Lenin definieerde communisme beroemd als Sovjetmacht plus elektrificatie van het hele land. Met andere woorden, het ideologische project van de opbouw van het communisme werd aangevuld met het technocratische project van elektrificatie, waarbij dit laatste een belangrijke bron van legitimiteit was voor het nieuwe regime, schrijft Henry Johnston.
De huidige Europese Unie is bezig met haar eigen uitgebreide elektrificatieproject – de energietransitie – dat zich op dezelfde manier beweegt op een terrein waar ideologie en technocratie elkaar ontmoeten en dat de legitimiteit onderstreept.
Toch is er het afgelopen jaar iets grondig misgegaan en heeft zich in heel Europa een reactie verspreid tegen de klimaatagenda en de technocratische uitvoerders ervan. De energiecrisis – in plaats van het continent verder te katapulteren op de weg naar een koolstofneutrale toekomst, zoals had gemoeten – heeft duidelijk gemaakt hoe ongrijpbaar het doel is, nu Europa zich in allerlei bochten heeft gewrongen om dure LNG-deals te sluiten en zelfs kolencentrales weer op te starten. Boeren die ontevreden zijn over het EU-beleid dat ze als verwoestend beschouwen voor hun levensonderhoud mopperen al jaren, maar recentelijk hebben hun protesten een crescendo bereikt en politiek gewicht gekregen. Ondertussen winnen rechtse en extreemrechtse partijen met de dag terrein. De levensstandaard daalt en de industrie sluit of verhuist naar elders.
Onvrede met verstikkende bureaucratie en regelgeving is wijdverbreid. Een recente enquête onder Duitse kleine en middelgrote bedrijven heeft een enorme verschuiving in het sentiment tegen de EU geregistreerd. Dit is vooral verontrustend omdat de zogenaamde Duitse middenstand tot de sterkste steunpilaren voor Europese integratie behoorde.
Wat Europa bezighoudt is dieper dan een politieke crisis – het nadert wat we een legitimiteitscrisis voor de heersende elite kunnen noemen. Dit kan worden gezien als een metafysische gebeurtenis die voorafgaat aan een politieke omwenteling, waarbij de laatste slechts de bevestiging is dat een dergelijke crisis heeft plaatsgevonden. Legitimiteit is natuurlijk een nogal vaag begrip en het is moeilijk objectief te meten.
Heersende klassen hebben door de geschiedenis heen altijd verschillende claims over hun eigen legitimiteit naar voren gebracht, zonder welke een stabiele politieke orde onmogelijk is. Bij het volgen van de contouren van de huidige crisis is het belangrijk om vast te stellen wat precies de claims zijn die de technocratische elite van Europa naar voren heeft gebracht en hoe ze steeds moeilijker te geloven zijn.
Ogenschijnlijk heeft de heersende elite van de EU de groene transitie als bestaansreden gekozen. Ze beweren dat ze het mandaat, de visie en de competentie hebben om dit tot een goed einde te brengen en ze hebben duidelijke doelen gesteld om hun succes te meten.
De belangrijkste doelen en data zijn bekend: tegen 2030 de uitstoot van broeikasgassen met 55% verminderen en tegen 2050 klimaatneutraal zijn. Er zijn nog veel meer secundaire doelen. Maar de doelen zelf, die vrijwel zeker ongrijpbaar zullen blijken, zijn eigenlijk niet waar Europa’s technocratie haar geloofwaardigheid op heeft ingezet, en het falen om ze te bereiken zal niet haar ondergang blijken. Wat wordt beloofd in de energietransitie ligt ergens naast de koolstofreductie en de geleidelijke afschaffing van fossiele brandstoffen. Het is een visie van groei en welvaart, verpakt in een dieper verhaal met een quasi-religieuze betekenis, en een technocratisch pad om dat te bereiken. Het is deels een belofte van welvaart zelf, deels een verhaal over die welvaart en deels een geloof in de kracht van de gezalfde managersklasse om die welvaart te bereiken.
De Green Deal van de EU is een ambitieus en verstrekkend programma dat op vele niveaus kan worden ontleed. Het zal zeker de geschiedenis ingaan als een cultureel artefact van ons tijdperk. Wat echter ondergewaardeerd wordt, is de mate waarin de Green Deal is gekoppeld aan die noties van groei en welvaart, zij het natuurlijk met een glimmende groene glans. In het discours rond het initiatief worden woorden als “uitstoot” en “duurzame energiebronnen” afgewisseld met ideeën over een “welvarende samenleving”, een “concurrerende economie” en een “banenbonanza.” Bij de lancering van de Green Deal noemde de voorzitter van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen, het programma “onze nieuwe groeistrategie – een strategie voor groei die meer teruggeeft dan wegneemt.”
Het persbericht van de Commissie waarin de Green Deal wordt aangekondigd – wat neerkomt op een geloofsbelijdenis – bevat een verrassende tegenstelling. Klimaatverandering en aantasting van het milieu, zo wordt ons verteld, “vormen een existentiële bedreiging voor Europa en de wereld.” Een grimmiger beschrijving van een apocalyptische crisis kan niet worden geformuleerd. Maar de oplossing, die is geformuleerd in het typische bedrijfsjargon van onze tijd, maakt duidelijk waar de visie echt over gaat: “om deze uitdaging te overwinnen” – het is nu slechts een uitdaging – “heeft Europa een nieuwe groeistrategie nodig die de Unie omvormt tot een moderne, hulpbronnenefficiënte en concurrerende economie… waar economische groei is losgekoppeld van het gebruik van hulpbronnen en waar niemand en geen plaats achterblijft.” Dit is de toekomst die de technocratische klasse van Europa heeft beloofd, en zij zal leven en sterven bij deze belofte.
Met andere woorden, klimaatdoelen worden gesteld en onvermijdelijk niet gehaald, maar het vooruitzicht om ze niet te halen vormt nauwelijks een bedreiging voor de legitimiteit van de EU-technocratie: de EU is heel transparant geweest over het niet halen van doelen, omdat dit alleen maar betekent dat de inspanningen moeten worden verdubbeld, de regelgeving moet worden aangescherpt en er meer middelen aan de zaak moeten worden besteed. Het meest recente monitoringrapport van het Europees Milieuagentschap geeft grif toe dat de meeste groene doelstellingen voor 2030 waarschijnlijk niet gehaald zullen worden.
Maar het is een heel ander verhaal als de EU niet moderner wordt, maar juist minder, omdat innovatie achterblijft. En in plaats van efficiënter met hulpbronnen om te gaan, drastisch te veel gaat betalen voor dezelfde niet-groene energiebronnen en zelfs terugkeert naar steenkool. Of wanneer de economie eerder aan concurrentiekracht verliest dan wint en veel bedrijven gewoon hun biezen pakken en naar het buitenland verhuizen. En wat gebeurt er als Europa zelf achterblijft?
Een van de implicaties van de groene transitie die in wezen wordt gezien als een behoud van het huidige economische systeem, maar dan neergekwakt op een nieuw, duurzaam fundament, is dat alle huidige regels nog steeds van toepassing moeten zijn: die voor investeringen, economische levensvatbaarheid en winst. Hoezeer sommigen in de marge van de klimaatbeweging ook verlangen naar de invoering van een systeemontmantelend ‘eco-leninisme’, om een term te gebruiken die gemunt is door de radicale activist Andreas Malm, het officiële verhaal van de EU is stevig verankerd in het neoliberale kader.
En dit brengt ons bij de volgende grote misvatting van de energietransitie: dat er geen wisselwerking is tussen groen investeren en geld verdienen en dat een groot deel van de groene transitie zeer winstgevend gefinancierd zou kunnen worden door de particuliere sector. Naarmate er meer geld naar groene projecten vloeide, zo was de gedachte, zouden die bedrijven een grote vlucht nemen en hun niet-groene tegenhangers achterlaten die wegkwijnen en geen kapitaal meer hebben.
En in feite is er veel nadruk gelegd op het aanboren van de wereld van institutioneel beheerd geld. Volgens schattingen van de EU zelf is er van 2021 tot 2030 jaarlijks ongeveer 400 miljard euro nodig en in de decennia daarna tot 2050 520-575 miljard euro per jaar. Aangezien de EU dat bedrag niet kan opbrengen, is het idee geweest om zwaar te leunen op de particuliere en financiële sector, waarbij publieke middelen worden gebruikt om projecten winstgevend te maken voor investeerders.
Een tijdje leek het erop dat de zaken in de richting gingen van een fusie van groen beleid en kapitalistische winsten. Toen Ford een elektrische Mustang en pick-up lanceerde, steeg zijn marktwaarde voor het eerst naar meer dan 100 miljard dollar. Een portefeuille die The Economist medio 2021 samenstelde met aandelen die zouden profiteren van de energietransitie, verdubbelde het rendement van de S&P 500 over een periode van anderhalf jaar. Groene aandelen, voorheen het domein van duurzame nichefondsen, braken door naar de bredere markt en begonnen instromen te ontvangen van conventionele fondsen. Beleggers begonnen onvermijdelijk vergelijkingen te trekken tussen schone energie vandaag de dag en technologie rond de millenniumwisseling wat betreft het marktveranderende potentieel.
Ondertussen verschenen er verschillende groene special purpose acquisition vehicles (SPACs). SPAC’s zijn een nieuwe manier voor kleinere bedrijven om een beursnotering te krijgen zonder een beursgang te hoeven doen, hoewel ze onlosmakelijk verbonden zijn met het nu vervlogen tijdperk van lage rentetarieven en overvloedig en goedkoop kapitaal, toen investeerders op zoek waren naar blootstelling aan zoveel mogelijk kleine potentiële bedrijven in de hoop de jackpot te winnen met de volgende Tesla. Ondertussen haalden bedrijven die volledig afhankelijk waren van overheidssubsidies met onbewezen technologie geld op.
Er ontstond een gevoel dat vrijwel elk goed gepromoot bedrijf dat aansloot bij de heersende tijdgeest kapitaal kon ophalen, en trendy politieke bedrijven des te meer. In feite was de impliciete, onuitgesproken verwachting dat in de wereld van de lage rente, ondernemingen die door de Westerse elite werden gesteund, misschien geen zekere gok waren, maar in ieder geval aantrekkelijker dan ze anders zouden zijn.
Helaas was deze wereld niet voorbestemd om te blijven bestaan. De stijgende inflatie en de scherpe stijging van de rente om die te bestrijden, in combinatie met de energiecrisis in 2022, blies een koude en dreigende wind door de hausse van groene investeringen en maakte duidelijk dat veel ervan een rage was. De S&P Global Clean Energy Index daalde in 2023 met meer dan 20%. ESG-fondsen in de VS hebben in de laatste drie maanden van 2023 netto meer dan $ 5 miljard verloren, terwijl Europa een enorme daling zag in het tempo van de instroom. De Deense offshore windontwikkelaar Orsted, een van de lievelingen in de hernieuwbare energiesector, annuleerde twee Amerikaanse projecten en zag zijn aandelenkoers met 75% kelderen sinds het hoogtepunt in 2021. Na enkele jaren te zijn gedaald, begonnen de kosten van wind- en zonne-energie te stijgen.
Misschien wel het meest symbolisch is dat Climate Action 100+, ’s werelds grootste initiatief voor investeerders in klimaatverandering, onlangs een golf van desinvesteringen op hoog niveau heeft gezien. In slechts een paar dagen tijd trokken JPMorgan Asset Management, State Street en Pimco zich terug, terwijl BlackRock zijn lidmaatschap verplaatste naar zijn veel kleinere internationale activiteiten in wat een duidelijke neerwaartse bijstelling is.
Er worden veel redenen genoemd voor de stappen, maar waar BlackRock zijn beslissing aan toeschrijft, komt waarschijnlijk het dichtst bij de waarheid: het potentiële conflict tussen het doel van Climate Action 100+ om bedrijven te laten decarboniseren en zijn eigen fiduciaire plicht tegenover klanten om prioriteit te geven aan rendement. Met andere woorden, de groene economie en geld verdienen gaan toch niet zo goed samen.
Het afgelopen jaar heeft de realiteit blootgelegd dat de energietransitie niet zal worden aangedreven door een golf van particuliere investeringen. Dat legt de verantwoordelijkheid bij de beleidsmakers, die de nodige maatregelen zullen moeten opleggen in plaats van te hopen dat de markt ze uit zichzelf oplevert. En inderdaad, wat we hebben gezien is dat EU-instellingen en Europese regeringen zware uitvoerende maatregelen hebben gebruikt om klimaatbeleid door te drukken, getemperd door sporadische en aarzelende concessies aan boeren en andere kiezers. In die zin heeft de technocratie van de EU zich overgegeven aan haar ergste impulsen: een hang naar ingewikkelde en allesomvattende regulering en classificatie die bijna een groene reïncarnatie lijkt te zijn van de verbijsterende complexiteit van de laatmiddeleeuwse scholastiek die elk aspect van de wereld wilde codificeren en ordenen in overeenstemming met de christelijke theologie.
En hier cirkelen we terug naar de kwestie van legitimiteit. De realiteit is bijna het spiegelbeeld geworden van wat de “nieuwe groeistrategie” van de Europese Commissie voorschrijft. Het continent deïndustrialiseert en stort zich halsoverkop in een diepe economische neergang, maar Europa’s heersende klasse heeft haar legitimiteit precies op het tegenovergestelde ingezet: een krachtige visie van welvaart.
Veelzeggend is dat in 2023 de Duitse CO2-uitstoot in slechts één jaar tijd met maar liefst 10% is gedaald. Voor degenen die overtuigd zijn van de “existentiële bedreiging voor Europa en de wereld” van klimaatverandering, had dit cijfer gevierd moeten worden, ongeacht hoe het werd bereikt. Maar omdat de reductie niet te danken was aan stappen in de richting van een “moderne en concurrerende economie,” maar juist aan het tegenovergestelde – fabrieken die hun deuren sloten – werd het niet met gejuich maar met schaamte ontvangen. Dit is niet de manier waarop CO2-reducties zouden moeten plaatsvinden en het is de reden waarom de heersende elite van Europa voor een diepere crisis staat.
Regimes waarvan de legitimiteit is aangetast, maar die desondanks doorgaan met impopulaire maatregelen en opdringerige regelgeving, komen in een zeer gevaarlijke situatie terecht. De ervaren Europese analist Wolfgang Munchau gelooft dat de hyperactieve fase van de groene agenda zal eindigen met de Europese verkiezingen in juni en dat een deel ervan misschien zelfs in zijn achteruit zal gaan. Dit kan waar zijn en als dat zo is, zou het een verstandig politiek compromis zijn dat een acutere crisis kan voorkomen. Maar het zou een diepe terugtocht betekenen en het zal de verloren legitimiteit niet herstellen.
Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Ursula von der Leyen heeft zichzelf zojuist een ‘Wereldvrede en Vrijheid’-onderscheiding gegeven
Ik las een reactie op NFN die jullie zal aanspreken.
De meest angstaanjagende kracht voor de dood komt van de mannen die met rust gelaten wilden worden.
Ze proberen, hun hele leven, hun eigen zaken te regelen en te zorgen voor zichzelf en degenen van wie ze houden. Ze weerstaan elke impuls om terug te vechten, omdat ze weten dat daaruit een onafwendbare en permanente verandering van het leven zal voortkomen.
Zij weten dat op het moment dat zij terugvechten, de levens zoals ze die hebben geleefd, voorbij zijn.
Op het moment dat de mannen die met rust gelaten wilden worden, worden gedwongen om terug te vechten, wordt dat een vorm van zelfmoord. Ze vermoorden letterlijk wie zij vroeger waren.
Dat is de reden waarom deze mannen, die met rust gelaten wilden worden, wanneer ze gedwongen worden geweld te gebruiken, met ongenadige wraak vechten tegen degenen die hun vroegere levens hebben verwoest.
Ze vechten met rauwe haat en een gedrevenheid die niet kan worden doorgrond door degenen die alleen maar spelletjes spelen van politiek en terreur. Ware terreur zal aan de deur van deze mensen komen, en ze zullen schreeuwen en smeken om genade. Maar het zal aan dovemansoren gericht zijn bij de mannen die gewoon met rust gelaten wilden worden.
Reageerder: Auteur onbekend
Perfect het Jodendom beschreven… maar dat was waarschijnlijk de bedoeling wel hé…😁👍
Mooi stuk, dat zijn dus de 20% die zonder verwonding de CV jaren hebben overleeft en het nu enorm beu zijn met al dat andere gezeik waar ze doorheen kijken.
Sommigen zullen zich terug trekken mits financieel haalbaar en als er aan de deur geklopt wordt zullen de belletje trekkers met de voeten vooruit de locatie verlaten.
‘Met de voeten vooruit…’
Mooi omschreven. 🙂
Je moet het ze nageven, links heeft de kleine man als propagandamateriaal de vuilnisbak in gegooid en met de groene zwendel groot succes geboekt. Zelfs zoveel succes dat grote bedrijven en instellingen ingezien hebben hier nog meer uit te halen valt, financieel dan. Bedrijven willen alleen geld verdienen en niet “de aarde redden”. Weten ze donders goed bij links, het gaat ze gewoon om macht, ordinaire macht, ten koste van de kleine man waar ze z.g. altijd voor opgekomen zijn. Rechts ging het altijd om de centen, links is een ander verhaal. Dat hebben Lenin en Stalin al lang geleden duidelijk gemaakt, we hebben met tuig te maken.
Ik vind het verhaal duidelijk en in lijnen compleet.
Wat ik mis in het verhaal is dat de groene investeringen nooit rendabel hoefden te zijn, omdat geld sowieso wordt overschat en afgeschaft.
Idem de oorlogsfinancieringen, oneindige bedragen voor nul rendement.
Volgens mij is het plan om ons proletariaat arm en berooid achter te laten.
Met een niet meer werkende samenleving en dus ook economie.
Deze chaos wordt dan gebruikt voor de verdere ontvolking agenda.
En wat betreft de stormen van protest, bijvoorbeeld bij de boeren, hebben alleen maar gezorgd voor uitstel van de plannen.
Het enige wat helpt is, alles (desnoods met geweld) opruimen.
Ik zie geen hobbels voor de criminele organisaties op het moment.
toch zal de wal het schip keren, vroeger of later, het is al zo dat de staat totalitair is en al mensen rechten schend. We weten allen hoe dat gaat aflopen. Het communisme is zo ook gevallen, daarom stemmen veel voormalig oost blok landen rechts, die weten wat communisme inhoudt.
Dat heeft daar wel meer dan 80 jaar geheerst…
Klimaatverandering en aantasting van het milieu, zo wordt ons verteld, “vormen een existentiële bedreiging voor Europa en de wereld.
Niet waar, klimaatverandering bestaat alleen maar bij die drammers die op deze manier zo veel mogelijk geld uit onze zakken te halen, terwijl ze met die onzin, ook het voedsel drinkwater en uiteindelijk ons leven hebben genomen. waarbij publieke middelen worden gebruikt om projecten winstgevend te maken voor investeerders. Kijk uit met uw spaargeld, Als je deze zin verstaat wil dat bij mij zeggen dat ze ONS geld gaan gebruiken, voor dingen die WIJ NIET willen, ze pakken het gewoon van je af met het excuses dat het is om de planeet te redden, terwijl ze niet anders doen dan VERNIETIGGEN.