Alexander Dugin: De tijd van halve maatregelen is voorbij

Acht maanden lang hebben we wanhopig gevochten, rivieren van bloed vergoten, vele levens verloren, waaronder onschuldige, alle banden en overeenkomsten verbroken, risico’s genomen, oprukken, terugtrekken, toeslaan, klappen incasseren, en nu al zijn terroristische aanvallen op Russisch grondgebied de norm geworden, en elke nieuwe aanval wordt smeriger en harder, en iedereen heeft het vreemde gevoel dat we ergens op wachten… Een soort rode lijn… Alles wat overschreden kon worden, is overschreden. In de huidige situatie is overgave noch onderhandeling mogelijk. Of we winnen en de overwinning is compleet, of we verliezen en dan mogen we onze mond niet eens opendoen. Wij wachten nergens op. Er is niets om op te wachten, schrijft Alexander Dugin.

We moeten de strijd aangaan en naar het front gaan, zij die niet met ons zijn, zijn tegen ons, het front is niet alleen buiten de westelijke grenzen van het Moederland, maar het loopt binnen Rusland – het is nu overal, en als iemand eruitziet als een verrader, zich gedraagt als een verrader en eruitziet als een verrader, dan is hij hoogstwaarschijnlijk een verrader. Er is geen reden om nog langer te wachten.

Alles hangt van ons af, van ieder van ons. De macht alleen, zonder het volk, zonder de samenleving, op een puur technische, chirurgisch nauwkeurige en snelle manier, zoals ze in het begin gepland lijkt te hebben, heeft deze strijd niet kunnen winnen; als het nu onze oorlog is, hebben de autoriteiten ook verplichtingen tegenover het volk en de samenleving. De strategieën moeten duidelijk en onbevangen worden geformuleerd, dan zal alles gaan zoals het moet en zal niemand meer wachten. Men wacht niet aan het front, men vecht aan het front.

In een volksoorlog is het volk de macht. De staat “is” ons. De eerste en belangrijkste verplichting van de regering tegenover het volk is het winnen van de oorlog. Ja, allemaal samen, maar om te winnen. Als er geen middelen zijn, moeten we ze samen creëren, we moeten ze vinden, we moeten ze uit de grond graven; als er onbekwame idioten aan de top staan, moeten we naar beneden kijken, twee verdiepingen, drie verdiepingen, we moeten ons wenden tot degenen die om verschillende redenen zijn gemarginaliseerd, doodgezwegen, genegeerd, gevreesd. Hier ligt duidelijk de oplossing. Als mensen patriottisch zijn en wanhopig om deel te nemen aan de overwinning, laat ze het proberen, als ze falen, zullen we anderen nemen. We hebben een grote natie, maar we moeten de deuren openen die leiden naar overwinning en glorie, en degenen die zonder genade aan hun positie vastzitten uitroeien. Er moet een einde komen aan het rouleren van elites in kritieke situaties voor het land, als men ervoor kiest dat wel of niet te zijn, is dat op zich al verraad.

Er zijn geen rode lijnen, wij staan aan de andere kant. De aanvallen van de vijand gaan door in alle richtingen: binnen Rusland is de oorlog al lang aan de gang en kan iedereen hem bereiken; buiten Rusland zal het duivelse gespuis elke Rus aanvallen en aan stukken scheuren zonder naar hun excuses te luisteren. De volksoorlog begint wanneer er een dodelijke dreiging hangt boven de hele natie en dat deel ervan dat zichzelf niet als volk beschouwt of er nooit over heeft nagedacht, en dat deel is nu een doelwit.

Het front is hier en nu.

Soms moeten we de dingen bij hun naam noemen. Het onuitgesprokene en de halve waarheden creëren labyrinten van dubbelzinnigheid, die op hun beurt draaikolken en turbulente stromen creëren waarin de waarheid oplost. In het kielzog van de conjunctie ontaarden woorden en betogen onherroepelijk. Uiteindelijk gelooft niemand meer iemand en stort alles in.

We zijn dicht bij dat punt, dus we moeten de moed hebben om dingen duidelijk te maken. De grens is de ondermijning van de Krimbrug. Dan is er de waarheid – hoe hard die ook is – en de moeilijke weg naar verlossing en overwinning. Of… En u kunt zelf wel raden, ik wil niemand bang maken – iedereen is zich, denk ik, voldoende bewust van de ernst van de situatie waarin we ons bevinden.

Er is internationaal recht en er is geopolitiek. Internationaal recht beschrijft hoe dingen zouden moeten zijn; geopolitiek beschrijft hoe dingen zijn. Er is altijd een kloof tussen “zijn” en “moeten zijn”.

Geopolitiek gezien leed Rusland in 1991 een kolossale nederlaag in de strijd van land versus zee (heartland versus rimland, volgens de categorieën van de klassieke geopolitiek, noot van de redactie). We gaven ons over, hesen de witte vlag en noemden hem Jeltsin (het Jeltsin Centrum is hetzelfde, een monument voor nederlaag en verraad). Bovendien aanvaardden we de “waarheid” van de vijand, zijn waardesysteem, zijn normen, zijn regels, het parlementarisme, de liberale democratie, de ideologie van het individualisme, hedonisme en comfort, de markt.

Zo werd de Russische Federatie een vazal van het Westen, en werd Moskou gedwongen de onafhankelijkheid van zijn voormalige gebieden, de republieken, te erkennen, die hun onafhankelijkheid van ons kregen en automatisch afhankelijk werden van het Westen. Waar het land gaat, komt de zee. Dat is de wet. Drie van de Baltische gebieden werden onmiddellijk in de NAVO opgenomen, de andere volgden.

Op internationaal niveau kwam dit tot uiting in de erkenning door de Russische Federatie van de onafhankelijkheid van de voormalige delen van Groot-Rusland, maar dit was slechts een weerspiegeling van de geopolitieke realiteit. De aarde had verloren en werd gedwongen de wil van de zegevierende zee te erkennen. Wij werden ook “gedwongen” om Tsjetsjenië, de noordelijke Kaukasus, de Wolga, de Oeral, Siberië en het Verre Oosten op te geven. Neem zoveel soevereiniteit als u wilt,” stond er.

Eind 1993 besefte Jeltsin zelf plotseling dat hij niet langer “gedwongen” was. Zo begon de eerste Tsjetsjeense campagne. Het was een verschrikkelijke, beschamende, monsterlijke campagne, maar… het was het eerste teken dat er iets in Rusland was dat zich verzette tegen een volledige bezetting door de zee. De liberalen stonden aan de kant van de separatisten. Onze hervormers zagen zichzelf als koloniale bestuurders, als gauleiters van de onderworpen gebieden in een geopolitieke oorlog. De Russische Federatie werd opgevat als een koloniale entiteit met minimale soevereiniteit, en deze soevereiniteit zou steeds minder worden.

De post-Sovjetruimte en, volgens de plannen van de westerse strategen, ook de post-Russische ruimte zouden geleidelijk onder de directe controle van de NAVO komen, en de liberale vijfde colonne die toen in Moskou aan de macht was, moest dit proces op alle mogelijke manieren bevorderen. Dit omvatte ook het saboteren van de eerste Tsjetsjeense campagne. Dit culmineerde in het Khasavyurt-vredesproces en de consolidatie van de oligarchen rond Jeltsin, die het vertrouwen van het volk en zijn vermogen om te regeren volledig had verloren. Generaal Lebed is het schoolvoorbeeld van een hoge Russische militair die de staat verraadde en zich in dienst stelde van de vijand.

Het eindigde allemaal eind jaren negentig toen de door het Westen gecontroleerde Wahhabis Moskou en Dagestan binnenvielen en terreur uitoefenden (aanslagen, sabotage, razzia’s). De “dwang” van Rusland om verder te desintegreren ging door. De situatie werd kritiek, net als nu, nog kritieker dan toen.

Toen kwam het Poetin-tijdperk, dat radicale veranderingen betekende, vooral in de geopolitiek. De grond weigerde uiteen te vallen en begon een wanhopige strijd om de soevereiniteit te herwinnen. Dit is de tweede Tsjetsjeense campagne, zeer moeilijk maar zegevierend. Het heeft het fenomeen Kadyrov voortgebracht en de macht van het vasteland, Eurazië, Hartland, dat zich heeft verdedigd tegen de aanval van de zee.

Poetin is nu op weg naar geopolitieke herovering, dat is zijn missie. Poetin is de terugkeer van Eurazië naar zijn subjectiviteit. En niets anders. Al het andere is niet-Poetin.

Op het niveau van het internationaal recht is de opkomst van Rusland al geperst in een kader van erkenning van de onafhankelijkheid van de landen van de voormalige USSR, en deze vorm van “dwang” is veiliggesteld door het geopolitieke potentieel van de NAVO.

In een toespraak in München in 2007 stelde Poetin deze status quo van het geopolitieke evenwicht op theoretisch niveau ter discussie. In 2008 heeft Rusland de post-Sovjet status quo in Zuid-Ossetië en Abchazië in de praktijk uitgedaagd. Dat wil zeggen dat de versterking van onze geopolitieke soevereiniteit ons ertoe aanzette de post-Sovjetgrenzen te durven wijzigen. Er kwam geopolitiek om de hoek kijken, waardoor het internationale recht in het gedrang kwam.

Toen kwamen Maidan, de hereniging van de Krim en de opstand in de Donbass. Maidan werd het aanvalsgebaar van de zee, terwijl de Krim en Donbass het antwoord van de aarde werden. Opnieuw hebben we het internationaal recht geherstructureerd om het aan te passen aan de geopolitiek.

Het internationaal recht bevat een dubbelzinnige clausule over de prioriteit van de territoriale integriteit van natiestaten en tegelijkertijd het zelfbeschikkingsrecht van volkeren. In de praktijk resulteert dit altijd in een geopolitiek machtsevenwicht tussen Land en Zee. The Heartland staat erop dat Zuid-Ossetië en Abchazië onafhankelijk zijn, terwijl de Krim, de huidige republieken Donetsk en Lugansk, Kherson en Zaporizië van ons zijn. Mare staat erop dat Joegoslavië niet meer bestaat en dat Kosovo “onafhankelijk” is. Alleen geweld. Alleen geopolitiek. En het internationaal recht past zich post factum aan aan wat in de geopolitieke praktijk naar voren komt. Geopolitiek is de naakte waarheid, terwijl het internationaal recht een bovenbouw is, een pak, een kader.

Kijk nu naar de SMO: die werd in gang gezet omdat het land besloot een verdere stap te zetten om zijn positie in het machtsevenwicht te herstellen. Het gedrag van Moskou in het Poetin-tijdperk, en dus in de periode van herstel van de geopolitieke soevereiniteit, was niet erg in overeenstemming met het internationaal recht, dat het bestaan van natiestaten in de post-Sovjetruimte heeft vastgelegd. Het verschil is dat Rusland onder Jeltsin semi-koloniaal was, terwijl het onder Poetin de weg naar echte onafhankelijkheid is ingeslagen.

Het centrum van Jeltsin bestaat echter, evenals de formele erkenning door Moskou van Oekraïne als “natiestaat”. Er zijn ook liberale hervormers in Rusland zelf, als continuïteit en zelfs als compromis tussen verraad en loyaliteit.

Deze ambivalentie leidde tot 2014. Het stoppen van onze oostwaartse beweging in Oekraïne en het proberen te schikken naar de Krim was een vergissing. Dit is nu voor iedereen duidelijk. Waarom blijven liegen over het ‘sluwe plan’? Dat was er niet, maar het was de verbinding met het centrum van Jeltsin, de gehechtheid aan de jaren negentig, het Westen, het globalisme en de zee die verantwoordelijk was voor deze fatale fout. We zijn terug op hetzelfde punt, alleen in een veel slechtere uitgangspositie, iets wat had kunnen worden opgelost door het succes van de WIM in haar eerste fase, maar dat is niet gebeurd.

Vanuit geopolitiek oogpunt kan Rusland zelfs het bestaan van Oekraïne als bruggenhoofd van de Atlantische, maritieme, westerse terreurorganisatie niet toestaan. Alle geopolitici – van de grondlegger van deze wetenschap, Mackinder, de voormalige Entente-commissaris voor Oekraïne en Zbigniew Brzezinski tot onze Euraziërs en de moderne Russische school voor geopolitiek – hebben dit heel goed begrepen. Rusland is alleen samen met Oekraïne (althans samen met Novorossia) een onderdaan, een imperium, een onafhankelijke geopolitieke macht. Dit is… de wet. Mackinder en Brzezinski hebben de conclusie getrokken: het Westen moet koste wat kost Oekraïne onder de voeten van Rusland vandaan halen. Russische geopolitici zijn tot precies de tegenovergestelde conclusie gekomen: Oekraïne en Rusland (evenals andere delen van Groot-Rusland, de post-Sovjetruimte) moeten zich bij Rusland aansluiten of op zijn minst neutraal zijn. Directe vijandigheid en controle over hen door de Zee is uitgesloten, en geen enkel internationaal recht vormt hier een belemmering. Als wij inderdaad Rusland zijn, dan mag er geen anti-Rusland zijn langs onze grenzen.

Met andere woorden: de Belovezj-akkoorden als handtekening van ons verlies bestaan alleen zolang Rusland onder westerse heerschappij blijft, zwak en in wezen bezet, geleid door een koloniale elite. Als Rusland werkelijk soeverein is, is het het enige land dat dat zou moeten zijn in de hele post-Sovjetruimte.

Dit is waar de SMO over gaat. Wanneer diplomatie, economie, internationale verdragen beginnen, doet dit alles er niet meer toe. Alleen geopolitiek blijft over. Alleen overwinning, op alle niveaus en op alle fronten.

Dit is de eerste keer dat Rusland de geopolitieke resultaten van de Koude Oorlog op grote schaal wil herzien. Het betekent dat Rusland heeft besloten – het heeft al besloten, we hebben het over het recente verleden en het heden, niet alleen over de toekomst – om de unipolaire wereldorde te veranderen en een rechtstreeks conflict aan te gaan met de zeebeschaving, met haar Angelsaksische kern. Voor Moskou is het een dodelijke strijd – maar alleen voor de vereisten om een onderdaan, een imperium te worden. Voor ons staat dus alles op het spel. De Zee daarentegen zou, zelfs als zij heel Oekraïne zou verliezen, niet veel lijden. Er zullen nog vele manieren zijn waarop het Westen zal proberen haar te verstikken met sancties, handelsbeperkingen, technologische uithongering. Maar voor ons is de zwakte van de SMO gewoonweg fataal. Het is niet mogelijk, noch noodzakelijk, om aan iemand uit te leggen dat wij gedwongen waren het initiatief te nemen en dat wij ons slechts lieten leiden door humanitaire overwegingen. Dat is retoriek. Wij hebben alles ingezet op een werkelijke soevereiniteit van de beschaving.

Daarom is het noodzakelijk dit te beseffen. Rusland heeft besloten de wereldorde te veranderen en nu moet de hele samenleving snel opnieuw worden opgebouwd op een nieuwe Euraziatische en patriottische manier.

Het gaat in de eerste plaats om de machtsstructuren, waar zich tijdens het semi-koloniale tijdperk uiteraard veel problemen hebben opgehoopt. Deels is er sprake van echte sabotage – de vakkundige bevordering tot sleutelposities van flagrant onbekwame figuren, de marginalisering van verdienstelijke en sterke leiders, het opzettelijk opgaan in talloze technische details en, ten slotte, regelrechte corruptie – effectief gelegaliseerd door het kapitalisme en het tijdperk van het “Jeltsin-centrum”. We zien dit in het gedrag van de Voentorg tijdens de gedeeltelijke mobilisatie en overal elders.

Het belangrijkste probleem van vandaag is ons energiepotentieel, waarvan de wortels liggen in de samenleving, in de afwezigheid van ideologie, in de comfortabele en decadente levensstijl, in de realiteit die ons is opgelegd na de nederlaag en de capitulatie van de jaren negentig. Wij plukken de vruchten van een paradigmatische mentale bezetting van Rusland.

Poetin heeft het eindsignaal al gegeven, maar aan wie heeft hij het gegeven? Als het niet de directe beïnvloeders zijn, dan wel de producten van deze langdurige sabotage – de verwende, corrupte, cynische en vaak gewoon incompetente en geestelijk gebrekkige (in de zorg voor hun eigen ingewanden zijn ze echter vrij compleet) vertegenwoordigers van de elite die zich in de zwarte jaren negentig heeft ontwikkeld. En deze onzin is bedoeld om de overwinning van Rusland te verzekeren in de moeilijkste confrontatie met een monsterlijke vijand, resoluut, technisch uitgerust en maniakaal overtuigd van zijn gelijk… Dit gaat zeker niet over de Oekraïners, die zombieslachtoffers onder de Oost-Slaven zijn, en die onze broeders zijn: het gaat over het Westen, over de Zeebeschaving, over de plannen van de globalistische elites om de wereldheerschappij te veranderen in een triomf van de beschaving van Satan, en ze zijn vastbesloten om het te doen, kijk wat de moderne westerse gender- en posthumanistische cultuur en filosofie is geworden, een ware directe bezwering van de hel.

In Rusland zelf is een moment van radicale, snelle en dringende verandering aangebroken.

Een moment waarop de woorden “broeders en zusters” in plaats van “lieve Russen” uit het hart komen. “Allen voor het front en allen voor de overwinning” in plaats van het pathetische gebrabbel van ambtenaren die het onlosmakelijke proberen te verenigen. De heilige oorlog van de hele natie, niet voor het leven maar voor de dood, en de regels van het internationaal recht die niemand respecteert.

Om de fronten te doorbreken, moeten we binnenin hard vechten. Het tijdperk van halve maatregelen en compromissen is voorbij en onze strijd heeft alle kans om deze keer de laatste te zijn.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Oekraïens medisch hoofd beveelt castratie van Russische krijgsgevangenen – “Het zijn kakkerlakken”

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: