De westerse dissidentie over het VS/NAVO-beleid inzake Oekraïne is klein, maar de censuurcampagne is extreem

Als men blootgesteld wil worden aan nieuws, informatie of perspectieven die ingaan tegen de heersende Westerse/NAVO-visie op de oorlog in Oekraïne, is een rigoureuze zoektocht nodig. En er is geen garantie dat die zoektocht zal slagen. Dat komt omdat het censuurregime van de regeringen en het bedrijfsleven dat in het Westen met betrekking tot deze oorlog is opgelegd, verbijsterend agressief, snel en veelomvattend is, schrijft Glen Greenwald.

Vrijwel dagelijks dreigt elk dissident nieuwsorgaan, onafhankelijk platform of individuele burger van het internet te worden verbannen. Begin maart, nauwelijks een week na de Russische inval in Oekraïne, heeft de Europese Unie van zevenentwintig landen – onder verwijzing naar “desinformatie” en “openbare orde en veiligheid” – de Russische staatsnieuwszenders RT en Sputnik officieel verboden om waar dan ook in Europa te worden aangehoord. In wat Reuters “een ongekende stap” noemde, werd het alle televisie- en onlineplatforms bij wet verboden om inhoud van die twee nieuwsorganen uit te zenden. Zelfs vóór dat censuurbevel van de overheid verboden Facebook en Google die kanalen al, en Twitter kondigde onmiddellijk aan dat ook te zullen doen, in overeenstemming met de nieuwe EU-wet.

Maar wat zes weken geleden nog “ongekend” was, is nu gemeengoed geworden, zelfs genormaliseerd. Elk platform dat onwelgevallig nieuws of alternatieve perspectieven aanbiedt, is verzekerd van een zeer korte levensduur. Minder dan twee weken na het decreet van de EU kondigde Google aan dat het vrijwillig alle aan Rusland gelieerde media wereldwijd verbood, wat betekent dat Amerikanen en alle Europeanen die kanalen nu niet meer op YouTube konden bekijken, als ze dat al wilden. Zoals zo vaak gebeurt met Big Tech censuur, kwam veel van de druk op Google om inhoud over de oorlog in Oekraïne agressiever te censureren van zijn eigen werknemers: “Werknemers in heel Google hadden er bij YouTube op aangedrongen om extra strafmaatregelen te nemen tegen Russische kanalen.”

Dit censuurregime is zo productief en snel, dat het vrijwel onmogelijk is te tellen hoeveel platforms, agentschappen en personen verbannen zijn voor het misdrijf van het uiten van meningen die als “pro-Russisch” beschouwd worden. Dinsdag heeft Twitter, zonder enige uitleg zoals gebruikelijk, plotseling een van de meest informatieve, betrouwbare en zorgvuldige dissidente accounts, genaamd “Russians With Attitude.” verbannen. Het account, dat eind 2020 door twee Engelssprekende Russen is opgericht, is sinds het begin van de oorlog in populariteit geëxplodeerd, van ruwweg 20.000 volgers vóór de invasie tot meer dan 125.000 volgers op het moment dat Twitter het verbood. Een bijbehorende podcast met dezelfde naam explodeerde ook in populariteit en is, althans vanaf nu, nog steeds te beluisteren op Patreon.

Wat deze uitbarsting van westerse censuur zo opmerkelijk maakt – en wat er althans ten dele de oorzaak van is – is dat er in het Westen een duidelijke, aantoonbare honger is naar nieuws en informatie die verbannen wordt door westerse nieuwsbronnen, die trouw en kritiekloos de beweringen van de regering van de VS, de NAVO en de Oekraïense functionarissen imiteren. Zoals The Washington Post erkende toen zij berichtte over het “ongekende” verbod van Big Tech op RT, Sputnik en andere Russische nieuwsbronnen: “In de eerste vier dagen van de Russische invasie in Oekraïne, bereikte het kijkerspubliek van meer dan een dozijn door de Russische staat gesteunde propagandakanalen op YouTube een ongewoon hoog peil.”

Merk op dat dit censuurregime volkomen eenzijdig is en, zoals gewoonlijk, geheel op één lijn ligt met het buitenlands beleid van de V.S. Westerse nieuwszenders en sociale media platforms zijn vanaf het begin van de oorlog overspoeld met pro-Oekraïense propaganda en regelrechte leugens. Een artikel in de New York Times van begin maart verwoordde het heel fijntjes in zijn kop: “Feiten en mythevorming vermengen zich in de informatieoorlog van Oekraïne.” Axios was even ingetogen in het erkennen van dit feit: “De desinformatie over Oekraïne verspreidt zich – en niet alleen vanuit Rusland.” Leden van het Amerikaanse Congres hebben vrolijk verzinsels verspreid die viraal gingen onder miljoenen mensen, zonder dat censuurbeluste bedrijven uit Silicon Valley daar iets tegen ondernamen. Dat is geen verrassing: alle deelnemers aan een oorlog gebruiken desinformatie en propaganda om de publieke opinie in hun voordeel te manipuleren, en dat geldt zeker ook voor alle directe oorlogvoerende partijen en proxy-oorlogvoerende partijen in de oorlog in Oekraïne.

Toch is er weinig tot geen censuur – noch door de westerse staten, noch door de monopolies van Silicon Valley – van pro-Oekraïense desinformatie, propaganda en leugens. De censuur gaat maar in één richting: het tot zwijgen brengen van alle stemmen die als “pro-Russisch” worden beschouwd, ongeacht of zij desinformatie verspreiden. Het Twitter-account “Russians With Attitude” werd populair deels omdat zij soms kritiek hadden op Rusland, deels omdat zij voorzichtiger waren met feiten en beweringen dan de meeste Westerse media, en deels omdat er zo’n schaarste is aan media die bereid zijn om informatie te geven die onderuit haalt wat de regering van de V.S. en de NAVO u willen doen geloven over de oorlog.

Hun misdaad, zoals de misdaad van zovele andere verbannen accounts, was niet desinformatie maar scepticisme over de propagandacampagne van de VS/NAVO. Anders gezegd, het is niet “desinformatie”, maar eerder standpunt-fout dat men tot zwijgen wil brengen. Men kan zoveel leugens en desinformatie verspreiden als men wil, op voorwaarde dat die bedoeld is om de NAVO-agenda in Oekraïne vooruit te helpen (net zoals men vrij is om desinformatie te verspreiden op voorwaarde dat die bedoeld is om de Democratische Partij te versterken, die haar meerderheidsmacht in Washington gebruikt om meer censuur te eisen en de steun heeft van het grootste deel van Silicon Valley). Maar wat men niet kan doen is het NAVO/Oekraïense propagandakader in twijfel trekken zonder een zeer aanzienlijk risico te lopen verbannen te worden.

Het is niet verwonderlijk dat de monopolies van Silicon Valley hun censuurbevoegdheid uitoefenen in volledige overeenstemming met de belangen van de regering van de VS op het gebied van het buitenlands beleid. Veel van de belangrijkste tech-monopolies – zoals Google en Amazon – zoeken en krijgen stelselmatig zeer lucratieve contracten met de Amerikaanse veiligheidsstaat, waaronder zowel de CIA als de NSA. Hun topmanagers onderhouden zeer nauwe banden met hoge functionarissen van de Democratische Partij. En de Democraten in het Congres hebben herhaaldelijk leidinggevenden uit de technologiesector voor hun verschillende commissies gesleept om hen uitdrukkelijk te dreigen met wettelijke en regelgevende represailles als zij niet meer censureren in overeenstemming met de beleidsdoelstellingen en politieke belangen van die partij.

Maar één vraag blijft hangen: waarom is er zoveel haast bij om de kleine groepjes afwijkende stemmen over de oorlog in Oekraïne het zwijgen op te leggen? Deze oorlog heeft de gevestigde vleugels van beide partijen en vrijwel de hele media verenigd met een consensus die niet meer gezien is sinds de dagen en weken na de aanslag van 9/11. Het aantal prominenten in de politiek en de media dat zelfs maar minimaal van die tweepartijdige consensus in Washington afwijkt, is op twee handen te tellen – een afwijkende mening die onmiddellijk aanleiding geeft tot verguizing in de vorm van aanvallen op iemands patriottisme en loyaliteit. Waarom is men zo bang om deze geïsoleerde en gedemoniseerde stemmen überhaupt te laten horen?

Het antwoord lijkt duidelijk. De voordelen van deze oorlog voor meerdere belangrijke machtscentra in Washington kunnen niet overschat worden. De miljarden dollars aan hulp en wapens die de V.S. naar Oekraïne sturen gaan zo snel en met zo’n schijnbare willekeur dat het moeilijk te volgen is. “Biden keurt 350 miljoen dollar militaire hulp voor Oekraïne goed,” meldde Reuters op 26 februari; “Biden kondigt 800 miljoen dollar militaire hulp voor Oekraïne aan,” meldde The New York Times op 16 maart; op 30 maart luidde de kop van NBC: “Oekraïne krijgt 500 miljoen dollar extra aan hulp van de VS, kondigt Biden aan”; op dinsdag meldde Reuters: “V.S. kondigt $750 miljoen extra aan wapens voor Oekraïne aan, zeggen functionarissen.” Met opzet hebben deze gigantische getallen allang elke betekenis verloren en lokken zij nauwelijks een piep van vraag uit, laat staan van bezwaar.

Het is geen raadsel wie er van deze orgie van militaire uitgaven profiteert. Dinsdag meldde Reuters dat “het Pentagon woensdag leiders van de acht grootste Amerikaanse wapenfabrikanten zal ontvangen om te praten over de capaciteit van de industrie om in de wapenbehoeften van Oekraïne te voorzien als de oorlog met Rusland nog jaren duurt.” Onder de deelnemers aan deze bijeenkomst over de noodzaak om de wapenproductie op te voeren om de proxy-oorlog in Oekraïne te voeden is Raytheon, dat zich gelukkig prijst met de gepensioneerde generaal Lloyd Austin als minister van Defensie, een functie waarin hij is opgeklommen uit de Raad van Bestuur van Raytheon. Het is vrijwel onmogelijk zich een gebeurtenis voor te stellen die gunstiger is voor de wapenproducentenindustrie dan deze oorlog in Oekraïne:

Deze permanente machtsfactie is lang niet de enige die profijt trekt van de oorlog in Oekraïne en haar fortuin laat afhangen van het zo lang mogelijk laten voortduren van de oorlog. Het verbond van de Amerikaanse veiligheidsstaat, de neocons van de Democratische Partij, en hun medestanders heeft sinds de gloriedagen van 2002 niet meer zo hoog getild. Een van de meest vocale DNC-aanhangers van MSNBC, Chris Hayes, gutste dat de oorlog in Oekraïne het geloof in en vertrouwen in de CIA en de inlichtingengemeenschap meer dan enige gebeurtenis in de recente geschiedenis nieuw leven heeft ingeblazen – en terecht, zei hij: “De laatste weken zijn voor de Amerikaanse inlichtingendiensten als de Irak-oorlog in omgekeerde richting geweest.” Men kan nauwelijks een gewone krant lezen of een nieuwszender bekijken zonder de meest bloeddorstige oorlogszuchtige groep neocons van het land te zien – David Frum, Bill Kristol, Liz Cheney, Wesley Clark, Anne Applebaum, Adam Kinzinger – die gevierd worden als wijze deskundigen en heldhaftige strijders voor de vrijheid.

Deze oorlog is inderdaad heel goed geweest voor de vaste politieke en mediaklasse in Washington. En hoewel het wekenlang taboe was om het te zeggen, is het nu overduidelijk dat het enige doel dat de VS en hun bondgenoten met de oorlog in Oekraïne hebben, is om hem zo lang mogelijk te laten voortslepen. Niet alleen zijn er geen serieuze Amerikaanse diplomatieke pogingen om de oorlog te beëindigen, maar het doel is om ervoor te zorgen dat dat niet gebeurt. Dat zeggen ze nu uitdrukkelijk, en het is niet moeilijk te begrijpen waarom.

De voordelen van een eindeloos moeras in Oekraïne zijn even immens als duidelijk. De militaire begroting schiet omhoog. De aartsvijand van de Democratische Partij – Rusland en Poetin – wordt gestraft, terwijl zij vastlopen in een oorlog waarvan de Oekraïners het meest te lijden hebben. De burgerij schaart zich achter haar leiders en wordt afgeleid.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

MOSSAD: “Wij weten wat er van Oekraïne zal overblijven”

Volg Frontnieuws op Telegram