Charles Michel, de voorzitter van de Europese Raad, heeft Europa opgeroepen om over te schakelen op een ‘oorlogseconomie’. Hij rechtvaardigt deze oproep deels als dringende steun voor Oekraïne, maar relevanter nog als de noodzaak om de (gestrande) Europese economie nieuw leven in te blazen door zich te richten op de defensie-industrie, schrijft Alastair Crooke.
In heel Europa klinken oproepen: “We bevinden ons in een vooroorlogs tijdperk”, zegt de Poolse premier Donald Tusk. Macron zegt, na de mogelijkheid meerdere keren dubbelzinnig te hebben geopperd: “Misschien moeten we op een gegeven moment – ik wil het niet – operaties [Franse troepen in Oekraïne] uitvoeren, op de grond, om de Russische troepen tegen te werken.”
Wat heeft de Europeanen zo bang gemaakt? We weten dat de briefing van de Franse inlichtingendienst aan Macron in de afgelopen dagen rampzalig was; het lijkt de aanleiding te zijn geweest voor zijn eerste stappen in de richting van directe Franse militaire interventie in Oekraïne. De Franse geheime inlichtingendienst waarschuwde dat de ineenstorting van de contactlinie en het uiteenvallen van de AFU als een functionerende militaire macht op handen konden zijn.
Macron speelde terughoudend: Zou hij troepen sturen? Op een gegeven moment leek het ‘ja’, maar daarna werd het vooruitzicht gefrustreerd onzeker, maar toch mogelijk op tafel gelegd. Er heerste verwarring. Niemand wist het zeker, want de president is nu eenmaal wispelturig en generaal De Gaulle heeft zijn opvolgers quasi-regionale bevoegdheden nagelaten. Dus ja, grondwettelijk gezien kon hij het doen.
De algemene opvatting in Europa was dat Macron complexe hersenspelletjes speelde, ten eerste met het Franse volk en ten tweede met Rusland. Toch lijkt het erop dat er enige inhoud zou kunnen zitten in Macrons sabeltirades: De Franse chef-staf van het leger zei dat hij 20.000 troepen klaar heeft staan om binnen 30 dagen te worden ingezet. En het hoofd van de Russische inlichtingendienst SVR, Naryshkin, oordeelde bescheidener dat Frankrijk klaarblijkelijk een militair contingent voorbereidt om naar Oekraïne te sturen, dat in het beginstadium uit ongeveer tweeduizend mensen zal bestaan.
Voor alle duidelijkheid: zelfs een divisie van 20.000 man zou volgens de normen van de klassieke militaire theorie maximaal een front van 10 km moeten kunnen verdedigen. Een inzet van twee- of twintigduizend Franse troepen zou strategisch niets veranderen; het zou de veel grotere Russische stoomwals, die verder naar het westen maalt, niet stoppen. Dus wat is Macron aan het doen?
Is dit dan allemaal bluf?
Waarschijnlijk is het deels ‘grootspraak’ van Macron, die zich graag wil profileren als ‘Mr Strongman Europe’ – vooral tegenover zijn Franse achterban.
Zijn aanmatiging komt echter op een belangrijkere samenloop van gebeurtenissen voor de zogenaamde ‘geopolitieke EU’:
Helderheid: Het licht is doorgebroken en heeft een ruimte verlicht die tot nu toe door schaduwen werd bezet. Het is nu zo duidelijk als maar kan – na de overweldigende verkiezingsoverwinning van Poetin bij een recordopkomst – dat president Poetin hier is om te blijven. Al het westerse schaduwspel van ‘regimewisseling’ in Moskou is in het felle licht van de gebeurtenissen gewoonweg tot niets geworden.
Uit sommige hoeken van Europa klinkt geïrriteerde woede. Maar die zullen verdwijnen. Er is geen keus. De realiteit, zoals de krant Marianne, die een hooggeplaatste Franse officier citeert, spottend opmerkt met betrekking tot de aanmatiging van Macron in Oekraïne: “We moeten ons niet vergissen tegenover de Russen; we zijn een leger van cheerleaders” en Franse troepen naar het Oekraïense front sturen zou gewoon “niet redelijk” zijn.
In het Élysée stelde een niet nader genoemde adviseur dat Macron “een sterk signaal wilde afgeven … (in) gemillimeterde en gekalibreerde woorden.”
Wat de ‘neocon ever-hopefuls’ van de EU nog meer pijn doet, is dat de duidelijke verkiezingsoverwinning van Poetin bijna precies samenvalt met een vernedering van de EU (en de NAVO) in Oekraïne. Het is niet alleen dat de AFU zich in een cascade-implosie lijkt te bevinden, maar ook dat de terugtrekking versnelt, nu Oekraïne zich probeert terug te trekken op onvoorbereid en bijna onverdedigbaar terrein.
In dit grimmige vooruitzicht van de EU is er een tweede lichtpunt: De VS keert zich langzaam maar zeker af van de financiering en bewapening van Kiev, waardoor de machteloosheid van Europa voor de hele wereld zichtbaar wordt.
De EU kan de pivot van de VS eenvoudigweg niet vervangen. Nog pijnlijker voor sommigen is dat een terugtrekking van de VS een ‘stomp in de maag’ is voor een groot deel van het Brusselse leiderschap, dat met bijna onfatsoenlijk enthousiasme op de regering-Biden was gevallen bij het vertrek van Trump uit Washington. Ze gebruikten het moment om het cement van een pro-Atlantische, pro-NAVO EU te verkondigen.
Nu, zoals de voormalige Indiase diplomaat MK Bhadrakumar het perfect omschrijft, “Frankrijk is helemaal opgedirkt – en kan nergens heen”:
“Sinds de schandelijke nederlaag in de Napoleontische oorlogen zit Frankrijk gevangen in de situatie van landen die ingeklemd zitten tussen grote mogendheden. Na de Tweede Wereldoorlog pakte Frankrijk dit probleem aan door een as te vormen met Duitsland in Europa.
Groot-Brittannië raakte verstrikt in een soortgelijke situatie en paste zich aan aan een subalterne rol door wereldwijd in te spelen op de Amerikaanse macht, maar Frankrijk gaf nooit zijn zoektocht op om zijn glorie als wereldmacht te herwinnen. En het blijft een werk in uitvoering.
De angst in de Franse geest is begrijpelijk omdat de vijf eeuwen van westerse dominantie van de wereldorde ten einde loopt. Deze situatie veroordeelt Frankrijk tot een diplomatie die voortdurend in een staat van uitgestelde animatie verkeert, afgewisseld met plotselinge vlagen van activisme.”
De problemen hier voor het verheven streven naar de EU als wereldmacht zijn drievoudig: Ten eerste is de Frans-Duitse as opgeheven, omdat Duitsland is uitgeweken naar de VS als zijn nieuwe dogma voor het buitenlands beleid. Ten tweede is de invloed van Frankrijk in Europese aangelegenheden verder afgenomen omdat Scholtz Polen (en niet Frankrijk) heeft omarmd als zijn gelijkgestemde, ‘beste vriend voor altijd’; en ten derde zijn Macrons persoonlijke relaties met kanselier Scholz op een dieptepunt beland.
Het andere vlak voor het geopolitieke project van de EU is dat de omarming van Washingtons financiële oorlogen tegen Rusland en China ertoe heeft geleid dat “de VS de EU en het Verenigd Koninkrijk samen de afgelopen 15 jaar dramatisch zijn ontgroeid. In 2008 was de economie van de EU iets groter dan die van Amerika … De economie van Amerika is nu echter bijna een derde groter. En is meer dan 50 procent groter dan de EU zonder het Verenigd Koninkrijk.”
Met andere woorden, een bondgenoot zijn van Amerika, in zijn ondoordachte Oekraïne-proxyoorlog, heeft – en kost – Europa veel geld gekost. Eurointelligence meldt dat een enquête onder kleine en middelgrote bedrijven in Duitsland een extreme verschuiving in het sentiment tegen de EU heeft geregistreerd. Van de steekproef van 1.000 kleine en middelgrote bedrijven was 90% in meer of mindere mate ongelukkig met de EU, wat velen ertoe aanzette om zich van Europa naar de VS te verplaatsen.
Kortom, de inspanningen om de notie van een ‘geopolitiek Europa’ hoog te houden en op te blazen, lopen uit op een debacle. De levensstandaard daalt en de promiscuïteit van Brussel op het gebied van regelgeving en de hoge energiekosten leiden tot de-industrialisatie en verarming van Europa.
Macron verklaarde eind 2019 in een bot interview met het tijdschrift The Economist dat Europa op “de rand van een afgrond” stond en zichzelf strategisch moest gaan beschouwen als een geopolitieke macht, anders “hebben we ons lot niet meer in eigen handen.” (Macrons opmerking ging 3 jaar vooraf aan de oorlog in Oekraïne).
Vandaag zijn Macrons angsten werkelijkheid geworden.
Dus, om terug te komen op wat de EU van plan is te doen aan deze crisis: EC-voorzitter Michel zegt dat hij tegen 2030 twee keer zoveel wapens wil kopen van Europese producenten; de winsten uit de Russische bevroren tegoeden wil gebruiken om wapenaankopen voor Oekraïne te financieren; de financiële toegang voor de Europese defensie-industrie wil vergemakkelijken, onder andere door een Europese defensie-obligatie uit te geven en de Europese Investeringsbank zover te krijgen dat ze defensiedoeleinden toevoegt aan haar leningscriteria.
Michel verkoopt het aan het publiek als een manier om banen en groei te creëren. In werkelijkheid is de EU echter op zoek naar een nieuw doorsluisfonds ter vervanging van de QE-aankopen door de ECB van staatsobligaties van EU-staten, die door de rentepiek in de VS in feite om zeep zijn geholpen.
De truc van de defensie-industrie is een manier om meer geldstromen te creëren: Voor de verschillende ’transities’ van de EU (klimaat, vergroening en technologie) was duidelijk een enorme geldprint nodig. Dit was nog net haalbaar toen het project tegen rentetarieven van nul kon worden gefinancierd. Nu dreigt de schuldenexplosie van de EU-staten om de pandemie en de ’transities’ te financieren de hele geopolitieke ‘revolutie’ in een financiële crisis te storten. Er is een financieringscrisis op komst.
Defensie, hoopt Michael, kan misschien aan het publiek worden verkocht als de nieuwe ‘overgang’ die met onorthodoxe middelen moet worden gefinancierd. Wolfgang Münchau van EuroIntellignce schrijft echter over “Michels rooskleurige oorlogseconomie – dat hij een geopolitiek Europa wil, en besluit zijn brief dan ook met het bekende koude oorlog adagium – dat ‘als je vrede wilt, je je moet voorbereiden op oorlog’.”
“Moeten die wapens in Michels oorlogseconomie spreken voor ons falen in diplomatie? Wat is onze historische bijdrage aan dit conflict? Moeten we daar niet beginnen?”
De taal die Michel gebruikt is dramatisch en gevaarlijk. Sommige van onze oudere burgers weten nog wat het betekent om in een oorlogseconomie te leven. Michels losse praatjes zijn respectloos.”
Eurointelligence staat niet alleen in haar kritiek. Macrons gambiet heeft Europa verdeeld, met een meerderheid die fel gekant is tegen het inzetten van troepen in Oekraïne – slaapwandelend in een oorlog. Marianne’s redacteur Natacha Polony schreef:
“Het gaat niet langer over Emmanuel Macron of zijn houdingen als een viriele kleine leider. Het gaat zelfs niet meer om Frankrijk of zijn verzwakking door blinde en onverantwoordelijke elites. Het gaat erom of we collectief zullen instemmen met slaapwandelend een oorlog ingaan. Een oorlog waarvan niemand kan beweren dat hij zal worden beheerst of ingeperkt. Het is de vraag of we ermee akkoord gaan om onze kinderen te laten sterven omdat de Verenigde Staten erop staan om bases op te zetten aan de grenzen van Rusland.”
De grotere vraag betreft de hele geopolitieke gambiet van Von der Leyen-Macron dat de EU zichzelf moet zien als een geopolitieke macht. Het is het nastreven van deze geopolitieke ‘chimaera’ (voor een niet onbelangrijk deel een egoproject) dat de EU paradoxaal genoeg precies aan de rand van een crisis heeft gebracht.
Wil een meerderheid van de Europeanen echt een geopolitieke macht zijn, als dat betekent dat ze de restanten van hun nationale soevereiniteit en autonomie (en parlementaire controle) moeten afstaan aan het supranationale niveau; aan de technocraten in Brussel? Misschien zijn de Europeanen tevreden dat de EU een handelsblok blijft.
Waarom doet Macron dit dan toch? Niemand weet het zeker, maar het lijkt erop dat Marcon denkt dat hij een ingewikkeld spel van psycho-afschrikking speelt met Moskou – een spel dat wordt gekenmerkt door radicale dubbelzinnigheid.
Het is met andere woorden gewoon weer een psy-ops.
Het is niettemin mogelijk dat hij denkt dat zijn dubbelzinnige aan/uit dreiging van een Europese inzet in Oekraïne Kiev net genoeg onderhandelingsruimte geeft om Rusland af te bluffen zodat het ermee instemt dat het ‘romp-Oekraïne’ in de westerse (en zelfs NAVO) sfeer blijft, in welk geval Macron zal beweren de ‘redder’ van Oekraïne te zijn geweest.
Als dit het geval is, is het een luchtkasteel. President Poetin, gewapend met zijn recente verkiezingsoverwinning, veegde Macrons psy-op eenvoudig van tafel: “Elke inzet van Franse troepen zouden ‘indringers’ zijn en een legitiem doelwit voor onze troepen,” maakte Poetin expliciet duidelijk.
Gaan de Fransen de volgende Oekrainers worden ?
Geofferd door de hoge priesters van het neoliberalisme ?
Met deze flapdrol aan het roer zou dat zomaar kunnen.
Bijna Alles is wat Frankrijk én Europa betreft, dat er (Bijna?) geen koloniën meer zijn..en verder worden we zelf bijna gekonoliseerd…dus ze o zo Vurig op Rusland te verslaan, én het dan daar te gaan uitbuiten… jaren van voorbereiding en toen kwam…. POETIN’S RUSLAND…end of story 🤗😂 ♥️🇷🇺🌹💪💪👊
NEXIT – zo snel als mogelijk
In de mainstream media las ik dit weekend enkel van Kim Kardashian en de Royal Family van de UK zelfs in Frankrijk.
Oorlog betekent niet alleen, dat de goeieriken tegen de slechteriken vechten. Maar ook dat voor de burger tijdens de oorlog alle gebouwen om je heen in de puin geschoten gaan worden en je niet meer naar de bakker en de slager kunt. Je zult je buren moeten beroven en niemand meer kunnen vertrouwen een paar jaar lang. Dan komt na de oorlog nog een tijdje bijltjesdag voor de NSBers (hoogstwaarschijnlijk de pro-Russen). En hebben we weer een paar miljoen Europeanen minder, maar een interessante nieuwe blz in de geschiedenis waarover de opa’s en oma’s vol trots kunnen zeggen dat ze allemaal in het verzet hebben gezeten (tegen Rusland dit keer). Zo kan men zich dat voor zich zien. Het is dus niet hetzelfde als met een zakje popcorn een wedstrijdje Irak-VS of Afghanistan-VS te kijken. Het wordt een dicht bij je bed show.
Sinds geld de maatstaf aller dingen geworden is, vertrouw ik al niemand meer.
Dus in zoverre verandert er niks.
Macron en Michel, en al de andere leiders van de EU zijn slechts puppets van het grote geld.
Blackrock en Vangard hebben miljoenen geïnvesteerd met het opkopen van Oekrainse landbouwgrond en industrie, en zetten nu alles op alles om dit niet in handen van de Russen te laten vallen. Het plan was om Rusland te verzwakken en vanbinnenuit kapot te maken, echter is dit geen Libie of Afghanistan. Het grote geld (en hun superbrein Aladin) heeft zich duidelijk misrekend. Door de oorlog alsnog verder door te drukken verzwakken ze hun positie, en wordt het volk wakker, waardoor de sympathie voor de Russen (en China) enkel aan het stijgen is.
Precies
Uit al de globale NIET democratische clubs Navo, EU, WHO, VN, BIS, WEF, G20, etc.
Go Russia,go,go,go, we stand with you
!!!!
Het zijn beide psychopaths