De verstrengeling van strategische paradigma’s

Theodore Postol, professor in Wetenschap, Technologie en Nationaal Veiligheidsbeleid aan het MIT, heeft een forensische analyse gemaakt van de video’s en het bewijsmateriaal van de Iraanse ‘demonstratie’-aanval met een zwerm drones en raketten op Israël op 13 april: Een ‘boodschap’ in plaats van een ‘aanval,’ schrijft Alastair Crooke.

Het toonaangevende Israëlische dagblad Yediot Ahoronot heeft de kosten van een poging om deze Iraanse vloot neer te halen geschat op 2 tot 3 miljard dollar. De implicaties van dit ene getal zijn aanzienlijk.

Professor Postol schrijft:

Verder:

Postel voegt eraan toe:

Voor de duidelijkheid, Postol zegt dat noch de VS noch Israël meer dan een gedeeltelijke verdediging hebben tegen een potentiële aanval van deze aard – vooral omdat Iran zijn ballistische raket silo’s heeft verspreid en begraven over het hele terrein van Iran onder controle van autonome eenheden die in staat zijn om een oorlog voort te zetten, zelfs als het centrale commando en de communicatie volledig wegvallen.

Dit is een paradigmawisseling – duidelijk voor Israël. De enorme fysieke uitgaven aan luchtverdedigingsmateriaal – ter waarde van 2-3 miljard dollar – zullen niet willekeurig herhaald worden door de V.S. Netanyahu zal de V.S. er niet gemakkelijk van kunnen overtuigen om samen met Israël een joint venture aan te gaan tegen Iran, gezien deze onhoudbare luchtverdedigingskosten.

Maar een tweede belangrijke implicatie is dat deze luchtverdedigingsmiddelen niet alleen duur zijn in termen van dollars, ze zijn er gewoon niet: m.a.w. de voorraadkast is bijna leeg. En het ontbreekt de VS aan de productiecapaciteit om deze niet bijzonder effectieve, dure platformen snel te vervangen.

Ja, Oekraïne … het Midden-Oosten-paradigma is direct verbonden met het Oekraïne-paradigma, waar Rusland erin geslaagd is om veel van de door het Westen geleverde luchtverdedigingscapaciteit in Oekraïne te vernietigen, waardoor Rusland een bijna volledige luchtoverheersing heeft over het luchtruim.

Het positioneren van schaarse luchtverdediging ‘om Israël te redden’ stelt Oekraïne dus bloot (en vertraagt ook de pivot van de VS naar China). En gezien de recente goedkeuring van de financieringswet voor Oekraïne in het Congres, is het duidelijk dat luchtverdedigingsmiddelen een prioriteit zijn om naar Kiev te sturen – waar het Westen steeds meer in de val lijkt te zitten en op zoek is naar een uitweg die niet tot vernedering leidt.

Maar voordat we de paradigmaverschuiving in het Midden-Oosten achter ons laten, de implicaties voor Netanyahu zijn al duidelijk: Hij moet zich dus weer richten op de ‘nabije vijand’ – de Palestijnse sfeer of op Libanon – om Israël de ‘Grote Overwinning’ te bezorgen waar zijn regering naar hunkert.

Kortom, de ‘prijs’ voor Biden om Israël te redden van de Iraanse luchtvloot die vooraf door Iran was aangekondigd als demonstratief en niet destructief of dodelijk, is dat het Witte Huis het uitvloeisel – een aanval op Rafah – moet accepteren. Maar dit impliceert een andere vorm van kosten – een electorale erosie door het verergeren van binnenlandse spanningen als gevolg van de voortdurende schaamteloze slachting van Palestijnen.

Niet alleen Israël draagt het gewicht van de Iraanse paradigmaverschuiving. Denk ook aan de soennitische Arabische staten die in verschillende vormen van samenwerking (normalisatie) met Israël hebben samengewerkt.

In het geval van een breder conflict dat Iran omvat, kan Israël hen duidelijk niet beschermen – zoals professor Postol zo duidelijk laat zien. En kunnen ze rekenen op de VS? De VS worden geconfronteerd met concurrerende eisen voor hun schaarse luchtverdediging en (voorlopig) staan Oekraïne en de pivot naar China hoger op de prioriteitenladder van het Witte Huis.

In september 2019 werd de Saoedische Abqaiq oliefaciliteit getroffen door kruisraketten, waarvan Postol opmerkt dat ze “een effectieve nauwkeurigheid hadden van misschien een paar meter, veel nauwkeuriger dan mogelijk zou zijn met GPS geleiding (wat een optisch en computationeel geleidingssysteem suggereert, dat een zeer nauwkeurig doelzoekend vermogen geeft).”

Dus, na de Iraanse actieve afschrikking paradigmaverschuiving, en de daaropvolgende uitputting van het luchtverdedigingsparadigma, is de vermeende komende westerse paradigmaverschuiving (het Derde Paradigma) op dezelfde manier verbonden met Oekraïne.

Want de westerse proxyoorlog met Rusland, die zich concentreert op Oekraïne, heeft één ding overduidelijk gemaakt: dat is dat de offshoring van de productiebasis van het Westen de concurrentiepositie van het Westen heeft aangetast, zowel in eenvoudige handelstermen als, ten tweede, in het beperken van de westerse defensieproductiecapaciteit. Het komt tot de conclusie (na 13 april) dat het niet genoeg luchtverdedigingsmiddelen heeft om overal naartoe te gaan: ‘Israël redden’; ‘Oekraïne redden’ en voorbereidingen treffen voor een oorlog met China.

Het westerse model van maximalisatie van aandeelhoudersrendement heeft zich niet gemakkelijk aangepast aan de logistieke behoeften van de huidige ‘beperkte’ oorlog tussen Oekraïne en Rusland, laat staan dat het zich heeft gepositioneerd voor toekomstige oorlogen – met Iran en China.

Eenvoudig gezegd heeft dit ‘late stadium’ van globaal imperialisme een ‘valse dageraad’ beleefd: De economie verschuift van de productie van ‘dingen’ naar de lucratievere sfeer van het bedenken van nieuwe financiële producten (zoals derivaten) die snel veel geld opleveren, maar die de samenleving destabiliseren (door de toenemende ongelijkheid in rijkdom); en die uiteindelijk het mondiale systeem zelf destabiliseren (omdat de staten met de grootste welvaart in de wereld terugdeinzen voor het verlies van soevereiniteit en autonomie dat het financialisme met zich meebrengt).

Meer in het algemeen staat het mondiale systeem op het punt een enorme structurele verandering door te maken. Zoals de Financial Times waarschuwt,

‘voor het grijpen’: Voor de FT is het antwoord misschien ondoorzichtig, maar voor de Globale Meerderheid is het duidelijk genoeg – “We gaan terug naar de basis”: Een eenvoudigere, grotendeels nationale economie, beschermd tegen buitenlandse concurrentie door douanebarrières. Noem het ‘ouderwets’ (over de concepten wordt al 200 jaar geschreven); toch is het niets extreems. De begrippen weerspiegelen gewoon de keerzijde van de medaille van de doctrines van Adam Smith en die welke Friedrich List naar voren bracht in zijn kritiek op de laissez-faire individualistische benadering van de Anglo-Amerikanen.

De ‘Europese leiders’ zien de economische paradigmaoplossing echter anders:

De ‘valse dageraad’ hausse in de financiële diensten van de VS begon toen de industriële basis wegrotte en toen men nieuwe oorlogen begon te promoten.

Het is gemakkelijk in te zien dat de Amerikaanse economie nu structurele verandering nodig heeft. De reële economie is wereldwijd niet-concurrerend geworden – vandaar de oproep van Yellen aan China om zijn overcapaciteit, die de westerse economieën schaadt, in te perken.

Maar is het realistisch om te denken dat Europa een doorstart kan maken als een ‘door defensie en nationale veiligheid geleide politieke economie’, zoals Draghi en Panetta bepleiten als voortzetting van de oorlog met Rusland? Gelanceerd vanaf bijna ground zero?

Is het realistisch om te denken dat de Amerikaanse veiligheidsstaat dit Europa zal toestaan, na Europa opzettelijk te hebben gereduceerd tot economische vazal door het zijn vroegere bedrijfsmodel, gebaseerd op goedkope energie en de verkoop van hoogwaardige technische producten aan China, te laten opgeven?

Dit Draghi-ECB plan vertegenwoordigt een enorme structurele verandering; een die een decennium of twee zou duren om te implementeren en biljoenen zou kosten. Het zou ook plaatsvinden in een tijd van onvermijdelijke Europese begrotingsbezuinigingen. Is er bewijs dat gewone Europeanen zo’n radicale structurele verandering steunen?

Waarom volgt Europa dan een weg die enorme risico’s met zich meebrengt – een weg die Europa mogelijk kan meeslepen in een draaikolk van spanningen die eindigt in een oorlog met Rusland?

Om één belangrijke reden: Het leiderschap van de EU had overmoedige ambities om van de EU een ‘geopolitiek’ imperium te maken – een wereldspeler met het gewicht om samen met de VS aan de top te zitten. Daartoe bood de EU zich zonder voorbehoud aan als het hulpje van het Witte Huis-team voor hun Oekraïne-project en legde zich neer bij de toegangsprijs van het legen van hun wapenarsenalen en het sanctioneren van de goedkope energie waarvan de economie afhankelijk was.

Het was deze beslissing die Europa heeft gedeïndustrialiseerd; die wat er nog over is van een echte economie niet-concurrerend heeft gemaakt en de inflatie heeft veroorzaakt die de levensstandaard ondermijnt. Zich scharen achter het falende Oekraïne-project van Washington heeft geleid tot een cascade van desastreuze beslissingen van de EU.

Als deze beleidslijn zou veranderen, zou Europa weer kunnen worden wat het was: een handelsassociatie bestaande uit verschillende soevereine staten. Veel Europeanen zouden daar genoegen mee nemen: De focus leggen op het weer concurrerend maken van Europa; van Europa een diplomatieke speler maken in plaats van een militaire speler.

Willen de Europeanen wel aan de Amerikaanse ’toptafel’ zitten?

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

De Europese Unie is dicht bij een ineenstorting – Het hele systeem is tot in de kern verrot

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: