Scott Ritter: Voor de NAVO en Oekraïne, de realiteit bijt

Er is een iconische scène in de cultklassieker Reality Bites uit 1990 waarin Leilaina, gespeeld door Winona Ryder, de afscheidsrede uitspreekt. “Wat gaan we nu doen?” vraagt ze, voordat ze een nog relevantere vraag stelt: “Hoe kunnen we alle schade herstellen die we geërfd hebben?”

Vervolgens beantwoordt ze haar vragen met een klagend: “Ik weet het niet.”

Toen ik toekeek hoe NAVO- en Oekraïense functionarissen worstelden om de realiteit te begrijpen van de situatie waarin ze zich bevinden, met het langverwachte en veel verhoopte tegenoffensief dat op niets uitliep tegen de Russische verdediging die ondoordringbaar is gebleken, kwamen de woorden van Leilaina onmiddellijk bij me op, schrijft Scott Ritter.

Oekraïne heeft de laatste van zijn strategische reserves, onder leiding van de elite 82e Luchtlandingbrigade, ingezet in de strijd om het Zaporozhye-dorp Rabotino. Hier, op velden die braak zijn komen te liggen door oorlogsomstandigheden, zijn de beste strijdkrachten van Oekraïne uiteengereten door Russische verdedigers die weigerden zich gewonnen te geven. Gebaseerd op de ervaring van de leidende elementen van de 82ste Brigade, staat hen dit lot ook te wachten.

Nu de Oekraïense strategische reserve is ingezet en binnenkort zal worden verslagen, zijn er geen belangrijke strijdkrachten meer beschikbaar voor Oekraïne en hun NAVO-verantwoordelijken die invloed kunnen uitoefenen op het verloop van de gevechten die langs de 1600 kilometer lange contactlijn tussen de Oekraïense en Russische legers woeden.

Rusland beschikt ondertussen over een niet-toegewezen reserve van meer dan 200.000 verse, goed getrainde en uitgeruste troepen die klaarstaan om aan de strijd te beginnen. Als ze uiteindelijk worden losgelaten, zal Oekraïne niet over de nodige middelen beschikken om hun aanval af te slaan, wat het hoogtepunt zal zijn van een Russische campagne die precies dit resultaat beoogt – de ineenstorting van het Oekraïense vermogen om grootschalige gevechten op de grond vol te houden.

De realiteit bijt.

De situatie was zo nijpend geworden dat Stian Jenssen, de stafchef van secretaris-generaal Jens Stoltenberg van de NAVO, voor een Noors publiek zei dat een oplossing voor het einde van het conflict met Rusland “zou kunnen zijn dat Oekraïne grondgebied opgeeft en daarvoor het lidmaatschap van de NAVO terugkrijgt.”

Maar zelfs hier was Jenssen misleidend. Hoewel de realiteit voorschrijft dat Oekraïne zijn voormalige gebieden Kherson, Zaporozhye, Donetsk, Lugansk en de Krim nooit zal terugkrijgen, en dat de verstandigste keuze zou zijn om de onvermijdelijkheid van een Russische overwinning toe te geven en tegelijkertijd het potentieel verlies van nog meer gebieden te vermijden, leek Jenssen te vergeten dat een van de belangrijkste doelen achter het Russische besluit om de speciale militaire operatie te starten was om te voorkomen dat Oekraïne lid zou worden van de NAVO.

Alleen iemand die volledig losstaat van de realiteit kan een scenario schetsen waarin Rusland een kwestie opgeeft die verbonden is met zijn existentiële overleving (d.w.z. de uitbreiding van de NAVO naar Oekraïne) in ruil voor de aanvaarding van een reeds verwezenlijkt feit – de Russische controle over de voormalige Oekraïense gebieden.

Zowel de Oekraïense regering als de baas van Jenssen, Stoltenberg, keerden zich tegen het idee van een ruil van grondgebied voor lidmaatschap. “De NAVO zal Oekraïne steunen totdat het het conflict wint,” zei Stoltenberg een dag na Jenssens blunder tegen een groep verslaggevers in Oslo, waarmee hij impliceerde dat Oekraïne van mening was dat een belangrijke voorwaarde voor het oplossen van het conflict was dat Rusland verdreven zou worden uit alle voormalige Oekraïense gebieden die door Russische troepen bevrijd waren en door Rusland opgeëist werden als gevolg van referenda in 2014 (voor de Krim) en 2022 (voor de andere vier gebieden).

Maar het wordt steeds duidelijker dat de realiteit het wint van de wens. Er is geen kans voor Oekraïne om de gestelde doelen te bereiken, iets wat de opmerkingen van Jennsen weerspiegelden, en die van Stoltenberg niet. De NAVO worstelt met het vinden van nieuwe bronnen van materieel voor het snel uitdunnende Oekraïense leger, dat een groot deel van de tanks, gepantserde gevechtsvoertuigen en artilleriesystemen is kwijtgeraakt die door de NAVO en andere landen waren geleverd ter voorbereiding op het mislukte tegenoffensief.

Uitrusting die eerder als te provocerend werd beschouwd, zoals het F-16 gevechtsvliegtuig, is nu vrijgegeven voor Oekraïne. Maar dit doet er allemaal niet toe – zelfs als Oekraïne alles zou krijgen wat het wilde, is het een feit dat Oekraïne niet de mankracht kan genereren, noch in kwantiteit noch in kwaliteit, die nodig is om dergelijke uitrusting op een modern slagveld competent te bedienen tegen een Russisch leger dat, eerlijk gezegd, uit dit conflict tevoorschijn is gekomen als de meest dodelijke, capabele strijdkracht ter wereld.

De VS en de NAVO worstelen allebei met de vraag hoe ze een situatie moeten aanpakken waarin een strategische Russische overwinning onvermijdelijk is. Hoewel Jenssen later “spijt” betuigde voor zijn suggestie van een ruil van grondgebied voor lidmaatschap, is het een feit dat het harde standpunt van Oekraïne met betrekking tot de voorwaarden die het accepteert voor de beëindiging van het conflict niet realistisch is, en hoe langer de bondgenoten en partners van Oekraïne blijven meewerken aan een dergelijke fantasie, hoe moeilijker de weg naar een uiteindelijke oplossing zal worden.

De recente afwijzing door de Russische minister van Buitenlandse Zaken, Sergey Lavrov, van onderhandelingen met het Westen over de beëindiging van het conflict laat dit inderdaad zien. Lavrov noemde als belangrijkste reden voor het Russische standpunt het feit dat dergelijke onderhandelingen weinig meer zouden zijn dan een “tactische truc” om het Oekraïense leger de kans te geven uit te rusten en opnieuw op te bouwen.

Het lijkt er steeds meer op dat het einde van het conflict de vorm zal aannemen van capitulatie, niet van onderhandelingen, waarbij Oekraïne de rol speelt van keizerlijk Japan in een herhaling van de capitulatieceremonie in september 1945 in de Baai van Tokio aan boord van de USS Missouri. De voorwaarden in zo’n scenario zouden onvoorwaardelijk zijn, de nederlaag van Oekraïne totaal en de route van de NAVO onverbiddelijk. Oekraïense en NAVO-functionarissen zouden er goed aan doen om over deze realiteit na te denken voordat ze besluiten om het conflict tot “de laatste Oekraïner” voort te zetten.

De Russische voorwaarden die werden gesteld in het vredesakkoord dat Oekraïne parafeerde voordat het zich onder druk van de voormalige Britse premier Boris Johnson terugtrok, lijken op tafel te liggen, behalve voor de nieuw verworven gebieden van Rusland. Het alternatief zou, zoals de Wit-Russische president Alexander Loekasjenko onlangs aan een Oekraïense journalist uitlegde, het uiteenvallen van Oekraïne kunnen zijn, waarbij wat overblijft van de natie een zielige schaduw van zichzelf is, ontdaan van economische levensvatbaarheid.

De realiteit bijt inderdaad.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

President Poetin’s toespraak op de Overwinningsparade op Rode Plein

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: