Verenigde Staten Plan B

“Plan A” wordt gewoonlijk gebruikt om een huidige strategie aan te duiden; “Plan B” wordt gewoonlijk gebruikt om een back-up of alternatieve strategie aan te duiden voor het geval Plan A niet werkt.

Plan A

Voor de Verenigde Staten (VS) is Plan A al sinds de Spaans-Amerikaanse Oorlog een vorm van imperialisme. In die tijd was er een Anti-Imperialistische Liga in de VS (1898), maar die was niet succesvol. Imperialisme was jarenlang politiek correct, maar na de Tweede Wereldoorlog werden zowel imperialisme als koloniën minder modieus. Uiteindelijk begonnen politicologen en auteurs in tijdschriften over internationale betrekkingen het woord “hegemonie” te gebruiken als vervanging. Meer algemene verwijzingen naar Plan A van de VS gebruikten de termen “liberale democratie” en “internationale op regels gebaseerde orde”. Critici gebruikten vaak de term “Amerikaans Imperium” om het establishment te ergeren. Eén doel van Plan A in de afgelopen jaren was een regimewisseling in Rusland om een regering te krijgen die leek op die onder Jeltsin.

De oorlog in Oekraïne had een lange overgangsperiode als onderdeel van het Plan A van de VS, met een “Oranje Revolutie” in 2004 en wisselende regimewisselingen tussen degenen die naar de VS neigden en degenen die naar Rusland neigden. De Oekraïense regering had vóór 2014 een voordeliger economisch pakket uit het Oosten (China & Rusland) verkozen boven het aanbod uit het Westen (VS & EU). China wilde toegang tot de uitgestrekte graanproductiegebieden in Oekraïne en Rusland wilde de historische handelsbetrekkingen voortzetten. Na de regimewisseling van 2014 liet Oekraïne de overeenkomst met het Oosten vallen en wendde het zich tot het Westen. De graanvelden werden overgeheveld van China naar de financiële belangen van de VS. Veel fabrieken in Oekraïne die deel hadden uitgemaakt van de Russische toeleveringsketen verloren hun activiteiten en waren niet langer levensvatbaar.

De graanovereenkomst van 2022 tussen Oekraïne, Rusland, Turkije en de VN illustreert de complexe situatie. De deal werd aan de VN verkocht op basis van het feit dat Oekraïens graan nodig was om hongersnood in de arme landen van de wereld te voorkomen. Het meeste graan ging echter naar China en de NAVO-landen. De arme landen kregen minder dan drie procent. En het grootste deel van de opbrengst van de verkoop van het graan ging naar verluidt naar een grote Amerikaanse financiële investeerder in Oekraïense landbouwgrond. Bovendien kwam het Westen zijn deel van de afspraak niet na – het weigerde het deel van de afspraak uit te voeren dat bepaalde sancties zou hebben opgeheven zodat Rusland kunstmest kon exporteren. Opnieuw bleek het Westen vanuit Russisch oogpunt “niet in staat tot afspraken”. De Russische annulering van de graanovereenkomst wekte irritatie op bij zowel China als de NAVO-landen. Rusland zei echter dat het gratis vervangend graan aan de arme landen zou leveren. Na de Oekraïense aanval op de Kertsj-brug in juli 2023 blokkeerde Rusland in feite de Oekraïense havens, zei het alle schepen weg te blijven en bombardeerde het de havenfaciliteiten. De schade is blijkbaar ernstig en zal de export van graan enige tijd belemmeren.

Ondanks de inspanningen van de VS verloopt de oorlog in Oekraïne niet volgens het oorspronkelijke draaiboek van Plan A. Het Oekraïense leger boekt geen vooruitgang tegen de Russische verdediging en verliest grote aantallen soldaten en wapens. De VS hebben er geen rekening mee gehouden dat er een uitgebreide back-up van fabrieken nodig is om zeer grote hoeveelheden wapens en munitie te produceren. Het Westen is niet in staat om voldoende vervangende wapens of munitie te produceren. Plan A hield onvoldoende rekening met de vereisten van industriële oorlogvoering. De NAVO-bijeenkomst in Vilnius was een ramp voor Oekraïne. De NAVO vertelde Oekraïne in feite dat het pas lid kon worden van de NAVO nadat Oekraïne de oorlog had gewonnen, en dat Oekraïne snel moest winnen omdat de NAVO-financiering en -steun voor de oorlog waarschijnlijk eind 2023 op zal zijn. Dit betekent in wezen dat Oekraïne de oorlog zal verliezen en zich niet bij de NAVO zal aansluiten. Een verklaring voor de aarzeling van de VS om meer geavanceerde wapensteun naar Oekraïne te sturen, kan gevonden worden in de aankondigingen van Biden & Co. dat de VS geen oorlog met Rusland willen. Een andere reden is echter dat de VS niet willen dat hun meer geavanceerde wapens door Rusland worden opgeblazen of veroverd.

Het Plan A van de VS bevatte naast industriële oorlogsvoering nog een tweede component, die over het algemeen financiële oorlogsvoering genoemd zou kunnen worden. Dit omvatte de welbekende sancties tegen Rusland, waarbij geprobeerd werd te voorkomen dat Rusland gebruik zou maken van de creditcardsystemen van de VS, het SWIFT-geldovermakingssysteem en andere dergelijke financiële systemen. De VS en de EU verhinderden ook Russische commerciële vluchten naar Europa en Amerika, verhinderden de export van kritieke materialen en technologie naar Rusland, vielen Russische bedrijven lastig en probeerden zo’n $300 miljard aan Russische bezittingen in beslag te nemen.

Helaas voor de VS heeft noch de industriële noch de financiële oorlogsvoering het gewenste of verwachte effect gehad. De VS verliezen hun proxy-oorlog in Oekraïne, de Amerikaanse wapens blijken inferieur te zijn aan de Russische en de Amerikaanse fabrieken kunnen de industriële oorlogsvoering niet aan. Op video’s is te zien hoe westerse wapens in brand staan, wat de verkoop van wapens van de VS en de EU aan het Mondiale Zuiden niet ten goede komt. Wat de financiële oorlogvoering betreft, heeft Rusland alternatieve systemen ontwikkeld om de Westerse te vervangen en een grootschalig importvervangingsprogramma uitgevoerd. Tegen de verwachtingen in hebben de sancties een averechts effect gehad en Rusland juist bevoordeeld. Het Mondiale Zuiden wordt huiverig om activa in het Westen aan te houden of om te afhankelijk te zijn van Westerse import of systemen. Er is een wereldwijde beweging in de richting van dedollarisering. Het lijkt erop dat Plan A van de VS nu faalt, zowel op het gebied van industriële als financiële oorlogsvoering.

Plan B

Er is weinig bewijs dat de VS een Plan B hadden. Er had een verfijnde analyse moeten zijn van de mogelijke terugslag, neveneffecten, boemerangs en mogelijke regelrechte mislukkingen van Plan A. Er had iets moeten worden opgesteld dat lijkt op een milieueffectrapportage. Een “Conflict Impact Statement” zou alternatieven voor de voorgestelde actie hebben geanalyseerd, evenals de mogelijke neveneffecten van elk alternatief. Het is onduidelijk of iets dergelijks is opgesteld. Het is echter onwaarschijnlijk dat veel Amerikaanse politici, doordrenkt van exceptionalisme en overmoed, een back-up plan nodig of wenselijk zouden hebben geacht.

Naarmate de dreigende mislukking van Plan A in Oekraïne echter duidelijker wordt, duiken er enkele voorzichtige alternatieve regelingen op. Eén zo’n voorstel is om Oekraïne een soort veiligheidsgarantie te geven die vergelijkbaar is met de impliciete garantie die de VS aan Israël geeft. Dit idee is niet erg gedetailleerd en het is moeilijk te zien hoe het zou worden toegepast of uitgevoerd. Geen enkel NAVO-land grenst aan Israël, Rusland ook niet, en Israël heeft naar verluidt een flinke voorraad kernwapens. Een ander voorstel is om een staakt-het-vuren in te stellen op de huidige demarcatielijn, en Oekraïne op te delen zoals in Korea is gebeurd. Opnieuw is het moeilijk om dit in de praktijk te zien werken, want Rusland zou nog steeds een NAVO-vertegenwoordiger aan zijn grens hebben en nog steeds neonazi’s en een Oekraïens leger naast zich hebben. Het valt te betwijfelen of Rusland zou instemmen met iets dat zo ver afstaat van de door het land voorgestelde Europese veiligheidsarchitectuur. Een derde mogelijkheid die genoemd wordt, is dat Poolse en Baltische troepen zich daadwerkelijk in de strijd in Oekraïne mengen om het verlies van Oekraïense troepen te compenseren. Polen zou in wezen het westelijke deel van Oekraïne bezetten en de oorlog zou in een patstelling eindigen. Rusland heeft de Polen al verteld dat ze daar niet eens aan moeten denken. Een vierde voorstel is om gewoon door te gaan met het “narratief” dat Oekraïne de oorlog aan het winnen is en tegelijkertijd in het geheim met Rusland te onderhandelen om de gevechten te beëindigen. Dit is een versie van “verklaar de overwinning en ga naar huis”. Dit zou natuurlijk heel moeilijk uit te voeren zijn.

Hoe dan ook, dit zijn beperkte voorstellen die niets te maken hebben met de overkoepelende strijd tussen de VS en Rusland. Achteraf gezien had Plan A ook bepalingen moeten bevatten voor het herverdelen van fabrieken die industriële oorlogsvoering kunnen uitvoeren en voor onderzoek en ontwikkeling van hypersonische wapens. Een late poging om de problemen nu aan te pakken is waarschijnlijk te weinig en te laat. Wat betreft financiële oorlogsvoering, hebben geleerden er eerder op gewezen dat sancties zelden veranderingen in het regime teweegbrengen en meestal het gewone volk schaden. Sancties versnellen de ontwikkeling van binnenlandse vervanging van de gesanctioneerde goederen. Het gebrek aan fabrieken in de VS en het gebrek aan hypersonische wapens in de VS hadden in 2018 duidelijk moeten zijn toen Rusland zijn nieuwe voorraad “wonderwapens” aankondigde. In plaats daarvan was er aanvankelijk een stroom van ongeloof in de VS dat Rusland in staat was tot zo’n game-changing zet. Tegen december 2021, toen Rusland zijn Non-Ultimatum aan Oekraïne uitvaardigde, had de VS echter toegegeven dat het ver achter lag in de wapenwedloop en bezig was met een crashprogramma om hypersonics te verkrijgen. Dus tussen 2018 en 2021 nam het bewijs toe dat Plan A op zeer wankele grond rustte. De National Security Council (NSC), Defense Intelligence Agency (DIA) en Central Intelligence Agency (CIA) hadden hoge Amerikaanse functionarissen moeten waarschuwen voor deze feiten. Of dit is gebeurd, is een open vraag. Misschien hebben de analisten het geprobeerd, maar wilde het middenkader niet de brenger van slecht nieuws zijn. Een andere mogelijkheid is dat de hoge functionarissen wel op de hoogte werden gebracht, maar besloten om de waarschuwingen te negeren. Hoe dan ook, de VS gingen door met Plan A en bevinden zich nu in een algemeen fiasco.

Een Britse generaal, Bernard Montgomery, zei: “Regel 1, op pagina 1 van het oorlogsboek, is: Marcheer niet naar Moskou.” Napoleon probeerde het, Hitler probeerde het, en nu hebben Biden & Co. het geprobeerd. De Russen eindigden in Parijs, de Russen eindigden in Berlijn, maar de Amerikanen hebben nog tijd om een afrit te nemen. De Amerikanen zouden de dag moeten betreuren dat ze geen gebruik hebben gemaakt van het Russische Not-Ultimatum van december 2021. De reden is dat de VS op dat moment nog tijd hadden om ten minste een deel van hun financiële hegemonie in de wereld te redden en om wat bagage die niet langer nuttig was, overboord te gooien.

Plan B-Wat had kunnen worden gedaan

Als we teruggaan naar de periode 2018-2021, dan zou een poging van de VS om te concurreren op het gebied van industriële oorlogsvoering veel tijd nodig hebben gehad om vruchten af te werpen, en een poging om de achterstand in de wapenwedloop in te halen was eveneens twijfelachtig. De VS bevond zich echter nog steeds in een positie om deel te nemen aan een “heimelijke” concurrentiestrijd op het gebied van financiële oorlogvoering, maar hiervoor zou een aantal bijna tegengestelde of omgekeerde beleidslijnen gevolgd moeten worden. De sleutel was om het wereldwijde gebruik van de US-dollar te ondersteunen door stimulansen te bieden, in plaats van de ontmoedigingen die feitelijk werden opgelegd. De Amerikaanse dollar was de belangrijkste transactievaluta ter wereld, het belangrijkste reservegeld van de centrale banken, en de Amerikaanse financiële systemen waren de beste ter wereld. De biljoenen Amerikaanse dollars die buiten de VS werden aangehouden, waren “gratis” geld voor de VS en alles had in het werk moeten worden gesteld om andere landen aan te moedigen Amerikaanse dollars aan te houden en te gebruiken. Helaas namen de VS hun toevlucht tot intimidatie en sancties tegen andere landen, wat precies het tegenovergestelde deed. De acties van de VS bevorderden dedollarisering. De VS lieten de kans voorbijgaan om met hun concurrenten af te rekenen door ze “met vriendelijkheid te doden”.

Een cruciale factor in de financiële hegemonie is de rol van de Amerikaanse dollar in de wereldhandel en de reserves van de centrale banken. De munt wordt gebruikt om de handel over de hele wereld te stimuleren, en de Amerikaanse dollar is de standaard voor het noteren van prijzen en het publiceren van economische statistieken. Toen de VS tijdens de regering-Nixon van goud afstapte, waren de ambtenaren zo vooruitziend om steun voor de dollar te regelen via Saoedi-Arabische olie. Saoedische olie zou alleen in Amerikaanse dollars verkocht worden, vandaar de naam “Petrodollar”. Helaas ondernamen latere Amerikaanse regeringen activiteiten die de hoofdrol van de dollar ondermijnden. Plan B had uitgebreide en verfijnde inspanningen moeten omvatten om het gebruik van de dollar te ondersteunen, met dien verstande dat een buitensporige afhankelijkheid van Saoedische olie op de lange termijn geen haalbare kaart was. Ondersteuning had de vorm kunnen aannemen van het aanmoedigen van alle landen en ondernemingen om het SWIFT-geldovermakingssysteem te gebruiken. SWIFT had moeten worden omgevormd tot een echt internationale organisatie met een raad van bestuur die een eerlijke vertegenwoordiging uit de hele wereld had. De VS hadden de controle moeten opgeven en een echt neutraal bestuur de leiding moeten geven. Dezelfde procedure had moeten worden toegepast op creditcardsystemen en andere financiële mechanismen om de voortdurende stroom van dollars door alle landen aan te moedigen. In plaats daarvan gebruikten de VS sancties om zowel SWIFT als creditcardverwerking te bewapenen, met als resultaat de ontwikkeling en het gebruik van concurrerende systemen die de Amerikaanse dollar niet nodig hebben om te functioneren.

Bovendien had het Westen nooit moeten proberen om beslag te leggen op Russische bezittingen in het buitenland, inclusief de veronderstelde $300 miljard aan Russische monetaire reserves. Het in beslag nemen van de jachten van Russische eigenaars was een kinderachtige publiciteitspoging, vergelijkbaar met de “Freedom Fries” dwaasheid tijdens de oorlog in Irak. Deze en andere acties ondermijnden alleen maar de reputatie van de VS wat betreft het respecteren van eigendomsrechten van buitenlanders.

Een ander gebied dat in Plan B behandeld had moeten worden, is de opslag van goud. In de loop der jaren stuurden veel regeringen en banken hun goud in oorlogstijd naar de VS voor bewaring. Een deel van dit goud werd opgeslagen in het legendarische Fort Knox, samen met het Amerikaanse goud. Deze functie vereiste het uiterste aan eerlijkheid en transparantie. De VS hadden zichzelf moeten adverteren als de “kluis voor de wereld” en vervolgens de marketinghype moeten waarmaken. Al het gedeponeerde goud had op verzoek onmiddellijk teruggegeven moeten worden aan de buitenlandse eigenaar, met het juiste serienummer op de baren en met een zorgvuldige controle of er geen goud op miraculeuze wijze in wolfraam was veranderd terwijl het gedeponeerd was. Bovendien had de kluis open moeten staan voor realistische controles door internationale experts om eventuele ongelukkige geruchten de kop in te drukken. De Amerikaanse dollar wordt verondersteld gesteund te worden door de volledige trouw en kredietwaardigheid van de Amerikaanse regering, maar als er serieuze twijfels worden geuit over de eerlijkheid van het bewaren van Amerikaans goud, dan worden die trouw en kredietwaardigheid ook in twijfel getrokken. Plan B had ook de kwestie van het omgaan met het goud van een buitenlandse natie in het geval van een oorlog of revolutie waarbij de VS betrokken zouden zijn, moeten dekken. De geruchten over vermist goud in Irak en Libië zijn voorbeelden van een schijnbaar gebrek aan goede procedures.

Deze ideeën zijn slechts een tipje van de sluier van mogelijke maatregelen om de dollar te ondersteunen. Andere voor de hand liggende ideeën hebben betrekking op de nationale schuld, de federale begroting, inflatie en een onderzoek naar de geschiedenis van rijken. Een Conflict Impact Report zou al deze en andere alternatieven en methoden in detail geanalyseerd hebben, zodat er een weloverwogen beslissing genomen kon worden.

Conclusie

Al in 2018 konden geïnformeerde waarnemers zeggen dat de strategie van het Amerikaanse establishment om met Rusland om te gaan (Plan A) waarschijnlijk niet zou slagen. De redenen waren: 1) De VS beschikte niet over de fabrieken die nodig zijn voor een industriële oorlog, 2) De VS beschikte niet over geavanceerde wapens om de hypersonica van Rusland tegen te gaan, en 3) De afhankelijkheid van de VS van sancties zou contraproductief blijken te zijn. Op dat moment hadden de VS naar een back-up of alternatieve strategie (Plan B) moeten gaan, maar zo’n plan leek niet beschikbaar te zijn.

Er was een potentiële, maar ongeschreven, alternatieve strategie: het ondersteunen van de US-dollar door extra maatregelen toe te voegen ter aanvulling van het eerdere Petrodollarplan, en het elimineren van maatregelen die het gebruik van de dollar verzwakten. Helaas voor de gevestigde orde van de VS ging de VS door met Plan A, met als resultaat dat het niet alleen mislukte om Rusland tot zinken te brengen, maar dat het ook elke kans op een realistisch Plan B grotendeels verpestte. Zoals het er nu voor staat, worden de VS geconfronteerd met een nieuw militair debacle in Oekraïne, een herlevend Rusland, een instortend binnenlands klimaat in de VS, en een Mondiaal Oosten en Zuiden die het Westen achter zich laten. En om het nog erger te maken, zou je kunnen zeggen dat er publiekelijk geen enkel alternatief wordt overwogen dat zou kunnen werken.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Waarom het Westen Poetin haat

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: