereld ontwikkeld. En zij ontwikkelden de I Tjing, die tot vandaag de dag nog steeds geraadpleegd wordt voordat een Chinees op welk gebied dan ook een beslissing zal nemen. En zij hebben de meest verfijnde keuken van heel Azie en hun keuken is in heel Azie zichtbaar.
China is al duizenden jaren een machtig rijk. Slechts gebroken door opium dankzij de Hollanders en de Britten.
“Maar terwijl de VS China vijandiger zijn gaan benaderen, lijkt niemand te weten waarom.” Echt?
De Chinezen zijn niet zomaar allemaal aan een lopende band producten gaan in elkaar draaien voor Het Westen. Neen, ze hebben in belangrijke mate geïnvesteerd in BRAINS én een deel van de productiewinsten voorbehouden voor de verhoging van de levensstandaard (infrastructuur, gezondheidszorg, woningbouw…).
Dan gaat de sneeuwbal vanzelf aan het rollen.
een man een grote tuin en een wat droge struik..geeft deze struik water en haalt hier en daar wat obstakels weg opdat die tuin verder kan bloeien..en zijn vervelende buur het zonlicht kan ontnemen..maar de buurman vind het best zo en neemt nog wat extra obstakels weg en die tuin bloeit en groeit…en overwoekert zo de tuin vd man snel én efficient..de man staat nu klaar met bijl en zaag…maar zéér waarschijnlijk is de struik te groot en sterk én in het belang vd buur en omliggende….😁♥️🇷🇺🌹
Ik spreek goed Russisch en ik ben goed geínformeerd over wat er gebeurt in het Rusland – Oekraïne conflict. Mij is bekend dat Putin NOOIT kernwapens zal inzetten tegen het westen zonder ruggespraak met Xi Jinpin (China). Die oorlog daar is niet een lokaal conflict maar een proxy oorlog van de globalisten, NWO, WEF en vooral de Khazaren tegen Rusland én China. Zij willen niet buigen. Dit is de reden waarom Putin niet zonder ruugespraak met China “zomaar” kernwapens inzet.
Oorlog is altijd te vermijden.
Taiwan :
– niet erkend als zelfstandig land
– er is door de V.S., de ‘Een China’ -politiek afgesproken.
– veel Taiwanezen willen bij het vasteland
Meer smaken zijn er niet.