De kentering is begonnen. Het is gemeld door de Financial Times (FT) en The Economist – de twee media die zo trouw elk “vervangend narratief” doorgeven aan de mondiale sherpa’s (degenen die de bagage de berg op dragen, namens de bereden snobs).
The Economist voert aan met interviews met Zelensky, generaal Zaluzhny en de militaire veldcommandant van Oekraïne, generaal Syrsky. Alle drie worden geïnterviewd – geïnterviewd in The Economist, nota bene. Zoiets gebeurt niet toevallig. Het is messaging bedoeld om het nieuwe narratief van de Heersende Klasse over te brengen aan de “gouden miljard” (die het allemaal zullen lezen en absorberen), schrijft Alastair Crooke.
Aan de oppervlakte is het mogelijk om het stuk van The Economist te lezen als een pleidooi voor meer geld en veel meer wapens. Maar de onderliggende boodschap is duidelijk: “Iedereen die Rusland onderschat, stevent af op een nederlaag”. De mobilisatie van de Russische strijdkrachten was een succes; er is geen probleem met het Russische moreel; en Rusland bereidt een enorm winteroffensief voor dat binnenkort van start zal gaan. Rusland heeft enorme reservetroepen (tot 1,2 miljoen man); terwijl Oekraïne nu 200.000 man heeft die militair getraind zijn voor een conflict. Het “teken aan de wand”, met andere woorden. Oekraïne kan niet winnen.
Het heeft een enorme boodschappenlijst met gewenste wapens. Maar de boodschappenlijst is ‘luchtkastelen’; het Westen heeft ze eenvoudigweg niet in voorraad. Punt uit.
De “Big Read” van de FT daarentegen is een uiting van diepe westerse woede op de Russische “hervormingsgezinde” siloviki-technocraten die, in plaats van te breken met Poetin over de SMO, de Russische economie op schandelijke wijze in staat hebben gesteld de westerse sancties te overleven. De boodschap die – met geknarste tanden – wordt uitgesproken is dat de Russische economie met succes de westerse sancties heeft overleefd.
Vooraanstaand Amerikaans militair strateeg, kolonel Douglas Macgregor, gaat hier dieper in op de berichtgeving: Zelfs de levering van zeven of acht Patriot-raketten is “geen escalatie”. Het zal hoogstens een “marginale invloed” hebben op de gevechten in Oekraïne; het is slechts schijnvertoon. Scott Ritter, in gesprek met rechter Neapolitano, meent dat de interviews in The Economist laten zien dat het Westen Zelensky aan de kant schuift – terwijl Zaluzhny zijn grote dosis realiteit toedient (die voor veel sherpa-getrouwen schokkend zal zijn). De nadruk van het Economist-interview lag dus onmiskenbaar op generaal Zaluzhny, terwijl Zelensky nadrukkelijk op de achtergrond bleef – wat er volgens Ritter op wijst dat Washington “van leiderschapspaard wil wisselen”. Nog een “boodschap”?
Voor alle duidelijkheid: generaal Zaluzhny heeft ooit gezegd dat hij zichzelf beschouwt als een discipel van de Russische generaal Gerasimov, de chef van de generale staf. Naar verluidt is Zaluzhny bekend met de geschriften van laatstgenoemde. Kortom, Zaluzhny staat in Moskou bekend als een beroepsmilitair (zij het een die de Oekraïense nationalistische zaak is toegedaan).
Bereidt het Westen dus zijn narratief voor om dit onwinbare conflict -Oekraïne – te beëindigen en verder te gaan?
Is dit haalbaar? Is het Westen niet te zeer geïnvesteerd in het ‘Bloed Rusland’ verhaal; Poetin mag niet winnen; om dat te laten gebeuren? Nee, het kan gebeuren. Kijk naar wat er in Afghanistan is gebeurd: Een enorme en winstgevende onnodige verspilling werd binnen enkele dagen opgerold. En iets meer dan een jaar later, op de verjaardag ervan, wordt het Kaboel-debacle nauwelijks opgemerkt in de westerse pers.
De mediakoppen gingen naadloos over van Afghanistan naar Oekraïne, nauwelijks met een achterwaartse blik. En nu al wordt een afleidingsmanoeuvre voorbereid om de aandacht van de westerse MSM op zich te vestigen, nu de Oekraïense meme stilletjes op de lange baan wordt geschoven en de “agressie” van Servië tegen Kosovo de nieuwe “agressie” wordt.
Servië kan voor de westerse Heersende Klasse een “laaghangend fruit” zijn waarmee de NAVO haar bezoedelde imago kan oppoetsen (na Afghanistan en Oekraïne). Simpel gezegd wordt Servië dagelijks bedreigd door functionarissen van de EU en de VS: sluit u zich aan bij Europa om Rusland te sanctioneren; erken formeel de onafhankelijkheid van Kosovo; laat de Serviërs die al eeuwen in Kosovo wonen in de steek; sluit u aan bij de EU en de NAVO – als onderdeel van een anti-Russisch blok; en ‘nee’, al die juridische akkoorden uit het verleden hebben geen belang en zullen worden genegeerd.
De crux? De duidelijke meerderheid van de Serviërs is voor Rusland. Het is twijfelachtig of een regering in Belgrado de naleving van dergelijke ultimatum kan overleven – toch bevindt Servië zich in een kwetsbare situatie. Het is een eiland omringd door NAVO- en EU-staten. De regering in Belgrado stelt voor 1000 Servische politieagenten naar Kosovo te sturen om de rechten van de lokale Servische bevolking te beschermen, maar de NAVO wil dit misschien gebruiken als voorwendsel om haar militaire spierballen te laten zien.
De belangrijkste vraag is: zal Oekraïne zijn ‘zachte landing’ vinden? Dat heeft ‘Collective Biden’ toch zeker liever? Een ‘zachte landing’ lijkt echter onwaarschijnlijk. De Grand Old Duke of York marcheerde niet met 10.000 man naar de top van de heuvel, om ze vervolgens weer naar beneden te marcheren (zoals het oude liedje luidt). En Poetin heeft geen 380.000 man (inclusief vrijwilligers) gemobiliseerd, om ze vervolgens “weer naar beneden te marcheren”. De breuk met de EU en de VS is groot. De uitspraak van bondskanselier Scholtz dat wanneer Rusland zich uit Oekraïne heeft teruggetrokken, Duitsland zich weer kan verwaardigen zijn gas en olie af te nemen, is pure waan. Zeggen dat er geen vertrouwen is, is een understatement. Toch zal Moskou de zaken zo willen regelen dat er geen direct NAVO-conflict met Rusland ontstaat.
Maar … kan het Westen, dat de ongelofelijke economische en militaire transformatie die Rusland sinds 1998 heeft ondergaan zo diep heeft ontkend, en ook de capaciteiten van het Russische leger zo heftig heeft ontkend, zomaar moeiteloos in een ander narratief vervallen? Ja, gemakkelijk. De neocons kijken nooit achterom; ze verontschuldigen zich nooit. Ze gaan naar het volgende project …
Er zijn enorme inspanningen geleverd om het “Rusland-als-papier-tijger” narratief op te bouwen – zelfs als dit betekende dat inlichtingendiensten dingen zeiden over de Russische prestaties in Oekraïne die duidelijk absurd en vals waren. Professor Mike Vlahos en kolonel Macgregor komen in hun driedelige debat over Oekraïne en de rol van het Amerikaanse leger in dit conflict steeds weer terug op hun thema van de ongekende hoedanigheid van “ontkenning en bedrog” die dit conflict heeft gekenmerkt. Waarom hebben de professionele inlichtingendiensten van het Westen gelogen – en zo kinderachtig gelogen?
De twee strategen spreken hun verbazing uit over het feit dat sommige van hun professionele collega’s leken te geloven in de “ontkenningsnarratief” (d.w.z. dat het huidige Rusland niet verschilt van de Sovjet-Unie, en dat er maar één grote puf voor nodig is en het Russische huis weer zou instorten) – ondanks de opeenstapeling van tegenstrijdige bewijzen waarover deze collega’s beschikten.
Dit laatste narratief heeft duidelijk een extatisch karakter: dat WO2 en de implosie van de Sovjet-Unie (in het westerse narratief) een complete tektonische culturele overwinning hadden ontketend. Het betekende een ongeëvenaarde bevestiging van de Amerikaanse cultuur en financiële macht, en gaf geloof aan het “Einde van de Geschiedenis”, zodat het Amerikaanse model onvermijdelijk de wereld zou overnemen.
Is dat het? Werd de ineenstorting van het herrezen Rusland gewoon in deze geest gezien? Een gemakkelijke overwinning, met als gevolg een nieuwe extatische triomf? Was dit zo vanzelfsprekend voor deze “ware gelovigen”, dat zij niet eens de moeite namen om grondig onderzoek te doen?
Waarom werd dit “ontkenningsnarratief” zo overtuigend voor zoveel Europeanen en Amerikanen? Waarom geloofden zovelen de overduidelijke PR-verhalen van Oekraïne? Vlahos en Macgregor vonden dit zowel een raadsel als een zorgwekkende tekortkoming in de rationele westerse besluitvorming. En een die aanzienlijk heeft bijgedragen aan het toenemende disfunctioneren van het Amerikaanse leger.
De twee gesprekspartners waren sterk gericht op het PR-aspect (op een gegeven moment had Oekraïne niet minder dan 150 PR-instellingen die namens het land werkten). Maar we zitten vandaag in een ander balspel.
PR en Orwells Ministerie van Waarheid zijn passé. Voorbij. Weg.
“De mentale eenheid van menigten”
“Ik ben geen media-adviseur,” zegt Nevo Cohen, de adviseur die door Israël’s nieuwe minister van Nationale Veiligheid, Ben-Gvir, wordt gecrediteerd voor zijn extreem-rechtse overwinning in de recente Israëlische verkiezingen; “Ik ben een strategisch adviseur … Ooit was het mogelijk om campagnes te winnen als PR-persoon. Tegenwoordig is dat niet goed genoeg … De media zijn een belangrijk instrument in de gereedschapskist van de campagnemanager, maar ik houd me bezig met het massabewustzijn, en dat is een heel ander arsenaal aan instrumenten. Je merkt gemakkelijk dat een verkiezingscampagne wordt geleid door iemand uit de reclamewereld”. (Nadruk toegevoegd.)
Vlahos en Macgregor analyseerden de onverklaarbare scheiding tussen twee oorlogsrealiteiten die elkaar op geen enkel punt raakten. Echter, professor klinische psychologie aan de Universiteit Gent, Mattias Desmet, heeft de ongelijkheidskwestie benaderd vanuit een psychologisch perspectief.
Op een mooie ochtend in november 2017 werd professor Desmet, tijdens een verblijf in het vakantiehuis van een vriend in de Ardennen, gegrepen door een plotse intuïtie: “[…] Ik werd gegrepen door het tastbare en acute besef van een nieuw totalitarisme dat zijn kiem had achtergelaten en het weefsel van de samenleving had doen verstijven”. Zijn observaties na drie jaar onderzoek brachten hem ertoe zijn boek The Psychology of Totalitarianism te schrijven.
Velen hebben over het onderwerp totalitarisme geschreven – van Hannah Arendt tot Gustav Le Bon (onder andere) – maar Desmet’s aanpak verschilde in die zin dat hij de psychologische achtergrond van de massale ontkenning van vanzelfsprekendheden (door wetenschappers en deskundigen, net zo goed als iedereen) wilde verklaren.
Hij identificeerde bepaalde “primitieve psychologische mechanismen” die aanwezig moesten zijn opdat een verspreid narratief zich zou ontwikkelen tot een verraderlijke “massavorming” die het ethisch zelfbewustzijn van een individu vernietigt en hem berooft van zijn vermogen om kritisch te denken.
De belangrijkste voorwaarde was dat er een deel van de bevolking was dat geen gemeenschapsbanden of betekenis in zijn leven had, en dat het verder geteisterd werd door “vrij zwevende angst en ontevredenheid”, die neigen naar agressiviteit (d.w.z. door gegeneraliseerde gevoelens dat “het systeem” en de economie oneerlijk “opgetuigd” zijn, tegen hen).
In wezen trekken massabewegingen dus mensen aan omdat ze hoop lijken te bieden aan eenzame en disfunctionele wezens.
In deze mentale toestand kan een narratief worden “opgenomen”, dat een bepaalde oorzaak suggereert voor de vrij zwevende angst – en een middel om die aan te pakken (zoals “Rusland bedreigt ons mondiale voordeel, onze identiteit en waarden, en als het wordt vernietigd, zullen het oude systeem en de oude waarden zichzelf herstellen”).
Het verklarende narratief geeft een onmiddellijk gevoel van verbondenheid en van het bieden van betrokkenheid bij een “heroïsch project”; betekenis wordt dus hersteld, zelfs als die betekenis absurd is, in relatie tot de werkelijkheid. Het gevoel van verbondenheid is verwant aan wat zich voordoet in de menigtepsychologie. Volgens Gustave Le Bon verdwijnt in de ziel van menigten “de bewuste persoonlijkheid” (True Believer, 2013); individualiteit vervaagt en wordt geabsorbeerd door “de mentale eenheid van de menigte” – uiteindelijk lijkend op een “bijeenkomst van imbecielen” die in staat is tot de “meest bloeddorstige daden”.
Maar misschien wel het meest verontrustend is dat Eric Hoffer een ander soort individu ontdekte dat zich aangetrokken voelt tot massabewegingen. “Wat Eric Hoffer ontdekte, en wat vaak over het hoofd is gezien door veel sociologen en zeker door het grote publiek, is dat massabewegingen aantrekken wat wij nu de psychopathische persoonlijkheid noemen – in wezen roofdieren: individuen die tevreden zijn met het veroorzaken van grote schade, die misschien zelfs sadistisch zijn, en toch niet de minste moeite hebben met wat ze doen”.
Massabewegingen die oorlog als deel van hun oplossing zien, trekken psychopaten aan en hebben ze zelfs nodig. Paradoxaal genoeg levert de bereidheid om de vernietiging (van bijvoorbeeld alle Russen) te wensen, meer respect op van geloofsgenoten, en hangt samen met een ander paradoxaal element: Wat de massale vormingsbewegingen bindt, is de noodzaak om offers te brengen (d.w.z. in de klimaatveranderingsbeweging, het offer van industrialisatie, reizen, levensstijlen, fossiele brandstoffen – en economisch welzijn).
“Het Angst-programma, nu een geaccepteerd onderdeel van het arsenaal van de democratische politiek”
Gustav Le Bon merkte op hoe dergelijke massale formaties werden uitgebuit door de autoriteiten, die angst gebruikten om naleving af te dwingen. En deze week waarschuwt Janet Daley in The Telegraph:
“De kritische les die onuitwisbaar is opgenomen door mensen met macht en degenen die hen adviseren, is dat angst werkt. Er is, zo blijkt, bijna niets dat een bevolking niet zal opofferen als ze systematisch en onophoudelijk bang wordt gemaakt.
Het Covid-fenomeen vormde een onschatbare training in publieke mind-control technieken: de formule werd verfijnd – met behulp van geavanceerde reclame en opinievormend advies – tot een verbazingwekkend succesvolle mix van massale angst (je leven is in gevaar) en morele dwang (je brengt het leven van anderen in gevaar).
Maar het was niet alleen de eindeloze herhaling van die boodschap die de bijna universele en vrij onverwachte naleving bewerkstelligde. Het was de uitgebreide onderdrukking van afwijkende meningen, zelfs als die afkomstig waren van deskundige bronnen – en het verbod op argumenten, zelfs als die gepaard gingen met tegenbewijs – die het echt voor elkaar kreeg.
Als de wetten van het land niet toestaan dat u dergelijke afwijkende meningen allemaal uitroeit, kunt u eenvoudigweg een lawine van afkeuring en diskrediet orkestreren over degenen die deze meningen uiten, zodat hun professionele reputatie wordt ondermijnd. Maar dat is de strijd van gisteren. Covid – als historische gebeurtenis – is voorbij. Laten we het hebben over hoe het Angst-programma, dat nu een geaccepteerd onderdeel is van het arsenaal van de democratische politiek, in het heden en de toekomst waarschijnlijk zal werken. Er wordt namelijk een opmerkelijk gelijkaardig model van angst plus morele chantage toegepast op de kwestie van de klimaatverandering. Opmerking: deze opmerkingen hebben geen betrekking op de vraag of er al dan niet sprake is van een echte “klimaatcrisis”. Wat ik [eerder] wil onderzoeken is hoe het beleid dat wordt geformuleerd om de crisis aan te pakken, wordt vormgegeven…”
Ook in het geval van Oekraïne kunnen we duidelijk herkennen dat het Westen deze instrumenten juist inzet.
Zullen deze “instrumenten van het massabewustzijn” de “gouden miljard” hun psychopathische overwinning op de mensheid bezorgen?
Kijk om u heen: de tektonische platen van geopolitiek en geofinanciën zijn aan het verschuiven – ze verschuiven radicaal weg van een steeds zwakker wordend Westen. Dit zijn structurele (mechanische krachten van fysieke dynamiek) waarop de instrumenten van het massabewustzijn uiteindelijk slechts een beperkte invloed hebben. Moskou begrijpt deze verschuivingen goed – en weet ze te versterken.
Ik wil de satans 2 zien. En vooral naar washington en brussel
Wordt tijd dat we VS en VK DUMPEN en een verbond sluiten met Rusland. Lijkt me veel gezonder!
A Step by Step Guide on How to STOP Reincarnating
https://www.bitchute.com/video/tNHseonvB78r/
oeps.. verkeerde topic :red: