Amerikaanse beleidsmakers zitten na het mislukte tegenoffensief gevangen in een dilemma dat ze zelf hebben gecreëerd

Hoewel Politico meldt dat functionarissen zich nu afvragen of “Milley een punt had” over het feit dat afgelopen november een goed moment was om de vredesbesprekingen te hervatten, zouden politici wel eens de toorn van het publiek kunnen vrezen als ze dat nu doen, na alles wat er voor niets aan het tegenoffensief is besteed. Bovendien zouden Oekraïne en de nieuwe militair-politieke zwaktes van het Westen die door dit debacle zijn ontstaan, Moskou voorlopig wel eens gedesinteresseerd kunnen hebben in vredesbesprekingen als het al besloten heeft tot een nieuw offensief, schrijft Andrew Korybko.

Politico meldde vrijdag dat Amerikaanse beleidsmakers zich beginnen af te vragen of “Milley een punt had” toen hij suggereerde dat afgelopen november een goed moment was om de vredesbesprekingen te hervatten. Kiev had net de westelijke helft van de regio Kherson heroverd, minder dan twee maanden nadat ze de Russische troepen uit de rest van de regio Kharkov had verwijderd. Bovendien zou de komende winter de facto een bevriezing van de frontlinies veroorzaken. Achteraf gezien was de onderhandelingspositie van Oekraïne de sterkste die het ooit had gehad.

In plaats van deze kans aan te grijpen, werd besloten om het tegenoffensief van de zomer voor te bereiden, dat spectaculair mislukte en onlangs heeft geleid tot een venijnig blame game tussen degenen die verantwoordelijk zijn voor deze ramp, zoals vorige week werd gemeld door twee vooraanstaande Amerikaanse persbureaus. De Russische minister van Buitenlandse Zaken Lavrov bevestigde enkele dagen geleden opnieuw dat de VS geobsedeerd zijn om Rusland een strategische nederlaag toe te brengen, en daarom niet geïnteresseerd zijn in vrede, maar het laatste stuk van Politico laat doorschemeren dat hun berekeningen aan het veranderen zijn.

Volgens Politico klaagde een van de ongenoemde officiële bronnen dat “we misschien een kans gemist hebben om druk uit te oefenen voor eerdere besprekingen”, ondanks dat ze paradoxaal genoeg volhielden dat ze geen spijt hebben van het tegenoffensief. Een andere bron ging zelfs nog verder door te beweren dat de regering Biden zich nu de volgende vraag stelt: “Als we erkennen dat we dit niet voor altijd gaan doen, wat gaan we dan doen?”

Politico herinnerde haar lezers er vervolgens aan dat deze standpunten werden gedeeld kort nadat de Washington Post onthulde dat “Amerikaanse inlichtingendiensten zeggen dat Oekraïne het hoofddoel van het offensief niet zal halen“. Hoewel dit niet in hun artikel wordt vermeld, gebeurde dit allemaal in dezelfde week waarin een vooraanstaande NAVO-functionaris voorstelde dat Oekraïne zijn voormalige regio’s formeel aan Rusland zou afstaan in ruil voor toetreding tot dat blok. Zij trokken hun idee kort daarna in, maar het deed waarnemers toch vermoeden dat het Westen uitgeput begint te raken.

De “logistieke race”/”uitputtingsslag” van de NAVO met Rusland, die secretaris-generaal Stoltenberg in februari verklaarde, begint zijn tol te eisen nu de voorsprong van Moskou groeit naarmate de voorraden van het Westen uitgeput raken. De frontlinies zijn nog steeds grotendeels bevroren omdat het tegenoffensief er niet in is geslaagd om de patstelling die sinds november is ontstaan te doorbreken, maar er zijn nu berichten dat Rusland misschien ergens dit najaar een eigen offensief voorbereidt dat van het bovenstaande zou kunnen profiteren om tegen het voorjaar uit te groeien tot een volwaardige campagne.

De reeks herinneringen van president Poetin twee maanden geleden dat Rusland nog steeds oprecht geïnteresseerd is in een politieke oplossing voor dit conflict, zou wel eens irrelevant kunnen worden als hij besluit om de kans te grijpen die het tegenoffensief biedt door op spectaculaire wijze te falen in het militair verzekeren van de objectieve nationale veiligheidsbelangen van zijn kant. Het Kremlin wil op zijn minst de volledige controle krijgen over de vier voormalige Oekraïense regio’s die zich afgelopen september met Rusland hebben verenigd, maar zijn troepen zullen misschien verder moeten gaan om dit te garanderen.

De door de NAVO geleverde artillerie-, drone- en raketarsenalen van Kiev kunnen de inwoners van die regio’s immers nog steeds bedreigen, zelfs als ze ver van de frontlinies zijn opgesteld, waardoor Moskou zich genoodzaakt ziet om dieper het Oekraïense achterland in te trekken om een bufferzone ter bescherming van hen te creëren. Hoe verder Rusland die kant op gaat, hoe hysterischer de NAVO zal worden, wat ertoe zou kunnen leiden dat het hele blok escaleert of dat sommige leden, zoals Polen, eenzijdig ingrijpen om het tij te keren.

In elk geval verhoogt het voorgaande scenario het risico op een grotere oorlog door misrekening, die beide partijen waarschijnlijk willen afwenden. Daarin ligt de reden waarom Amerikaanse beleidsmakers zich beginnen af te vragen of het tijd is om een compromis te overwegen voordat het te laat is, en waarvan de gedachten onverwacht werden geuit door die eerder genoemde leidende NAVO-functionaris, die later onder druk zijn voorstel introk. Ondanks dat de regering Biden ontkende dat dergelijke plannen in de maak waren, werd Kiev bang.

Veel van haar wetgevers van verschillende fracties verenigden zich in de nasleep van de schandalen van vorige week om een resolutie in te dienen die territoriale concessies verbiedt. Deze resolutie zal waarschijnlijk worden aangenomen, net als de soortgelijke resolutie van afgelopen herfst die Zelensky verbood om met zijn Russische tegenhanger te onderhandelen. Geen van beide parlementaire reacties zou hebben plaatsgevonden als de Rada er oprecht vertrouwen in had dat de VS Oekraïne nooit zou dwingen om terug te komen op zijn maximalistische eisen voor het beëindigen van het conflict.

In tegenstelling tot toen is dit scenario nu realistischer dan ooit, zoals blijkt uit de stortvloed aan berichten van vorige week die erop gericht zijn het publiek voor te bereiden om de mogelijkheid van een compromis voor het oplossen van de NAVO-Russische proxy-oorlog in Oekraïne te accepteren voordat de cyclus van zichzelf in stand houdende escalaties uit de hand loopt. Als de politieke wil aan zowel Amerikaanse als Russische zijde aanwezig is, dan is het mogelijk dat ze tot een overeenkomst komen, maar dit is niet vanzelfsprekend vanwege het dilemma dat Amerikaanse beleidsmakers onbedoeld hebben gecreëerd.

Hoewel Politico meldt dat functionarissen zich nu afvragen of “Milley een punt had” dat afgelopen november een goed moment was om de vredesbesprekingen te hervatten, zouden politici wel eens de toorn van het publiek kunnen vrezen als ze dat nu doen, na alles wat er voor niets aan het tegenoffensief is besteed. Bovendien zouden Oekraïne en de nieuwe militair-politieke zwaktes van het Westen die door dit debacle zijn ontstaan, Moskou voorlopig wel eens gedesinteresseerd in vredesbesprekingen kunnen hebben gemaakt als het al tot een nieuw offensief heeft besloten.

Ieder heeft dus zijn eigen redenen om op koers te blijven: Amerika wil “zijn gezicht redden” na de ramp van deze zomer, terwijl Rusland de eerder genoemde kans misschien wil aangrijpen om zijn minimale nationale veiligheidsbelangen militair veilig te stellen door volledige controle over het geheel van zijn nieuwe regio’s te verkrijgen. Dat gezegd hebbende, de beweegredenen van de eerste hebben betrekking op een immaterieel belang van twijfelachtig belang en zijn daarom onderhandelbaar, terwijl de beweegredenen van de tweede betrekking hebben op een tastbare kwestie van groot belang en dus niet onderhandelbaar zijn.

De enige manier om het risico van een grotere oorlog door miscalculatie te verkleinen, is dus dat de VS concessies doet aan hun bovengenoemde immateriële belangen om tegemoet te komen aan de tastbare belangen van Rusland, wat waarschijnlijk een van de mogelijkheden is die worden besproken tijdens hun naar verluidt lopende informele onderhandelingen. In het geval dat er een akkoord wordt bereikt, zou dit de vorm kunnen aannemen van het trekken aan de touwtjes door de VS bij Kiev (mogelijk door te dreigen met het inperken van wapenleveranties) om het land te dwingen informeel een staakt-het-vuren te accepteren.

Net zoals men er niet van uit kan gaan dat Amerika en Rusland allebei de politieke wil hebben om hiermee in te stemmen, moet niemand ervan uitgaan dat Kiev hiermee akkoord zou gaan, zelfs niet als deze twee tot een overeenkomst zouden komen, om nog maar te zwijgen van Polen. Ze hebben elk hun eigen redenen om niet mee te doen, wat dus resulteert in een multidimensionaal dilemma waarbij de VS die laatste twee waarschijnlijk praktisch zal moeten dwingen om mee te doen, wil het enige kans van slagen hebben, hoewel het ook moeilijk voor te stellen is dat dat gebeurt.

De conclusie is dat de Amerikaanse beleidsmakers nu in een dilemma zitten dat ze helemaal zelf hebben gecreëerd, waardoor de kans dat er snel een politieke oplossing komt voor de NAVO-Russische proxy-oorlog kleiner wordt en het risico op een grotere oorlog door misrekening dienovereenkomstig toeneemt. Tenzij de VS accepteren dat ze hun soft power moeten opofferen door Kiev en Polen te dwingen het conflict tegen hun wil te bevriezen, hetgeen eerst het verlies van hun unipolaire hegemonie vereist, kan het ergste scenario niet worden uitgesloten.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Veel doelen

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: