Scott Ritter: Fase drie in Oekraïne

Geen enkele hoeveelheid westerse militaire hulp heeft kunnen verhinderen dat Rusland zijn militaire doel bereikt, namelijk de bevrijding van het gehele grondgebied van zowel Lugansk als Donetsk nu Fase Drie begint.

De “Speciale Militaire Operatie” van Rusland, die op 24 februari begon, gaat zijn vierde maand in. Ondanks de sterker dan verwachte Oekraïense weerstand (gesteund door miljarden dollars westerse militaire hulp en nauwkeurige, real-time inlichtingen over het slagveld door de V.S. en andere NAVO-leden) is Rusland de oorlog op de grond aan het winnen, en op een grote manier, schrijft Scott Ritter.

Na meer dan negentig dagen van onophoudelijke Oekraïense propaganda, die gedachteloos wordt geëchood door een medeplichtige westerse mainstream media die de slagveldsuccessen van de Oekraïense strijdkrachten en de vermeende incompetentie van het Russische leger ophemelen, staan de Russen op het punt het gestelde doel van hun operatie te bereiken, namelijk de bevrijding van de pas onafhankelijk geworden Donbass-republieken Lugansk en Donetsk, die Rusland twee dagen voor de invasie erkende.

De Russische overwinning in Donbass komt na weken van intensieve gevechten, waarin het Russische leger de schakel heeft verlaten van wat bekend is geworden als fase één. Dat was de maandenlange openingsact die, volgens de Russische president Vladimir Poetin in zijn toespraak van 24 februari, tot taak had “acties te ondernemen op het gehele grondgebied van Oekraïne met de uitvoering van maatregelen voor de demilitarisering en denazificatie ervan.”

Poetin zei dat het de bedoeling was “de DPR [Volksrepubliek Donetsk] en de LPR [Volksrepubliek Lugansk] binnen de administratieve grenzen van de regio’s Donetsk en Lugansk te herstellen, hetgeen in de grondwetten van de republieken is vastgelegd.”

Op 25 maart verklaarde het hoofd van het Operationeel Hoofddirectoraat van de Generale Staf van de Strijdkrachten van de Russische Federatie, kolonel-generaal Sergej Rudskoj, dat “de belangrijkste doelstellingen van de eerste fase van de operatie bereikt zijn. De gevechtscapaciteiten van de Oekraïense strijdkrachten zijn aanzienlijk verminderd, waardoor wij ons opnieuw kunnen concentreren op het bereiken van het hoofddoel – de bevrijding van Donbass.”

Volgens Rudskoy waren de doelstellingen van fase één het veroorzaken van:

“Zodanige schade toe te brengen aan de militaire infrastructuur, de uitrusting en het personeel van de Oekraïense strijdkrachten, waarvan de resultaten het niet alleen mogelijk maken hun strijdkrachten te ketenen en hen niet de gelegenheid te geven hun groepering in de Donbass te versterken, maar hen ook niet in staat zullen stellen dit te doen totdat het Russische leger het grondgebied van de DPR en de LPR volledig bevrijd heeft. Alle 24 formaties van de Landmacht die voor het begin van de operatie bestonden, hebben aanzienlijke verliezen geleden. Oekraïne heeft geen georganiseerde reserves meer over.”

Rusland heeft fase één voltooid, ondanks de inspanningen van de VS, de NAVO en de E.U. om Oekraïne een aanzienlijke hoeveelheid dodelijke militaire hulp te leveren, hoofdzakelijk in de vorm van lichte anti-tank- en luchtafweerwapens. “Wij beschouwen het als een enorme vergissing,” concludeerde Rudskoy, “dat de westerse landen wapens leveren aan Kiev. Dit vertraagt het conflict, vergroot het aantal slachtoffers en zal de uitkomst van de operatie niet kunnen beïnvloeden.”

“Buitengewoon kwalijk”

De geschiedenis van het conflict tot nu toe heeft bewezen dat Rudskoy gelijk heeft – geen enkele hoeveelheid westerse militaire hulp heeft kunnen verhinderen dat Rusland zijn militaire doel, de bevrijding van het hele grondgebied van zowel Lugansk als Donetsk, heeft bereikt.

Zoals de Oekraïense minister van Buitenlandse Zaken Dmitry Kuleba op het World Economic Forum in Davos, Zwitserland, toegaf: “Ik wil niet dat iemand het gevoel krijgt dat de oorlog min of meer in orde is. De situatie in Donbass is buitengewoon slecht.”

Voorbij zijn de stoutmoedige uitspraken aan de vooravond van de viering van de Dag van de Overwinning op 9 mei, toen de vele tegenstanders van Rusland verkondigden dat Rudskoy’s Fase Twee offensief in de Donbas tot stilstand was gekomen, en dat Rusland op korte termijn gedwongen zou worden om van de aanval over te gaan op een defensieve houding, wat het begin zou betekenen van een terugtocht die volgens de Oekraïners niet alleen zou uitmonden in de herovering van al het tot dan toe verloren gebied, maar ook van de Krim.

Dergelijke fantasieën hebben plaats gemaakt voor de harde werkelijkheid, die de propaganda negeert en de voorkeur geeft aan het vuile werk van het vernietigen van de vijand door vuurkracht en manoeuvre. Deze taak werd echter bemoeilijkt door het feit dat gedurende de acht jaren van onophoudelijk conflict in de Donbass, die de Russische invasie hebben bespoedigd, het Oekraïense leger een verdedigingsgordel had voorbereid die, zo merkte generaal Rudskoy in zijn briefing van 25 maart op, “technisch gezien diep gelaagd en goed versterkt was, bestaande uit een systeem van monolithische, duurzame betonstructuren.”

Volgens Rudskoy werden offensieve operaties tegen deze verdedigingsgordel noodzakelijkerwijs “voorafgegaan door een zware vuuraanval op de bolwerken van de vijand en hun reserves.”

Het Russische voordeel in artillerie was een sleutelfactor in het zegevierende resultaat van de operaties van fase twee, waarbij de Oekraïense verdediging verpulverd werd en de weg vrijgemaakt werd voor de infanterie en de pantsers om de overlevenden te elimineren.

Volgens de dagelijkse briefings van het Russische Ministerie van Defensie verliezen de Oekraïners om de twee dagen het equivalent van een bataljon [circa 1500] manschappen, om nog maar te zwijgen van tientallen tanks, gepantserde gevechtsvoertuigen, artilleriestukken, en vrachtwagens.

Verscheidene waarnemers van dit conflict, waaronder ikzelf, verwachtten dat Rusland, op grond van een voorspellende analyse van de militaire basisberekeningen van de werkelijke en de verwachte aantallen slachtoffers, na afloop van de tweede fase met recht zou kunnen beweren dat het de meeste, zo niet alle politieke en militaire doelstellingen heeft bereikt die aan het begin van de operatie waren vastgesteld.

De logica dicteert dat de Oekraïense regering, ontdaan van een levensvatbaar leger, geen andere keuze zou hebben dan een moderne versie van de overgave van Frankrijk in juni 1940, na beslissende overwinningen van het Duitse leger op het slagveld.

Terwijl Rusland zich blijft positioneren voor een beslissende militaire overwinning in Oost-Oekraïne, zal het zich waarschijnlijk beperken tot de bevrijding van de Donbass, de inbeslagneming van de landbrug die de Krim met het vasteland van de Russische Federatie verbindt (via de Donbass), en de uitbreiding van het bruggenhoofd van Kherson om de zoetwatervoorraden naar de Krim, die sinds 2014 door de Oekraïense regering afgesneden waren, veilig te stellen.

De doelstellingen van Rusland

In zijn klassieke verhandeling, Over de Oorlog, pende de Pruisische militaire theoreticus Carl Von Clausewitz wat een van de ultieme gemeenplaatsen is geworden van conflicten waarbij naties betrokken zijn, namelijk dat “oorlog een voortzetting is van de politiek met andere middelen.” Dit geldt vandaag nog evenzeer als toen het in 1832 werd gepubliceerd.

Poetin heeft twee politieke hoofddoelen voor de militaire operatie geformuleerd: Oekraïne buiten de NAVO houden en voor de NAVO de voorwaarden scheppen om in te stemmen met de eisen die Rusland heeft gesteld in een tweetal ontwerp-verdragen die op 17 december 2021 aan de VS en de NAVO zijn voorgelegd. Die verdragsvoorstellen schetsen een nieuw Europees veiligheidskader door te eisen dat de militaire macht van de NAVO wordt teruggetrokken tot de grenzen die in 1997 bestonden. Zowel de NAVO als de VS hebben de eisen van Rusland verworpen.

Wat de militaire doelstellingen betreft, verklaarde Poetin in zijn toespraak van 24 februari, waarin hij de invasie aankondigde, dat Rusland “zal trachten Oekraïne te demilitariseren en te denazificeren, en degenen die zich schuldig hebben gemaakt aan talrijke bloedige misdaden tegen burgers, ook tegen burgers van de Russische Federatie, voor het gerecht te brengen.”

Hoewel de nederlaag van het Azov-regiment en andere neonazistische formaties tijdens de slag om Mariupol een beslissende stap betekende in de richting van de verwezenlijking van dat doel, blijven enkele duizenden neonazistische strijders, georganiseerd in allerlei militaire en paramilitaire formaties, vechten aan de frontlinies in Oost-Oekraïne en veiligheidsoperaties uitvoeren in de Oekraïense achtergebieden.

De nazificatie heeft echter een belangrijke politieke component, die op het ogenblik door de militaire operatie van Rusland niet wordt aangepakt, namelijk het voortbestaan van de extreem-rechtse en neonazistische politieke partijen in Oekraïne, op een ogenblik dat alle andere politieke activiteiten door de krijgswet zijn stilgelegd.

Als er al iets is, dan is de “nazificatie” van het Oekraïense politieke leven exponentieel toegenomen sinds de Russische invasie, waarbij Oekraïne meer onder de invloed is gekomen van de ideologie van Stepan Bandera, de Oekraïense nationalist wiens volgelingen honderdduizenden Joden, zigeuners, Polen en Russen vermoordden toen zij in de Tweede Wereldoorlog aan de zijde van nazi-Duitsland vochten.

Terwijl Rusland vroeger misschien een politieke regeling kon bedenken waarbij de Oekraïense regering rechtse politieke partijen en hun gemilitariseerde nageslacht zag, is het nu een feit dat de Oekraïense regering zich steeds meer heeft geschaard achter de neonazistische beweging om haar heerschappij te versterken tegenover het groeiende binnenlandse politieke verzet tegen een oorlog met Rusland.

Voor een echte denazificatie zou Rusland volgens mij de regering-Zelensky uit de macht moeten zetten en vervangen door een nieuwe politieke leiding die de Russische doelstelling van een uitroeiing van de neonazistische ideologie in Oekraïne agressief zal ondersteunen. Tot dusver zijn er geen aanwijzingen dat dat een Russisch doel is.

Her-militarisering

Evenzo is demilitarisering veel moeilijker geworden sinds de invasie van 24 februari. Terwijl de militaire hulp die de V.S. en de NAVO vóór die datum aan Oekraïne verleenden gemeten kon worden in termen van honderden miljoenen dollars, is die hulp sinds het begin van de operaties van fase twee zo gegroeid dat de totale militaire hulp die de V.S. alleen al aan Oekraïne verleenden bij benadering 53 miljard dollar bedraagt.

Deze hulp heeft niet alleen een meetbaar effect gehad op het slagveld in termen van gesneuvelde Russische militairen en vernietigd materieel, maar heeft Oekraïne ook in staat gesteld de gevechtskracht, die eerder door de Russische strijdkrachten was vernietigd, weer op te bouwen.

Hoewel deze massale steun het tij van de onvermijdelijkheid van de omvang en de reikwijdte van de Russische militaire overwinning in de Donbass niet zal kunnen keren, betekent het wel dat wanneer Rusland zijn verklaarde doel, de bevrijding van de afgescheiden republieken, heeft bereikt, de demilitarisering nog steeds niet zal hebben plaatsgevonden. Aangezien demilitarisering er bovendien van uitgaat dat Oekraïne ontdaan wordt van alle NAVO-invloed, met inbegrip van uitrusting, organisatie en opleiding, kan men stellen dat de invasie van Rusland erin geslaagd is van Oekraïne een nauwere partner van de NAVO te maken dan vóór het begin.

De juridische vragen

Als Rusland de Verenigde Staten waren, die volgens het idee van een “op regels gebaseerde internationale orde” te werk gaan, dan zou het overschrijden van de wettelijke rechtvaardiging van een conflict geen probleem zijn – men behoeft alleen maar te kijken naar de manier waarop een opeenvolging van presidentiële regeringen van de Verenigde Staten de machtiging van het Congres voor het gebruik van militair geweld (AUMF), die in de nasleep van de aanslagen van 11 september werd gegeven, misbruikt heeft door er ten onrechte operaties mee te rechtvaardigen die buiten haar wettelijke bevoegdheden vielen.

Een partij kan met dergelijke inconsequenties wegkomen als zij, zoals de Verenigde Staten, verantwoordelijk is voor het maken en uitvoeren van de regels van het spel (d.w.z, de zogenaamde “op regels gebaseerde internationale orde”). Tijdens zijn ontmoeting met de Chinese president Xi Jinping tijdens de opening van de Olympische Winterspelen heeft Vladimir Poetin zich echter vastgelegd op een beleidskoers waarbij Rusland, samen met China, de op regels gebaseerde internationale orde, die de visie van een door de VS gedomineerde unipolaire wereld bepaalt, verwerpt, en in plaats daarvan vervangt door een multipolaire “op wetten gebaseerde internationale orde”, die gebaseerd is op het Handvest van de Verenigde Naties.

Poetin was zeer voorzichtig in zijn poging om de militaire operatie van Rusland te koppelen aan de wettelijke bevoegdheden die bestaan op grond van artikel 51 van het Handvest van de Verenigde Naties, dat de zelfverdediging regelt. De specifieke constructie in kwestie – die aanhaalde wat neerkomt op een aanspraak op preventieve, collectieve zelfverdediging – berust op Russische beweringen dat “de strijdkrachten van Oekraïne de laatste hand legden aan de voorbereiding van een militaire operatie om het grondgebied van de volksrepublieken in handen te krijgen”.

Het is de onmiddellijke dreiging die van deze vermeende Oekraïense militaire operatie uitgaat, die aan de bewering van Rusland legitimiteit verleent. Zowel fase één als fase twee van de Russische operatie waren immers speciaal afgestemd op de militaire vereisten die nodig waren om de dreiging weg te nemen die van de opbouw van de Oekraïense militaire macht in Oost-Oekraïne voor Lugansk en Donetsk uitging.

Er doet zich echter een probleem voor wanneer Rusland zijn taak volbrengt om het Oekraïense leger in de Donbass-regio te vernietigen, te ontmantelen of uiteen te drijven. Terwijl men vroeger had kunnen argumenteren dat er een onmiddellijke dreiging zou blijven bestaan zolang de Oekraïense strijdkrachten over voldoende gevechtskracht beschikten om de Donbass-regio te heroveren, kan een dergelijk argument vandaag niet worden aangevoerd.

Binnenkort zal Rusland aankondigen dat het de Oekraïense strijdkrachten in het oosten heeft verslagen en daarmee een einde maken aan de dreiging die Rusland de juridische rechtvaardiging gaf voor zijn operatie.

Dat is het gevolg van de grote successen van het Russische leger op het slagveld. Maar het zal Rusland achterlaten met een aantal onvervulde politieke doelstellingen, waaronder denazificatie, demilitarisering, permanente Oekraïense neutraliteit, en concordantie van de NAVO met een nieuw Europees veiligheidskader volgens de lijnen die Rusland in zijn verdragsvoorstellen van december 2021 heeft uitgezet. Als Rusland op dit moment zijn militaire operatie zou stopzetten, zou het de politieke overwinning aan Oekraïne afstaan, dat “wint” door niet te verliezen.

Fase drie

De uitdaging waarvoor Rusland zich nu gesteld ziet, is dus hoe het de omvang en de reikwijdte van de derde fase kan bepalen, zodat het de wettelijke autoriteit behoudt die het voor de eerste twee fasen heeft doen gelden, en het tegelijkertijd voldoende strijdmacht kan verzamelen om zijn taken te volbrengen. Een van deze taken lijkt mij de omverwerping van de regering Zelensky en de vervanging daarvan door een regering die bereid en in staat is de ideologie van Stepan Bandera te verbieden. Het zou ook een militaire operatie in Midden- en West-Oekraïne kunnen inhouden om de opnieuw samengestelde elementen van het Oekraïense leger volledig te vernietigen, samen met de overlevende neonazi-troepen.

Zoals de zaken er nu voor staan, worden de acties van Rusland uitgevoerd op basis van de beperkte wettelijke bevoegdheden die aan Poetin zijn verleend door de Russische Doema, oftewel het parlement. Een van de meest beperkende aspecten van deze bevoegdheden is dat zij de structuur van de Russische strijdkrachten beperken tot wat in vredestijd kan worden samengesteld. De meeste waarnemers menen dat Rusland de grens bereikt van wat van deze strijdkrachten gevraagd kan worden.

Voor elke grootschalige uitbreiding van de Russische militaire operaties in Oekraïne, waarbij men verder wil gaan dan het grondgebied dat Rusland in fase één en fase twee heeft veroverd, zullen extra middelen nodig zijn die Rusland moeilijk bij elkaar kan krijgen onder de beperkingen die door een vredestijdshouding worden opgelegd. Deze taak zou vrijwel onmogelijk worden als het Oekraïense conflict zich zou uitbreiden tot Polen, Trans-Dnjestrië, Finland en Zweden.

Alleen de leiders van Rusland kunnen beslissen wat het beste voor Rusland is, of wat militair levensvatbaar wordt geacht. Maar de combinatie van een verlopen wettelijk mandaat, onvervulde politieke doelstellingen, en de mogelijkheid van een enorme uitbreiding van de reikwijdte en de schaal van de gevechtsoperaties, waarbij eventueel een of meer NAVO-leden betrokken zouden kunnen worden, wijst op een absolute noodzaak voor Rusland om de missie van fase drie te formuleren en te zeggen waarom het die nodig heeft.

Doet het dat niet, dan opent het de deur voor de mogelijkheid dat Rusland zichzelf in een positie brengt waarin het niet in staat is een conflict dat het eind februari begon, tot een goed einde te brengen.

Scott Ritter is een voormalige inlichtingenofficier van het Amerikaanse Korps Mariniers die gediend heeft in de voormalige Sovjet-Unie bij de uitvoering van wapenbeheersingsverdragen, in de Perzische Golf tijdens Operatie Desert Storm en in Irak bij het toezicht op de ontwapening van massavernietigingswapens.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Er is een grote oorlog op komst

VOLG FRONTNIEUWS OP TELEGRAM

Lees meer over: