De psychologie van het vergeten en waarom het geheugen faalt is een prikkelend onderwerp in het leven van individuen of naties. De cognitieve psychologie heeft er vele theorieën over voortgebracht. De belangrijkste theorie, de theorie van het gemotiveerd vergeten, is de meest charmante omdat deze gemakkelijk te begrijpen is: mensen vergeten dingen in de genadeloze stroom van het leven omdat ze het zich niet willen herinneren, en pijnlijke en verontrustende herinneringen worden zo onbewust gemaakt en zeer moeilijk terug te halen, ook al blijven ze opgeslagen op de zolder van de geest, schrijft M.K. Bhadrakumar.
De Verenigde Staten en de Koreaanse Oorlog (25 juni 1950 – 27 juli 1953) is hier een goed voorbeeld van. Kort gezegd eindigde de oorlog op een moment dat er een “patstelling” heerste, wat in werkelijkheid betekende dat de VN-strijdkrachten een nederlaag in het vooruitzicht hadden – net zoals in Afghanistan. In de kroniek van Amerika’s oorlogen werd de Koreaanse oorlog daarom de “vergeten oorlog”, die werd vergeten en opgeborgen op de zolder van het collectieve bewustzijn.
Er worden echter fakkels op die zolder aangestoken, aangezien de 70e verjaardag van de ondertekening van het Koreaanse Wapenstilstandsakkoord afgelopen donderdag sluipenderwijs dichterbij kwam. Een belangrijke reden voor de nieuwsgierigheid moet de hedendaagse relevantie van de Koreaanse oorlog zijn, die ook een proxy-oorlog voor de Koude Oorlog was, net als de huidige oorlog van de VS in Oekraïne tegen Rusland, die zich ook in een impasse bevindt omdat de NAVO er niet in slaagde de oorlog te winnen, en er waarschijnlijk nog een vernederende nederlaag, maar dan veel erger dan in Afghanistan, in het verschiet ligt.
Het is China dat het meeste belang heeft bij het doen herleven van de ware lessen van de Koreaanse oorlog. Wat Peking verontrust, is niet alleen dat de elite in Washington een aantal verkeerde lessen heeft getrokken, maar ook dat ze “allemaal op China gericht zijn, waarbij specifiek naar de kwestie Taiwan wordt verwezen.”
De meest opvallende revisionistische theorie is naar voren gebracht door niemand minder dan Mike Gallagher, de 40-jarige voormalige inlichtingenofficier van de Amerikaanse marine die momenteel voorzitter is van de House Select Committee on the Strategic Competition Between the United States and the Chinese Communist Party, en een scherp criticus is van China’s beleid op de Hill, en ook een ambitieuze politicus die al een leidende stem is van Republikeins rechts over de hele linie – die ooit wetgeving wilde om federale agentschappen, zoals de ministeries van Volksgezondheid en Human Services, Veteranenzaken en Defensie te verbieden om in China geproduceerde medicijnen te kopen; en er momenteel voor pleit dat president Biden F-16 gevechtsvliegtuigen aan Oekraïne geeft.
De harde waarheid over nucleaire oorlogen
Wat China misschien verraste, was dat afgelopen woensdag, aan de vooravond van de 70e verjaardag van de Koreaanse wapenstilstand, het tijdschrift Foreign Affairs een artikel van Gallagher publiceerde, waarin drie “lessen” werden gepostuleerd die de Koreaanse oorlog de VS had geleerd – ten eerste, “Washington mag afschrikking en paraatheid niet verwaarlozen,” en moet altijd bereid zijn om te vechten en militaire capaciteiten te vergroten; ten tweede, “politiek en strijd zijn nauw met elkaar verweven”; en ten derde, als er eenmaal ergens gevechten uitbreken met betrokkenheid van de VS, “kan buitensporige zelfbeheersing verdere agressie uitlokken.”
Het lijdt geen twijfel dat deze “lessen” die in de Beltway zijn getrokken, duidelijk gericht zijn op China, en de timing van Gallagher’s essay in een vooraanstaand orgaan voor publieksdiplomatie van het Amerikaanse establishment voor buitenlands beleid is niet toevallig.
China is vandaag de dag namelijk veel beter in staat om pijn en schade toe te brengen aan tegenstanders die zijn veiligheidsbelangen en nationale soevereiniteit met voeten treden. Feit is dat de VS een zware prijs hebben betaald voor hun interventie in een proxy-oorlog op het Koreaanse schiereiland, op basis van onjuiste vooronderstellingen – om te beginnen door het conflict verkeerd op te vatten als de eerste stap in een Sovjetplan onder Stalin om militaire middelen te gebruiken om wereldwijde dominantie te bereiken. (Ongeveer 36.000 Amerikaanse militairen werden gedood in Korea, op een totaal van ongeveer 40.000 doden voor de VN-troepen samen).
De VS maakten ook de catastrofale fout om de waarschuwingen van Peking als bluf te negeren en schatten botweg in dat China niet zou ingrijpen als de Amerikaanse troepen de 38e breedtegraad zouden oversteken. Gen. Douglas MacArthur, de Amerikaanse bevelhebber, verzekerde president Harry Truman dat China niet aan de oorlog zou meedoen. (Maar Mao had al besloten om in te grijpen nadat hij tot de conclusie was gekomen dat Peking niet kon tolereren dat de VS haar regionale geloofwaardigheid in twijfel zou trekken!)
Op dezelfde manier was het binnenvallen van Noord-Korea een ongelooflijke blunder die een oorlog van drie maanden veranderde in een oorlog die drie jaar duurde.
Een historisch omstreden detail is echter nog steeds niet definitief vastgesteld – dat de VS met het idee speelde om atoomwapens tegen Noord-Korea (en mogelijk ook China) te gebruiken om de algehele militaire balans in hun voordeel te laten doorslaan en hen naar de onderhandelingstafel te dwingen. Inderdaad, zowel president Truman als zijn opvolger Dwight Eisenhower bleven volhouden dat zo’n optie op tafel lag, toen tegen het einde van de zomer van 1950 al bleek dat de good guys de oorlog zouden verliezen.
Natuurlijk kwam een atoomaanval door de VS nooit van de grond, ondanks het feit dat de atoomcapaciteiten van de Sovjet-Unie nog steeds uiterst beperkt waren in vergelijking met die van de Amerikanen, dat het nucleaire monopolie van Washington grotendeels intact was en dat de VS de enige natie bleef die in staat was om een atoombom naar een ver doel te sturen.
Terugkijkend op het einde van de dag, hoewel er stappen werden ondernomen om ervoor te zorgen dat er een atoomoptie beschikbaar was – door middel van een reeks dreigementen, schijnbewegingen en zelfs oefenvluchten – blijft het discutabel hoe serieus het Amerikaanse leiderschap was.
Het komt erop neer dat de VS in de Koreaanse Oorlog met de harde waarheid geconfronteerd werden dat dreigen met een nucleaire aanval niet genoeg zou zijn om de oorlog te winnen. En de nucleaire Koreaanse oorlog stierf gewoonweg uit. Dat is een historische waarheid die vandaag de dag waarschijnlijk niet als “les” vergeten zal worden, nu de VS niet met één, maar met drie kernmachten in Noordoost-Azië te maken heeft, en alle drie met afschrikkingsvermogen.
Daarom kan het bezoek van een Amerikaanse onderzeeër met nucleaire ballistische raketten aan Busan, Zuid-Korea, op 22 juli, het eerste bezoek van een Amerikaanse onderzeeër sinds 1981, dat sommige Amerikaanse congresleden niet alleen interpreteren als een waarschuwing aan Noord-Korea maar ook als een afschrikmiddel tegen China, alleen maar gezien worden als loze bravoure.
Tegen zo’n historisch complexe achtergrond haalde een hoofdartikel van de Global Times woensdag uit:
“China besloot om zich tijdens de Koreaanse oorlog te verzetten tegen de Amerikaanse agressie en Noord-Korea te helpen, het had herhaaldelijk strenge waarschuwingen gestuurd dat als de Amerikaanse troepen de 38e breedtegraad zouden overschrijden, China niet stil zou blijven zitten. De VS namen dit echter niet serieus en dachten dat China alleen maar loze dreigementen uitte en geen actie zou ondernemen. Als gevolg daarvan werden ze overrompeld toen ze het Chinese Volksvrijwilligersleger op het slagveld tegenkwamen. Vandaag de dag is er in Washington sprake van een soortgelijke grote inschattingsfout ten opzichte van China. Het grootste verschil tussen nu en het tijdperk van de Koreaanse oorlog is dat de kracht van China enorm is toegenomen. De gevolgen van het schenden van China’s veiligheidsbelangen en nationale soevereiniteit zullen ongetwijfeld veel ernstiger zijn… Het moet echter duidelijk zijn dat als er deze keer weer een strategische inschattingsfout wordt gemaakt, de prijs die het land zal betalen zeker veel hoger zal zijn dan 70 jaar geleden.”
Ik denk aan het gezegde dat vaak aan Mark Twain wordt toegeschreven: “De geschiedenis herhaalt zich niet, maar rijmt vaak wel.” De geschiedenis van de Koreaanse Oorlog rijmt zeker op de oorlog in Oekraïne. Hoewel de details, omstandigheden of setting veranderd kunnen zijn, zijn soortgelijke gebeurtenissen in wezen gerecycled.
Oekraïne rijmt op Koreaanse oorlog
Het fundamentele verschil is dat, terwijl zelfs de ergste critici van de VS niet zouden beweren dat Washington de Koreaanse oorlog heeft uitgelokt, als het op Oekraïne aankomt, zelfs de beste verdedigers van het westerse narratief een plaatsvervangend genoegen ontlenen aan het feit dat de VS een berenval hebben opgezet door hun koppigheid om niet te onderhandelen over de legitieme veiligheidskwesties van Rusland en Oekraïne op briljante wijze hebben veranderd in een anti-Russische staat. In feite creëerde de VS het decor voor een proxy-oorlog – in tegenstelling tot Korea, waar de directe interventie in het inter-Koreaanse conflict en de oorlogszuchtige escalatie door MacArthur er een langdurige oorlog van maakten die 3 jaar duurde.
De grote vraag is of het de nucleaire chantage van de VS was die aanzette tot vredesbesprekingen die in juli 1953 tot de wapenstilstand leidden. Laat de feiten voor zich spreken. In het voorjaar van 1953 ontwikkelde Eisenhower plannen voor nucleaire aanvallen op China en gaf deze door aan de communisten om hen te intimideren zodat ze gunstige voorwaarden voor een wapenstilstand zouden accepteren. Voelde Mao zich geïntimideerd?
Zou China (en Rusland) niet hebben geweten dat de bange Amerikaanse bondgenoten in West-Europa zich sterk hadden verzet tegen het gebruik van kernwapens in Korea – en bovendien dat de zorgen over bondgenoten die zich terugtrokken uit het Koreaanse theater en de Amerikanen in het ongewisse lieten, het moeilijk zouden hebben gemaakt om China en Noord-Korea met kernwapens te bestoken? De kern van de zaak is dat in elke toekomstige oorlog een nucleaire mogendheid eerder een atoombom zal gebruiken dan een mogendheid die de steun van bondgenoten wil behouden. Zouden de Russen dat niet weten in Oekraïne? (Zie Nuclear Blackmail and the End of the Korean War by Edward Friedman, Modern China, Jan 1975).
Hoe dan ook, er heeft vandaag een paradigmaverschuiving plaatsgevonden. Rusland heeft tegenwoordig nucleaire superioriteit over de VS en haar bondgenoten. In tegenstelling tot tijdens de Koreaanse Oorlog bezitten Noord-Korea en China nu kernwapens en raketten om ze af te vuren. Maar een kardinaal verschil in deze paradigmaverschuiving is ook dat noch Pyongyang noch Beijing kernwapens hebben ontwikkeld als onderdeel van plannen om een oorlog te beginnen, maar in plaats daarvan om een Amerikaanse poging om hen te vernietigen af te schrikken. Hetzelfde geldt voor Rusland in Oekraïne.
Donkere dagen op komst voor de us..zowel binnenshuis als buitenshuis..de verbrokkeling lijk op gang te komen een implosie dreigt..ik zie nog altijd biden, die zegt wie denkt die Poetin wel dat hij is !!! en de sancties begonnen..nu staat hij daar even machteloos als zelenskie..en de verkiezingen staan ook nog voor de deur..een Romeinse nachtmerrie lijkt een reëel beeld voor de toekomst..véél later passeren toeristen langs een verbrokkeld witte huis met een levendige geschiedenis van toen amerika nog een wereldrijk was…
“De belangrijkste theorie, de theorie van het gemotiveerd vergeten, is de meest charmante omdat deze gemakkelijk te begrijpen is: mensen vergeten dingen in de genadeloze stroom van het leven omdat ze het zich niet willen herinneren, en pijnlijke en verontrustende herinneringen worden zo onbewust gemaakt en zeer moeilijk terug te halen, ook al blijven ze opgeslagen op de zolder van de geest”
Kijk eens aan het motto van Rutte: daar heb ik geen actieve herinnering aan 13 jaar lang, wie zijn er dan knettergek? De kiezers.
Hoorde onlangs nig ‘ ben ondernemer en dan kom je automatisch uit bij de vvd. Dom volk.
Why I Left Freemasonry.
https://cdn.preterhuman.net/texts/conspiracy/Why%20I%20Left%20Freemasonry.pdf
De geschiedenis van de oorlog in Korea is voornamelijk geschiedvervalsing. China’s communistische regering is in het zadel geholpen door oa de VS. Tchang Kai Tsjek was de leider van de officiële regering van China en had een groot leger tot zijn beschikking. Maar hij zat zonder munitie. Hij had de VS daarom gevraagd maar het werd hem gewijgerd.
Ook toen Mao’s leger oprukte naar zuid Korea kreeg hij de verzekering van de VS dat de US Navy hem niet zou bestoken. Normaal een suïcide mission. Maar hij had garanties gekregen…
Net als de opium war was de communistische revolutie een jezuïetisch plan om China te onderwerpen. Alleen China is een oudere beschaving die al heel wat ervaring heeft om zomaar even om te rollen.