Blinde vlek in het tankdebat: Waarom heeft niemand het over Abrams?

Afgezien van een opmerking van de Duitse bondskanselier Olaf Scholz, die snel werd ingetrokken, zijn de Amerikaanse tanks de olifant in de kamer waar niemand het over heeft. Maar als men de Oekraïense slachting echt onnodig wil verlengen, zou alles voor de Abrams M1 spreken, schrijft Dagmar Henn.

Het is vreemd. De afgelopen jaren zijn er steeds meer van dit type tank naar Oost-Europa vervoerd en daar gebleven, de een na de ander. Er zijn zeker honderden van deze tanks in Europa. En toch wordt in het NAVO-debat gedaan alsof deze tanks niet bestaan.

De Leopard 2 en de Abrams M1 behoren tot dezelfde generatie; meer nog, het zijn twee eindproducten van een oorspronkelijk gezamenlijke ontwikkeling die in de eerste plaats bedoeld was als tegenhanger van de Sovjet T-70. Dat blijkt wel: de basisvariant is nu bijna 50 jaar oud. Beide tanks bestaan in verschillende bijgewerkte versies, waarvan de laatste daadwerkelijk netwerkvermogen opleveren; maar dit verandert niets aan het feit dat zij beide in sommige opzichten één of twee generaties achterlopen op de Russische T-90’s of zelfs T-14’s.

Beide tankmodellen zijn verkrijgbaar in ten minste enkele honderden exemplaren in Europa. Abrams zijn sinds 2014 in grotere aantallen naar Europa gebracht, naar Polen, de Baltische staten, Roemenië; het meest recent deze maand, volgens een verslag van Reuters. Er is dus geen verschil in de logistieke inspanning om deze tanks beschikbaar te maken.

Als men rekening houdt met de technische problemen die het gebruik van deze tanks in Oekraïne zouden veroorzaken, zou de Abrams M1 zelfs een licht voordeel hebben, althans wat de modellen van het Amerikaanse leger betreft. Deze zijn nu immers grotendeels op een uniform niveau gebracht, de Abrams M1A2, die het enorme voordeel zou hebben dat getrainde bemanningen op alle tanks van dit type kunnen worden ingezet.

Met de Leopard 2 bestaat die mogelijkheid niet. Bij de West-Europese legers loopt het spectrum ten minste van Leopard 2 A4 tot Leopard 2 A7. Aangezien dit vernieuwingsgolven zijn die in de afgelopen 30 jaar hebben plaatsgevonden, kan men zich voorstellen dat de verschillen aanzienlijk zijn. Zelfs een vrachtwagenchauffeur die 30 jaar geleden voor het laatst een vrachtwagen bestuurde, zou vandaag de dag problemen hebben met het starten van het voertuig. En er zit aanzienlijk meer en complexere elektronica in een tank.

Het grootste nadeel van de Abrams M1 is het hogere brandstofverbruik door de turbine. De dieselmotor van de Leopard 2 heeft slechts de helft van de brandstof nodig, maar de onderhoudsvereisten van de dieselmotor zijn groter omdat hij uit meer onderdelen bestaat. Kortom, het voordeel van de Abrams M1, die overwegend één versie is, moet de nadelen van het hogere brandstofverbruik compenseren. Ten slotte is de onderhoudslogistiek veel eenvoudiger met één enkel model.

Technisch gezien spreekt dus alles voor de Abrams in plaats van de Leopard. De redenen waarom de VS en hun favoriete bondgenoten (Groot-Brittannië, Polen en de Baltische staten) aandringen op de Leopard liggen op politiek niveau.

De eerste, moeilijk te missen reden: Oekraïne staat op het punt te verliezen. Het is slecht voor de wapenindustrie wanneer haar product wordt geassocieerd met een nederlaag. Ook foto’s van kapotgeschoten tanks zijn slecht voor de handel. Overigens, zoals operaties in het Midden-Oosten hebben aangetoond, zijn beide even gevoelig en kunnen ze nog steeds worden vernietigd door oude Sovjet RPG-7’s.

Maar als het leger waaraan de tanks worden geleverd volledig verliest, zal het product daar waarschijnlijk enorm onder lijden (net zoals de marktwaarde van Russische wapentechnologie aanzienlijk is gestegen als gevolg van de militaire operatie in Oekraïne). Natuurlijk handelt een Amerikaanse regering die diep in de zak zit van het militair-industrieel complex (MIC) in het belang van haar eigen afzetmarkten. Vooral als men, als bonus, ook alle onderhoudscontracten kan afromen die niet meer nodig zijn voor de Leopard 2’s die dan niet meer beschikbaar zullen zijn (d.w.z. vervangen worden door Amerikaanse producten).

Dat is de tweede reden – de verplaatsing van de concurrentie in de NAVO. De Abrams M1 en de Leopard 2 zijn de enige tankmodellen die ooit in hoeveelheden van duizenden werden geproduceerd, wat nog een gevolg is van de opbouw van de Koude Oorlog, waarna alleen de VS en West-Duitsland echte tankformaties hadden. De meeste Leopard 2’s werden oorspronkelijk geproduceerd voor de Bundeswehr en vervolgens doorgegeven. De huidige situatie zou door het Amerikaanse MIC kunnen worden gezien als een kans om de hele markt zelf over te nemen. Hoe meer Europese wapens in Oekraïne worden opgebrand, hoe meer Amerikaanse wapens daarna aan de Europeanen kunnen worden verkocht.

De derde reden is dat de tankleveringen onder alle omstandigheden de intrede van troepen in het conflict betekenen. Zelfs als Oekraïne het halve jaar zou krijgen dat de bemanningen nodig hebben om de tanks te besturen, zou het nog steeds een gebrekkige tankcommandant hebben, wiens opleiding langer duurt dan er waarschijnlijk nog een Oekraïne op de kaart zal staan. Aangezien commandant en bemanning met elkaar moeten kunnen communiceren en zelfs de Polen waarschijnlijk niet bereid zijn hun hele tankpersoneel om te vormen tot Oekraïense huurlingen, blijft het een feit dat het leveren van tanks zonder bemanning zinloos is. Met een bemanning kan het echter nauwelijks anders worden opgevat dan als volledige deelname als partij aan de oorlog.

Is het een wonder dat de VS hierin achterwege blijven, terwijl anderen in het vuur gestuurd kunnen worden? Men zou dit zelfs kunnen verkopen als een soort risicobeperking; men zou immers kunnen beweren dat dit nog geen confrontatie was tussen de twee grootste kernmachten, dat het gevaar van een nucleaire escalatie dus onder controle was.

In werkelijkheid wil men natuurlijk iedereen behalve de VS de schuld geven van de te verwachten nederlaag, ook om de nederlaag voor de eigen bevolking te kunnen verbergen. Als het niet Abrams en Amerikaanse bemanningen zijn, hebben anderen gefaald. Niets is minder denkbaar dan een erkenning van de Amerikaanse nederlaag; daarvoor wordt alles in het vuur gegooid behalve de gootsteen, zoals men dat in het Engels zou zeggen. Zelfs alle vermeende bondgenoten.

De vierde reden is te vinden in de theorieën van een Britse geograaf uit het begin van de 20e eeuw. Ze zijn nog steeds relevant omdat de geografie niet verandert in historische perioden. Groot-Brittannië is, net als de Verenigde Staten, alleen al door zijn ligging een eiland en kan daarom alleen een zeemacht zijn; alle mogelijke rivalen zijn landmachten. Handelsstromen kunnen zowel over zee als over land lopen; door de ontdekking van de zeeroute naar India verloor bijvoorbeeld de zijderoute, die 1000 jaar lang de verbinding tussen Europa en Azië vormde, aan belang en raakten ooit legendarische gebieden als Bukhara in onbeduidendheid. In de tussentijd zijn echter transporten over land mogelijk die sneller en efficiënter zijn dan zeetransporten; dit is de kern van het Chinese concept van de Nieuwe Zijderoute.

Als maritieme macht zien de VS hun controle over de handelsstromen daardoor afnemen. Uiteindelijk gaat het bij alle pleidooien voor de vrijheid van scheepvaart, bijvoorbeeld door de Straat van Taiwan, niet om de doorstroming van het verkeer, maar om de mogelijkheid van blokkades en dus om het dreigen daarmee. Zeeblokkades zijn sinds de Napoleontische oorlogen een belangrijk instrument van de Britse en Amerikaanse machtspolitiek, en een netwerk van handelsverbindingen over land maakt dit middel nutteloos.

Deze geografische situatie gaf vervolgens aanleiding tot de theorie van Halford Mackinder over het “Hartland”, waarvan de controle de verdeling van de macht in de wereld zou bepalen. Het hartland is juist de Euraziatische verbinding van Oost naar West. Zodra de handelsbetrekkingen over land lopen en de landen langs deze route elkaar welgezind zijn, kan geen enkele zeemacht zich doen gelden.

De sleutel tot de vorming van het Hartland wordt gevormd door drie landen (toegegeven, China had Mackinder niet in gedachten als onafhankelijke macht): China, Rusland en Duitsland. Achteraf kan men zeggen: zolang de relatie tussen China en Rusland gespannen was (d.w.z. vanaf ongeveer 1960 tot in de jaren 2000), mocht de relatie tussen Rusland en Duitsland vanuit het perspectief van de VS ontspannen blijven. Zodra Rusland en China nader tot elkaar kwamen, moest de relatie tussen Rusland en Duitsland worden vernietigd.

Natuurlijk is het in deze context veel nuttiger om Duitse tanks naar Oekraïne te sturen dan Amerikaanse tanks. Gezien de geschiedenis van Duitsland zou dit de mogelijkheid van een positieve relatie volledig tenietdoen, tenminste totdat de huidige politieke en economische elite volledig is vervangen. Dat duurt minstens een generatie of vereist een staatsgreep.

Vanuit Duits oogpunt (afgezien van de belangen van het rentenierskapitaal, dat ten koste van alles de Amerikaanse suprematie wil behouden) is elk punt dat vanuit Amerikaans oogpunt tegen de inzet van Abrams-tanks spreekt, een argument vóór. Voeg daarbij het volslagen bizarre feit dat Duitse troepen naar een oorlog worden gestuurd tegen een land dat geen enkele oorlogsdaad tegen Duitsland heeft begaan, om de belangen te dienen van een land dat, naar alle aanwijzingen, wel degelijk een dergelijke daad tegen Duitsland heeft begaan, namelijk het opblazen van de Nord Stream pijpleidingen.

In de hoofden van Duitse militaire leiders zou een heel ander scenario voor onrust kunnen zorgen en ertoe kunnen bijdragen dat met name de Leopard-tanks van de Bundeswehr niet naar Oekraïne worden gestuurd. Het gedrag van de Poolse regering wekt de indruk dat zij van de Verenigde Staten de vrije hand heeft gekregen, inclusief een mogelijke annexatie van een deel van Oekraïne. Polen heeft zijn troepen al versterkt.

Tegelijkertijd is deze Poolse regering geen jota vriendelijker voor Duitsland dan voor Rusland, en heeft zij herstelbetalingen van meer dan een biljoen euro geëist. Afgezien van het feit dat dergelijke eisen rekening zouden moeten houden met het feit dat Polen sinds 1945 profiteert van Danzig en Silezië – kan men redelijkerwijs uitsluiten dat zij, na afloop van het Oekraïense drama, ook zullen proberen een dergelijke eis militair af te dwingen? Zodat het een kwestie van gezond verstand zou zijn om op dit scenario voorbereid te zijn?

Mocht de Duitse regering instemmen met de levering van Leopard 2’s aan Oekraïne, dan zou dat niet alleen een onmetelijke schande zijn tegen de achtergrond van de Duitse invasie van de Sovjet-Unie en de talloze misdaden die daarmee gepaard gingen; tegelijkertijd zou het bijna een garantie zijn voor het Poolse scenario. Want er is precies één punt dat een vreedzame verwezenlijking ervan onmogelijk zou maken – als er ook maar een minimaal risico zou bestaan dat de linkse en rechtse buur van Polen tot een akkoord zouden komen.

Als een inzet van Duitse tanks en bemanningen in Oekraïne elke basis voor zelfs de meest timide toenadering tot Rusland vernietigt en tegelijkertijd de defensiecapaciteit van Duitsland verzwakt, dan zou dat voor de VS een geschikt moment zijn om zich definitief te ontdoen van elke Europese concurrentie door hun zegen te geven aan de Poolse agressie. Zelfs als een dergelijke Duitse betrokkenheid in Oekraïne geen Russische reactie uitlokt – wat in alle opzichten legitiem zou zijn volgens het internationaal recht, aangezien de wapenstilstand van 8 mei 1945 zou worden verbroken – en het gerechtvaardigde bezoek van de heer Kinschal aan Berlijn niet doorgaat, blijft er het Poolse risico.

Ten laatste met het opblazen van Nord Stream zouden in Berlijn enkele fundamentele overwegingen begonnen moeten zijn over wie vriend en wie vijand is. Mochten zij zich ook met tanks in Oekraïne laten binnendringen, dan is het zeker dat de onvermijdelijke Oekraïense nederlaag, die eigenlijk de nederlaag van de VS zou moeten zijn, een Duitse wordt.

Copyright © vertaling 2023 door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Smeken voor de Apocalypse: Biden provoceert Poetin om steden van de VS en de NAVO aan te vallen met nieuwe langeafstandswapens, waaronder mogelijk kernwapens of EMP-wapens

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: