Om erachter te komen wat er echt gebeurt in Oekraïne (en niet alleen daar), moet u geen tv kijken of westerse media lezen

Voor degenen die niet geneigd zijn “onze vrije pers” te vertrouwen ten aanzien van het conflict in Oekraïne (of enig ander onderwerp), zijn hier vijf beschouwingen over de recente gebeurtenissen daar, van het “Redacted” team, Scott Ritter, The World and We, Russisch militair journalist Alexander Kots, en Edward Slavsquat. Hoewel ze onderling van mening verschillen, vormen ze samen een waardevolle correctie op de propaganda van “onze vrije pers”, waarvan de “verslaggeving” van het conflict gebaseerd is op geen enkele correspondent ter plaatse, maar (naar het schijnt) volledig op de “journalisten” in Langley, schrijft Mark Crispin Miller.

Dit is geen ontkenning van de propaganda die uit Rusland komt, of van commentatoren die partijdig zijn aan de Russische regering. Er komt zeker propaganda van beide kanten, zowel in deze oorlog als in elke andere oorlog die (ten minste) teruggaat tot de Eerste Wereldoorlog; dus we zouden er allemaal goed aan doen de vermaning van George Orwell in acht te nemen (gebaseerd op zijn eigen ervaring met oorlogspropaganda voor de BBC – een klus die zijn behendige portrettering van het Ministerie van Waarheid voedde): “Alle propaganda is een leugen, zelfs als het de waarheid vertelt.” Zelfs als de “feiten” juist zijn, is oorlogspropaganda noodzakelijkerwijs te eenvoudig en eenzijdig; we moeten het dus niet verwarren met de waarheid – d.w.z. de hele waarheid en niets dan dat – alleen omdat we willen dat het waar is.

Anderzijds betekent het feit dat alle partijen in een oorlog aan propaganda doen niet dat alle partijen even oneerlijk zijn. Agressieve naties (net als psychopathische personen) vertellen doorgaans veel flagrantere leugens om hun criminele avonturen te rechtvaardigen dan de naties die zij bedreigen of aanvallen – zoals (bijvoorbeeld) Groot-Brittannië deed bij het beginnen en verlengen van de Eerste Wereldoorlog; de nazi’s deden dat tijdens de bloedige verspreiding van hun heerschappij; de VS hebben herhaaldelijk oorlogen begonnen of uitgebreid (zoals in 1898 en 1965), of democratisch gekozen regeringen afgezet (zoals in bijvoorbeeld Iran, Guatemala, Chili en Oekraïne); Israël deed dat in Libanon in 1982; en zoals de nazi’s in Oekraïne hebben gedaan (met de allerbelangrijkste hulp van de VS) sinds 2014, toen zij begonnen met hun vruchtbare slachting in het oosten. Het feit dat de meeste Amerikanen, en ook de meerderheid in het Westen, die gruwelijke geschiedenis afdoen als “Russische propaganda” – en zelfs de expliciete nazi-ideologie en de attributen van de krachten die de “Zelensky-regering” domineren, weglachen als “Russische propaganda” – vertelt ons dat de “Grote Leugen” niet alleen even effectief is als altijd, maar in onze wereld van “slimme” technologie zelfs nog effectiever is dan toen propaganda voornamelijk werd verspreid via drukwerk en radio.

En dus kunnen we niet begrijpen wat er werkelijk aan de hand is (en niet alleen in Oekraïne) als we vertrouwen op “onze vrije pers” om het ons te vertellen. Hier zijn reacties van waarnemers die goed geïnformeerd (en dapper) genoeg zijn om het verhaal van Langley te betwisten. Lees en deel ze zolang het nog kan, want mocht de huidige botsing tussen de NAVO en Rusland uitmonden in een regelrechte formele oorlog tussen de VS/West en Rusland, dan zou zo’n dissidentie illegaal kunnen worden verklaard, want “verraderlijk”, zoals de anti-oorlogstoespraken van Eugene Victor Debs in 1918.

1) Uit “Redacted, 12 september:

2) Het laatste artikel van Scott Ritter in Consortium News:

Scott Ritter: Waarom Rusland nog steeds zal winnen, ondanks de winst van Oekraïne

Rusland vecht niet langer tegen een Oekraïens leger dat door de NAVO uitgerust is, maar tegen een NAVO-leger dat door Oekraïners bemand is. Toch heeft Rusland nog steeds de overhand, ondanks de tegenslag in Kharkiv, aldus Scott Ritter.

Het Oekraïense leger begon op 1 september een groot offensief tegen Russische troepen die in de regio ten noorden van de zuidelijke stad Kherson waren ingezet. Tien dagen later hadden de Oekraïners de reikwijdte en de schaal van hun offensieve operaties uitgebreid tot de regio rond de noordelijke stad Charkov.

Terwijl het offensief van Cherson door de Russen werd teruggeslagen, waarbij de Oekraïense strijdkrachten zware verliezen leden in zowel manschappen als materieel, bleek het offensief van Charkov een groot succes te zijn, waarbij duizenden vierkante kilometers grondgebied, die voordien door Russische troepen bezet waren, weer onder Oekraïense regeringscontrole werden geplaatst.

In plaats van een eigen tegenoffensief te beginnen tegen de Oekraïners die in de regio Charkov opereerden, deed het Russische Ministerie van Defensie (MOD) een aankondiging die velen schokkend vonden: “Om de gestelde doelen van een speciale militaire operatie voor de bevrijding van de Donbass te bereiken,” kondigden de Russen via Telegram aan, “is besloten de Russische troepen te hergroeperen… om de inspanningen in de richting van Donetsk op te voeren.”

De notie van een terugtocht bagatelliserend, verklaarde het Russische MOD dat “daartoe binnen drie dagen een operatie werd uitgevoerd om de overbrenging van [Russische] troepen naar het grondgebied van de Volksrepubliek Donetsk te beknotten en te organiseren.”

“Tijdens deze operatie,” aldus het rapport, “werden een aantal afleidingsmanoeuvres en demonstratiemaatregelen uitgevoerd, die de werkelijke acties van de troepen aanduiden”, waardoor, zo verklaarden de Russen, “meer dan tweeduizend Oekraïense en buitenlandse strijders [werden] vernietigd, evenals meer dan honderd eenheden van pantservoertuigen en artillerie.”

Om de onsterfelijke Yogi Berra te citeren, het was “déjà vu all over again”.

Fasen van de oorlog

Op 25 maart gaf het hoofd van het Operationeel Hoofddirectoraat van de Generale Staf van de Strijdkrachten van de Russische Federatie, kolonel-generaal Sergej Rudskoj, een briefing waarin hij het einde aankondigde van wat hij fase één noemde van de “speciale militaire operatie” (SMO) van Rusland in Oekraïne.

De doelen van de operatie, die begonnen was op 24 februari, toen Russische troepen de grens met Oekraïne overstaken, waren om “zodanige schade toe te brengen aan de militaire infrastructuur, het materieel en het personeel van de strijdkrachten van Oekraïne”, dat zij vastgepind zouden worden en dat elke significante versterking van de Oekraïense strijdkrachten die in de Donbass-regio zijn ingezet, voorkomen zou worden.

Rudskoy kondigde vervolgens aan dat de Russische troepen zich zouden terugtrekken en hergroeperen, zodat zij zich zouden kunnen “concentreren op het belangrijkste – de volledige bevrijding van Donbass.”

Zo begon fase twee.

Op 30 mei publiceerde ik een artikel in Consortium News waarin ik de noodzaak van een Fase Drie besprak. Ik merkte op dat

“zowel Fase één als Fase twee van de Russische operatie speciaal waren afgestemd op de militaire eisen die nodig waren om de dreiging weg te nemen die van de opbouw van de Oekraïense militaire macht in Oost-Oekraïne voor Lugansk en Donetsk uitging. … Binnenkort zal Rusland aankondigen dat het de Oekraïense strijdkrachten in het oosten heeft verslagen en daarmee een einde maken aan de dreiging die Rusland de wettelijke rechtvaardiging gaf voor zijn operatie.”

Een dergelijk resultaat, schreef ik, “zou Rusland achterlaten met een aantal onvervulde politieke doelstellingen, waaronder denazificatie, demilitarisering, permanente Oekraïense neutraliteit, en concordantie van de NAVO met een nieuw Europees veiligheidskader volgens de lijnen die Rusland in zijn verdragsvoorstellen van december 2021 heeft uitgezet. Als Rusland op dit moment zijn militaire operatie zou stopzetten,” verklaarde ik, “zou het de politieke overwinning afstaan aan Oekraïne, dat “wint” door niet te verliezen.”

Deze gedachtegang was gebaseerd op mijn overtuiging dat “wij vroeger hadden kunnen beweren dat er een onmiddellijke dreiging zou blijven bestaan zolang de Oekraïense strijdkrachten over voldoende strijdmacht beschikten om de Donbass-regio te heroveren, maar dat een dergelijk argument vandaag niet kan worden gemaakt.”

Kortom, ik geloofde dat de impuls voor Rusland om uit te breiden naar een derde fase pas zou ontstaan nadat het zijn missie van bevrijding van de Donbass in fase twee had voltooid. “Oekraïne,” zei ik, “zou, zelfs met het massale infuus van militaire hulp van de NAVO, nooit meer in een positie zijn om een Russische verovering van de Donbass-regio te bedreigen.”

Ik had het mis.

Anne Applebaum, een neoconservatieve stafschrijver voor The Atlantic, heeft onlangs luitenant-generaal Jevhen Moisioek, de plaatsvervangend opperbevelhebber van de Oekraïense strijdkrachten, geïnterviewd over de geslaagde Oekraïense offensieve operatie. “Wat ons werkelijk verbaast,” zei Moisiuk, “is dat de Russische troepen niet terugvechten.”

Applebaum gaf haar eigen draai aan het woord van de generaal. “Voor de keuze gesteld om te vechten of te vluchten,” schreef zij over de Russische soldaten, “lijken velen van hen zo snel als zij kunnen te vluchten.”

Volgens Applebaum heeft het Oekraïense succes op het slagveld een nieuwe werkelijkheid geschapen, waarin de Oekraïners, zo concludeert zij, “deze oorlog kunnen winnen” en daarmee “het einde van Poetins regime kunnen bewerkstelligen.”

Ik zat er niet zo ver naast.

Sovjet- en NAVO-doctrine

Oorlog is een ingewikkelde zaak. Applebaum schijnt daar onkundig van te zijn. Zowel het Oekraïense als het Russische leger zijn grote, professionele organisaties, gesteund door instellingen die ontworpen zijn om gekwalificeerde krijgers voort te brengen. Beide militairen zijn goed geleid, goed uitgerust, en goed voorbereid om de hun toegewezen missies uit te voeren. Zij behoren tot de grootste militaire organisaties van Europa.

Het Russische leger wordt bovendien bemand door officieren van het hoogste kaliber, die een uitgebreide opleiding in de militaire kunsten hebben gevolgd. Zij zijn experts in strategie, operaties en tactiek. Zij kennen hun vak.

Het Oekraïense leger van zijn kant heeft in de jaren sinds 2014 een radicale transformatie ondergaan, waarbij de doctrine uit het Sovjettijdperk vervangen is door een hybride doctrine waarin de NAVO-doctrine en -methodologieën verwerkt zijn.

Deze transformatie is dramatisch versneld sinds de Russische invasie, waarbij het Oekraïense leger virtueel is overgestapt van oudere, zware uitrusting uit het Sovjettijdperk naar een arsenaal dat meer de organisatie en uitrusting weerspiegelt van de NAVO-landen, die voor miljarden dollars aan uitrusting en opleiding verstrekken.

De Oekraïners zijn, net als hun Russische collega’s, militaire professionals die goed weten hoe zij zich aan de realiteit op het slagveld moeten aanpassen. De Oekraïense ervaring wordt echter bemoeilijkt door de pogingen om twee ongelijke doctrinaire benaderingen van oorlog (Sovjet-tijdperk en moderne NAVO) onder gevechtsomstandigheden te laten samensmelten. Deze complexiteit schept mogelijkheden voor fouten, en fouten op het slagveld leiden vaak tot slachtoffers – aanzienlijke slachtoffers.

Rusland heeft drie verschillende stijlen van oorlog gevoerd in de zes maanden sinds het Oekraïne binnentrok. De eerste was een manoeuvre-oorlog, bedoeld om zoveel mogelijk grondgebied in te nemen om het slagveld militair en politiek vorm te geven.

De operatie werd uitgevoerd met ongeveer 200.000 Russische en geallieerde strijdkrachten, die het opnamen tegen een Oekraïens leger in actieve dienst van ongeveer 260.000 manschappen, gesteund door wel 600.000 reservisten. De standaard 3:1 aanvaller-verdediger verhouding was niet van toepassing – de Russen probeerden snelheid, verrassing en vermetelheid te gebruiken om het numerieke voordeel van Oekraïne te minimaliseren, en hoopten daarbij op een snelle politieke ineenstorting in Oekraïne, die grote gevechten tussen de Russische en Oekraïense strijdkrachten zou voorkomen.

Dit plan slaagde in sommige gebieden (in het zuiden, bijvoorbeeld, rond Kherson), en zorgde er wel voor dat de Oekraïense troepen op hun plaats bleven en dat versterkingen werden weggeleid van kritieke operatiezones. Maar het faalde op strategisch gebied – de Oekraïners stortten niet in, maar verstevigden zich – waardoor een lange, zware strijd in het verschiet lag.

In de tweede fase van de Russische operatie hergroepeerden de Russen zich om zich op de bevrijding van Donbass te concentreren. Hier paste Rusland zijn operationele methodologie aan, en gebruikte het zijn superieure vuurkracht om een langzame, doelbewuste opmars te maken tegen de Oekraïense troepen die zich in uitgebreide verdedigingsnetwerken hadden ingegraven, en bereikte daarbij ongehoorde aantallen slachtoffers, waarbij voor elke Russische dode tien of meer Oekraïners gedood of gewond werden.

Terwijl Rusland langzaam oprukte tegen ingegraven Oekraïense troepen, voorzagen de VS en de NAVO Oekraïne van miljarden dollars militair materieel, waaronder het equivalent van verscheidene pantserdivisies (tanks, gepantserde gevechtsvoertuigen, artillerie, en ondersteuningsvoertuigen), samen met uitgebreide operationele training voor dit materieel op militaire installaties buiten Oekraïne.

Kortom, terwijl Rusland bezig was het Oekraïense leger op het slagveld te vernietigen, was Oekraïne bezig dat leger opnieuw samen te stellen, door vernietigde eenheden te vervangen door nieuwe troepen die uiterst goed uitgerust, goed opgeleid en goed geleid waren.

In de tweede fase van het conflict vernietigde Rusland het oude Oekraïense leger. In de plaats daarvan kreeg Rusland te maken met gemobiliseerde territoriale en nationale eenheden, gesteund door opnieuw samengestelde, door de NAVO opgeleide strijdkrachten. Maar het grootste deel van de door de NAVO opgeleide troepen werd in reserve gehouden.

De derde fase – NAVO versus Rusland

Dit zijn de strijdkrachten die voor de huidige gevechten zijn ingezet. Rusland bevindt zich in een volwaardige proxy-oorlog met de NAVO, tegenover een militaire macht in NAVO-stijl, die logistiek gesteund wordt door de NAVO, getraind wordt door de NAVO, voorzien wordt van NAVO-inlichtingen, en samenwerkt met de militaire planners van de NAVO.

Dit betekent dat het huidige Oekraïense tegenoffensief niet gezien moet worden als een verlenging van de strijd van fase twee, maar veeleer als het begin van een nieuwe derde fase, die geen Oekraïens-Russisch conflict is, maar een NAVO-Russisch conflict.

Het Oekraïense strijdplan heeft het stempel “Made in Brussel” over zich. De samenstelling van de strijdkrachten is door de NAVO bepaald, evenals de timing van de aanvallen en de richting ervan. De inlichtingendienst van de NAVO heeft zorgvuldig de naden in de Russische verdediging gelokaliseerd en kritieke commando- en controleknooppunten, logistieke knooppunten en concentratiepunten voor de reserves aangewezen, die het doelwit waren van de Oekraïense artillerie, die werkt volgens een door de NAVO opgesteld vuurleidingsschema.

Kortom, het Oekraïense leger waarmee Rusland in Cherson en rond Charkov te maken kreeg, was anders dan alle Oekraïense tegenstanders waarmee het eerder te maken had gehad. Rusland vocht niet langer tegen een Oekraïens leger dat door de NAVO was uitgerust, maar tegen een NAVO-leger dat door Oekraïners werd bemand.

Oekraïne ontvangt nog steeds miljarden dollars militaire steun, en heeft momenteel tienduizenden troepen die een uitgebreide opleiding volgen in NAVO-landen.

Er zal een vierde fase komen, en een vijfde fase … zoveel fasen als nodig zijn voordat Oekraïne ofwel zijn wil om te vechten en te sterven heeft uitgeput, ofwel de NAVO zijn vermogen om het Oekraïense leger te blijven bevoorraden heeft uitgeput, ofwel Rusland zijn bereidheid om een onbeslist conflict in Oekraïne uit te vechten heeft uitgeput. In mei noemde ik het besluit van de V.S. om Oekraïne miljarden dollars militaire steun te geven “een spelbreker”.

Enorme mislukking van de inlichtingendienst

Wat wij vandaag in Oekraïne zien, is hoe dit geld het spel veranderd heeft. Het resultaat is meer dode Oekraïense en Russische strijdkrachten, meer dode burgers, en meer vernield materieel.

Als Rusland echter wil zegevieren, zal het zijn vele tekortkomingen in de aanloop naar het succesvolle Oekraïense offensief moeten identificeren en zich daaraan aanpassen. In de eerste plaats is het Oekraïense offensief rond Charkov een van de ernstigste mislukkingen van een professionele militaire macht op het gebied van inlichtingen sinds de Israëlische mislukking om de Egyptische aanval op het Suezkanaal te voorspellen, die het begin vormde van de Yom Kippoer-oorlog van 1973.

De Oekraïners hadden al vele weken te kennen gegeven dat zij van plan waren een offensief in de regio Kherson uit te voeren. Het schijnt dat toen Oekraïne zijn aanvallen langs de lijn van Kherson begon, Rusland ervan uitging dat dit het langverwachte offensief was, en reserves en versterkingen met spoed naar dit front stuurde.

De Oekraïners werden met zware verliezen afgeslagen, maar niet voordat Rusland zijn theaterreserves had ingezet. Toen het Oekraïense leger een paar dagen later in de regio Charkov aanviel, werd Rusland overrompeld.

En dan is er nog de mate waarin de NAVO zich in elk aspect van de Oekraïense militaire operaties had geïntegreerd.

Hoe kon dit gebeuren? Een mislukking van inlichtingen van deze omvang wijst zowel op tekortkomingen in het vermogen van Rusland om inlichtingen te verzamelen, als op een onvermogen om tijdige en nauwkeurige evaluaties voor de Russische leiding op te stellen. Dit zal een herziening van boven tot onder vereisen om adequaat te kunnen worden aangepakt. Kortom, er zullen koppen rollen – en snel ook. Deze oorlog zal niet snel ophouden, en Oekraïne blijft zich voorbereiden op toekomstige offensieve acties.

Waarom Rusland toch zal winnen

Uiteindelijk geloof ik nog steeds dat het eindspel hetzelfde blijft – Rusland zal winnen. Maar de kosten voor het verlengen van deze oorlog zijn voor alle betrokken partijen veel hoger geworden.

Het succesvolle Oekraïense tegenoffensief moet in het juiste perspectief worden geplaatst. De verliezen die Oekraïne heeft geleden, en nog steeds lijdt, om deze overwinning te behalen zijn onhoudbaar. Oekraïne heeft zijn strategische reserves uitgeput, en die zullen opnieuw moeten worden opgebouwd, wil het nog enige aspiraties hebben om een opmars langs deze lijnen voort te zetten. Dit zal maanden duren.

Rusland heeft intussen niet meer dan wat onverdedigbare ruimte verloren. Het aantal Russische slachtoffers was minimaal, en het verlies van materieel was gemakkelijk te compenseren.

Rusland heeft in feite zijn militaire positie versterkt door in het noorden sterke verdedigingslinies te creëren die elke Oekraïense aanval kunnen weerstaan, terwijl het gevechtsvermogen dat beschikbaar is om de taak te volbrengen van de bevrijding van de rest van de Volksrepubliek Donetsk die onder Oekraïense controle staat, is vergroot.

Rusland heeft veel meer strategische diepgang dan Oekraïne. Rusland begint kritieke infrastructuurdoelen aan te vallen, zoals elektriciteitscentrales, die niet alleen de Oekraïense economie zullen verlammen, maar ook hun vermogen om grote hoeveelheden troepen snel per trein te verplaatsen.

Rusland zal lering trekken uit de nederlaag in Charkov en doorgaan met zijn verklaarde missiedoelen.

Waar het op neerkomt – het Kharkov-offensief was zo goed als het zal worden voor Oekraïne, terwijl Rusland nog niet in de buurt is gekomen van het bereiken van de bodem. Rusland moet veranderingen doorvoeren om de problemen die door de nederlaag van Charkov aan het licht zijn gekomen, op te lossen. Een veldslag winnen is één ding; een oorlog winnen een ander.

Voor Oekraïne betekenen de enorme verliezen die hun eigen strijdkrachten hebben geleden, gecombineerd met de beperkte schade die Rusland heeft geleden, dat het offensief van Charkov in het beste geval een Pyrrusoverwinning is, een overwinning die niets verandert aan de fundamentele realiteit dat Rusland het conflict in Oekraïne aan het winnen is, en zal winnen.

3) Uit “The World and We”:

Elke 3e soldaat in het offensief van de Oekraïense strijdkrachten bij Charkov is een burger van een NAVO-land

Deze informatie is niet afkomstig van Russische bronnen. Het wordt gemeld door westerse publicaties, waaronder gezaghebbende als South Front, dat vooraanstaande deskundigen publiceert:

Het offensief van de Oekraïense en NAVO strijdkrachten in de regio Kharkiv was gepland door het Amerikaanse militaire commando. Ongeveer 200 stuks zwaar militair materieel en tot 9.000 soldaten waren bij het offensief betrokken.

Naar verluidt was elke derde soldaat die onder een Oekraïens chevron opereerde een burger van een NAVO-lidstaat.

Deze troepen waren vier tot vijf keer groter dan de DNR-, LNR- en Russische eenheden die hun posities in de regio verdedigden.

Het hoofddoel van het Oekraïense offensief was de Russische groepering bij Balakleya, Kupyansk en Izyum te flankeren, te omsingelen en vervolgens te vernietigen.

Het Russische commando voorspelde een offensief van grote Oekraïense en NAVO-troepen in deze richting. Men was zich ervan bewust dat het uiterst moeilijk zou zijn om het vijandelijke offensief in te dammen met de troepen waarover hij beschikte. Het was ook bijna onmogelijk om tijdig voldoende versterkingen te verplaatsen zonder andere gebieden aan andere frontlinies te verzwakken.

Na inschatting van de risico’s besloot het Russische leger de zwak versterkte posities te verlaten en troepen te verplaatsen naar nieuwe linies en de communicatielijnen recht te trekken.

Voorafgaand aan het Oekraïense offensief werden burgers geëvacueerd uit de bedreigde nederzettingen en stemden zij ermee in naar Russisch grondgebied te verhuizen.

Van 6 tot 11 september trokken Russische eenheden zich ordelijk terug onder dekking van speciaal georganiseerde eenheden. Met behulp van mobiele verdedigingstactieken vernietigde het Russische leger het plan van Kiev en de NAVO om de Russische groepering te omsingelen.

Tegelijkertijd heeft het Russische leger duidelijke fouten gemaakt. Het gebied voor de voorste posities werd niet ondermijnd. De eenheden aan het front telden de facto niet meer dan 30 procent van het opgegeven militaire personeel. Soldaten werden niet naar behoren voorzien van antitankwapens. Er waren ook mislukkingen in de verkenning aan het front. Daardoor was de dekking van de artillerie voor de terugtocht tijdens de eerste dagen van het Oekraïense offensief niet effectief.

De Russische troepen werden nu met minimale verliezen teruggetrokken naar nieuwe posities langs de oostelijke oever van de rivier de Oskol. Inmiddels bevestigen beide partijen dat Oekraïense en NAVO-eenheden aanzienlijke verliezen aan mankracht hebben geleden.

Bijna het hele grondgebied van de oblast Kharkiv kwam onder controle van Kiev, met minimale schade aan de infrastructuur van de steden. Onmiddellijk na de controle over de bevolkingscentra begon het Oekraïense leger met een harde aanpak van de pro-Russische bevolking, waarbij het Verdrag van Genève betreffende de bescherming van burgers in oorlogstijd werd geschonden. De eerste gevallen van executies zijn al gemeld.

Grote Russische reserves worden opnieuw ingezet op het slagveld. De strategisch belangrijke nederzetting Krasny Liman is nog steeds niet ingenomen door het Oekraïense leger. De gevechten gaan door.

Gisteravond zijn raketaanvallen uitgevoerd op de grootste elektriciteitsinstallaties in Oost-Oekraïne. De instorting van het elektriciteitsnet trof netwerken in de regio’s Kharkiv, Sumy, Dnipropetrovsk, Zaporizhzhya, Odessa, Donetsk en Kyiv. Tot nu toe is de stroomvoorziening nog niet volledig hersteld.

Het gewapende conflict in Oost-Oekraïne is uiteindelijk uitgelopen op een oorlog tussen Rusland en de NAVO, met onvoorspelbare gevolgen voor alle partijen in het conflict.

Strijd om de regio Charkov: heeft de NAVO voordeel behaald?

Deze beoordeling is belangrijk omdat de tegenpartij als eerste erkent, vooralsnog onofficieel, dat de NAVO rechtstreeks oorlog voert tegen Rusland, terwijl deze laatste blijft opereren met de term “speciale militaire operatie” en beperkte strijdkrachten en middelen blijft inzetten.

Maar men kan niet eindeloos het voor de hand liggende negeren.

Als de NAVO haar inspanningen op soortgelijke wijze blijft escaleren en haar aanwezigheid uitbreidt, en Rusland blijft denken dat het alleen in oorlog is met Oekraïne, zijn verdere complicaties aan het front voor Rusland heel goed mogelijk.

Er kan echter ook van worden uitgegaan dat Moskou met dergelijke omstandigheden rekening zal houden en zijn reactie zal voorbereiden. Natuurlijk zonder de vijand te informeren over zijn plannen.

In een dergelijke situatie is het raadzaam de bevoorrading en de logistiek van de AFU-groepen zoveel mogelijk te beperken en te bemoeilijken. Alle aanvoerroutes voor wapens en materieel, bruggen, spoorwegen en snelwegen, troepen- en materieelconcentraties moeten worden getroffen.

Het Oekraïense spoorwegnet moet volledig worden uitgeschakeld zonder mogelijkheid tot herstel.

Geen enkele verdere poging tot offensief door de NAVO-strijdkrachten mag voor het Russische leger een onaangename verrassing zijn. Er moeten mobiele reserves van zowel grondtroepen als artillerie en luchtvaart worden aangelegd om onmiddellijk te kunnen reageren op opkomende bedreigingen.

Het aantal Russische troepen moet in verhouding komen te staan tot de dreigingen die zijn ontstaan.

Het is tijd om het concept van beperkte gevechtsoperaties op basis van de veronderstelling van technologische superioriteit van het Russische leger op te geven. Dit wordt grotendeels gecompenseerd door de levering van westerse wapens, niet alleen door de betrokkenheid van de inlichtingen- en doelmiddelen van de NAVO bij het conflict, maar ook door de directe deelname van militairen van het blok aan gevechtsoperaties.

Anders zal de NAVO in staat zijn aanvalsgroepen op te bouwen en naar believen verrassingsaanvallen uit te voeren.

Wat er nu ECHT gebeurt in Oekraïne

Het volgende is een vertaling van een situatierapport (sitrep) van Komsomolskaya Pravda. U hebt inmiddels westerse BS gelezen over hoe Rusland aan het verliezen is in Oekraïne. Dat is niets nieuws. U leest die fictie al sinds februari, toen ze u vertelden dat Rusland zonder munitie kwam te zitten en zijn troepen zich massaal overgaven aan de Oekraïense kant.

Vergeet niet dat 99% van wat u “weet” over het conflict in Oekraïne afkomstig is van de leugenaars van het Zelensky-regime, gefilterd door de liegende Amerikaanse pers en inlichtingendiensten (nu gereduceerd tot klankborden van de nep-inlichtingendiensten in Kiev).

En om ervoor te zorgen dat u nooit een greintje waarheid opvangt, hebben de aardige censoren in de VS ervoor gezorgd dat noch de Saker noch de Martyanov-blog vandaag op uw scherm zullen verschijnen. Als ze een manier vinden om mijn e-maildienst en de paar soortgelijke diensten af te sluiten, zult u in het duister tasten.

Dit is wat ze verbergen:

Feit is dat Rusland het tegenoffensief van Kiev heeft gebruikt als een kans om de Oekraïners naar buiten te lokken, waarna de Russen gewoon hun luchtmacht, langeafstandsgeschut en, in sommige gevallen, hun afstandsraketten gebruiken om duizenden Oekraïense troepen te doden en uit te schakelen. We lezen cijfers die oplopen tot 5.000 gesneuvelden en tot 15.000 gewonden. Het is catastrofaal, maar u moet het oude verhaal geloven dat “Rusland geen munitie meer heeft”. Hetzelfde geldt voor de fictie dat de sancties Rusland droogleggen.

Vergeet niet dat een van de hoofddoelen van de speciale militaire operatie, zoals Poetin in februari verklaarde, het demilitariseren van Oekraïne was. En dat betekent zoveel mogelijk Oekraïense troepen uitschakelen. De huidige situatie heeft de RF de beste kans gegeven die ze sinds het begin van de oorlog hebben gehad om dit te bereiken.

Maar natuurlijk wint de propagandakant van de hybride oorlog tijdelijk punten door simpelweg te doen alsof deze kalkoenslag van Rusland aangeeft dat ze “verliezen”. Alweer.

Op de grond heeft Rusland de hele tijd gewonnen, maar op papier, in de oververhitte verbeelding van de westerse intel en media, hebben ze verloren.

Maar goed dat de Russen hun nieuws niet krijgen van de westerse leugenaars.

Ten slotte vecht Rusland volgens Alexander Kots niet langer vooral tegen Oekraïne. De oorlog aan de kant van Kiev is volledig georkestreerd door geïnfiltreerde NAVO-officieren en -troepen, en sinds het begin van de oorlog heeft US ISR – intel, surveillance en recon – coördinaten verstrekt voor posities van Russische troepen.

De huurlingen en NAVO-nazi’s komen nu “uit de kast” en posten selfies van zichzelf terwijl ze poseren naast hun tanks en andere vormen van dodelijke hulp met de complimenten van westerse belastingbetalers, die lijden onder de ergste economische crisis in decennia en worstelen om voedsel op tafel te krijgen. Maar Oekraïne is prioriteit nr. 1 voor de satanisten in Washington.

Vertaling, met mijn aantekeningen in het vet en tussen haakjes. (Ik verzoek u met klem de kaarten van de genoemde regio’s en steden te controleren).

4) Gisteren kreeg ik deze e-mail van ene [email protected], met een analyse van de Russische militaire journalist Alexander Kots:

Wat er nu ECHT gebeurt in Oekraïne

Het volgende is een vertaling van een situatieverslag (sitrep) van Komsomolskaya Pravda. U hebt inmiddels westerse BS gelezen over hoe Rusland aan het verliezen is in Oekraïne. Dat is niets nieuws. U leest die fictie al sinds februari, toen ze u vertelden dat Rusland zonder munitie kwam te zitten en zijn troepen zich massaal overgaven aan de Oekraïense kant.

Vergeet niet dat 99% van wat u “weet” over het conflict in Oekraïne afkomstig is van de leugenaars van het Zelensky-regime, gefilterd door de liegende Amerikaanse pers en inlichtingendiensten (nu gereduceerd tot klankborden van de nep-inlichtingendiensten in Kiev).

En om ervoor te zorgen dat u nooit een greintje waarheid opvangt, hebben de aardige censoren in de VS ervoor gezorgd dat noch de Saker noch de Martyanov-blog vandaag op uw scherm zullen verschijnen. Als ze een manier vinden om mijn e-maildienst en de paar soortgelijke diensten af te sluiten, zult u in het duister tasten.

Dit is wat ze verbergen:

Feit is dat Rusland het tegenoffensief van Kiev heeft gebruikt als een kans om de Oekraïners naar buiten te lokken, waarna de Russen gewoon hun luchtvaart, langeafstandsgeschut en, in sommige gevallen, hun afstandsraketten gebruiken om duizenden Oekraïense troepen te doden en uit te schakelen. We lezen cijfers die oplopen tot 5.000 gesneuvelden en tot 15.000 gewonden. Het is catastrofaal, maar u moet het oude liedje geloven dat “Rusland geen munitie meer heeft”. Hetzelfde geldt voor de fictie dat de sancties Rusland droogleggen.

Vergeet niet dat een van de hoofddoelen van de speciale militaire operatie, zoals Poetin in februari verklaarde, het demilitariseren van Oekraïne was. En dat betekent zoveel mogelijk Oekraïense troepen uitschakelen. De huidige situatie heeft de RF de beste kans gegeven die ze sinds het begin van de oorlog hebben gehad om dit te bereiken.

Maar natuurlijk wint de propagandakant van de hybride oorlog tijdelijk punten door simpelweg te doen alsof deze kalkoenslag van Rusland aangeeft dat ze “verliezen”. Nogmaals.

Op de grond heeft Rusland de hele tijd gewonnen, maar op papier, in de oververhitte verbeelding van de westerse intel en media, hebben ze verloren.

Maar goed dat de Russen hun nieuws niet krijgen van de westerse leugenaars.

Ten slotte vecht Rusland volgens Alexander Kots niet langer vooral tegen Oekraïne. De oorlog aan de kant van Kiev is volledig georkestreerd door geïnfiltreerde NAVO-officieren en -troepen, en sinds het begin van de oorlog heeft US ISR – intel, surveillance en recon – coördinaten verstrekt voor posities van Russische troepen.

De huurlingen en NAVO-nazi’s komen nu “uit de kast” en posten selfies van zichzelf terwijl ze poseren naast hun tanks en andere vormen van dodelijke hulp met de complimenten van westerse belastingbetalers, die lijden onder de ergste economische crisis in decennia en worstelen om voedsel op tafel te krijgen. Maar Oekraïne is prioriteit nr. 1 voor de satanisten in Washington.

Vertaling, met mijn aantekeningen in het vet en tussen haakjes. (Ik verzoek u met klem de kaarten van de genoemde regio’s en steden te controleren).

https://www.kp.ru/daily/27443/4646657/

Gevechten in de richting van Kharkiv: Niet Oekraïne, maar het NAVO-team viel Izyum aan

Wie onze troepen moeten weerstaan en waar is de frontlinie nu, zegt militair correspondent van KP.RU Alexander Kots

Alexander KOTS

In feite hebben we de regio Charkov verlaten – we hebben daar nog een kleine strook ten oosten van de stad Koepjansk, die nu in twee delen is verdeeld – langs de rivier de Oskol.

WAAR DE VERDEDIGING BEGON

Het offensief van de Oekraïense strijdkrachten heeft de configuratie van het front veranderd. In feite hebben we de regio Charkov verlaten – we hebben daar nog een kleine strook ten oosten van de stad Koepjansk, die nu in twee delen is verdeeld – langs de rivier de Oskol. Het westelijke deel staat onder controle van Oekraïne. Het linkerdeel staat onder onze controle. De frontlinie zelf loopt nu ook langs Oskol. Tot op heden is de situatie hier gestabiliseerd; de opmars van de vijand is gestopt.

Maar in het noorden van de regio Charkov ligt de contactlijn nu eigenlijk langs de grens met Rusland. Om geen mensen te verliezen die in de volgende ketel zouden kunnen vallen, zijn onze eenheden in Volchansk en Kazachya Lopan weggehaald.

In de nabije toekomst zullen de Oekraïense troepen waarschijnlijk niet al te actief zijn in deze richting. Nu moeten ze de kolossale verliezen goedmaken die Kiev tijdens de week van zijn offensief heeft geleden, de krachten verdelen en de logistiek organiseren. En, in geval van een Russisch tegenoffensief, een gelaagde verdediging organiseren.

We moeten ook van deze pauze profiteren om ons goed in te graven in nieuwe linies en de garnizoenen die uit Izyum en Balakleya zijn teruggetrokken correct te positioneren, en ons voor te bereiden op het afslaan van nieuwe aanvallen.

AANVAL OP LIMAN

Oekraïne heeft zich nu vooral toegelegd op de bestorming van Krasny Liman, en dit is al het grondgebied van de Volksrepubliek Donetsk. Meer recent werden Oekraïense aanvallen hier afgeslagen door een groepering van het Centraal Militair District, die de “Intrepids” [Otvazhnye] werd genoemd, zoals aangegeven door het tactische “O”-teken. Vandaag verdedigen vrijwilligers en reservisten hier met de steun van artillerie van de LPR [Volksrepubliek Lugansk, een van de twee nu onafhankelijke republieken in Donbass. In het Oekraïens wordt het uitgesproken als Luhansk].

De berekening van Kiev is duidelijk. Alvorens onze nieuwe posities langs de Oskol aan te vallen, willen de Oekraïners de bevoorrading van de Russische groep afsnijden. En daarvoor moeten ze Krasny Liman innemen en naar de snelweg gaan die vanuit de LPR naar Kupyansk leidt.

In de afgelopen twee dagen waren onze eenheden in Liman in staat om verschillende tankaanvallen tegelijk af te slaan en hun posities te behouden.

De Oekraïense groepering in de regio Seversk is ook begonnen zich te roeren en probeert Belogorovka aan te vallen, waarachter Lysichansk ligt.

BUITENLANDS BASTION

Ondertussen verschijnen er steeds meer video’s op sociale netwerken waaruit blijkt dat buitenlanders hebben deelgenomen aan het Oekraïense offensief in de regio Kharkiv. De Amerikanen nemen video’s op bij de stela, een Brit demonstreert in een bosje de kolf van zijn machinegeweer, dat door een kogel is doorboord. Een zwarte man neemt “selfies” tegen de achtergrond van een afvurende houwitser. [Het is duidelijk dat deze NAVO-dwazen, die hun voorbeeld nemen aan de Amerikaanse pers en inlichtingendiensten, denken dat de oorlog voorbij is.]

Een camera op de helm van een van de Humvee-aanvalsvoertuigen legt een nieuwe offensieve tactiek voor Oekraïne vast, die we al hebben gezien bij de Amerikaanse operatie Desert Storm in Irak. Gepantserde voertuigen haasten zich snel naar het dorp. De bestuurder bestookt de eerste rij huizen met een machinegeweer. “Give me ammo, give me ammo!” roept hij in het Engels tegen zijn partner. Dan pakt hij een granaatwerper en vuurt op de dichtstbijzijnde hut. [Deze arme zielen zullen snel leren dat ze niet meer in Irak zijn! BTW, let op de meedogenloze tactiek van het afslachten van burgers, die al lang het kenmerk is van Amerikaanse oorlogsvoering. We zagen het in Dresden, Hiroshima, Nagasaki, en daarvoor roeide de Amerikaanse cavalerie hele inheemse stammen uit].

Alvorens onze nieuwe posities langs de Oskol aan te vallen, willen de Oekraïners de bevoorrading van de Russische groep afsnijden.

In principe is de deelname van buitenlanders aan de gevechten aan de kant van Kiev al lang geen geheim meer, Het is bekend dat elke bemanning van het Amerikaanse Hymars-raketsysteem in Oekraïne een verplichte curator uit de Verenigde Staten heeft. En elke aanval van dit systeem wordt gecoördineerd met Washington.

Maar het voelt als een heel nieuw niveau hier. Volgens onbevestigde maar geloofwaardige gegevens hebben huurlingen van ’s werelds beroemdste PMC Academi, voorheen Black Water, deelgenomen aan de aanval op de regio Kharkiv. Naast de vele schandalen in verband met het doden van burgers in het Midden-Oosten, staat dit particuliere militaire bedrijf bekend om het feit dat zijn hoofdactiviteit bestaat uit het contracteren voor het Pentagon en de Amerikaanse regering.

En de The New York Times schreef dat in de zomer hooggeplaatste militairen en functionarissen uit Oekraïne de uitwisseling van inlichtingen met de Verenigde Staten opvoerden telkens wanneer zij een offensief begonnen te plannen. De staten gaven Oekraïne informatie over commandoposten, munitiedepots en andere belangrijke knooppunten in de Russische militaire linies. Dankzij deze realtime verkenning konden de Oekraïners de plaats, het tijdstip en de tactiek van het offensief plannen. [Op een gegeven moment kunnen de Russen uiteindelijk besluiten dat al deze hulp aan de vijand de VS een partij in de oorlog maakt, en op dat moment kunnen ze de VS de oorlog verklaren. Denk eraan: het waren Biden’s handlers die besloten de beer te beschimpen].

Aangezien de troepen in Kiev ook wapens hebben die door het Westen zijn gestuurd, blijkt dat niet Oekraïne zelf tegen ons vecht, maar het NAVO-team.

Maar zoals u weet, breken dingen waar ze het dunst zijn. Het is belangrijk om zonder hysterie en emoties conclusies te trekken uit wat er is gebeurd. En onmiddellijk.

WAT IS HET VOLGENDE?

Uiteraard zullen de Oekraïense troepen, geïnspireerd door het succes in de regio Kharkiv, proberen een nieuwe gedurfde aanval uit te voeren. Maar waar zal die zijn?

Er zijn signalen dat de Oekraïners hun mijnenvelden in het gebied van Vuhledar (dit ligt ten zuidwesten van Donetsk) aan het verwijderen zijn. Wat kunnen we zeggen over de voorbereiding van het offensief hier? Als ze snel bewegen, volgens het Kharkiv-scenario, kan het zuiden van de DPR van het noorden worden afgesneden.

Er zijn ook signalen over de komst van Oekraïens militair materieel in dit gebied. Plaatselijke bewoners schrijven hierover op sociale netwerken. Vijandelijke drones zijn geactiveerd boven Donetsk. Dat kan indirect wijzen op de intentie van Kiev om te proberen de hoofdstad van de DPR te bestormen. Maar ondanks hun succes kunnen al deze “lichaamsbewegingen” een afleidingsmanoeuvre zijn. En misschien bereidt Oekraïne de belangrijkste slag wel ergens anders voor. Bijvoorbeeld in Zaporozhye [de plaats van de grootste kerncentrale, die van Oekraïense zijde regelmatig wordt beschoten].

In ieder geval zullen het Russische hoofdkwartier en de inlichtingendiensten deze signalen zeker serieus nemen.

EN OP DIT MOMENT

Waarom hebben we ze “licht uit” gegeven?

Zondagavond werden de Oekraïense energiecentrales aangevallen [door de Russen. Bedenk dat de Russen nog veel meer schade kunnen aanrichten dan tot nu toe het geval was. Als Moskou besluit de hele regering van Kiev te vernietigen, kan het dat in een paar minuten doen met zijn stand-off raketten, waarbij Zelensky wordt gedood]. Tot de getroffen installaties behoren Kharkiv CHP-5, Zmievskaya TPP, Pavlogradskaya CHP-3 en Kremenchug CHP. Als gevolg hiervan werd in veel regio’s van Oekraïne de stroom enige tijd uitgeschakeld en stopten de spoorwegen en de metro.

Volgens Kiev heeft Rusland vanavond 11 raketten op Oekraïne afgevuurd, waarvan er 9 door de luchtverdediging zijn neergeschoten. Als u dit gelooft, heeft Oekraïne dan zelf minstens 2 van de 4 centrales beschoten? Dit is precies wat Kiev zegt over de beschieting van de kerncentrale in Zaporizja, door te zeggen dat Rusland een kerncentrale bombardeert, die het zelf in handen heeft. En over de beschietingen van de steden in Donbass zegt Kiev dit al 8 jaar – ze zeggen dat de separatisten hun eigen steden beschieten ….

Als een dergelijke “zelfbeschieting” van de infrastructuur van Oekraïne systematisch wordt, zal dit ernstige gevolgen hebben voor de militaire logistiek. Voor het vervoer van treinen met munitie en materieel uit het Westen.

En dit is helemaal geen wraak voor de Oekraïense beschietingen van steden en bruggen in de bevrijde gebieden. Gewoon een kille militaire berekening, een waarschuwing dat we af kunnen stappen van de “ridderlijke” methoden van de speciale operatie die tot nu toe zijn gevolgd als Kiev zijn terroristische methoden niet opgeeft. [Er is nu inderdaad veel druk op Poetin om niet langer de aardige jongen uit te hangen. De Tsjetsjeense leider Kadyrov, wiens troepen schouder aan schouder staan met de Russische troepen, heeft al gedreigd de zaken in eigen hand te nemen als de zaken niet veranderen.]

MEER GERELATEERD

We hebben de omsingeling in Izyum verlaten, we houden de verdediging langs Oskol vast: wat gebeurt er werkelijk in de Kharkov-richting van de speciale operatie

KP.RU speciale correspondent Alexander Kots sprak over de situatie in de richting van Kharkiv (details)

Lees op WWW.KP.RU: https://www.kp.ru/daily/27443/4646657/

5) En hier is de heel andere kijk van Edward Slavsquat – geen militaire analyse, maar een terugblik op de voortdurende herziening van het conflict door analisten als Ritter, Gonzalo Lira et al.

Waanzin in de Oekraïne

Het Oekraïense leger is een tegenoffensief begonnen in de regio Charkov. Hierover bestaan veel berichten. Wij gaan u geen militaire analyse geven. In plaats daarvan geven we een kort overzicht van hoe we tot de huidige stand van zaken zijn gekomen en stellen we de eenvoudigste vragen: Kunnen we alstublieft ophouden met die onzin en een eerlijke dialoog voeren over wat er de afgelopen zes maanden is gebeurd? Alstublieft? Het is tijd. – Lees meer

---

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Rusland zegt dat het klaar is voor een “grote, kolossale oorlog” met de NAVO

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: