Al vijf maanden jaagt Israël op ’tactische overwinningen’ om zijn op 7 oktober verloren imago van militaire almacht terug te winnen. Maar deze vruchteloze afleidingsmanoeuvre betekent dat Tel Aviv nu een ‘strategische nederlaag’ in Gaza tegemoet gaat, schrijft The Cradle.
In een gevecht als dit ligt het zwaartepunt bij de burgerbevolking. En als je die in de handen van de vijand laat vallen, verander je een tactische overwinning in een strategische nederlaag.
De Amerikaanse minister van Defensie Lloyd Austin waarschuwde Israël in december tijdens zijn toespraak op het Reagan National Defense Forum in Californië. Austin baseerde zich op de zuurverdiende lessen uit de Amerikaanse oorlogen in Irak en Afghanistan en benadrukte dat het winnen van gevechten op de grond geen strategische overwinning garandeert en zelfs kan leiden tot een strategische nederlaag – als Israël weigert naar het grotere geheel te kijken.
Dit is een van de belangrijkste bronnen van druk van Washington op Tel Aviv, vooral in het licht van de verschillende politieke visies van de bondgenoten voor Gaza in de naoorlogse periode en de man-made veroorzaakte humanitaire crisis die Israël de Gazastrook heeft opgelegd. Het is een filosofie die geworteld is in een vooruitziende blik, een echo van Robert Greene’s wijsheid uit zijn 33 War Strategies: “Grote strategie is de kunst om verder te kijken dan de huidige strijd en vooruit te rekenen.”
Israël’s verklaarde oorlogsdoelen
Het kabinet van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu heeft twee hoofddoelen voor de Gaza-oorlog geformuleerd: het ontmantelen van de militaire infrastructuur van Hamas en het vrijlaten van de gevangenen die sinds 7 oktober worden vastgehouden. Netanyahu heeft deze doelstellingen later uitgebreid met een cruciaal derde doel: ervoor zorgen dat Gaza in de toekomst geen bedreiging meer kan vormen voor de veiligheid van de bezettingsstaat. Het succes van de brute militaire aanval van Israël op Gaza hangt dus af van het bereiken van deze cruciale doelstellingen.
Ondanks hun gedeelde doelen zijn er verschillen ontstaan tussen de Amerikaanse en Israëlische aanpak. Terwijl beiden pleiten voor het neutraliseren van Hamas, pleit de regering Biden voor een meer politiek gedreven strategie, terwijl Netanyahu een bijna volledig militair gerichte aanpak nastreeft.
Hamas, aan de andere kant, kondigde onmiddellijk na de gebeurtenissen van 7 oktober drie hoofddoelen van Operatie Al-Aqsa Flood aan. Ten eerste, succes bij het uitvoeren van een gevangenenruil met de vijandelijke entiteit. Ten tweede, vergelding tegen de Israëlische agressie op de bezette Westelijke Jordaanoever en het beschermen van de Al-Aqsa moskee tegen extremistische kolonisten. Ten derde, de Palestijnse kwestie terug op het wereldtoneel brengen.
Tactiek versus strategie
De tijdloze wijsheid van de Chinese generaal Sun Tzu in zijn Art of War maakt onderscheid tussen tactische manoeuvres en strategische vooruitziendheid: “Iedereen kan de tactieken zien die worden gebruikt om de vijand in een oorlog te verslaan, maar wat niemand kan zien is de strategie waaruit een grote overwinning voortvloeit.”
In oorlogsvoering richten tactische doelen zich op kortetermijnwinst – specifieke gevechten of territoriale vooruitgang. Strategische doelen daarentegen vereisen een langetermijnvisie, waarbij militaire acties worden afgestemd op politieke prioriteiten. In essentie probeert tactiek het “hoe” te beantwoorden, terwijl strategie het “waarom” in militaire betrokkenheid beantwoordt, uiteindelijk met een politiek eindspel.
Elke staat of partij in een conflict kan tactische doelen bereiken door uit te blinken in slagveldmanoeuvres, superieure technologie te gebruiken of beter getrainde en uitgeruste strijdkrachten te hebben. Maar gevechten winnen – dat wil zeggen tactische doelen bereiken – betekent niet noodzakelijkerwijs de oorlog winnen.
Deze discrepantie ontstaat omdat het cumulatieve effect van tactische overwinningen mogelijk niet overeenkomt met of onvoldoende bijdraagt aan bredere strategische doelstellingen. Hoewel tactieken essentieel zijn voor het winnen van veldslagen, moeten ze gebruikt worden als onderdeel van een strategie die gericht is op het bereiken van de uiteindelijke oorlogsdoelen.
De geschiedenis biedt verschillende ontnuchterende herinneringen aan de gevaren van het prioriteit geven aan tactiek boven strategie. In de Vietnamoorlog behaalde de VS bijvoorbeeld talloze tactische overwinningen, maar faalden ze strategisch. Ondanks de zware verliezen bleef het bredere doel van een niet-communistisch Zuid-Vietnam ongrijpbaar. De langste oorlog van de VS, in Afghanistan tegen de Taliban, eindigde opnieuw in een vernederende terugtrekking, alleen voor de Taliban om terug te keren naar een ongekende politieke macht in het hele land.
De gewaardeerde Israëlische historicus en criticus van het zionisme, Ilan Pappe, gelooft dat de mislukkingen van de genocidale oorlog tegen Gaza uiteindelijk zullen leiden tot de ondergang van de zionistische entiteit, waarbij de oorlog het gevaarlijkste hoofdstuk is in de “geschiedenis van een project dat vecht voor zijn bestaan.”
“Het is niet het donkerste moment in de geschiedenis van Palestina; het zal geschreven worden als het begin van het einde van het zionistische project.”
Wat heeft Israël tot nu toe bereikt?
Vandaag, na een recordaantal van vijf maanden van Israëlische militaire operaties in Gaza, waarbij meer dan 30.000 burgers werden gedood, vele malen meer werden verwond en het grootste deel van de kritieke infrastructuur van Gaza werd vernietigd, wordt het duidelijk dat Netanyahu’s focus op tactische overwinningen heeft geleid tot een ontkoppeling met de bredere strategische doelen van de oorlog.
De ‘vooruitgang’ die in de Gazastrook is geboekt, is op tactisch niveau weliswaar aanzienlijk, maar heeft het strategische doel van de eliminatie van Hamas, het belangrijkste verklaarde oorlogsdoel van Tel Aviv, niet effectief dichterbij gebracht. Integendeel, Amerikaanse rapporten beweren dat 80 procent van de belangrijkste militaire infrastructuur van het Palestijnse verzet intact is gebleven.
Dit heeft Netanyahu voor een kritiek dilemma geplaatst: het nastreven van tactische winst heeft veel gekost, waardoor het bereiken van zijn strategische doelen in gevaar is gekomen. Zijn aanval op Gaza heeft geresulteerd in een massale slachting onder Palestijnse burgers – voornamelijk vrouwen en kinderen – wijdverspreide wereldwijde afkeuring en duizenden dode en gewonde Israëlische soldaten en officieren.
Deze tragische tol heeft het internationale imago van Israël blijvend aangetast, het sprookjesachtige narratief van ‘democratie’ en ‘slachtofferschap’ ondermijnd en Tel Aviv in plaats daarvan afgeschilderd als een leidende dader van door de staat gesponsord terrorisme in de wereld. Bovendien hebben de acties van Israël geleid tot beschuldigingen van genocide en mensenrechtenschendingen op het internationale toneel, met name de recente geruchtmakende zaak voor het Internationaal Gerechtshof.
Netanyahu en zijn oorlogskabinet zijn in een klassieke val gelopen: pyrrusoverwinningen toestaan om hen af te leiden van een overkoepelende overwinning.
Zoals Edward Luttwak zegt in zijn boek The Grand Strategy of the Roman Empire, strategie “gaat niet over het verplaatsen van legers door de geografie, zoals in het schaakspel. Het gaat om de hele strijd van vijandige krachten, die helemaal geen ruimtelijke dimensie hoeft te hebben.”
Wat er vandaag in Khan Yunis gebeurt, bewijst overduidelijk dat het bezettingsleger zijn strategische doelen nog lang niet heeft bereikt. Ondanks de opschepperij van de Israëlische minister van Defensie Yoav Galant dat Hamas in Khan Yunis ‘ontmanteld’ is, ontkrachten de aanhoudende gevechten in het gebied tussen bezettingstroepen en verzetsstrijders deze Israëlische beweringen.
Bovendien heeft Netanyahu’s verzet tegen de marginaal meer gematigde aanpak van de regering-Biden de betrekkingen tussen de twee bondgenoten onder druk gezet. Uit gelekte berichten en officiële verklaringen blijkt dat Washington zich grote zorgen maakt over het gedrag van Israël.
Hoewel Israël een belangrijke strategische partner van de VS blijft, dreigt de tweedracht als gevolg van de 5 maanden durende oorlog in Gaza de toekomstige bilaterale betrekkingen te beïnvloeden, vooral met het voortdurende extremistische bestuur in Tel Aviv.
Het verzet begrijpt strategie
Aan de andere kant van de oorlog houdt het Palestijnse verzet vast aan zijn strategische doelstelling om zich te verzetten tegen de bezetting en de Israëlische militaire doelstellingen te dwarsbomen. De bereidheid van Hamas om onderhandelingen aan te gaan op haar voorwaarden toont ook aan dat ze veerkrachtig en sterk blijft.
Daarnaast heeft de steun van geallieerde facties in de verzetsas in de regio de druk op zowel Washington als Tel Aviv opgevoerd, waaronder de geleidelijke dekolonisatie van Noord-Palestina door de Libanese Hezbollah, de voortdurende zeeblokkade van de Rode Zee die wordt opgelegd door de Ansarallah-geleide strijdkrachten in Jemen, en de routinematige drone-aanvallen tegen Amerikaanse en Israëlische doelen door het Islamitisch Verzet in Irak.
Nu Tel Aviv worstelt om zijn doelstellingen te verzoenen met zijn methodes, heeft Washington ingegrepen om de strategische nederlaag van zijn bondgenoot te voorkomen. Het Amerikaanse voorstel voor een resolutie legt de nadruk op een politieke langetermijnstrategie die erop gericht is Israël via normalisatieovereenkomsten verder in de regio te integreren en het Palestijnse verzet via diplomatieke en soft power-kanalen op een zijspoor te zetten.
De geschiedenis leert ons dat tactische winst, zonder afstemming op strategische doelstellingen, onvoldoende is voor succes op de lange termijn. De cruciale vraag die opdoemt is of de interventie van de VS er inderdaad in zal slagen de strategische doelen van Israël te behouden.
Ik BOYCOT alle producten en diensten van de joden….!!!!
Mijn oorlog tegen de joden….!!!!
En ik ben aan de “WINNENDE HAND”….!!!!
Omdat alle grote bedrijven in handen zijn van Blackrock en Vanguard zal je niet slagen in je doel…al is het wel nobel van je!!!
Voor de Hele wereld zo afgaan is een absolute Nederlaag tot het einde der tijden..de Joodse wreedheid kent geen grenzen..voor Altijd en eeuwig uitgespuwd door Miljarden mensen het zal hun Nooit vergeven worden… Vervloekt weze dit uitverkoren gruwelijke Volk 👹🤮
De mantel van het eeuwige joodse slachtofferschap, gebruikt door de crypto joden/zionisten kan inmiddels wel bij het oud vuil.
idd, het doek is voor velen nu wel gevallen, we zien het (velen van ons)
kijk ook deze nwe video met Max Igan from theCrowHouse. hij is weer goed met goede info beelden er tussendoor.
Our Time Has Come
https://rumble.com/v4hqvn3-our-time-has-come.html
7 oktober, de joodse False vlag, toen Hamas 7 uren lang zijn gang mocht gaan, in de zwaarst beveiligde grens ter wereld,waar nog geen vlieg ongezien doorheen komt, volgens de vele getuigenissen van ex IDF soldaten, maar zij zullen allen wel opgepakt zijn wegens het verspreiden van complottheorieën,enfin het rechtvaardigt voor Israël deze genocide op de Palestijnen,zo is de circel weer rond,net als destijds 9/11
Juist marc, jij snapt m ook!!!
Vernietig ze ,allemaal en er is rust daar
Pas op jongen ; zeg nou eerder iets veiligs als “ze moeten van hun macht ontdaan worden” enz
De smerige moordenaar vol in beeld op de foto. Hij werd verdacht van corruptie en al maandenlang waren er protesten tegen zijn hervormingsplannen van justitie. Ook hier geldt : een kat in het nauw enz,
De verschrikkelijke aanval op de Palestijnen was vanuit zijn visie de afleidingssprong om het volk weer achter zich te krijgen. De moordenaar.
En het ergste is de onvoorstelbare hypocriete houding van usa en de overige zgn democratische Westen, die zijn genocide steunen. Mijn moeder zei vroeger al; de invloed van de joden in de usa politiek is groot. Als klein jochie begreep ik daar niks van, maar intussen wel. Met heel veel geld kun je je heel veel dingen doen. Ook naar je streven om nog meer (politieke) macht.
Wat is de politieke wereld toch in en in slecht. Machtgeile psychopaten die alleen maar streven naar meer macht over het volk dat zij zouden moeten dienen. Hetzelfde volk dat hun riante salaris betaalt. Kijk maar naar de invloed van de WEF / WHO bende op de landelijke politiek, ook in NL en de andere Europese landen die in volle vaart op weg zijn naar de afgrond.
De meest relevante vraag lijkt me nu of meer dan dertigduizend Palestijnen voor niets gestorven en miljoenen in Gaza de hongerdood nabij zijn.
De wereld spreekt zijn afschuw uit, staat er bij en kijkt er naar. Zoals gewoonlijk.
De ‘tactiek’ van Hamas is tot nu dus niet opgegaan; de ‘hel’ is er voor het Palestijnse volk, (weer) niet voor Israël. En dat was eigenlijk voorspelbaar.
Net zoals nu de afloop van het drama voorspelbaar is: de VS, als machtigste aanstichter en gedoger van het onrecht in het Midden-Oosten, ontpopt zich, namens de ‘rechtvaardige’ wereld, met een voedsellawine als redder en bevrijder, zogenaamd om een nóg grotere humanitaire ramp te voorkomen.
Dan komen er nog dikke hulp- en wederopbouwfondsen voor de ‘strip’ en hebben WIJ onze plicht gedaan en daarmee in feite de staatsterreur van Israël beloond en in het zadel gehouden.