“Hamas heeft een val voor ons gezet, en deze val is er een van maximale gruwel, van maximale wreedheid”

Hamas heeft een val voor ons gezet, en deze val is er een van maximale gruwel, van maximale wreedheid. En dus is er het risico van een escalatie in militarisme, van meer militaire interventies, alsof we met legers zo’n ernstig probleem als de Palestijnse kwestie zouden kunnen oplossen.

Er is ook een tweede grote val, namelijk die van het Occidentalisme. We zitten, met Israël, gevangen in dit westerse blok dat vandaag de dag door het grootste deel van de internationale gemeenschap wordt aangevochten.

Presentator: Wat is Occidentalisme?

Occidentalisme is het idee dat het Westen, dat al 5 eeuwen lang de wereld regelt, in staat zal zijn om dit rustig te blijven doen. En we kunnen duidelijk zien, zelfs in de debatten van de Franse politieke klasse, dat er het idee bestaat dat we, geconfronteerd met wat er op dit moment in het Midden-Oosten gebeurt, de strijd nog meer moeten voortzetten, in de richting van wat zou kunnen lijken op een religieuze of een beschavingsoorlog. Dat wil zeggen, om onszelf nog meer te isoleren op het internationale toneel.

Dit is niet de juiste weg, vooral omdat er nog een derde valkuil is, namelijk die van het moralisme. En hier hebben we in zekere zin het bewijs, door wat er gebeurt in Oekraïne en wat er gebeurt in het Midden-Oosten, van deze dubbele standaard die overal ter wereld aan de kaak wordt gesteld, ook de laatste weken wanneer ik naar Afrika, het Midden-Oosten of Latijns-Amerika reis. De kritiek is altijd hetzelfde: kijk naar hoe de burgerbevolking in Gaza wordt behandeld, u veroordeelt wat er in Oekraïne is gebeurd, en u bent erg timide tegenover de tragedie die zich in Gaza ontvouwt.

Kijk eens naar het internationaal recht, de tweede kritiek die wordt geuit door het mondiale zuiden. We bestraffen Rusland wanneer het Oekraïne aanvalt, we bestraffen Rusland wanneer het de resoluties van de Verenigde Naties niet respecteert, en het is al 70 jaar dat de resoluties van de Verenigde Naties tevergeefs worden gestemd en dat Israël ze niet respecteert.

Presentator: Gelooft u dat de Westerlingen zich op dit moment schuldig maken aan overmoed?

Westerlingen moeten hun ogen openen voor de omvang van het historische drama dat zich voor ons afspeelt om de juiste antwoorden te vinden.

Presentator: Wat is het historische drama? Ik bedoel, we hebben het in de eerste plaats over de tragedie van 7 oktober, toch?

Natuurlijk gebeuren er verschrikkingen, maar de manier om erop te reageren is cruciaal. Gaan we de toekomst om zeep helpen door de verkeerde antwoorden te vinden…

Presentator: De toekomst om zeep helpen?

De toekomst om zeep helpen, ja! Waarom?

Presentator: Maar wie doodt wie?

U zit in een spel van oorzaken en gevolgen. Als je geconfronteerd wordt met de tragedie van de geschiedenis, kun je dit analytische raster van de “causaliteitsketen” niet gebruiken, simpelweg omdat je er anders niet aan kunt ontsnappen. Als we eenmaal begrijpen dat er een val is, als we ons realiseren dat er achter deze val ook een verandering in het Midden-Oosten heeft plaatsgevonden met betrekking tot de Palestijnse kwestie… De situatie is vandaag heel anders [dan in het verleden]. De Palestijnse zaak was een politieke en seculiere zaak. Vandaag hebben we te maken met een islamistische zaak, geleid door Hamas. Het is duidelijk dat een dergelijke zaak absoluut is en geen enkele vorm van onderhandeling toelaat. Aan de Israëlische kant heeft zich ook een ontwikkeling voorgedaan. Het zionisme was seculier en politiek, en werd verdedigd door Theodor Herzl aan het einde van de 19e eeuw. Tegenwoordig is het grotendeels messiaans, bijbels geworden. Dit betekent dat ook zij geen compromissen willen sluiten, en alles wat de uiterst rechtse Israëlische regering doet, door kolonisatie te blijven aanmoedigen, maakt de dingen natuurlijk alleen maar erger, ook sinds 7 oktober. Begrijp dus in deze context dat we in deze regio al te maken hebben met een probleem dat diep onoplosbaar lijkt.

Daarbij komt nog de verharding van de staten. Diplomatiek gezien zijn de verklaringen van de koning van Jordanië niet meer dezelfde als zes maanden geleden. Kijk naar de verklaringen van Erdogan in Turkije.

Presentator: Precies, dit zijn extreem harde uitspraken…

Uiterst verontrustend. Waarom? Omdat als de Palestijnse zaak, de Palestijnse kwestie, niet op de voorgrond is getreden, [al een tijdje] niet op het podium is gezet, en als de meeste jongeren van nu in Europa er vaak nog nooit van gehoord hebben, dan blijft het voor de Arabische volken de moeder van alle gevechten. Alle vooruitgang die is geboekt in een poging om het Midden-Oosten te stabiliseren, waar men zou kunnen geloven…

Presentator: Ja, maar wiens schuld is dat? Ik kan u moeilijk volgen, is het de schuld van Hamas?

Maar mevrouw Malherbe, ik ben opgeleid als diplomaat. De schuldvraag zal door historici en filosofen worden behandeld.

Presentator: Maar u kunt niet neutraal blijven, dat is moeilijk, dat is ingewikkeld, nietwaar?

Ik ben niet neutraal, ik ben in actie. Ik vertel u gewoon dat elke dag die voorbijgaat, we ervoor kunnen zorgen dat deze afschuwelijke cyclus stopt… daarom spreek ik van een val en daarom is het zo belangrijk om te weten welk antwoord we gaan geven. We staan vandaag alleen voor de geschiedenis. En we behandelen deze nieuwe wereld niet op de manier waarop we dat nu doen, wetende dat we vandaag de dag niet meer in een sterke positie staan, we zijn niet meer in staat om het in ons eentje te redden, als de politieagenten van de wereld.

Presentator: Wat moeten we dan doen?

Precies, wat moeten we doen? Hier is het essentieel dat we niemand de pas afsnijden op het internationale toneel.

Presentator: Ook de Russen?

Iedereen.

Presentator: Moeten we de Russen om hulp vragen?

Ik zeg niet dat we de Russen om hulp moeten vragen. Ik zeg: als de Russen een bijdrage kunnen leveren door enkele facties in deze regio tot bedaren te brengen, dan is dat een stap in de goede richting.

Presentator: Hoe kunnen we proportioneel reageren op barbarij? Het is niet langer leger tegen leger.

Maar luister, Appolline de Malherbe, de burgerbevolking die in Gaza sterft, bestaat die niet? Dus omdat er aan de ene kant gruweldaden zijn begaan, moeten er aan de andere kant ook gruweldaden worden begaan?

Presentator: Moeten we die twee inderdaad aan elkaar gelijkstellen?

Nee, dat doet u zelf. Ik zeg niet dat ik de fouten gelijkstel. Ik probeer rekening te houden met wat een groot deel van de mensheid denkt. Er is zeker een realistisch doel om na te streven, namelijk het uitroeien van de Hamas-leiders die deze gruweldaad hebben begaan. En om de Palestijnen niet te verwarren met Hamas, dat is een realistisch doel.

Het tweede is een gerichte reactie. Laten we realistische politieke doelstellingen definiëren. En het derde is een gecombineerde reactie. Want er is geen effectief gebruik van geweld zonder een politieke strategie. We zijn niet in 1973 of 1967. Er zijn dingen die geen enkel leger ter wereld kan, namelijk winnen in een asymmetrische strijd tegen terroristen. De oorlog tegen terreur is nog nooit ergens gewonnen. En in plaats daarvan brengt het extreem dramatische misstappen, cycli en escalaties teweeg. Als Amerika verloren heeft in Afghanistan, als Amerika verloren heeft in Irak, als we verloren hebben in de Sahel, dan is dat omdat het een strijd is die niet zomaar gewonnen kan worden, het is niet zo dat je een hamer hebt die op een spijker slaat en het probleem is opgelost. Dus we moeten de internationale gemeenschap mobiliseren, uit deze westerse val zien te komen waarin we ons bevinden.

Presentator: Maar als Emmanuel Macron het heeft over een internationale coalitie…

Ja, en wat was de reactie?

Presentator: Geen.

Precies. We hebben een politiek perspectief nodig, en dit is een uitdaging omdat de tweestatenoplossing uit het Israëlische politieke en diplomatieke programma is geschrapt. Israël moet begrijpen dat voor een land met een grondgebied van 20.000 vierkante kilometer, een bevolking van 9 miljoen inwoners, tegenover 1,5 miljard mensen… Mensen zijn nooit vergeten dat de Palestijnse zaak en het onrecht dat de Palestijnen is aangedaan een belangrijke bron van mobilisatie was. We moeten deze situatie in overweging nemen, en ik denk dat het essentieel is om Israël te helpen, te begeleiden… sommigen zeggen opleggen, maar ik denk dat het beter is om te overtuigen, om in deze richting te gaan. De uitdaging is dat er vandaag geen gesprekspartner is, noch aan Israëlische, noch aan Palestijnse zijde. We moeten gesprekspartners naar voren brengen.

Presentator: Het is niet aan ons om te kiezen wie de leiders van Palestina worden.

Het Israëlische beleid van de afgelopen jaren wilde niet per se een Palestijns leiderschap cultiveren… Velen zitten in de gevangenis, en het belang van Israël – want ik herhaal: het was op dat moment niet in hun programma of in het belang van Israël, althans dat dachten ze – was in plaats daarvan om de Palestijnen te verdelen en ervoor te zorgen dat de Palestijnse kwestie zou vervagen. Deze Palestijnse kwestie zal niet vervagen. En dus moeten we ons erover buigen en een antwoord vinden. Hier hebben we moed voor nodig. Het gebruik van geweld is een doodlopende weg. De morele veroordeling van wat Hamas deed – en ik zeg geen “maar” als het gaat om de morele veroordeling van deze gruweldaad – mag ons er niet van weerhouden om op een verlichte manier politiek en diplomatiek verder te gaan. De wet van vergelding is een eindeloze cyclus.

Presentator: Het “oog om oog, tand om tand”.

Ja. Daarom moet de politieke reactie door ons verdedigd worden. Israël heeft het recht op zelfverdediging, maar dit recht kan geen willekeurige wraak zijn. En er kan geen sprake zijn van collectieve verantwoordelijkheid van het Palestijnse volk voor de daden van een terroristische minderheid van Hamas.

Wanneer u in deze cyclus van fouten zoeken terechtkomt, botsen de herinneringen van de ene partij met die van de andere. Sommigen zullen de herinneringen van Israël plaatsen tegenover de herinneringen aan de Nakba, de catastrofe van 1948, een ramp die de Palestijnen nog elke dag meemaken. U kunt deze cycli dus niet doorbreken. We moeten natuurlijk de kracht hebben om te begrijpen en aan te klagen wat er is gebeurd, en vanuit dit standpunt is er geen twijfel over onze positie. Maar we moeten ook de moed hebben, en dat is wat diplomatie is… diplomatie is in staat zijn om te geloven dat er licht aan het einde van de tunnel is. En dat is de sluwheid van de geschiedenis; als je op de bodem zit, kan er iets gebeuren dat hoop geeft. Wie had gedacht dat Egypte na de oorlog van 1973 voor het einde van het decennium een vredesverdrag met Israël zou ondertekenen?

Het debat zou niet over retoriek of woordkeus moeten gaan. Het debat van vandaag gaat over actie; we moeten handelen. En als u aan actie denkt, zijn er twee opties. Ofwel is het oorlog, oorlog, oorlog. Of het is proberen om vrede te bereiken, en ik zeg het nogmaals, het is in het belang van Israël. Het is in het belang van Israël!”

Holocaust survivor Gabor Maté describes the Israel 🇮🇱 Palestine 🇵🇸 conflict as the longest ethnic cleansing operation of the 20th 21st centuries…

Please watch…🔊 pic.twitter.com/a20ctdOuyd

— Pelham (@Resist_05) October 12, 2023