Chris Hedges: Oekraïne’s dood door proxy

Oekraïne is een pion voor militaristen die Rusland en uiteindelijk China willen degraderen in een zelfvernietigende zoektocht om de wereldwijde hegemonie van de VS veilig te stellen. Het einde van deze oorlog, zoals de meeste proxy-oorlogen, zal lelijk zijn.

Er zijn veel manieren voor een staat om macht te projecteren en tegenstanders te verzwakken, maar proxy-oorlogen zijn een van de meest cynische. Proxy-oorlogen verslinden de landen die zij beweren te verdedigen. Ze verleiden landen of opstandelingen om te vechten voor geopolitieke doelen die uiteindelijk niet in hun belang zijn. De oorlog in Oekraïne heeft weinig te maken met Oekraïense vrijheid en veel met de degradatie van het Russische leger en het verzwakken van de machtspositie van Vladimir Poetin. En wanneer Oekraïne op een nederlaag afstevent of de oorlog een patstelling bereikt, zal Oekraïne net als vele andere staten worden opgeofferd in wat een van de oprichters van de CIA, Miles Copeland Jr., het “spel der naties” en “de amoraliteit van de machtspolitiek” noemde, schrijft Chris Hedges.

In mijn twee decennia als buitenlands correspondent heb ik proxy-oorlogen verslagen, onder meer in Centraal-Amerika, waar de VS de militaire regimes in El Salvador en Guatemala bewapenden en Contra-opstandelingen die probeerden de Sandinistische regering in Nicaragua omver te werpen. Ik deed verslag van de opstand in de Punjab, een proxy-oorlog aangewakkerd door Pakistan. Ik versloeg de Koerden in Noord-Irak, die meer dan eens werden gesteund en verraden door Iran en Washington. Tijdens mijn verblijf in het Midden-Oosten leverde Irak wapens en steun aan de Mujahedeen-e-Khalq (MEK) om Iran te destabiliseren. Toen ik in het voormalige Joegoslavië was, dacht Belgrado door Bosnische en Kroatische Serviërs te bewapenen, Bosnië en delen van Kroatië te kunnen opnemen in een groter Servië.

Proxy-oorlogen zijn bijzonder moeilijk te beheersen, vooral wanneer de aspiraties van degenen die vechten en degenen die de wapens sturen uiteenlopen. Ze hebben ook de slechte gewoonte om sponsors van proxy-oorlogen, zoals de VS in Vietnam en Israël in Libanon, rechtstreeks in het conflict te betrekken. Proxy legers krijgen wapens met weinig verantwoording, waarvan aanzienlijke hoeveelheden op de zwarte markt of in handen van krijgsheren of terroristen terechtkomen. CBS News meldde vorig jaar dat ongeveer 30 procent van de wapens die naar Oekraïne worden gestuurd in de frontlinies terechtkomen, een bericht dat het gedeeltelijk heeft ingetrokken onder zware druk van Kiev en Washington. De wijdverbreide omleiding van geschonken militair en medisch materiaal naar de zwarte markt in Oekraïne werd ook gedocumenteerd door de Amerikaanse journalist Lindsey Snell. Wapens in oorlogsgebieden zijn lucratieve handelswaar. Er waren altijd grote hoeveelheden te koop in de oorlogen die ik volgde.

Krijgsheren, gangsters en misdadigers – Oekraïne is lang beschouwd als een van de meest corrupte landen in Europa – worden door sponsorlanden omgevormd tot heroïsche vrijheidsstrijders. Steun voor degenen die deze proxy-oorlogen voeren is een viering van onze veronderstelde nationale deugdzaamheid, vooral verleidelijk na twee decennia van militaire fiasco’s in het Midden-Oosten. Joe Biden, met slechte verkiezingscijfers, wil zich voor een tweede termijn kandidaat stellen als een “oorlogspresident” die achter Oekraïne staat, waaraan de VS al 113 miljard dollar aan militaire, economische en humanitaire hulp heeft toegezegd.

Toen Rusland Oekraïne binnenviel, werd “de hele wereld op de proef gesteld,” zei Biden na een bliksembezoek aan Kiev. “Europa werd op de proef gesteld. Amerika werd op de proef gesteld. De NAVO werd op de proef gesteld. Alle democratieën werden op de proef gesteld.”

Ik hoorde soortgelijke gevoelens geuit worden om andere proxy-oorlogen te rechtvaardigen.

“Het zijn onze broeders, deze vrijheidsstrijders, en we zijn hun onze hulp verschuldigd,” zei Ronald Reagan over de Contra’s, die zich een weg door Nicaragua plunderden, verkrachtten en slachtten. “Zij zijn de morele gelijke van onze Founding Fathers en de dappere mannen en vrouwen van het Franse verzet,” voegde Reagan eraan toe. “We kunnen ons niet van hen afkeren, want de strijd hier is niet rechts versus links, maar rechts versus fout.”

“Ik wil hem horen zeggen dat we het Vrije Syrische Leger gaan bewapenen,” zei John McCain over president Donald Trump. “We gaan ons inzetten voor de verwijdering van Bashar al-Assad. We zullen de Russen een prijs laten betalen voor hun betrokkenheid. Alle spelers hier zullen een straf moeten betalen en de Verenigde Staten van Amerika zullen aan de kant staan van de mensen die vechten voor vrijheid.”

Degenen die als helden van het verzet worden geëerd, zoals president Volodymyr Zelensky of president Hamid Karzai in Afghanistan, zijn vaak problematisch, vooral naarmate hun ego’s en bankrekeningen worden opgepompt. De overvloed aan lovende woorden die hun sponsors in het openbaar richten tot proxy’s komt zelden overeen met wat zij privé over hen zeggen. Tijdens de vredesbesprekingen van Dayton, waar de Servische president Slobodan Milosevic de leiders van de Bosnische Serviërs en de Bosnische Kroaten verraadde, zei hij over zijn proxy’s: “[Zij] zijn mijn vrienden niet. Het zijn niet mijn collega’s… Ze zijn stront.”

“Zwart geld klotste overal rond,” schreef The Washington Post na het verkrijgen van een intern rapport van het Office of the Special Inspector General for Afghanistan Reconstruction.

“De grootste bank van Afghanistan werd vloeibaar in een beerput van fraude. Reizigers sleepten koffers geladen met 1 miljoen dollar of meer mee op vluchten vanuit Kaboel. Uit het puin verrezen herenhuizen die bekend staan als ‘papaverpaleizen’ en waar opiumkoninginnen wonen. President Hamid Karzai won de herverkiezing nadat trawanten duizenden stembussen hadden gevuld. Later gaf hij toe dat de CIA jarenlang zakken met geld naar zijn kantoor had gebracht en noemde het ‘niets ongewoons’.”

“In het openbaar, terwijl president Barack Obama de oorlog liet escaleren en het Congres miljarden extra dollars steun goedkeurde, beloofden de opperbevelhebber en wetgevers de corruptie hard aan te pakken en corrupte Afghanen ter verantwoording te roepen,” meldde de krant. “In werkelijkheid trokken Amerikaanse functionarissen zich terug, keken weg en lieten de diefstallen zich meer dan ooit verankeren, volgens een schat aan vertrouwelijke overheidsinterviews die The Washington Post in handen kreeg.”

Degenen die als bolwerk tegen barbarij worden gelauwerd wanneer de wapens naar hen toestromen, worden vergeten zodra de conflicten eindigen, zoals in Afghanistan en Irak. De voormalige proxystrijders moeten het land ontvluchten of lijden onder de vendetta’s van degenen tegen wie ze vochten, zoals gebeurde met de achtergelaten Hmong-stammen in Laos en de Zuid-Vietnamezen. De voormalige geldschieters, die ooit gul waren met militaire hulp, negeren wanhopige verzoeken om economische en humanitaire hulp, terwijl de ontheemden honger lijden en sterven door gebrek aan medische zorg. Afghanistan is voor de tweede keer het schoolvoorbeeld van deze imperiale ongevoeligheid.

De ineenstorting van de burgermaatschappij leidt tot sektarisch geweld en extremisme, waarvan een groot deel de belangen schaadt van degenen die de proxy-oorlogen hebben aangewakkerd. Israëls proxy-milities in Libanon, samen met zijn militaire interventie in 1978 en 1982, waren bedoeld om de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) uit het land te verdrijven. Dit doel werd bereikt. Maar de verwijdering van de PLO uit Libanon deed Hezbollah ontstaan, een veel militantere en effectievere tegenstander, samen met de Syrische overheersing van Libanon. In september 1982 vermoordde de Libanese Kataeb-partij, beter bekend als de Phalanges – gesteund door het Israëlische leger – gedurende drie dagen tussen 2.000 en 3.500 Palestijnse vluchtelingen en Libanese burgers in de vluchtelingenkampen Sabra en Shatila. Het leidde tot internationale veroordeling en politieke onrust binnen Israël. Critici noemden het slepende conflict “Libanam”, waarbij de woorden Vietnam en Libanon door elkaar werden gehaald. De Israëlische film “Waltz with Bashir” documenteert de verdorvenheid en het moedwillig doden van duizenden burgers door Israël en zijn proxy’s tijdens de oorlog in Libanon.

Zoals Chalmers Johnson opmerkte, leiden proxy-oorlogen tot onbedoelde terugslag. De steun aan de mujahedeen in Afghanistan in hun strijd tegen de Sovjets, waaronder de bewapening van groepen zoals die onder leiding van Osama bin Laden, heeft geleid tot het ontstaan van de Taliban en Al Qaida. Het heeft ook het reactionaire jihadisme over de hele moslimwereld verspreid, de terroristische aanslagen tegen westerse doelen doen toenemen en twee decennia van door de VS geleide militaire fiasco’s in Afghanistan, Irak, Syrië, Somalië, Libië en Jemen aangewakkerd.

Als Rusland zegeviert in Oekraïne, als Poetin niet van de macht wordt verdreven, zullen de VS niet alleen een krachtig bondgenootschap tussen Rusland en China hebben gesmeed, maar ook een antagonisme met Rusland hebben verzekerd dat ons zal achtervolgen. De stroom van miljarden dollars aan wapens naar Oekraïne, het gebruik van Amerikaanse inlichtingen om Russische generaals te doden en het slagschip Moskva tot zinken te brengen, het opblazen van de Nord Stream-pijpleidingen en de meer dan 2500 Amerikaanse sancties tegen Rusland zullen door Moskou niet worden vergeten.

“In zekere zin is terugslag gewoon een andere manier om te zeggen dat een land oogst wat het zaait,” schrijft Johnson, “Hoewel mensen meestal weten wat ze hebben gezaaid, wordt onze nationale ervaring van terugslag zelden in dergelijke termen voorgesteld, omdat zoveel van wat de managers van het Amerikaanse imperium hebben gezaaid, geheim is gehouden.”

Degenen die in proxy-oorlogen worden gesteund, waaronder de Oekraïners, hebben vaak weinig kans om te winnen. Geavanceerde wapens zoals de M1 Abrams-tanks zijn grotendeels nutteloos als degenen die ze bedienen niet maanden en jaren zijn getraind. Voorafgaand aan de Israëlische invasie van Libanon in juni 1982 voorzag het Sovjetblok Palestijnse strijders van zware wapens, waaronder tanks, luchtdoelraketten en artillerie. Het gebrek aan training maakte die wapens ineffectief tegen de Israëlische luchtmacht, artillerie en gemechaniseerde eenheden.

De VS weet dat de tijd dringt voor Oekraïne. Zij weten dat ze de hightech wapens niet op tijd onder de knie zullen krijgen om een langdurig Russisch offensief af te slaan. Minister van Defensie Lloyd Austin waarschuwde in januari dat Oekraïne “een window of opportunity heeft, tussen nu en de lente.” “Dat is geen lange tijd,” voegde hij eraan toe.

Een overwinning is echter niet het punt. Het gaat om maximale vernietiging. Zelfs als Oekraïne bij een nederlaag wordt gedwongen om met Rusland te onderhandelen en grondgebied af te staan voor vrede, en de status van neutrale natie te aanvaarden, zal Washington zijn voornaamste doel hebben bereikt, namelijk de militaire capaciteit van Rusland verzwakken en Poetin isoleren van Europa.

Degenen die proxy-oorlogen opzetten zijn verblind door wensdromen. Er was weinig steun voor de Contra’s in Nicaragua of de MEK in Iran. De bewapening van zogenaamde “gematigde” rebellen in Syrië zag wapens in de handen van reactionaire jihadisten stromen.

Bij het einde van proxy-oorlogen wordt de natie of groep die namens de sponsorstaat vecht meestal verraden. In 1972 verstrekte de regering-Nixon miljoenen dollars aan wapens en munitie aan Koerdische rebellen in Noord-Irak om de Iraakse regering te verzwakken. Niemand, en zeker niet de VS en Iran, dat de wapens aan de Koerdische strijders leverde, wilde dat de Koerden een eigen staat zouden stichten. Irak en Iran ondertekenden in 1975 het Akkoord van Algiers, waarin de twee landen hun geschillen langs hun gemeenschappelijke grens regelden. Het akkoord maakte ook een einde aan de militaire steun aan de Koerden.

Het Iraakse leger lanceerde al snel een meedogenloze campagne van etnische zuivering in Noord-Irak. Duizenden Koerden, waaronder vrouwen en kinderen, zijn “verdwenen” of gedood. Koerdische dorpen werden met dynamiet tot puin geblazen. De wanhopige situatie van de Koerden werd genegeerd, want, zoals Henry Kissinger destijds zei, “geheime acties mogen niet worden verward met missiewerk.”

De islamitische regering in Teheran hervatte de militaire hulp aan de Koerden tijdens de oorlog tussen Iran en Irak van 1980 tot 1988. Op 16 maart 1988 liet de Iraakse president Saddam Hoessein mosterdgas en de zenuwgassen sarin, tabun en VX vallen op de Koerdische stad Halabja. Ongeveer 5.000 mensen stierven binnen enkele minuten en tot 10.000 raakten gewond. De regering-Reagan, die Irak steunde, minimaliseerde de oorlogsmisdaden tegen haar voormalige Koerdische bondgenoten.

De toenadering van president Richard Nixon tot China, in een ander voorbeeld, omvatte ook de beëindiging van geheime hulp aan Tibetaanse rebellen.

Verraad is de slotakte in bijna allemaal proxy-oorlogen.

Het bewapenen van Oekraïne is geen missiewerk. Het heeft niets te maken met vrijheid. Het gaat om het verzwakken van Rusland. Haal Rusland uit de vergelijking en er zou weinig tastbare steun voor Oekraïne zijn. Er zijn andere bezette volkeren, waaronder de Palestijnen, die even wreed en veel langer hebben geleden dan de Oekraïners. Maar de NAVO bewapent de Palestijnen niet om tegen hun Israëlische bezetters te vechten en houdt hen niet voor heldhaftige vrijheidsstrijders. Onze liefde voor vrijheid strekt zich niet uit tot de Palestijnen of het volk van Jemen dat momenteel met Britse en Amerikaanse wapens wordt gebombardeerd, of de Koerden, Yazidi’s en Arabieren die zich verzetten tegen Turkije, een langdurig NAVO-lid, in zijn bezetting en droneoorlog in het noorden en oosten van Syrië. Onze liefde voor vrijheid strekt zich alleen uit tot mensen die ons “nationaal belang” dienen.

Er komt een tijd dat de Oekraïners, net als de Koerden, overbodig worden. Zij zullen verdwijnen, zoals vele anderen vóór hen, uit ons nationale discours en ons bewustzijn. Ze zullen generaties lang hun verraad en lijden ondergaan. Het Amerikaanse imperium zal anderen, misschien het “heroïsche” volk van Taiwan, gebruiken om zijn vergeefse zoektocht naar wereldwijde hegemonie te bevorderen. China is de grote prijs voor onze Dr. Strangeloves. Zij zullen nog meer lijken stapelen en flirten met een kernoorlog om de groeiende economische en militaire macht van China in te perken. Dit is een oud en voorspelbaar spel. Het laat naties in puin en miljoenen doden en ontheemden achter. Het voedt de overmoed en het zelfbedrog van de mandarijnen in Washington die weigeren de opkomst van een multipolaire wereld te accepteren. Als dit “spel der naties” niet wordt gecontroleerd, kan het ons allemaal het leven kosten.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Tijd voor nog een vernederende mislukking voor het verdwijnende Amerikaanse Imperium

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: