Na anderhalf jaar oorlog bevindt de Oekraïense president Volodymyr Zelensky zich mogelijk weer in hetzelfde dilemma als aan het begin van zijn presidentschap, alleen dan vergroot door de rampzalige oorlog, schrijft Ted Snider.
In april 2019 behaalde Zelensky een verrassende verpletterende overwinning met 73% van de stemmen in de run-off. Hij won, voor een groot deel dankzij een platform waarin het sluiten van vrede met Rusland en het ondertekenen van het Minsk-akkoord centraal stonden, en dankzij de massale steun uit de oostelijke etnisch Russische regio’s van Oekraïne.
Maar ondanks de massale publieke steun – op dat moment steunde meer dan 70% van de Oekraïners een onderhandelde oplossing van de Donbas-crisis die de Minsk-akkoorden moesten oplossen – werd die steun overstemd door een kleine groep ultranationalisten met onevenredig veel macht. Hoewel Zelensky na zijn verkiezing aan verslaggevers vertelde dat hij de vredesbesprekingen met de separatisten in Donbas zou “herstarten” en dat “we verder zullen gaan in de richting van de [vredes]besprekingen van Minsk en op weg zullen gaan naar het sluiten van een staakt-het-vuren,” kreeg hij “thuis onmiddellijk te maken met een terugslag.”
Ultranationalistische leiders trotseerden Zelensky en waarschuwden dat een staakt-het-vuren en de richting die hij insloeg om zijn campagnebeloften na te komen, tot protesten en rellen zou leiden. Erger nog, ze bedreigden zijn leven. Dmytro Yarosh, de oprichter van de extreemrechtse nationalistische paramilitaire organisatie Right Sector, dreigde dat als Zelensky zijn campagnebelofte zou nakomen, “hij zijn leven zou verliezen. Hij zal aan een boom hangen… Het is belangrijk dat hij dit begrijpt.” Tijdens een presentatie waarin Zelensky’s oprichting van een Nationaal Platform voor Verzoening en Eenheid op 12 maart 2020 werd aangekondigd, werd Zelensky-adviseur Sergei Sivokho op de grond gegooid door een grote bende van het Azov-bataljon.
Maar het alternatief voor de uitvoering van het Minsk-akkoord was, zoals de Duitse bondskanselier ten tijde van de ondertekening van het akkoord Angela Merkel en de toenmalige Franse president François Hollande hebben bevestigd, het akkoord gebruiken om tijd te kopen voor Oekraïne om een strijdmacht op te bouwen die in staat is om een militaire oplossing te vinden voor de autonome verlangens van de Donbas en de crisis in de regio.
Aan de ene kant kreeg Zelensky te maken met gewelddadige bedreigingen van de kleine maar machtige ultranationalisten in Oekraïne als hij de Minsk-akkoorden uitvoerde; aan de andere kant kreeg hij te maken met een voortdurende oorlog in de Donbas en mogelijk, uiteindelijk, oorlog met Rusland als hij dat niet deed.
Toen Rusland in 2021 de dubbele eis doordrukte om een neutraal Oekraïne buiten de NAVO te garanderen en het Minsk-akkoord uit te voeren, en de VS weigerden om over het eerste te onderhandelen en Oekraïne verhinderden om over het tweede te onderhandelen, kwam die verschrikkelijke oorlog.
Meer dan anderhalf jaar later zit Zelensky misschien tussen het wal en schip, maar dan erger.
De oorlog verloopt heel slecht. Gewapend met NAVO-wapens die aan het begin van de oorlog alle verbeelding te boven gingen en met troepen die door de NAVO getraind zijn, voorbereid door de NAVO-planning en geïnformeerd door de NAVO-inlichtingendienst, heeft het tegenoffensief slechts kleine hoeveelheden betekenisloos land gewonnen en tienduizenden levens verloren.
Zelensky staat voor de keuze om door te gaan met de oorlog of te onderhandelen over het einde ervan. Doorgaan zal waarschijnlijk weinig land van Oekraïne terugwinnen, maar nog veel meer levens van Oekraïne verliezen. Maar onderhandelen zal waarschijnlijk te maken krijgen met hetzelfde ultranationalistische verzet als vóór de oorlog. Maar nu zal Zelensky niet te maken krijgen met de woede van de ultranationalisten omdat hij de Donbas aan Rusland heeft gegeven, maar met de woedende orkaan omdat hij de Donbas, de Krim, Kherson en Zaporizhzhia heeft verloren. Na al het verlies van land en levens zou onderhandelen nu nog impopulairder kunnen zijn dan toen.
Maar als Zelensky weigert te onderhandelen en de oorlog blijft doordrukken, dan zal de uitkomst opnieuw slechter zijn dan toen. Als de VS en het VK hem toen niet hadden tegengehouden, had Zelensky kunnen onderhandelen over een vroegtijdig einde van de paar dagen oude oorlog, voordat er doden waren gevallen en voordat er land verloren was gegaan dat nog niet verloren was. Zelfs de Donbas, als die de autonomie had gekregen waarnaar in het Minsk-akkoord werd gestreefd, had deel kunnen blijven uitmaken van Oekraïne.
Nu lijkt een beleid om de oorlog voort te zetten nog zinlozer en onverdedigbaarder. Een lange oorlog belooft weinig vooruitzicht op een overwinning of een betere positie tegen de prijs van vrijwel zeker voortdurend onvoorstelbaar verlies van mensenlevens en land.
Zowel onderhandelen over het beëindigen van de oorlog als doorgaan met oorlogvoeren leidt tot het pijnlijke probleem van het verdedigen van de keuze om überhaupt door te gaan met oorlogvoeren. Als de VS en het VK Zelensky niet hadden verhinderd om te onderhandelen over een snelle vrede in Wit-Rusland, met de toenmalige Israëlische premier Naftali Bennett, of in Istanboel, zou het volk van Oekraïne een betere regeling hebben gekregen dan de regeling die ze nu waarschijnlijk zullen krijgen nadat de oorlog is uitgevochten en er levens verloren zijn gegaan. Als ze de oorlog toen hadden gestopt, zouden er minder land en levens verloren zijn gegaan. De oorlog voortzetten leidt tot de vraag waarom, tot de vraag of het beleid verstandig is. Het uitputten van Oekraïense levens door Rusland zal doorgaan met weinig of geen belofte op verbetering op het slagveld of aan de onderhandelingstafel. Het verlies van levens, en misschien ook van land, zal eindeloos voor niets doorgaan.
En de voortzetting van de oorlog leidt tot nog een niet-benijdenswaardig dilemma voor Zelensky. In een wanhopige poging om te overleven gebruiken de Oekraïense strijdkrachten de door de NAVO geleverde wapens in een tempo dat de NAVO onmogelijk kan bijhouden. Toen Oekraïne in de allereerste dagen bereid was om te onderhandelen over een einde van de oorlog, hielden de VS en het VK hem tegen. Zij eisten dat Zelensky de oorlog niet zou beëindigen voor haalbare Oekraïense doelen, maar dat de Oekraïense soldaten zouden blijven vechten om de doelen van de VS en het politieke Westen te bereiken. Zelensky gaf de vrede voor Oekraïne op voor een belofte – formeel of informeel – dat de VS en hun NAVO-bondgenoten het land zouden voorzien van alle wapens die het nodig heeft, zolang als dat nodig is.
In tegenstelling tot Rusland is Oekraïne voor wapens volledig afhankelijk van zijn NAVO-supporters. Rusland heeft een steeds grotere capaciteit om zijn eigen wapens te maken. Als Zelensky niet om meer wapens vraagt, zal Oekraïne lang voor Rusland zonder zitten, met rampzalige gevolgen. Maar als Zelensky wel om meer wapens vraagt, wordt hij bekritiseerd en uitgescholden omdat hij ondankbaar is voor wat hij al gekregen heeft. Oekraïne vraagt misschien om een grotere lijst geavanceerde wapens dan aanvankelijk werd verwacht en dat kan een onaanvaardbare escalatie van de oorlog tot gevolg hebben. Maar Zelensky riskeerde het volk van zijn natie voor een belofte van alles wat nodig is voor zolang het duurt. Het is niet onredelijk dat hij de vervulling van die belofte verwacht wanneer de vervulling van die belofte het meest existentieel noodzakelijk is.
Dus, nogmaals, Zelensky zit klem tussen tussen het wal en schip: hij en Oekraïne zijn gedoemd als hij niet om meer wapens vraagt, en de poging om steun te krijgen van zijn NAVO-aanhangers is beschadigd als hij wel om meer wapens vraagt. En dat voegt nog een schip toe aan de schip en de wal waar Zelensky al tussen zit: het dilemma om te onderhandelen over een vrede die in eigen land en persoonlijk veel dreigt te kosten, of om door te gaan met een oorlog die zijn land belooft te verwoesten zonder voorzienbaar voordeel.
Niet dat ik medelijden heb met deze mislukte acteur , maar zijn enige hoop is dat Rusland 1 van zijn doelstellingen haalt en dat is het elimineren van de nazi’s in ‘zijn’ land.
En wat de schrijver in het artikel aanhaalt wat de bevolking in het oosten betreft; zij hebben massaal gekozen om (terug) bij Rusland te horen dus zullen ze er straks veel beter aan toe zijn dan leven onder het naziregime dat ze de afgelopen 9 jaar hebben moeten ondergaan. Op het westen hoeven ze (en zeker de boeren niet) niet meer te rekenen want die hebben al hun landbouwgronden al verkwanselt aan multiciminationals.
Om het leven van de boeren te sparen (duizenden niet ontplofte landmijnen) zouden de Russen alle gevangen nazi’s en de regering hand aan hand over de hele frontlijn naar het oosten dwingen te wandelen. Tegen die tijd dat ze de oude grens met Rusland bereiken zijn 2 zaken opgeruimd: 1 de mijnen en 2 de criminelen, die hun leven hebben opgeofferd om de boeren te redden. Nobel sterven toch? Zij verlangden toch het zelfde van hun eigen mensen?
Dmytro Yarosh, de oprichter van de extreemrechtse nationalistische paramilitaire organisatie Right Sector, dreigde dat als Zelensky zijn campagnebelofte zou nakomen, “hij zijn leven zou verliezen. Hij zal aan een boom hangen… Het is belangrijk dat hij dit begrijpt.”
Dan stelt Zelensky helemaal niks voor als hij dit heeft gepikt. Maar wel de gewone man op straat onder de trein gooien, laffe waslap.
Verliezen hoort erbij, als je oorlog voert weet je dat 1 van de 2 gaat verliezen. Ik zou zeggen ga er eervol mee om. Want je hebt geen rotmoer gedaan voor vrede en elke belasting betalende burger hiervoor uitgemolken.
Que Zelenski rentre chez ses parents dans leur villa en “Rothschildistan … ehh … Khazaria 2.0 … ehhh … “Israel”
Of anders naar één van zijn 3 villa’s in Miami