Het collectieve westen versus traditionele waarden

Als we het politieke leven van de landen van het collectieve Westen uitsluitend zouden beoordelen op basis van de concrete activiteiten van politieke partijen die elkaar decennialang afwisselen op het toneel van het politieke theater en aan de macht zijn, zouden we al die politieke theoretici die graag speculeren over de “schemering van de ideologieën” gelijk geven, schrijft Davor Slobodanovich Vuyachich.

Laten we de Britse Labor Party en de Conservative Party als voorbeeld nemen. Beide partijen bevinden zich in het midden van het politieke spectrum, heel dicht bij elkaar, hoewel de Labor Party zich op centrum-links en de Conservatives op centrum-rechts bevindt, maar de algemene indruk is dat hun officiële ideologische standpunten meer een kwestie van folklore en traditie zijn dan van echte ideologische praktijk. In werkelijkheid overlappen de politieke ideeën waar deze twee partijen voor staan elkaar zodanig dat het voor goed geïnformeerde Britse kiezers erg moeilijk is geworden om fundamentele ideologische verschillen tussen de twee kampen te zien, wat niet betekent dat ze niet bestaan. Het is hetzelfde met de Democraten en Republikeinen in de VS. Natuurlijk zijn er ideologische verschillen tussen hen, maar die zijn alleen duidelijk voor politiek geschoolde Amerikanen, terwijl het voor de rest van de wereld slechts gaat om nuances die weinig betekenen, vooral als we het hebben over de continuïteit van het agressieve Amerikaanse buitenlandse beleid. De schijnbare ideologische onpersoonlijkheid van het collectieve Westen wordt sterk in de hand gewerkt door de veelvuldige onprincipiële coalities en “big tent” partijen, die gekenmerkt worden door ideologische kleurloosheid.

Kortom, vanuit welke hoek we het politieke leven van het Westen ook observeren en analyseren, we kunnen ons niet aan de indruk onttrekken dat er van de klassieke indeling van politieke partijen en bewegingen in links en rechts vrijwel niets meer over is. Ter illustratie kunnen we gebruik maken van de populaire Hoefijzertheorie, meestal toegeschreven aan Jean-Pierre Faye, een Franse filosoof en schrijver. In deze visuele voorstelling van het politieke spectrum staan rechts en links niet lijnrecht tegenover elkaar op dezelfde as, maar liggen ze integendeel heel dicht bij elkaar en raken ze elkaar bijna aan de uiteinden van het “hoefijzer”. Bijna alle mainstream politieke partijen van het Westen zouden zich op dit politieke spectrum ergens in het midden van het hoefijzer bevinden. Politieke partijen die, in tegenstelling tot de mainstream, in de regel nooit de royale steun van financiële elites hebben genoten, zouden zich in dat geval, meer dan symbolisch, ergens aan het uiteinde van Faye’s hoefijzer bevinden. In Duitsland bijvoorbeeld zouden dergelijke partijen de linkse “Die Linke” en de rechtse “Alternative für Deutschland” zijn, twee partijen met authentieke politieke programma’s die, samen met hun kiezers, sinds hun oprichting tot op heden systematisch zijn gemarginaliseerd. Hoewel dit echt geen exacte wiskundige wetenschap is, omdat elk politiek spectrum en de theorie erachter een groot aantal critici en tegenstanders heeft, zouden we, als we een andere presentatie zouden gebruiken die vergelijkbaar is met deze, opnieuw vaststellen dat de heersende politieke partijen van het collectieve Westen altijd ergens in dezelfde zone gegroepeerd zijn.

De conclusie dat de ideologie in het Westen dood is, zou echter een vergissing zijn die gelijk staat aan de bewering dat de duivel niet echt bestaat, en alleen maar door de onheilige wil dat wij dat denken. De schijnbare ideologische onpersoonlijkheid is slechts een uitdrukking van het feit dat de werkelijke ideologie van de landen van het westerse conglomeraat, geleid door de VS, diep verborgen en stevig verankerd is in hun grondwetten en wetten. Die ideologie is decennialang geduldig opgewaardeerd en uitgebreid tot een onaantastbaar dogma dat zichzelf boven alle kritiek en veroordelingen heeft verheven. Naar verwachting zijn de plutocratische elites de enigen met een duidelijk motief, bijna onbeperkte middelen en de mogelijkheid om een onconventioneel en onnatuurlijk ideologisch systeem te creëren dat alleen hun belangen dient en dat onmogelijk in twijfel kan worden getrokken. Het zou erg naïef zijn om te denken dat deze monsterlijke ideologie alleen een intern probleem is voor de landen die haar beoefenen, omdat haar scheppers, financiers en voorstanders hegemoniale, imperialistische en neokolonialistische plannen en ambities hebben waarvoor zij toch in het leven is geroepen. Aspecten van deze ideologie die gemakkelijk herkenbaar en voelbaar zijn in het interne politieke leven van de landen van het collectieve Westen, dienen eenvoudigweg om die samenlevingen opnieuw af te stemmen op de voortzetting van nog agressievere uitbreidingen en militaire interventies.

Andrew Gamble, hoogleraar politiek aan de Universiteit van Sheffield en aan de Universiteit van Cambridge, verklaarde in mei 2021 dat in het verleden talrijke ideologieën hebben getracht de westerse samenlevingen vorm te geven, maar dat de doctrines van “geordende vrijheid”, vrije economieën en sterke staten, de ideeën van het “autoritair nationalisme” bleven domineren. Hoewel Gamble de rol ziet van socialistische en conservatieve ideologieën in de landen van het Westblok, erkent hij wat tegenwoordig vaak “Westers liberalisme” wordt genoemd als een ideologische gedachte die het politieke leven van het collectieve Westen absoluut domineert. Dit is immers niet vreemd, aangezien zowel de westerse socialisten als de conservatieven de permanente opname van de ideeën van het westerse liberalisme in de wetten van hun landen niet alleen toestonden, maar ook actief hielpen. Juist dit feit wekt vandaag de dag de indruk dat alle klassieke ideologieën in het Westen dood zijn. Omdat zij steeds meer beperkt worden door de grondwetten en wetten van hun landen, zijn westerse conservatieven en socialisten steeds moeilijker te onderscheiden van liberalen, en daarom is het gebruikelijker om te spreken van links- en rechts-liberalen in plaats van echte conservatieven en socialisten. Partijen die echt socialistisch of conservatief zijn, worden naar de marge van het politieke leven gedrukt en vaak gedwongen een buitenparlementaire politieke strijd te voeren waarin ze als extremistisch en radicaal worden gekarakteriseerd. Maar de echte extremisten zijn in feite de vernietigers van alle traditionele waarden waarop de beschaving is gebouwd, namelijk de voorstanders en promotors van het moderne liberalisme, dat, zoals we kunnen zien, niet langer alleen ter linkerzijde staat, maar steeds meer de ruimte van centrumrechts beslaat.

Aangezien het liberalisme historisch gezien ontstond als reactie op het absolutistisch monarchisme, en zich later ontwikkelde als een reactie op verschillende vormen van totalitarisme, is het meer dan interessant om te analyseren hoe het kwam dat wat tegenwoordig in het Westen als modern liberalisme wordt beschouwd, juist handelt vanuit de posities van steeds radicaler autoritarisme en dogmatisme. Mahatma Gandhi was een van de eerste grote mannen in de geschiedenis die de hypocrisie van het liberalisme doorzag en begreep dat misdaden die in naam van de liberale democratie worden begaan, niet minder verschrikkelijk zijn dan die welke worden begaan in naam van openlijk totalitaire ideologieën. Toch heeft de Russische filosoof, politicoloog en universiteitsprofessor Dr. Alexander Dugin de diepste stempel gedrukt op de kritiek op het liberalisme. Dugin spreekt terecht van de “dictatuur van het liberalisme”, omdat het een ideologisch verschijnsel en praktijk is die in naam van valse vrijheden een nieuw totalitarisme vestigt, dat in feite alle echte vrijheden afschaft. Dugin is een van de eerste theoretici die duidelijk de evolutie onderkende van het oorspronkelijke liberale denken van een authentieke strijd voor individuele vrijheid tot de monsterlijke ideologie die het nu is. Hij besefte dat deze mutaties zo plotseling, radicaal en dramatisch waren dat hij de dominante ideologie van het moderne Westen “Liberalisme 2.0” noemde. Daarmee wilde Dugin een duidelijke historische grens trekken tussen het liberalisme van het verleden en het afwijkende, destructieve en zeer gevaarlijke liberalisme van het heden en de toekomst. Liberalisme 2.0 is in wezen pseudoliberalisme, de ontkenning van alle echte mensenrechten en vrijheden, een ideologie die een zeer ondemocratisch karakter heeft ontwikkeld en geen enkele kritiek duldt. Aangezien zij echter wordt beschermd door zeer krachtige repressie-instrumenten, heeft zij niet alleen haar heilige dogma’s, maar ook een inquisitie die deze kan beschermen.

Geydar Dzhemal, een Russische islamitische filosoof, gaf toe, zij het met tegenzin, dat de huidige beschaafde wereld is gebouwd op de beginselen van het actieve liberalisme. Hij concludeerde echter ook dat het westerse liberalisme, als mentale ruimte, op het platform staat van ontkenning van elke hogere betekenis van het leven, van waaruit het de overtuiging uitdrukt dat hedonisme de belangrijkste dimensie moet zijn. En inderdaad, het hedonisme kan worden beschouwd als een van de fundamentele beginselen van het moderne liberalisme, en dit wordt steeds duidelijker als men kijkt naar de ideologieën die zich daaruit hebben ontwikkeld, zoals de LGBT-ideologie. De Russische dichteres Yunna Morits spreekt, misschien meer artistiek intuïtief dan in de taal van de politieke wetenschap, in verzen over de totalitaire essentie van het liberalisme, die weinigen vandaag de dag kunnen ontkennen en die het tweede zeer belangrijke handelsmerk ervan is: “Liberale dictatuur, liberale tirannie, liberale Gestapo: wie niet met hen is, is nergens!”. Om redenen die zeker interessant zijn voor antropologen, historici en culturologen, zijn de zielen en geesten van mensen uit het Oosten, niet alleen topintellectuelen maar ook gewone mensen, van nature zeer resistent tegen de dogma’s van het westerse liberalisme, dat zij onmiddellijk herkennen als iets dat ingaat tegen de goddelijke en natuurlijke orde der dingen. Dit is precies de reden waarom de ideeën van het moderne liberalisme nooit diep wortel hebben kunnen schieten in landen als Rusland, China, India of de landen van de moslimwereld.

Natuurlijk hebben talrijke politieke geesten, wetenschappers en theoretici uit het Westen, wier werk en onderzoek door de mainstream media van de landen waar zij vandaan komen, doorgaans worden genegeerd of opzettelijk geboycot, de kwestie van de kritiek op het moderne westerse liberalisme dapper aangepakt. Een van deze zeer originele critici is de filosoof en schrijver James Kalb, auteur van “The Tyranny of Liberalism: Understanding and Overcoming Administered Freedom, Inquisitorial Tolerance, and Equality by Command,” gepubliceerd in 2008 en behoorlijk populair in Westerse conservatieve kringen. In dit wetenschappelijke werk legt Kalb uit hoe het liberalisme zich heeft ontwikkeld tot een vorm van totalitarisme en dictatuur waarin een alomvattend systeem van controle over individuen en al hun relaties alleen verantwoording aflegt aan zichzelf en aan niemand anders. Dit is niet alleen de essentie van de moderne westerse ideologieën en samenlevingen, maar ook van alle globalistische instellingen die zij hebben voortgebracht, die de ambitie hebben het lot van de hele mensheid als “globaal” te regeren zonder iemand te raadplegen of verantwoording af te leggen voor hun beslissingen en handelingen. Een andere lovenswaardige criticus die veel aandacht verdient, is Patrick J Deneen, een Amerikaans politiek theoreticus en universiteitsprofessor politieke wetenschappen, die tien jaar na Kalbs meesterwerk over de theorie van het liberalisme een baanbrekend boek publiceerde, getiteld “Why Liberalism Failed”. In zijn werk leverde Deneen niet alleen felle kritiek op de Amerikaanse Democraten, maar ook op de Republikeinen, door te beweren dat het liberalisme een verspilde ideologie is die alleen maar leidt tot ongelijkheid, culturele decadentie, de erosie van alle echte menselijke vrijheden en de opkomst van machtige, centralistische, ondemocratische bureaucratieën. Precies zulke bureaucratieën regeren ook de Europese Unie door simpelweg beslissingen te nemen die aan alle nationale democratieën voorbijgaan, en tegelijkertijd aan niemand verantwoording af te leggen voor hun daden, hoe slecht die ook mogen zijn, volgens het eerder door Kalb gesignaleerde patroon. Een zeer vaak herhaalde kritiek van talrijke andere politicologen en theoretici, ook uit het Westen, is dat al die verdieping van de sociale ongelijkheid, ontkenning van traditionele waarden en aantasting van persoonlijke vrijheden die het liberalisme ontegenzeggelijk teweegbrengt, uiteindelijk als een uitzaaiende kanker de staten die het regeert en die ideologie zelf zal vernietigen.

Wat de rest van de wereld zorgen baart is zeker niet dat dit pseudo-liberalisme op een gegeven moment zal ophouden te bestaan, noch wat voor ideologisch vacuüm er daarna in het Westen zal ontstaan. Het echte gevaar schuilt in het feit dat de ideologieën die het westerse liberalisme heeft voortgebracht, ook na de ondergang ervan zouden kunnen blijven voortbestaan. Het is bekend dat de theorieën van pleitbezorgers en ideologen van het moderne liberalisme, zoals Francis Fukuyama, Richard Rorty, John Rawls en Ronald Dworkin, hoewel ze vaak veel idealistischer dan militaristisch zijn, zijn misbruikt als excuus voor de agressieve militaire expansie van het collectieve Westen. Toen hij sprak over hoe de liberale democratie “altijd de autocratie zal verslaan”, bedoelde Jans Stoltenberg, de 13e secretaris-generaal van de NAVO, met de term “autocratie” wat de NAVO ook onder die naam wil noemen, en wat er staat tussen het Noord-Atlantisch Bondgenootschap als de militaire vuist van het collectieve Westen en de middelen die het westerse conglomeraat nodig heeft om zijn dreigende economische ineenstorting te voorkomen. Het verband tussen “Liberalisme 2.0” en Westers imperialisme en neokolonialisme is dus meer dan direct en duidelijk, en deze extreme ideologieën zouden helaas de ineenstorting van de liberale ideologie kunnen overleven en een veel ernstiger probleem kunnen worden voor het onoverwonnen deel van de mensheid. Tot overmaat van ramp zijn dit niet de enige monsters van het liberalisme die het zouden kunnen overleven.

Globalisme, systematische en geplande amerikanisering en verwesterlijking, het opdringen van de westerse crypto-satanische popcultuur, bevoordeling van de Engelse taal, perverse interpretaties van politieke correctheid, militant feminisme, agressieve LGBT- en genderideologie, de bevordering van pedofilie en zoöfilie, openlijk satanisme, en wie weet wat er nog meer uit de hel zou kunnen kruipen, zijn ook gevaarlijke monsters van het westerse liberalisme. Deze ideologieën manifesteren zich samen als een poging om alle naties, traditionele culturen en religies te vernietigen door eerst het traditionele gezin te vernietigen, gesticht door een man en een vrouw in het verlangen om samen in liefde en harmonie nakomelingen groot te brengen. Het pseudo-liberalisme wil dus het individu “bevrijden” van die gezonde veiligheid en steun die een natuurlijk gezin biedt aan een normaal mens, en het vervangen door zijn grillige surrogaten. Tegelijkertijd is het doel van het liberalisme om het collectivisme van traditionele naties, samenlevingen, culturen en religies te vervangen door collectivisme van bedrijven, waarin het individu aan het “einde van de geschiedenis” zal worden gereduceerd tot louter eigendom van het bedrijf. Om een individu met succes en permanent te ontwortelen uit de traditionele gezinsomgeving en te veranderen in een wezen dat gemakkelijk kan worden gemanipuleerd ten behoeve van efficiënte uitbuiting, moet aan een hele reeks voorwaarden worden voldaan. Zo probeert het pseudo-liberalisme het individu te “bevrijden” van alle ware en authentieke spiritualiteit en religiositeit, van elke andere toepasselijke kennis dan die welke absoluut noodzakelijk is voor werk en productie, en van elk politiek bewustzijn van ware mensenrechten en vrijheden. Zulke mensen wordt dus het recht op elke vorm van ware zelfrealisatie volledig ontzegd, en al hun levenskeuzes worden vernauwd en gereduceerd tot louter productie, winst en consumptie. Dit sinistere doel is praktisch onmogelijk te bereiken als de ouders niet vooraf uit het opvoedingsproces van kinderen worden verwijderd. In het ideale geval is het nodig de ouders volledig te omzeilen en de jongeren zo vroeg mogelijk te bereiken, steeds vaker al op de kleuterschool, en hen allereerst te indoctrineren met het destructieve gif van de LGBT- en genderideologie als garantie dat, door zeer kwetsbare individuen te creëren, de manipulatie van hen in de nabije toekomst volledig zal zijn.

Wat voor toekomst er voor onze kinderen is weggelegd, laat zich raden uit de stellingen van Yuval Noah Harari, een prominente Israëlische liberale denker, auteur, publicist en hoogleraar geschiedenis aan de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem. Harari’s naam wordt vaak geassocieerd met de oprichter en voorzitter van het World Economic Forum, Klaus Schwab, en velen beschouwen hem als zijn adviseur en rechterhand, maar daar is geen concreet bewijs voor. Wat wel vaststaat is dat Schwab groot respect toont voor het werk van Harari en hem een paar keer heeft uitgenodigd om te spreken op conferenties van het World Economic Forum in Davos. In zijn boeken betoogt Harari, die overigens openlijk homoseksueel is en samenwoont met zijn echtgenoot, dat het idee dat de mens een vrije wil bezit, voorbij is, hoewel deze niet alleen aanwezig maar ook eeuwenlang zeer belangrijk is geweest in alle traditionele religies, niet alleen de Abrahamitische, en als een van de kostbaarste geschenken van God werd beschouwd. Harari ontkent ook dat de mens iets bezit dat een menselijke ziel kan worden genoemd en verwerpt zelfs het idee van een menselijke geest. In plaats van dat alles beweert hij dat er al technologie bestaat die mensen zal reduceren tot het niveau van hackbare dieren, met als doel volledige bewaking en controle over hen te verkrijgen – en dat allemaal op grote schaal. Als overduidelijk aanhanger van het transhumanisme, een ander monster uit de ideologische laboratoria van het liberalisme, is Harari van mening dat de overgrote meerderheid van de mensen op de planeet volstrekt overbodig is en hij gebruikt voor hen de term “nutteloze eters” en beveelt videospelletjes en drugs aan als levenswijze voor toekomstige generaties. Ja, het westerse liberalisme toont een meer dan duidelijke wens om volledige controle te krijgen over onze kinderen en hun toekomst, en we moeten ons afvragen waar het relativeren van hun ambities ons uiteindelijk toe zou kunnen leiden. Zouden er in de zeer nabije toekomst genetisch gemodificeerde kinderen geboren kunnen worden met gepatenteerde genetische codes, beschermd door auteursrechten, waardoor deze kinderen voor hun hele leven eigendom zouden worden van bedrijven? Voordat we een dergelijke mogelijkheid volledig verwerpen als de vrucht van een duistere verbeelding uit een of andere bizarre sciencefiction-dystopie, moeten we nog eens diep nadenken over alle grote “successen” van de liberale ideologie die we al hebben meegemaakt.

Projecties van onze collectieve angsten, die enkele decennia geleden nog louter samenzweringstheorieën leken die onder geen beding konden uitkomen, maken tegenwoordig helaas deel uit van de sombere dagelijkse realiteit waarin wij leven. Dit dwingt ons om voortdurend alert en uiterst voorzichtig te zijn met betrekking tot alle, op het eerste gezicht vernieuwende, geavanceerde en humane ideeën waarmee het liberalisme ons probeert te hypnotiseren en te verleiden. Laten we eens terugdenken aan het misbruik van het idee om een mondiale wereld te creëren waarin, dankzij de technologische vooruitgang, een vrije en intensieve uitwisseling van goederen en diensten plaatsvindt. Net zoals de oorspronkelijke ideeën van het liberalisme, zoals de noodzaak om de persoonlijke vrijheden te beschermen als het basisdoel van het bestaan van de staat, werden verdraaid tot hun tegendeel, zo werden de oorspronkelijke ideeën over de noodzaak van humane globalisering misbruikt voor de behoeften van een verborgen neokolonialistische agenda. In plaats van dat alle landen in gelijke mate profiteren van de globalisering, is deze al snel veranderd in een systeem dat de rijke landen bevoordeelt, terwijl de arbeidskrachten en hulpbronnen van de arme landen gewetenloos worden uitgebuit en hun milieu op onverantwoorde wijze wordt vernietigd. De verspreiding van het liberale kapitalisme over de planeet is slechts een nieuwe vorm van westerse expansie en imperialisme gebleken, die vaak voorafgaat aan brute militaire interventies. De westerse concepten van “culturele uitwisseling” en multiculturalisme hebben alleen maar geleid tot de erosie van authentieke, traditionele culturen en het opleggen van westerse normen in alles. Het globalisme heeft internationale instellingen doen ontstaan, zoals de Wereldbank, het Internationaal Monetair Fonds, de Wereldhandelsorganisatie, de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling, de Wereldgezondheidsorganisatie, het eerder genoemde World Economic Forum en andere. Al deze organisaties, waaronder steeds meer organisaties die optreden als gespecialiseerde agentschappen van de Verenigde Naties (UNESCO, bijvoorbeeld), hebben een extreem lage mate van transparantie van hun handelingen en een zeer ondemocratische manier van besluitvorming gemeen. Mettertijd werd het steeds duidelijker dat al deze “wereld”-organisaties onder de strikte controle staan van de westerse zionistische en Angelsaksische plutocratische elites, en dat zij alleen hen dienen. Globalistische organisaties zijn niets anders dan de stichting van een nieuwe totalitaire wereldorde en de bijbehorende wereldregering, het laatste stadium van wereldwijde onderwerping en vernietiging van alle vrije naties.

Een van de grootste ideologische kwaden van de moderne wereld, de voorhoede en slagvuist van het liberalisme, is de LGBT-ideologie in combinatie met de zogenaamde gender-ideologie – absolute idiotie die eenvoudige wetenschappelijke feiten, gezond verstand en traditionele waarden tart. Deze twee gecombineerde ideologieën en hun “waarden” worden het best geaccepteerd in West-Europa, terwijl ze in Rusland, Azië, het Midden-Oosten en Afrika, zoals te verwachten was, op zeer sterke weerstand stuiten. In de meeste gevallen heeft de agressieve LGBT- en genderpropaganda in die conservatieve samenlevingen alleen maar geleid tot een toename van de intolerantie ten opzichte van “sodomieten”, een term die in die gebieden heel vaak wordt gebruikt voor leden van de zogenaamde “LGBT-gemeenschap”. Deze onverdraagzaamheid houdt vooral verband met de genderideologie, die voor ieder normaal mens het voor de hand liggende feit ontkent, namelijk dat er slechts twee geslachten zijn: man en vrouw, en dat hun doel is een gezin te stichten op de grondslag van wederzijdse liefde en respect tussen een vrouw en een man en nakomelingen groot te brengen om de menselijke soort te verlengen. In plaats van iets dat voor iedereen vanzelfsprekend is, propageert de genderideologie dat het biologische geslacht waarmee mensen worden geboren niet noodzakelijkerwijs overeenkomt met het geslacht waartoe zij “voelen” te behoren. Zo werd de doos van Pandora geopend voor de hele wereld, hoewel hij voor altijd gesloten had moeten blijven en waar hij hoort – in psychiatrische klinieken. Facebook erkent nu dus 58 verschillende “genders”, andere “deskundigen” kwamen met het cijfer van 72 “genders”, en het bieden gaat nog steeds door, dus het cijfer van 100 “genders” is al overschreden. Genderideologische “deskundigen” zoals Diane Ehrensaft, een in conservatieve kringen beruchte “genderbevestigende” therapeute, pleiten ervoor dat aan kinderen pseudo-medische diagnoses worden gesteld zoals “genderdysforie” – een “mismatch” tussen biologisch geslacht en genderidentiteit, terwijl ze nog op de kleuterschool zitten. Deze “diagnose” dient later als wettelijke basis voor het veranderen van het geslacht van zeer jonge kinderen, wat absoluut monsterlijk is. Al deze transgender waanzin, samen met de reeds standaard eisen van de LGBT-bevolking voor verschillende privileges, zoals de legalisering van huwelijken tussen mensen van hetzelfde geslacht en het recht om kinderen te adopteren, wordt zeer brutaal en agressief opgelegd aan alle naties van de planeet, terwijl hun culturele en religieuze tradities volledig worden genegeerd. Zo heeft de Europese Unie 31 miljoen euro uitgetrokken voor integratie, of beter gezegd, het opleggen van LGBT-waarden in het van oudsher zeer conservatieve en patriarchale Armenië, waarvan het nationale waardenstelsel absoluut haaks staat op de ideologie van de sodomieten. Dergelijk geweld tegen traditionalistische samenlevingen is alleen mogelijk als een land eerder onder de sterke politieke invloed van het collectieve Westen is gekomen en er economisch volledig afhankelijk van is geworden. In dat geval doet zo’n land afstand van zijn traditionele cultuur en zijn waarden, in ruil voor nieuwe leningen die alleen maar leiden tot verdere schuldenlast en feitelijke slavernij. Zo’n land kan de ideologische druk van het collectieve Westen niet langer weerstaan, hoe hersenloos en schaamteloos die ook is. De bevolking van dergelijke landen streeft er natuurlijk naar om haar traditionele waarden überhaupt te behouden, en dit alles leidt tot scherpe interne conflicten en politieke instabiliteit.

Hoewel de officiële vertegenwoordigers van de LGBT+-beweging dit stellig en hardnekkig ontkennen, zoals met een van hun officiële documenten dat bekend staat als de “Pedosexual Statement” van de LGBT Foundation, blijkt uit onafhankelijk onderzoek, zoals dat van de Regent University School of Law in Virginia, dat er overweldigend bewijs is dat de overtuiging bevestigt dat homoseksualiteit rechtstreeks verband houdt met pedofilie. Uit dit onderzoek blijkt dat kinderen niet alleen het doelwit zijn van rekrutering met als doel de LGBT-gemeenschap voortdurend uit te breiden, maar dat zij helaas ook het voorwerp zijn van de seksuele begeerte van homoseksuelen en van bruut seksueel misbruik. De gegevens van de Regent University, die betrekking heeft op de VS, zijn meer dan beangstigend: voor elke homoseksuele mannelijke kindermisbruiker zijn er 150,2 misbruikte jongens, terwijl er voor elke heteroseksuele mannelijke kindermisbruiker 19,8 meisjes zijn. Steve Baldwin, uitvoerend directeur van de Council for National Policy in Washington DC, reageerde op deze studies met de bewering dat homoseksualiteit meer dan duidelijk de fundamenten van de beschaving vernietigt, door het traditionele gezin en de normale kindertijd van kinderen te vernietigen. Wat pedofilie zelf betreft, deze wordt openlijk gepromoot onder het eufemisme, in feite het synoniem “pedoseksualiteit”, als een volkomen normale vorm van menselijke seksualiteit, die daarom volledig maatschappelijk aanvaardbaar zou moeten zijn. In het liberale Westen wordt al decennialang geprobeerd pedofilie wettelijk te legaliseren door de leeftijd waarop een kind rechtsgeldig toestemming voor seks mag geven geleidelijk te verlagen – uiteraard zonder het recht van ouders om in te grijpen om hun kinderen te beschermen. De LGBT-beweging bedreigt de geestelijke en lichamelijke gezondheid van kinderen op vele manieren, maar verreweg het meest door de reeds genoemde bevordering van transgenderisme en geslachtsverandering, zelfs bij kleuters. En is geslachtsverandering eigenlijk wel mogelijk, en wat houdt het in? Chirurgische afbraak van iemands genitaliën en “hormoontherapie” leiden niet tot een echte geslachtsverandering, omdat het DNA van elke cel van een persoon die zo’n wrede procedure heeft ondergaan, nog steeds onweerlegbaar bewijs levert van zijn werkelijke, natuurlijke geslacht. Een geslachtsverandering is in feite absoluut onmogelijk en moet worden beschouwd als een medische fout en een misdaad, vooral als het wordt uitgevoerd op onvolwassen kinderen die gemakkelijk te manipuleren zijn. Om al deze waanzin in stand te houden wordt in de landen van het collectieve Westen angstaanjagende, aanhoudende, voortdurende en alomtegenwoordige propaganda gevoerd en de hele samenleving geïndoctrineerd.

De weigering van individuen om LGBT- en genderdogma’s te aanvaarden, begint langzamerhand bepaalde – vaak ook juridische – gevolgen met zich mee te brengen. De weigering om deel te nemen aan LGBT-activiteiten wordt ook gezien als een illegale ontkenning en schending van de mensenrechten. Een goed voorbeeld van de waanzin van het systeem dat de LGBT- en transgenderagenda’s bevordert, is het geval van de 16-jarige Canadese student Josh Alexander. Hij werd vorige maand geschorst van de St. Joseph’s Catholic High School, alleen omdat hij, in overeenstemming met zijn baptistische religieuze opvoeding, beweerde dat er slechts twee geslachten zijn – mannelijk en vrouwelijk, wat werd gezien als psychologisch pesten en intimidatie van transgender leerlingen. Door dit soort terreur van de liberale staten van het Westen accepteren ouders steeds meer de LGBT en gender “opvoeding” van hun kinderen, die zonder veel verzet steeds vroeger begint. Toen bijvoorbeeld in oktober vorig jaar werd aangekondigd dat dit voorjaar in plaats van een boycot de eerste kleuterschool met LGBT-thema zou worden geopend in de Berlijnse wijk Schöneberg, was het aantal aanmeldingen vanaf de eerste dag zeer groot. Het is duidelijk dat in de landen van het collectieve Westen, en vooral in West-Europa, “vrijwillige” deelname aan LGBT-activiteiten steeds meer een morele en zelfs wettelijke verplichting van elk individu wordt, waartegen men zich maar beter niet kan verzetten. Er zijn ook andere voorbeelden. Aan de andere kant van de oceaan reageerden ouders vorig jaar juni heftig toen bekend werd dat New York City meer dan 200.000 dollar uitgaf voor de “onkosten” van drag queens die kinderen op openbare scholen boeken voorlazen zonder medeweten of goedkeuring van de ouders, allemaal in het kader van een programma ter bevordering van de inclusiviteit van “transgenders”. Enkele jaren geleden voerden halfnaakte transseksuele danseressen, ook zonder medeweten van de ouders, smerige dansjes uit voor kleuters in de talentenjacht van de openbare school van Manhattan. Zelfs Disney sloot zich aan bij de campagne om de LGBT-ideologie te promoten door te besluiten dat maar liefst 50% van de personages in hun tekenfilms leden moeten zijn van een van de talloze geslachten van de LGBT-bevolking. Dit alles bevestigt voor de zoveelste keer de stelling dat het liberalisme echt vat wil krijgen op onze kinderen en hen naar hun hand wil zetten.

Zelfs sport is niet gespaard gebleven van de aanval van LGBT-propaganda, juist omdat het deel uitmaakt van de traditionele opvoeding van kinderen, die hen helpt op te groeien tot gezonde en sterke jonge volwassenen. Zo kondigde Thomas Bach, voorzitter van het Internationaal Olympisch Comité, in december vorig jaar aan dat in de toekomst 10% van de samenstelling van alle nationale teams uit leden van de “LGBTQI+-gemeenschap” moet bestaan. Aan de andere kant heeft de waanzin van de transgender-ideologie biologische mannen zoals transgender-zwemster Lia Thomas, ondanks volledig gerechtvaardigde en zeer luide protesten, niet alleen in staat gesteld deel te nemen aan vrouwenwedstrijden, maar deze absoluut te domineren. In een tijd waarin het liberale Westen wordt geregeerd door verwrongen “politieke correctheid”, die traditionele hofmakerij door mannen, hoe beleefd en cultureel ook, beschouwt als seksuele intimidatie van vrouwen die zwaar kan worden bestraft, heeft Lia Thomas als “transgender vrouw” het recht om de vrouwenkleedkamer te gebruiken en de vrouwelijke zwemmers verder te vernederen door de naaktheid van zijn ongemodificeerde mannelijke geslachtsdelen opzettelijk voor hen bloot te stellen – wat precies is wat vorig jaar gebeurde en überhaupt niet werd beschouwd als seksuele intimidatie. Enigszins vergelijkbaar besloot een 31-jarige Nederlander, die nu Marjolein Schepers heet, zich vorig jaar te identificeren als minderjarig meisje, en begon in samenwerking met artsen “hormonale therapie” te volgen om binnenkort lid te worden van het vrouwelijke tienervoetbalteam. Een volwassen man deelt nu dus tot zijn onverholen genoegen een kleedkamer en douches met 15-jarige meisjes. De lijst van dergelijke diep verontrustende afwijkingen wordt helaas met de dag langer en begint zich eindeloos voort te slepen…

De vraag waar we niet omheen kunnen is: waarom investeren plutocratische elites zoveel geld en moeite in het bevorderen van de LGBT- en genderagenda? Het zou meer dan naïef zijn te geloven dat het hier werkelijk gaat om humanisme, altruïsme en de strijd voor mensenrechten. Zijn er niet genoeg daklozen en ernstig zieken in deze wereld, zelfs in de meest ontwikkelde landen van het Westen, die allemaal hulp nodig hebben? Is er geen reden om de rechten van werknemers te verbeteren en volledig gratis onderwijs te bieden aan kinderen en jongeren die dat verdienen vanwege hun begaafdheid, succes en geïnvesteerde inspanning? Is er geen ruimte om de bestaande gezondheidszorgstelsels te verbeteren? Wat de bevordering van de transgender-ideologie betreft, lijdt het geen twijfel dat te dure “hormonale therapieën” en “geslachtsverandering”-operaties op kosten van de belastingbetaler lucratieve bedrijven worden voor de gezondheidszorg en de farmaceutische industrie, en onder de profiteurs bevinden zich zeker ook andere winstgevende bedrijven, zoals de porno- en seksindustrie. Wat betreft de ziekteverzekeringsindustrie wordt nog één ding heel duidelijk. Door de vroegere psychiatrische diagnoses tot volkomen normale gedragingen te verklaren, die niet alleen geen behandeling nodig hebben maar zelfs wenselijk zijn, worden miljoenen dollars bespaard, omdat verzekeringsmaatschappijen niet verplicht zijn de kosten voor de behandeling van de verzekerden te dekken. Natuurlijk leidt dit tot het weigeren van psychiatrische en andere noodzakelijke medische hulp. In plaats daarvan worden LGBT vormen van gedrag opzettelijk gepopulariseerd, waardoor ze zich als een besmettelijke ziekte verspreiden. Maar naast de reeds genoemde doelen van liberale ideologieën, is een van de meest voor de hand liggende en belangrijkste doelen van een dergelijke intense bevordering van de LGBT- en genderideologie ontvolking, blijkbaar een heilig dogma dat plutocratische elites zelfs openlijk propageren. Elites willen natuurlijk alle mondiale hulpbronnen en de omvang van de beroepsbevolking beheersen, en ze schijnen te denken dat het echt niet nodig is om hulpbronnen te delen met “nutteloze eters”, dus is het nodig om het aantal mensen meerdere malen te verminderen, ongeacht of het nu het beruchte “gouden miljard” was of slechts een half miljard zoals het stond op de Georgia Guidestones, een granieten monument in Elbert County, Georgia – wie de oprichting van dat fabelachtig dure “monument” ook heeft gefinancierd: Rozenkruisers, Vrijmetselaars, Satanisten, of leden van een ander machtig geheim genootschap. Zelfs als we ervoor zouden kiezen om alle talloze complottheorieën volledig te negeren, zijn de luidruchtige voorstanders van monsterlijke liberale theorieën zoals de eerder genoemde Harari meer dan genoeg om met grote zekerheid te stellen dat de dreiging van een of ander nieuw technologisch slavensysteem boven de mensheid opdoemt. Dat dystopische systeem van de toekomst zou gebaseerd zijn op een of andere nieuwe duivelse economische rekenkunde die in strijd is met alle behoeften van de mens als vrij politiek en geestelijk wezen en “homo religiosus”.

Daarom lijdt het geen twijfel dat de belangrijkste ideologische vijanden van het westerse liberalisme, dat in wezen een crypto-satanisch pseudo-liberaal fascisme is, de traditionele en oorspronkelijke religieuze en filosofische leringen zijn, voornamelijk het christendom en de islam, zowel vanwege het aantal gelovigen als de geopolitieke ruimte die zij bestrijken. Door misbruik te maken van de vrijwel onbeperkte politieke macht die de liberale ideologie in de staten van het collectieve Westen volledige controle geeft over de wetgevende, uitvoerende en rechterlijke macht, gaan haar voorstanders en ideologen zeer brutaal en zonder enige aarzeling zover dat zij openlijk proberen de oorspronkelijke religieuze leringen, die heilig zijn voor de gelovigen, te wijzigen. Het doel is “geliberaliseerde religies” te creëren, waarvan de essentie lijnrecht tegenover de waarden van de klassieke religies zou staan. Een van de zeer herkenbare trends van een dergelijke ontheiliging van klassieke religies is de poging om een LGBT-vriendelijk christendom en een LGBT-vriendelijke islam te creëren, in tegenstelling tot de oorspronkelijke en traditionele religieuze leer. Bovendien wordt overwogen om de twee nieuwe LGBT-vriendelijke religies samen te voegen tot één monsterlijk, globalistisch, syncretistisch concept zoals Chrislam, wat in feite neerkomt op het idee om een kunstmatige wereldreligie te creëren ten behoeve van de sinistere projecten van de plutocratische elites. Kunnen we dan verbaasd zijn dat nog niet zo lang geleden in de Sint-Pauluskerk in Malmö, Zweden, het eerste zuiver LGBT-altaar verscheen met een godslasterlijk schilderij? Op het schilderij “Paradijs” werden naakte paren van hetzelfde geslacht afgebeeld in hartstochtelijke, liefdevolle omhelzingen op een plaats die een soort homoseksuele “Tuin van Eden” voorstelt. Een soortgelijk schandaal deed zich voor in Duitsland, in het centrum van Berlijn, op 1 juli vorig jaar, toen de imams van de Ibn Rushd-Goethe moskee een zeer vreemd besluit namen. Een enorme vlag in de kleuren van de regenboog werd vlak voor het begin van het vrijdaggebed boven de ramen van de moskee uitgehangen, met als doel “steun te verlenen” aan de LGBT-gemeenschap in die stad. Ondanks het feit dat dit een schandalige en, voor de absolute meerderheid van de gelovigen, zeer beledigende perversie van de traditionele leer is, zijn protesten in dit en soortgelijke gevallen over het algemeen lauw of niet bestaand. Maar als niemand de confrontatie aangaat met dergelijke incidenten, die slechts het begin zijn van een massale wereldwijde campagne, kan deze verontrustende trend de regel worden en alle traditionele religies vernietigen, want “het enige wat nodig is voor de triomf van het kwaad is dat goede mensen niets doen” – wie het ook als eerste zei, Edmund Burke of John F. Kennedy.

De drie Abrahamitische godsdiensten, jodendom, christendom en islam, hebben allemaal een zeer negatieve houding, niet alleen tegenover homoseksualiteit maar ook tegenover elke andere vorm van seksualiteit die buiten de traditionele echtelijke verbintenis van een man en een vrouw zou worden beoefend, en natuurlijk erkennen zij het bestaan van slechts twee natuurlijke geslachten. Dit hindert echter niet de promotors van het liberalisme, die met behulp van de vele beschikbare machtshefbomen sterke en voortdurende druk uitoefenen op alle religieuze gemeenschappen, zodat zij de ketterse dogma’s van de LGBT- en genderideologieën in hun leer opnemen. Tot nu toe is het grootste “succes” geboekt onder de protestantse kerken, met uitzondering van de conservatieve evangelische kerken, die met succes weerstand bieden aan alle druk. Helaas hebben Lutherse, Verenigde en alle 20 reformistische protestantse kerken zich volledig opengesteld voor de LGBT-gemeenschap, hun ideologie en hun praktijken.

In de Anglicaanse gemeenschap, na de Rooms-Katholieke Kerk en het Orthodoxe Christendom de derde grootste in het Christendom, is een schisma ontstaan door de bittere onenigheid tussen de bisschoppen over de pogingen van de LGBT- en genderagenda om deze religieuze gemeenschap binnen te dringen. De conservatieve Global Southern Communion van de Anglicaanse kerken erkent de huidige aartsbisschop van Canterbury, Justin Welby, niet langer als “eerste onder gelijken” na het besluit van de Algemene Synode van de kerk om Anglicaanse priesters toe te staan echtgenoten van hetzelfde geslacht te zegenen. Begin februari van dit jaar maakte de Church of England, de moederkerk van de Anglicaanse gemeenschap die “geïnspireerd” is door de genderideologie en haar vocabulaire, opnieuw een enorme fout. De Church of England besloot namelijk af te wijken van de traditionele leer op basis waarvan gelovigen God aanspraken als “Onze Vader” met het gebruik van de mannelijke voornaamwoorden “Hij” en “Hem”. In plaats daarvan werd het gebruik van genderneutrale termen en voornaamwoorden voorgesteld, wat terechte woede opriep bij de gelovigen. Veel eerder week ook de Anglicaanse gemeenschap af van de traditie door toe te staan dat vrouwen tot priester werden gewijd. Dat deze grote christelijke kerk zich in een grote spirituele, morele en theologische crisis bevindt, werd definitief bevestigd door de wijding van de eerste transgender Anglicaanse priesters in Australië in februari vorig jaar en in Engeland in januari van dit jaar.

De machtige katholieke kerk heeft gemakkelijk en op grote schaal haar deuren geopend voor alle gedesillusioneerde Anglicaanse priesters, zelfs als zij getrouwd zijn, en staat hen toe getrouwd te blijven als nieuwe katholieke priesters, hoewel volgens een eeuwenoude regel katholieke priesters, tenzij zij missionaris zijn, in strikt celibaat moeten leven. De katholieke kerk heeft echter ook haar grote problemen, zoals talrijke schandalen met pedofiele en homoseksuele priesters, die waarschijnlijk het omgekeerde zouden kunnen zijn van het celibaat als beperking van de natuurlijke menselijke behoeften. Paus Franciscus heeft zich veel liberaler getoond dan al zijn voorgangers, en in februari van dit jaar deed hij verschillende zeer verzoenende uitspraken over leden van de LGBT-gemeenschap die deel uitmaken van de katholieke kerk, waarbij hij benadrukte dat God een vader is die zijn kinderen niet opgeeft. Weliswaar benadrukte hij heel duidelijk dat homoseksualiteit een grote zonde is, maar geen misdaad, en daarom riep hij op tot intrekking van de wet die holebi’s strafbaar stelt. Begin maart van dit jaar durfde paus Franciscus echter eindelijk een zeer ferm standpunt in te nemen ten aanzien van transgenderisme als ideologie, door het zeer gevaarlijk te noemen en de aanhangers ervan naïef als ze er enige vooruitgang in zoeken. De paus pleitte er ook voor dat de katholieke kerk pastorale zorg voor dergelijke mensen zou tonen, maar benadrukte niettemin dat de genderideologie even gevaarlijk en destructief is als kernwapens en genetische manipulatie en dat zij deel uitmaakt van de “wereldwijde oorlog” tegen het huwelijk en het gezin. Zo raakte paus Franciscus werkelijk de essentie van de liberale agenda. Niettemin is de algemene indruk dat de katholieke kerk nu op een soort keerpunt staat, waarbij zij ofwel zal terugkeren naar strikte oorspronkelijke beginselen, ofwel in de afgrond van de liberale ideologieën zal vallen, waar haar nieuwe scheuringen en ondergang te wachten staan.

De islam, met ongeveer 2 miljard gelovigen, en het orthodoxe christendom, met bijna 260 miljoen volgelingen, tonen, ondanks de enorme inspanningen van de westerse machtscentra, grote weerstand tegen alle pogingen om LGBT-waarden en gender-ideologie op te nemen in de leer van deze twee zeer conservatieve religieuze gemeenschappen. Er zijn maar weinig islamitische en orthodox-christelijke theologen die ten aanzien van de LGBT-gemeenschap een iets mildere houding aannemen, die echter nog steeds stevig gebaseerd is op de traditionele leer. Daarom is besloten de islam te breken en te vernietigen door kunstmatig fanatieke sektarische haat te zaaien en bloedige conflicten te beginnen tussen de leden van de twee grote takken van de islam en hun talrijke scholen. Het gaat over de semi-geheime operaties van de CIA, MI6 en Mossad, die radicale “islamistische” organisaties financieren en bewapenen. Enerzijds kan dit leiden tot gewelddadige sektarische conflicten onder moslims die tientallen jaren kunnen duren, anderzijds wordt de reputatie van de islam beschadigd, zowel in de wereld als onder de moslimgelovigen zelf. De islam, die in werkelijkheid een godsdienst van vrede en spiritualiteit is dankzij door het Westen gefinancierde extremisten, wordt namelijk opzettelijk en kwaadwillig gelijkgesteld met terrorisme, extremisme en geweld. In moslimgemeenschappen in het Westen wordt tegelijkertijd intensieve LGBT- en genderpropaganda gevoerd, die, althans onder gewone moslimgelovigen, naar verluidt resultaten begint op te leveren in de zin van een grotere tolerantie onder moslims tegenover leden van de LGBT-gemeenschap, maar niet tegenover wat zij doen. Het zal echter waarschijnlijker zijn dat moslims in het Westen simpelweg conflicten met de regeringen van de landen waarin zij leven proberen te vermijden uit angst om van radicalisme te worden beschuldigd.

Het orthodoxe christendom wordt op een iets andere manier versplinterd, verzwakt en vernietigd: door het opzettelijk creëren van schisma’s en geschillen van politieke aard tussen de canoniek erkende autocefale kerken, die georganiseerd zijn volgens historische, territoriale of nationale principes, en de kunstmatige oprichting van niet-canonieke kerken, ingegeven door zuiver politieke beslissingen. Drie jaar geleden heeft de CIA, waarschijnlijk heel bewust, met de bedoeling om opschudding te veroorzaken in het orthodoxe christendom, voor het eerst documenten openbaar gemaakt over haar vroegere banden met het Oecumenisch Patriarchaat in Constantinopel, in een tijd dat de Oecumenische Patriarch Athenagoras I was. Tijdens de Tweede Wereldoorlog begon Athenagoras I vrijwillig samen te werken met de Amerikaanse geheime diensten en bleef voor hen werken tot zijn dood in 1972. Hoewel er geen concreet bewijs is dat de huidige Oecumenische Patriarch Bartholomeüs I een CIA-medewerker is zoals zijn voorganger, maakt het feit dat hij in een langdurig conflict verwikkeld is met de Russisch-Orthodoxe Kerk, tegen wie hij zijn persoonlijke, felle kruistocht voert, hem op zijn minst tot een persoon die de favoriet is van het collectieve Westen en die zich ook in een ideale positie bevindt om het orthodoxe christendom in handen van het collectieve Westen te geven. Zo verklaarde Bartholomeüs I, buiten zijn canonieke autoriteit om, de autocefalie van de niet-kanonieke zogenaamde “Orthodoxe Kerk van Oekraïne” naast de reeds bestaande en erkende canonieke Oekraïens-Orthodoxe Kerk, die opereert onder de jurisdictie van het Moskouse Patriarchaat. Die nieuwe, niet-kanonieke Oekraïense kerk werd eerder gecreëerd onder het beschermheerschap van het collectieve Westen door de vereniging van twee schismatische, niet-erkende, zelfbenoemde religieuze organisaties. Dit alles zette het Letse parlement ertoe aan de Letse orthodoxe kerk autocefaal te verklaren, hoewel het daar absoluut geen recht toe had. Deze precedenten maken de weg vrij voor een verdere versplintering van het orthodoxe christendom om de vereniging met het Vaticaan in naam van de oecumene te vergemakkelijken. In de tweede fase zou dit leiden tot de val van dat “Verenigd Christendom” onder de controle van liberale plutocratische elites en hun ideologieën. Het doel is dat de Russisch-orthodoxe kerk, die buiten het bereik ligt van het collectieve Westen, uiteindelijk volledig geïsoleerd blijft, zo zwak mogelijk, en beroofd van de grote reputatie en invloed die zij ooit had in de orthodox-christelijke wereld.

De oorlog van het collectieve Westen tegen traditionele religies heeft verschillende doelen. Het eerste is zeker de wijziging van duizenden jaren oude tradities en hun vernietiging door er moderne, pseudo-liberale, crypto-satanische dogma’s in op te nemen. Dit leidt verder onvermijdelijk tot dramatische, tektonische scheuringen, het uiteenvallen van traditionele religieuze organisaties, gevolgd door diepe teleurstellingen van ware gelovigen, waardoor de liberale ideologie haar grootste vijand, de traditionele religies, een dodelijke slag toebrengt met de bedoeling ruimte te scheppen voor talloze syncretistische, crypto-satanische, openlijk satanische en tal van andere bizarre en onorthodoxe sekten en sekten die de machtscentra in het Westen gemakkelijk zullen kunnen beheren en bijgevolg volledige controle zullen uitoefenen over individuen. Het westerse liberalisme is het grote kwaad van de moderne wereld, dat zich, met de enorme financiële middelen van de plutocratische elites achter zich, een uitstekende politieke marketing kan veroorloven die niet zo gemakkelijk te weerstaan is. Dat pseudo-liberale fascisme heeft zichzelf verheven boven de mensheid en haar werkelijke vrijheden en behoeften. Als een groot, wereldwijd Procrusteïsch bed snijdt het westerse liberalisme ofwel de hoofden af van denkende mensen die er te groot voor zijn, ofwel breekt het, door zich uit te rekken, degenen die gewoon, eenvoudig, natuurlijk en dus te klein zijn. En toch, dankzij onvermoeibare en zeer professionele propaganda, verbergen de ideologische producten van het liberalisme, in hun zeer aantrekkelijke verpakkingen van valse beloften en valse vrijheden zonder verantwoordelijkheid en consequenties, bedekt met een zoet glazuur van hedonisme in de roze kleur van losbandigheid, met succes hun diep onzuivere en walgelijke essentie en de bitterheid van slavernij in totale onwetendheid en ontmenselijking.

In zijn historische toespraak op 30 september vorig jaar, tijdens een ceremonie in het Kremlin, ter gelegenheid van de hereniging van de Volksrepubliek Donetsk, de Volksrepubliek Luhansk, Kherson en Zaporozhye met de Russische Federatie, zinspeelde de Russische president Vladimir Poetin duidelijk op de geboorte van een nieuwe en betere wereld, gebaseerd op de oude en beproefde waarden. Door te zeggen dat Rusland volledig terugkeert naar zijn conservatieve tradities, heeft Vladimir Poetin, al dan niet per ongeluk, talrijke andere Euraziatische, Afrikaanse en Latijns-Amerikaanse staten die in min of meer open conflict zijn met het collectieve Westen, aangemoedigd hetzelfde te doen. Een groot aantal van deze landen bevindt zich vandaag op een belangrijk historisch keerpunt, waarbij zij gedwongen zullen worden een definitieve keuze te maken. Zij hebben nu de keuze om zich aan te sluiten bij formele en informele allianties van gelijkwaardige en soevereine naties die traditionele waarden koesteren, met alle onvermijdelijke moeilijkheden en kosten van dien. De tweede, schijnbaar gemakkelijkere weg, aan het eind waarvan de hoogste prijs van allen zal worden betaald, is de aanvaarding van de integratie met het collectieve Westen, die onvermijdelijk leidt tot de dood van alle naties en hun traditionele culturen. Na wat er met de naties van de Europese Unie is gebeurd, zal geen enkele natie bewust kiezen voor haar verdwijning, en daarom zal niets het ontwaken van een nieuwe, moedige en onoverwinnelijke wereld kunnen tegenhouden. Het is een wereld die bereid is de Amerikaanse hegemonie en het westerse imperialisme tot elke prijs te weerstaan en te trotseren, omdat zij duidelijk ziet welk lot haar anders beschoren zou zijn. De zaden van de nieuwe ideologie ontkiemen in de harten van miljarden gewone mensen, en hoewel deze ideologie nog naamloos en informeel is, zal zij binnenkort in staat zijn zichzelf niet alleen een goede naam te geven, maar ook duidelijk haar doelen te definiëren. In tegenstelling tot het westerse liberalisme, waarvan de macht ligt in brute financiële en militaire macht die zich uit in geweld tegen de natuur in en rond mensen, zal de kracht van die nieuwe ideologie die voor onze ogen wordt geboren, juist berusten op de oude, conservatieve, traditionele waarden die duizenden jaren lang zijn getemperd en die het collectieve Westen zo lichtvaardig heeft verworpen en nu ijverig probeert te vernietigen. Die ideologie van de vrije wereld is gebaseerd op eenvoudig gezond verstand, edelmoedigheid en de liefde voor kleine, gewone mensen, in plaats van de hebzucht en waanzin van leden van machtige elites die ernaar streven goden te worden en te heersen door een aantal nieuwe onnatuurlijke wetten te creëren. In deze ideologie trouwen een vrouw en een man, vader en moeder, omdat ze van elkaar houden en elkaar respecteren en omdat ze kinderen willen opvoeden in de warmte van het huis op dezelfde oude, goede, beproefde manier die onze voorouders sinds het begin der tijden hebben gedaan. Die moedige, onoverwinnelijke wereld verwerpt resoluut de veramerikanisering, de verwesterlijking en de verachtelijke globalistische agenda, waarvan de essentie van meet af aan diep neokoloniaal is. Het is een wereld die de eindeloze rijkdom van haar traditionele nationale culturen en religies behoudt en koestert, en streeft naar echte vrijheid en gelijkheid van soevereine naties, respect en broederschap tussen mensen en naties. Het is die multipolaire wereld die zich onstuitbaar verheft boven de ketenen van slavernij die voor haar bestemd waren en die chauvinisme, racisme en extremisme minachtend verwerpt door nieuwe, sterke en prachtige bruggen van vertrouwen en samenwerking te bouwen via Euraziatische, Afrikaanse en Latijns-Amerikaanse integraties. Het is die dappere, onoverwinnelijke wereld van de nabije toekomst die zal winnen!

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

GREAT RESET DOSSIER

Wereld Economisch Forum verklaart dat pedofielen “de mensheid zullen redden”

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: