In een interview dat alom wordt aangehaald, verklaarde de voormalige Duitse kanselier Gerhard Schröder dat een mogelijk vredesakkoord om de oorlog in Oekraïne te beëindigen zeer haalbaar was tijdens de bijeenkomst van onderhandelaars in Istanboel afgelopen lente. Dit akkoord zou het einde hebben betekend van de lange mars van de NAVO naar het oosten, Oekraïense neutraliteit, internationale veiligheidsgaranties en nationale afspraken om de separatistische gebieden in de Donbass te herintegreren, bericht Tarik Cyril Amar.
De oorlog zo snel beëindigen zou een groot verschil hebben gemaakt, zoals zelfs een paar basiscijfers laten zien. Hoewel belangrijke gegevens geheim blijven en schattingen worden betwist, is het zeker dat Europa’s grootste conflict sinds de Tweede Wereldoorlog enkele honderdduizenden militaire slachtoffers heeft geëist. Cijfers over volledig gedocumenteerde burgerslachtoffers zijn veel lager, maar de VN waarschuwt dat het om te lage aantallen kan gaan.
De internationale organisatie rapporteert ook dat er wereldwijd meer dan 6,2 miljoen gedocumenteerde Oekraïense vluchtelingen zijn, waarvan de meerderheid zich in Rusland, West-Europa en Centraal-Europa bevindt, samen met 5,1 miljoen intern ontheemden binnen Oekraïne.
Volgens de Wereldbank daalde het Oekraïense BBP in 2022 met bijna een derde, waardoor een kwart van de bevolking onder de armoedegrens terechtkwam. Voor zover de economische vooruitzichten van het land sindsdien licht zijn verbeterd, is dit te danken aan de massale toestroom van westerse fondsen, die de corruptie zeker nog verergeren. In maart werden de kosten van de wederopbouw geschat op 411 miljard dollar over een periode van tien jaar.
Een deel van deze vernietiging had al plaatsgevonden voor het mislukken van de gesprekken in Istanboel. Het grootste deel moest echter nog plaatsvinden. Dit omvatte ook een verslechtering van de banden van het Westen met de wereldgemeenschap in het algemeen, waardoor het risico van een wereldwijd conflict toenam.
Schröder is een levenslange, slimme politicus met een meedogenloze inslag. Hij is bekritiseerd vanwege zijn goede relatie met Rusland. Sceptici twijfelen misschien aan zijn betrouwbaarheid of onpartijdigheid. Maar hoe je ook over de ex-kanselier denkt, er is geen goede reden om hem in deze zaak niet te geloven.
Hij heeft aannemelijke insider-kennis over de onderhandelingen. Hij hielp destijds bij het leggen van contacten tussen Kiev en Moskou (op verzoek van Oekraïne) en hij verwijst naar zijn gesprekken met de Oekraïense hoofdonderhandelaar Rustem Umerov (nu minister van Defensie), de Russische president Vladimir Poetin en andere vertegenwoordigers van Rusland.
Schröders opmerkingen komen ook grotendeels overeen met andere bewijzen. Vorig jaar meldde de Oekraïense krant Pravda – die er niet van verdacht wordt Rusland te bevoordelen – dat er een vredesakkoord was bereikt, maar dat dit op het laatste moment werd opgegeven na tussenkomst van de toenmalige Britse premier Boris Johnson.
De Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergey Lavrov heeft deze beweringen onderschreven, terwijl Ukrainskaya Pravda ze heeft ingetrokken, ongetwijfeld onder politieke druk.
De expert op het gebied van buitenlands beleid – en voormalig adviseur van president Trump – Fiona Hill, die nooit partijdigheid heeft getoond voor Rusland, heeft verder bewijs geleverd in een artikel in Foreign Affairs. Naftali Bennett, de voormalige premier van Israël en een belangrijke internationale bemiddelaar in het voorjaar van 2022, onthulde later dat het Westen, met Washington voorop, zijn inspanningen blokkeerde.
De details variëren, maar in essentie komt de recente verklaring van Schroeder overeen met al het bovenstaande. Met zoveel bewijs dat zich opstapelt, is de jury niet langer onbeslist. Er was op zijn minst een substantiële kans op een compromis dat Rusland en Oekraïne afgelopen voorjaar hadden kunnen bereiken.
We moeten ook erkennen dat die kans niet werd gemist door gebeurtenissen in Oekraïne, zelfs niet door het doden van burgers in Bucha (waarvan Kiev en het Westen Rusland de schuld geven, maar waarvan Moskou beweert dat het “volledig in scène is gezet” door Oekraïne). In plaats daarvan werd het de grond in geboord door de beslissing van Washington om Kiev – en de wereld – niet toe te staan deze uitweg te nemen.
Tragisch genoeg voor Oekraïne was het een proxy die te waardevol werd geacht om met pensioen te mogen gaan. Dit alles ontslaat de regering Zelensky niet van haar verantwoordelijkheid om Washington te gehoorzamen. In een bittere ironie, een leider die niet moe wordt zich te beroepen op de soevereiniteit en “autoriteit” van Oekraïne, heeft verzuimd deze te laten gelden toen hij zijn land had kunnen redden.
Hoewel er steeds meer duidelijkheid komt over wat er toen gebeurde, blijven er twee belangrijke vragen over: Waarom was de VS niet bereid om de oorlog te laten eindigen? En wat betekent dit alles voor het huidige moment en mogelijk voor de toekomst?
Wat betreft de motieven van Washington in het voorjaar van 2022 heeft Bennett waarschijnlijk gelijk: de regering Biden was optimistisch dat ze Rusland in Oekraïne kon blijven “slaan” en zelfs verslaan. Het leek voordelig om de oorlog voort te zetten: Rusland zou op zijn minst een ernstige geopolitieke tegenslag krijgen, zijn militaire, economische, regerings- en internationale status zouden verzwakt worden en de VS zouden bewijzen dat ze, zoals Biden altijd zei, “terug waren”. Door de macht van Rusland te verminderen, zouden de VS ook het partnerschap tussen Moskou en Peking ondermijnen en het belangrijkste geopolitieke element van de opkomende multipolaire orde verwonden. Bovendien zou het toedienen van zo’n klap aan de oude aartsvijand uit de Koude Oorlog en de hedendaagse uitdager de pijnlijke nederlaag hebben goedgemaakt die de VS een jaar eerder in Afghanistan hadden geleden.
Degenen die het moeilijk vinden om bovenstaande analyse in overeenstemming te brengen met Biden’s vroege beloften om een einde te maken aan Amerika’s “eeuwige oorlogen”, moeten twee dingen overwegen: Politici breken gewoonlijk beloften en Washington verwachtte niet dat deze oorlog lang zou duren. In plaats daarvan zette het in op een relatief snelle nederlaag van Moskou (duidelijk voor de volgende verkiezingscyclus), misschien zelfs ineenstorting, teweeggebracht door een combinatie van Oekraïners, uitgerust en dikwijls getraind door het Westen, enkele buitenlandse “adviseurs” en “vrijwilligers”, economische oorlogsvoering, internationaal isolement en binnenlandse spanningen in Rusland.
Dit Amerikaanse optimisme was misplaatst, zoals we nu weten en zoals men toen al had kunnen begrijpen. Ik weet dat omdat ik het zelf heb gedaan. Maar laten we even buiten beschouwing laten hoe het Amerikaanse leiderschap er zo naast zat. Overmoed komt vaak voor in de geschiedenis en is toch altijd moeilijk uit te leggen; daar is nog tijd voor.
Wat betreft de conclusies die we kunnen trekken voor het heden en de toekomst, die zijn ontmoedigend, zelfs beangstigend. Het zou wishful thinking zijn om aan te nemen dat Washington van zijn fouten zal leren, tenminste onder deze regering. De huidige Amerikaanse stappen met betrekking tot Oekraïne, maar nog meer in het Midden-Oosten, laten twee interpretaties toe: de VS is bezig hun troepen op te bouwen om ofwel “slechts” de Israëlische agressie te beschermen tegen inmenging van buitenaf, ofwel om zich voor te bereiden op een grotere oorlog waarbij waarschijnlijk op zijn minst Iran en Syrië betrokken zouden zijn.
Het is cruciaal om te begrijpen dat de Amerikanen in beide gevallen verdubbelen in plaats van voorzichtiger te worden, omdat het laatste beleid zou inhouden dat ze andere staten als partners binnenhalen (de meeste EU-vazallen tellen in dat opzicht niet mee, omdat ze alleen maar de Amerikaanse lijn overnemen) in plaats van ze buiten te sluiten of zelfs met aanvallen te dreigen. Zoveel kunnen we empirisch waarnemen, zonder dat we informatie – of speculatie – nodig hebben over hoe de regering tot haar roekeloze beslissingen komt.
Tot slot heeft de oorlog in Oekraïne een ander feit geïllustreerd en verankerd dat reden is voor pessimisme. Op de vraag of hij denkt dat wat in het voorjaar van 2022 mogelijk was, nu nog steeds haalbaar zou zijn, zei Schröder ja, zolang Duitsland en Frankrijk het initiatief zouden nemen. Maar daar zal hij het waarschijnlijk bij het verkeerde eind hebben. Afgezien van het feit dat Moskou misschien niet langer bereid is om hetzelfde compromis te sluiten, hebben noch Berlijn noch Parijs laten zien dat ze in staat zijn om zelfs maar een voorwaardelijk onafhankelijke rol te spelen. In plaats daarvan zijn ze – opnieuw, althans onder hun huidige regeringen – onderdanig aan de VS tot op het punt van letterlijke zelfbeschadiging. Het is een somber vooruitzicht, maar het is nu eenmaal zo: de VS volhardt in een politiek van oorlog tegen elke prijs en de EU praktiseert gehoorzaamheid tegen elke prijs.
Maar nee, het conflict laten beëindigen? nee toch. Bij het aantreden van Biden was het hoofdprogramma: oorlog met Rusland. De factor Rusland moest uitgeschakeld worden voor de confrontatie met China. De eerste weken van het uitgelokte conflict draaiden vooral rond financiële en economische maatregelen, wurgende sancties en complete boycots zouden snel Rusland doen instorten. Volgend jaar is de misdadige paranoïde Biden van het toneel verdwenen en kunnen ze hun wonden likken.
Wonden likken. Maar niet alleen usa, ook de krankzinnige sancties die Brussel opgelegd heeft. Ook die landen, dus de bewoners , binnen de EU zijn de L.L.
Die betalen het gelag voor de aandeelhouders van de militaire rotzooi industrie in usa. Die verheugen zich nu al op een prachtig dividend.
De terreurorganisatie, die nato heet, is door zijn voorraad tuig heen, net als usa. Dus kan de mic in usa weer rotzooi produceren van het belastinggeld dat de burgers in EU en usa op mogen hoesten. Alleen Duitsland wil 100 miljard uitgeven aan militaire rotzooi, terwijl het land 2 biljoen pleuro staatsschuld heeft.
Arm volk dat zulke lijers heeft. ( geen leiders)
Wat een krankzinnige wereld!
https://www.youtube.com/watch?v=caPJdImn6JY
“Republicans Admit Gaza Is A “Concentration Camp”
Uit alles in dit artikel blijkt dat Schroeder een vrijmetselaar is die zijn broeders moet helpen. Zolang de macht in handen is van de vrijmetselarij gaat de oorlog van die parasieten door. Er moet een integraal wereldwijd verbod komen op de vrijmetselarij en jezuietendom inclusief een verbod op de moslimbroederschap en het zionisme. Het kost moeite maar dan heb je de psychopathie in de wereld grotendeels uitgeschakeld.
Helemaal met je eens Hans… De mensheid wordt bespeelt als een viool en alles wat je ziet is voor de buhne…
Precies Hans . Heerlijke gedachten …, dat aaalllllll dat geheimegenootschappen gespuis van het ( wereld ) toneel verdwenen zal zijn .
@H.d.J. : Mee eens. Die wereld-overheersende ideologieën zijn de oorzaak van alle conflicten en oorlogen.
Rusland zal in nieuwe vredesonderhandelingen het westen terecht in de neus willen wrijven dat ze de kans op vrede in maart vorig hebben laten liggen.
De voorwaarden zoals die toen op tafel lagen zullen dan ook nu niet meer volstaan.
De ganse Russisch gezinde regio met inbegrip van de havenstad Odessa zal deel uitmaken van hun oorlogsbuit bij volgende onderhandelingen over duurzame vrede. Nooit nog een tweede slachting van Russisch gezinde burgers in Odessa.
Hoezo vredesonderhandelingen? Minsk 3, Minks 4, ….Minsk 33? WOI, WOII, Vietnam: 1. diktaat 2. overgave 3. vlucht
Verantwoord artikel; en de inhoud is van veel zijden bevestigd.
Het toont het agressief-militaire beleid van de V.S. aan; dat nu intussen stookt,
via CIA, USAiD en MI6 , in : Moldavie, Armenie, Kazakhstan, zelfs weer Afghanistan, t/m Filipijnen.