De zilveren kogel tegen de barbaarse invasies van het Westen: De-dollarisering van het internationale systeem

Op 13 februari 2024 keurde de Senaat van de Verenigde Staten een hulppakket van 95 miljard dollar goed voor Oekraïne, Taiwan en Israël. Volgens gegevens van het IMF vertegenwoordigt dit pakket een hogere waarde dan de internationale reserves van 165 landen. Met andere woorden, van de 194 landen met reserves in dollars hebben er slechts 29 een volume dat groter is dan de waarde van het pakket van de Amerikaanse Senaat. Dit feit geeft een idee van de extravagantie van deze bijdrage, schrijft Mauricio Metri.

Dit nieuws, dat bijna als vanzelfsprekend wordt doorgegeven, onthult twee belangrijke feiten. Ten eerste is er de buitengewone en onevenredige financierings- en bestedingscapaciteit van de Verenigde Staten, die, naast andere doelen, gebruikt wordt voor de toenemende bewapening van zijn bondgenoten op strategische borden, de bevordering van proxy-conflicten in regio’s die gekenmerkt worden door geopolitieke breuken en, vanuit een langer perspectief, de uitvoering van een ononderbroken chronologie van oorlogen en militaire interventies sinds 1991. Bovendien ondersteunen deze financierings- en bestedingscapaciteit ook een brede militaire structuur met wereldwijde reikwijdte met ongeveer 750 militaire bases buiten het nationale grondgebied [1].

Over deze onevenredige financierings- en bestedingscapaciteit van de Verenigde Staten volgen hieronder enkele korte observaties die bij andere gelegenheden diepgaand zijn besproken [2]. De positie van de Amerikaanse dollar in de internationale monetaire hiërarchie en de manier waarop de wereldeconomie begon te functioneren na de Koude Oorlog hebben de Verenigde Staten in staat gesteld om de last van hun geweld op te leggen aan de wereld, voornamelijk door de rol die hun staatsschuld speelt in het mondiale economische spel. Het is een systeem van afpersing omdat, terwijl de wereld zonder duidelijke limiet Amerikaanse schatkistpapier opstapelt, Washington een brede agenda van oorlogen en militaire acties uitvoert. Het huidige schuldenniveau van de federale overheid van de Verenigde Staten is alleen vergelijkbaar met dat van periodes die gekenmerkt werden door aanzienlijke oorlogsinspanningen, aangezien de federale staatsschuld, gemeten als percentage van het BBP, bijvoorbeeld al niveaus heeft bereikt die vergelijkbaar zijn met die van de Tweede Wereldoorlog.

Deze voordelen doen zich voor omdat de absorptie van door de Verenigde Staten uitgegeven waardepapieren een noodzakelijk beleid is geworden voor andere staten om op de valutamarkten op te treden ter verdediging van hun valuta en zo hun autonomie over economische beleidsinstrumenten tot op zekere hoogte te beschermen. Voor particuliere agenten is alles hetzelfde, omdat het hebben van Amerikaanse Treasuries in hun portefeuilles noodzakelijk is om de hoge risico’s van een intrinsiek instabiel systeem het hoofd te bieden. Deze situatie is de kern van de monetaire macht van de Verenigde Staten, veel strategischer dan de macht van de financiële sancties zelf, waarvan de basis ook de positie van de dollar in het internationale systeem is en die Washington op grote schaal gebruikt tegen de doelen van zijn buitenlands beleid.

Het tweede feit in verband met het nieuws over een hulppakket voor Oekraïne, Taiwan en Israël betreft de doelstellingen van de Verenigde Staten. De prioriteit ligt niet bij Kiev, Taipei of Tel Aviv op zich, maar bij de rol die ze voor Washington spelen in de regio’s waar ze zich bevinden. De buitengewone bijdrage van middelen onthult in de praktijk de prioritaire doelen van het Witte Huis, namelijk Moskou, Peking en Teheran. Deze zijn al lang aanwezig in verschillende formuleringen van de Nationale Veiligheidsstrategie en in de documenten over het buitenlands beleid van Washington.

Het centrale punt is dat het Noord-Atlantische gebied, met name de Verenigde Staten, al voorbijgestreefd is door Rusland in de ontwikkeling van strategische wapens, met name hypersonische wapens. Deze nieuwe ontwikkeling betekende een revolutie in de oorlogskunst en een essentieel deel van het Westen heeft dit nog niet helemaal begrepen. Aan de andere kant is China vanuit economisch oogpunt nu al de grootste economie ter wereld, die in 2023 18,82% van het mondiale BBP zal vertegenwoordigen op basis van koopkrachtpariteit (PPP), terwijl de Verenigde Staten 15,42% voor hun rekening zullen nemen. Om het voor het Westen nog erger te maken, ontwikkelen en verdiepen Beijing en Moskou al meer dan twintig jaar strategische partnerschappen op verschillende gevoelige gebieden van de internationale betrekkingen: wapens, technologie, energie, valuta, financiën, enz.

In Zuidwest-Azië is het scenario ook niet erg gunstig voor de Verenigde Staten. Iran, de belangrijkste regionale tegenstander, heeft de afgelopen tien jaar een sleutelpositie ingenomen in de articulatie van een reeks krachten die zich verzetten tegen het Amerikaanse beleid op dit gebied. Bovendien is Iran in staat geweest om zware financiële sancties te weerstaan en een essentiële capaciteit voor strategisch initiatief te ontwikkelen. Bovendien gaan de betrekkingen van Teheran met Peking en Moskou er aanzienlijk op vooruit. Drie recente gebeurtenissen zetten de toon voor de transformaties. In juli 2023, vijftien jaar na het eerste verzoek, trad Iran officieel toe tot de Shanghai Cooperation Organization. Een maand later, in augustus 2023, werd de uitnodiging om toe te treden tot de BRICS geformaliseerd, wat effectief begin 2024 gebeurde. Om de Zuidwest-Aziatische regio nog complexer te maken, volgde Saoedi-Arabië Iran door toe te treden tot de BRICS. Hiermee samenhangend werden de diplomatieke betrekkingen tussen Riyad en Teheran, die sinds 2016 waren verbroken, in maart 2023 hervat en officieel geformaliseerd op 6 september 2023, een maand voor het uitbreken van het conflict in Gaza. Tot grote bezorgdheid van Washington bemiddelde Beijing in dit proces.

Gezien dit algemene beeld geeft het hulppakket van de Verenigde Staten aan Oekraïne, Taiwan en Israël aan dat Washington bereid is te blijven inzetten op de groeiende instabiliteit van drie regio’s. Europa, de Zuid-Chinese Zee en Israël: Europa, de Zuid-Chinese Zee en Zuidwest-Azië. Uiteindelijk is het de bedoeling om deze gebieden opnieuw vorm te geven door de correlaties tussen de strijdkrachten te herconfigureren, in een poging om opnieuw scheuren te creëren tussen de belangrijkste landen in deze regio’s. Om dit te bereiken gebruikt Washington steeds meer militaire middelen. Hiervoor wordt gebruik gemaakt van toenemende militarisering, het bevorderen van rivaliteiten en het bevorderen en financieren van oorlogen. Je moet goed opletten, want in dit spel hebben de Verenigde Staten een exclusief wapen: een onevenredige financierings- en bestedingscapaciteit als gevolg van de internationale monetaire hiërarchie en de manier waarop de wereldeconomie de afgelopen decennia is gaan functioneren.

In het geval van de Zuid-Chinese Zee kunnen we de consolidatie van een kritieke grens waarnemen als gevolg van het niveau dat is bereikt door het militariseringsproces van Taiwan onder druk van de Verenigde Staten, die ook doorgaan met het versterken van hun twee basisriemen militair die de uitgang van China naar de zeeën blokkeren. Ben Norton, redacteur van het Geopolitical Economy Report, beschreef het als volgt: “Washington heeft de gevaarlijke verkoop van het Link 16 communicatiesysteem aan Taiwan goedgekeurd. Deze goedkeuring is de laatste schakel van wat het Amerikaanse leger een transnationale coalitie kill chain tegen China noemt en geeft aan dat men zich committeert aan een kinetische oorlog.” Geconfronteerd met initiatieven als deze en de Chinese reactiecapaciteit, reageren landen in de regio tegenstrijdig, waardoor oude kloven en tegenstellingen die anders bevroren zouden zijn, worden opgewarmd.

Maar wat er in Europa en vooral in de Gazastrook is gebeurd, is nog verrassender. In het eerste geval staan de Verenigde Staten erop het conflict in Oekraïne te verlengen om de kloof tussen het Westen en Rusland te verbreden en uiteindelijk het cordon sanitaire tussen Berlijn en Moskou te herstellen, zelfs als ze Europa daarvoor hoge economische kosten opleggen. Deze situatie verklaart bovendien de schijnbare tegenstrijdigheid om vol te houden in een context die wordt gekenmerkt door een reeds verslagen Oekraïne dat geen schijn van kans maakt tegen het machtige Russische leger. Washington streeft echter niet precies naar een overwinning op het slagveld; in plaats daarvan wil het het principe van de NAVO sinds de oprichting lang geleden verdedigen: Rusland buiten Europa houden, de VS binnen en Duitsland eronder. Vanuit dit oogpunt heeft de oorlog in Oekraïne de doelen van het Witte Huis gediend.

De Verenigde Staten lijken een soortgelijke logica te volgen in de Gazastrook. Om bredere geopolitieke doelen te bereiken, zetten ze ook in op de escalatie van conflicten in de regio door de Israëlische genocide op het Palestijnse volk te steunen en te financieren, dat zich al lange tijd verzet tegen een zwaarbewapende staat die is gestructureerd in een apartheids-, koloniaal en racistisch regime. Wat Washington ontging was dat, vanwege de omvang van het geweld, er ernstige vragen rezen op het gebied van internationale ethiek over de acties van de Israel Defense Forces. In het licht van de Israëlische onmenselijkheid begonnen de Noord-Atlantische autoriteiten te aarzelen. Het is echter al te laat. Voor de rest van de wereld, als het Westen, waarmee Israël zich verbindt, zichzelf een “beschaving” noemt en de Palestijnen in het kamp van de “barbarij” plaatst, is dit wat de zogenaamde “beschaving” heeft gedaan met de “barbarij”: het bombarderen en dagelijks executeren van een ongewapende en hongerige burgerbevolking, die voornamelijk bestaat uit vrouwen en kinderen; het gebruik van honger en ziekte als oorlogswapens om Palestijnen uit te roeien, door voedsel en medicijnen te blokkeren; de vernietiging van de infrastructuur van Gaza, inclusief het opzettelijk bombarderen van ziekenhuizen en scholen; en de moord op degenen die werken om de slachtoffers te helpen (Palestijnse artsen en medewerkers van internationale organisaties) en journalisten die de oorlogsmisdaden van Israël aan de wereld durven te onthullen.

In dit scenario van onvoorstelbare gruwelen blijft de indruk bestaan dat Washington inzet op een mogelijke escalatie tegen Israël in de regio, zoals het geval is met de Houthi-aanvallen in de Rode Zee, waarvan de gevolgen het potentieel hebben om oude meningsverschillen tussen verschillende actoren in de regio aan te wakkeren, zoals bijvoorbeeld tussen Saoedi-Arabië en Iran. Om geen andere reden lieten de VS en Engeland de kans niet voorbijgaan om snel gebieden in Jemen, gedomineerd door de Houthi’s, te bombarderen. Deze context verklaart bovendien de voorzichtigheid waarmee Iran zich in een dergelijke situatie beweegt, ondanks het feit dat het zelf het doelwit is geweest van terroristische aanslagen. Iran probeert een escalatie tegen Israël, dat over kernwapens beschikt, te voorkomen, maar laat tegelijkertijd niet na om verschillende krachten in de regio, zoals de Houthi’s in Jemen, Hamas in Gaza, Hezbollah in Libanon en gewapende groepen in Irak en Syrië, te coördineren en rechtstreeks te steunen.

Samenvattend is het niet moeilijk om in te zien dat de energie die de geweldsmachine van de Verenigde Staten in verschillende delen van de wereld voedt (zoals de militarisering in de Zuid-Chinese Zee, de hete oorlog in Oekraïne of zelfs de genocide in Gaza) afkomstig is van een belangrijke aanvoerbron: de onevenredige financierings- en bestedingscapaciteit van de Verenigde Staten, afgeleid van de positie van hun munt in de mondiale monetaire hiërarchie en de manier waarop het internationale economische systeem sinds het einde van de Koude Oorlog functioneert. Op deze manier financiert de wereld, door zonder duidelijke limiet Amerikaanse staatsobligaties te blijven absorberen, het geweld dat door Washington wordt gepleegd, hoe tegenstrijdig dat ook lijkt.

Daarom is de de-dollarisering van het internationale systeem een “zilveren kogel” geworden om een essentieel onderdeel van deze oorlogsmachine te ontmantelen zonder militaire confrontatie. Om deze reden is de-dollarisering niet alleen urgent als een geopolitieke doelstelling van de eerste orde voor het zogenaamde Mondiale Zuiden, maar ook als een ethisch en humanitair gebod tegen de barbaarse invasies van het Westen.

Referenties:

[1] For more details, see: Vine, D. The United States of War: a global history of America’s endless conflicts, from Columbus to the Islamic State. Oakland: University of California Press, 2020.
[2] For more details, see: Metri, M. História e Diplomacia Monetária. Editora Dialética, São Paulo, 2023.; Metri, M. The U.S. Monetary Power and the Struggles for International De-Dollarization. Global Research, mar. 2021; Metri, M. Geopolitics and monetary diplomacy: the global dollar system of taxation and the international economy’s de-dollarization initiatives. Economia e Sociedade , v. 29, n. 3, p. 719-36, dez. 2020.
[3] For more details, see: Martyanov, A. Losing Military Supremacy: the Myopia of American Strategic Planning. Atlanta: Clarity Press, 2018.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Als de dollar sterft, sterft ook het Amerikaanse leger, Israël, Argentinië en alle andere dwazen die zo dom zijn om hun economische toekomst te koppelen aan een instortende munt

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: