Het alibi van tirannen – Psychologische oorlogsvoering om een wereldwijde autocratie in te voeren

“Het welzijn van het volk in het bijzonder is altijd het alibi van tirannen geweest, en het biedt het bijkomende voordeel dat het de dienaren van de tirannie een goed geweten geeft.” ∼ Albert Camus

In de podcast Aesthetic Resistance van John Steppling stelde gast Varun Mathur dat we – op wereldschaal – getuige zijn van een gebeurtenis die “projectieve identificatie” wordt genoemd, schrijft Julien Charles.

Zoiets als het omgekeerde van het Stockholmsyndroom – wanneer slachtoffers zich identificeren met hun misbruiker – is projectieve identificatie in de psychoanalyse de misbruiker die zijn mindere kwaliteiten projecteert op de misbruikte, en die vervolgens probeert uit te roeien in de valse versie van het zwaar op de proef gestelde slachtoffer.

Erger nog, het slachtoffer verinnerlijkt de projectie, neemt de geprojecteerde kwaliteiten als de zijne, en gaat dan aan de slag om zijn illusoire zelf te repareren. Zo heb je dan twee entiteiten die dwaas proberen de kwalen van een illusoire derde entiteit op te lossen. Vertolkers van niet bestaande kwalen.

KAPITAAL EN ZIJN ONTEVREDENHEID

Zou het kunnen dat onze relatie met de kapitalistische heersende klasse zichzelf heeft geperverteerd tot zo’n toestand? Waarin de misbruikende staat, die rechten wegneemt om te voldoen aan de eisen van het winstbejag van bedrijven, zijn eigen winstbejag-monomanie projecteert op de slaafse bevolking.

De vrijheid om te profiteren, de libertijnse overmaat aan hebzucht, is het enige doel van het systeem. In de koortsachtige geest van de kapitaalklasse is de arbeidersklasse er altijd op uit om haar rijkdom en privileges af te nemen. Zij ziet in de onderklasse een gevaarlijk ongeleid verlangen om de meritocratie omver te werpen en apathie te belonen.

Zij zou degenen die niet werken voeden, degenen zonder vaardigheden in dienst nemen, magere bedrijven belasten met hogere belastingen en nodeloze overheadkosten. Zo zou ook de scheurende arbeidersklasse de heersers uitleveren op het altaar van het socialisme, die chronische obsessie van de vertrapten.

(En in sommige gevallen zouden de Park Avenue elites aan de guillotine worden uitgeleverd. Of, zoals sommigen ongetwijfeld graag zouden zien, Bill Gates en Anthony Fauci hangend aan de Brooklyn Bridge, een gruwelijke afkeuring van het elitarisme door het populisme dat beneden hen brult).

En zo – in deze constructie – projecteert de heersende klasse haar eigen intrigerende en ontrouwe karakter op de klasse die zij uitbuit. Alleen de onderklasse zou luiheid belonen in plaats van verdienste, d.w.z. het kapitalisme vervangen door socialisme.

Zelfde monomanie, andere ideologie.

De heersende klasse projecteert haar eigen monomanie op de arbeidersklasse, en onderdrukt haar vervolgens om wat zij ziet als een vreselijk radicalisme in te dammen.

Natuurlijk proberen de Mandarijnen op die manier tevergeefs een geweten te sussen dat deels onrustig is geworden door de aloude praktijk om winst te maken met de vermeende levering van volksgezondheid. Maar de gezondheid neemt af naarmate de winsten stijgen.

De heersende klasse weet dit, en moet alles in het werk stellen om de kokende rebellie die ver onder haar opkomt, in te dammen. Cognitieve dissonantie heeft een vervelende halveringstijd.

VLEIEN OM TE BEDRIEGEN

Vandaar een binnenlandse oorlog tegen terreur om “het gepeupel in het gareel te houden.” Een nieuwe schijnwerper op losjes gedefinieerd “extremisme” en een hernieuwde poging om dissidente stemmen te censureren via de enorme tentakels van Big Tech. Per slot van rekening moeten de mensen die het land bezitten het besturen (althans volgens stichter John Jay).

In plaats van afwijkende meningen hebben we consensus, een “mijl breed en een duim diep”, zoals een journalist ooit zei verwijzend naar de mainstream. Een consensus dat de regering haar uiterste best doet om ons veilig te houden. Alles wat zij doet, doet zij voor het welzijn van de mensen – om hen te beschermen tegen dodelijke ziekteverwekkers, leugenachtige memes en opruiende schurken in vikingkledij.

Maar het bereiken van zo’n massale consensus is geen sinecure. Het vereist een massale mediacampagne, één die:

Het doel van dit soort propaganda – of desinformatie – campagne is om de lezer, de luisteraar, de kijker simpelweg te overweldigen, totdat hij of zij zich overgeeft aan de boodschap, de geldigheid ervan erkent en, van cruciaal belang, de mandaten ervan opvolgt. Maskeren, sociale distantie, isoleren en in quarantaine plaatsen, vaccineren, boosters, en hetzelfde aan anderen evangeliseren.

Terwijl het ene na het andere individu zich schikt, vormt zich groepsdenken en worden tegenstanders al snel overwonnen door groepsdruk. Zoals iedereen weet, is het niet alleen beangstigend om je tegen een menigte te verzetten, maar vereist het ook een soort standvastigheid die slechts weinigen bezitten.

Zoals Robert Kennedy Jr. opmerkt in zijn boek The Real Anthony Fauci, zijn de protocollen die zijn ingevoerd om een zogenaamde pandemie in te dammen (door de CDC geherinterpreteerd om het gebruik van de term mogelijk te maken zonder een enorm aantal doden, alleen gevallen, zelf geherinterpreteerd om valse positieve testen van een niet-passende PCR-test te omvatten) rechtstreeks afkomstig uit de CIA-handboeken voor psychologische oorlogsvoering. Ze bevatten technieken om:

Dit alles heeft plaatsgevonden door middel van maskering en quarantaine, de vernietiging van het sociale leven, de afgrendeling van de kleine bedrijfseconomie, het creëren van een geestelijke gezondheidsepidemie door massa-isolatie, en het autoritair opleggen van volksgezondheidsvoorschriften.

Terwijl mensen in het gareel lopen en zich psychologisch gedwongen voelen zich aan de regels te houden, gaan ze lijken op wat Hannah Arendt “schreibtischtäter” noemde, of “bureaumoordenaars”, zoals Edward Curtin in een mooie meditatie opmerkt. In zekere zin is iedereen die zich zelfs maar in naam schikt in grote lijnen medeplichtig.

Naleving maakt het mogelijk, zelfs wanneer we het doen om een baan te redden en een gezin te voeden. Het is de bijna noodzakelijke aanklacht tegen iedereen die geharnast is door een uitbuitend systeem (een realiteit die trouwens de leugen geeft aan zoveel cancel-cultuur, en aan Twitter-strijders die denken dat ze op de een of andere manier immuun zijn voor hypocrisie).

Maar in tegenstelling tot desinformatiecampagnes over openlijke en heimelijke oorlogen zoals de oorlog in Irak, de oorlog in Syrië, de oorlog in Libië en Vietnam, moet dit soort campagnes op een ongelooflijk hoog activiteitsniveau functioneren, waarbij nieuws en updates in een nog hoger tempo worden verspreid dan bij conventionele oorlogscampagnes.

De veranderingen die worden doorgevoerd vinden namelijk plaats in het land zelf, en niet in een ver land waar de gebeurtenissen gemakkelijk kunnen worden vervalst voor het thuispubliek. Het zal geen verbazing wekken dat er weinig of geen gebeurtenissen zijn die beter geschikt zijn voor een binnenlandse desinformatiecampagne dan een pandemie.

Virussen zijn van nature niet te zien, onzichtbaar voor het oog, een feit dat het mogelijk maakt burgers in een staat van constante angst te houden, permanent levend van angst. De oorlog tegen het terrorisme daarentegen was een onhandige, slecht geabsorbeerde campagne die moest vertrouwen op veelvuldige uitlokkingsschema’s van de FBI, valse vlaggen en verzonnen buitenlandse gebeurtenissen om de bevolking in een staat van angst en meegaandheid te houden.

Na 9/11 zagen we zelden of nooit buitenlandse terroristen, en vandaag zien we het virus niet. Wat we wel zien zijn de eindeloze reeksen statistische angstzaaierij die de gevestigde autoriteiten ons voorschotelen, van dodentol met onbetrouwbare toeschrijvingen, tot studie na studie die de speculaties over verdere gruwelen doet escaleren.

Dat kunnen we niet negeren. We worden er dagelijks mee gebombardeerd.

En daarbij zien we dat de volgzamen, waakzamer dan ooit, zich gedragen als burgerkorpsen die erop uit zijn het groepsdenken op te leggen. Het subtiele genie van deze campagne is dat andersdenkenden nu als levensbedreigend worden beschouwd.

Maar om dit te bereiken moest de campagne zo alomvattend zijn, zo alomtegenwoordig, dat er letterlijk een vorm van massale hersenspoeling uit voortkwam.

DE MASSA

Niet in tegenstelling tot Mather heeft psycholoog Mattias Desmet betoogd dat we wellicht precies dat meemaken, het fenomeen van massavorming, beter bekend als massahypnose. Desmet suggereert dat er vier criteria moeten zijn voor massavorming om aan te slaan:

Het is niet onredelijk om te suggereren dat deze criteria op dit moment in onze samenleving bestaan – als gevolg van de pandemie, maar ook als voorloper ervan. Het isolement van quarantaine sim fin. De sociale anomie gewekt door zielloze cycli van eindeloze consumptie.

De angst van de giga economie, een ademloze tredmolen van afnemende opbrengsten. Het sociale trauma dat wordt veroorzaakt door het zien van een onophoudelijke stroom van sociale mediavideo’s over wangedrag van de politie, vaak doodslag (of moord, afhankelijk van je interpretatie van de gebeurtenissen). En de regelrechte woede die onvermijdelijk wordt opgeroepen door dit samenraapsel van ongelukken.

Samen hebben deze omstandigheden, volgens Desmet en anderen, een samenleving van slaapwandelaars voortgebracht, die hun vertrouwen stellen in autoriteit, zoals mensen vaak doen in crisissituaties, of vermeende crisissituaties (zie de presidentiële goedkeuringscijfers tijdens een buitenlandse aanvalsoorlog die wordt gekarakteriseerd als een dringende strijd “om onze vrijheden te beschermen”).

Er valt ook iets te zeggen voor het idee dat, als we als samenleving algeheel doelloos zijn (afgezien van de lokroep van het geld verdienen), Covid de mensen een urgent doel heeft gegeven dat ze met hartstocht hebben aangegrepen: het afvlakken van de curve, het stoppen van de verspreiding, het maskeren, het laten prikken, en samenwerken om Covid te verslaan.

En, natuurlijk, lustig meedoen aan het belasteren van de ongevaccineerden.

Dit alles – van cruciaal belang – staat buiten kijf.

Consensus in een crisis verzet zich tegen debat. Er is gewoon geen tijd, als een gebeurtenis op uitstervingsniveau zich aan de horizon vormt. (Men kan hetzelfde ongeduld en dezelfde minachting zien voor vragen over de ernst van de klimaatverandering).

En dit is precies wat massavorming voorspelt, volgens Desmet. De vrij zwevende angst wordt gemakkelijk aangetrokken tot een alomvattend verhaal dat in de samenleving wordt gelanceerd, een verhaal dat een oorzaak van de angst aanwijst en stappen die nodig zijn om die weg te nemen.

Naarmate meer mensen het narratief aanvaarden en volgen, ontstaat er “een nieuw soort solidariteit” die het gevoel van isolement dat mensen voelen, begint op te lossen en zin geeft aan hun leven (het voeren van een heroïsche strijd). De oorspronkelijke voorwaarden voor massavorming worden dus vervuld door het officiële narratief, waarvan de mandaten een soort ritueel worden waar de massa’s samen aan deelnemen.

We hebben dit soort massavorming eerder gezien, in gemeenschappen zonder rechten die op zoek waren naar zin en doel – wanhopig proberend zich te ontdoen van de alomvattende anomie van het naoorlogse Duitsland. Ze vielen voor de fascistische verheffing van het nationaal-socialisme, en eindigden in een ruïne.

De nazi’s vervreemdden de Joden van zich om redenen van volksgezondheid; zij lieten hen medische ID-kaarten dragen en propageerden de leugen dat zij dragers waren van tyfus.

Nu zijn we getuige van de demonisering van ongevaccineerden en de gedwongen verwijdering van hun soortgenoten uit de aanvaardbare samenleving: in Oostenrijk riskeren ongevaccineerden gevangenisstraffen; in Duitsland krijgen ze een winkelverbod; in Italië wordt hun loon ingehouden; in Canada mogen ze niet vliegen; in Californië worden ongevaccineerde kinderen van school gestuurd; in Griekenland worden gepensioneerden geconfronteerd met hoge maandelijkse boetes als ze zich niet aan de regels houden; in Australië worden ongevaccineerden naar interneringskampen gedreven.

Dit alles alsof dergelijke maatregelen absoluut en universeel noodzakelijk zijn om de mensheid te redden van een ademhalingsvirus met een Infection Fatality Rate (IFR) van minder dan één procent. En waarvoor reeds talrijke therapieën beschikbaar zijn. De wetenschap lijkt deze bewering niet te ondersteunen, zelfs als de Wetenschap(™) dat wel doet. Maar de laatste duldt geen tegenspraak, terwijl de eerste er vol mee zit.

De eerste wordt gemarkeerd voor verwijdering, de tweede voor promotie. Maar algoritmen zijn nooit onpartijdig geweest, toch?

VERDER DAN VOLKSGEZONDHEID

Voor velen die het spookbeeld van massavorming aanvoelen, is er iets anders aan de hand. Iets dat de volksgezondheid overstijgt. Voor sommigen gaat het zelfs verder dan winstbejag.

Is er een autoritaire revolutie op komst, een niet zo subtiele poging tot een wereldwijde autocratie, gebouwd op de winstcijfers van Big Pharma en Biotech en meedogenloos afgedwongen door een fascistische bio-veiligheidsstaat?

Horen we in de verte een roep: “Oligarchen van de wereld, verenigt u!” Of zijn we in plaats daarvan getuige van de grove excessen van een kapitalistisch systeem dat wordt geteisterd door regelgeving? Of zijn we, zoals de mainstream het wil, gewoon getuige van het gekrakeel van gebrekkige democratische regeringen om de verspreiding af te remmen, hoe ineffectief ook? Goede mensen met goede bedoelingen, maar met een fatale fout, als het ware? (Klinkt als Ken Burns die Vietnam witwast.)

Ideologisch gezien, vallen de meeste mensen in één van deze drie kampen. Maar de massavorming, zoals die bestaat, lijkt te voorkomen dat de bevolking de eerste twee opties ziet. De derde optie – een ramp van goede bedoelingen – is alles wat zichtbaar is voor de gehypnotiseerden.

Was het Da Vinci die zei dat er drie soorten mensen zijn: zij die zien, zij die zien wanneer het hun getoond wordt, en zij die niet zien? Waar vallen de slachtoffers van massavorming, denkt u?

Een groot deel van de mensen is gelukkig wakker voor de mogelijkheden onder de oppervlakte-consensus-een rustig meer van groepsdenken. Dit is niet ongebruikelijk. De marxistische filosoof Louis Althusser schreef dat we allemaal geïndoctrineerd zijn in de dominante ideologie, in navolging van Marx’ idee dat de dominante ideeën van elke cultuur de ideeën van de heersende klasse zijn.

