Een vooraanstaand Amerikaans nieuwsorgaan heeft de formidabele capaciteiten van het Russische S-400 luchtverdedigingssysteem toegegeven, door te erkennen dat het in staat is om stealth fighter straaljagers aan te vallen, waaronder het veel geprezen F-35 Lightning II vliegtuig, schrijft Ashish Dangwal.
De Russische S-400 staat bekend als het mondiale summum van luchtverdedigingssystemen en beschikt over ongeëvenaarde capaciteiten. Aan de andere kant wordt de F-35 geprezen als het meest succesvolle stealthvliegtuig van de vijfde generatie dat de wereldwijde markt voor fighter straaljagers domineert.
De S-400 Triumf, binnen NAVO-kringen ook bekend als de SA-21 Growler, beschikt over een indrukwekkende reeks capaciteiten, waaronder de mogelijkheid om verschillende raketten in te zetten die zijn afgestemd op verschillende luchtbedreigingen. Met een bereik van bijna 400 kilometer en veel geprezen anti-stealth capaciteiten, heeft de Triumf een reputatie opgebouwd als een geduchte tegenstander die de Amerikaanse luchtdominantie kan uitdagen.
Het vermogen van de S-400 om tegen elk vliegtuig op te treden is een belangrijke factor geweest in het exportsucces. India bijvoorbeeld, dat een contract heeft getekend voor vijf squadrons S-400 raketten, heeft zijn vertrouwen gesteld in dit geavanceerde Russische luchtverdedigingssysteem om het hoofd te bieden aan China’s straaljager van de vijfde generatie, de J-20.
De bekentenis van de Washington Post, waarin militaire experts worden geciteerd, betekent een afwijking van de gebruikelijke westerse scepsis over de kracht van de S-400 in het tegengaan van stealth-technologie.
Aarzelt de VS om de F-35 in de buurt van de S-400 in te zetten?
Hoewel de mogelijkheid van een confrontatie tussen deze twee formidabele wapensystemen ver weg lijkt, zijn de zorgen over hun co-existentie zeer reëel.
De kern van de zaak ligt in de angst dat de S-400 de gevoelige technologie en operationele capaciteiten van de F-35 in gevaar zou kunnen brengen. De diplomatieke gevolgen van de aankoop van de S-400 door Turkije, een NAVO-lid, dienen als een schrijnend voorbeeld van de spanningen rond deze kwestie.
Het geschil tussen Turkije en de Verenigde Staten over de aankoop van de S-400 in 2019 resulteerde in de uitsluiting van Ankara van het F-35 programma, waardoor alle trainings- en leveringsprocessen met betrekking tot de gevechtsvliegtuigen werden stopgezet. Deze breuk onderstreept de ernst waarmee de Verenigde Staten de potentiële risico’s zien die gepaard gaan met de koppeling van de F-35 en de S-400.
Kathryn Wheelbarger, toenmalig waarnemend assistent-minister van defensie van de VS, vatte deze bezorgdheid bondig samen toen ze openlijk toegaf dat de S-400 specifiek was ontworpen om vliegtuigen zoals de F-35 aan te vallen en te neutraliseren.
In haar woorden is het “ondenkbaar dat Rusland geen gebruik zou maken van deze mogelijkheid om inlichtingen te verzamelen.”
Dit gevoel werd ook gedeeld door generaal Tod Wolters, die het US European Command leidde en de fundamentele incompatibiliteit tussen de F-35 en de S-400 benadrukte.
Hij benadrukte het onvermogen van deze systemen om met elkaar te communiceren en onderstreepte de risico’s van de pogingen van de S-400 om de mogelijkheden van de F-35 uit te buiten. Het vooruitzicht van het delen van cruciale radar- en operationele gegevens met Rusland is een scenario dat de Verenigde Staten en hun bondgenoten koste wat het kost willen vermijden.
Ondanks de lage waarschijnlijkheid van een confrontatie tussen deze twee militaire middelen, vormt alleen al de aanwezigheid van de S-400 in regio’s waar de F-35 opereert een complexe en veelzijdige uitdaging.
Defensie-experts suggereren dat de aanwezigheid van de S-400 in de buurt van de F-35 het vermogen van Rusland om de radardetectie van Amerikaanse vliegtuigen te verbeteren kan vergroten. Bovendien kunnen de eigenaars en exploitanten van de S-400, met meer toegang tot F-35 gegevens, kwetsbaarheden in het vliegtuig effectiever identificeren.
Kolonel en elektronicus Konstantinos Zikidis van de Griekse luchtmacht vertelde aan EurAsian Times: “De S-400 gebruikt twee of drie radars die elkaar aanvullen. Daarom kan de hoofdzoekradar, zelfs als deze niet in staat is om een wapenwaardig spoor te verkrijgen, andere radars aanzetten om een nauwkeurig spoor te verkrijgen.”
Is de S-400 echt in staat om Stealth Fighters te detecteren?
De wortels van de technologische kracht van de S-400 kunnen worden teruggevoerd naar zijn voorganger, het S-300 systeem. Hoewel de S-400 veel van zijn hardware deelt met de S-300, zijn er aanzienlijke upgrades aangebracht in de radarsystemen, software en rakettypes. Deze verbeteringen geven de S-400 meer flexibiliteit bij het onderscheppen van doelen en een groter bereik.
De kern van de S-400’s anti-stealth capaciteiten is het Nebo-M radarsysteem, dat bestaat uit drie verschillende arrays die op verschillende frequentiebanden werken.
Door gebruik te maken van laagfrequente radararrays zoals de Nebo SVU (VHF-band) en de Protivnik G (L-band), kan het Nebo-M systeem de aanwezigheid van naderende stealthjagers detecteren. Hoewel deze laagfrequente arrays misschien niet de beeldgetrouwheid bieden die nodig is voor targeting, spelen ze een cruciale rol bij de initiële detectie en tracking.
Om de mogelijkheden van de laagfrequente arrays aan te vullen, integreert het Nebo-M systeem de Russische Gamma S1 array die in de S- en X-banden werkt. Door deze arrays in een netwerk op te nemen, biedt het Nebo-M systeem een uitgebreide en gelaagde benadering voor het detecteren en volgen van stealth vliegtuigen.
Het is belangrijk om de inherente beperkingen van stealth-technologie te begrijpen bij het beoordelen van de effectiviteit van de counter-stealth capaciteiten van de S-400.
Hoewel moderne stealth-straaljagers ontworpen zijn om detectie tegen hoogfrequente radarbanden te minimaliseren, zijn ze niet volledig immuun voor detectie. De grootte van hun radardoorsnede (RCS) bepaalt hun detecteerbaarheid, waarbij kleinere RCS-waarden duiden op verminderde zichtbaarheid voor radar.
De F-35 heeft bijvoorbeeld een RCS van ongeveer 0,0015 vierkante meter, terwijl de RCS van de F-22 nog kleiner is, variërend van 0,0001 tot 0,0002 vierkante meter. Ondanks deze vooruitgang in stealth-technologie kan geen enkel modern gevechtsvliegtuig detectie van laagfrequente radarbanden volledig ontwijken.
Een peer-reviewde beoordeling door de Helleense luchtmachtkolonel en elektronicus Konstantinos Zikidis werpt licht op de capaciteiten van het Nebo-M systeem.
Volgens het onderzoek van Zikidis kunnen de laagfrequente arrays die door de Nebo-M worden gebruikt de F-117 Nighthawk detecteren op afstanden tot 350 kilometer in optimale omstandigheden en mogelijk tot 72 kilometer onder zware storing.
Het is echter essentieel om onderscheid te maken tussen detectie en targeting. Terwijl de S-400’s claim om stealth tegen te gaan gebaseerd is op zijn detectiemogelijkheden, blijft het succesvol richten van een stealth vliegtuig een complexe en uitdagende taak.
In praktische termen is stealth-technologie erop gericht om detectie lang genoeg uit te stellen zodat het vliegtuig de vijand kan aanvallen of de dreiging kan ontwijken. De effectiviteit van stealth is afhankelijk van verschillende factoren, waaronder de afstand tussen het vliegtuig en de radar array.
S-400 vs F-35: Wie zal er winnen?
De gegevens die zijn verstrekt door kolonel Zikidis van de Helleense luchtmacht tonen het detectiebereik van de laagfrequente radars van het S-400 systeem ten opzichte van de F-117.
Aangezien de radardoorsnede van de F-117 ongeveer 30 keer zo groot is als die van de F-22 en minstens twee keer zo groot als die van de F-35, zal het detectie- en doelbereik van deze geavanceerde gevechtsvliegtuigen aanzienlijk afnemen.
Volgens schattingen uit het verleden zouden de S-400 radarsystemen een F-35 kunnen waarnemen als deze op minder dan 20 mijl afstand nadert. De F-35 is echter bewapend met lucht-grondraketten die doelen tot op een afstand van 40-60 mijl kunnen bereiken.
De F-35 raket wordt gelanceerd vanaf een afstand ver buiten het 20-mijls detectiebereik van de S-400 en heeft een grote kans om zijn doel te raken zonder het vliegtuig in gevaar te brengen. De realiteit is echter veel complexer, vooral als we kijken naar de integratie van de S-400 in een breder geïntegreerd luchtverdedigingssysteem (IADS).
Miltos Antoniades, een voormalig luchtmachtspecialist bij de Griekse luchtmacht, wees erop dat het binnendringen van dergelijke geavanceerde netwerken geen sinecure is. Antoniades benadrukte verschillende scenario’s die de taak van stealth fighters om geïntegreerde luchtverdedigingsnetwerken binnen te dringen bemoeilijken.
Een nap-of-the-earth (een methode die door militaire vliegtuigen wordt gebruikt om op extreem lage hoogte te vliegen, met als doel het ontwijken van vijandelijke detectie en aanvallen binnen een risicovolle omgeving) benadering zou detectie door de S-400 radar kunnen ontwijken, maar het vliegtuig blootstellen aan andere bedreigingen, zoals puntverdedigingssystemen zoals de Tor M1.
Als alternatief kan het vliegen op gemiddelde hoogte reacties uitlokken van andere elementen van het luchtverdedigingsnetwerk, zoals straaljagers in gevechtsluchtpatrouilles (CAP), waardoor stealthvliegtuigen gedwongen worden om van hun vliegroute af te wijken of het risico lopen om ontdekt te worden.
Bovendien voegt de aanwezigheid van radars in de lucht of luchtafweersystemen aan boord van schepen nog een extra laag complexiteit toe. Hoe geavanceerder het luchtverdedigingsnetwerk, hoe moeilijker het wordt voor stealth fighters om hoogwaardige doelen zoals de S-400 te penetreren en aan te vallen.
Zelfs als een stealth fighter erin slaagt om ongemerkt te naderen en zijn wapens te lanceren, zal de bemanning van de S-400 de lancering waarschijnlijk detecteren en defensieve maatregelen nemen.
Tot de mogelijke reacties behoren het uitschakelen van radars, het afvuren van salvo’s in de richting van de dreiging of het inzetten van loktactieken. De effectiviteit van deze tegenmaatregelen moet nog worden vastgesteld en zou alleen worden bewezen in echte gevechtssituaties.
Op dezelfde manier hangt de potentie van stealth fighters in het doordringen van geïntegreerde luchtverdedigingssystemen en het neutraliseren van hoogwaardige doelen zoals de S-400 af van voortdurende evaluatie, aanpassing van tactieken en de dynamische aard van oorlogsvoering.
De mening van experts over de kwestie
Patricia Marins, een defensieanalist die de Russische defensie-industrie nauwlettend volgt, zei in een gesprek met EurAsian Times: “Als we de F-35 vergelijken met Russische luchtverdediging zoals de S-300 en S-400, zijn de Turken de enigen die getest hebben en de resultaten kennen. Volgens Turkse rapporten was de S-400 in staat om de F-16, F-35 en zelfs de F-22 te detecteren. Niemand behalve de Turken kan dit bevestigen.”
Ze wees er verder op: “Er zijn de afgelopen jaren ook incidenten gemeld waarbij de F-35 de S-300 niet kon detecteren.”
Marins benadrukte dat de cruciale factor niet is of de S-300 en S-400 stealth fighters kunnen detecteren, maar eerder of ze lang genoeg kunnen blijven volgen om het doel effectief aan te vallen.
“Met andere woorden, de effectiviteit van deze systemen tegen de F-35 hangt af van de omstandigheden. Een andere overweging is welke versie van de F-35 wordt besproken omdat de VS het vliegtuig blijft verbeteren,” voegde ze eraan toe.
Stealth fighters zoals de F-35 beschikken over technologie die resulteert in variabele Radar Cross Sections (RCS), wat hun detecteerbaarheid beïnvloedt. Bovendien spelen de manoeuvreercapaciteiten van de piloot een belangrijke rol in het detectieproces.
Marins suggereerde dat het redelijk is om aan te nemen dat het vliegtuig gedetecteerd kan worden voor of nadat de piloot HARM of hogesnelheids-antistralingsraketten afvuurt, waarbij rekening moet worden gehouden met het bereik van deze raketten, zoals de nieuwe AGM met een bereik van 300 km, om de veiligheid van de piloot te vergroten.
Marins wees op lopende waarnemingen van luchtafweersystemen van beide zijden die worstelen met stealth kruisraketten in Oekraïne, maar waarschuwde voor extrapolatie van deze resultaten naar vliegtuigen met vaste vleugels, en benadrukte het aparte karakter van deze scenario’s.
Dit gezegd hebbende, terwijl het debat voortwoedt, voegt de erkenning van de Amerikaanse media van het vermogen van de S-400 om de strijd aan te gaan met stealth-technologie een nieuwe dimensie toe aan het voortdurende discours over de machtsverhoudingen in moderne oorlogsvoering.
En dat met chips uit wasmachines. Hoe gestoord zijn ze hier wel niet!
Het Russische S-500 Prometheus luchtverdedigingssysteem
https://youtu.be/ofy1d1_2_sM
Kortom : Russische, en Chinese, militaire technische capaciteiten,
lopen niet achter bij Amerikaanse.
De Media voor eens en voor ALTIJD..⚰️en Begraven… het eerst gebod van God moet zijn…GIJ ZULT NIET LIEGEN..
Wat een complete waanzin, heel die smerige, vuile, Gore militaire rotzooi industrie, waar honderden miljarden aan uitgegeven worden. Compleet geschifte machtgeile psychopaten die naar nog meer dollars, nog meer macht willen bereiken ten koste van…. Miljarden menselijke offers.
Ze zijn zelf zo stom geweest om steeds langs de oostgrenzen grote oefeningen met F-35 te houden. Navo blinkt hiermee weer uit in incompetentie. De Russen hebben dus ook goed kunnen oefenen op detectie omdat die klote dingen herhaaldelijk langs vlogen. Overigens geloof ik dat ze nog veel verder zijn. Anders brachten ze dat systeem niet nu al “op de markt”
Groot fan van de luchtvaart. Maar ik ga nooit meer kijken naar dar millitair tuig. Dat spul moet wereldwijd compleet vernietigd worden. Afgelopen met de oorlogen!
Zou het dan toch waar zijn Pepe?