De elite van Europa is vastbesloten zelfmoord te plegen door middel van Diversiteit

De journalist Douglas Murray in zijn boek “The Strange Death of Europe: Immigration, Identity, Islam”:

Wanneer we al deze instincten bij elkaar samenvoegen krijgen we een recept voor zelfmoord. Ze verzekeren de zelfvernietiging van zowel een cultuur als een continent. Gesprekken met Europese beleidsmakers en politici hebben dit voor mij zeer duidelijk gemaakt. Ze vertellen me met furie in hun stem dat het ‘moet’ werken. Ik vertel hen dat een omvolking op deze schaal, bij deze snelheid, nooit zal werken.

En wat gebeurt er als het niet werkt?

Europa wordt geteisterd door onzekerheid –  de crises in de eurozone, de eindeloze uitdagingen voor de Europese Unie, nationale verkiezingen die lijken op eindeloze ronden van kogel-ontwijken. Maar zelfs deze gebeurtenissen zijn onbelangrijk in vergelijking met de diepe tektonische verschuivingen onder het continent van de politiek; aardbevingen die de Europeanen – en hun bondgenoten – met gevaar voor eigen leven negeren, schrijft Douglas Murray.

Tijdens de immigratiecrisis van de afgelopen jaren reisde ik over het Europese continent, van de ontvangst-eilanden, waar de immigranten aankomen, naar de voorsteden waar ze eindigen, en ontmoette de politici die hen aanmoedigen om te komen. Europa heeft al decennia lang gastarbeiders aangemoedigd, met in kielzog hun families, naar Europa te komen. Zoals de Duitse kanselier Angela Merkel ooit heeft toegegeven, verwachtte niemand dat ze bleven.

Toch bleven ze, en ondanks dat er geen werk voor hen was, groeiden hun aantal. Onaangenaam wakker wordend met het resultaat van hun politieke beleid besloot de Europese politieke elite hun idiote onderneming te hernoemen naar ‘multiculturele samenleving’, zonder besef wat dat in werkelijkheid betekent. Kan een multiculturele samenleving eisen stellen aan zijn nieuwkomers? Of zou dat ‘racistisch’ zijn?

Vanaf de jaren 2000 is de legale en illegale immigratie gestegen. NGO-schepen worden voor de kust van Noord-Afrika aangelegd om migranten gelegenheid te geven om illegaal Europa binnen te komen. Syriërs die een burgeroorlog ontvluchtten worden massaal Europa ingeduwd, en werden al snel gevolgd door mensen uit sub-Sahara, Noord-Afrika, het Midden-Oosten, en het Verre Oosten.

Vandaag de dag is deze grote immigratiestroom geen voorpaginanieuws meer. Maar het gaat nog steeds door. In een weekend komen alleen al op de Griekse ontvangst-eilanden duizenden mensen aan. Waar gaan ze heen? Wat verwachten ze? En wat verwachten we van hen?

Om het antwoord op deze en andere vragen te vinden is het nodig om diepere vragen te stellen. Waarom heeft de EU besloten om de armen en onteigenden van deze wereld op te nemen? Waarom hebben we besloten dat iedereen die voor een oorlog vlucht, of gewoon een beter leven zoekt, naar Europa mag komen en het zijn thuisland mag noemen?

Het antwoord ligt voor een groot gedeelte in onze geschiedenis, niet in het minst het overweldigende Duitse schuldgevoel, dat zich over het Europese continent heeft verspreid, en ook onze culturele neven in Amerika en Australië beïnvloed heeft. Besmet door degenen die ons kwaad willen doen zijn we voor het denkbeeld gevallen dat we collectief schuldig zijn, collectief gestraft moeten worden, en collectief een drang moeten bezitten dat als resultaat daarvan onze samenlevingen moeten veranderen.

Er is in Europa ook een gevoel aanwezig wat ik chronische vermoeidheid noem – het gevoel dat het verhaal op zijn einde loopt: dat we religie hebben geprobeerd, alle denkbare vormen van politiek, en dat het allemaal heeft geleid tot rampspoed, en het niet veel uitmaakt dat we voor deze keer de grote omvolking proberen.

Er wordt vaak geargumenteerd dat onze samenlevingen te oud zijn, met een vergrijzende bevolking, en daarom immigranten nodig hebben. Wanneer deze aannames betwist worden met vragen, zoals bijvoorbeeld met de vraag waarom de volgende generatie Duitse arbeiderskracht dan niet uit werkloos Griekenland wordt gehaald in plaats van Eritrea, wordt ons verteld dat we laaggeschoolde werknemers nodig hebben die onze talen niet spreken omdat het Europa meer cultureel interessant maakt. Het is alsof er grote leegtes bestaan in het hart van de cultuur van Dante, Bach en Beethoven, die met Afrikaanse analfabeten opgevuld moet worden.

Als mensen op de nadelen van deze aanpak wijzen – in het bijzonder de vele problemen die de immigratie uit moslimlanden bezorgt, inclusief terrorisme – krijgen we de uiteindelijke uitleg. Het maakt niet uit, wordt ons verteld: Vanwege de globalisering is dit onvermijdelijk, en is uiteindelijk toch niet te stoppen.

Wanneer we al deze instincten bij elkaar samenvoegen krijgen we een recept voor zelfmoord. Ze verzekeren de zelfvernietiging van zowel een cultuur als een continent. Gesprekken met Europese beleidsmakers en politici hebben dit voor mij zeer duidelijk gemaakt. Ze vertellen me met furie in hun stem dat het ‘moet’ werken. Ik vertel hen dat een omvolking op deze schaal, bij deze snelheid, nooit zal werken.

Toch is het nog steeds mogelijk dat het Europese volk niet de instincten van zijn leiders zal volgen. Onlangs werd het resultaat van een poll gepubliceerd waarin burgers van 10 landen een ‘moeilijke’ vraag werd gesteld: Of ze eens waren met de stelling dat er verder geen moslim immigratie in hun land moet plaatsvinden. Een meerderheid van 8 van de 10 landen, inclusief Frankrijk en Duitsland, antwoorden dat ze niet meer moslim-immigranten willen.

In de afgelopen decennia heeft Europa een haastige poging gedaan om zichzelf te herdefiniëren. Toen de wereld kleiner werd omarmden we de ‘diversiteit’. Terwijl terrorisme groeide en er steeds meer migranten binnenkwamen, begon de publieke opinie in Europa te verharden. Tegenwoordig is de slogan ‘meer diversiteit’ een verloren schreeuw van de elites, die in de veronderstelling zijn dat er nog veel meer diversiteit nodig is voordat de mensen het accepteren.

Het migratiebeleid van politici en andere elites van Euro suggereert dat ze zelfmoord willen plegen. Het zal de komende jaren interessant zijn om te zien of de Europese bevolking zich aansluit bij hun zelfmoordpoging. Ik zou er niet op wedden.

Diepte-interview Douglas Murray:

EU Commissie: Nederland kan 8 miljoen migranten ontvangen – en de hele EU 3,3 miljard