Tijdig en pertinent (ongeacht je mening over het communisme). Althusser stelde verder dat een contingent individuen, misschien een groep, geïndoctrineerd (zijn woord was, niet behulpzaam, interpelleren) kon worden door een sub-ideologie en een zekere mate van – sorry – immuniteit zou hebben tegen de heersende doctrine, die natuurlijk alleen heersend is in zijn verspreiding, niet noodzakelijkerwijs in zijn aanvaarding.

Deze kleinere groep zou dan interventies kunnen plegen in het dominante narratief – er als het ware onder vandaan – en haar greep op het volksbewustzijn beginnen te verbreken.

Dit concept van Althusser lijkt op het scenario van The Matrix, waarin een losgeslagen groep rebellen de techno-tairannie van de machines verstoort – en dat alles afgedwongen door een bijzonder succesvolle vorm van massavorming. De rode pil/blauwe pil dynamiek bestaat vandaag de dag, maar wordt door de officiële heersende klasse angstvallig terzijde geschoven.

Zelfs twintig jaar geleden was de onontkoombare relevantie van de matrixconstructie sterk, en de film werd een spreekwoordelijke cultklassieker. Dat gold ook voor Fight Club, dat het heersende ethos van de kapitalistische samenleving trachtte te ondermijnen en de anomie van een leven in voortdurende consumptie (van in de productiezone van Shenzhen geproduceerde consumptiegoederen terwijl Amerika in een gigantische roestgordel veranderde) onder de aandacht wilde brengen.

In beide films fungeren de hoofdrolspelers – Neo en Tyler Durden – als portretten van Althusseriaanse interventies door subideologen (rebellen) in het systeem van massale onderdrukking. Er is iets van dit in onze huidige situatie. Als je het niet ziet, heb je misschien de blauwe pil genomen.

Als je het wel ziet, kwam je waarschijnlijk een toevallig artikel tegen in een alternatief tijdschrift, luisterde je naar een podcast buiten de gebaande paden, volgde je een slimme en geïnformeerde social media influencer, of vond je een andere weg naar een meer kritisch perspectief. De mainstream wil ons doen geloven dat deze alternatieve bronnen de echte desinformatie zijn.

Hoewel dat gedeeltelijk waar is – er is een hoop troep op social media – is er ook een schat aan goede informatie te vinden in niet-mainstream kanalen. En het is de mainstream die de belangrijkste leveranciers zijn van zowel propaganda als groepsdenken.

Het is niet zo dat deze commerciële kanalen dagelijks gebeurtenissen en verhalen uit het niets verzinnen. Soms, (Assange en Manafort in conclaaf?), maar over het algemeen zijn ze slimmer dan dat. De beste propaganda vertelt de helft van het echte verhaal, en plaatst het stevig in een ideologische richting. Of, zoals de altijd citeerbare Benjamin Franklin ooit zei: “Een halve waarheid is vaak een grote leugen.”

(De minderheid elitekapitaal bezit de belangrijkste nieuwszenders en verspreidt haar minderheidsstandpunten onder de massa’s, in de hoop hen te indoctrineren in een alternatief voor de standaardopvatting van de meerderheid, die neigt naar meritocratie en een sterk sociaal vangnet, zoals de Amerikaanse opiniepeilingen doorgaans aantonen. De standpunten van de bedrijfsmedia zijn dus alleen in naam mainstream).

The Matrix: Resurrection opent met Kerstmis. Er zijn veel verhalen in de amusementswereld – van films tot stripverhalen – die om een gemeenschappelijk thema lijken te draaien: menselijke lichamen die door technologie worden bemiddeld en er uiteindelijk slaven van worden. Onvermijdelijk wordt de technologie gebruikt voor kwaadaardige doeleinden door sterfelijke krachten die onsterfelijkheid proberen te bereiken.

Naarmate de dagen verstrijken, lijken deze verhalen op het witte doek steeds relevanter. Je kunt tenslotte geen “science fiction” hebben zonder de “science”.

Copyright © 2021 door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

COVID-19 VACCIN DOSSIER

COVID vaccin levensvorm: Poolse dokter vindt “Het Ding” in Pfizer Comirnaty injectie

Volg Frontnieuws op Telegram